Heimskringla - 09.08.1922, Blaðsíða 7

WINNIPEG, 9. ÁGOST, 1922.
HEIMSKRINGLA.
7. BLAÐSIÐA.
The Dominion
Bank
MORNl HVTHE DAIUi AVB. M
SHEUHOOKB BT.
Höfuðstóll, uppb.....9 9,000 00«
Varaijóínr ..........9 7,700,000
Ailax eignir, yfir...9190,000,000
Mratakt atbygli reitt TiltakVb
«n kaupmanrMi oc wriuai#
wa.
SpsriajóSodoildin.
Vertir af innstæðuíé preidtlir
Jatn hAir og annarsstaCar TlO>
genset.
raou a naa.
P. B. TUCKER, RáSsmaBor
1 um ekki af neinum öSrum, sem viíS j
i þtktum i þessum tröllslega miljóna- j
bæ. Vi'ð litum inn á skemtistað; var j
þar glaumur og gleði og engan skort
ae sjá. — Svo tim kvöldi'S af staö á-
leiÖis til Munchen; viö röbbu'ðum vi'ð
Suðurferðin
(Framhald írá 3. sfðu)
anlega gaman af aö lata gera sig ó-
duuölega á þenna hátt; vildi hún
halda því frarn, aö myndin vaíri fall-
egri en hún sjál f, • en aldrei fékk eg
aö vita, hvernig atkvæöagreiösla um
þaö mál fór, þvi í þessum svifum
uröum viö aö fara út úr vagnimtm
og á skip, sem sveif með okkttr yíir
til l’ýzkalands. Ferjan var fljót í
förum, samt höföum við góöan tima
'til a'ð sitja að miödegisveröi þar í
borðsalnum; boröuöu nterm þar vél
Rikarður tók
og okkur og svo
samferöamennina,
mvndir af þeim
sváfum viö stund og stnnd í sætum
okkar. Um morguninn komnm við
til AugsSurg og litlu síöar til Mun-
chen; þar út úr vagninum og á veit-
irgahús, er einhver af samferöa-
riönnunum hafði vísaö okkttr á; þaö
BARNAGULL
Ruddir fossins.
| rúmiö. Kerling rnælti: “Er ekkert, Þaö var aöalstarf Hrólfs aö gæta hver öörttm fríðari og mannvænlegri.
Frarnh. j sem amar aö þér, góðin mín?” “Jú,” f jár föður síns. Futt sinn misti liann Reyndu þeir á ýrnsar lundir aÖ konta
F.inu sinni um hábjargraeðistimann seSir konungsdóttir. “Eg veit ekki, tvær kindur af hjörð fööur sins, og sér í mjúkinn hjá konungsdóttur. Gaf
þegar minst var ttm dansskemtanir *1var systur mitiar ertt niöurkomnar, fór um skóginn aö leita þeirra. Gekk hún þeim lítinn gaum i fyrstu, en er
var konungsdóttir aö velta því fyrir veldur þaÖ mér mikillar sorgar.” hann lengi, þangaö til hann heyröi j fram liðu stundir, vaknaði sú gáta í
sér, hvernig hún gæti nú fengiö fólk "ttæU ska' l,r ÞvlV’ sagöi kerling. “og fossniö mikinn. Hann gekk á hljóð- huga hennar, hvern hún ætti aö velja
htitir Schottelhamel og er mj'’g t;i ag dansa við sig. Kom þá kerling L°mdu meö mér”. Konungsdóttir ið Eftir nokkra stund sá hann fram sér fyrir eiginmann. Leitáöi hún ráða
skamt frá j.árnbrautarstööinni; reynd | eJn ti, tlennar og spurði, hvað að varft g'öð við og ætlaði aö fylgja undan sér árgljúfur há og hrikaleg. J fossins, og var svar hans þannig:
ist okkitr það hinn besti gististaöur. I jlcnni amaöj. Konungsdóttir sagði kerlingu, en þá heyrir hún, aö foss- Hann sté fram á brúnina og leit niö- j “Kjóstu hetjuna.” Þetta svar þótti
Munchen þektu félagar núnir einn ’ sem var_ “ f;ætt get eg úr því,” sagði inn segir: “Faröu ekki”. Kvaðst þá ur i gljúfrin. A graspalli nokkrtim i konungsdóttur vænt um, þvi þaö
