Heimskringla - 07.05.1924, Qupperneq 2

2. BLAÐSlÐA
WINNIPEG, 7. M(AÍ, 1924.
T
mm
HEIMSKRINGLA
Stefnuskiftingin
íslenzka.
i.
Eyrir nálega 25 árum dvaldi eg f
ensku- og þýzkumælandi löndum.
Gat mér ekki blandast hugur um,
að miklu au'ðveldara mundi verða
að komast þar áfram, en heima á
íslandi. Eg afréð bó að lifa iífi
mínu heim,a á ísliandi, eins og for-
feður mínir höfðu gert, endur fyr-
ir löngu, Sturla Vilhjáilmsson fpg
Bjarni Sturluson, l>ó að miklu
glæsilegri æfi blasti við þeim í út-
löndum, heldur en á íslandi ,gat
orðið. En efasamt viiðist mér nú,
að eg hefði þessa ákvörðun tekið^
hefði mig grunað, hvað beið mín
heima og hversu erfitt getur reynst
að vera á íslandi vísindamaður og
rithöfundur. Pað reymdist ökleifr,
að eiga heimili, annast börn sín,
vera ellistoð foroldra sinna, leita sér
lækninga við heilsubilun, sem
fengin-var í þjónustu vísindanna,
koma fram rannsóknum og ferðum
á þann hátt, sem eg hafði ætlaf
mér. pegar kunningjar mSnir og
skólafélagar voru komnir í em
bætti, en sumir í betri stöður, þá
hafði eg stundum þetta 4—600
krónur í árstekjur. Hinn vísinda
legi árangur af rannsóknum mín-
um fór að vísu Jangt fram úr því,
sem nokkur mundi hafa talið lík
legt. En aðal árangurinn af mín-
um stórkostleegu uppgötvunum í
jarðfræði íslands, var megnt og
skaðvænt hatur merks manns,
®em starfað hafði að rannsóknum
á landinu á undan mér.
II.
Á Alþingi sitja svo gáfaðir menr
og góðir drengir, að þeir mundu
glögt skilja, ef þeir aðeins gæfu sér
tíma til að hugsa málið, að það
horfir ekki til heilla fyrir þjóðfé-
3ag, að nokkur tegund af refsingu
sé lögð við æfistarf, slíku sem mitt
hiefir verið. En það má Segja aö
igert sé með því að ætia miér ekki
meiri laun, en nú ihefir samþykc
verið í neðri deild. Eg sé þar fram-
hald af því, sem verið hefir áðui'.
Til þingsins 1919 sótti eg um fé til
að leita mér lækninga í útlöndum,
og.j)ó einnig til að vinna ýmislegt
það að verki mínu, sem ekki verð-
ur unnið hérna heima. En ekki
fékk eg nema holming þess sem eg
bað um, og varð eg þessvegna að
hverfa frá lækningunni, einmitt
þegar miér var að byrja að batna.
Ilefi eg átt iila æfi síðan, og
versnandi. Hefir hið illa, sem yfir
hofir <lqnið, komi® eins og sár
ir, sem hækka þyrfti við, ef einung
is væri hækkað við þá, sem hafðu
'birt ritgerðir á fjórum máluan,
haldið fyrirlostra í sumum merk-
ustu vísindafél. í Evrópu, og mætti
sjá höfð um f blöðum og tírnarit-
uta siík orð sem “a gneat scholar”,
eða “der geniale islandiscþe Philo-
sóph”.
V.
