Heimskringla - 10.10.1923, Blaðsíða 2

2. BLAÐSÍÐA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 10. OKTÓBER, 1923
Hákarlaveiðin.
S A G A.
Strendur Hamrafjarðarins eru
vfðast grýttar og sæibrattar. Sum-
staðar <}ru hamrar alt í sjó fram.
Að eins á stökíi stað sikerast iitlar
»andvfkur inn í strandlengjuna, og
þröng dalverpi kljúfa fjallgairðinn.
Ein af víkunum er Sandbótin. Þar
eru allgóðar lendingar og útræði
mikið. þvf að fjörðurinn er fiskt-
sæil mjög. Ofan við bótina sbend-
ur bær í dalmynninu. Er hann
samnefndur bútinni og á bóndinn
þar strandiengjuna á all löngu
svæði.
Afar lengi hefir .sarna ættin búið
f Sandbóli. Bændurnir þar hafa
allir verið dugandi meinn, búforkajr
miklir til lands og sjávar. Elestir
hafa þeir verið miklir vexti og
stórskornir nokkuð. Afl sitt og
vöxt hafa þeir þakkað lýsisdrykkju
og seláti. Og fáum hefir þótt henta
vinnulag þeirra eða vinnutími.
Nú ibýr í Sandbót Þórður bóndi
Sighvatsson. Er hann mikill mað-
ur og sterkur og enginn eftirbátur
feðra sinna. Vel er hann fjáður og
hefir mikið vald í sveitinni, þó að
sjaldan taili hann á mannfundum
eða sækist eftir virðingu manna.
Fara af honum ýmsar sögur og
sumar þannig að best mun að hafa
eigi hátt um þær. Eina þeasara
sagna hefi eg heyrt nýlega og
mimdu ef til vill sumir segja, að
best væri að láta hana kyrra liggja.
En bæði treysti eg því, að fslenzk
yfirvöld hreyfi ekki rnálinu og að
sagan fljúgi eigi út yfir hafið. En
víst er það, að Þórrður mun verða
mér þungur í .skauti, þá er fundum
okkar ber saman. Samt skal nú á
það hætt og auðna iátin ráða.
í fyrrahaust reri að vanda mikill
fjöldi báta íf Bótinni, en svo er Sand
bótin kölluð daglegu tali. Gerði
Þórður bóndi út þrjá báta, er hann
átti sjálfur. Var hann formaður á
einum bátanna og aflaði að vanda
afbragsvel. Tfðin var með allra
besta móti og fiskur mikill í frið-
inum. Voru menn því gliaðir og
hugðu gott til vetrarins,
Svo var það eitt isinn, síðla um
haustið, að menn sáu botnvörpung
renna sér inn fjörðinn. Tók hann
til veiða á fiskimiðum Bótarmanna.
Var þetta sííðari hluta dags, og
sjómenn komnir iað landi. Komu
skips'haínirnar saman og þóttu
botnvörpungurinn illur gestur og
óþarfur. Var mikið rætt, en ekker <■
gert til úrlausnar.
Þórður bóndi var um þetta mál
íámáll. en rendi oft illu auga til
botnvörpungsirfs. Tók hann æði
oft í nefið og straulk þess á milli
skegg sitt.
Um nóttina fóru menn venju
fremur snemma að vitja lóða sinna.
Var enginn sá, er ^eigi hefði öndina
f háisinuin sakir veiðarfæranna.
Þórður var einn hinna fyrstu.
Nótt var all dimm, en »uður á firð-
inum sáust ljós botnvörpungsins.
Hiafði hann eigi hin lögskipuðu
siglingaljós, iheldur að eins ljós þau
sem iýstu hásetunum við vinnu
sína. Logn var og undiralda. engin.
Viar því fjörðurinn eins og skygt
gler.
Þórður sat í skut á þát sínum og
starði framundan. Við og við leit
hann inn í fjörðinn. Urðu þar
greind í myrkrinu fell og fjallskörð,
*em lóðarsvæði bátanna eru miðuð
við. öðruhvoni beit Þórður á
kampinn og augun gneistuðu.
