Heimskringla - 01.11.1922, Blaðsíða 2

2. BLAÐSÍÐA.
HEIMSKRINGLA.
WINNIPEG I. NÓVEMBER 1922.
I
ÐÁNARFREGN
Jóhann Jóhannsson.
Rósbjörg Jónsdóttir.
Þann 1 1. nóvember 1921 andaðist að heimili sínu nálægt.Akra, N. D., bóndinn Jóhann Jó-
hannsson, upprunninn úr Skagafjarðarsýslu á Islandi.
Jóhann sál. var fædur að Pottagerði í Skagafirði 31. maí árið 1848. Voru foreldrar hans
Jóhann Þorvaldsson og Ingibjörg Helgadóttir, bæði skagfirzk að ætt. Fluttu foreldrar hans
stuttu síðar að Holtsmúla í sömu sýslu, og þar óist Jóhann sál. upp.
Eigi er þeim, sem þetta ritar, kunnugt um æfisögu hans á þessum árum, en þó veit hann
til þess, að Jóhann heit. stundaði mikið sjó, bæði á sunnlenzkum og norðlenzkum skipum, á
unglings og æskuárunum, enda var það þá alsiða, að ungir menn úr Skagafjarðar- og Húna-
vatnssýslum færu til sjóróðra suður á vetrum, eða í hákarialegur að vorinu á eyfirzkum skipum.
Lærðist mörgum harðfengi og dugnaður í þessum Ieiðangrum, og kom sá lærdómur mörgum
síðar að gagni í frumbýlingsstritinu hér vestra.
5. febrúar 1874 giftist Jóhann sál. Rósbjörgu Jónsdóttur, ættaðri, að eg held, úr Eyjafjarð-
arsýslu. Lifði Rósbjörg mann sinn aðeins fáa mánuði, og andaðist síðastliðið sumar. Kynt-
ist eg henni aðeins sem heilsulausu gamalmenni, en margt benti þó á, að hún hefði verið hinn
mesti myndarkvenmaður í æsku. Þau hjón fluttu til þessa lands árið 1883 með 3 ung börn.
Settust fyrst að hjá Mountain, en fluttu brátt tilSt. Thomas og tóku þar heimilisréttarland og
dvöldu þar í 3 ár. Næstu 9 árin voru þau búsett í þorpinu Pembina, en fluttu því næst á
land, sem liggur um 3/i mílu suður af Akra í Norður Dakota/
Þau hjón eignuðust 9 börn. Þrjú dóu í æsku, og þar á meðal 2 heima á íslandi. Af upp-
komnum börnum þeirra var Jón elztur. Var hann mörg ár í herliði Bandaríkjanna, bæði á
Philipseyjunum, Cuba og víðar, og hafði þar hlotið sveitarforingja (capteins) stöðu fyrir góða
framgöngu, en Iengra getur enginn komist, þeirra, er herforingjamentun hafa ekki hlotið.
Andaðist Jón í Camp Lewis 13. júní 1919. — Kristbjörg hét næst elzta barn þeirra. Hún var
myndar kvenmaður, vel gefin og verkhög, og hefðu lífskringumstæðurnar verið hagfeldari,
mundi mikið hafa að henni kveðið. Hún dó 29. desember árið 1915. Tvö þeirra sytstkina.
eru enn í föðurgarði, Reimar og Kristín, og Björn er búsettur í Chicago, giftur konu af norsk^
um ættum. He'fir Björn getið sér góðan orðstír sem Iærdóms og gáfumaður, við hérlendar
mentastofnanir, hlaut meðal annars verðlaun (Scholarship) fyrir ritgerð um þjóðskipulags-
fræði, frá Chicago-háskólanum síðastliðið haust, Eitt þeirra systkina, Guðrún, er búsett í Ed-
monton, Alberta, gift manni af ákozkum ættum, McArthur að nafni.
