Heimskringla - 07.02.1923, Page 4

4. BLAÐSÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG 7. FEBROAR, 1923.
HEIMSKRINQLA
(lt«fB«« I8M)
KMBBr «t A hverjam ■WvlkB.lefL
Kiffendur:
THE VIKING PRESS, LTD.
86S *f 855 9AKGBNT AVE., WINNIPEG,
TaUíaii i N-8537
Verti blaAalna er IS.Otf árKaagarÍDn barf-
lat fjrfr trmm. Allar borfaalr aeaáUi
rálaaanal blaAaiaa.
STEFÁN EINARSSON, ritstjóri.
H. ELIASSON, ráðsmaður.
Utaaáakrlft tlL blaValasi
THB VIKINvi PRBSS, Ltá., Bai «171,
Wlnalpef, 1I«B.
Ltaaáakrlft tll rktatJAvanai
RDITOK IIK1MSKKI5GLA, Box S171
Wlnalpef, Maa.
The ‘Heimskringla” is printed and pub-
lished by Heimskringla News and
Publishing Co., 853-855 Sargent Ave
Winnipeg, Manitoba. Telephone N-6537.
---rrrr^-------r ~iar~rir~irB ■ ■ -
WINNIPEG, MAN., 7. FEBRÚAR, 1923.
Manndómur og
velmegun.
Það hefir löngum verið skoðun manna,
að efnaleg velmegun og manndómur væri
óaðskiljanlegt og að ekk. væri hægt að
þverða mikill maður án þess að hafa lalsvert
fé handa á milli. Vér heyrum einatt talað
um það, hvað bágar ástæður hinn eða þessi
hafi haft við að stríða og hvílíkt þrekvirki
að hann hefði af hendi leyst, ef slíkt hefði
ekki amað að. Um sérstaka ísiendinga er
oft þannig talað og fullyrt, að ef þeir hefðu
ekki átt við neina erfiðleika að búa, hefðu
þeir orðið stórmenni, heimsfrægir o. s. frv.
Ekki ber því að neita, að efnin hafa gert
ýmsa að “mönnum”. Innan vissra takmarka
eru þægilegar ástæður öllum nauðsynlegar.
En eigi að síður eru dæmi hins fleiri, að
miklu mennirnir svokölluðu hafi rutt sér
sjálfir braut, hafi á sama tíma og þeir voru
að þroska sjálfa sig, sinn andlega mann, afl-
að sér nægilegra efna til þess að ná tak-
marki því, er fyrir þeim vakti. Einnig verð-
uip vér þess stundum varir, að þegar vér
kynnumst sumum gtórmennum; mönn-
um, sem verið hafa mannkyninu and-
leg Ijós í fylsta skilningi, að hjá þeim hefir
ekki ávalt eða jafnvei sjaldnast verið um
auðæfi að ræða. Meira að segja, sumir þeirra
manna, er meðal vor Islendinga hafa for-
kólfar gerst ýmsra mála eða starfa, og vér
lítum á sem ekki einungis andlega auðuga,
heldur einnig efnalega stórfjáða, eru það
alls ekki og verða að halda á meiri sparsemi
og meiri sjálfsafneitun en hinir, sem þeim
fylgja, myndu geta gert sér að góðu. Þó að
vér gætum ekki hugsað oss þessa menn ann
að en góðum efnum búna, ber nánari athug-
un oftast vitni um hið gagnstæða.
Það lítur út fyrir að manndómur og auð-
æfi haldist ekki ávalt í hendur, fari ekki
saman.
Með manndómi er hér átt við andleg mik-
ilmenni, menn, sem með atorku berjast fyr-
ir þeim hugsjónum, er gera mennina dáð-
ríka, víðsýna, réttsýna og góða. En með
auðæfum er átt við þann auð, er menn beita
sér fyrir að safna framyfirþað er þeir þurfa
með til að geta lifað óbrotnu lífi og ekki
kemur eigandanum eða öðrum að neinum
notum.
En nú munu menn segja, að altaf megi
eitthvað gera með auðinn og að hann komi
ávalt að einhverjum notum. En á móti því
má þó með fylsta rétti bera. Að vísu á
hver maður fullan rétt á því, að vera ríkur.