landa okkar, l.eif Kaldal aö nafni; j kerling, “og komdu með mér”. Fór Fonungsdóttir hvergi fara mundi. klettunum var arnarhreiður. Var hafði hún fundið meö sjálfri sér, aö
.hann stunðar þar myndhöggvaranám i kommgsdóttir tneö henni og kotn ^ arh kerling reið mjög og sagði, aö einti ungi i hreiörintt. Sú löngun kom bezt leizt henni á þá, sem gervilegast-
og er hmn efnilegasti maður. Hftir ' elski aftur heiatn. Sendi konungur 1,a viilii ilun ckki tielsa systttr sínar. a]t ; einil í httga hans, að grýta ung- ir voru. Samt spurði hún fossinn,
að hafa meðtekiö bréfspjald frá okk- j ntarga menn að leita hennár. en hún i-ei,a^i útin á ýmsar lundir aö fá ann uiöur úr hreiðrinu. Hann reif i,ver hetja væri. Fossinn svaraði:
ttr kom hann strax til fundar við okk- j fanst hvergi. I.oks lét konungur það i'Oni,ngsdóttt,r með sér, en fékk eiigtt ttpp stein og httgði aö kasta honunt í ^ ^a> sem þorir aö láta lífið fvrir
ui og leíðbéindi okkur hið bezta. Við ; ]K,d flt ganga, aö hver, seni fyndi ‘l oi kaö. I.oks sagði kerling: ungann. Þá heyrði hann tnídd, seni sannleikann.
Nú víkur sögunni til Hrólfs karls-
sonar. Einu sinni, setn oftar, fór
hver, sem fyndi
reíkuðttm uni bæinn í tvo daga og sá- j dóttur sina, skyldi fá hana fyrir eig- ' ^on,a n,un eS aitur °S þá á betri kva{j \ evra hans: “F.r arnarunginn
uni meöál annars dómkirkjuna, ráð- j inkonu og mikinti heimanmund meö s,un<iu> °S vataött þig þa, konungs- j er ti| nieins? Hefir hann gert á
husiö og þrjú gullfalleg'söfn. Okkur j lienrti. Uröu þá margir röskir nienn <i<),tn l- K“N K' t.,-i,„.,
þótti Munchen fögttr og skemtileg tl] aö freista hamingjunnar. Komu
borg, en ekki er bæjarbúum um gesti,
og samkvæmt auglý.singuni, sem fest-
ar voru upp hér og þar, vórti gestir
skyldaðir til aö fara á lögreglustöö-
ina og segja til sin innan sólarhrings,
og sækja varö ttni dvalarleyfi, sem
(vist var mjög vandfengiö, ef um
og samvizkusamlega, eins og búast ,tngr; tima var aS rxfia en stlltt dvöl
. . ‘ ■ # V 1 ?.ai — .. j I .k«- , ■ 11 •• eimjli ‘o
niætti viö léttmeti, er yfir sundið
kæmi. Þarna i borðsalnttm blandað-
ist danskan og þvzkan . sanian á
skringilegan hátt. Þegar yfir til
Warnemunde kom, var farangttr og
vegabréf rannsakað, en ekki leitaö á
okkur, aðeins spttrt, hve mikla pen-
inga við heföutn meöfer'ðis. Oþægi-
lcgast og erfiöast vfö þessi bingu
feröalög eru þrengslin og troðningur-
inn á járnbrautarstöövum á takmörk-
um rikja, þar seni veröur aö ganga í
nokkrir aftur og höfðtt einkis orðið f,:V >essnm atburSi- Þótti hom,m nú
vísari.en flestir hurfii með ölltt. Liö.t 6væn,e-a horfa 0« tok ÞaS til ^ráös.
aö senda dóttur sina til systur sinnar,
b.ttir það hvarf kerling. hluta þinn?” Hrólfi brá viö og hætti hann upp aö fossinum, til þess aö
Konungsdottir sagði fööttr smum vig afj gasta steininum. Skimaöi í all-lhlusta á hanti. Varð hann þess var,
ar áttir, þvi hann vildi sjá þann, sem ■ að nokkrir menn 6átu i hvirfingu í
svo timar.