Hvernig sem snýst, þá verður
það ekki lengi, sem eg mun þurfa
fjár að biðja úr þessu. En mikið
þykir mér við liggja að menn reyn-
ist mér einmitt nú, betur en á-
horfst hefir um hríð. Og góðs viti
værj það, ef þingmenn þrátt fyrir
annríkið, viidu láta sér skiijast,
hvað er hið rétta í þessu máli. Því
að það mun sýna sig, að framtíð
íslendinga er undir því komin,
hvemig þeir taka kenningu! þeirri,
sem eg er að flytja. Hin íslenzka
þjóð vierður að setja markið hátt,
svo hátt að glögglega komi í Jjós,
að hér er sú þjóð, sem er það sem
hin nafntogaða Gyðingaþjóð hefir
aldrei verið, leiðtogi alls mann-
kyns á réttan veg. Ef þjóðin fer aö
þekkja sitt hlutverk, þá mun vel
vegba. Þá mun þess skamt að bíða
að ísland megi - með sanni kalla
fa|rsæílda ftóri, Og af því að eg
l>ekki náttúrulögmál, sem áður
hafa' ókunn verið; þá get eg saet,
að ef ísliendingar alment, nú þeg-
ar í vor, vildu láta sér skiljast, að
það er hið rétta sem og er að
kenna, um tilgang og framhald lífs
ins og þýðingu þjóðar vorrar, þá
rnundi sumiaraflinn verða meira en
tvöfaldur við það, sem í meðaiári
er. En það sem menn þurfa að
gera fyrir mig, er umfram alt að
þiggja það( sem eg er- að reyna að
gera fyrir þá. Mun eg skamma
stund þurfa að taka nokkurn pen-
irijr af íslenzku fé, þegar farið verð-
ur alrnent, að taka á greindinni og
drengskapnum gagnvart mér, á
þann hátt som mönnum isjálfum er
fyrir beztui
5. apríl.
Helgi Péturss.
Morgunbl.
-----------xx-----------
Brot úr ferðasögu.
Eftir Lárus Guðmundsson.
Hetta verður aðeims brot af ferða
mlinninguim mínúm síðaistliðið
suimar, þegar eg fór vestúr til
Viatniabygða, óg er eg áður búinn
að rita upphafið í Lögbergi fyrir
Jöngu isíðan, eða rétt eftir heim-
komn mína. Þar gat eg rækilega
um þjóðhátíð þeírra í Wynyard, er
fór svo myndarlega og vel fram, að
ofan í sár. feonur minn, sem dó í j Varð möminuim þar til mikils
haust, lét líf sitt af því að ástæð-j i,eig.Ujg 0g stórrar ánægju og upp-
ur mínar leyfðu ekki að eg gæti I byggingar. Og sorglegt værj til
annast um hann eins og þurft j })<wa að vita, að þessi eini hjartan-
hefði. Mundi, þar sem þjóðrækni j ]egi minningardagur á ári hverju,
væri á háu stigi, vera þjóðarsorg i seem tengir betur en nokkuð ann-
yfir slíkum ungling* sem Pétur | að bræðralkind og ást til íslands,
Ilamar var. __ })yrjti að hverfa úr sögu vorri,
jlj | eða með öðrum orðum, að hnigna
Eg hygg að það muni rétt vero,, svo hiígum og horfi, að eiginlega
sem ýmsum virðist, að >hin íslenzka j yrði ekkert annað eftir en enskur
þjóð sé á þeim vegi, siem til glöt- ( dians og gjálífi til minningar vorri
unar liggur, En það er áreiðanílega gömlu, góðu móður. Líkiega verð-
lega mikill misskilningur að halda
að það miði á nokkurn hátt til að
bjarga þjóðinni, að spara svo sem
svara mundi hálfulm árstekjum
ur erfitt að standa á móti brodd
unum. Pieim kvíða hefi eg aldrei*
gefcað útrýmt. En mikið má góð-
u)r vilji og samhefldni. Og feginn
duglegs fjáraflamanns iueð því að [ vildi eg vekja athyglj landa minna
níðast á nokkrum einstökum mönn sem út um landsbygðir búa, á
uim, og þá helzt þeim sem vinnaj þassu edna hreina þjóðemis?spurs-
að þvl, að halda uppi vísindum og
mentun í landinu. Og það verður
vei að því að gæta, að það er ekki
verið að mælast til neinnar öl-
musu, heldur aðeeins nokkurs
hluta af því, sém unnið hefir verið
fyrir. Hefði eg fengið einhver, ekki
altof ósanngjörn verðlaun fyrir
ufppgötvanir mínar, eða svo sem
1000 krónur fyrir örkina í ritgerð-
um mínum — og eg legg það' ó-
máli — hvernig sem fer um hina
kæru og miannmörgu' Winnipeg-
borg, að reyna að halda í íslend-
ingadaginin, og gera ha,n.n sér til
sóma og ánægju, eins og þeim tókst
svo mætavel í Wynyard.
