Heimskringla - 09.01.1924, Blaðsíða 6

6. BLAÐSÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 9. JANOAR, 1923,
K
Eftir Mary Roberts Rinehart.
Bifreiðin snéri út af veginum og inn á götuna
heim til Schwitters og nam staðar fyrir framan húsið
Svalirnar fram af dyrunum voru fullar af smáborð-
um og yfir þeim héngu raðir af rafmagnsljósum,
sem var komið fyrir innan í japönskum pappírsljós-
Jcerum. Þótt þetta væri í miðri viku var margt fólk
þarna. Borð voru sett út á flötina undir trjánum.
Þegar Wilson sá hversu margir voru þar, ók hann
bifreiðinni aftur í húsagarðinn og kom henni þar á
þentugan stað.
; “Það er ekki vert að eiga neitt á hættu,” sagði
hann við hana, sem sat hreyfingarlaus við hlið
hans. “Við getum gengið til baka og náð í borð
undir trjánum eins langt og við getunm frá þess-
um óhræsis ljóskenun.
bíún riðaði ofurlítið á fótunum, er hann hjálp-
aði henni út úr bifreiðinni.
“Ertu veik?”
“Mig svimar dálítið. Það batnar strax.
I Hún var náföl í framan. Hann vorkendi henni.
Hún studdi sig við handlegginn á honum og lá nokk-
uð þungt á honum meðan þau gengu heim að húsinu.
Ilmvatnslyktin, sem hafði næstum svifið á hann, eins
og áfengur drykkur, hafði nú naumast nokkur áhrif
hann.
Bak við húsið sleit hún sig lausa af honum og
gekk á undan honum fram fyrir það. Hún valdi
endann á svölunum, sem hentugasta staðinn til þess
að falla í ómegin, og þar datt hún afturábak eins
og steinn.
I Það varð dálítill ys meðal þeirra sem næstir
sátu. Gestirnir voru of mikið að hugsa um sjálfa
sig til þess að verta því mjög mikla eftirtekt. Hún
opnaði augun strax og hún var dottinn og bað um að
láta bera sig inn í húsið. Hún vildi koma í veg fyrir
a'lla nánari athugun þarna, og hún vissi vel, að Wil-
son mundi fljótt komast að því að þetta væri upp-
gerð.
"Mér er mikið ilt”, sagði hún, og föla andlitið
á henni bar vott um, að það mundi vera satt.
) Scihwitter og Bill báru hana upp á lofti og inti
í eitt hefbergið þar. Sohwitter var sem á glóðum.
Hann var dauðhræddur við svona tilfelli og lögregl-
una. Þeir lögðu hana á rúmið og hattinn hennar
við hliðina á henni. Wilson fletti niður glófaerminni
og þreyfaði á slagæðinni.
“Það er læknir í næsta bæ”, sagði Schwitter. Eg
ætlaoi að fara að senda eftir honum hvort sem var
i— konunni minni líður ekki vel.”
“Eg er læknir.”
“Er það nokkuð alvarlegt?”
“Ekkert alvarlegt.”
Hann lokaði hurðinni á eftir húsráðandanum,
sem varð feginn er hann heyrði þetta, og gekk
svo aftur til Carlottu og horfði á hana.
“Til hvers gerðirðu þetta?”
“Hvað?”
“Þú varst ekki vitund nær yfirliði en eg.”
Hún lokaði augunum.
“Eg man ekki eftir því. Mér sortnaði fyrir
augum. Ljósin —”
Hann gekk í hægðum sínum yfir herbergisgólf-
ið og fór út og Iokaði hurðinni á eftir sér. Hann
sá hættuna, sem yfir sér vofði. |Efl hún skyldi
halda því fram, að hún væri veik og gæti ekki far-
íð heim aftur, þá kæmist alt upp og þá væri úti
um alt. Veitingahús Sshwitters væri einmitt versti
staðurinn.
Schwitter varð hughægra er hann var kominn
ofan. Stúlkunni væri bara svolítið ilt, hugsaði hann.