Annari eldri systurinni þótti mjög
gantan aö róla sér. Var húti svo fik-
in i þá skemtun, aö hún var altaf að
róla sér, þegar hún gat konúð þvi viö.
Hún spurÖi fossinn, hvort hún mætti
ekki róla sér. Svar hans var: “Ról
| var föl fyrir tiltölulega hátt gjald —
tveggja daga dvöl kostaði 100 mörk , , . , , . , ,
SSJ * . aðtt þer ekkt, þegar rokkva ter.
—; sagt var, að fyrir kæmi, að lög-
rcglunienn kæmtt inn til gesta á gisti-
athuga, hyört þeir hefött rétt til að
dvalar þar. Þetta ar nú ókostur, en j
ánnars var mjög ódýrt aö lifa þarna,
og að því er mér virtist töluvert ó- j
dýrara en í Berlín. Fólkið var viö-
kunnanlegt, matur (’iaðfinnanlegur og ,
sem var drotning i öðrtt landi.
talað haföi. Varð hann þess fljótt
vís, aö þaö var fossinn. Tók hann
r.ú að spvrja hann spjörnnum úr, og
Konungur lét leita kerlingárinnar, ]eyStl fossinn úr öllum spurningttni
sem þomið haf'Öi til dóttur hans, en }jarls
hún fanst hvergi.
Karl og kerling bjuggtt i koti einu
Fkki var hún ánægö með svar þetta,
og spttröi embættismanninn, hvernig
atti aö skilja þaö. Hann sagði, að
atiðvitað væri það vilji fossins, aö
öl bragögott; dökt var þaö að lit, en
,, , .. . . , , ei,thvaö var K'l<arSur a« ,a'a um> a« aö koma henni i lag og kommgsdótt- . ,
gegnum nokkurskonar hre.nsunareld, | ekk; myndi þag áfengt vera. Ain Isar I ......... • -,:'fnan
karlar og kont.r hundrttðum saman rcnnur gegnum bæinn og eru margar
ryöjast meö töskur í báði.m honrium j fagrar brýr vfir hana. Bærinn hefir
cítir mjóttm rangala hyer og einn fengig nafn gjtt af ])vit upph.aflega
vill verða fyrstur aö ljúka sér af og
komast aftur tipp í vagninu áðttr en
ö!l sætin verða uppteki naf öðrum,
og þótt sæti væru nægilega tnörg, þá
er aö ná í beztti sætin úti við glttgg-
ana. til þess aö njóta útsýnisins, og
fleira kemttr til atlmgunar. Svo eru
starfsmenn þeir sem skoðunina fr'ám-
kvæma, ekki æfinlega sem blíöastir á
hafa þar veriö nuinkaaðsettir og hafa
inunkarnir hjálpað ferðamönnum yf-
i>- ána. Nú nota bæjarbúar árkraft-
ittji við iðnaö. t. d. ölgerð og véla-
stniöar. Okkttr v>ar sérstaklega star-
sýnt á ráöhúsið, sem er afar skrattt-
lcgt. Líkneski voru þar á svölunum.
scm fórtt aö dansa og láta öllum ill-
uni látum, þegar klttkkan sló 11 f. lv.
