Heimskringla - 18.04.1923, Blaðsíða 6

6. BLAÐSIDA.
HEIMSKRINCLA
WINNIPEC, 18. APRIL, 1923.
Hver varð erfinginn?
Sigtnundur M. Long þýddt.
Dóra skildi hendinguna og kraup á kné hjá blaÖa-
hrúgunni. Svo fóru þau aö róta í heftunum, en það leiö
ekki á löngu áöur en hendur þeirra mættust inn á milli
blaöanna.
“Ástkæra Dóra!” hvislaöi hann.
“Hvers vegna má hún ekki viita tim þetta?" hvíilaöi
Dóna.
“Hún fær aö vita þaö, þegar tíminn er kominn. En t
kvöld veröur þaÖ leyjularmál okkar á milli.”
“Finniö þið nokkuö til aöísyngja?” spuröi frú La-
monte, sem ,sat hálfsofandi i hinu herberginu.
Fred setti eitt hefti á nótnastólinn og settist viö píanó-
ið. Hann haföi fyr spilað vel og var smekkvís í þeim
efnum. Svo ilék hann forspiliö.
“Syngdu, ellskan mín, sama 'kvæöið og þú söngst um
kvöldið,” sagöi hann lágt. “Eg man 'þaö.“
Dóra gerði þaö. Hún söng ófeimin og tilgeröarlaust.
Og hann lók undir.
“Ö, næturgalinn !” hvíslaöi hann og leit til hennar með
aödáun, og viö 'þaö titraði hennar unga hjarta af fögtl-
uöi.
“Syngdu nú dálítiö, Fred,” sagöi frú Lamonte.
Hann hugsaöi sig um litilsháttar og lét fingurna fara
eftir nótunum. Svo söng hann gamla alþýöuvísu, meÖ
fallegum ogsterkum róm: "Já, kæra, eg elska aðeins þig’.
I>agið var yndislegt og hefði fengiö hrós hvar sem var.
Dóra sat eins og í töfradraumi á bak við hann. Hvert
einasta orð var til hennar. "Já. kæra, eg elska aðeins
þig”. Ö, hvaö þaö var imaðsríkt fyrir hana aö hlusta á
þetta! i»egar luinti 'haföi lokið söngnum, sneri hann sér
aö henni og endurtók: “Já, kæra, eg elska aöeins þig .
“Og eg,” hvíslaði hún, og hin tindrandi augu 'hennar
sögöu hið sama: “Og eg elska einungis þig.”
“En, Dóra!” hvíslaöi hann, því nú gat hann ekki leng-
ur bælt niður rödd samvizkunnar. *“Dóra, eg er óverð-
ugur ástar þinnar. I>ú sem ert eins og framandi í heimin-
urn, þú veizt ekki' hvað þaö hefir aö segja, aö giftast
eignalausum rnanni. — Guö fyrirgefi ntér.
“F.g elska einungis þig,” svaraöi hún í halfum hljóð-
um.
“Hvað get eg gert?” sagði hann gremjufuUur við
sjálfan sig. "Eg get ekki yfirgefið hana."
“Ertu ekki hrædd, Dóra? Hefiröu svo ótakmarkaö
traust til mín. Geturðu horfst í augu viö fátæktina og
þaö sem henni er samfara? Því eg er blásnaiuður imaður.”
Hún brosti til hans ósegjanlega hrifandi.
“Meðan eg á ást þína. er eg rtk,” svaraöi hún.
Svo 'breyttist rómur hennar snögglega og meö hræöslu
svip laut hún niöur aö honum.
“Hvaö sagðiröu, Fred? Þú ert þó ekki að luigsa um
aö yfirgefa mig?”
Hann tók hana í faöm sinn og hirti ekki um, hvort frú
Lamonte sá það eöa ekki.
“Nei, guö veit, aö þaö geri eg aldr.ei!” ,
anlegt aö yður hafi farið aftur síðan þér komuð hingaö.”
Dóra rétti ‘honum hendina og brosti til hans stilt og
alvarleg.
“Eg þakka yður fyrir; mér líður mæta vel,” svaraöi
hún.
“Það er gott,” sagöi Georg. “Verulega gott.”
