Heimskringla - 20.09.1922, Blaðsíða 6

6. BLAÐSiDA
HEIMSKRINGLA.
WINNIPEG, 20. SEPT. 1922.
Hian síðasti Móhíkani.
Kanadisk saga.
Eftir Fenimore Cooper.
!»55Ce*5CCC*55COi5CCOOOCíSOBOOCOSOCOOCa
“Flytjið bsenir ykkar án þess að tala,” hvíslaði hanti,
þegar þeir komu til hans. “Hann. sem þiö biðjið, þekkir
öll tungumál — hjartans eins vel og tungunnar. Ekki eitt
orð megum við tala. I’að er sjaldgteft, að hinir hvítu
menn geti lækkað rðdd sína nægilega í skógunum. Söngv-
arinn hefir verið ljóst dæmi þess, vesalings auminginn.
— Komið^þið. Við skulum ganga ofan í skurðinn fyrir
utan virkisvegginn. og gætið þess vel, að stiga aðeins á
steinana og viðarkubbana.”
Fylgdarmenn hans hlýddu þessu, þótt þessi óvenjulega
varkárnbwæri gáta fyrir tvo af þeim. og hrátt voru þeir
komnir ofan í skurðinn, sem umkrigndi virkisveggina á
þrjár hliðar. Aðeins m'eð því að beita varkárni og fyrir-
hyggju. gátu þeir fylgt Valsauga. því leiðin var næstum; d{a Húronána
því ófær vegna þess. sem niður hafði hrunið í skurðinn.
En loks komu þeir þó á sandbakka Horikanvatnsins.
“Það er eitt spor, sem aðeins ein sös getur fylgt,” sagði
Valsattga og leit ánægjulega á hina torveldu leið, er þeir
höfðu vfirgefið. “Grasi er varasamt, að ganga á. þegar
maður er á flótta. Steinn eða tré ertt þar á móti ekkt
vön að sýna spor eftir göngttskó. F.f þið hefðttð verið i
stigvélunum vkkar, þá hefði það áreiðanlega veriö hættu-
legt. Yttu bátnum nær landi, Unkas. Eitt fótspor sést
jafn greinilega i þessttm sandi og í smjöri. F.n hægt,
hægt, Unkas; báturinn má ekki koma við fjöruborðið,
þvi þá geta þessir þorparar vitað, hvaða leið við höfttm
farið.”
Hinn ungi Móhíkani gerði eins og Valsauga skipaði.
Svo var lagt borð frá rústunum að bátnum. og hinir tveir
herforingjar stigu út i hann. Svo var alt lagað aftur eirts
og það hafði áður verið, og Valsauga tókst að komast út
5 bátinn án þess að skilja eftir nokkurt spor. sem hann
var svo hræddur við. Siðan reru Indiánarnir batnum
með varkárni frá virkinu og inn i hinn breiða, dimma
skugga, sem fjöllin að austanverðu köstiuiðu á hið slétta
yfirborð vatnsins. /
“Hver' er ástæðan til þessarar þjófslegu burtferðar?”
spurði Heyuard. þegar þeir voru komnir góðan kipp út
á vatnið.
“Hafið þér gleymt þessu læðandi skriðdýri, sem Unk-
as drap?”
“Alls ekki,” svaraði Heyward. “En það var sagt, að
hann væri einn, og dauðan mann þarf maður ekki að ott-
ast.”
“Já, alveg rétt, hann var einn^aman um þetta djöfttl-
lega starf sitt. * En Indíáni af jafn margmennum her-
mannakynþætti þarf sjaldnast að kvíða þvi. að sín verði
ekki hefnt. Nei. nú hefi eg geyrnt spor okkar i vatninu.
Cg því aðeins að þessir bófar geti orðið góðir vinir
anna, geta þeir fengið að vita. hver róið hafi yfir vatnið
þenna morgttn. Attk þess verðutn við komnir langt frá
Horikönttnum, áðttr en þeim verðttr ljóst, hvaða leið þeir
eigi að fara.” .....
Þegar Valsauga hafði skýrt þetta fvrir Heyward, varð
hinn ■pngi foringi áhvggjufullur og svaraði:
• “Með óvini, bæði fvrir framan sig og aftan, getuf ferð
okkar orðið fremttr hættuleg."