Var þá sem hugur hans flygi á
undan bátnum.
Ekkert heyrðist nerna ánaglamr-
ið. Þórður mjakaðj sér til á þóft-
unni og hóf brúnirnar. Hann var
nú orðinn þess fullviss, að botn-
vörpungurinn var alllangt frá ióð-
um hans. En h'ann-'hleypti bi'ún-
um á ný og «vipaðist betur um.
Horfði hann nú út eftir firðinum.
Þar áttu bátar hans lóðir sínar.
Þeir höfðu dregist aftur úr og áttu
enn iangt fram á miðin. Trúlegt
var að botnvörpungurinn hefði
dregið vörpuna um öil næstu fiski-
miðin.
Hiásetar Þórðar ræddust við sín
á milli. ölium var þeim þungt
íyrir brjósti. Sumir þeirra voru
fátækir fjölskyidumenn og aðrir
áttu fátæka foreldra. Allir vissu
að mikið var í húfi, fyrst veiða-
færin og fiskurinn *a þeim og síðar
að líkndum allur hausfaflinn.
Sennilegast var að botnvörpung-
urinn skildi eigi fyr við fjörðinn
en þar fyndist engin fiskbranda.
Og svo var orðið áliðið hausts, að
varla varð búist við nýrri göngu.
Aílir mundu þeir það, að botn-
vörpungar höfðu oftar en einu
sinni veitt fjarðaribúum þungar
búsifjar og gert margt iheimilið
bjargarlaust. En sjaldan höfðu
þeir þó hætt sér svona langt inn í
fjörðinn.
— Fari hann í logandi helvíti!
sagði gamali maður, herðibreiður,
sem reiri í hálsj.
— Betur að þú værir bænheitur,
Gvendur, sagði sessunautur hans,
lftill maður snarlegur og skarp-
le-gur.
En Þórður lagði ekkert til mál-
anna. Sat hann grafkyr, krosslagði
handleggina á brjóstinu pg beit á
kampinn.
— Stattu upp Gunnbjörn, sagði
hann stuttlega við sessunaut
Gvendar. — Vittu hvort þú sérð
ekki duflið!
Gunnbjörn stóð stirðlega á fæt
ur. Sjóbrókin skrjáfaði og Gunn-
björn togaði hana uppundir hend-
ur studdi árarnar á roeðan, en
hætti að róa.
— Sórðu nokkuð? sagði Þórður
óþolinmóður.
— Nei, ekki enn, bíddu dálítið.
En það andskotams myrkur! Jú,
jiarna sé eg það. Minna á sfjór!
Nú hlýtur þú að sjá það sjálfur,
Þórður, rétt framundan á stjór!
Þórður kom auga á duflið og
benti með hendinni, til þess að
leiðbeina ræðurunum.
Duflið kom nær og nær, tjörg-
uð byða með rauðum fána.
— Svona nú, sagði Þórðuf, og
hásetarnir sleptu annari hendinni
af árinni og litu um öxl, til þess
að svipast um eftir duflinu.
— Meira þið þarna á bakborða,
stingið þið við á stjór, kallaði
Þórður ai-gur.
Nú var bátufien kominn að
duflinu, Miðskipsræðararnir lögðu
upp árarnar. Annar þeirra settist
bakborðsmegin, skaut beitufjöl á
milli þóftanna og tók að skera kú-
fisk. Hinn tók duflið og fór að
draga. Þórður færði sig fram að
öftustu þóftunni og sat þar á há-
stokknum stjónnlborðsmegin.
— Finsit þér ekki eðlilegt Bjössi?
sagði sá er beituúa skar, við þann,
sem dró ióðina.
— Ekki er nú annað -að fimja,
sagði Björn og herti dráttinn.
— Hvað er þetta Gvendur, get-
mesti
Allir
höfðu
sinn*,
eign. Sum þeirra voru á reki. I>oks
lögðu hásetamir upp árarnar, þótt
eigi hefði þeim verið skipað það,
þurkuðu af sér svitann og stundu
þungan.
