Heimskringla - 18.10.1922, Blaðsíða 6

6. BLAÐSiÐA
HEIMSKRINGLA
WíNNIPEG, 18. OKTÓBER, 1922
Z Z C.-iiÆOÍi5C«C-3COSCCOCC'5O0SCi!
Hinn síðasti Móhíkani.
m
Kanadisk saga.
Eftir Fenimore Cooper.
8Ihann ekki
íclí\.i oj<x lló< aiiaiiuö bict,
:egja þetta sífelt notaða ‘'hjú”.
gat .ega viðtmrö, þegar Valsauga opnaöi lágu dyrnar og gekk
inn í kofann. Hér um bil eina mínútu horföu þeir hvor
varist a
1 “Nú, svo þú getur notaö tungu þína aftur?” sagöi á annan án þess a¥ tala, en svo fór söngvarinn að þreifa
Valsauga í ertandi rótn. “En svo aö þú skuiir ekki nota eftir blísturpípunni sinni, lét á sig gleraugun með skjálf-
hatia okkur til ama, verð eg troða einhverju í munninn á 1 andi höndum og valdi sér Daviðssálma, eins og hann var
þér.” Og þar eð tíminn var dýrmætur og engin mínúta
mátti til spillis fara. framkvæmdi hann hótun sína undir-
eins . Svo spurði hann Heyward, hvar Lævtsi Refur
heföi komið inn. og majórinn benti á dvrnar, sem nú voru
og mögulegt er.”
Hún skalf af geðshræringu og magnleysi, svo Hey-
■ward varö að letöa hana til sætis, áður en hann byrjaði að
segja henni, hvernig alt hafði atvikast. Þegjandi hlustaði f<£ ° * 3
hún á frasogn hans, og tarin runnu niður kinnar hennar,
þegar hann — með eins vægum orðum og hann gat fund-
ið — sagði henni frá sorg föður hennar.
“Og nú skiljið þér eflaust, hve mikils við væntum af
yður, Alica,” sagði hann að síðustu. “Með aðstoð okkar
reynda og óviðjafnanlega vinar, vona eg, að við sleppum
óskemd héðan frá villirnönnunum. En þér verðið að beita
öllu hugrekki vðar. Minnist þess, að þér flýið í faðm „
' , -v , ■ ,, • * r ,, okkur mæta forlogum okkar.
yðar elskaða foður, gleymið þvi ekki. að gæfa ykkar
,1 . r*., —________
beggia er undir því komin, að þer getið þolað þessa a-
reynslu.”
“Já, hvaö er það. sem eg get ekki gert fyrir slíkan
föður, sem hefir verið mér svo ómetanlega mikils virði?”
svaraði hún áköf.
“Og fyrir mig ltka,” sagði Heyward og þrýsti hendi
hennar, sem lá á milli handa hans.
vanur.
En björinn hristi loðna skrokkinn sinn, og alkunn rödd
sagði:
“Leggið þér þessa ýlfurpípu frá yður. — Fjögur eöa j
j fimm orð á hreinni ensku eru meira verð en heillar
verðum þá að fara þar út,” mælti Valsauga. stundar skrækir úr þessari pípu.”
“Vig verðum að reyna að komast út í skóginn eins fljótt “Hvers konar vera ert þú?” spurði Davíð undrandi.
mins, og til
“Manneskja eins og þér sjálfur,” var svarið. “Eruð
“Það er ómögttlegt,” svaraði Heyward. “Alíca er ut-^ þér strax búinn aö gleyma þeim manni, sem fékk yður aft-
an við sig af hræðslu. — Kæra Alíca mín! Reyndu að ttr þetta heimskttlega áhald, er þér haldið á?”
jafna þig: nú er tími til aö flýja. — Nei, þaö er gagns-1 “F.r það mögulegt?" spttröi söngvarinn glaðari á svip,
laust. Hún heyrir þetta, en hún getur ekki hreyft sig. meðan Valsauga ý-tti bjarnarhöfðinu til hliðar og sýndi
Farðtt og frelsaðu sjálfan þig, eðallyndi vinur — láttu honum andlit sitt.
“En segið mér, hvað orðið er af Alícu og Heyward?”
