Heimskringla - 20.09.1922, Blaðsíða 7

WINNIPEG, 20. SEPT. I922v
HEIMSKRINGLA.
7. BLAÐ5IÐA,
The Dominion
Bank
■•KNI Hl
Butu •▼■.
Hífuístóll, uppb...I 6,000 000
Tarujítni .... ......I 7,700,000
iiiw eignir, yfir.$120,000,000
Mntekt stbygU tettt
mm kaapmmnm a*
tperiijó0«Mi41m.
Tertir mf lnneUeCuifé rrtiicklir
tef*> béir og annunmteVw 7»
rengt*.
IORB A I
P. B. TUCKER, Ráktl*
Saga teafdaföður míns
, (Framhald írá 3. erSu)
, Grainly var mjög málhreifur þetta
kvöld. Fyrst talaSi hann um vi-ö-
skifti, og svo fór hann a’S segja frá
bæjarnýungum. Hg gat ekki sagt
honum a‘6 íara, því hann sá, afe eg
var enn ekki búinn. Eg gat heldur
ekki ásakaö hann lysir aö trufla mig,
þar eð eg var við jafn óvandaöa
vinnu og aö endurrita bréf, þurka
þait, láta í umslög og skrifa utaná.
Þegar eg var loksins búinn með
bréfin og átti aðeins hálfrar stundar
vinnu eftir, sagöi eg viö hann:
“Þegar. þér farið, eruö þér máske
svo góður aö annast um þessi bréf
fyrir mig, þar eö eg er enn ekki
nærri því búinn.” j
“Með ánægju,” sagöi hann og stóö
tipp. Hann tók viö bréfunum og
staröi á mig eitt e'ða tvö augnablik
svo undarlega. Mér datt í hug, aö
cg hefði móögaö hann og hann væri
aö hugsa um, hvernig hann gæti bezt:
hefnt sín, og var ekki laust viö, að
kvíðahrollur færi um mig, því hann
Var stærri og helmingi sterkari en eg.1
En hræösla mín var ónauðsynleg. ■
Hann réðist ekki á mig, en leit af mér
með hægö, horfði í kringum sig íj
herberginu og siöan á dyrnar.
“Er nokkur hér, sem getur fylgt
mér út?” spurÖi hann. “Gasljósið
niöri er dautt og eg er ekki svo kunn-
ugur, aö eg rati í myrkri.”
“Hér eru ekki aörir en viö, og eg
skal fylgja yður út,” sagði eg, glaður
yfir því aö iosna viö hann.
Við vorum konmir í gegnum gang-
inn, og hálfa leið ofan stigann, þeg-
at' hann hrópaði: “Stafurinn minn !
Kg hefi gleymt stafnum mínum á
skrifstofunni. Eg kem strax aftur,
bíðiö þér augnablik, Ajayfield.”
“Eg fann hann strax,” sagði hann.
“Eg hafði reist hann upp viö dyru-
stafirm, svo cg þu/fti einit sinni ekki
inn, til þess að ná í hann.”
Augnabliki siðar var hann kominn
út, kvaddi og hraðaði sér í burt.
Þegar eg kom aftur að hallborðinu
mthu, láu ávisanirnar þar sem eg
hafði lagt þær, en bankaseðlarnir og
gttllpeningarnir voru horfnir.
Eins og eg gat um, haföi eg skrif-
aö seðlanúmerin á ntiða og látið hann
liggja á hallborðinu til að þorna, áð-
ur en eg léti hann í vasa minn, en
mér til mikils ótta var hann lika
horfinn. Imyndaðu þér þetta voöa-
lega ásigkomulag mitt, kvöldiö áöur
en eg ætlaði aö gifta ntig. Eg var
blátt áfrani eyöilagöur. Grainly
haföi viöurkenningu mina fyrir þess-
um $50,000 og hann haföi líka'
$35,000 i gjaldgengutn peningum.
Viö þetta bættist lika, að hann var i
miklu ttppáhaldi hjá húsbónda okkar,
en eg gat ekki hrósaö mér af að vera
það. Þó held eg aö hann hafi ávalt
álitið mig heiöarlegan tnann.