Hann stóö þar, leit frá einum ti'l annars, neri saman
hvitu höndutiuní og brosti, eins og hann væri sannur
mannvinur.
Eins og oft 'kom fyrir, var frú Lamonte taugavei'kluö,
sem virtist ágerast er hún var tí návist sonar sins.
"F.rtu húinn aö borða, Georg?” spuröi hún. “Eg á
hægt með að láta þig hafa góða máltið. Við erum nýbúin
að boröa.”
“Móöir mín góð, Iþaö eru aöeins tvær stundir síöan eg
boröaði heima. En hefiröu við 'hendina bolla af te? En
sé það aukaómak. þá þarf eg einkis.”
Teið kom og Dóra helti á bollann. Georg talaöi við
móður sína og Fred Hamilton, en augun haföi hann lengst
af á ungu stúlkunni. nettu og fallegu. Hann var hinn
furðað á því, aö eg kom ekki til Lundúna fyr en nú. En
eg hefi haft mikið að gera — ákaflega mikið.”
Fred hneigöi sig vingjatrilega. Hins vegar langaði
hann ekki mikið til að hlusta á mærðina i Georg um Wood
Castle þaö sem eftir var af kvöldinu.
“Já, eg trúi þvi vel,” sagði hann. “En seinna, ef þú
kemur og 'þiggur hjá mér kvöldverð, þá eegiröu imér þaö
alt saman. Góöa nótt, og þakk fyrir kvöldið. frú La-
monte.”
Gamla konan rétti honum hendina.
"Ertu aö fara frá okkur, Fred?” sagöi 'hún og rödd-
in titraði. “l’ú heimsækir okkur seinna?”
“Já, þtiö geri eg áreiðanlega.” svaraði hann 'í alvöru.
Dóra var gengin yfir að hljóðfærinu til að ganga frá
! nótnaheftunum. sem lágu á tvístringi, eftir Freds fljót
j færnislega viöskHnað. Fred kom þangað og settist á gólf
iíV, eins og til að hjálpa henni.
“Góða nótt. elskan mín !” hvíslaöi hann og klappaöi á
handlegg hennar. “Vertu ekki hrædd.”
viðíeldnasti og góölegur í viðmóti, svo þeim var ómögu-
legt að geta sér til um þann heiftar og haturseld, sem
logaði innvortis hjá honum. Hann vissj 'þaö ekki, en
grunaði 'þaö samt, að Dóra heföi verið úti í heiminum.
Búningur hennar og framkoma bentu til þess. Af því
leiddi. að iþegar hann brosti sem alúölegast til móöur
sinnar, sagði hann við sjálfan sig: “Mikil'l asni gat eg
veriö, að trúa henni fyrir stúlkunni.
TTann talaöi alúölega við Fred, og spurningunum
rigndi niöur: Hvar hafði “minn góði Fred” verið, síð-|
an þeir sáust síðaist? Hvað 'hafði hann nú fyrir stafni?
Var hann enn hjá Ed Newton, og hvernig Teiö honum? ,
Og þannig raik hver spurningin aðra.
Eretl svaraöi öHum þessum spurningum stutt og greini- ,
lega. En þaö sem Georg hugsaði mst um. var þaö, ;
hvernig ástatt væri þar í húsinu. Svo mi'kið haföi hann
séö, aö þar var hætta á ferðum, og bráð natiðsyn á nýjttm
varúðarreglum.
"Gerið svo veíl að gefa mér aftur í bollann, ungfrú
Nichols. Te er uppáha'ldsdrykkur minn,” sagöi hann.
Teið fékk hann, og hann settist svo niöttr viö hliöina
á henni.
“Já,” sagöi hann, og talaði svo að þati öll gátu heyrt;
"það er ntér sérstakt ánægjuefni, aö dvöl
um hefir ekki spilt heilsu yðar. Eg vona, aö yöttr hafi yf-
irTeitt liðiö vel.”
Dóra leit ttpp og roðnaði litillega.
“Já. eg hefi verið — já. mér líður vel,” svaraði hún,
og Fred roönaöi af ánægjtt yfir að heyra þetta. .