“Hættuleg?” sagði Valsauga rólegur. “Nei, ekki
heinlínis hættttleg. F.f við aðeins höldttm opmtm angitm
okkar og evrttm. getum við hæglega verið langt á ttndan
þessum þorpttrtim. Og ef nauðsyn krefttr, svo að við verð
um að nota bv sn-nar, erti það að minsta kosti þrtr af
okkur, sem kunna að nota þær eins vel og nokkur annar
hér við landamærir. Nei. hættulegt er þqð ekki. en vtð
megum búast við að lenda í stimptngum við þá.”
Að líkindum hefir hræðsla Ileywards verið talsvert
;n rri en Valsattgi Að lút.i kosti svari ji hann ekkí,
og báturinn hafði farið niargar mílur áður en hann talaði
“Þey!” sagði Valsauga. “Já, Chingachgook, þú gerir
ildrei neitt, án þess að ástæða sé til þess. Auðvitað er
þetta ekki nerna skuggi, en hann á ekki rót sina að rekja
il náttúrunnar. — Sjáið þér það, sem stígur upp í loftið
frá eyjunni þarna, majór Heyward? Maður getur nautn-
ast kallað það þoku. Það líkjist fremur rönd af þunnum
ský'jum.”
“Það er gufa upp úr vatninu,” svaraði Heyward strax.
“Það væri lélegt eftirdæmi, ef sá, sem er efstur í
mannvirðingaröðinni, skriði i skjól, meðan hermennirnir
stæðu í éldinum.”
“Ójá, þannig er nú kjarkur hins hvit^i manns,” sagði
Valsauga. “Og eins og svo margar aðrar hugsjónir hans,
er þeim ekki stjórnað af skynsemi. Haldið þér ekki, að
Unkas og Chingachgook, eða eg sjálfur, sem þó er alger-
lega hvítur maður, vildum leita skjóls, ef við gerðurn ekk-
“Já, það myndi barn segja líka,” sagði Valsauga róleg- ert gagn með þvi að láta það ógert?”
ttr. “F.n hverskonar svartur neykur er það, sem leggur
ttpp ttndir því ? Þér getið séð, að hatin leggur alla leið að
kjarrintt, óg að hann kemur frá eltji, sem logar hægt — að
svo mikltt leyti, sem eg fæ skilið.”
“Við skulitm þá flýta okkar að róa til eyjarinnar, svo
við getum losnað við þenna efa okkar,” svaraði hinn óþol-
inmóðí rnajór. “Það geta ekki legið margir á jafn litlu
landi.”
“Þetta er alt saman satt, vinur minn, en siðir okkar
banna það, að við gerum nokkttð þessu likt,” svaraði ma-
jórinn. Og kúlur Húronanna þutu ttm leið fram hjá eyr-
um þeirra og hindruðu þá frá að tala nteira.
Nú var aftur skotið ákaft á þá, og ein kúlan hitti ár
gatnla Móhíkanans og reif harta úr höndum hans. Fagn-
aðaróp fluttist frá óvinunum til þeirra, og ný kúlnahrið
flaug í kringum flóttamennina. I eintt vetfangi sneri Unk-
Valsauga athugaði eyjuna nákvæntlega með hinum as hátnitm til hliðar og j-eri þangað sem ár föður hans !
glöggsýnu augum sínttm. áður en hann svaraði. . | flaut. svo að Chingachgook náði aftur þessu dýrmæta á-1
“Ef eg má segja meiningu mína, held eg, að við höfttm haldi. Hann veifaði árinni hátt í loft upp og um leið rak ■
aðeins ttm tvent að velja. Annað er, að snúa við, og hætta hann upp bardagaöskur ættbálks síns. Svo seflist hann og
I reri hiklaust áfram.
“Aldrei!” hrópaði Heyvvard i þeim róm, sem i raun Voklugt org heyrðist frá bátittuim, seni á eftir þeim
komu. “Stóri Höggormur. I.angriffill og Snarráði Hjört-
og vel.” sagði Valsauga og gaf honuin straxlttr!” ómaði i gegnum loftið, og það leit út fvrir, að þeir,
að þvinga óþolinmæði sina. “F.g er sjálfttr á setn sóttu eftir vinum okkar, eltu þá með endurnýjttðu
afli. Valsauga tók nú'Hjartarbana með vinstri hendi og
veifaði honttm yfir höfði sér. En hinir viltu svörtiðu þvi
réttri var alt of hár í þeirra hættulegu kringumstæðum.