Hér væri ekkert fyrir lögregluna að reka nefið inn í.
Hann leit á úrið. Læknirinn ætti að vera kominn.
f>að hafði alt borið bráðar að, en búist hafði verið
við. Jafnvel hjúkrunarkonan var ókomm enn.
lillie var ein í herbergi sínu í hlöðunni. Hann leit
*yfir herbergin, sem voru full af fólki og svalirnar,
Jw sem fólk var að skemta sér, að því fanst, þótt
sú skemtun væri aum, og hann fann til megnasta
haturs og viðbjóðs á því öllu saman.
Ennþá kom bifreið. Ætluðu þær aldrei að
hætta að koma? En það gæti verið læknirinn.
i Ungur maður tróð sér í gegnunrt mannþröngina
iog staðnæmdist fyrir framan hann.
“Karlmaður og kvenmaður nýkomin hingað —
hún hvítklædd. — Hvar eru þau?” sagði hann.
Það var þá eitthvað á seyði!
“Upp á lofti í fyrsta herbergi til hægri”. Tenn-
fcimar í honum glömruðu saman. Maður skæri
upp eins og maður sáði.
Joe fór upp stigann. Hann mætti Wilson efst í
stiganum. Hann skaut á hann. án þess að segja
leitt einasta orð, sá hann rétta upp báðar hendur og
detta afturábak, fyrst upp að veggnum, svo á gólfið.
Samtalið á svölunum niðri hætti skyndilega. Joe
stakk skambyssunni í vasa sinn og gekk ofan með
hægð. Menn viku til beggja hliða og hleyptu hon-
umi framhjá.
Carlotta hnípti skjálfandi í herberginu og þorði
ekki að opna dyrnar; hún hlustaði og heyrði bif-
reið fara af stað út á veginn.
25. KAPITULI.
Kvöldið, semí Wilson læknir var skotinn í veit-
ingahúsi Schwitters fór fram uppskurður í spítal-
anum. Sidney var búin að skrifa upp það sem hún
hafði skrifað niður undir fyrirlestrinum, og var
háttuð og sofnuð, þegar hún fékk strangleg boð,
að koma í uppskurðarstofuna. Hún klæddi sig í
snatri. Þessi barátta við dauðann á nóttunni vöktu
hjá hfenni löngun til þess að berjast. Henni fanst
stundum sem hún gæti knúð Irfið sjálft, með eint-
tómu viljaþreki, inn í deyjandi líkama. Nasir
hennar þöndust út af örum andardætti, og heilinn
starfaði með flughraða eins og vél.
Hún fékk vel verðskuldað lof þessa nótt.
“Lambið” sínrtaði í allar áttir í mesta óðagæti, en
Wilson fanst hvergi. Annar spítálalæknir var þá
kallaður. Hann veitti Sidney nána athygli — fann
hvað hún var dugleg, sá kosti hennar; og þegar
öllu var Iokið, sagði hann henni það sem honum
var í huga.
“Gerðu þig ekki alveg uppgefna, stúlka mín”,
sagði hann alvarlega. “Við þurfum fleiri, sem eru
eins og þú. Þú hefir gert vel í kvöld, ágætlega.
Eg vildi bara að við hefðum fleiri líkar þér.”
Uppskurðinum var lokið um miðnætti og hjúkr-
unarkonan, sem hafði eftirlit með verkinu, sendi
Sidney burt svo hún gæti farið að hátta.
Það var “lambið”, sem fékk fyrst fréttina um
hvað hefði komið fyrir Wrlson. En þar sem hann
var ekki mjög skarpur, þegar bezt lét, og þar sem
fregnin var svo ótrúleg, vildi hann alls ekki trúa
sínum eigin eyrum fyrst í stað.
“Hver er við símann?”
“Það skiftir engu. Eg heiti Le Moyne. Komdú
boðunum til doktors Ed Wilsons undir eins. Við er-
um að Ieggja af stað til bæjarins.”
i “Segðu mér það aftur. Eg má ekki láta
þetta fara í handaskolum fyrir mér.