F.n Valsauga greip nokkra Indíána-dúka og sagði Hey- spurði Davíð.
I ward að vefja AIícu innan í þá. Svo skyldi hann bent “Þau eru farsællega sloppin burt frá striösöxum þorp-
hana burt í faðmi sínum, þar eð hinir litlu fætur aranna. En getið þér hjálpað mér til að finna Unkas?”
svaraði Valsauga.
“Hann er fangi, og eg er hræddur um, að hann sé
hennar myndtt koma upp um þá, þó hún gæti gengið.
Heyward. hlýddi Valsauga undireins, og augnabliki
! síðar vortt þeir inni í klefanum, þar sem veika konan lá. ; dæmdur til dauöa, sagði Davið.
I Þar heyTðtt þeir margar raddir fyrir utan dyrnar. Það | Getið þér fylgt mer til hans ?
| voru ættingjar og vinir hmnar veiktt, sem biðu þolinmóð-j “Það er alls ekki erfitt, svaraði söngvarinn. “En eg
“F.n Kóra? Hvernig líður henni, Dúncan? Þið haf- ir þejrrar stundar', þegar þeir fengju aftur að konta inn er raunar hræddur um, að nærvera yöar geri ilt verra.”
ið þó ekki gleymt henni?” I tj| sjúklingsins. j “Við skulttm ekki eyöa orðttm um það,” svaraði Vals-
“Nei, sannarlega er henni ekki gleymt. Hennar er | “pf eg tala nokkurt orð, þá grttna þeir mig sökttm ensk- auKa °S gekk um leið út í dyrnar. A leiðinni fékk hann
saknað meira en flestra annara stúlkna. Faðfr yðar ger-junnar minnar;- sag?ij Valsattga. “Þér verðið því að tala aS vita- aS Davi?i hafSi heimild t!1 aS heimsækja fangann.
ir engan mLsmttn á börmtm sínttm. En eg. — ja, þér meg- vig þá majór Sef,i5 afs vig höfnm ]okag andann inni j af því að rattðskinnarnir álitu hann sinnisveikan. og af
hellinttm. og að við förttm nú með konuna út i skóginn, t*vi hann hafSi náS h-v,Ii eins af Ræzlt.ntönnum hans. En
til að finna hressandi rætur handa henni.” i svo var m' annar er/iS,eiki vis l>etta- Þav eS h«finn- sem
Unkas var i, stóð i miðjti þorpinu, svo þaö var mjög
ið ekki reiðast. þegar eg segi yðtir, að eftir minni skoðttn
fellur hún í gildi gagnvart yður. Alíca.”
“Þá þekkið þér ekki svstur mtna !” greip hún fram í
fyrir honttm hvatskeytislega og dró til sín hendi sína.
“Hún talar altaf ttm yður sem einn af sinum ágætustu
vtnum.
“Það væri mér sönn ánægja, ef vinátta okkar yrði inni-
Iegri með hverjum deginum,” svaraðl hann. “En að því
í sama bili voru dyrnar opnaöar dálítið af manni, sem
stóð og hlustaði, og Valsauga gekk rösklega út í bjarn-
arhamnum. Heyward gekk rétt á eftir honum, og nú
vortt þeir umkringdir af nærri tuttugu persónum.
“Hefir bróðir minn rekið hinn vonda anda út?” spttrði
faðir veiku konunnar og nálgaðist hinn tmvndaða lækni.
hæpið, að geta komist þangað, án þess að vekja athygli
ibúanna.
Valsattga treysti nú samt dularbúningi sínum, og þar
eð nú var orðið svo áliðið kvölds, að flestir voru komnir
inn í kofa sína, gekk hann hiklaust beina leið að tak-
er yður snertir, AHcs. þa befi eg leyfi föðttr yðar til a® ^ “Hvað er það, sent hann ber í faðmi sinttm?”
því, er mig snertir,, þá get eg klofifi hausinn á Húrona
eins vel og nokkur annar; en ef vib c.gum að reyna kapp-
hlaup, þá sigra þeir mig.”
Unkas var genginn til dvra, en þegar hann heyrði orð
Valsauga, þá sneri hann strax aftur og gekk þangað, sem
hann áður var — inst í kofanum.