Helzt vffldi eg ekki rita annað
en það, sem einhver hefði gaman
eða gagn af, og þó allra helzt að
þar gæti sósfc eða fundist örlítil
fmimleg og sjálfstæð hugsun. En
hræddur undir dóm framtíðarinn-! í svon-a íBerðalagi get eg ekki koin-
ar, hvort það mundi ofborgun —I ist hjá því að minnast á suma af
þá þyrfti eg 'ekki laun úr iands- þeim eðaliyndu mönnum, sem mér
sjóði. En eg hefi fyrir flestar mín- sýndu greiða og góðvild á allan
ar ritgerðir alls enga borguln feng- hátt. Bæði buðu mér heim o'g sum-
ið.
IV.
Einhver sagði, að ef hækkað væri
við mig — bað er að segja, ef
manni sem árum saman hefir lifað
við nokkra veru af pindingum,
væri forðað frá vandræðum — þá
þyrftj að hækka við aðra líka. Og
tel eg það vei farið, ef svo væri
gert. En þó yrðu þeir ekki marg-
ir sóttu mig fl'eiiri nxílur vegar. I>ó
voru miargir sern eg gat ekki heim-
sóitt e:i hefði íeginn viljiað. bessi
tfmi, sem eg dvaldi lengst af hjá
örmu dóttur minnj og manni hienn
ar Sv. G. Kristjánssyni, sem er sann
kiallað valmenni, sem allir dá, er í
kynni við harrn komiast — var
ekki voru minnj ,annir fyrir hönd-
um hjá tengdasyni rnfnurn on öðr-
um. 3>ví var það, að undanskild-
um sunnudögulm hafði hann engar
aðrar stiuidir að spara en ekiungis
kvöldin, og fórum við þau flest
eitthvað út á lamdsbygðina í heim-
sókn, öll fjölskyldan, hjónin og
tveir dremig-ir þeirra, Stanley og
Sveimn, og svo gamli afi^ nefnilega
eg sjálfur, í bifreiö þeirra hjóna.
Eg sagði annir. Já, annir. Hve-
niær taka annir enda hjá b'leesuðuin
bændunum? Aldrei. Að geera sér
hug-mynd um óyrkt land með öllum
torfærmn, skógi, þykkum brasa-
ásum, grjóti miklu fyirir öllum
verkfærum, og ýmsu fleiru, veg-
leysum og örðujgleikum á allan
hátt, semi yfir verður að stíga, og
yfir er stígið^ l>ar sem sjá rná svo
tugum mílna skiftir óslitna, vagg-
andi tangamóðu, breiðandi sig yf-
ir alt héraðið, svo langt sem aug-
að eygir, og beinar, glerharðar
brautir auþtur og vestur, suður og
norður, og renna í g'egnum þessa
fegurð alla í góðri bifreið með
skemtiliegu fólki, er sannarlega
hressandj og ánægjuríkt. Já, það
liafa fylgt þessu annir, og það
mujnu æfinlega fylgja því annir^ að
breyta eyðimörku í aidingarð. Og
það eru sífeldar óslitnar annir að
halda þeissu öllu við, og taka síðan
uppskeru af þessum hveiitibreið-
u)mt sem þekja hjá mörgum bónd-
anum svo hundruðum eki-a skift-
ir, sem hafa 3—4 “lönd” undir, eins
og margir þarna vesturfrá. Um
hagíræðisilega afkomu bænda þar
þori eg ekki og vil ekki rita. EStt
er þó, isem eg þori að fuilyrða, að
hvair sem góðuir |og atortóusaidur
bóndi er, þá lifir harin og deyr cinn
sá allrn nýtasti og mesti sæmdar-
maður miannfelag.sinis. Hann ekki
einiasta leiur heiðarliega önm fyrir
sínu Ihúisi, heldur lfka feeður hann
fjöQda annara manna á erfiði síuu
og uppskeru.