Gullpeninguntrtn var auövitaö
gagnslaust aö grenslast eftir, og ttm
seðlana var þaö sama aö ségja, þar
eð núnier þeirra voru töpuö og þeir
koniu ekki frá banka, heldttr hingaö
og þangað að, svo engar líkur voru
til a'ð fá þá nokkru sinni aftur.
Eg læsti skrifstofunni, símritaöi til
Mary, a'ö hún skvldi ekki vænta mín
fyrst um sinn, þar eð eg hefði tafist,
stökk upp í vagn og Ök beina leið til
heimilis hr. Strangways í Clapham.
Eg baö stúlkuna, sem lauk upp, aö
segja hr. Strangway að eg þyrfti aö
finna hann i mjög áríðandi erindum.
Hún fylgdi mér inn í bókaherberg-
iö og flýtti sér svo í burt. Eáum
mínútum síöar kom hr. Strangway
brosandi inn til mín. Hann hefir ef-
laust haldið, aö erindi mitt til sin
væri i einhverju sambandi við gift-
ingu mína. En þegar hann hafði
heyrt sögu mína, varð hann mjög al-
varlegur.
“þrjátíu og fimm þúsund dollarar !”
hrópaði hann og lét brún síga.
“Já, peningarnir eru horfnir,”
svaraöi eg.
“Og miðin með seölanúmerunum á
et lika horfinn?” sagöi hann og leit
á mig rannsakandi augum.
“Miðinn er Itka horfinn,” svaraöi
eg hryggitr.
“Eruð þér viss um, að esginn ann-
ar' en Grainly hafi komiö inn á
skrifstofuna ?”
“Já, það er eg alveg viss um. All-
ar dyr voru lokaðar og enginn gat
komist inn.”
Hr. Strangway hugsaöi sig um
stundarkorn og sagði svo: -
“Undir þessum kringumstæðum' er
það mjög óheppilegt, að þér giftið
yður á morgun, en það verðttr vænt-
anlega að framkvawnast. En eg skal
segja yður, hvað mér finst heppileg-
ast fyrir yöur. Komið þér á skrif-
stofuna á vanalegutn tíma. Að tveim
stundum liðnunt farið þér svo aftur
og giftið yður, og að því afstöönu
komiö þér á skrifstofuna aftur.”
“Nei, herra Strangway,” svaraði
eg. Eg get ekki gift mig meðan eg
er staddur i þessari hættu. Eg get
búist við að lenda í íangelsi nær sem
er, máske á morgun. Giftingunni,
verður frestað þangaö til peningarn-
i,- eru íundnir.” *'1*"*'
“Fundnir! Peningavnir finnast
aldrei. Við höfum ekkert spor, sem
við getum fylgt, og í kvöld ætla eg
ekkert að eiga við þetta málefni. Þaö
er ef til vill beppilegast að 4‘resta
giftingunni. Mér þykir þetta slæmt
yðar vegna, en alt setn unt er að gera
ti! að komast eftir því sanna, skal
verða gert. Geymið þér lýklana og
komiö á skrifstofuna á vanalegum
tíma á morgun.”
Nú þagnaöi tengdafaðir minn um
stund og sagði svo:
“Eg ætla að vera miskunnsamur
viö þig, og lýsa ekki fyrir þér því,
sem átti sér stað á heimili heitnieyjar
minnar, sem eg heimsótti þetta sama
kvöld. Þá Jifðu foreldrar Alary, og
eg sagði þeim öllum þrenntr þessa
sögu, eins og eg hefi sagtjþér hana
nú, og ökkur kom öllum saman um
aö fresta giftingúiini um einn mánuö.
Þegar eg koni aftur á skrifstofuna
næsta morgun, fór eg strax að leita,
en árangurslaust. Menn geta hugs-
að sér undrun mina, þegar dyrnar
voru opnaöar og Steplien Grainly
kom inn, eins og ekkert hefði viö
boriö, Þangað til eg sá hann, hafði
eg vonað, að sakleysi mitt yrði opin-
bert með þvt, að hann myndi strjúka
itndireins. , En nærvera lians hér
benti á, að hann vildi sanna sakleysi
sitt — ef nokkur hefði hann grunað-
ann — og frá þessari stuiulu var eg
enn ógæfusamari og ráðlausari en
áður.