Jóhann sál. var að eðlisfari bókhneigður og fræðsiugjarn, en fátækt og erfiði munu hafa
skamtað honum menningarmeðölin úr hnefa, e.n þó var hann bæði frjálslyndur og víðsýnni í
skoðunum um almenn mál, en oftast gerist um ólærða alþýðumenn í hans stöðu. Hann var
greiðvikinn og gestrisinn í eðli sfnu, en fátæktin skapaði þeim tilhneigingum oftast nær þröng
takmörk. Börnum sínum reyndist hann eftir b^ztu getu, góður og umhyggjusamur faðir, enda
naut hann mikils ástríkis af þeirra hendi. — I mörgu batt hann ekki bagga sína sÖmu hnút-
um og samferðamennirnir, en kunnugt var mér, að Jóhann sál, átti óbilandi traust á réttlæti og
gæzku alverunnar og bar lotningu og kærleika til alföðursins. — Þenna alföðurkærleika hef-
ir hann nú reynt, og traust hans hefir áreiðanlega ekki brug!ðist, > '
^ Friður sé með sálu hans. ^ H E J
Út á íandsbygðina eru opin síma-
samtöl, eins og almenningur kannast
Hver einasti hugsandi bóndi veit börnum, brugga alskonar eiturblönd-
þaö, að það kostar $3.00—4.00 að ur, sem þeir drekka sjálfir og gefa
plægja hverja ekru á akrinum hans | og selja sínum líkum, sem spillir ! við. Það er því algengt, að óviljandi
með Tractor, og það eru bein útgjöld heilsunni, eitrar sanrbúð hjóna, og ‘ verður maður oft heyrnarvottur að
í peningum. Hann veit lika hitt, að veldur óhamingju í öllum myndum á samtali nágranna sinna, og þar fyrir
lifsleið barnanna. Með þessu athæfi ( utan mun ðkki ósjaldgæft, að menn
eru lögin fótum troðin, þekkingin beinlínis geri sér far um að frétta
fyrirlitin og heimskan vegsömuð, en etthvað af rás viðburðanna með að-
holdsfýsnunum einum svalað. ! stoð símans, en síminn gefur líka oft
Það er öldungis ómögulegt að neita skýrar myndir af sálarlífi manna, og
því með skynsamlegum rökum, að sá get eg af eigin reynslu borið vitni um
maður, sem í trássi við lög og þekk- það. Alment er það talið ljótt, að
ingu bruggar áfengi, hann er kæring- ! gera sér far um að hlusta á síma-
i 'það kostar ekki nema $1.50—2.00 að
i plægja ekruna með hestum, og að
það eru óbein útgjöld, hafrar og hey,
sem hann aflaði sjálfur á sinu landi
og lét ekki peninga fyrir nema óbein-
línis. Með þVí að nota “Tractorinn”,
er hann að borga oliu og vélaþekk-
ingu, sem gefur jarðveginum ekkert
gildi, og tefja fyrir hestum og mönn-
um, sem draga olíuna og vatnið að
katlinum. Hvers vegna notar hann
þá “Tractorinn” eigi að siður? Af
því að sonur hans, sem rennir katlin-
um, er sjúkur af aldarhættinum, en
aldarhátturinn hatar sigandi lukku,
sem.er þó fyrir löngu viðurkend Ijós-
móðir velgengninnar.
Bifreiðin er óneitanlega heppileg
uppfyndning, og mætti leiða til ómet-
anlegrar blessunar á hverju heimili,
sem hefir eignast hana. Hún er sér
staklega fallegt ferðatæki, og á flest-
um heimilum frambýður hún hentugt
sæti fyrir alla þá, sem fjölskyldunni
tilheyra. Ekkert pláss er sjálfsagð-
ara á blíðum sumardegi, til að dreifa
þunglvndi og erfiðuin áhyggjum, og
aldrei kemur náttúran auðsærri áhrif-
arlaust illmenni, nema hann geti for-
svarað sig með heimskunni sem eðlis-
samtöl, og að sjálfsögðu er það á-
stríða, sem fallegt er að yfirvinna, en
einkunn sinni. Maður, sem hefir hálfu þýðingarmeira er þó hitt, að
hvorki efnafræðislega þekkingu né J vera sá herra sinnis síns og siðferðis,
reynslu fyrir því, hvaða áhrif það að tala aldrei neitt það í símann, sem
getur haft fyrir líf og heilsu manns-
ins, að neyta þess, sem hann sýður og
blandar saman til að æsa blóðrásina
og rugla yfirvegun hugans, hann er
kæringarlitill, og kæringarleysi um líf
og heilsu er heimska.
ekki mega allir heyra, eða nokkuð
það, sem opinberar mann að fyrir-
litlegri ósamkvæmni og er manni til
stórrar minkunnar.