Eg sagðist ekki þora að rita um
efnalegar ástæður bænda þar, enda
líka of skammian tímia dvalið til
að verða því gerkunmur. Alt er. á
hálfgerðu rambi óg lausum kjala
eftir htna voðalegU heimsstyrjöld.
Yonandi að guð gefi að tíminn og
hygnim og friðurinn bæti lalt, þeg-
ar fram Jíða stundir. Eri í samiræmi
við álit mitt á atorkiusömu mbænd-
um, langar mig til að siogja ykkur,
lesendur mínir, 'Ofurlitlia dagsanna
skrífclu. I>að eru. víst 25 sííian eg
í fyrsta skifti brá mér niður til
míns kæra Nýja Mands. 3?á voru
samgöngufæri öll mjög í molum og
vegir isiæmir. Eg fékk bát ofan að
Gimli frá Selkirk, svo gekk eg
gegnum þykkan skóg, for og flugur
allar götur norður. Og 'eftiir nokk-
uð laniga gön.gu, móður og sveitt-
ut, vík eg þar heim >að húsi og hitti
þar úti mjög myndarlega gamla
konu, sem eg frétti ieftix á, að var
miesta driftiar og sæmdiar konia, og
Bfklega framúirskarandi hreinskil-
in, sem eg virði til sómá hverrJ jier
sónu, þótt harit geti biltið stundum.
Eg bið hana að gefa mér að drekka
sem hún gerði, og spyr mig síðan
að heiti, og kvaðst eg Lárus heita,
og sýndist mér við það brún síga
á gömju koniunni. Og þegar eg
hafði drukkið Jyst mína, þá segi
eg: Þettia væri faJJeg lítil akur-
reini, sem Já frá húsdyrunum og út
að hiafskógi, sem var alt um kring,
ef ólnkkans trjástofnarnir væru
teknir burt, sem istanda alstaðar
eins og 'krækiber í skyraski á svona
örtlitlum blefcti. Þetta befðu ekki
Dakota-bændur liðið. I>á sprlakk
nú. iblaðran, því gamla konian
hvessir á mig augun og segir:
“í>ú munt vora frá Dakofca, eg
heyri ]>að á bölvnðum gorgeimum
í þér, em við þekkjum þá nú líka
töluivei't vel, og viitulm að þá vanit-
ar hvorki mionit eða stórlæti til að
að rífa í sundur ilöndin sín, en
skuMiþu eru þeir hlaðnir, eins og
skrattinn isköimnuniuim, og >eiga
ekki skyrtuna á skrokknum ef öilu
væri á botninn hvolft, 'en ekki
vantar að þeir taij nógu manna-
legia, einis og þú og þíniir líkar. Yið
erujm búin að búa hér 14 ár og eiig-
um skuldiaust það litla sem við
*
höfiuim undir höridum, og margt
rausaði gamia konan meir.
Þegiar hún van- búih, bað eg um
orðdð og sagði:
“Þetta er ekki að öliu leyti sanin-
mesti annafcími. Heyskapur að
enda og komsláttur að byrja. Og leikur hjá þér góða kona, eg þekki
Dakota bændur, því eg dvaldi þar
s. 1. vetur Og veit að þar eru margir
efixaim)eiiin. En láuini nú þetta
eiga sér stað, sem þxi segir, að
menn séu þar til sem ekki eigi
skyrtuna utan á sig, og þeir sömu
menn em búnir að brjóta upp og
yrkja aila sína landarcign. Og þó
þeir nú þyrftu að ganga slyppir
frá öllu isínu í dag eða á rnorgun
.með skyrtupa 1 skuld á kroppnum.