manninn og geta fett ótrúlega fingut. v iS fórum ttpp i turninn á ráöhúsintt
út i vegabrét eða farangur. Brátr j Qg var þa!5an fögur útsýn> og þ-ft
komustum viö aö rattn um, að vtð
höföum tekið ýniislegt aneö okkttr, er
betur hefði veriö konfiö heima, og
færi eg aftur af staö, mundt eg ekki
hafa með mér farangttr netna eina
litla handtösku.* Alt gekk nft þetta
slysalaust fvrir okkttr, og viö fengutn
góð sæti i Þýzku vögnunum, sem áttu
aö flytja okkur til Berlinar. Það fór,
því miöur, að skyggja, og varð litiö
séö af landslagi. Ségir ekki af ferö-
um okkar fyr en á járnbrautarstöðina
í Berlín var komiö, og var þá mjög
áltðið dags. Ríkaröur 'hafði skrit'að
landa okkar, Helga lækni Skúlasyni,
cr staddur var við nám í Berlín, og
tilkynt honum komu okkar. Sáuni
við hrátt hans glaðlega andlit þarna
í mannþrönginni. Ökunieniiirnir rif-
ust um farangttr okkar; einn varö
hlutskarpastur og flutti hann okkttr á
nokkur þoka væri til fjalla, sátim við
samt Alpafjöllin.
Aö kvöldi hins 22 de-^ I'igðtim við
enn af stað, eítir ;tö hafa hlustaö á
tnjög fagran samsöng — nokkurskon-
ar kirkjukonsert, sem hljómaði í eyr-
um okkar þá stuttu leið, sem eítir var
til landamæranna. 1 Kuístein uröttni
við að fara út úr vögnunum og i
gcgnttm sama hreinsttnareld eins og i
Warnemunde. l’egar þessari rann-
sóknarathöfn var lokið, fórurn við
ttpp i vagnaiia aftur og ætluðum að
ná í sæti í annars 1'lokks vagni, eins
og okkttr bar með réttu, en þá var alt
fttllskipað, þvi matinfjöldinn var svo
mikill; náðtim viö loks í attðan bekk
í þriðja flokks klefa, og numum þar
land. Gegnt okkttr sat ting kona
nteð' barn á fyrsta ári; hún var á leið
til Firenze eins og við. Þar sat lika
alllangt frá borginni. Hjá kotinu
var skógttr mikill. Náöi hann alla
leið upp aö fjalli því hinu mikla, er
fvr getur. Þau karl og kerling áttu
einn son, sem Hrólfur het. Var
hann hinn mannvænlegasti maöttr, en
hún kveikti ljós, er rökkva færi. ef c , , , , , .. .
, . , , foreldrum lians þotti hann fanytttr t
liún væri að róla sér. Giaddist hún . , , ..
tlestu og oltt liann upp t strongtim
tmjög viö þetta og rólaði sér hálfn , , v .
J s v s aga. Karl var vel að ser um tlestar
iþfóttir og ketidi syni sínum þær. yar
tg vortt nienn ekki eins fljótir , , ,f, » -v v .
s J karl allharðraöur vtö (strak og let
á sér heyra, að sonur sinn
tit þóknaöist. Varð hún önttg og i
illu skapi. Kotu
rólan,
ék sér löngttm að því. að stinga
sér i árnar eftir laxi. A þenna hátt
væri enginn maður fyrir sér. Var
)á kerling til hennar Hró,fur þó svo ve,.aS sér , sundi> aS
og spurði, hverjtt gegndi hrygð henn- ,,.inn
ar. Konungsdóttir sagöi seni var.
“Bætt skal úr þvt,” sagði kerling, “og • u- , ,
1 s s s vetddt hann ott goðan bita t pottmn
komdu meö méf”. Fór hún meö kerl- , , , ,• . v . .
randa kerhngu moður stnnt. Fortt
ingu og hvarf sem systir liennar.. v ■, ■ ,
s s • arrar iþrottir eftir þessu.
\'arð komingur nú mjög hryggur og c, - - ...
