Heimskringla - 14.11.1923, Side 4

'4 BLAÐSIÐA
HEIMSKRINGLA
- WINNIRECr, MAN., 14. NÓY. 1923
' ■ ■■■' ........—X
HEIMSKRINGLA
ÍIM)
Iteaar tt I kverjaa fldlvlkaitesL
JBigreDdiir:
THE VIKING PRESS, LTD.
Kl >g USS SARGENT AVE., WINNIPEU,
TaUSmll M-OÍ37
YrrV UaMu ar ».00 ártmifirtn fc»rf-
Ist trrhr (raH. Allar Urfulr uailal
rá«uuB>l H«Mu
STEFÁN EINARSSON, ritstjóri.
H. ELIASSON, ráðsmaður.
Vtuáikrltt tii klatlatui
HrtmNkrlnfla Nrnrs & PablUhlnf Ca.
Lessee of
TH8 TIKIIfH rMH, Ltf., l*x llfá,
Wáuluf. Uaa.
Vtaaátakrin tli rtáatJOraaa
EDtTOB HEIHSKRINaLA, »n IWl
WUatfBf, Kbb.
The ‘Heimskringla” is printed and pub-
lished by Heimskringla Newa and
Puhlishing Co., 853-855 Sargant Aye.
Winnipeg, Manitoha. Telephone N-6537,
WINNIPEG, MAN., 14. NÓVEMBER, !1923.
Bæjarkosningin í
Winnipeg.
(Bæjarkosningin í Winnipeg fer fram 23.
þ. m. Nöfn þeirra, er um heiðurssætin keppa
eru öll birt, og emibættismannaefnin hafa
mörg látið kjósendur heyra þau pólitísku
vísindi, er munnur þeirra hefir að mæla.
Borgarstjóracmbæittið er hið helzta og
sækja tveir um það: núverandi borgarstjóri
S. J. Farmer, verkamannafulltrúi, og Robert
Jacob, liberál fylkisþingmaður fyrir Norður
Winnipeg.
Verður bardaginn mi'lli þeirra eflaust hinn
harðasti meðan á honum stendur, því báðir
hafa einvala fylgíliði á að skipa.
En hvert er aðalatriðið í þessum kosning-
um? Á því verða kjósendur að átta sig og
gera sér rækilega grein fyrir, áður en til
kosninga kemur.
Það er að minsta kosti ekki látið mjög
uppi, að kosningar þessar snúist um
hið sama og kosningamar í fyrra. I einstöku
atriðum má, ef til vill segja, að þær séu ólík-
ar. £n aðalatriðið er nú eitt og hið sama og
þá. Það er Hydro-kerfi bæjarins, stærsta
þjóðeignarspursmál borgarinnar, sem mestu
varðar í þessum kosningum, eins og um sama
leyti í fyrra.
Núverandi borgarstjóri, S. J. Farmer, er
eindreginn fylgismaður þjóðeignarstefnunn-
ar, og ótrauður stuðningsmaður Hydro-kerf-
isins. J. K. Sparíing var andstæðingur hans
í fyrra og gerðist talsmaður strætisvagmafé-
lagsins og auðvaldsins fremur en borgara
bæjarins. Beið hann ósigur mikinn við kosn-
ingarmar, eim's og memm muma. Hamm var út-
nefndur af félagi því, er kallaði sig “Borg-
aranefndina” (Citizens Comrmittee). En þó
nafrtið væri eins ísmeygilegt og oft á sér stað
hjá stjórnmálaflokkum og stundum hefir
orðið til þess að bera þá sigri hrósandi af
hólrtii, lébu borgararnir það ekki blekkja sig
í það skifti.