"Það er eins og það á að vera,” sagöi Georg, eins og vjg þjg”
“Hrædd viö hvern?” »
“Engan,” svaraöi hann.
“Ekki heldttr viö herra Lamonte, sem hefir verið svo
góðttr við mig.” ’hvislaði hún meö undrunarsvip.
“Nei, hann hefir verið góður,” sagði Pred í satrta tón.
Svo fór hann frá henni. og battð Georg góða nótt.
“Svo þú ert að fara? I’á ætla eg að veröa þér sam
ferða,” sagöi hann. “Þú tekur þér ekki nærri, móðir
mín, þó eg yfirgefi þig í kvöld, því eg er lúinn eftir ferö
ina.” Hann Iteygöi sig niðttr og kysti hana. Svo gekk
hann fram að dyrurium. Þaö leit út fvrir aö hann hefði
glevmt aö Dóra væri þar. En alt í einu sneri hann viö,
gekk til hennar og rétti henni hendina, meö bros á hinu
guilbleika andliti.
“Góða nótt,” sagði hann hlýlega, og gekk svo á eftir
! Fred, sem var að lita eftir vagni, en Georg stakk end-
inni undir handlegg hans og sagði:
“Liggur þér miíkið á, Fred minn? Ef það væri ekki,
vildi eg aö við gengjrim saman spölkorn. lyláske líka þú
viljir koma heim til mín?”
Fred samlþykti það. Hann fann gerla, að Georg
haföi eitthvaö ráðabrugg i höföinu. — en hvaö þaö var,
T ; vissi enuinn. Og nú er hann var búinn aö jafna sig eftir
vöar í Lundun- s s
hughvarfiö, er hin- óvænta koma Georgs ollt honum, vakn-
a’ði hin ganila tortrygni ‘hans aftur.
Nokkra stund stóðu 'þeir þegjandi, en svo rauf Georg
þögnina.
‘Eg ætlaöi að tala við þig nokkur orö, Fred. Mér datt
í hug aö slkrifa þér, en vissi aö þaö var óhultara að tala
liann væri æskuvinur hennar. “Og eg vona, að móöir
! mín hafi leyít vöur að skemta yöur, — aö hún hafi sýnt
vður, hvaö heimurinn er hér í höfuöborginni.”
“Já. svaraði Dóra og leit til frú Lamonte, sem nú
hafði e.kki á andlki sínu hið minsta spor af þeirri ánægju
er þar haföi verið sjáanleg um lengri tima áöur en Georg
kom. "Já. hélt Dóra áfrani, eg hefi haft þaö fjörugt —
er það ekki rétta oröið? — Hefi verið á dansi og í skóg-
við
argildi og farið víöa um borgina og séð margt merki- I
legt."
“Það
er rétt," sagði Georg. en hann var svo óstjórn-
Næsta augnabli'k var ihiö sæluríkasta, 9em þau höfðu ,e^a re;^ur ag hann átti t vök að verjast, að bannfæra
lifað. En í sömu svipan kipti Dóra sér til baka. og g’agT1- J ekki alt saman. “Hvar var dansinn?” spurði hann bros-
tekin af skelfingu benti hún á spegilinn. Fred ieit þang-
að og tautaði eitthvað, um leið og hann dró hana nær sér,
eins og til að wr.nda hana. I speglinum sá hann Georg
Lamtonte, líikari vofu en manni — þögull, grafkyr, með
nábleikt andlit, og stíf, starandi augit.
T
26. KAPÍTULI.
r Georg Laimotvte stóð í dyrunum. magur og hvítleitur,
og horföi á Fred og Dóru. Svipurinn lýsti undrun og
óstjórnlegri reiði. Fred var einnig forviöa, og of mikið
utanvið sig til aö taika handlegginn tiil sín, siem hann haföi
lagt utan um Dóru. En þaö var hún, sém fvrst áttaöi sig
og gekk inn til frú Lamonte, til aö vekja hana. Viö
þaö var isem Georg skildi hvaö um var að vera, og um leið
andi.
“Hjá lafði Rusley/ svaraði Dora,
Georg leit upp og hneigði sig samþykkjandi.