H)versu ósegjanliega nýtari og fræg-
ari menn eru þeir sarnt ekki fyr-
ir landið og mannfélagið — því ein-
hvert hiefir gagn af starfj þeirra
ag iandið orðið mikilsvirði — heid-
ux' gn þið sem búið hafið hér í 14
ár og iandareign ykkar varla doill-
arsvirði meira nú, en þegar fyrst
þið flutituð á það. Efalaust er það
lofsvert að geta ávalt séð sjálfum
sér vel borgið,/og vera ekki bundin
á skuldaklafa. En að bora sig nið-
ur eins og rnaur í holu og taka
'ekjkert tillit til lainds og þjóðar
frarnfara^ eða tiiahtn félagsheildar,
er ian gt frá því að vera lofsvert.”
Og þar sem nú gamia konan tók
ekki aftur til miáls, spyr eg hvað
langit sé til önnu syistur minnar,
senil eg ætlaði áð sjá. Þá segir korla:
“Hvert í ósköpuixum, ertu bróðir
hennar öninu konu Nikuiásar? Ja,
héma, eg þugsaði, að þetta væri
andskotinn hainn Lárus posituli, og
eg æitlaði ekki að verða of hýr í
hotrni iað taka. Kondu nú inn með
mér og þigðn góðani kaffisopa”, og
að því búnu skildum við sem beztu
vinir. Nú er þessi hreinlynda sæmd
arkoma löngu dáiln. En viðvíkjaUdi
bænduinuim, og í þeirra garð hvar
sem þeir eru, og í hvaða efnalegu
ástandi siem þeir kunna að vera,
þá eiru sömu orðin og hugsunin
sem á bak við þau stóðu og taiaði
tli gömki kommniar, jiafn sönn og
óhiutdræg þann diag í dag fyrir.
mína hugsun og álit, eins og þau
voru, þegar eg talaði þau.
Bændurnir bera heill og velferð
þjóðarirsnar á herðum eér. Drottinn
gefi að hagur þoirra gæti staðið
sem best.
Á mieðail þeirra, er eg heimlsótti,
og ekkj var áð,u|r getið í ritverki
miínu í haust etr toiið, voru þessir:
Ámi Jónsison í Mozart, gamall og
greindur karl, og eg hygg gróinn
að efnum. Hann lofaði iand þetta,
og kvaðst v,el ihafa fengið sitt
harðia erfiði jborgað^ Hjá honlum
dvaldi eg eina nófct. Og í þeirri
íerð kom eg til míns góða Friðriks
Guðmiundisisioniar, sém ávalt ,er ræð-
iiin og skemtiilegulr, og hefir marg-
ar og góðar igreiinar í blöðin ritað.
Hjá þeim sæmdiarhjónum hiafði eg
góðan beima.
iSuninudagiixn 12. ágúst fórum við
öll til Jóns Homfjörðs, sem áður
þjó hér í Frarntnesbygð, skamt frá
Árborg, honum virðist líða rnjög
vel, Og þar er hirðusnið og reglu-
semi á öllu. Honum ]>ótti mjög
vænt iim komiu mína, og tók okk-
ur mæfca vel. Einmig í isömu ferð
heimsófctum við Jón Sveinbjömssoft
sem er giffcur einni af dætrurn Þorb.
Fjeldsoð. Þar höfðu(m við k vöid-
mat. Jón er smiður imlkiJl og fjöl-
hæfiur gireiindiannjaður um mairlgtl,
og mér virtiist þau bæði mjög mák-
ilhæf og myndarleg hjón.
Lfka gisti eg eirna nótt hjá Helga
Pálssyni, giftur Heigu systur he.rra
Eggertssonar í Winnipeg og þeirra
systkinia. Þar leið mér ágætlega.
Helgi er í góðuim efnumi, síviranandi
og ekkert vsýnist á hann bíta; vel
greindur fyrirhyggjumaður og kon-
an samlhent f öllu, hjá þeim er gott
heimili. EiUiiug hoim,sóttn(rn við
Mns. Jackson som er okkja í sterk-
um efnum, að eg hygg, hún er dótt-
ír Eiríks Sumariiðasonar í Winni-
peg, sem margir kannast við.