Núverandi andstæðingur S. J. Farmers er
Robert Jacob lögfræðingur og þingmaður,
fæddur á Englandi, Gyðingaættar, og
renna margir grun í að hjarta hans muni vera
þar sem auðurinn er, eins og fleiri frænda
'hans. Ut af örkinni er hann
sendur af félagsskap þeim er
“Borgarafélagið í Winnipeg” (Winnipeg
Civic’s Association) kailar sig. Með hr. Ja~-
cob sem herkonung í broddi kosninga'fylking-
arinnar, ætlar félagsskapur þessi nú að koma
því í verk, sem "Borgaranefndin” byrjaði á
í fyrra, en sprakk á við kosningarnar. Mögn-
uð hlýtur sú blekkinga-handleiðsla að vera,
ef áformi þetta blessast við kosningarnar, er
í hönd fara, þar sem tilgangurinn er svo aug-
ljós.
S. J. Farmer hefir eitt ár verið borgar-
stjóri. Hann hefir reynst svo vel, að engin
ástæða er til að skifta um. Síðastliðið ár
hefir meira verið gert af þörfum umbótum í
bænum, en undanfarin ár hefir átt sér stað.
Margir höfðu vinnu við það, sem annars
hefðu verið vinmilausir. Þarf mikla gætni
og framsýni til þess að geta á þessum fjár-
málalega erfiðu tímum hafst nokkuð að, án
þess að kostnað og auknar skuidir leiði af
því. En fram úr því hefir núverandi borgar-
stjóri ráðið svo á þessu ári, að þrátt fyrir um-
bæturnar hafa skattar lækkað um eitt mill
og verðbréf selst öllu betur en fyr, sem sýnir
að hagur borgarinnar er ekki skoðaður verri
nú en áður.
Eitt er það, sem mikilsvert er hjá hverjum
manni í opinberri stöðu. Það er að maður-
inn hafi góðan og einlægan vilja á að gera
það, sem til velferðar lýtur. Að því er S. J.
Farmer snertir, hefir enginn brugðið honum
um skort á þessu. Það kemur öllum saman
um það, að áform hans séu eirtlæg og hrein
og lúti að engu öðru en því, sem til heilla
horfir fyrir borgara þessa bæjar í heild sinni.
Hann hefir aldrei látið leiða sig út í það að
þjóna klíkum, sem ekkert hafa fyrir augum
annað en það, sem persónulega snertir fáa
menn. Verður honum ekki þakkað það
mjög af þeim, er þesskonar “borgaralegar
skyldúr” ganga með í höfðinu”. En ef íbú-
ar þessa bæjar kunna ekki að meta það, er
skilningur Heimskringlu á hugsanaferli þeirra
talsvert fjarri því að vera réttur.
Um borgarráðsstöðurnar sækja a'IIs 24.
Níu af þeim eru í fyrstu deild, átta í annari
og sjö í þriðju dei'ld. Aðeins þrír geta þó
hlotið embætti í hverri deild, eða níu álls.
Skrá yfir nöfn allra, er sækja, er birt á öðr-
um stað í blaðinu. Allir núverandi bæjar-
ráðsmenn sækja um endurkosningu. Af
hálfu verkamanna sækja fimm. Eru þeir fá-
ir, bornir saman við allan hópinn, sem sækir,
en ef til vill þeim mun líklegri til sigurs. —
Einn Isfendingur sækir, Victor B. Anderson
prentari. Hann hefir verið ótrauður stuðn-
ingsmaður aiþýðumála alira, og hefir stað-
ið mjög framarlega í félagsskap þeim, sem
kallar sig “Hinn óháða flokk verkamanna’’
(Independent Labor Party), en þeim flokki
tiiheyrir núverandi borgarstjóri, S. J. Farm-
er. Einn Islending er ekki tii of mikils mælst
að hiafa í bæjarráðinu. Það er það minsta,
sem Íslendingar geta heiðurs síns vegna gert
kröfu til. Og þar sem vissa er fyrirfram
fyrir því, að sá miaður, sem nú sækir, er mjög
vel fær um að ieysa af hendi verk það, sem
bæjarráðsstöðunni er samfara, svo að bæn-
um sé hagur að og Islendingum sþmi, hlýtur
hann að verða hlutskarpur við atkvæðataln-
inguna, þar sem svo margir samlandar hans
eiga atkvæði og sem þekkja hann vel, og þó
aldrei að öðru en því, er til drengskapar má
telja. Ætti hann að njóta þeim mun ein-
dregnara fylgis íslendinga, sem þeir eru fá-
ir, bornir saman við heild allra kjósendanna
í deildinni, sem hann sækir um kosmngu í.