“Mín góða ungfrú Nichols, eftir þvi hafið þér rutt
yöur braut inn í hið fínast félagslif Lundúna; þetta er
Ijómandi. Og Fred Hamiltton — hann er frændi minn,
eða eitthvað i þá áttina — eg vona að hann hafi gert fyrir
yður þaö sem hann gat."
Dóra laumaðist til að líta á Fred. og í því tilliti lá
svo miikið. aö það hefði komið itpp um þau, jafnvel þó
Georg hefði eikki séð Fred faöma hana.
"Já.” svaraði hún mjög lá.gt; “herra Hamiilton hefir
vet ið mjög vingjarnlegttr.”
Georg btxtsti.
“Eg er ’hræddur ttm,” sagöi hann, aö eg hafi hér ekk-
ert aö gera." Svo hélt hann áfram í lægri róm: “Eg
Dóru varð hálf hverft viö og leit upp. Henni hafði
dottið í hug að spyrja hann.
“Já, eg fékk bréf frá honitm, en nafninit á heimili
hans hefi eg gleymt. Þeim líður vel, gömltt hjónunum
ásetti hann sér aö neyna af fremsta megni aö vera ró- vona aj; þag gleðji yöur, aö eg hefi frétt af fööur vðar?”
legur. Hann sá að annar maöur var kominn i veg fyrir
hann, reiðubúinn til aö kiollvarpa öllum hans áformum,
þv*í framar öllu var um að gera fyrir Ihann, að geta trygt
sér þessa stúlku sem konu, og nú sá hann hana í faömi
þess manns, sem hann hataði og ottaðisit aTIra manna mest. ,,,, senda þér kæra kveðju.”
Það var ástæöa tiT aö fýllast heift og reiði, en Georg La- ^ Tárin komu fram í augun á Dórtt.
morrte þvingaöi sig til aö lata sem ekkert væri. Haturs- i "Hvers vegna fHuttu þau svo óvænt úr litla húsinu?”
yfirbragðinu f'leygöi hann og myndaöi bros á samanpress- j "Fööttr yöar langaði til að skifta um,” svaraöi Georg.
uöu vörunum og rétti hendina út, eins og þaö ætti að "j,er sjajg_ aö eg haföi íétt fyrir mér, er eg sagöi honum,
vera mjög svo 'hlý og hjartanleg Iheilisan. , afi þafi vær; g,ott fyrir hann, aö þér færttö frá honum, þá
“Fred minn góður!” hrópaði hann í blíöum róm.
“Þaö var þó gatnan, að þaö skyldi vilja til svona óvænt,
aö viö fyndumst hérna. Ert hvernig líöur þér ?”
Áöur en Fred vissi, haföi Georg tekiö t hendina á hon-
um og hristi hana óvanalega sterklega, og sýndi um leið
tvter raöir af sktnandi hvi.tttm tönntfni.
Fred var utan viö isig af undrttn. og tók kveöjtt Georgs
vingjarnlega. Hann mátti til, því hann var gestur í húsi
móöur hans. og haföi opinberað hvaö til stóö milli hans
og þessarar stúlku, sem Georg haföi tekið undir sinn
verndarvæng.
“Já, þetta kom manni sanaftrlega á óvart,” sagöi Georg
og hló. Svo gekk hann til móður sinnar og kysiti hana. i
mig?”
þvrfti 'hann ekiki aö vera útilokaður frá ttmheiminum.”
“Hvers vegna kemttr hann ekki til aö finna
spttTÖi hún.
“Kæra ungfrú Nichols, fhann kemttr t’nnan skams,”
svaraöi Georg. “En ttm þessar rrmndir á hann annríkt, en
eg vona. að hann veröi ánægður, er hann heyrir aö þér
Ered aöeins hneigöi sig.
“Þaö sem eg vildi segja, er auðvitaö í sambandi
fráfáíl frænda mtns, og þaö sem af því leiddi.”
Fred þagöi enu. Hann vildi sjá. hvert Georg stefndi.
“Eg hlýt að finna til þess, að þó aö afleiðingarnar
værtt heppHegar fvrir ntig. hafa þær í raun og vertt leik-
ið þi.g altof grátt."
“Nú jæja,” sagði Fred.