“Hvers vegna hikar þú?” spurði Valsauga og leit á
hann. “Eg fæ nægan tima meðan þeir eru að elta þig.”
“Unkas verður kyr,” svaraði hann rólega.
“Hvers vegna?”
“Til þess aö berjast ásamt bróður föður
að deyja með vini Delawaranna.”
\ alsauga þrýsti hendi Lnkasar á tnilli sinna handa og
sagði:
“Já, það hefði raunar likt meira Húron heldur en
Móhíkana, ef þú hefðir yfirgefið mig. En mér fanst eg
yrði að bjóða þér það; æskan elskar oftast nær lífið. ___
Nú, í stríði verðtir maður líka að beita brögðum. Farðtt
þess vegna í bjarnarhaminn; eg veit. að þú getur leikið
björn næstum því eins vel og eg.”
An þess að segja eitt orð, fóf Llnkas i bjarnarhatninn,
og beið svo eftir þeini skipunum, sem hinn hygni og
revttdi vinur hans kynni ennþá að gefa honutn.
“Og þér, vinur minn,” sagði Valsauga svo við Davíð.
"I'artð þér i veiðitreyjuna mína og látið á yður húfuna,
en Iátið mig fá dúkinn yðar og hattinn. Þér verðið líka
að lána mér bókina, gleraugttn og blísturpípuna. Ef við
finnumst síðar, skal eg skila öllu þesstt til yðar með þakk-
læti fvrir lánið.”
Svo skiftu þeir fljótlega um fatnaðinn, og að þvi búnu
spttrði Valsauga blátt áfratn;
“Eruð þér mjög kjarklaus?”
“Eg reyni altaf að haga mér friðsamlega,” svaraði
söngvarinn, en bætti svo við dálítið gremjulega: “En
samt getur enginn með sönnu sagt um mig, aö eg hafi
nokkru sinni gleymt að trevsta drotni. hvaða erfiðleikum
sem eg hefi lent í.”
Gott! sagði Valsauga. “Þaö verðttr mesta hættan
fyrir vður, þegar Húronarnir verða þess varir, að þé’-
ala þá von. að ennþá innilegra band tengi okkur saman
með tímanum.’
: marki sínu. Fjórir eða fimm verðir voru enn á verði fyr-|hafiö verið táldreginn. Ef þér verðið ekki deyddur á
“Rarnið þitt,‘” svaraði Hevward. “Já, hinn illi andi (ir utan d-vr fan8ans’ en þeSa’ Þeir sa>t Davis Gamút koma þvj attgnabliki, þá mun hin ímyndaða sinnisveiki vernda
hefir yfirgefið hana. F.g hefi lokað hann inni i hellinum, a!,amt einum af hinúnt nafnkunnustu galdramönnttm . j
Alíca nötraði og skalf. og stutta stund sneri hún sér ni-'|)er hana burt tiJ afvikins sta8ar til að gera hana Þeirra' viku Þeir umhreins til hlðiar fyrir þeim báðum
frá honum af kvenlegri óframfærnt. Svo leit hún aftur á
hann með viökvæmni og öruggtt trausti.
En á santa attgnabliki fann hann. að klappað var hægt
færa ttm að verjast nýjum árásum. Aður en sól rts ttpp. etlKin merki sáust þess. aö þeir ætluöii sér að fara.
verðttr hún hjá manni sinttm.” j f>vert a móti ,auSa5i þá til að vita, hvað galdramaðttrinn
Þegar faðirinn var búinn að þýða orð Heywards á setlaSl a® Rera-
á herðar sínar. Hann spratt á fanrtnr. og þegar hann Húronamál, hevrðist þakklætisuml frá öllum nærstöddum, Valsattga var sjálfttr ekki fær ttm að tala við Húron-
snert ser viö. varð honttm litið á hiðrdimma og ilskttlega
andlit Lævisa Refs. Tllgirnislegur Hátur barst aö eyrum
hans, og hefði hann fylgt augnabTiks löngun sinni, þá
hefði hann ráðist á Húronann og barlst við hann upp á
líf og dattöa, en hann áttaði sig strax og hætti við þetta
áform sitt.