Þrettán menn sækja um skólaráðsstöður í
þessum kosningum. Skólaráðsmenn eru 6
í a!t, eða 2 fyrir hverja deild. Verður hér
ékki minst á neinn sérstakan. En eins munu
margir Íslendingar sakna í sambandi við
kosningu þessara manina. Það er að nafn
Árna Andersonar lögfræðings er nú ekki á
umsaekjendaskránni. Hann hefir um langt
stEeið gegnt þessu starfri, og hiotið jafnan orð
stír fyrir hjá hérlendum mönnum sem Islend-
ingum. Vanheijsu hans mun um að kenna,
og má fullyrða, að mörgum þykir fyrir, að
svo skuli vera.
Kaíiar úr ræðu
Forsætisráðherra Manitobafylkis, John
Bracken, hélt nýlega ræðu í Portage ia Prai-
rie, viðvíkjandi hag fylkisins og gerðum
stjórnarinnar. Með því að ræða sú er bæði
fróðlég og gefur mikli betri vonir um ástand
fylkisins, en margur kynni að hafa gert sér
í hug, skai hér minst á nokkur atriði úr henni.
“I lok annars ársins, sem bændastjórnin i
hefir sétið að völdum, get eg fullvissað ýður
um það, að fýlkið getur mætt öllum rentum
á skuldum sínum, og að skuldin skal ekki
aukast um eitf cen't,” sagði forsætisráðherr-
ann. “Til þess að þetta væri bægt, varð
bæði að minka útgjöld og auka tékjurnar.
Otgjöldin hefir stjórninni með sparsemi hepn-
ast að lækka, og með tekjuska'ttinum vonar
hún, að hún geti náð þessu þráða takmarki,
að koma í veg fyrir að skuldir fylkisins auk-
ist. Er það í fyrsta sinni í sögu fylkisins, að
tekjur og útgjöld vega salt.”
Árið 1922 sagði forsaétisráðherrann, að !
skuldirnar hefðu að jafnaði aukist um $5000
á dag. Þær bætur kvað hann ráðnar á
þessu, að nú ykist skuldirnar ekki r.ema um
$1600 á sama tímábili.
I byrjun ræðu sinnar tók forsætisráðherra
það fram, að hann væri ekki með því sem
hann segði, að gagnrýna gerðir undanfarinna
stjórna. Með því sagðist hann þó ekki veia
að banna þeim, sem ríkulega væru gæddir
gagnrýnisgáfunni, og orð sín heyrðu, að nota
hana.
Vonar hið bezta.
“Eg er vonbetri um afkomu Vestur-Can-
ada nú en eg hefi verið þau I 7 ár, sem eg
hefi átt þar heima. Ástæðan fyrir því er að-
allega fólgin í því, að menn horfa nú í augu
við hlutina eins og þeir í raun og veru eru.
Það i sem að er, er nú alvarlegar hugslið um
en áður, og með því einu að kynna sér hlut-
ina rækilega, er nokkur von til þess að hægt
sé að bæta ástandið.