“Doktor Wilson skurðlæknirinn, hefir verið
skotinn.” Orðin komu hægt og greinilega.
Kallaðu saman læknana og hafðu herbergi til reiðu.
Hafðu uppskurðarstofuna líka tilbúna.”
“Lambið” vaknaði til fullrar meðvitundar um
hvað hefði skeð, og fór óðar að vekja aðra. Hann
var ekki vel skýr og doktor Ed Wilson heyrist hann
segja, að Le Moyne hefði verið skotinn, og hann
komst ekki að því rétta fyr en hann kom í spítal-
ann.
“Hvar er hann?” spurði hann. Honum var vel
komið fyrir hann.
“Ekki kominn enn. Einhver Mr. Le Moyne er
að koma með hann. Læknarnir eru allir í stjórn-
arnefnda herberginu.”
“En — hver var þá skotinn? Eg hélt, að þú
hefðir sagt —
Lambið fölnaði upp, en herti upp hugann.
“Mér þykir það slæmt — Eg hélt að þú hefð-
ir skilið. Eg hdld að það sé ekki neitt hættulegt.
Það er doktor Max.
Doktor Ed, sem var þungur og nokkuð farinn
að eldast, lét fallast niður á stól. Hann hafði kom-
íð með töskuna með sér af vana. Hann setti hana
niður á gólfið hjá sér og vætti á sér varirnar.
“Er hann lifandi?”
“Já, já. Mér skildist að Xe Moyne héldi að það
Væri ekki hættulegf.”
Hann Iaug þessu, og doktor Ed vissi að það
var lygi.
“Lambið” stóð við dyrnar og doktor Ed sat og
beið. Klukkan í skrifstofunni var hálf fjögur. Fyr-
irutan gluggana var næturlíf borgarinnar á ferð-
inni — Ieiguvagnar fullir af hávaðamönnum, kven-
sniftir, sem læddust meðfram húsunum; flutnings-
vagn hlaðinn stálteinum, svo þungur að byggingin
nötraði, er hann fór fram hjá með skrölti og gaura-
gangi.
Doktor Ed sat og beið. Taskan með háls-
gjörðinni af hundinum sem var löngu dauður, stóð á
gólfinu. Hann hugsaði um margt, en einkum um
loforðið, sem hann hafði gefið móður sinni. Hann
gleymdi göllum bróður síns, en mintist allra kosta
hans — glaðsinnis hans, hugrekkis og afreka í lækn-
islistinni. Hann mintist dagsins, er Max hafði gert
Edwards uppskurðnn og þess hve stoltu hann hefði
þá verið af honum. Hann taldi sanrtan hve mörg
ár hann hefði lifað — ekki full þrjátíu og eitt enn,
og nú væri hann máske — hann hætti að hugsa og
kaldir svitadropar stóðu á enninu á honum.
“Eg held eg heyri til þeirra núna,” sagði
“lamlbið” og vék sér til hliðar, til þess að hann gæti
komist út um dyrnar.
Carlotta var kyr í herberginu meðan læknarn-
ir töluðu saman um hvað gera ætti. Það var sem
engan furðaði neitt á því, að hún væri þar eða
tæki neitt eftir henni. Læknarnir stóðu alveg ráða-
lausir. Þeir færðu sig til, svo að doktor Ed gæti
komist að rúminu, og færðu sig svo aftur saman í
þéttan hóp.
Carlotta beið og hélt hendinni fyrir munninn,
til þess að reka ekki upp hljóð. Þeir hlytu að
reyna að skera hann upp; þeir myndu ekki láta
hann deyja svona.
Hún varð hamslaust, þegar hún sá þá fara frá
rúminu og vissi að þeir ætluðu ekki að reyna Uþp-
skurð; hún stóð fyrir hurðinni og brá þeinrt um hug-
leysi og ögraði þeim.
“Haldið þið, að hann léti nokkurn ykkar deyja
svona?” hrópaði hún. “Á hann að deyja eins og
meiddur hundur, án þess að þið hreyfið hönd eða
fót til að bjarga honum.