“Hvað vilt iþú ?’ spuröi Alica atiðmjúk.
og majórinn bætti við:
i ana, eins og á stóð fyrir honttm nú. Þess vegna sagði
“Nti geta börnin min beðið hér og slegið andann um hann Davið nákvæmlega, hvað hann skyldi segja, og að
koll, ef hann kemttr út. En hann er klókur; þegar hann þvi bttntt hóf hanns ntáls:
sér, hve margir þið ertið, mttn hann fela sig í klettunum.” j “Delawararnir erti kvenmenn,” sagöi hann. “Geta
Þessi ráðtegging var ekki án áhrifa. Karlmennirnir -bræðttr minir haft löngttn til aö hevra Fljóta hjört biöja
tóktt axir sinar og reiddu þær um öxl, en kvenfólkið tók um pilsin sin, og sjá hann gráta við statirinn fy/ir augum
Ittrka og börnin greinar, til þess að vera vel út búið gegn Húronanna?”
En Lævisi Refttr svaraði ekki. Hann leit aðeins ófreskjttnni — á meðan hvarf hinn imyndaöi töframaöur Ratiöskinninn svaraði með orðintt “hjú”, og söngvar-
harðnesk julega til þeirra. en tók svo stóran trédrumb og skytidilega. inn bætti við:
lagði fyrir dyrnar. sem hann kont i«n itnt. j Valsattga, sem vissi, að lítill grttnur gat orðið hættu- “Láttim hann þá ganga til hliðar þann httnd! Þá ætl-
Hevward skildi nú. hvernig i þvi lá. aö þeim var kom- legttr fvrir þá, valdi þá götu, sem ekki lá beint inn i þorp- ar klóki maðttrinn að blása á hann. Seg þú bræðrum min
iö á óvart. Það vortt tvennar dyr i klefanttm, og Lævísi 'ð. heldttr langs meö þvi. Þegar þeir á þenna hátt vortt »m það.”
Refur kont inn ttm aðrar dyr á kTefanttm en þær, sem komnir góðan kipp frá kofunum, nam hann staðar og Húroninn sagöi félögum simtm undireins, hvað Daví'ð
majórinn hafði komið inn ttm. Þar eð hann áleit sig sigði: , sagði, og ntjög ánægðir vfir slikri grimd. fjarlægðtt þetr
“Farið þér eftir þessari götu, þangað til þér komið að sig dálitið og bentti hinum imyndnaða galdtamanni, aö
læk; gangið svo langs með norðttrhlið hans þangað til hann skyldi ganga inn. En björninn sat kyr á sama staö
sama sem dattðadæmdan, tók hann Alictt i faðm sinn og
þrýsti henni að brjósti sér, og bjó slg undir að mæta sin-
um óttmflýjanlegtt forlögtim. F.n Húroninn httgsaði sjá-
anlega ekki ttm annað. en að búa svo ttnt. að fanginn gæti
ekki sloppið, og þegar hann var búinn að slagbranda dyrn-
ar nógu vel, sneri hann sér að Hevward og Alicu og sagði
viö þau á ensku.
“Þeir hvítu veiða hina klóktt ftjóra. en rattðskinnar
kunna aö gera F.nglendinga að föngum sSmint.”
■ “Gerðu hvaö sem þú vilt, Húron. F.g fynirlit bæði þig
Og þína hefnd." sagði majórinn utan við sig af reiði.
“Ætli hvíti maðttrinn segT þetta sama, þegar hann
stendur bundinn við staurinn?” spurði Lævisi Refur sent
endttrgjald, og bætti svo við: ■ •
þér komið að fossinttm: þar verðið þér að klifra ttpp á °R rumdi ailhátt.
klettana og halda til hægri handar. Þar komið þér til “Hinn hyggni maðttr er hræddttr ttm, að hann blási j
annars ættstofns. sem þér veröið að biðja um vernd: og l'ka^ á bræðtir sina,” sagði söngvarinn, þegar Valsattga |
ef þeir eru sannir Delawarar, þá erttö þér úr allri hættu.
i Farifi þér og gtiö veri mel? yður.”
j “En þér?” spttrði Heyvard.