Og vér efumst um pað, að út af fyrir sig sé
nokkur maður of ríkur. Mannsandinn hefir
ótakmarkað þroskaskilyrði. Og veraldleg-
ur auður er ef til vill aldrei svo mikill, að
verkefni væru ekki nægileg til þess að nota
hann, til þess að lyfta mönnunum á hærra
stig. Eins lengi og auðurinn er til þess not-
aður, er ekkert út á hann að setja. En eins
og auðsöfnunin nú á sér yfirleitt stað, er hún
þegar í byrjun röng. Auðsins er undantekn-
ingarlítið safnað á kostnað annara, sem ekki
ætti að vera. Auk þess er hann svo tilfinn-
anlega oft notaður, eftir að hann er kominn
í vissra manna hendur, til annars en þess, er
til mætti ætlast. Hann er notaður til þess
að draga manninn niður í andlegum skiln-
ingi, í stað þess að lyfta sál hans og hefja.
Og það er ekki einungis elnstaklingurinn,
sem auðinn hefir undir handarkrikanum,
sem þessi áhrif koma fram'á. Þau koma
fram á öllu mannkyninu. — F.n viðkunnan-
legra mun þykja, að koma með einhverja á-
stæðu fyrir því.
I Uppsölum í Svíþjóð er maður nokkur,
sem Hermann Lundborg heitir. Hann er
prófessor að nafnbót og stjórnar stofnun, er
líffræði kennir og rannsakar (Race Biolog-
ical Institute). Próf. Lundborg er víðkunn-
ur maður fyrir athuganir sínar á eðli og eðl-
isskilyrðum ýmsra þjóða — eða kynflokka.
í fyrirlestri, er hann hélt nýlega, heldur
hann því fram, að þess séu Ijós merki hjá
öllum þjóðum, að hinn gamli, góði mið-
flokkur manna í þjóððfélaginu, sem hann
svo kallar, sé að hverfa og að það séu glögg
afturfararmerki og úrkynjunar. Og hvarfi
þessa flokks eða stéttar, skoðar hann auð-
söfnunina nú á dögum valda. Orð hans um
þetta eru þessi:
“Það er mjög alverlegum efa undirorpið,
að manndómi þjóðarinnar sé nokkur hagur
að miljóna-auðsöfnuninni, sem nú orðið á
scr stag í öllum löndum. Reynslan sýnii, bæði
fyrrum og nú, að þegar auðurinn alt í einu
eykst á þenna hátt, þá aukast þarfirnar í
það óendanlega. Óþarfans er krafist óaf-
Iátanlega, þreyta og leti dafnar og áhuginn
fyrir vinnu og framleiðslu dvínar. Karl-
mennirnir fara að Iíta í kringum sig eftir ein-
hverjum starfa, sem hvorki fylgir andleg né
líkamleg áreynsla, og kvenfólkið fer í kring-
um móðurskylduna. Þetta byrjar hjá mið-
og æðri stéttunum og þaðan berast áhrifin
til lægri stéttanna, sem svo með tíð og tíma
eyðileggur þjóðina. Það er talað um eyði-
leggjandi öfl í stjórnarfari og þess háttar í
þjóðfélaginu, en á þessi skaðlegu áhrif er
sjaldan minst, sem í eðli sínu eru fullkom-
lega eins máttug í eyðileggingaráttina og
stjórnmálaatriði þau eru.