Einn læknirinn, Pfeiffer að nafni, dró hana með
sér út úr herberginu og reyndi að koma fyrir hana
vitinu.
“Það er ekki nokkur von,” sagði hann. “Þú
veizt að við myndum reyna uppskurð, ef það væri
til nokkurs.”
Læknarnir gengu vonlausir niður stigann og
fóru inn í reykingastofuna og byrjuðu að reykja.
Þeir vissu ekki hvað annað þeir ættu að gera. Þeim
var sent. kaffi þangað niður og þeir drukku það.
Doktor Ed varð eftir í herberginu hjá bróður sín-
um og talaði í hljóði við sjálfan sig, eins og hann
væri að tala við móður þeirra. Hann sagðist hafa
reynt að gera Mzix að manni, en nú myndi hún verða
að taka við.
K. hafði komið með doktor Wilson í spítalann
og læknirinn, sem hafði verið sóttur til TiHie, hafði
komið með honum, er hann hafði fundið, að sín
væri ekki þörf þar í bráð. Hann hafði talið sjálf-
sagt á leiðinnni að K. væri líka læknir og hafði
Iánað honum innspýtingaráhöld sín.
Hann saknaði hans í reykingarstofunni og spurði
eftir honum.
“Eg sé ekki manninn sem kom með okkur.
Skolli laginn náungi! Mér þætti gaman að vita
hvað hann heitir. *
Læknarnir vissu það ekki.
K. sat einn á bekk í spítalaganginum. Hann
var að hugsa um, hver mundli segja Sidney frá
þessu, og hann vonaði, að fólk yrði nærgætið við
hana. Hann sat í krók, þar sem skuggsýnt var,
og beið. Hann vildi ekki fara heim og skilja hana
eftir fil þess að taka á mótí því sem gæti beðið
hennar Það væri ekki óhugsandi, fanst honum, að
hún spyrði eftir sér, og þá vildi hann vera nálægt.
Hann sat þarna á bekknunv í skugganum. Vðku-
maðurinn gekk tvisvar fram hjá honum og horfði á
hann. Loksins bað hann K. að gæta að dyrunum
fyrir sig meðan hann væri að fá sér kaffi. “Einn
af spítalalæknunum meiddist”, sagði hann til út-
skýringar. Ef eg næ ekki í kaffið núna, þá verður
það alt búið.”
K. lofaði honum að hann skyldi Iíta eftir dyr-
unum.
Síðasta neyðarúrræðið flaug í hug Carlottu.
Henni hafði ekki dottið það í hug áður, og nú var
hún hissa á því, hvers vegna sér hefði dottið það
ekki fyr í hug. Ef aðeins að hún gæti fundið hann
og hann vildi gera það! Hún skyldi leggjast á hné
fyrir framan hann — hún skyldi segja honum alt, ef
aðeins hann vildi gera það sem hún bæði um.
En þegar hún fann hann á bekknum, gekk hún
fram hjá honum. Hún var dauðhrædd um, að
hann færi burt, ef hún Iegði uppástungu sína fyrst
fyrir hann. Hann vildi hreint ekki láta komast upp
hver hann væri.
Hún fór þess vegna fyrst til læknanna. Þeir
voru hugrakkir menn og hikuðu aðeins við að gera
það sem var, að þeirra áliti, gagnslaust verk. Eini
maðurinn meðal þeirra sem hefði getað gert svona
erfiðan uppskurð og gert sér nokkra von um, að
sér myndi takast það, lá fyrir dauðanum. Hver ein-
asti þéirra var meira en fús til þess að gera alt sem
hann gæt,i en það myndi ekki duga hér.
“Það væri Edwardes uppskurðurinn, sem gera
þyrfti?” spurði Carlotta.
Læknarnir voru steinhissa. Það var alveg ó-
heyrt, að hjúkrunarkona hagaði sér svona. Einn
þeirra — Pfeiffer aftur af tilviljun — svaraði held-
ur stirðlega.