Allir kannast við það, að elskan er
máttarmikil, enda er henni lýst svo,
að hún sé sterkari en dauðinn. Ósam-
Eg þekki mann, sem í mörg ár var j
efnalega ósjálfbjarga, án þess þó að j kvæmni í framferði er líka skortur á
vera heilsulinur, og hafði hann þeg-
ið margítrekaða hjálp af nágrönnum
sínum. Ást og þakklátssemi geislaði
af andliti hans út yfir nágrennið,
sjálfsagt af heilum hug, sem sést bezt
af því, að hann fann upp þetta heila-
I ráð, að fara að brugga áfengi og
um að til að gleðja og göfga, en þeg- j se]ja sonum velgerðarmanna sinna
ar maður í góðri bifreið svífur fram ódáinsveígarnar. Ef þetta er ekki að
hjá ökrum og engi í félagi með vin- j «þykja sómi aS skömmunum”, þá veit
um og vandamönnum, þegar tíðin er j eg ekki, hvað með því er meint, jafn-
eftirlát. Myndi ekki fjöldi manna ye] þú eg hneykslist ekkert meira á
vera mér samþykkur í þvi, að fyrii ^ þessiim atburði en mörgu öðru, sem
eftirlæti bifreiðarinnar, þegar hún er þroskast ; skjóli aldarháttarins á okk-
rétt höndluð, sé samhúð hjónanna ar óögum, þegar helztu trúnaðarmenn
betri og heimilið alt ástúðlegia. Tlvað alþýðunivar, eins og sumir af læknum
gerir svo aldarhátturinn með bifreið-
ina? Undir hans yfirráðum er hún
tundurbátur heimilisins. Engin fram-
sýni og atorka reisir rönd við þeim
voðalegu útgjöldum, sém af bifreið-
inni leiða, þar sem henni er rent sam-
kvæmt kröfum aldarháttarins; enda
fer það þá jöfnum höndum, að hún
spillir heimilisfriði og margfaldar á-
hyggjur ellimæddra foreldra. Sjón á óþörfum. og að eg ekki tali um
j er sögu ríkari. Aldarhátturinn krefst j hættulegumi 4striöum. Samt sem áð-
þess, að bifreiðinni sé rent án nokkurs^ fiþst mér> að aldarhátturinn fyrir-
t.Ihts til veðurs eða vegar, og að hún j Hta þessa skoSun Þannip þykir þaS
sé hlaðin eftir geðþekn. óhlutvandra nú viga sj41fsagt> aS bera þaS a]t 4
spjátrunga. hvað sem burðarþol. ^ vis hverja m41tiSi sem heimilis.
hennar líður, og hvað sem eigandan-j fólkinu þy,kir hra^bezt. Jvó af þvi
hennar og sveitarstjórnarmönnum,
eru alþektir að þessunv sömu sví-
virðingum.
Eg hefi áður í þessari ritgerð sveigt
að því, að sjálfselskan lægi eins og
ást og virðingu til hins hreina og
sanna. Ef menn gætu alment lært að
hyJIa sannleikann í stóru og smáu,
elska það hreina og sanna í öllum
greinum, þá hlyti hegðunin að verða
samkvæm hugsuninni í hreinleik, sem
engin ósamkvæmni varpaði skuggum
á. Aldarhátturinn lítilsvirðir þessi
grundvallarskilyrði fyrir dygðaríkri
breytni. T. d. að taka: Sunnudaga-
skólakennari starfrækir “Pool Room”.
Hann getur sett upp sparisvip og út-
lágt ritninguna fyrir börnum og ung-
Jingum. Svo snarar hann sér inn í
“Poolrúmið” á hinum sama helga
degi, og tekur þar á móti lærisvein-
um 'sínum, og heldur sinni verndar-
hendi yfir peningaspilum og eitur-
nautn unglinganna, að minsta kosti í
vindlingareykingum, og án þess sjá-
anlega að líða nokkuð fyrir ósam-
mafTröð á mannfélaginu, og væri ein : kvæmni í þessari óskyldu breytni.
af máttarstoðum aldarháttarins. Við j Annað dpqjiii er það, að óvinir ak-
fyrstu umhugsun er það skiljanlegt, uryrkjunnar og landbúnaðarins eru
að það eykur gildi manttsins, að sigr-
hagl, frost, engisprettur og ýmsar aðr-
j ar plágur og illþýði. Yfir þessu
kvarta menn eðlilega. En sömu
mennirnir hlaupa við hvert tækifærí
á hreyfimyndahús, sem ættu að vera
fyrirboðin með lögum, og eru, þó i
sauðargærum klœðist, mikið hættu-
legri óvinir en margt annað ilJþýði.
um kann að þykja hæfilegt. Aldar- leigi ag engin rús vergi ti] aS gera j Bóndi, sem er aðeins fimm mílur frá
hátturinn hallast nú þegar að þeirri
sér dagamun í matarhæfi, hve æski-
niðurstöðu, að það sé skerðing á , ,egf ^m þaS annars værj
h.nn, viðteknu íslenzku gestrisni, ef Munu ekki f]estir Tslendingar hafa
eigandi bifreiðar leggtir ekki til end-
urgjáldslaust, alla þá olíu, sem með
þarf, þó hann sé að gera sér ferð með
Aldarháttur.