“Grainly,” sagði eg undireins og
eg gat talað, “þegar þér sóttuö staf-
inn yðar í gærkvöldi, sáuð þér þá
ekki peningana, sem þér skötnmu áð-
ur afhenttið mér, liggja á hallborð-
inu ?”
“Nei, góði Mayfield minn, þá sá
eg ekki, því eg sté ekki yfir þröekuld-
inn,’w svaraði 'hann.
“Þér hvorki sáuð eða snertuð pen-
ingana né seðilinti, seni númer þeirra
voru skrifuö á?” /
•
"Nei. það gérði eg ekki, eg sa ekki
hallborðið yðar, og eg sté ekki yfir
þröskuldinn, eins og eg sagði áðan.”
“Peningunum, sem þér færðuö mér
í gærkvöldi — alls $35.000 — hefir
verið stolið, það er alt,” sagði eg.
“Stolið!” hrópaöi hann undrandi.
“T'að gettir ekki verið alvara yöar.”
"Jú, og það hefir átt sér staö með-
an viö vorum hér báöir á skrifstof-
unni í gaerkvöldi.”
"Eg get ekki — eg vil ekki trúa
neinu svo óttalegu. Stolið, og þaö
hér á skrifstofunni.”
Aldrei á æfi mirini hefi eg séð bet-
ur leikiö, heldur en þegar hann lézt
vera gramur, undrandi og hrædduté
Kg gat naumast trúaö minum augum
ré eyrttm. Eg haföi ekki getaö sofið
um nóttina, og örvilnan mín var svo
núkil, aö mér fanst eg vera aö missa
vitið..
BARNAGULL
Blómjurtm.
Það var sólbjartur vordagur.
Blómjurtin stóð úti i glugganum og
var að reyna að baða sig í hJýjum
geislum íhádegissólarinnar. Garð-
yrkjuntaðurinn, sem hafði verið að
leggja út reitina t garðinum, kom
inn; hann tók jurtina, fór með hana
ut og sáði henni í einn reitinn.
Gröfin, sem hún var látin i, var
köld og óvistleg. Það fór hrollur um
jttrtina, er hún var látin ofan í hana.
Hún þráði nú sólarljósið, er hún
baðaði sig áður í meira en nokkrtt
sinni fyr. Hún var bæði hrygg og
óttaslegin við þessi skifti.
En það var tæplega búiö að moka
moldinni yfir rætur hennar aftur,
þegar hún varð þess vör, að nýtt afl
og fjör streymdi um hana alla. Hin
undurfögru blóö og blómknappar,
sem falin bjuggu í jurtinni, sprungu
út, og jurtin var að stuttum tima
liönum orðin aö fagpirri, angandi
lilju.
“Túve hcimskulegttr ótti minn var
viö gröfina!” hugsaði hið fagra
blónt. "Líf mitt gat ekki byrjað í
sínum fegursta skilningi fyr en eg
var komin í skaut hennar.”
Satfcin af einu mesla framjaraspori.
sem stigið hefir verið.
Föstudaginn 4. ágúst 1807, fyrir
rúmri öld síðan, steig heimurinn eitt
af sínum mikilveröustu framfara-
sporum. 1 Fyrir þann tíma var ekki
unt ötinttr skip aö gera en seglskip;
voru flutningar með þeim bæði ó-
hagkvæmir og seinir, því, þó kattp-
maöur vildi sigla, hlaut byr að ráöa.
En þá rann upp hinn mikli æfintýra-
dagur, og hugmyndin unt gufuskip
kom þá fvrst i Ijós í verki. Dagar
seglskipanna voru taldir, en sam-
göngur og viðskifti hófust úr því
með gufttskipum, sem síðan hafa
tcngt löndin og þjóðirnar saman.