“Gott
trterki til
sömtt skoðttn. Mér finst aðeins, að eg eigi að segja yður
alt, án þess að dylja nokkttð. Þá verðum við að sýna
jötnadug, og hlaupa i dauðans ofboði á milli háu fjallanna | háði tneð hvínandi skræk og nýjum skotum. Kúlurnar
hér. ef Indiánar eða Frakkar eru hér i nándinni. — Er^þutu aftur yfir vatnið; ein þeirra hitti jafnvel börkinn a
nokkurt vit i því, sem eg segi, Chingachgook?” jlitla bátnum þeirra. Móhikanarnir voru algerlega ró-
Tndíáninn svaraði ekki, en þar eð hann lagði út árina legir og Valsauga sneri sér hlæiandi að Heyward.
og reri bátnum hratt áfram. var það nægilegt svar. | “Þessir piltar kttnna vel við að hevra hvetl sinna eigin
Allir rertt nú með dttgnaði. og eftir fáar minútur konnt bvíjga,” sagði hann. “F.n það auga finst ekki meðal Húr-
þeir til þess staðar. þar sent þeir gátu séð alla norðurströnd- onanna, sem getur metið rétt fjarlægð dansandi eintrján-
ina. sem áðttr hafði verið hulin. | ings. Cietið þér nú séð, að þbssir árans þrjr'ttar hafa tekið
“Þarna eru þeir. eftir öllttm sólarmerkittm að dæma.’^einn mann frá árttnum. til þess að hann skttli skióta á
hvislaði Valsauga. “Tveir bátar og reykurinn. Þorpar- okkur; en það þýðir, að við förum að minsta kosti þrjú
arnir hafa enn ekki séð okkur. annars myndum við heyra fet áfram á nieðan þeir fara tvö.”
þetta bannsetta org þeirra. Jöfn og góð áratök. vinir. Við I sömu svifum hitti kúla ári Valsauga, án þess þó að
fjarlægjumst þá. Vrið erttm næstum úr skotmáli.”
gera nokkttrn verttlegan skaða. Þegar hann var húinn að
Eitt bvssuskot og hvínandi org frá eyjunni trulfaði nú skoða farið, sem hún gerði, sagði hann. að nú væru kúl-
mælsktt V’alsattga. og á sömtt mínútu þutu allmargir Indi- ur óvinanna svo magnlattsar. að þær gætu ekki skemt
ánar i bátana. sem undireins dönstiðtt eftir vatninu á veið- skinnið á nýfæddtt barni, hvað þá heldur á veðurbitnum
ttm eftir vinum okkar. Valsauga og Indíánarnir sýndust mönnum. Hann bað þvi Heyward að taka árina síina, á
samt vera jafn rólegir og áður, aðeins iirðtt áratök þeirra meðan hann léti Hjartarbana fá leyfi til að taka þátt i
talsvert letigrí og jafnari. svo að litli báturinn þeirra stökk þessuni samræðttm.
næstitm áfram eftir vatninu. w,.-^
“Haltu þeim í þesari fjarlægð. Chingachgook,” sagði kveikipúðrtð, miðaðt og skaut. Húroninn. sem stóð
Valsattga og leit aftur vfir vinstri öxl sina, um leið og stafni á fremri bátnitm. datt aftur á bak og misti byssuna
hann reri. “Haltu þeirn einmitt þarna. Húronarnir hafa sína i vatnið: en svo stóð hann upp aftur, veifaði höndttn-
aldrei átt byssu, sem flytur svona langt; en Hjartarbani á um og hagaði sér eins og vitskertur maðttr. Tafnframt
byssuhlaup. sern óhætt er að treysta.” j þessu hættu þeir róðrinum, og bátarnir héldust hlið við
Nú tók Valsauga eftir þvi. að Móhíkanarnir voru fær- hlið á meðan/ þeir héldu ráðagerðasamtal.
*•» j Þegar majórinn var farinn að róa, aðgætti hann strax
ir um það einir, að halda Húronunum í þessari fjar-
fisk- °K strax lagði hann árina upp og greip hinn örlaga-
þrungna riffil. Þrisvar sinnttm var hann búinn að miða
honum, en jafn oft hætti hann við það. .il að biðja Tndi-
únana að láta óvinina nálgast dálítið. Loks sýndist hanit|
vera ánægKúr ríieð fjarlægðina. þegar Unkas alt i eintt
rak upp hljóð, sem kom honunt til að hætta við að skjóta.