(Aðsent.)
*
:r
Framh. - - i
Eðlilega sakna menn þess, og það
er oft á það minst, hvað heimilin og
foreldrarnir geri nú orðið lítið til að
uppala börnin, annað en hvað fæði og
klæði snertir, og það er engin furða
þó Islendingar finni mismun á þessu
frá sinni barndómstið. En skiljan-
legar ástæður valda því. Annars veg-
ar heimilishagurinn, þar sem engin
hönd eða hugur er til, sem ekki hefir
jafnvel fleiri önnum að gegna en
framkvæmanlegar eru. Meðan menn
sátu í ársvistum á íslandi, Og vinnu-
kraftur heimilisins var miðaður við
það, sem nauðsynlega útheimtist, þeg-
a- mest var að gera, þá er það skiljan
legt, að allan óarðsamari tíma ársins
var hægt að hafa verkahringinn víð-
tækari. Hins vegar eru það nútíma
skólarnir, sem hafa fengið alþýðuna
til að fallast á, að þeir væru foreldr-
imura fremri til að undirbúa börnin
fyrir æfistarfið.' En einmitt í þessu
liggur hættuleg villa fyrir þjóðfélag-
ið, eins og barnakenslunni er varið á
okkar tímum. Mjög' víða eru barna-
skólakennarnir lífsreynslulausir og
gjálífir unglingar, sem eru einungis
að vinna fyrir kaupinu, en bera litlar
áhyggjur fyrir því, hver árangur
verður af starfi þeirra. Kaup barna-
kennara er óhæfilega mikið, saman-j
borið við kaup verkamannsins, sem J
öll velferð og afkoma heimilisins og
þjóðfélagsins hvílir á. I sveitinni,
sem eg lifi í, var duglegUStu verká-
mönnum goldið $40.00 mánaðarkaup
i sumar. I sömu sveit voru tveir
barnaskólar og tveir kennarar, maður
og kona. Kaup hans var $120,00 á
mánuði og hennar $80.00. Þetta er
auðsjáanlega helmingi meira kaup en
hæfilegt er. Hvers vegna ættu barna-
skólakennarar að hafa hærra kaup en
duglegustu verkamenn? Það er þjóð-
félagið, sem hefir að mestu borgað
þekkingu barnakennarans. Bækur
hans, fæði og fatnaður, hefir ekki
kostað meira, en verkfæri, fæði og
fatnaður þess manns, sem hlífir sér
ekki við reinum slitverkum, en með
ástundun og trúmensku leysir öll verk
vel af hendi. Það ætti mikið meiri
áherzla að vera lögð á það, að barna-
skólakennarar væru aldraðir, heið-
virðir og lifsreynsluríkir öldungar.
Þá væri meiri hógværð og siðvendni
iðkuð utan skólaveggjanna, og mörg
nauðsynleg ávísun gefin á framtíð-
ina.
Eg má ekki fjölyrða meira um
barnaskólana, sem orsök að óviðun-
andi aldarhætti. Það er svo margt,
sem kemur hér til athugunar í litilli
blaðagrein. Menn og konur, æðri
sem lægri, eru orsök í öfugstrevminu,
og heimurinn fer hrakversnandi. Það
þýðir ekki neitt að láta aftur augun
og mótmæla þvi. Það er ekki nema
einn mannsaldur síðan sú skoðun
rikti með íslenzkri alþýðu, að það
væri í rauninni sama að hafa ekki
þverneitað, eins og að hafa Jofað.