“hLg fer og ætla að vita. hvað mögulegt er að gera ur ser. fl»tt» sig nú góðan kipp lengra frá kofanttm. og
fyrir hinn siðíista Móhíkana,” svaraðj hann. | björninn gekk ínn i þenna dimma klefa, þar sem aðeins
j Bæði Alica og majórinn reyndu að telja hann af þesstr,! hálídauðar glóðír,
hafði gefíö honum bendingtf. “Bræðttr mínír verða þvi
að fjarlægja sig lengra burt.”
Húronarnír, sem sízt af ölltt vildu láta blása kjarkinn
sem matur hafði verið soðinn við,
veíttu dálítía glæftt.
T ínsta hornínu stóð Unkas, bundinn á höndttm og
| en það var árangurslattst v
I “Eg hefi heyrt, að tilfinningar eigi sér staö, sem binda
i unga menn og koTiur fastar saman en föðttr og son,” sagði^ fótimi, og hallaði sér ttpp aö veggnum. En Valsauga
hann. “T’etta getur verið satt. Eg hefi sjaldan verið ba'"jÞorS' ekki að fleyja dularbúningnum fvr en Davíð. sem
‘Larvtst Refur er mikill höfðingi. Nú ætlar hann að sem stúlkttr af mínttm lit hafa átt heima, en eg held, aö var á verðí víð dyrnar, lét hann vita, að þeirra væri ekkr
fara og sækja ttngti mennina sína. svo að þeir geti séð, þaö sé slik tilfinning, sem hefir komiö yðttr til að leggja ^ g’ætt. Þess vegna byrjaði hann á nokkrum vanalegttm
hve vasklega föla andlitið hlær að píslum sínum. Tifiö. og alt sem þér elskið. í sölurnar til þess að frelsa(bjarnarTcæfcjttm, þangað til hann fékk merkið frá Davið.
Um leið og hann sagði þetta, sneri hann sér við, og þessa iingu stúlku. — En að því er mig snertir. þá hefi egjf,á lét hann undireins til sín heyra blásturshljóð, og Unk-
Setlaði að ganga út urn sömu dyrnar og ntajórinn hafði kent þessttm pilti að nota kúIubySsu, og meðan eg heyri as> sem hingað til hafði ekki litið við galdramanninttm,
ícomið inn uni. en hann var stöðvaður af drunum bjarn- hvellinn úr byssu hans með öðrtt eyranu og Chingach-(,eit vis °fi! horfði rannsakandi til allra hliða. Loks varð
dýrs. Litla stund horfði hann athugandi á björninn, þar ; g0oks meö hinu. þá veit eg að enginn óvinur getur ráðist
sem har.n sat í dyruniim og vaggaði sér hvíldarlaust frá ^ á mijr að baki mér. Vetur og sumar, nætur og daga, höf-
einni hliðinni til annarar, eins og hann var vanttr. Hann um vjfi reikað ttm hina stóru skóga sem bræður. Við
varð þess brátt víss, að þetta var gerfi hins alkunna höíum boröaö úr sömu skálinni, og þegar einn hefir sof-
galdramanns. og þar eð hann hafði ekki hina almenntt þá hefir annar verið vakandi. Það er aðeins etnn drott
hjátrú ættbálksins, gekk hann til hans með kæruleystslegrt ; inn yfir okkttr öllttm. hver sem hörundslittir okkar er. Og
fyrirlitningu. En ennþá hærri drunttr dýrsins komtt hon- hann ka]ia eg- til vitnis um, aö fvr skal “Hjartarbani
um til aö nenta staðar. j verða jafn gagnslaus og bltsturpípa söngvarans, heldttr en
Hann hikaði eitt atigftablik. Svo virtist hann vera í;g Móhíkanapiltinn vanti vin.”
ákveöinn í þvi, að láta ekki tefja sig lengur. Tíratt og t Þegar hann þagnaði aftur. slepti Heyward hendi hans.
hiklaust gekk hann áfram, en nú stóö björninn upp á aft- ; 0g hann gekk aftur rólegur til kofanna.
veifaði framfótunum eins og reglulegur
urfæturna og
björn.
“Heimskingi !” hrópaði höfðinginn á máli
•Farðu og leiktu þér við börn og kvenfólk, en láttu skyn-
Sama menn v«ra í friði.”
En Heyward og Alíca stóðu lengi kyr og horfðu á
| eftir honum, áöttr en þau héldu áfram til hins f jarlæga
Húrona. þorps Delawaranna.