J _ ■rss s Sa var etnn hattur a raö> karls, er
battð sönitt boð sem áðttr. Margir , , • ... • , ., TT
s þvkja mætti etnkennilegur. Hann svat
fóru a<$ leita, en alt fór sem fyr. , .
- um daga. en hvarf burtu ttr kotinti a
TTvorttg svstirin fanst. , ..,,• , , , . , . ,
kvoldin. Kom hann ekki heim fyr en
Komingnr ottaöist, að yngsta dótt- skömnut fyrir sólarupprás. Oft spurði
itin gæti fariö sönm för sem hinar, n,ólftlr móður sína, hverju gegndi
og lét marga menn gæta hennar dag næturferðir þessar. Hristi hún jafn-
og nótt. , alJ höfuðið, en svaraði ekki. Virtist
Eina nótt vaknar konungsdóttir i honttm sem sorgarsvip slægi á andlit
rúmi
stór _
y
síntt. * Sér hún, að kerling ein henni í hvert sinn, er hapn mintist á biölar hópitm satnan inn i borgina. tala.
og ófrýnileg situr á stól við það. j Vortt i þeim h<Spttm konungasynir,
hvamminum og voru í háværri sani-
ræöu. Voru það embættismenn kon-
ungsins og voru aö hlusta á fossinn.
Þótti honum kynlegt, hverst’ þeim
misheyrðist og kom í hug að fara»til
líftir þetta notaði Hrólfur hverja þeirra og segja þeini hið sanna. Varð
stund, er hann mátti, til þess að hlusta þó ekki af því sökum þess, að hann
á fossinn. hélt, að þeir myndu ekki trúa sér.
- ------ Eitt af mörgtt, sem þeir spurðu foss-
Nú segir frá þvi, að konungsdóttir inn, var um vináttuna, og hvernig
fór heim til föðttr sins, þegar hún var menn skyldu rækja hana. Fossinn
f’intán ára að aldri. Vatð konttngur svaraði. “Vinur skaltu vera vinanna
næsta feginn heimkomu hennar. | vegna, en ekki sjálfs þín vegna ”
Það fyrsta, sem konungsdóttir j Þetta útlögðu embættismennirnir
gerði, þegar hún var heint komin, þannig: “Þú átt aö vera vinttr vin»,
var a'ð vitja íossins. Haföi hftn sakn- en -óvinttr óvina.” Skráöu þeir þetta
að hans mjög árin, seni hún var að . 1 hinar miklu bækttr, sem þeir .löfðt’
heiman. Þitrfti liftn margs að spyrja, j t.vrir framan sig.
því margt hafði henni komið i httg, | Nokkrum döguni eftir þetta var
sem hún vildi spyrja hann um einan.1 Tirólfur sendur til borgarinnar. A
Varð hún þess brátt vör, að útlegg- [ stræti borgarinnar sá hann mannsöfn-
ingar embættismannanna voru mjög tið mikinn. t miöri mannþrönginni
ólíkar svörum fossins. Fékk hún var maður, sem stóð á háum palli og
itt'ttgust á embættismönnunum og ta.laði til fólksins. Þekti Hrólfur, áð
forðaðist þá. það var einn þeirra manna, sem hann
F.ftir aö konungsdóttir var heitn sá í hvamminum. Sagði hann frá
komin, lét konmigur þatt boð út t mörgu, er fossinn hafði sagt honttri.
ganga, að hver, sem fvndi dætur sín-| Meðal annars sagði hann, að það
ar htnar eldri, skyldi fá ríkiö og dótt-! heföi verið skýlaust svar fossins, að.
ttr sina, þá er heima v&r, fyrir eigin-; menn skyldtt vera vinir vina, en ó-
kontt. Þó var þaö tilskiliö, aö kon- j vinir óvina. Gall þá Hrólfur við og
ungsdóttir mætti sjálf velja, ef marg- kvað þetta lýgi vera, og sagöi frá þvíT
it het'öu i félagi frelsaö dætur hans. J sem fossinn' hafíji sagt. Varð þá þys
Eins og vænta mátti reyndu margir tnikill um mannþröngina, því allir
aö freista gæfitmiar, og streymdu j vildu sjá þann, er svo djarft þyrði a5
í borgina. tala.