Þanin 19 ágúst, sem var sunnu-
dagiir, ifórum við ÖH — í hifreið vit-
anlega — 12—14 mílur að mig minn-
ir, frá Elfros og heimisóttuím þau
góðkunnu sæmdaf-hjón, Tómas
Pálsson otg konu hams. Tómias er
alþfktur leiðbeininigamaður við
Jandtöku í norðvestur landinu,
fyrst í Þingvalla-nýlendui og síðan
í Yatnabygðum, iað almanniaróm
talinn drengur hinn bezti og miesti
skfrleiksmaður. Hjann tók sér ból-t
fastur fast við Foam Lake, og er
þar tmjög fallegt. Eg hygg, áð þeirm
góðu hjónum líði vel. Þar mætt-
um vi/ð hreinnii góðviid og aJúð, og
'leið tímjinn þvf fljótt og ánægju-
lega fyrir okkulr öll.
Oh

F 0 R N IR.
Það var forðum helgur heiðni-siður,
Hvert með fórnum gengi sér a,ð tryggja.
Hann er ékki alveg lagður niður,
Enn hjá goðastöllum fórnir ltggja.
Af þeim fórnum Mammon fær hið mesta;
Margir vilja eignast goðsins hylli;
Leggja hans á altar alt sit bezta,
Ástir, heiður, dygðir, vit og snilli.
Fórna einatt öðrum fyrir gróða;
Alveg jafnt og kostum sínum farga.
Nokkrir fylgja Gyðinginum, góða, 1
Ganga sporin hans og reyna að bjarga.
En þeir eru ekki allir kristnir taldir,
Af þeim, sem að kalla hæst á torgum,
Jesú nafn, og segjast sjálfir valdir
sælu til að njóta í himna borgum.
Þú, sem ganga vildir veginn góða,
En veizt ei hvert þú stefnir,'gæt að þessu:
Ef þú fórnar öðrum þér til gróða,
Ertu heiðinn, þó þú sækir messu.
En sértu frjáfls, með sannleikanum starfir,
Og sæll að hinum veiku og föllnu hlúir;
Ef þú fórnar þér í annars þarfir,
Þú ert kristinn, hverju sem þú trúir.
Böðvar H. Jakobsson.
í
í
►«*
Einn sunmidaginni, sem ieg dvaldi
þar vestna ifórum við til Foam Lake
— æði langan veg — tii að heiim-
sækja fornvin minn, Jón Einarsson,
isom býr 4 míhir isuður af áður-
nefndmn hæ (seoix mér þótti eitt
lagl'egasit.a þorpið, isom eg sá þar
vcsitm, þótt okki sé ýkjia stórt), og
dvaldi ieg þar tvo daga mru kyjit.
Ekki er það tiJgangur miinn, að
fiana að hilaða neinu oflofi á Jón,
eða þau hjón fyrir alúðar viðtökur
og meðferð á mér á allan hábt, og
hefðu þau; bæði holst viljað, að1 eg
Ixjfði vqi'ið þa(r íiangtxum /Jengúr.
Og eg sársé ©ftlr því nú, að eg
'gat ekki komið því við, að Vera
þar að mimsta kosti viku.
Eg verð að staldra ofurlítið við í
buganum^ úr því eg á amniaðborð
mjmínist á þeuna mæta miann.
jAlilir, seim einhver kynni hafa af
Jónj viita, að hann er vitur m/að-
Uir og líkicga með fjöMróðustu al-
þýðumlöninumj, sem hefir aflað sér
svo mikilla.r isjáifsimenitiunar, að það
©r því iíkaist, að inaðurinn geti inn í
'fiest gripið. Enda á hann feikilega
stóirt og umifaingsinikið bókasafn á
enisku máli miest, sem hann er ó-
þneyifcandi að losa og isækjia siinn
fróðleik i. En ]>að er líkia fleira
s'amiiliða þesisu. Hann er góður oig
hagsýnn bónidi, sem á ijómlandi
gott og iskemtilegt heimili, er þjóð-
hagasmiiður' á ait se,m hann ber
héndur aðv og hjá honum sá eg í
fullkonmasita stíl það, isam; heJzt
allir bændur þyrftu að eiga á sín-
uin bústöðum., eni það voru smíða-
itói, til nálega alis. Rúmgotit hús
fyrir trésnxíð'ar og smiðja mieð öll-
u|ip 'tillieyrandi áhölduim. Bn það,
eem eif til viil rniestu skiftir er það,
að hver hlutur er á sínum stað, og
ait v,el u)rn gengið. Líklega eru þeir
því miður fáir, ieða jafnvel enginn
bónidi, sem á jafnifagran >og fjöl-
skiiúðuigian blómiaigarð í kringujm
hús sitt af ýmisum sortu m. Og hef-
ur Æengið fræ og plömbUr, oft með
töluverði'í fyrilrhöfix, víðsvegar að,
bæði úr Bandarikjum og Canada.