Þórður svipaðis-t um. Bátar hans
voru báðir konmir á leið til lands.
Hann ygldi sig, og sáu hásetarnir
að hönd hans 'Skalf, þá er hann
þurkaði af sér svitan.
Loks siettist hann niður.
— O, svei, svei! sagði hann /og
blés þungan.
Þá var eins og hásetarnir fengju
málið.
— Dálaglegur afli f dag, sagði
einn þeirra, og rómurinn var
beiskjublandinn.
— En hvernig heidurðu að hann
verði framvegis? sagði annar og
dæsti.
En Þórður rumdi óþreyjulcga
— og þögnuðu þá hásietamir. Um
hríð var þagað og ekkert hafst
að. '
— Róið í land! Þrumaði loks
Þórður, og svo var sem orð hans
væru hreyfandi afl.
Þegar í land kom, varð
ys og þys utan um Þórð.
sögðu sömu söguna. Allir
tapað mestum hluita lóða
og sumir hverjum öngli.
Eif Þórður var i'ámáll.
hann ýmist að hleypa brúnum oða
hefja þær. Fölur var hann álit-
uim, og ærið oft beit hann á kamp-
inn.
— ÍWi þeir grábölvaðir, þesisir
Englendingar, sagði Gísli á Eyri,
einn af bátseigend’um þeim, sem
reru í Bótinni. — Hvað segir þú nú
Þórður?
— O, svo sem ekki neitt, sagði
Þórður og virtist horfa gráum aug-
unum langt út í biáinn.
— Blessaðir verið þið, það er svo
sem ekki mikið við þessu að segja,
þetta er rétt eins og hver önn-
ur mæða sem manninum mætir á
lífsleiðinni og eigi tjáir að taka
öðruvfsi en hverju öðru hundsbiti
sagði ólafur Björnsson, sem líka
var formaður og bátpeigandi.
iGísli, sent var maður lágur vexti,
gildur, hvatlegur og hörkulogur,
hristi fyrirlitlega höfuðið:
— Hvað sem þú segir ólafur
minn, þá þykir honum Gísla á Eyri
það helvíti hart að þurfa að líða
það bótalaust, að erlendir ribbald-
ar ræni bitunuim frá munni barn-
anna hans. Hann gilti víst einu,
þótt hausinn á helvftis skipstjór-
anum væri kominn hérna í lúkurn-
ar á honum.
— Ojæja, Gísli hróið, margt er
Gerði
urðu ekki róið minna? Sérðu ekki nú geymt, sem ekki er gieytmt,
ið línan liggur undir kjöi?
Gver.dur hægði á sér, Gunnbjöi.i
tók fastar í árina. En ekkert stoð-
aði. Línan fékst ekki frá bátnuin
heldur stóð lóðrétt niður með
borðinu.
Þetta var eitthvað kynlegt. Há -
setarnir litu hver til annars, All-
ir þögðu.
— Bara steinn, sagði Björn, og í
sama bili skali lóðarsteinn í borð-
stokkinn. — Ekki nokkur öngull,
sagði| Björn ennfremur og kipti
steiujnum inn í bátinn.
— O, hver ahdsikotinn! hraut
fram úr Þórði. Dauð tindabikkja
var bundin á halanum við steininn.
Viersta svívirðing sem unt er að
gera nokkrum fiskimanni. En lóð-
in sást hvergi.
Þórður fölnaði og .stóð á fætur.
Hann sparn við beitufjölinni, svo
hún hrökk ofan í rvimið. Hann
mælt Þórður og hélt heim á leið,
án þess að lífa um öxl.
Daginn eftir var botnvörpung-
urinn enn á ný á lóðamiðum
þeirra Bótarmanna. Enginn bát-
ur fór á sjó, því að ailir höfðu nóg
að starfa: greiða lóðaflækjurnar,
gera við gainlar ióðir og setja upp
nýjar — og eigi þótti heldur fýsi-
legt að hætta veiðarfærum sínum
f opnar klær botnvörpungsins.