Þessa litlu hvíld notuðu Móhikanarnir til að líta hvor
á annan og sjá, hvort þeir værú særðir, þvi þeir visstt.
að væri það tilfellið. þá hefði hvorugur þeirra látið bera
á því. meðan hættan stóð yfir. Fáeinir stórir blóðdrop-
ar ultu niður eftir öxlum Chingachgooks; en þegar hann
sa. að Unkas horfði á það, tók hann vatn i lófa sinn og
þvbði blóðið burt, til þess að sýna honum. hve lítils hann
“Hvað er nú, piltur minn?” spttrði hann. “Þú hefir'metti þetta.
frelsað einn Húrona. frá dauðaópinu. Hefir þú nokkurja' Heyward hélt áfram að róa af öllum kröftum, þangað
gilda ástæðu til þess?” ’ j til Valsauga sagði:
Unkas benti á klettóttu ströndina beint fram undan’ “Hægan. hægan, majór! Við skulum lofa þeim að
þeini, þaðan sem annar bátur kom á móti þeim, og það korna í skotmál, þessutn þorpurum. Eg get veðjað um
var attðséð, hve hættuleg staða þeirra var. Valsauga lagði þaf>t að eg skal draga þá eftir endilöngu TJorikonvatni án
þvi hyssuna frá sér og greip árina. meðan Chingachgook ^ |jess ag v|ð fáum önnttr sár en ómerkilegar rispur. og svo
stefndi bátnum dálitið meira að vesturströndinni, til þess spa| Hjartarbani tninn hitta þá í tvö skifti af þremur að
að fjarlægiast' þenna nýja óvin. En bak við þá æptu hin-
aftur.

'i> Ðagrennittgin gerði nú vart við sig, og þeir voru nú
komnir inn i þröngt sitnd. þar sem úði og grúði af mörg-
ttm smáeyjtim. Það var einmitt þessa leið, sem Montcalm
hafði dregið sig i hlé tneð her sinn, og vinir okkar visstt
ekki, hvort hann hefði látið nokkurja Indiána vera kvrra,
til að vernda öftustu herdeildir sínar og tísa saman s1æp-
tngja þá, sem týnst höfðtt úr deildunum. Þess vegna
nálguðust þeir eyjarnar með hinni mestu varkárni og j
reglulegri grafarþögn.
Chingachgook lagði ári sina ttpp, meðan Unkas og j til að skjóta á okkttr, og ef þeir geta brotið einn lim á
Valsattga rerú litla bátnum áfram gegnttm krókótt sttnd,' okkttr, getur það orðið til þess, að við missum höfuðleðttr
ir óvinirnir gleðióp, og Valsauga sagði strax:
“Stefndu svolitið nær landi, Chittgachgook.”
Og brátt þant báturinn af stað með hraða miklum eft-
ir vatninu. Hú'ronarnir tóku eftir þvi, að þeir myndú
dragast aftur úr, ef þér héldu áfram sömu stefnu og þeir
tóku upphaflega. Þess vegna héldu þeir líka ennþá meira
á ská. og brátt héldu þeir i sömu stefnu og vinir okkar,
hér ttm bil 600 fet frá þeim. En vinir okkar revndtt of
mikið á krafta sína til þess, að þeir gætu haldið það út
til lengdar, þar eð þeir voru ekki jafn mannmargir og
hinir, og Hevward tók eftir þvi, að Valsattga íett efandi
í kringttm sig eftir meiri mpguleikum til að hraða flótt-
anum.
“Stefndu dálitið tneira burt frá sólinni Chingachgook,’
sagði hann. “Eg sé. að einn þessara þræla er að búa sig
þar sem þeir á hverju attgftabliki gátu búist við að komast
ekki áfram. Hinn aldni Móhikani starði með aðgætni frá
eyju til eyjar, eftir því sem báturinn leið áfram; og i
hvert skifti, sem tækifæri gafst til þess. aðgætti hann
klettana og skógana með nákvæmni.
Hevward, sem var jafn hrifinn af náttúrufegurðinni
og kvíðanum fvrir httgsanlegri hættu. var /farinn að halda,
að hræðsla sín væri óþörf, þegar Chingachgook gaf alt i
einu merki. sem orsakaði það, að árarnar hætu alt i einu
i
að hrevfast.
“Hjú!” sagði Unkas næstum þvi á sama augnabliki og
faðir hans með léttu höggi á borðstokkinn gaf til kynna,'
að hætta væri í nánd.