"Eg haföi vonað,” sagöi Georg bTí'öttr, “og eg vænti
þess enn, að þft íeyfir mér að eirihverjtt leyti. að jafna það
ranglæti — eg segi það i einllægni — sem þér er sýnt með
erfðaskránni.”
“T>að er ómögulegt," svaraöi Fred alvarlega.
“Hvers vegna ekki, minn góði Fred? Eg hefi fiilt
vald til þess. Hefir þú r.okkra hugmynd ttm arfinn —”
“Ekki hið allra minsta.” svaraöi Fred stillilega, þrátt
fvrir megnan hjartslátt. “En nokkur orö vildi eg segja
þér Georg.”
“Láttu þa'ð korna. Fred minn góöitr. Er það nokkuö,
sem eg get gert fvrir þig —”
"Já. það er einmitt svo.” sagði Fred. “Mig langar .til
;tð vita — eg vil að þú segir tnér — ýmislegt viövikjandi
ungfrú Nichols,”
“Um ttngfrú Nichols?” spttrði Georgi
“Já," hélt hinn áfram. "Þú vilt liklega. áöur en eg
segi meira, fá aö vita. hvers vegna eg spyr þannig, og því
segi eg þér. að eg hefi beðið hana aö veröa konan mín.”
Georg lét sent hann yröi steinhissa.
“Fred minn góður,” sagöi hann. “Er þetta ekki nokk-
ttö fljótfærnislegt — blátt áfram gönuskeiö?”
“Þvi er ef til vill ekki hægt aö neita, að það hafi Ixtr-
iiö nrikkuð bráðan aö. En úr því verðttr itngfrú Nichols
aö leysa. Hún hefir sagt ,já.”
Georg varö aö væta varirnar meö fingrunum, þær
voru eldheitar.
“Hefir hún gefið sitt samþykki?” spttröi hann.
“Já, það hefir hún gert,” svaraöi Fred. Hann lang-
aði ekki til að itala nerna sem allra minst.
Georg rétti fram hendina.
“Góði Fred ntinn, eg óska þér til hamingju; já, marg-
faldrar hamingju,” sagði hann ákafur. Þú ert
gæfumaður, minn kæri Fred. Ungfrú Nichols
gætur kvenkostur. svo hennar líki er eiklki til í Lttndúnum.
“F/g þakka margsinnis,” mælti hinn hreinskilni Fred,
sem varö stórhrifinn af þessari yfirskins-samúö Georgs.
“Og máske þú vildir segja mér, hvaö eg á aö gera þessit
hafið sagt, aö yöur líði ágætlega. — En látið mig nú viövíkjandi. TTún er stallsystir eöa heldur til hjá móöur
ekki vekja hjá yöttr heimþrá. Voruð þér ekfki aö spila,
þegar eg kom?”
Dóra roðnaði.
“Fred — eg á viö herra Hamilton — lék á hljóðfærið,
en eg söng.”
“Góöa ungfrú Nichols, eg vil ekkj veröa til aö gera
“Þú mátt ekki ta'ka þaö illa upp, móöir min. aö eg kom | ygur ónæöi,” sagöi 'hann; “eg vil hddur fara strax. Haltu
þannig fyrirvaralaust.”
“Taka illa ttpp, Georg minn!” stamaði frú Lamonte.
En iþað var ekki reiöi. heldur miklu fremur hræösla, sem
hægt var aö 'lesa úr hennar flóttalega augnatilliti.
Nú haföi Georg' fengiö ftillkomiö vald yfir sjálfum
sér. Hann sneri sér að Dóru og rétti henni hendina.
“Hvernig Höur yöur, ttngfrú Nichols? Eg vona aö
þér ttnið yöur vel í þessari stóru borg. Þaö er ekki sjá-
áfram aö spila. Fred minn góðttr — haldið hljóöfæra-
slættinum áfram.”
Fred hafnaöi 'því kurteislega.
“Eg er hræddur um, aö eg veröi að fara,” sagöi hann
og leit á kluikkuna, en sendi Dóru um leiö þýöingarmik-
iö tillit.
“Nei, ekki strax.” tók Georg fram i .“Eg hefi margt
nýstárlegt aö segja þér.