Undjir kvöldið hætti botnvörp-
ungurinn veiðum og iagðisit við
akkeri skamt fyrir innan Bótina.
finemma morguns hafði
Þórður komið til sjávar og skip. ð
möniium sínum fyrir verkum. Að
því I ■!;■ " ' ifði hann ’raldið he'n'
og sfðan eigi látið sjá sig. ,F.>
sköinmu ef ir að botnvörpungur-
inn var lagstur við akkeri, gekk
Þórður til sjávar og hélt til sjó-
biiðar þeirrar, er skipshafnirnar á
strauk treyjuerminni um enni sér j þátnum hans bjuggu í. Búðin var
og sneri sér við í bátnum. Hann
virtist svipast um. Þannig str
hann * nokkra hríð. I/)ks «neri
hann sér við.
— Leggið út og pið að djúp-
duflinu, sagði hann og röddin var
köld og kvöss.
Árarnar skullu í sjóinn, og há-
sétarnir bitu á jaxlinn. Þeir voru
diaufir í dálkinn, en reru þó eins
og þeir ættu lífið að ieysa.
Þórður stóð sem áður, en starði
nú framundan sér.
Tekið var að birta, og sáust nú
himir bátarnir glöggiega. Flestir
voru þeir á ferli fram og aftur og
virtust ekki hafa fundið lóðir
sínar. Botnvörpungurinn var nú
kominn inn fyrir lóðamið þeirna
Bótannanna og virtist vera að
veiðum. —
Þórður lét menn sína róa fratn
og aftur um miðin. Nokkur dufl
fundu þeir, en öll voru þau annara
lítið hús úr tim'bri, þakið járnr-
klætt, og tjörupappi* negldur á
hliðarnar. ,
Menn voru hættir vinnu og sátu
hingað og þangað um búðina, þeg-
ar Þórður kom inn.
— Sælir, sagði hann stuttlega og
settist á fremsta rúmið í búðinni.
Hann sat um stund þegjandi og
hallaðiist fram á hendur sínar.
— Biessað er »ú veðrið, siagði
annar formaðurinn, sem Andrés
hét.
— Best að nota það þá, sagði
Þórður og leit á Andrés.
Andrési varð orðfall. Hann sá að
eigi iá sem best á Þórði. En eitt-
hvert erindi hiaut hann að eiga.
Jlann var ekki vanur að koma er-
indisleysu. Hann hafði ekki einu
sinni spurt eftir því, hve mikið
hefði verið unnið. Því var hann
þó vanur. .
— Best að nota góðviðrið í nótt
piltar. Eg var nú svona hálft um
hálft að hugsa um það, sagði
Þórður eftir nokkra þögn. Glotti
hann kaldlega, en leit þó eigi upp.
— Ha, var hann að gera að gamni
sínu?
En þögn var í búðinni sem áð-
ur.
— Jæja, piitar, sagði lolts Þórður
— við skulum kippa fram áttær-
ingnum. Ykkur langar auðvitað í
hákarlalegu.
— Áttæringnum? í hiákarla-
legu? Nú var litið upp all
forvitnilega. En umhugsunar-
fresturinn var eigi langur, því að
nú stóð Þórður upp og snaraðist
út úr búðinni.
Skipshafnirnar stóðu á fætur. En
ekki gafst nú tfmi til samræðu.
Áttæringurinn, hákarlaskipið,
var settur fram og iátnar í hann
árar. Hásetamir tóku eftir því, að
ræðin voru vafin þykkum striga.
Þá er áttæringurinn var kominn
í framfjöru, hélt Þórður til bæjar.
Bað hann áður menn sína að bú-
ast sem skjótast til ferðar, því að
nú fengju þeir einu sinni að eiga
svo um munaði við erkióvin sinn
hákarlinn og ^jalda honum margt
grátt gamanið.