“Hvað er nú?” spttrði Valsauga. “Vatnið er eins ró-
legt eins og aldrei hefði blásið neinn vindttr. og eg get séð
margar milur eftir yfirborði þess. Það er'ekki svo mikið
sem einn lómttr, er stingi svarta höfðinu sínti ttpp úr þvi.”
Indiáninn lyfti árinni sinni án þess að segja eitt orð, og
benti árinni sinni i þá átt, sem hann sifelt starði i. Hey-
ward fylgdi hreyfingttm hans með augunum, og hann sá
eina af þessttm lágu, skógi vöxntt evjum. En honum sýnd-
ist hún svo róleg, eins og mannlegur fótur hefði aldrei
raskað ró hennar.
“Eg sé ekki annað en land og vatn,” sagði hann. “Og
fögur sjón er það.”
okkar. Stefndu betur frá sólinni, þá verðttr eyjan á milli
þeirra og okkar.”
Áformið reyndist heppilegt. Reint frant undan þeim
var löng og lág eyja, og þegar þeir komu að henni ttrðtt
bátarnir að fara sinn hvoru megin við hana. En á sama
augabragði og eyjan httldi þá hvortt fyrir öðrum. hertu
Tndíánarnir og Valsauga á róðrinum. þótt þeir áður hefðtt
beitt næstum cillttm kröftum síntim. Þegar þeir fórtt fram
hjá siðasba tanganum. höfðu þeir fjarlægst óvinina all-
mikið. en stefnur þeirra vortt nú því sam næst al'veg eins.
“Þú hefir sýnt, að þú hefir vit á að velja báta, Unkas.
fyrst að þú valdir þenna meðal báta Húronanna,” sagði
Valsattga og brosti — aðallega af þvi, að þerr stóðu sig
vel í þessttm kappróðri. en ekki af þvi. að útlit væri fyrir
að þeir losnuðtt við óvinina. “Nú hafa þessir þrjótar
safnað öllum sinttm mönnttm að árutntm aftur. svo við
verðttm eflaust að berjast með ártinum til þess að vernda
höfttðleður okkar, en ekki með byssunum og okkar áreið-
anlegtt augum. Löng og samhliða áratog, vinir mínir.”
“Nú ætla þeir að fara að skjóta,” sagði Heyward. “Og
þar eð við erutn i beinni línu á undan þeim, eru likur til
að þeir hitti.”
“Leggist þér og hershöfðinginn niður i botn bátsins,”
svaraðí Valsauga. “Þá hafa þeir færri menn að rniða á.”
En Heyward brosti og svaraði:
minsta kosti.”
“Við glevmum takmarki okkar.” sagði hinn ákaflyndi
Heyward. “ I guðs bænum, við skulum nota hagsmttni
okkar og losna við óv^nitta.” ,
Nú tók Múnró lika til máls.
“Gefið mér börnin ntin,” sagði hann hás. “Gerið ekki
lengur gaman að örvilnan föðursins. en finnið litlu sttjjk-
ttrnar mínar fyrir nttg.”
Valsauga. sent um mörg ár hafði lært að hlvða vfir-
mönnttm sínttm, lagði strax byssuna frá sér og ttm leið og
ltann leit í síðasta sinni til hinna fjarlægu báta, tók hann
aftur við ár sinni af Heyward. Móhikanarnir herttt lika
á rcjðrinútn, og að fátttn minútum liðnum vortt þeir komn-
ir svo langt frá óvinunttm. að majórinn varð aftur rólegri.
Innan litillar stundar lá vatnið breitt og opið fyrir
þeim. og titli báturinn þeirra rann með hraða eftir þvi.
En hinn varkári Móhíkani þorði ekki strax að róa með
fram vesturströndinni. þar sem þeir ætluðu að fara á
land. Þar eð óvintr þeirra, að því er virtist; höfðtt hætt
við að elta þá. gat það auðvitað álitist óþörf varkárni.
En þrátt fyrir það hélt hann stundum saman langs með
þeim fjöllum. þar sem Montcalm ltafði sezt að með her-
ntenn sina í virkintt Tikonderoga J\ bak við þau. Hér lenti
hann loksins bátnum við ströndina og allir stigu þeir á
lattd.