Arfurinn, er bændastjornin hkuf, þega’:
hún kom til valda, var mikni, meiri en nokkru
sinni áður í sögu nokkurrar stjórnar í þessu
fylki. Gallinn á honum var samt sá, að hann
var öfugu megin í dálk;r/n skrifaðu--. Han
var skuld en ekkjjnnéign. Þegar skuld fylk-
isins er nú borin saman við það, sem hún var
fyrir rúmum 20 árum, verður munurinn á
henni talsverður. Árið 1900 var hún 5 milj.
en nú er hún $70,000,000. Skuld þessi jókst
mjög við byggingar þær, er ráðist var í á
þessum tíma. Byggingar þær hofum vér nú
og auðvitað skuldirnar einnig, sem svo eru
háar, að erfitt h"fú; verið að borgt nokkrar
rentur af til þessa.
iFyrir 23 árum, var stjórnarkostnaðurinn
$1,000,000. Árið áður en núverandi stjórn
tók við völdum, var hann $ 1 1,500,000. Öll
rentan af skuldmni árið 1900 var $200,000.
Nú er hún rúmar $4,000,000.; Og síðastlið-
in 12 ár hefir stjórnarkostnaðurinn verið
mjög svipaður og hann er nú, eða var fram
að þessum tíma.
Rentan af láninu, sem, á þinghússbygging-
unni hvílir, sagði Bracken nema $ 1500 á
dag. Og af láninu tii akuryrkjuskólans nem-
ur hún $600—700 á dag. Að skuld fylkis-
ins jókst síðastliðið ár, eða fyrsta árið sem
bændastjórnin sat að vöidum, kvað hann
stafa af því, að á mörgum verkum hefó: ver-
ið byrjað, sem ljúka þurfti við.
Wfc
Útgjöldin Iækkuð.
Núverandi stjórn áleit tíma til þess kom-
inn að stíga það spor, sem aldrei hafði áður
verið stígið, en það var að takmarka útgjöld-
in, svo að inntekitirnar hrykkju til að greiða
rentur og stjórnarkostnaðinn að fullu á ár-
inu. Auðvitað er það margt, sem þörf er
á að gera. Að verða að láta það bíða, er
slæmt. En ástæðurnar í þessu fylíki eru eins
og annarsstaðar þær, að í ný stórfyrirtæki
verður ekki ráðist. Eg hefi haft fullan vilja
á því að bæta úr ástandi bóndans, sem nú fær
svo sáraiítið fyrir vöru sína, eða ekkert mteira
en hann hékk fyrir hana fyrir stríðið, en iðn-
aðarvara og það sem hamn þarf að kaupa,
er 50% hærra ennþá en var fyrir stríðið.
En þau öfl virðast taka þar í tauma, sem
fyikissjtórnin hefir ekki vald yfir. Allir
skattar, sem sveitirnar inrtkÖlluðu nema
$19,000,000. Af því fær fylkisstjórnin
$2,000,000. En $1,500,000 er varið af
þeim $2,000,000 til mentámála. Til þess
að reyna að létta að nokkru undir með svei't-
unurn, hefir stjórnin ákveðið að borga þeim
til baka allan þan nskatt, er þær 'heimta
af löndum þeim, sem Stjórnarinnar eign eru.
Nemur sú upphæð $300,000. Þegar stjórn-
in gerði kostnaðaráætlun sír^ fyrir yfirstand-
andi ár, bjóst hún við að verða $1,000,000
í hálla. En með sparsemi hefir henni tek-
ist að færa þenna hatla niður um þrjá fjórðu
úr miljón, og nema hann allan burtu áður en
fjárhagsárið er á enda. Laun stjórnarþjóna
ein hafa verið lækkuð um $200,000.”
Gagnrýni.
'Fáeinum orðum svaraði forsætisráðherr-
ann því helzta, er stjórnin hafði verið gagn-
rýnd fyrir. Var það aðallega þrent. Fyrst
“mótorskatturinn”. Sagði hann að í einu
fylki í landinu væri hann lægri en í Manitoba.
Fé, (sem borgað hefði verið fyrir bifreiðar í
fylkinu, kvað hann nema $40,000,000.