Þegar fulldimt var orðið, kom
Þórður á ný til manna sinna. Fljót-
lega hafði það borist milli búð-
anna, að eitthvað mundi á seiði hjá
Þórði. Allir voru illa haldnir af
forvitni. Hákariaveiði? Nei, al-
veg ómögulegt. , Hákarl var ekki
að mun á firðinum um þetfa leyti,
enda ekkert gert til að lokka hann
inn, því að engi þótti hann au-
fúsug&sitnr, meðan þorskveiðar
voru stundaðar. Ekkert hafði
verið búið undir hafróður, svo að
slíkri för gat ekki verið til að
dreifa. Um kaupstaðarferð gat
! alls ekki verið að ræða, þvi að ekki
hefði Þórði átt að vera nein laun-
ung á sliku. Og ekki þurfti tii
þess þrjár skipsihafnir — og nóg
var að hafa tvær í hákarlalegu.
Eitthvað var bogið við ‘þetta.
Þrjár skipshafnir í besta og blíð-
asta veðri eitthvað út í fjörðinn
— það var víst einsdæmi og síst
að undna þótt mönnum þætti það
ktfilegt,
— Jæja piltar, sagði Þórður, þeg-
ar hann kom fram í fjöruna, þar
secm hópuftnn Stóð — eruð þið nú
tiibúnir?
— Já, viðv erum vfst allir tilbún-
ir, sagði Andrés formaður.
Mannþyrpingin f fjörunni varð
þéttari og þéttari, un.s allir ver-
mennirnir voru þarna saman
komnir. Hvíslingar fóru um allan
hópinn, og ein ágiskunin kom
fcam annari fjarstæðari. Þótt ein-
hver hefði grun um ‘hinn sanna
tiigang fararinnar, þá þorði sá
hinn sami síst að ympra á því.
— Ertu á leið f hákarieiegu,
Þórður? mælti Gísli á Eyri og
skérpti út úr sér munntóbaks-
tuggu.
— öjá, sagði Þórður, sem var að
troða neglunni í bátinn.
— “Ok veidduð þér þá menn”,
mælti Njálil forðum — eða hvort
vilt þú at ek ljái þér fararbeina
nokkurn at þessu sinni?
— Yil ek vfst, sagði Þórður og
glotti. Virtist honum eigi vel um
gefið hjal Gfela, þótt tæki hann
þann kostinn, að bregða á hið
sama og hann.
Vermennirnir stóðu hljóðir um-
hverfis mieðan þeir áttu tal saman,
Gísii og I>órður. En tvíræð voru
augnatillitin, er skutust undan
haftbörðunum í dimmunni.
Gísli þaut til búðar sinnar og
bátnum var hrundið fram. Bað
Þórður menn sína bíða í fjörunni,
uns Gísli kæmi og hafa hönd á
bátnum. Sjálfur. settist hann í
skut, tök stýri og stjórnvöl og laigði
hvorttveggja þvert um kné sér.
Tnnan skammls kom Gísli og var
þá ýtt á flot. Átta menn settð’st
undir árar, en sex sátu auðum
höndum. Þórður stýrði.
Báturinn skreið fram úr víkinni,
og Þórður vék honum inn á við.
IJann stóð upp og svipaðist um.
Mraa greindi hann kolsivart fer-
líki. Það var botmvörpungurinn.
Þá var stéfnan fundin og Þórður
settist niður.
— Látið ekki ýskra í keipunum,
sagði Þórður lágt, en þó svo skýrt,
að ai'lir í bátnum heyrðu orð hans.
Þungur hreiimur var í röddinni.
'Haklið var nú áfrarn um hríð.
án þess að nokkur mælti orð frá
Vörum. Logn var og loft skýjað.
Við og við blikaði stjarna í rofi.
Alt var 'hijðtt. Að eins áraglamið,
hóglátt og hvíslandi, rauf þögnina,
sem var ögrandi og óvenjuleg.
Margir menn róa ekki steinþegj-
andi leiðar sinnar, nema eitthvað
mikið sé á seiði.
Brátt var leiðin þvf nær á enda
Að eins nokkrir faðmar voru eftir
að botnvörpungnum. Ekkert ljós
var þar sjáamlegt og engin minsta
hreyiing.
Enginn mælti orð frá vörum í
bótnum. UndarTeg tilfinning
hafði gripið hásetana. Þeir höfðu
nú fengið fulla grein fyrir því, som
þá hafði áður grunað. Og sam-
bland af kvíða, æfintýraþrá og
hefnigirni fjötraði nú hug þeirra.