“Eg býzt við að það væri, ef um uppskurð væri
að ræða.”
“Myndi doktor Edwardes sjáffur geta gert nokk-
uð?”
Þetta var nokkuð langt gengið.
“Ef til vill. Möguleikarnir eru eins og einn á
móti þúsundi. En Edwardes er dauður. Hvernig
kom þetta fyrir, Miss Harrison?”
Hún svaraði ekki spurningunni. Andlit hennar
var náfölt, nema þar sem vottaði enn fyrir r^uð-
urp andlitslit, og það voru rauðir hringir kringum
augun.
“Doktor Edwardes situr núna á bekk hér frammí
í ganginum”! hrópaði hún.
Hún talaði hátt og K. heyrði hvað hún sagði, og
lyfti upp höfðinu. Hann var hálfþreyttur og hon-
um stóð á sama. Það var komið sem komið var.
Hann yrði aftur að taka á sig verk sitt. Stúlkan
hafði sagt til hans.
Doktor Ed hafði sent eftir Sidney. Max var enn-
þá meðvitunarlaus. Ed mundi etfir henni fyrst, er
hann fór að rekja í huga sér æfi bróður síns frá því
hann var barn þangað til hann varð fullorðinn mað-
ur og fram á þennan dag, þegar hún virtist vera að
enda kominn. Hann mundi eftir því, að Meix hefði
þótt vænt uffl Sidney. Og hann hafði vonað að
hún tæki hann að sér, og gerði það fyrir hann, sem
sér hefði verið um nrtegn að gera.
Sidney var kölluð.
Hún hélt að þetta væri annar uppskurður og hún
var dálítið þreytt. En kjarkurinn var óbilandi.
Hún þvingaði sig til þess að koma skónum á þreytta
fæturna og þvoði andlitið á sér úr köldu vatni,
til þess að verða betur vakandi.
Vökumaðurinn var í ganginum. Honum þótti
vænt um Sidney; hún brosti þegar hann sá hana, og
þegar hann vakti hjúkrunarkonurnar klukkan sex á
morgnana, var rödd hennar ávalt þægileg. Nú stóð
hann í ganginum og hélt á bolla af volgu kaffi.
Hann var gamall og sjóndaufur og ekki sem þrifa-
legastur — en hann hafði hugboð um ástir hennar.
“Kafif! Handa mér?”
Hún var forviða.
“Drektu það. Þ,ú hefir ekki sofið mikið.”
Hún tók við kaffinu, en horfði á hann yfir baim-
inn á bollanum.
“Það er eithvað að, pabbi/.’
Meðal hjúkrunarkvennanna gekk hann undir þvf
nafni. Hann hafði heitið öðru nafni en það vai*
horfið í gleymskunanr haf.
“Drektu kaffið.”
Hún lauk úr bollanum, þótt hún væri ekki laus
við óróleika út af því að tefjast. Vökumaðurinn
var ekki vanur að veita hjúkrunarkonunum mikla
athygli, og þegar hann gerði það, varð að sýna
honum viðeigandi virðingu.
“Geturðu þolað slæmar fréttir?”
Þótt undarlegt væri, datt henni K. fyrst í hug.
“Það hefir viljað til slys. Doktor Wilson —• ”
“Hvor þeirra?”
“Doktor Max meiddist. Það er ekki mikið, en
eg hélt að þú vildir vita um það.” •
“Hvar er hann?”
“Niðri í númer 1 7.”
Hún fór ein niður og mn í herbergið, þar senrt
doktor Ed sat, með töskuna á gólfinu við hliðina á
sér, og starði á beinann líkamann, sem lá í rúminu.
Þegar 'hann sá Sidney, stóð hann upp og lagði hand-
legginn utan um hana. Hún las sannleikann út úr
augunuml á honum áður en hann sagði orð. Hún
hlustaði á það, sem hann sagði. Hún hugsaði að-
eins um það eitt, að elskhugi hennar lægi þar
deyjandi, svo nálægt henni, að hún þyrfti ekki ann-
að en að rétta út höndina til þess
að snerta hann, en þó svo langt frá henni að
'hvorki rödd hennar né nokkurt ástaratlot gæti náð
til hans.