Evrópa er nú í afturför. Sú afturför á
auðvitað rót sína að rekja að miklu leyti til
stjórnarfarsins, en einpig að nokkru leyti til
misskilnings þjóðanna á öllu því, er að úr-
kynjun þeirra lýtur, og hirðu- og aðgerða-
leysi að berjast á móti þeim öflum. Það er
erfiðara að benda á orsökina að þessari úr-
kynjun hjá þjóðinni í heild sinni, heldur en
innan vissra stétta þjóðfélagsins. I öllum
stórbæjum er þessi afturför auðsæ. Blóð-
blöndunin, sem þar á sér stað, er óhæf, og
til hennar á afturförin rót að rekja. Að því
leyti sem afturförin er þar hægfara, er það
að þakka áhrifum frá því fólki, sem úti í
sveitunum er alið upp. Auðvitað liggur
ekki fjarri að minnast á, að manna-kynbót-
um sé meiri gaumur gefin en gert er, en með
því að eg er hér aðeins að benda á það,
sem er árangur af vísindaiegri rannsókn, er
það nú ekki hlutverk mitt. En það er þessi
hrausta, vel upp alda stétt, þessi flokkur
manna, sem ekki veigrar sér við vinnu og lif-
að hefir undir hollum áhrifum lofts og hugs-
ana, sem nauðsynlegur er fyrir heilbrigði
þjóðfélagsins. En menningin, eins og hún
nú stefnir, er honum hættulegust. Aukinn
iðnaður og verzlun, þegar hvorttveggja er
í góðu lagi, gerir einu Iandi auðveldara en
ella að sjá fleirum farborða, að fæða fleiri,
en það hefir á sama tíma alvarlegar afleið-
ingar í för með sér fyrir myndun þjóðfélags-
ins, því vöxtur og þroski mannkynsins er í
húfi. Hin gam|a, góða “miðstétt” þjóð-
félagsins hverfur að lokum. Ný “miðstétt”
myndast að vísu aftur, en hún vex ekki út
úr eins góðum sttífni og hin fyrri. Vinnu og
framleiðslu sjá að sjálfsögðu altaf einhverjir
um. En ekki undir sömu kringumstæðum og
áður. Óefað verður sú stétt þá hraustasta
stétt þjóðfélagsins og sú er að nokkru sporn-
ar við úrkynjun, en hin stéttin, sú er henni
veldur, verður samt einnig mannmörg.”
Þannig lítur prófessor Lundborg á sakirn-
ar. Ýmsum nrun þykja hann ganga nokkuð
langt í ummælum sínum um úrkynjun mann-
kynsins. Samt vekja þær skoðanir hans
mikla athygli. Er það efni vísindamanna í
líffræði að dæma um, á hve miklu eða litlu
þær eru bygðar. Hitt, sem til almennings
nær, eru sumar ástæðurnar er hann bendir
á fynr henni. Séu afleiðingar sumra stefna
þjóðfélagsins þær, er hann segir, t. d. iðn-
aðarstefnunnar, þá er það ærið í hugunar-
efni fyrir þjóðirnar eða stjórnir þeirra og
almenning.
Að öllu þessu athuguðu virðist því líkt
farið með þjóðirnar og einstaklingana. Eins
og sá getur náð andlegum þroska, er ekki
hefir úr miklu að spila, og getur leyst af
hendi meira og þarfara verk en margur, er
auð hefir öðiast, í þarfir þjóðfélagsins, svo
getur einnig lítil þjóð og þar af leiðandi fá-
tæk, eins Iifað og starfað að vexti og fram-
för mannkynsins og stærri og ríkari þjóðirn-
ar. Hjá stórþjóðunum er vanalega og eðli- ;
lega meira auðsafn en hjá smáþjóðunum.
Og nú dettur oss í hug Island. Við segjum
það fáment og fátækt, og að þar sé ekki
nein framfaravon. Undarlegt er það samt,
að ísiendingar hafa reynst að minsta kosti
jafnokar, ef ekki meiri, en annara þjóða
menn, er þeir hafa átt við þá að keppa. Oss
hefir marga furðað á þessu. En þarna er
ástæðan. Stórborgarlíf og auðshyggja og
fleira, er rótina nagar hjá stórbjóðunum hef-
ir ekki enn etið sig ínn í íslenzka stofmnn. 1
Mannkynið er með öðrum orðum í framför
á Islandi, þegar það er annarstaðar í aftur-
för og úrkynjun. Undarlega hagar dcapar-
inn stundum hlutunum og sannast málshátt-
urinn á ísl., að svo bjargast bý sem ernis.
Meðan þannig er ástatt fyrir Islandi og
íslenzkri þjóð, virðíst ekki nein sérstök á-
stæða fyrir oss Vestur-Islendinga, að leggja
krók á leið vora til að reyna að gleyma, að:
“Þenna vér mætan eigum arf,
minningu fræga, fegurst dæmi —”
Öflin, sem í þá átt benda oss, eru að vísu
sterk. En þó að aðstaða vor sé að ýmsu
leyti slæm, þá mun samt flestum í meðvit-
undinni kærast um að taka undir með skáld-
inu, er það segir.
‘‘Blasir und björgum sveit,
barnið þar sól fyrst leit
faðm móður frá;
ekkert er breytt í bygð,
blika þar vötnin skygð,
ásthrein og tær af trygð,
und tindum há.”