Hjörtu þeirra börðust ótt og titt
undir óhreinum strigatreyjunum,
þeir hrukku saman við hvert hið
minsta hljóð, þeinn var erfitt um
andardráttinn og augun flöktu
fraan og aftur.
Þórður gaf þeim bendingu um
að hafa hljótt um sig og hvesti nú
augun í áttina til skipsins.
Alt í einu sást hreyfing á fram-
þiljunum. Maður hljóp aftur eft-
ir, áleiðis til stjómpaMsins.
Þórður stóð upp, lét Gísla taka
við stjórninni og þreif ár af þeim
hásetanum, sem næstur réri á
stjórn'borða. Augu lians sindruðu,
og hreyfingarnar voru smöggar og
fjaðurmagnaðar. Hann hóf upp
árina, miðaði henni eitt augnaiblik
og skutlaði henni síðan í áttina
til skipsins. Maðurinn, sem kom-
inn hafði verið að stiganum, er lá
upp á s'ijórnpallinn, hvarf alt í
einu, án þess að frá honum heyrð-
ist hin minsta stuna. Þórður hafði
ekki mist marks, enda hafði hann
margan seiinn skutlað á yngri
árum.
— Leggið að, hvæsti Þórður og
bá' urinn skreið að hiið botnvörp-
ungnum.
— Svona nú, fljótir upp. Sumir
geta varið hásietunum uppgöng-
una og nokkrir geta gætt stýri-
maiinsins og vélstjóranna! Komdu
með mér Gísli! Og Þórður hent-
ist yfir öldustokkinn.
Grí^li “ylgdi homim fast. Þvu
þeir upp á stjómpallinn og inn í
stýrisklefann. Þar vgr koldimt, og
énginn maður virtist vera þar inni.
Þeir þreifuðu fyrir sér, en heyrðu
nú alt í einu fótatak og þniss í
stiganum, s©m !á oian í skip ð
Þeir héldu niðri í sér andanum og
biðu. Nú var maðurinn kominn
upp og stóð hikandi við uppgöng-
uma. Liðu nú nokkur augnablik,
uns lágur smellur heyrðist og al-
bjart varð í klefanum. Þórður og
Gísii sáu standa gagnvart sér lít-
inif mann sköllóttan, feitan mjög
og búlduleiiari. Siarði hann á þá
svefnd iik'-nui augunuim og togaði
annari hendi í bróklinda sér.
En alt í einu brá Þórður við hart
og stökk á manninn eins og úifuf
á iamb. Gísli stóð grafkyr og
glotti og gat varla fylgst moð því
er frarn fór. Hann heyrði ölgandi
straum af erlendum fúkyrðum, er
köfnuðu í ógreinlegu snörli.
Þórður hélt annari hendinni um
háls Englendingnum og starði á
hann giottandi. Síðan færði hann
sig nær og nær honum. Loks tók
harin um úlnliði hans og hélt á
hoiiuin höndunum.
Nú heyrðist fótatak úti á þil-
farinu, og innan- ska.ms kom And-
fés formaður inn í klefann.
LJhe whitest, lightesí
POWDEB
sS°NTAINS NOALUjt
vörpunni imeð hlerunum og öllu
fyrir iborð! En gætið þess samt
vandfega, að hásetarnir komist
ekki upp!
Síðan fór hann aftur inn í klef-
ann og staðnæmdist frammi fyrir
Englendingnum. ;
— Kaptein? sagði hann spyrj-
andi.
Englendingurinh kinkaði kolli.
— AUright, þá byrjum við! og
Þórður kinkaði kolli til Gísla. Síð-
an tók hann upp peningabuddu
sítia. Hann opnaði hana og tók úr
henni 5 krónu seði'l. Því næst
sýndi liann skipstjóranum seðilinn.
— Kaptein, einn, tveir, þrír, fjór-
ir .. .. sagði Þórður, taldi á fingr-
og
Hann nam staðar í dyrunum og
starði á Englendinginn og Þórð.