Hvað margir skyldu þeir vera i stórri u
hreyfimyndagreni, og ef hann á að-
eins 3 börn, fjöruga og gleðigjarna
unglinga, við skulum segja 2 drengi
fundið sárt til þess, hversu litill mun-! °S I dóttur. Hann Ijær þeim bif-
ur gerður er á jóltinum, móður allra , re>ðina sína einu sin(ji á viku alt sum-
, hátiða. og öðrum tvllidögum i þessu ar'ð, til að horfa á skrípaleikinn, og
fólk til að svala gjálifisfýsn þess, eða latKJi? En af hverju skyldi það stafa? ta^a Þatl: ' dansinum, sem ávalt fylg-
þegar gamlir og gleðivana foreldrar j Sælu. og fagnaðarrikustu jólanna á eítir. Oií» í i*ifreiftina, aðgang-
vilja verða samferða í sinni eigin bif- ! naut eg ; þessu landi'ásamt með ást- ur a® leiknum, þáttaka í dansinum og
reið, ef gjálífir nágrannapiltar geta ! vilmm mimim, ; l4gUm og þröngum kaffibolli handa dreng og stúlku, sem
ekki fengið sæti. T. d. að segja, nú hjálkakofa úti i strjálbygðri sveit, og dansa saman, svolitiJl sætindapoki og
í sumar var eg heyrnar og sjónar- | meS þeim föngtim, sem mjög tak-
vottur að þessaim viðburðum. Maður markaður efnahagur lét eftir okkur.
léði tveim prúðbúnum unglingspilt- Aldarhátturinn hefir i rauninni og
flestum tilfellum breytt sjálfselsk-
sveit, sent þanmg Kugsa og treyta enn
í dag? Langt fram á nitjándu öldina
var það almenn viðskiftaregla hvers
islenzks heiinilis, að takmarka þarf-
irnar við útgjaldaþolið. Hvernig er
því varið nú ? Ef nágranni minn hef-
ir sett upp nýjan stráhatt, þó hann
kosti $8.00 og þeir séu ekki til, þá
verð eg að hafa einhver ráð með að
ná mér í hatt, og um fram alt ekki
Iakari. Ef nágrannakonan hefir þor-
ið fram fjórar tegundir af brauði
með kaffinu, þá ,er bezt að sýna henni
það, hvort ekki er hægt að snúa öðru1
visi ttpp á deigið og bera fimm teg-
undir á borð fyrír hana næst. Eg
tek þetta til dærnis, þó Iítið sé, af því
þessi ógeðslega kitlandi tilfinning
ræður svo mikið gerðum og afkomu
mannanna á yfirstanctendi tima.
Fjöldi ntanna hneigist svo mikið til
þess, að svíkja lit ,á sjálfum sér.
Revna að láta umhverfið standa í
þeirri trú, að maður sé eitthvað æðra
og meira, en maður í raun og veru er. ■
Fín föt, sem ertt eitthvað meira en
að fara vel og vera hrein, rósamál og
dylgjur ttm eitthvað, sem er skilningn
um ofvaxið. Það eru áhöld metorða-
girninnar, sem fvlla fataskápa og
httgarhylki fjölda margra manna. Eg
væri ekki að fá mér þetta til orðs, ef
það værtt aðeins til fáeinir brjóstum-]
kennafriegir timrenningar þektir að i
þessu. Nei I En einmitt vegna þess, j
að þjóðfélaginu stafar stór hætta af
þessum hugsunarhætti, samkepninni j
ttm að sýnast mestur.
ttm sæti í hifreiðinni sinni áleiðis til
3ans og hreyfímyndasamkomu. P>raut-
in var blaut og vond. og þar kom, að
bifreiðin sat föst, sokkin ofan í for-
arpoll að framan. Nú vortt góð "áð
dýr. Eigandinn hét á farþegana að
duga sér nú vel og lyfta bifreiðinni
upp, svo hann kæmi undir hjólin.
Annar pilturinn gerði sig strax lik-
legan ti.l að hjálpa, þó mátti sjá á svip
hans, að þetta væri nú einmitt það,
ttnni í nautnafýsn. Það er ekki heil-
brigð isjálfselska að láta blindandi
eftir sér. Það er engin sjálfselska,
að klæðast því, sern glámskvgn feg-
urðartiilfinning kýs trmfrant alt, ef
vindlinga-askja, kostar vægast sagt
$2.50 fyrir hvorn drengjanna ynr
nóttina, það er $5.00 fyrir þá báða. A
26 vikum eru það $130.00. Geta að
visu fallið úr dagar á sumrin, en það
er þá bætt upp að vetrinum. Mundi
Gopherinn, eetn þykir réttdræpur,
vinna meira til saka? Enginn ábyrgð
arsjóður verndar bóndann fyrir þess-
heilsttnni er af því hætta búin. Það; ar> pláffu. En það veit eg vel að
er heldttr engin sjálfselska að nevta aldarhátturinn er reiðtvbúinn til að
forsvara þetta athæfi.