' Svo á það einnig að vera. Hvernig ættu
þeir, sem minningar eiga að heiman, að geta
haft augun af þeim fyrir alvöru, þegar sjálf
“Sólin til hvílunnar gleymir að gá”
^ af yndinu að horfa á íslenzku vornóttina
| í allri sinni dýrð.
Miðstöðvar C. N. H.
I Hvar verður höfuðaðsetur C. N. R. braut-
! arinnar? Margir bæir hafa spurt þessarar
spumingar undanfarið, og hver um sig hafa
! þeir bent á sig sem hið heppilegasta höfuð-
ból hennar Mr. Thornton, aðalstjórnandi
C. N. R. nú, átti úr vöndu að ráða í valinu á
j aðsetursstaðnum, því margir höfðu bæirn-
ir nokkuð til síns ágætis. Nú hefir þetta
samt verið ákveðið. Aðalstöðvar félagsins
verða í Montreal. En svo verða smærri
| stöðvar í Muncton, Toronto og Winnipeg.
! Þessar smærri stöðvar hafa viss svæði til
umráða, og er það þeirra, sem Winnipeg-
stöðin á að sjá um, stærst og hefir fleiri míl-
ur járnbrautar en hmar. 1 því efni virtist
Winnipeg eiga mest tilkall til þess að vera
aðalaðsetursstaður. En að hkindum hefir
kaupgjald og ef til vill renta eða byggingar-
efni verið lægra austurfrá.
King forsætisráðherra Canada hefir lýst
j því yfir á samibandsþinginu, að C. N. R. og
Grand Trunk kerfin, verði eða séu þegar
sameinuð. Er þá til lykta ráðið því, er
lengi hefir á jsrjónunum verið með þessar
stjórnarjárnbrautir. Verða bæði þessi félög
nú rekin sem eitt félag væri. Ætti mikið hag-
ræði að 'því að vera fyrir stjórnarkerfið, því
sparnaður hlýtur að vera því samfara. Virð-
ist alt þetta af framsýni og góðum ráðum
gert, og ættu járnbrautir stjórnarinnar nú að
hafa tækifæri til að sýna, hvers virði þær
eru, og hvort að hægt sé að starfrækja þær
án þess að stórtap leiði af því.
Vínbannsmáiið.
Um tillögur hófsemdarfélagsins (Moder-
ation League) viðvíkjandi stjórnarsölu á
áfengi í þessu fylki, hafa orðið iangar og
flóknar umræður á þinginu. Tillaga hóf-
semdarfélagsins er sú, að vínsala sé leyfð í
Manitoba, en að stjórnin ein hafi umboð til
þess að verzla með áfengið. En þar sem hér
eru nú bannlög í gildi, verður málið að
ganga til atkvæða almennings. Nú er það
vanalegt, þegar þannig stendur á með mál,
að fylkisþingið samþykki lögin fyrst og láti
siðan atkvæðagreiðslu almennings skera úr,
hvort þau skuli haldin. En til þessa var
Brackenstjórnin ófáanleg. Tillaga Berniers
þingmanns, sem í þessa átt fór, var feld á
þinginu. En með því að allir stjórnmála-
flokkar í þinginu höfðu lofast til, að vera
með því, að atkvæðagreiðsla færi fram um
bannmáiið, varð ekki hjá því komist. Nið-
urstaða málsins á þir.ginu er því sú, að at-
kvæðagreiðslan fari fratn í júní á komandi
sumðri um tillögu hófsemdarfélagsins.
Stjórnin áieit að þetta \æri greiðasti vegur-
inn og krókaminsti. Ef almenningur greiðir
atkvæði með tillögunn! og stjórnarsölu á á-
fengi, þá eru núverandi bannlög úr gildi
>numin. Þm^ið kemur svo saman, ef
því sýnist, eftir að alkvæðagreiðsla hefir
farið fram og löggildir vínsöluna.
Hvað stjórnarsala á áfengi er, mun flest-
vim Ijóst. Stjórnin kemur upp vínsölubúð-
um þar sem henni sýnist og selur áfengið í
flöskum, en ekki í staupasölu. Stjórnarvín-
sala hefir átt sér stað í British Columbia og
víða um önnur lönd, en hefir reynst misjafn-
lega frá sjónarmiði vor bindindismanna.