" . Framh.
vagni sínum á gott hótel i miðri borg- I roskinn Indverji, sem átti heima i
ttint; ekki mátti dvölin þar ódýr kall-
ast, þvi herbergi það, er'eg hafðt,
kostaði 110 mörk um sólarhriuginn og
hin eitthvað svipað ; alt var þar fágað
og fint og engin merki örbirgðar sá-
ust. A götum úti mátti aftur á mnti
líta ýms merki örðttgra tima, fólkið
fremur magurt og ekki svipað þvi
eins vel búið og í Kaupmannahöfn.
F.kki vantaði samt varning í búðar-
glttgga, en sérlega ódýr virtist hann
ekki.
I Berlin dvöldum við aðeins tvo
c'.aga, og notuðum við þá til að
skoða borgina; bar þar margt stór-
fenglegt fyrir augti: risavaxnar bygg
ingar, sigursúlttr, standmyndir at' öll-
um keisitrumtni fram með eitini göt-
unni; var á þeitn að sjá, að þeir þætt-
USt nnttia sinn fífil fegri. Mörg fög-
ur söfn eru í Berlin; skoðiiöum við
meðal annars stórt vopnasafn. Seinní
daginn vorttni við þrímenningarnir að
reika um göfcur borgarinnar; rpættuni
við þá Helga lækni af tilviljun, þótti
okkur þaö einkennilegt, því við viss-
Vestur-Indlandi; talaöi liann dálítið
etisktt og fór aö segja okkttr frá siö-
tiiii og háttuni tiianna á Indlandi; lézt
hatiti vera höfðiugi mikill og eiga
fagran búgarð og liatið okkttr að
heimsækja sig. Nú vorttni við í Aust-
urríki, en lítið gátuln viö notiö út-
sýtiisins, þvi /dinit var af nóttu. Við
fórum ttm Innsbruck og litlu síðar
fór lestin aö sækja á brekkuna; vortt
það Alpafjöllin, er nú tók.u við. Það
fór bráft að birta af degi og sáttm viö
þá hlíöar á báöa bóga, lestin rann
eftir þröngum dalskontm. Aö lýsa
þcssum hltðúm og hnjúkum, sem \;ið
fórum fram hjá, er alls ekki létt verk.
Davíö sat út við gluggann; tók hann
nú upp vasabók sína og skrifaði’ án
afjáts. Býst yg -við, að skrif það
konii áöttf en langt tnn líöttr, fyrir
sjónir almennings og sjálfsagt sumt i
bundnu máli. Ríkaröttr teiknaöi ým-
ist þaö, seni fvrir augtin bar, þegar
i t nm glttggann var litið, eða stúlk-
ttna, sem í dagbókum okkar fékk
nafnið “Alparósin”, eöa þá að hann
tók myndir af barnttnganunl eða Ind- Meö hverjti -sýndlt þeir þessa gest-
verjanum; ættu myndir þessar bráð- risni? 1 hverjtt var hún fólgin hjá
lega að koma á sýningu, þvi þær voru þcini? I hinni réttu og sönntt mynd:
rr.argar góðar. Við uröum mjög niatmúð.
hrifnir af fegtirö Alpanna, þegar Sérstaklega má geta þess, að þegar
fjöllin blöstu þarna við okkttr, böðuð tnenn kotntt frá öðrum löndum —
i geislum morgunsólarinnar. ' Margs- livort setn það voru ættingjar þeirra
konar trjátegundir og hús á niilli liátt eöa vandalausir — hve gestrisni
ttpp eftir hliöunum; og svo liturinn 4 þeirra lýsti hinum mikla göfttgleik
bergtegundun.un svo breytilegur, að þcirra. Þeir bttðtt þeim með sér aö
undrum sætir, ,— en nú vísa eg til vera svo lengi sern þá lysti, gáftt þeim
hins væntanlega . its Davíðs og mynda lönd og lausa attra, ef þeir vildtt staö-
Ríkarðs. j
Enginn matarvagn var með í lest-
inni, og uröum viö því að borða nesti,
sem viö lK)fðuin með okkur frá Mun-
chen, sem aöallega var keks, gráfíkj-
ur og appélstntir; var nú látið jafnt
yfir allá klefabúa ganga og ekki tek-
ið tillit til mannviröinga eða trúar-
bragða.