— Þenna dag var uppi fótur og fit
á íbúttm New York borgar. Bæði
torvitið fólkiö og háðíuglar, söt’nuð-
ust í hópum sarnan niður á bryggj-
urnar og frant á bakka Hudsonfljóts-
ins, til þess aö horfa á það, sem fram
átti að fara á ánni. Þvi gat ekki dott
ið annað í hug en það, að nú myndi
verða sönnuð fyrir því vitleysan, sem
þessi óviti var að lxirðast meö, sent
auglýst hafði. aö hann ætlaði
að flytja fólk þenna dag upp eftir
Hudsonfljótinu, til Albany, á báti,
sem hann kallaði Clermont, og átti
að ganga fyrir gufuafli, en ekki
seglum.
Sú fjarstæða! Hafði nokkur heyrt
þess getið fyrri, að hægt væri að láta
skip fara á móti vindi og straumi, án
þess að segl væru á því. Nei. "Við
siátim bara til, hve langt það fer,”
sagði einn af háöfuglunum. “Það
brennur til agna,” sagði annar, þeg-
ar hann sá reykinn og eldneistaria
leggja út ttm reykháfinn.
“Ykkur er óhætt að hafa mig fyr-
ir því, að þeir drukna allir,” sagði sá
þriðji.
“Það er fallegt að leggja fé sitt í
annað eins og þetta,” sagði sá fjórði,
o. s. frv.
Enginn af áhorfendunitm hafði
heyrt utn það getið íyrri, aö skip færi
á móti straumi án þess að bera ttppi
segl, og enginn í öllum hópnum tritði
þvi. að það kæmist fótmál frá bryggj
unni nema þvi aðeins að þaö yröi
togað þaðan. I>eir héldu allir, að
maöuriun, sem var svo skamsýnn, að
eyða fé og tíma í skipið Qernvint,
væri ekki með öllum mjalla, og ætti
með réttu aö vera t vitfirringahús-
inu. En nú biðtt þeir eftir aö sjá
|tann lægja sig og rekast á axarsköft
sín.
Farþegatnir stigu á skip, sumir
dauðhræddir, aðrir skelkaðir og all-
ir með undarlegum tilfinningum.
Skipið var leyst frá bryggjttnni; guf-
unni -var hleypt af stað og vélin byrj-
aöi strax aÖ" vinna, og Clermont Ieiö
ofurbægt og rólega út á ána.
“Það fer aldrei á móti straumnum,’
sögðu áhorfendurnir ennþá. En það
fór sanit, háðfugiunum til undrunar,
á móti straumnum ttpp eftir fljótinu
alla leiö til Albany, um 150 mílttr, á
3? klitkkustundum. Alstaöar raðaði
fólk sér á árbakkann, til að horfa á
þessa undursamlegtt sjón. Uröu
niargir skelkaðir, er þeir sáu ferlikan
þetta æða svona áfram, knúið af ein-
hverju óþektu undra-afli. Og íólkið
i smábátunum í kring fól andlitin í
höndurn sér og bað þess, að þeir
frelsuðust og yrði ekki mein gert af
þessari “óvætt, sem æddi yfir vatns-
flötinn, og blési eldi og evsu, svo
niikilli, að vatniö logaöi lengi á eftir,
þar sem þaö færi um”.
Fyrsta ferð Clermont hepnaðist á-
gætlega. Og Robert Fulton, sem
sagði, þegar hann var litill drengttr,
að “ekkert væri ómögulegt”, hafði
þarna stigið það spor, sem ávalt mun
halda nafni hans á loíti; hann hafði
gefið heiminum fyrsta gufuskipið.
A leiðinni til baka frá Albany
skrifaði Fulton eftirfylgjandi bréf
tii blaðs eins i New York:
Herra! — Eg kotn klukkan 4 i dag
til baka á guíubátnum írá Albany.
Þar spm tilraun mita nú hefir hepnast
svo vel, hefi eg gó'ða von um það, að
þessir gufubátar geti orðið landimt
til gagns. Og eg æski þess, að þér
birtið ’ eftiríarandi skýrslu frá mér
þvi vi'ðvikjandi.
Bréfinu fylgdi frásaga um fyrstu
ferð Clermonts, sem nú er orðin kunn
öllum hinum mentaöa heimi.