Þegar Valsauga nálgaðist Húronaþorpið, gekk hattn
með varkárni, og ekkert merki, hvorki vingiarnlegt né
honum fftíð á björninrj, og þegar hljóðið endurtók sig
strax aftur, sagöi hann lágt:
“VaTsattga!”
“Sker þú sundur böndin, sem hann er bundinn með,”
sagði VaTsauga svo við Davíð; og söngvarinn hlýddi skip-
aninni undireins. Á meðan fleygði Valsattga dttlarbún-
ingnttm af sér, sem var mjög auðvelt, þar eð hattn var
aðeins bttndihn með fáeinttm leðurreimttm. Svo tók hann
ttpp langan gljáandi hníf og fékk Utikas hann.
“Húronarnir ertt hér fyrir utan; við skttlum vera við
yðttr. — En ef þér verðið kyr, þá verðið þér aö setjast
hér, þar sem dimmast er, og Iátast vera Unkas. Veljið
nú sjálfur, hvort þér viljið fara eða vera.” '
“Einmitt!” svaraði Davíð ákveðinn. “Eg skal vera
t staðinn fvrir Delawarann; hann hefir barist vasklega
fyrir mig; nú vil eg gera þetta og ennþá meira fyrir
hann.”
Valsauga geðjaðist vel að þessu svari, og hann sneri
sér strax að söngvaranum og sagði:
“Þér hafið talað eins og maður. Lútið nú höfði yöar
og dragið löngu fæturna til yðar. Þegið eins lengi og
þér getið. og ef þér neyðist til að opna mttnninn, er hyggi-
legast, að þér byrjið þá strax á eitthverjum sálminum yð-
ar . Ef að Húronarnir samt sfn áður skyldu deyða yður,
þá skitlttnt við, Unkas og eg. hefna yðar sent santtir her-
trtenn og vittir.”
Nei-nei !” greip Darið frant t fljótlega. “Sá drottinn,
sent eg tilbið, vill af eftgum hefndarhugsuftum víta. Ef
þaö skyldi koma fvrir, að eg falli, veröiö þið að lofa
mér þvi. aö hefna tnín ekkí, ett þvert á rnótí fyrirgefa
banamönnum minttm.”
Valsattga ihugaði þessi orð alvarlega, áður en hann
svaraði:
“f'etta eru önnur lög en þau, sem gilda i skógumtm.
En þatr erti göfttg og_ vel þess virðf að hlýða þeim. Guð
blessi yðttr, vinttr minn,”
Hann greip hendi Davíðs og þrýsti hana innilega. Að
þvi búnu gekk hann út ásamt hinum rrýja galdramarmi,
sem nú var í bjarnarhamnum.
Tægar hanrr nálgaðist Húronana, byrjaði hann að Táta
eitthvað til strr hevra, sem átti að líkjast sálmasöng, og að
öðrtt leyti reyndi hann að haga sér eins og söngvarínn,
bæöi aö þvi er limaburð og aörar hreyfingar snerti.
Til allrar hamingjtt vortt eyru Tndíánanna ekki vön við
sálmasöng, annars hefði þéssi tilraun naumast endað
heppilega. En nú gekk samt alt vel, og eftir því sem þeir
nálguðust Húronana meira,. hækkaði hann röddina.
Loks vortt þeir stöðvaðir af þeint Húrona, sem ktmni
að tala ensktt.
“Er Delawarafittndttrinn orðinn hræcldur? Géta Húr-
onarnir fengiö að hevra stunur hans?” sptttði hann og
laut áfram til þess að sjá svipinn á andljlri hins ímynd-
aöa söngvara.
En í sama bilf tirraði björninn svo voðalega hátt, að
Tndíáninn hrökk við og datt í hug, að þetta væri regltt-
legtir björn. Sökum þessa þurfti Valsauga ekki að svara,
en byrjaði strax að syngja aftur, og Indíánarnir vikvt tit
hliðar með lotningu, og Tétu hinn ntikla fjölkyngismann
halda áfram, ásamt hinum sinnisveika félaga sínutn.