Valsauga og Heyward gengu strax upp á hól þar í
qándinni, og augnabliki síðar henti Valsauga á litinn,
svartann blett, sem þeir sátt hreyfa sig í nokkurra mílna
fjarlægð hjá nesi, sem lá út i vatnið.
“Getið þér séð þetta?” spttrði hann. “Hvað tnyndttð
þér álíta. að þetta væri. ef þér ættuð sjálfur að finna leið-
ina i gegnum þessa villiskóga?”
“Ef það vgeri ekki vegna fjarlægðatintiar og stærðar-
innar, myndi eg álíta að það væri fugl,” svaraði majór-
inn. “Getur það ^verið, að það sétt menn ?”
^ “Það er eintrjáningur, sem róið er af lævisum Húron-
um,” Svaraði Valsattga. “Þeir1 látast vera að Ixiða kvöld-
ver-ð, þessir þorparar, til að villa okkur sjónir. En við
skttlum fyrst bíða myrkursins, þá fáum við að sjá. En
við erttm neyddir tfl, annaðhvort að hrekja þá til baka,
eða hætta við að elta Lævisa Ref.”
“Við skulum ekki bíða eina einustu sekúndu án þving-
andi ástæðu,” svaraði majórinn.
En Valsauga' greip fram i fyrir honum, og hélt áfram
hugsunum sinum.
“Mér ‘likar ekki reykurinn, sem leggur upp bak við
löngu klettana uppi yfir eintrjáningnum. Eg þori að
veðja lífi minu, að það eru önnur augtt en okkar, sem
sjá hattn. og þér vitið, hvað hann bendir á. Nú tnegutn
við ekki láta alt lenda í skvaldttr úr Jæsstt; og það er tími
til að framkvæma eitthvaö.”
j Svo gekk hann hröðum skrefttm til félaga sinna, og
j sagði þeim. hvað hau nhefði séð. Þeir lögðu nú ráð sín
j saman. og að því búnu lyftu þeir bátnum upp úr vatninu,
lögðtt hann svo á h^rðar sér og bártt hann inn ií skóginn;
en gagnstætt þvi, sem venja þeirra var, reýndtt þeir nú
| að láta spor sín vera eins glögg og þeir gátu. Þannig
| héldu þeir áfram tttiz þeir komu að berum kletti, þar sern
| fætur þeirra gátu ekkert rnerki skilið eftir. Þaðan gengu
þeir sömu leið til baka. en gengu nú altaf aftur á bak.
I>egar þeir komtt að læk, sent þeir höfðu stígið yfir i
fyrra skiftið. fylgdu þeir farveg hans út t vatnið, og huld-
ir sjónum óvina sinna af dálitlum tanga og hinu siða trjá-
limi, óðu þeir áfratn og leiddtt bátinn langs með strönd-
inni. þangað til Valsattga sagði, að nú væri óhult að lenda
aftur.
Þegar farið var að dimma vogtiðu )>eir sér fytst út úr
felustöðum situtnt. og hraðan en þó kyrlátlega rertt þeir
að hinni klettóttu vesturströnd. þar sem gamli Móhíkan-
inn stýrði bátnum eins áreiðanlega til lands og æfður
hafnsögumaður. Þeir stigu strax á land, Ivftu bátnum
tipp úr vatninu og fóru með hann inn i skóginn. Þar
földtt þeir hann vandlega ttndir hattg af trjágreinum,
blöðttm og rttsli.
Svo tókti þeir alt, sem þeir höfðu haft með sér í bátn-
ttm, lögðtt það á bak sér og gengtt af stað. Ferð þeirra
lá í gegniim veglatts, óslétt og eyðileg svæði. sem enn i
dag eru ókunnari en arabisku eyðimerkttrnar og tartar-
isktt heiðarnar. og sem aðeins veiðimenn og Indiánar voga
sér inn í.
Margar stundir voru liðnar, þegar Valsauga loksins
bjó þá undir næturhvíld. og naumast var sól stigin upp
fyrir sjóndeildarhringinn, þe^ar þeir lögðtt aftur af stað.