Mér þykir líklegt, aö þig hafi sódavatn, lconíak og vindla.
þinni; ett svo Tttur út sem hvotki hún eöa móöir þín viti,
hvers vegna —”
Georg tók t handlegg hans.
“Eg skil þig, Fred minn. Það er eðlilegt aö þú viljir
fá leiöbeiningar. og mér þykir mjög vænt ttm, aö eg heim-
sótti móður mina i dag — já, mjög vænt um þaö. En af
því eg er lúinn, þá gerirðit máske svo vel aö koma með
mér heim. Eg ætla aö leigja vagn.”
Fred félzt á þetta. Þeir náöu í vagninn og á leiðinni
töluöu þeir ekkert, þvi vagnskröltiö var svo mikiö. Þaö
gaf Georg tækifæri til aö ráöa ráðum sínum; og hann
geröi það Tika. Þegar feröinni var lokið, 'hringdi Georg
og Simpson lattk upp. I’eir voru vanla komnir inn úr dyr-
unum, þegar vinnumanninuim var skipaö aö koma með
Fred var vísað á hæginida-
stól beint á móti ljósinu. Georg valdi sér sæti þannig, aö
hann sneri andlitinu undan birtitnni.
Meöan Simpson lét á ltorðið þaö sem' um var beðið,
leit Fred í kringum sig. Þaö mátti heita að veggirnir
væru huldir bókum, flestar alvarlegs efnis og óskemti-
legar. En 'þ:ir sem autt bil var, voru þeir þaktir mynd-
um af nafnkendttm guðfræðingtim og mannvinum. Öllu,
sem þar var, mátti heita sni'ldarllega fyrirkomið, þvert á
móti þvi, sem var heima hjá Fred sjálfum. Langt var
liöiö siöan Fred haföi komið þarna inn, og hann mintist
þess aö honum líkttðu ekki fínheitin hjá Gorg.
“Nú verðttrðu aö bjarga þér sjálfur, Fred minn góð-
ttr. Þessir vindlar eru góðir, og eg tók eftir því, að þér
l'í'kuðu þeir, þegar þú varst á Wood Castle. Og því sá
eg ttm aö þeir værtt til hér.”
“Þakka þér fyrir,” sagöi Fred og kveikti í vindli. —
Georg blandaði saman koníaki og sódavatni og hallaði
sér sent þægilegast ttpp aö stólbákinu.
“Jæja, Fred minn, nú er eg reiðu'búinn aö svara öll-
ttm þinttm spurningum.”
Fred var alvarlegur og hugsandi. Honttm var óljóst,
hvernig hann ætti aö byrja. Georg horfði í gattpnir sér
og brosti illntannlega.
“Þig langar til aö vita, hvernig þaö atvikaðist, aS
ungfrú Nicho'Is er hjá imóöur minni og ttndir hennar
umsjón — eöa 'réttara sagt minni.”
“Þinni ttmsjón?” sagði Fred hvatskeytislega.
Georg hneigði sig.
“I>að hefir sínar eðlilegtt orsakir, Fred, og þar eru
engin leyndarmál á bak viö. TMefnið er það, að eg hefi
þekt föður hennar árttm sarnan; hann er ágætur niaður
en ákaflega sérvitur.”
“Eg veit þaö,” svaraði Fred. Eg hefi séö hann.”
Georg varö annars httgar viö þetta, en duldi undrun
sína með þvt aö rétta hendina út eftir glasi.
“Já, svo er þaö. Og þú hefir eflaust tekiö eftir því,
aö útlit hans og franikontá er ekki í samræmi við söðú
hans.”
“Já, þaö hefi eg gert,” svaraði Frecl.
“Já. auðvitað. En sjáöu nú til, minn kæri vinur, aum-
ingja Nichols hefir veriö ófarsæll á sínutn fyrri árum —
óheppilegar peningasakir, sem eg get þó ekki gert grein
fyrir, olhi því aö hann dró sig út úr solli veraklarinnar
og hafði sig í þessum afkima — það má heta svo. En
það er sitt hvað, aö fela sjálfan sig þannig eðaibörnin
sín. og útiloka þau frá öllu samkvæmi viö umheiminn.