Litið hefir Fulton dreymt um þý'ð-
ingu þá, sem þessi uppgötvun hans
hafði í för með sér fvrir ókomna
tímann. Lítið befir hann dreymt um
hina stóru herílota þjóöanna, e'ða um
hiu undraverðtt linuskip, sem nú
tengja löndin saman. En þannig hef-
ir hugmvnd Fultons, sem einu sinni
var kölluð “heimska Fultons”, reynst
ein af stórfenglegustu uppgötvunum
sem heimurinn hefir séö.
Þrátt fyrir þaö gagx, sem heinntr-
inn hlaut af þessari uppgötvun, i til-
liti til verzlunar og viðskifta, varð,
Fulton, eins og flest mikilmenni, að
þola spott og spé annara, og smásálin
sctti sig ekik úr færi, að finna ýmis-!
legt verkum hans til foráttu. Hantt
var af mörgum samtíðarmanna sinna |
álitinn óvinur mannfélagsins. Segl-1
skipaeigendur voru svo æfir út af
því, hve honum hepriaðist vel með
Clermont, að þeir gátu ekki meö ró-
legu geði annarsstaöar af því vitað
eti á niararbotnittum. Og óráðvandir
menn reyndu á marga vegu að ræna
hann ávöxtunum af verkum sínum.
Mál voru hafin á móti honunt, í
þvi skyni, að gera hann tortryggi-
legan t augum heimsins.
En öfund og óvild ýmsra nianna
gátn ekki svift Fulton heiðri sínum.
Og hann fékk verðuga viöurkenn-
ingu verka sinna hjá landstjórninni.
Hvernig lccrirðu að tala?
Alt, sem á einbvern hátt gefur öör-
um í skyn, hvaö fram fer í huga vor-
um, er nokkurskonar mál. Vér get-
um íarið nærri um af brosi og brett-
um og einkum gráti barnsins, hvaö
það þráir, löngu áður en það getur
sagt oss það meö orðum. Gráturinn
verður enda eins til og málið, fyrir
röddina, og bendir eins og þa'ð á þrár
og eftirlanganir.' En það eru ekki
eingöngu þessar andlitsbreytingar og
gráturinn, sem lýsa hugsunum vorum
litlu síður en málið; limaburðtir, lát-
brögð ýms og fas gera það oft eigi
síður. '
Slik látbrögð eru það, sem ýmsir
kvnflokkar nota í stað reglulegs
tungumáls. , Þau eru með öðrum orð-
tim mál þeirra. En einmitt á sama
hátt og hvert látbragð er látið tákna
eitthvað ákveðið hjá þessum mann-
flokkttm, eins eru búin til úr hinum
óliku hljómum raddarinnar hjá þeim,
sem tungumál tala, orð, sem svo
hvert um sig þýöa eitthvað sérstakt.
Þannig eru tungumál orðin til.
Fyrsta orðið, sem maðurinn niæiir,
er orðið “matnma”. En það kalla
r.ngbörn móöur sína, eða eitthvað
mjög likt því á öllum tungumálum.
Er orðið svo auðvelt, aö ekki þarf
nerna að anda frá sér og opna varirn-
ar tvisvar til þess aö segja þaö, og Iær
ir barnið það ef till af sjálfu sér, því
fuUorðnir hafa önnur orö oftar fyTÍr
því en það. “Þó vér jafnvel gleymd-
titn aö tala, myndi barniö kenna okk-
ur að byrja aftur með orðintt
“mamma”, segir höf. einn, er um
þetta ritar. Svona er þá fyrsta spor-
iö stigiö til þess, aö læra aö tala. Og
er þaö ekki bæöi fagurt og viðeig-
andi, aö tungumál eöa móðurmál
allra manna skuli bvrja á þenna
hátt?
Hvcr cr orsök 'svefusins?
Þaö er ekki enn unt aö segja meö
vissu, hver muni vera orsök' svefns-
ins. En helztu ástæöuna fvrir hon-
um ætla menn þá, að efni nokkurt
myndsit i likamanum á daginn. og aö
þaö berist með blóöinu til beilans og
hafi þar svipuð áhrif og svefnlyf.