Lengi gengu þeir allhratt. en smátt og smátt varð Vals-
attga varkárari. Oft námtt þeir staðar til að rannsaka
trén. og aldrei gekk hann vfir nokkttrn læk, án þess fyrst
að aðgæta, hve vatnsmikill hann var, hve hratt vatnið
rann og hvernig lit það hefði. Við og við spurði hann
Chingachgook ráða/pg að loknu einu sliku samtali gekk
hann til Hevwards og sagði við hann á ensktt:
“Þegar eg varð þess var. að Húronarnir héldu i norð-
ttr, í áttina til heimkynna sinna, þurfti eg ekki margra
* á
ára revnslu til að vita, að þeir niyndu fara eftir dalnum
á milli Hudson og Horikati, þangað til þeir kæmtt að ttpp-
tökuni canadisku fljótanna. Þaðan gætu þeir komið inn
i iniðjtt héraðanna. er Frakkar halda lil i, og þess vegna
fórttm við htttgað. F,n ennþá höfum við ekki séð hin
ntinstu merki til þeirra. svo það getur verið, að við séttm
ekki á rétttt spori.” ,
“Gttð gefi að ykkttr hafi ekki skjátlast,’ sagði Hey-
ward. “Við skulttm snúa við og gæta nákvæmar að. —
Getur Unkas ekki ráðlagt okkur eitthvað ?”' bætti hann
við og sneri sér að hinum unga Móhíkana, sem hingað til
hafði staðið þegjandi. af lotningu fyrir reynslu hinna
eldri manna.
Unkas svaraði ekki. en leit spyrjandi augttm á föður
sinn. og þegar hann með handahreyfingu sinni gaf til
kynna samþvkki sitt, hljóp hinn ttngi. hrausti Móhikani,
eins hart og hjörtur upp eftir dálítilli brekku fyrjr frani-
an þá. Þar nam hann staðar og lattt niður að þeim stað,
þar sent jörðin bar merki eftir fætur þungs dýrs.
“Það er sporið,” sagði Valsattga. þegar þeir sáu hið
gleðigeislandi apdlit LTnkasar. “Þessi piltur hefir glögga
sjóri og góðan heila eftir aldri.”
“Það er einkennilegt. að hann skuli svo lengt hafa þag-
að vfir þvi. setn hann vissi,” tautaði ITeyward. En Vals-
auga svaraði:
“Það hefði verið etitiþá einkennilegra, ef hann hefði
ydað, án þess að vera beðinn um það. ' Nei. Meðal hinna
hvitu manna hafa þeir ungtt þfkking sina úr bókum, og
geta mælt hana með blaðsiðutali. Þess vegna halda þeir
oft og tíðúm. að þeir sétt jafn hygnir og hinir eldri. En
hér þar sem revnslan er kennari. bera menn öðrttvísi lotn-
ingu fyrir gildi áranna.”
“Sko!” sa'gði Unkas um leið og ltann benti á fáein
breið spor. sem sáust glögt á jörðttnni feæði fvrir norðan
og sttnnan þá. “Sú dökkhærða hefir haldið áfrarn í átt-
ina til kuldans.”
“Aldrei hefir nokkttr htindu^ haft fegurri né gleggri
spor til að fylgia!” hrópaði Valsattga, og lagði af stað t
Itina ákveðntt átt. “Já, við erttm hepnir, mjög hepnir.
Þarna höfttm við spor beggja hestanna. Þessi Húroni
ferðast hráðum eins og einn af hvitu hershöfðingjunttm.
— Gáðtt eitt sinn að hjólasporum Chingachgook. Þessi
heimskingi ferðast hráðum i vagni, það máttu reiða þig
á — þó að þrejtn hinna siónglöggustu augna séu á eftir
homtm.”
Fjörgaðir af hinn aundraverðtt hepni og glöðu lund-
inni hans yalsattga. héldtt þeir áfram nteð hraða. og t
hvert skifti, sem sporin voru evðilögð af Lævisa Ref, eða
fölsk spor bitin ti! i þvi skyni að villa þeim sjónir, fundu
Indiánarnir og Valsattga ttndireins hin réttu spor, án þess
að það evddi tíma þeirra eða kröftum.
Um miðjan siðari hluta dags komu þeir að þeim stað,
þar sem Húronarnir höfðtt sjáanlega áð. Hringinn t kring
um dálitla lækjarspræntt láu óslöktir eldibrandar, ásamt
leifttm af hjartardvri, sem gaf til kynna, að þar hefði
vferið neytt matar. Hestarnir höfðu lika skilið eftir glögg
merki þess, að þeir höfðu verið þar, því börkurinn og
yngstu greinarnar voru bitnar af trjánum. Skamt þaðan
fann Heyward litinn laufskála sem honum datt strax í
hug, að Kóra og Alica hefðu sofið i.
Mejra. ;