Viðhald þeirra og reksturskostnað kvað
hann nema eins miklu og allur stjórnarkostn-
aðurinn næmi. Annað, sem sætti aðfinslu,
væri vínsölureksturinn og einkum kaup
þeirra, er um hann sæu. I Quebec kvað hann
aðalumsjónarmanni vínsölunnar goldnar
$22,000 á ári, og hinum tveim meðstjórnend
um hans $12,000 hvorum á ári. Ennfremur
væri fundið að því, að stjórnin hér léti kosta
til a ðflytja áfengið heim til þeirra, er keyptu
það. En það sagði hann að atkvæðisbærir
menn þessa fylkis bæru ábyrgð á en ekki
stjórnin, því það ákvæði héfði staðið í lög-
um hófsemdarfélagsins, sem greitt var at-
kvæði um af almenningi. Þriðja atriðið, sem
aðfinslum sætti, kvað hann það, að stjórnin
hefði numið úr Iögum það sem kallað vœri
“district representation service”. Kvaðst
hann vera með því að þau væru í öllum sveit-
um fylkisins, en það væri nú ekki hægt að
kosta til þess. í fjórum sveitum kvað hann
þau hafa verið til, og að halda þeim þar við,
en ekki í hinum sveitum fvlkisins, hefði sér
þótt óréttlátt. Hann ’kvað það stefnu stjórn-
arinnar, að gera ölum jafnt undir höfði, og
næði þd*ð jafnt til þeirra, er henni fylgdu ekki
að málum og annara fbúa fylkisins.
Traustsyfirlýsíng.
Á fundi þessum var eftirfarandi trausts-
j yfirlýsing til stjórnarinnar samþykt að lokinnl
ræðu forsætisráðherrans:
“Þar eð Brackenstjórnin hefir á þeim 15
mánuðum, sem hún hefir verið við völd, Jrir-
ið svo sparsairilega með fé fylkisins, að hag-
ur þess er fremur vonum góður, og að hún
hefir afnumið með öllu hlutdrægni (patron-
j age) í sambandi við embættisveitingar og
annað, skoðar fundlurinn sér skylt að lýsa yf-
ir þakklæti sínu fyric, stefnu þá, er stjórnin
hefir tekið upp, og æskir þess, að henni verði
gefið tækifæri til þess að framfylgja henni,
svo að áhrif þeirrar stefnu geti sem bezt
komið í Ijós, og að sem mestri heill fyrir fylk-
ið.”
J>orleifur Jóakimsson,
Jackson.
13. sept. 1847 — 23. júní 1923
Sem gietið var uim f blaðinu 27.
júní í sumar, lézt hér á sjúkrahúsi
beejarins þann 23. sama mánað'ar,
ölclungiurinn Þorleifur Jöakimisson
Jaekson. Yar hann í frurnbyggja
hópi íisilendingia hér í álfu og gagn-
kunnugur í hinum eldri bygðar-
lögum vorum. Þorleifur var hinn
meisti skýrleikS'TniaÖur, vel að sér og
víðlesinn og þó að öllu leytí sjálf-
mentaður. Hneigðist Wugur han,s
jafnan að hóklegum efnum, var
löngunin afar sterk, að rnega gefa
sig allann og óskiiftan við ritstörf-
um og fræðanáml, eirikum síðari
hlutJa æfinnar. Eftir að hann lét
«af búsikap fékk hann fyrst tóm-
stund til þess, en >var þá hniginn
að aldri, og skennra efti.r en liðið
>var. En þó var honum þetta rnik-
ill hugar léttir síðustu árin. Átti
hann í mörgu sannmerkt við hina
igörníu sagnaþuli og alþýðufræði-
m'enn, er á svo margan hátt hafa
'eflt og stutt eögufróðleik þjóðar
vorrar meðal fyrri kynslóða. Hafði
hiann og líka margt tfl þess. Hann
var samvizkusamur í frásögn og
öfgalaus, stálminnugur, og óþreyt-
anúi að afla sér upplýsinga um
hvað eina. “Þietta mun vera rétt”,
var orðtak hans, og vi'ldi hiann það
eitt hafa er sannast reyndist, í hvi
yptnia. Ymislegt hafir komið ú;t
eftir ihann á prenti, aðlútandi sögu
Islendinga hér, >og heima um það
leyti sem vesturferðir hófrtsit.