Tilhögun á sölunni hér eða hvar og hve ví§a
söiubúðum yrði komið á fót, skýrir stjórn-
in eflaust frá áður en atkvæðagreiðslan fer
fram.
Hermannabókin
Eins og getiti var um í fyrra blaöi
er hermannabókin nú til sölu og Jóns
Sigutðssonar félaginu til mikillar á-
nægju, eru Vestur-Islendingar þeg-
ar farnir ati senda inn pantanir að
bókinni. Munu uin 50 eintök hafa
selzt á s.l. viku, og er það innileg ósk
fólagsins, að pöntununum haldi á-i
fram að streyma að því, þar til upp-
lagið er uppselt. /Vllar ástæður fé-
lagsins krefjast að svo verði. Þess
vegna tel eg nú viðeigandi, að Vest-
ur-Islendingar séu fræddir um verð- í
leik félagsins ti'l velvilja þeirra og
styrktar.
1 stuttu rnáli má segja, að félagiö
myndaðist liér í Winnipeg í marz-
mánuði árið 1916, með þeim lofs-
verða tilgangi mannúðar og kær-
leika,
1. Að hlynna eftir megni að vor-
um vestur-íslenzku hermönnum utan
Canada og l’andaríkjanna;
2. Að stvrkja eftir beztu föngum
þær af fjölskyldum fjarverandi her-
manna, sem félagið vissi að voru
hjálparþurfa;
33. Að uppbúa á sinn kostnað eina
sjúkrastofu í Tuxedo hermannaspít-
alanum hér i borg;
4. Að hlynna að og styrkja fjár-
hagslega ýmsa af þeim afturkomnu
hermönnum. sem veikir voru eða fé-
lausir;
5. Að stofna til og annast utn
skemtanir fyrir afturkomna her-
inenn og skyldulið þeirra; jólaglaðn-
ing og jólatréssamkomur fyrir börn
þeirra;
6. Að styrkja eftir megni I. O. 1).
E. kermannasj úkrahúsið á. Higgins
Ave. hér i lxirg, stin þær og hafa
gert fram aö þessu;
7. Að leggja fé til ýniissa mann-
úðar- og styrktarstofnana, sem mynd
uðust á stríðsárunum, svo sent í‘Red
Cross”, Belgíu hjálparsjóðinn, styrkt
arsjóð brezkra hermanna, Sjóð til
styrktar börnum fjarverandi her-
manna, og til nokkurra annara stofn-
ana, sem eg nú í svip nian ekki nöfn-
in á.
8. Útgáfu þess mikla og sögurtka
minningarrits, sem félagið nú biður
Vestur-lslendinga að kaupa. jafnt þá
er búa sunnan Bandarikjalínunnar
og hina, sem búa í Canada,
Félagið óskar þess getið, að það
tileinkar sér engan veginn heiðurinn
af þeim framkvæmdum, sem það
hefir haft með höndum í síðastiiðin
sjö ár, síðan það inyndaðist. Miklu
frenuir segir það heiðurinn vera
þeirra mörgu kvenna og karla víðs-
vegar í landi þessu, eai af frjálsum
vilja og velvild til fjarlægra her-
manna, sendu því stórgjafir í vörum
og peningum, og sem gerðu þeim
mögulegt að koma hugsjón þess og
óskum i íramkvæmd, og sem hað nú
þakkar hér með af hjarta öilum, sem
.það hafa styrkt á 'liðnum árum. An
hjálpar þeirra hefði félagið ekki
getað orkað því, sefn það hefir gert,
og án þeirrar hjálpar getur það ekki
fuMkomnað starf sitt . tillliti til út-
gáfti Minningarritsins.
Eg má geta íþess, að á þeint árum,-
sem vestur-íslenzkir hermenn voru á
vígvelli, varði félagið yfir sjö þús-
und doillurum í peningum í böggla-
sendingar til þeirra, og er þó ekki
þar með talið margt af þeint nnin-
um, sem ,þvi voru gefnir til þess að
láta i bögglana, svo seni sokkar, vet-
lingar, treflar, handklæði o. fl. o. fl.
Og á santa tíma lagði það að minsta
kosti tvö þústtnd dollara til annara
liknarstarfa, og ennþá heldur það á-
fram að hjálpa, þar sem hjáilpar er
þörf.