Þótt þeir yrðtt þess brátt varir, að Indíánar þeir, sem
stóðu á verði fyrir utan kofa Unkasar, höfðtt látið for-
búnir,” sagði hann og studdi hendinni á annan hníf, sem vitnina sigra hræðslu sína og nálgast byggingttna, til þess
eins og sá fyrri hafði verið tekinn af Húronunum þetta1 að sjá, hver áhrif konta seiðmannsins hefði haft á fang-
F.nnþá eintt sinni revndi hann að komast fram hjá óvingjarnlegt, átti sér stað, nema hann sæi það. — I.ú ð
birninum. en alt í ein rétti dýrið fram arma sína. eða eitt fvrir framan kofana stóð bygging, sem enn var _að-
réttara sagt fæturna, og greip utan um hann með sann-;eins hálfbúin; það virtist samt vera búið í henni, því
arlegu bjarnarafli. Undireins þaut Heyward til þeirra ^ Ijósgeislar sáust í gegnum rifurnar. Hann ásetti sér eð
með hjartarskinnsól. og þar eð Valsattga hélt höndttm rannsaka hana fyrst, og samkvæmt dularbúningi sittum
Tndíánans fösttim niðttr með síðunttm með heljarafli, batt gekk hann á fjórttm fótum þangað, er hann átti hægast
majórinn þær fastar með ólinni. A skemri tima en við með að sjá inn í bygginguna.
höfum þtirft til að segja frá þessu, var Lævísi Refur Það fyrsta, sem hann sá, var Davið Gamút. Þessi
bundinn og fjiitraður á höndttm og fótttm, og þar eð hann kofi var þá verustaður söngvarans, og hingað hafði hann
gat nú ekki hreyft sig, lögðu þeir hann á bakið og létu flúið, þegar hann yfirgaf hellirinn af hræðslu við bjarn-
hann liggja þannig. drýið.
Meða n þessu fór fram, lét Húroninn hvorki hljóð né^ Hann sat ennþá á lítilli hríshrúgu fyrir framan eldinn,
orð til sin heyra; en þegar Valsauga færði sig úr bjarn-.sem logaði dauflega, og var aö hugsa um þann etnkennl-
kvöld.
“Svo förum við,” sagði Unkas.
“Hvert ?” »
“Til Skjaldbakanna, eg er í ætt við þá,” var svarið.
“Já. eg veit það, drengttr minn,” svaraði Valsauga.
ann, vogttðu þeir aðeins að ganga hægt ag rólega. Hinn
háraddaði söngttr korn inörgttm til að ganga út í dyr kofa
sinna, og nokkrnnt sinnum gekk svipdimmttr hermaður
fratn hjá þeitn. En þrátt fvrir alla erfiðleika komust
þeir í gegnttm þorpið án þess að vekja nokkurn grutt, og
En hvað eigum við að gera við Húronana, sem ertt fyr-Jnú vortt þeir að nálgast skóginn
ir utan dyrnar? Þeir eru sex, og söngvarinn er næstitmj T*á ómaði voðalega hátt hljoð gegnum loftið, sent barst
sama og enginn.” ! frá kofa til kofa. Unkas kastaði ttndireins bjarnarhamn-
“Húronarnir eru aðeins gortarar,” sagði Unkas háðs- tim af sér, og Valsattga klappaði á herðar hans og sagði.
‘Ættarmerki þeirra er elgsdýr, en samt hlaupa “Nú ntega þessir þrælar gjarna ftnna spor okkar. 'I'veir
Delawararnir ertt þar á móti þeirra muntt að minsta kosti verða að borga það með lífi
sínu,” sagði hann og dró tvær kúlubyssur með öllu til-
lega.
þeir ekki betur en sníglar.
börn Skjaldbakanna, og þeir geta hlaupið eins hart og
hirtir.”
“Já, það er satt, sem þú segir,” viðurkendi Valsauga.
“Ctg eg efast ekki »m, að þeir gætu hlaupið frá öllum
Húronum, án þess aö þeir næðu þeim. En þrek hvita
mannsins er meira í handleggjunum en fótunum. Og aðj
3-3.
heyrandi út úr runna.
Við því búnir að skjóta. hvað sem á vegi þeirra yröi,
eins og veiðimenn, hlttptt þeir áfram, og innan litillar
stundar voru þeir huldtr t myrkri skogarins.
Meira, ,