Fyrsta ritgerð hians af þessu tagi
mun hafa hirts í “Hkr.” 28. árg 1914,
frá 7. maí — 6. ágúst) er hann
nefndi “fslenzkar Sagnir, endur-
minningar úr Hjaltastaðarþinghá
1851—1876”. Er ritgerð þessi rnjög
nákvæm lýsing sveitarsiða, og lífs-
skoðana almennings. þar eysitra á
þeim árum. Rituðu ýmsir fróðir
menn honumi hlýlieg bréf að heimian
og þöikikuðu fyrir ritgerðina. Þar
á meðal Þórhallur hiskup, Hvöttu
þeir hann til nð útfæra þessar
minningar þ'etur og láta svo prenta
þær í hókarformi. Mun þetta með-
fram hafa ýtt undir hann m'eð að
fara að safna sögnum og gögnum
um Vesturflutninga og umi land-
nám íslendinga hér. óánægður
var hann með margt af þvf sem
um það var ritað. Sjálfur var
hann í hópi með þeiiri fyrstu er
hingað fluttu og því vel kunnug-
ur mörgu ®em þá gerðíist. Þrjú
rit samdi hann og gaf út um fyrstu
landnám íslendinga hér, og var hið
síðastia rétt um það full prentað
er hann andaðist. Fleira hafði
hann í smíðum, en fæst af því svo
að frá því væri gengið til nokk-
lurrar hlýtar.
Þorleifs ihiefir ekki verið minst
í blöðunurn, enn sem komið er.
Hann var orðinn einstæðingur oig
gamall, og þeir sem honum voru
kunnugastir fallnir frá. Meðal
annara skrifa er hann skiidi
oftir, var brot af æfisögu hans er
hiann var byrjaður að rita. Er það
siem annað er hann hefir skrifað,
Tnjög nákvæmt, 'en ekki nær frá-
ságan nema fram að þeim tíma að
hánn koml hingað vestur. Er
þannig sagt frá að flastir munu
h>afa ánægju af að lesa. Með leyfi
dóttur hans birtum vér þá æfi-
sögubrot þetta, og oætum þar svo
við fáum orðum er fr-ásöguna þrýt-
ur.
Þorleifur Jóakimsscn
Yfirlit hans yfir æfi sína.
Fæddur er eg í Kóreksstaðagerði
í Hjaltas.taðaþinghá, NorðuiMMúla-
sýslu, mánudaginn í 21 vikrt sum-
ars (13. siepteimber) 1847. Foreldr-
ar mínir voru Jóakim Jónsison og
kona hans, Sigríðrtr Jónsdóttir.
Ætt þeirna er rakin í landnámis-
sögu Nýjia-íslands; sögu Víðim'es-
bygðar, í þætti Benedik'ts Jónss'on-
ar Austmianns mágs míns' og konu
hans, Rannveigar Þorleiífsidólttu'r,
háltsystur ininnar. Faðir minn var
fæddur í Stóirt Breiðuvík i Reyð-
arfirði, sunnudaginn síðasta í vetri
16. apríl 1820; dáinn 1880.
Eg byrjaði að ’ muna ,eftir mér
nærri 4 ána gamla'll, árið 1851, og
það fyrsta sem eg man eftir var, að
Dodd’s nýmapillur eru bezta
nvmameðaliS. Lækna og gígt.
bakverk, hjartabilun^ þvagteppu.
og önnur veikindi, sem stafa frá
nýrunum. — Dodd’s Kidney Pills
kosta 50c askjan e?5a 6 öskjur fyr.
ir S2.50, og fást hjá öllum lyfsöl-,
hm eíSa frá The Dodd’s Medic^nw
Co.. Ltd., Toronto, Ont
eg húkti við brunn, sem var bakfca-
fullur, kal'laður Ijótibrunnur, af þvf
vatnið var mórautt á lit, víst
nartmast drekkandi fyrir gripi.