Og samia má segja umx ýmisar trjá- \
tegumdir, som hann ihefir pJiaijtað.
Auðvifcað kostar þetta vakandi umi-
sjón og aðgæslu. En svo (er mjeð
alt »em vel á að fara, og horfir til á-
uægju og veliíðuiniar. Og og hygg
að langtum fleiri en almenit á sér
stað mieðal ianda ættu um
slujmartímann lað skreyta 1 kringuim
sinm búistað með fcrjám og blómsfcr-
um. Efalaust er það, >að fjölda-
mlargir fiairi en, raun er á orðin,
bæði m|enn jog 'konuir, geba gerit
heimlili sín iað paradís og liíað í
aldingarðitnum Eden. Það vanbar
um|hugsunina þolgæðið Og smekk-
vísina rtil þess, frekar en aJt annað.
Jón á tvö Jönd, sem hann býr á,
og á eniguim, skuldaklafa bundinn,
og álít eg bann efinalega velstæð-
ann, og að miörgu leyti mæbti taka
þenna bónda til fyrirmyndar,
Á i
IMörgum mætum manni og konu
kyntisit eg í bæinum Elfros, og þar
í kring víðsvegar, siem eg ekki hefi
hér getið, og er eg öllum inniJega
þakkláfcur fyrir alla aiúð og góð-
vild, og hafði eg mikla ánægju af
aliri þeirri kynning.
Nú var liðið fast að tíma hjá
mér að fara heiima á leið. Eri-“ sök-
UfTn þess, að1 eg var xtpphafilega
staðráðinn í að heim|sækja Narfa
Vigfúission o,g Ihans góðu konu,
Churehbridge og fá fierð þaðan til
gamalli tíð á íslandi, og heima ciga
í Tantallon, og kvað búa þar a,f
mi'killi rausn. Þá hiafði eg ásett
mér »ð fara aí vagnlestinni í
Ohurehbrigh og fá ferð þiaðan til
þeirra hjóna, siemj þó ekki igat orð-
ið, .sökuirn, of blautra hrauita út
þangað, og þótti mér sJæmlt. Svo
að kveídi 25. ágúst kvaddi eg mína
ástfólginu vini í Elfros, önnu dótt-
ur intna og drengi henniar og minn
kæra tengdason, eiinnig minn ó-
gl'Oyrmmlega trygðavin, sikáldið og
prúðmennið J. M. Bjamason, seim
ekki skildi við mig fyr en og var
kominn I sætið í vagninum. Ef við
ættuim í mxiklum meirihluta jafn
góða og göfipga menn, mieð hneimt
lijata og stóra sál, iseim hiann er, þá
væri vor harðsmúni heilmur að
(mjörgu 'leyti bétiri en hann er.
Nú bafði eg ritað gömjum vdnl
inlínum, Sveinibirni Loiftssyni til
Curchbritíge, isem eg bjósifc við að
þar ætti enn heimiii, að taka á rnótí
mér. Við Loftisson vorum búnir að
vinna samian við aktýgjasrníði, í
Winnipeg, fyrir langa Jömiguj og
lenigi var haim búinm að búa í
Churcbrigh og hafia þar liæði verzl-
un og akitý'gjaverkstæði. Bn nú var
hann fiuttur þaðan og búsettur í
Braden'bury.
Alt hafði samt góðan enda, og
þesisi gamli góði viniur sóibti mji'g
gagngert inn- í vagninn, þégar
gamli “Brúnn” kastiaði inæð inn I