Munurinn er aðeins sá á þessu svefn-
lyfi, sem likaminn framleiöir handa
sjálfum sér, og algengum svefnlyfj-
um, að þaö er hollara en þau og
j betra fyrir ltkamann.
Hr. Strangway kom þenna morgun
hálfri stundu fyr en hann var vanur,
og skipaði að leita alsta'ðar, en það
reyndist gagnslaust.
Seittna um daginn kallaði Strang-
way mig inn á einkaskrifstofu stna,
og sagði mér, aö enn ætlaði hann
ekki að snúa sér til lögreglunnar, en
svo framarlega seni peningarnir yrðu
ekki komnir til skila innan sólar-
hrings, yrði hann neyddur til aö gera
þaö.
“Eg get bori'ö tnissi peninganna,”
sagði hann, "en eg get ekki þolað, að
minir eigin menn sviki mig.”
Þetta var sama sem að segja, að eg
hefði stolið peningunum, og mig
furðar, aö eg skyldi ekki taka nteira
tillit til þessara orða en eg gerði. Eg
var máttvana, tilfinningarlaus, en
fanst samt, að þetta málefni eöa við-
burður væri ntér óviðkomandi.
Aður en eg fór úr skrifstofunni
urn kvöldiö, fékk eg bréf frá Grainlv.
t því bað hann mig að hugsa ekki til
•ð flýja.
“I þessu tilfelli þýðir flótti það
sama og játa á sig þjófndHinn*, skrif
JH) hann.
Tafnvel þessi svívirðilega ósvifni
hans bafði engin áhrif á mig, gat
ekki eintt sinni vakiö mig af þessum
deyföarsvefni. Meðan þetta áhrifa-
milda þjófnaöarleyndarmál stóð yfir,
var eg ekki i líkt því eins mikilli
geðshræringu og eg er nú.
Daginri efti rmintist hr. Strangway
hvorki á lögregluna né þjófnaÖinH,
og aö svo miklu leyti sem mér var
kunnugt, tilkynti hann heldur ekki
lögreglunni þjófnaðinn. En daginn
þar á eftir vakti hann hjá mér undr-
un. Hann kallaði Grainly og mig
inn á einkaskrifstofu sína og sagði
viö rikkur:
“Þetta er fyrsti þjófnaðurinn, sem
framinn hefir veriö í verzlun minni,
og það er þvi sorglegra, af því að
enginn vafi er á þvi, aö þjófurinn er
einn af verkamönnum mínum. F.g
htfi ásett mér að hreyía ekki við
þessu máli fyrst um sínn. Leyndar-
mál þetta kemst máske einhverntíma
upp og máske aldrei. Eg vil nú ekki
tala meira um þetta málefni fyr en
eg er viss um, hver þjófurinn er, eða
get fríkent ykkur af öllum grun.”
Hér um bil 14 dögutri eftir aö pen-
ingunum var stolið, kom símrit til hr.
Strangway. Honum var íengið það
á einkaskrifstofu hans. Fáum mín-
útum síöar opnaði bann dyrnar og
l>að mig að koma inn til sín. Strax
og eg var kominn inn benti bann mér
að setjast 'niöur.
"Hr. Mayfield!” sagði hann, -‘eg
hefi verömæta fregn handa yður.
Þjófurinn er fundinn og er nú i
fangelsi. Hann benti mér á síniritið
og bætti svo viö: “Eg fékk símrit
rétt núna, sem segir, aö Stephen
Grainly sé tekinn fastur og að hann
hafi flesta af seðlunum á sér. Hann
var að þvi kontinn aö fara af staö til
Spánar. Hann stal peningununt fyr-
ir hálfum mámtði og stal jafnframt
númeralistanum, I sent þér höfðuö
skrifað. Þar eö hann hafði sjálfur
nmheimt peningana hingaö og þang-
að í landinu, og eyðilagt mimeralist-
ann, sent þér skrifuðuð, þóttist hann
viss um aö enginn þekti þá.”
“En hvernig fundust þá pening-
arnir?” spuröi eg.
Hr. Strangway greip bréfapress-
una sína og tók papírssnepil, sem lá
undir henni, það var bakhliðin af
bréfi.