' Frh.
næ;nast í landintt. Leiddtt þá út brjósts, kaldir, hálfvolgir eöa brenn-
rreð rausnarlegum gjöfttm, ef þeir
vildtt vitja sinna fyrri heimkynna.
Þenna stóra eðallyndisarf frá fof-
feðrum vorum má segja, að við höf-
um varðveitt all-þolanlega — sérstak-
Icga þegar tekið er nákvæmt tillit til
hinna réttu kringumstæða okkar.
Sem opin bók liggttr þaö fyrir
frr.man okkttr —> og það í bili — að
sýna, hvernig við erum nú innan
andi t gestrisni okkar.
Eg skal ekki fullyrða neitt utn það,
heldttr Ijúflega leggja það undir
ykkar dóm, kvenna sem karla, hvort
við höfum allskostar sýnt gestrisnina
enn sem komið er í sínti rétta eðli,
gagnvairt þeim manni, sem hefir þó
ttm alllangt skeið dvalið á meðal
okkar, og þvt sjálfsagt búinn að enda
aöalgestanæturnar þrjár (þannig
(Framh. á 8. bls.)
vV
Hin íslenzka gestrisni
Er hún ekki einn af veigameiri
þáttunum til þess aö tryggja ;slenzka
þjóðr.cktiishugstni og viðhald l ennar
meðal okkar Vestur-íslendinga?
Aður en aöaltilgangur þessará Una
í heild sinni verður útskýröur, irö-
< •
ist ekki óviðeigandi að ofanrítuð fvr-
irsagnarorð sétt með fáttni oröum;at- .
luigttÖ. Fyrst er þá að minnast þess, ‘
hverjir vorti frumkvöölar hennar, í
} 1
fyrstu. Það vortt hinir hugumstóru,
drenglyndu forfeður vorir, sepi gengu
á tindan okkur tueð fordæmi sínu, 'í
þvi efni sem ööru. Viö þttrfttm ekkij!
að lesa íornsögur okkar allar spjald-
anna á milli til þ^ss aö fá trygga og .
ítilla sönnttn fyrir þvi.
Eureka nr. 4 B.
Lœknar sólbruna og svita sem fólk
er svo næmt fyrir á sumrum.
Víð heita eða sveitta fætur, of mikinn svita undir handleggjunum og óþefinn, sem af hon-
um stafar, má undireins losast og uppræta með öllu, ef greint meðal er notaS til Jjess.
Einnig kemur það í veg fyrir að menn fái saxa, sem sækir svo á fólk í hitunum.
Þeir, sem af líkþornum og fótabólgu þjást, munu strax finna mun á líðan sinni eftir að
hafa einu sinni reynt “Eureka”. Því er enginn sviði samfara, og sár á börnum og saxi læknast
ekki betur' með öðru. I m
MeSal þetta er samsett af reyndum læknum og efnafræðingum. $1.00 krukka af því
nægir hverjum. — Ekkert er eins gott og ekkert líkt því.
Til sölu í öllum stærri lyfjabuðum. Ef sá.er J>ér skiftið við, hefir það ekki, þá sendið
$1.00 i bréfi til WINNIPEG CHLMICAL LAB0RAT0RY CO., 128 Pritchard Ave., Wmnipeg,
Manitoba; gefið oss um leið nafn og áritan þesser þér skiftið við.
Skrifstofa: 129 Seiktrk Ave., Wininpeg, Manitoba.