Síðar myndi hún spyrja að orsökum. Nú gat
hún aðeins staðið með hjálp doktor Ed og biðið.
Bara að þeir vildu reyna að gera eitthvað!”
Rödd hennar lét undarlega í eyrum hennar sjálfrar.
“Það er ekkert hægt að gera.”
Það fanst henni að hlyti að vera rangt.
Hurðm var opnuð og spítalalæknamir komu
inn. Áður höfðu þeir verið seinir í hreyfingum og
gengið niðurlútir, en nú gengu þeir hratt eins og
menn, sem hafa ákveðinn ásetning. Með þeim var
hár maður í hvítri treyju. Hann skipaði þeim að
gera þetta og hitt, eins og þeir væru börn, og þeir
flýttu sér að gera eins og hann sagði þeim. Fyrst
í stað vissi Sideny aðeins það, að nú átti að gera
eitthvað — hái maðunnn ætlaði að gera eitthvað.
Hann snéri bakinu að henni og skipaði fyrir.
Deyfð aðgerðaleysisins var horfin, og hver
keptist við annan. Hjúkrunarkonurnar komust ekki
að, því læknarnir gerðu þeirra verk; þeir ýttu hver
öðrumi frá, því allir vildu vera næstir. “Lambið”
sagði Sidney fá hvað stæði til. Doktor Ed hafði
dregist ínn í læknahópinn, og hún stóð ein og studdi
enninu á stólbak.
“Nú verður eitthvað gert, Miss Page”, sagði
“Lambið”.
“Hvað ætla þeir að gera?”
“Þeir ætla að ná kúlunni. Veiztu hver ætlar að
gera það?”
Undrunm og vonir sem fyltu alla er þarna voru
inni, lágu í rödd hans.
“Hefir þú nokkurn tíma heyrt getið um Edwrdes
skurðlækninn fræga — þú kannast við Edwardes
uppskurðinn. Hann er 'hér. Já, það gengur næst
kraftaverki. Þeir fundu hann sitjandi á bekk niðri
í ganginum.”
Sidney leit upp en hún gat ekki séð þennan
Edwardes, sem hafði fundist á svona undursam-
legan hátt. Hún sá andht spítalalæknanna, sem
hún þekti vel, og andlitið á koddanum, og — hún
rak upp lágt undrunar óp — þarna var K.! En hvað
það væri líkt honum að vera þar, hann væri ^vaft
þar sem einhver ætti bágt. Það komu tár fram í
augu hennar. Það voru fyrstu tárin, sem hún grét
út af þessu slysi.
Hann leit upp og sá hann, rétt eins og að augu
hennar hefðu dregið til sín athygli 'hans. Hann
gekk strax til hennar. Hinir læknarnir viku frá, til
þess að hann gæti komist, og horfðu á eftir honum.
Undrun þeirra yfir því, sem) fyrir hafði komið fór
vaxandi. , <
K. nam staðar við hliðma á Sidney og horfði á
'hana. Það var sem hann væri orðlaus fyrst í stað,
svo sagði hann:
Það er aðeins einn möguleiki, góða mín. Reiddu
þig ekki of mikið á hann.”
“Eg verð að reiða mig á hann, annars dey eg”.
Hafi honum brugðið, þá var það svo lítið að
enginn varð þess var.
“Eg ætla ekki að biðja þig um að fara aftur
til heébergis þíns. Ef þú vilt bíða einhversstaðar
nálægt skal eg sjá um að þú verðir látin vita und-
ir eins.”
“Eg ætla þá að bíða í uppskurðarstofunni.”
“Nei, ekki þar, heldur einhversstaðar nær.”
Rödd hans, sem var einbeitt, sefaði hana. En
hún kunni iila við að hann væri að skipa sér. Hún
var ekki með sjálfri sér vegna áreynslunnar og
þreytu.
“Eg skal spyrja doktor Edwardes”.