“Fregnin um þjófnaðinn fluttist
bráðlega út á meðal manna,’ sagði
hann, “og viðskiftavinir vorir féngu
auðvitað mestan áhuga á ntálefninu.
Hr. Young í Horston var einna rnest
hrifinn af þvi. Það var af tilviljun,
aö þér skrifuðuð honum þetta kvöld,
sem þjófnaðurinn var framinn, og
þér senduð honunt meira en þér viss-
uð af.”
“Ekki þó númerlistann?” sagði eg
fljótlega, “þvi eg ntan þaö glögt. a'ð
eg sá hann liggja á hallborðinu eftir
aö eg var búinn að loka bréfunum og
biðja Grainly að koma þeim i póst-
inn.”
“Nei, en þér lögðuð listann á hall-
boröi'ö nteð þá hliðina ttpp, sem skrif
aö var á, og svo endurrituðuð þér
bréf Youngs í vélinni, og meðan það
var rakt, lögðuð þér það ofan.á núm-
eralistann, svo tölurnar uröu sýni-
legar á bakhlið þess, auðvitað ekki
glöggar og sönnileiðis iifugar. Dag-
inn eftir sendi Young mér brét’iö aft-
ur og meö aöstoð þess gátum viö
fundiö þjófirin, undireins og hann
reyndi a'ð nota nokkurn af seölunum.’
Unt leið og hann sagði þetta, rétti
hann mér bréf Youngs, og þar sá eg
tölustafina á bakhliðinni. Maöur
þurfti ekki annað en halda blaðinu
fyrir framart spegil, til þess aö geta
lesiö úr þeint; þeir vofu auðvitað
ekki glöggir, en það mátti samt lesa
þá hiklaust, og voru þá miklu skýrari
en nú, undir glerinu í eikarumgerð-
inni uppi ýfir eldstæöinu.
“Fyrst í gær vogaði Grainlv aö
fara aö nota seðlana, sem leiddi til
þess, að hann var tekinn fastur
Hann stal peningunum og hann
reyndi aö eyðileggja yöur, eða aö
minsta kosti að láta þaö Iíta svo út,
að þér væruö þjófurinn, sem honum
hepnaðist l'ka, því satt að segja haföí
eg yður lengi grunaðann. Nú hefir
alt lagast vel, og eg vona að fá tæki-.
færi til að gera eitthvað gott fyrir
yðtir til þess að bæta upp fyrir það,
seni eg — að minsta kosti í htiga mín
um — hefi gert yður rangt til.”
“Hann efjidi loforð sitt,” sagði
teHgdafaðir minn að endingu, “því
hann Iánaði mér næga peninga til að
gerast meðeigandi verzlunarinnar, og
nú er eg einn eigandi hennar og verö
þaö þangað til á morgun, aö »ýi
hluthafinn kemur.”
Hann stóö upp, klappaði vingjarn-
lega á öxl mína og sagði:
“Félagi þinn fyrir alla lifstíöina,
getur senniiega ekki skiliö, hvaö hafi
tafiö þig svona lengi. Flýttu þér nú
inn til hennar, góöi vinur.”
(Þýtt af /. V.)
Yfirbugaðu erfiðleika
þína.
nriir.
RADDU BAT fl Dlliim AIki'kIoi
•vlta.
LATTU bír ekkl len«rur Hffn llla af
fAfhita, Ifkþornum oj* fðtn-
MIro.
EUREKA N0. 4 B
lœknar öll þessl óþæglndl undírelns.
Læknar einnigr óviöjafínanlega sár oe
hrufur á börnum.
hurekn No. 4 er lifiln tll af rotndnm
læknnra ojr efnafrietfinaum. . .Elnn
dollnr krukka nieRlr hverjnm. Tll
f öllum ntferlr lyfjatiflfium. Ekk-
f.wífí!1 KOtt‘ ekkert
llKt |lTf
Ef lyfsali þlnn verzlar ekkl mert
Þats, þa sendu *1.00 tll Winnipeg
Chemical Laboratory Co., Winnipeg’,
ogr eeftiu nafn og áritun lyfsala þins.