Þetta fann Nichtols vinur minn, þegar hann aðgætti þaö,
og dóttir hans var komin af barnsa'ldrinum og oröin full-
orðin kona. Sem hygginn maður, sneri hann sér til þess
sem þekti heiminn, og þess sem 'hann mátti fulltreysta —
til triín.”
Fred sat og athugaði i kyrþey þetta hvíta og óbreyti-
lega andlit, en innra var hann ekki rólegur, þar sattð heift-
in ög hatriö i honttm. \
^Það var heldur ekki til einkis, aö hann leitaöi liös þjá
gömlum vini sinurn. Eg tóll< ungfrú Nichols til mín, en
þar með fylgdu tvær athugasemdir. Önnur var, að hún
skyldi vera hjá móöur rninni og undir hennar verndar-
væng. Hin var, að eg væri fjárráðandi og fwH veðj.a tim-
sjónarmaður hinnar ttngu stúlku.”
Fred staröi á hann.
“Ert þú forverji Dóru?” sagði hann hiikandi og með
ttndrun, þvt hann mintist með sjálfum sér ibannfæringar
Nathans Nichols yfir Lamonte-ættinni. — Georg Lamonte
hrosti.
“T>ig furöar á þefsstt, Fred minn góöttr. En sjáðu til.
Ur þvi eg undirgekst að annast stúlkuna, hlaut eg aö hafa
ful'lkomiö vald yfir 'henni, annars hefði eg ekki getað
gætt ltennar fvrir lukkii-ridduriim.”
“Fred stökk á fætur.
“Lukkttriddurum!” hrópaöi hann. “Viltu' imeö því
gefa i skvn. að Dóra eigi auðfjár í vændum?”
Georg skifti litum. Hann hafði óvart httgsað um
Dórtt Lamonte. þó hann væri að tala urn Dórtt Nichols.
“Þú hlustaöir ekki á mig til enda, Fted minn góður,”
sagði hann með sætum róm, þegar Ihann var búinn að átta
sig. “Eg ætilaði að segja, gæta hennar fyrir lukkuriddtvr-
um, sem ef til vtll ttmkringdu hana, af því þeir ímynduöu
sér„ þar eö eg væri fjárráðandi hennar, aö hún ætti auð
fjár í vændttm. t stað þess, eins og þú veizt, aö hún er
1 hlásnauö.”
Fred hneigði sig.
“Að minsta kosti var eg ekki einn af þeim sem höföu
þá h'Ugmynd,” mælti hann. “Eg lét ekki ginnast af neinni
attösvon.”
“Góði Fred!” hrópaði Georg ávítandi. ‘Heldurðu aö
eg viti þaö ekki, þú sem ert allra manna frásneiddastur
sannur .'lsæ;n; e?Ja peningahyggju. Enginn mundi láta sér detta í
er fá- a^ þv'r “spekúleraðir” í peningum, sízt mér, sem
þekki þig svo vel og þykir svo vænt um þig.”
Fred leiö ekki vel. Honttm farist hann hafa lafði
Edith fyrir atiguniim.
“Haltu áfrarn,” sagöi hann óþolinmóöttr.
“Jæja,” sagði Georg brosandi. “Ert það ekki þú,
sem ætir að halda áfram? Eg er verji Dóru en þú kær-
asti hennar.”
“Eg skil þaö,” svaraði Fred um leið og hann stóö ttpp
og fór aö ganga um gólf. “Þú ætjlast til aö eg leiti þíns
samþykkis. Já, og svo geri eg það.”
Georg hló eins og væri þetta ekki annað en gaman.
“En hvaö bú er heimskur, góöi Fred,” sagði Georg
uppveðraður. “Þú spyr um samþykkt mitt, eins og þú
sért í efa um að fá þaö. Þú skalt fá þaö og rriínar allra
innilegustti hamingjuóskir í nfan á lag. F.n skilur þú
ekki, Fred minn, hvers vegna eg er svona glaður? Það
er vegna þess, að nú máttu ti! aö gera mér það til geðs,
aö taka á móti nokkrum hluta af peningum frænda míns.”
Fred kiptist við, eins og hann heföi veriö stunginn.