Loks sagði hann hikandi og eigi
laus við ótta:
— Við höfum þá alla í gildrunni,
bæði fram í og aftur í.
— Gott! sagði Þórður, en leit
um ieið þannig til Andrésar, að
hann vissi full vel, að honum væri
best að hypja sig. Hann sneri sér
því snögg.lega við og sinaraðist út.
J5nglendingurinn gerði nú enga
tiiraun ti'l að losna en s'tarði þegj-
andi á þá á víxl, Þórð og Gísla.
— Komdu hérna Gísli, og haltu
honum. Þú ert iíklega fær um það.
Ekki þarf að leita á greyinu, svo
er hann nú fáklæddur.
sGísii kom og tók hendur Eng-
lendingsins aftur fyrir bakið. Hélt
hann þeim eins og í járnklípu.
Þórður gekk út á stjórnpallinn
og kallaði fi'l manna sinna:
— Farið nú nokkrir og kastjð
um sínurn og benti á seðilinn.
Skipstjórinn hristi höfuðið
tautaði eitthvað þjóskulega.
En Þórður lét sér ekki segjast.
Hann kvesti augun á Englending-'
inn, tók í öxl honum og hristi hann
Skipstjórinn rak upp öskur — og
GMi hefir sa'gt svo frá, að hrædd-
ur sé hann um þdð, að Þórður
muni eigi hafa látið sér nægja að
kilípa í skyrtuna eina.
Þvínæst greip- Þórður annari
hendi í hálsnnál skipstjóranum, en
hinni milii fóta honum og hljóp af
stað með hann út stjórnpallinn.
Englendingiíjrinn rák upp öjskur,
er hann sá glytta í iygnan sjóinn!
Gerði hann nú Þórði ski.ljanlegtv
að ha'nn vildi borga. Linaði þá
Þórður takið og dró skipstjórann
inn með sér. Fóru þeir sfðan ofan
í skipið, en Gísli beið uppi á með-
an.
Innan skamms komu þeir upp
aftur, og hélt skipstjörinn á veski í
annari hendinni. Hann gekk hægt
og virtist nú 'fyllilega rólegur.
Upp úr veskinu dróg hann |>ykkan
böggul af seðlum, er hafin fékk
Þórði. Tók hannYvið þeim og taldi
þá. Síðan kinkaði hann kolli og
glotti.
— Ekki er nú alt búið enn þár
sagði hann gletnislega og sneri sér
að skipstjóranuim), siem nú hafði
frjásar hendur.
- Nú, Enaelskmann, þá ,er að
verja sig, því nú » ætlar lslands-\
mann að gefa þér á hann, þótt
•gamall sé! mælti Þórður, steytti
hnefann og gekk nokkur skref aft-
ur á bak.
Glampa brá fyrir í augum Eng-
lendingsins, og óðar en Þórð varði
fékk hann svo mikið högg á milli
auignanna, að hapn reikaði. En
hans hö'gg varð Erfgiendingnuin
full þungt, því að hann datt aftur
á toak og toærði ekki á sér.
— Bölvaður nokkur, sagði Gísli
og hlakkaði í jionum — Jietta er
víst ekki í fyrsta skifti, sem hann
gef'ur mannk á ihann. Þú ert illa
meiddur, Þórður. .
— O, ekki held eg stórlega, sagði
Þórðui' og strauk af sér mesta
bióðið með handarjaðrinum.
— En komdu nú strax, nú dugir
ekkert dund, sagði hann enn frem-
ur.
Þeir gengu út á stjórnpal'.'nn.
— Komið þið nú piltar, og verið
nú einu sinni fljötir, kaliaði Þórð-
ur fullum ihálsi til manna sinna.
Eigi voru þeir fyr komnir i bát-
inn, en hávaði og gauragangur
heyrðist á skipinu. Brátt skarkaði
í vinduhjólunum. og suðandi guf-
an braust út eins og grátt ský í
sortann.
Róið þið nú, róið þið nú,
sagði Þórður og barði hnefanum'
/