Brunninn hygg eg ekki ha.fi verið
grafinn iaf mannahöndum, heldur
af hendi náttúrunnar.
'Eg var að reyna að Æylla sikaft-
lausa ausu af vatni, var að því
þar til eg stakkst á höfuðið ofan
í brunninn.
Foreídrar miínir voru þarna
skamt frá að taka saman hey. Móð
ir mín ka'Waði til mín og sagði mér
að gá að mér að detta efcki í
brunninn. En alt í >einu hvarf eg;
hleypur hún þá yfir að brunnin-
um>, og sér mig á grúfu fljóta á
yfirborði vatnsins, grípur hún mig
skjótt upp, fer með mig inn ií bæj-
argöng, leggur mig á grúfu á möl-
unarkvamarst'okk, llosar 'utan af
i .
mérfötin og lætrtr höifuðið ofurlít-
ið liggja frami af stokkbrúninni.
Fer þá. vatnið að renna upp úr
mér. Kaupamaður sunnan af landi
var á næsta bæ, er hafði þekk-
ingu á meðölum, var hann sóttur
oig gaf hann mér inn meðal og rakn-
aði eg skjótt við.
Næsta atriði, sem eg man eft-
ir var, er eg sá föður minn aka
sorpi í brunninn til að fylla hann
upp, og varð þar túnþúfa seim eg
gerði mér að regl'u að slá, eftir að
er var orðinn svo þrosfcaður, að
eg gat silegið í túni.
Þegar eg var orðinrr lesandi, kom
það fljótt í ljós, að eg var hneigð-
ur fyrir hækur, og til þess, eg var
13 ára gerði ,eig á vetrum ekkert
annað en lesa, en eftir það var
farið að iáta mtg vinna útiverk;
hirða inni í thúsum sauðfé og
standa yfir því í baga þegar beiti-
jörð var, en á kvöldvökunum var
eg látinn skemta fólkinu með því
að lesa sögur og kveða rímrtr
Einnar viku tilsagnar naut eg
hjá sóknarprestinum, séra Jakobi
Benedikfssyni á Hjialtastað, það
var snemma í .maímánuði 1860; eg
var þá á 13 ári. Prestur sýndi mér
að 'draga til stafs og sagði mér til
í dönsku og reyndi að láta mig
skilja 'Ofiíi-Mtið í samlagning í
rei'kningi, sem varð árangurslaust.
En til þess, var orsök, huigur minn
var allur við sögubókasafn, sem
vinnumiaður þar á staðnum átti
(Hallur Sigurðsson frá Njarðvík),
ihálfbróðir hins alkunna fræði-,
manns Jóns Sigrtrðssonar í Njarð-
vfk. Flallur leyfði niér að ganga
að bókum sínum, og >eg hafði meiri
ánægju af að les>a í bókum hians, en
að iæra að leggja samian einingar
og tu'gi.
*
Á laugardagskvöld að liðinni
kensluvikunni fór eg heim, séra
Jakob sagði að eg sikyldi koma
aftur til sín, til að fá rneiri tilsögn,
gaf mér skrifpappír og sp'urði mig
oft oftir það, þegar eg kom ,að
Hjaltastað, hvort eg ætti nokkurn
piappír, og þegar eg saigðist ekki
.eiga hann, birgði bann mig með
pappir til lengri tíma.
Eg minnist þess, að það lá illa
á mér daginn éftir að eg kom heirn
frá Hjaitastað, það var sUnnudag-
ur og fagurt veður. Eg var af og
til að skæla um daginn, saknaði
isíðastliðnu vikunnar, og óljóst
hugboð sagði mér, að þkkort yrði
af því að eg gengi mentaveginn.
Þrátt ifyrir, þó námsþráin væri
miikil í mér, og séra Jakob segði