I viðbót við þann styrk, sem Vest-
ur-Islendingar eru beðnir að veita
með því að kaupa hermannabókina,
hefir félagið ttm 1200 koparmyndir
af hermönmtm þeim, sem getið er í
bókinni, sem kosta að jafnaði, þegar j
ein og ein er kevpt af myndagerðar-
mönnum, ekki minna en þrjá dollara j
hver. Þessar myndir vill nú félagið '
selja og óskar, að sem flestir hermenn j
vildtt katipa myndir þær, sem af þeim
hafa verið gerðar — eða þá aðstand-
endur þeirra. Félagið óskar að fá
$1.00 fyrir hverja selda mynd.
B. L. Baldwinson.
Dodd’s nýmapillur eru bezto ,
nvmameðaliÖ. Lækna og gigt.
bakverk, hjartabilun, þvagtepDU.
og önnur veikindi, sem stafa frá
nýrunum. — Dodd’s Kidney Pills
kosta 50c askjan eða 6 öskjur fyr.
ár $2.50, og fást hjá öllum lyfsöl-
eða frá TJie Dodd’s Med>c*na
Co.. Ltd., Toronto. OnL
Ferðapistill.
Eftir Þorlák Þorláksson frá FjaJlL
Eg fór. eins og s-vo margir, vestur
á strönd. Eg er orðinn ónýtur áð
vinna, svo það er ekki eftirsjá í mér
að heiman, og í öðrtt Iagi er eg svo
I mikið bett i tiil heilsu en eg hefi verið
; svo árum skiftir og því lildeg til að
I hafa meiri skemtun af ferðimti.
F.g fór að heiman frá V’ernon B.
C. 15. desember 1922. Ferðinni með
járnbrautinni lýsi eg ekki neitt, þvt
það har ekkert sérlegt til tíðinda á
leiðinni. Eg fór tafarlaust til Vict-
oria og kont þangað seinni part dags
iþann 16. Yngsti sonur Mr. og Mrs..
Christian Sivertz mætti mér þegar eg
kont af bátnum og fylgdi mér heim
til þeirra. Eg er vel kttnnugur því
fólki og er það þannig til komið, að1
þegar stúlkurnar niinar voru í Vict-
oria fyrir 5 ártint síðan, þá héldu þær
til hjá Mr. og Mrs. Srvertz, seni
reyndust þeirn, ekki eins og alment
gerist með foreldra, heldur sem beztu'
forddrar. Eg ber því hlýjan hug if
þeirra, og sýndi það nú i verkinu
nteð því að setjast upp fyrir óák\reð-
inn tíma. Sivertz-hjónin og synir
þeirra, er mesta myndar- og greindar
fólk. Drengirnir ganga mentaveg-
inn. Þeir eru fimm, en einn, sá
sjötti, dó í stríðinit. Sumir þeirra
ertt vel á veg kornnir. Victorian er
orðinn kennari við háskóla i W.
Virginia og Christian lýkur við itt
háskólanám næsta vor, ef hann stenzt
prófið. En það er óþekt meðal
þeirra Sivertz-bræðra að falla við
próf.. — Henry, sá sem féll í stríð-
inu, var elztur. Hann var skólakenn-
ari áður en hann innritaðist. Eg hdd
það finnist ekki margir réttir og slétt
ir daglattnamenn, sent gefa «tórum
harnahóp eins gott ttppeldi og Christ
ian Sivertz.
Eg heimsótti nokkra landa i Vict-
oria. Eyjarskáldið J. Asgeir J. Lín-
dal, kannast allir landar við vestan
hafs, sem íslenzku blöðin lesa. Eg'
kom heim til hans og sá hann lika
hjá Sivertz. Því miðttr er hann orð-
inn bilaður að heilsu, en hann gleyrn-
ir þvi, þegar hann tnætir gömlum
kunningjum Eg kom til Þorsteins
Kjartanssonar (Anderson) og hafði
]>ar skemtilega kvöldstund. Skúla
Jtíhnson mætti eg á götu og þótti
slæmt að hafa ekki trma ti! að tala
t ið hann, þó ekkiTTefði verið nema
heilan dag. Hann er við aldur, en
fjörlegur á fæti og í svari, sem ung-
tir væri. Þá kont eg til Jósefs Steí-
ánssonar og hafði mikla skemtun af
að tala við hann. En tíminn var
naumur og mér fanst eg aðeins byrj-
aður, þegar eg varð að hætta. Jósef