Ef við nú snöggvast athugum,
þess, sem bragðið 'eitt velur, ef
hreystinni er misboðið. Þetta fyrir-
litur þó aldarandinn, en framgengur j hvaða menn það eru, sem reka þessa
sem kallað væri gu'stukaverk. En hinn ' j nattfnafýsninni. Góðir læknar vara j atvinnu, þá mun það koma þannig
pilturinn hélt, að maðttr færi ekki í j daglega við cigarettu-reykingum, sem j út, að í 90 tilfellum af 100 eru það
spariföt til að þttrka með þeim forina j serstaklega hættulegum, og neytend-: letingjar, sent ekki nenna að hafa
af brautinni, ogí^bar sig nú eins og urnir sjálfir skoða ttndrandi á sér , neitt þarflegt fyrir stafni, menn, sem
hann væri röksemdaftillur sambands- j fingurna, sem þeir halda vindlingn-j þykir náðugast að totta spenann, þeg-
þingmaður frá höfuðstað Canada. um meS, 0g sem þegjandi bera vitnij ar hann er látinn upp í þá. En þó eg
TTitt dæmið er það, að vinnukona, er: um eitUrhúðina. sem sezt á slímhúð-| taki þetta frapr til að sýna það, að hér
þiggur fullkomið kaup fyrir hvern ina ; rnunninttm og lungunum, og er ekki verið aö hltta að uppbyggi-
snúning, sem hún gerir, símar ná- samt reykja þeir vindlinginn, þö ást- j legri mannfélagsstétt, þá vil eg að
granna sinttm, bifreiðareiganda, á j vinirnir biðji þá að reykja heldur menn gleymi því ekki, að sökin er
langmest á aldarhættinum, sem við-
tekur og liður þessa óhæftt.
Eins og menn eru misjafnlega stór-
ir líkamlega, eins er því variö með
sunnudagsmorgun og biður hann að j pípuna. Hitt er til of mikils ætlast,
koma með karið og flytja sig þetta, I aS fara fram á algert bindindi.
sem hún tiltekur, það eru 14 mílur J Öþarfi er fyrir mig að fjölyrða um
aðra leið. Nágranninn segist skttli vetrarbúning margra tinglinga, sér-
gera þetta, en hún verði að leggja til i staklega kvenna, 'sem þó vitanlega, að ■ stærð og þroska httgans. En eftir
olíttna. O-jæja, eg held eg hafi þá j margir hættulegir sjúkdómar stafa af. höfðintt dansa limirnir; og vel ma svo
einhver önnur ráð, Jagði aldarháttur- j Þ4 Verð eg að minnast nokkuð á j vera, að einstakar sveitir fremttr en
Hann ósamkvæmnina í framferði manna nú aðrar þrái umbætur á högum sííium
á tímum, sem aldarhættinum verð'tr í þeim efnttm, sem ekki ertt óumflýj-
inn þessum vesaling í mttnn
heldur ekki ntikið upp á eignarrétt-
inn, þessi aldarháttur.
Aldarháttitrinn virðir lög og þekk-
ingu að vettugi. Það gefur að skilja,
að það eru ekki unglingarnir einir,
sem eru áhrifamyndir aldarháttarins.
Þeim er fullkomlega sprottin grön,
mörgum alþýðubændunum, sem í
myrkvastof". óskammfeilninnar á sínu
eigin heimili, frammi fyrir komt og
svo mikið úr. Ósamkvæmni í hugsun
anlega sameiginleg með öðrttm sveit-
og breytni stafar að sjálfsÖgðu að Atm eða með þjóðfélaginu í heild
miklu leyti af hinni sáru löifgun, sem sinni. Undir þeim kringumstæðum
eg hefi áður drepið á, til að sýnast ættu áveitafstjórnir að hafa löggjaf-
eitthvað annað og líklega meira en J arrrétt, og er þá ekki ólikíegt, að sum-
maðttr er. Þetta viðfangsefni aldar-í ar sveitarstjórnir að minsta kosti, fyr-
háttarins er stórhættulegt, af .því aðjirbyðu hreyfimynda starfrækslu inn-
það. striðir á móti sannleikanum, og an sinna vébanda.
er aygg þjónusta í þarfir lýginnar. - Meira.