Heimskringla - 07.05.1924, Page 4

4. BLAÐSÍÐA
HEIMSKRINGLA
WIJÍNIPI5G, 7. MJAÍ, 1924.
HEIMSKRINGL.A
(RtofnaS 18H6)
kenmr ftt ft kTerjnm miftrlkn < legt
Eigeodnr:
THE VIKÍNG PRESS, LTD.
KU «65 SAKGE.V'f AVE., WIItNlPBO,
Tnislml, ff-633T
Terí blaViini our $3.00 flrsranKarinn borg- <
Iðt fyrtf franu Allirr borftanir lendlot 1
rftbimaoni blaVaini.
SIGFOS HALLDÓRS frá Höfnum
Ritstjóri.
HÁVARÐUR ELÍASSON,
Ráðsmaður.
VtaoAskrtft tU blatixloci
THE VIKIIVG PRESS, L«d>, Box 3103
Winnlpear, Iftaa.
Utanrtakrlft tll ritatjflranai
EDITOR HEIMSKI1INGL.A, Box Sl05
Wianipng, Man.
The “Heimskringrla” is prlnted and pub-
lished by The Viking Press Ltd., 853-865
Sargent Ave., Winnipeg, Manitoba.
Telephone: N 6537
WINNIPEG, MANITOBA, 7. MAÍ, 1924.
Millilanda-
flutningsgjaldifi.
Nefnd sú, er sett foefir verið til þess, að
atíhuga fyrirkomulag á farkosti innan brezka
veldisins, hefir einnig heimsótt oss hér í Win-
nipeg. Hún mun hafa komið hingað með
þá fyrirættun, að athuga sérstaklega flutnr
ingsgjald á kornvöru, og það var álit mianna,
að það hefði komið töluvert flatt upp á hana,
er til tals. kom að hún kynti sér gaumgæfi-
lega flutniingsgjald á nautgripum austur um
haf.
Lengi hefir meðal bænda hér ríkt al
menn, m|egn og réttmæt óánægja yfir því af-
skaplega flutningsgjaldi, er ennþá er lagt á
nautgripi frá Canada til Englands.
Að vísu sverja eimskipafélögin sig náður
fyrir allar hellur um það, að ómögulegt sé
að setja það laegra, annars myndi þau fara
fullum seglum á gjaldþrotaboðann. Eh
reynslan hefir nú þráfaldléga sýnt, að svar-
dagar auðfélaganna í þeimí efnum, eru ekki
eins mnkiís virði og æskilegt væsri. Þeim er
nokkuð oft, eins og mörgum mauraglöðum
einstæðingum, fult eins sárt um pyngjuna og
þá fjársjóði, sem möluir og ryð faer ekki
grandað. Nú er þeirri sök, er hér ber að
leggja dóm á, svo varið, að hver sæmilega
samlagningarfær maður, hefir töluverð gögn
í höndum til þess að glöggva sig á, að hve
miklu leyti sá barlómtur eigi rétt á sér.
Það er nálega á hvers skynbærs manns
vitorði, að flutningsgjöld á sjó eru að mi:k!-
um miun lægri, en á landi. Hliutfallið er taJ-
ið að vera 7 á móti I, þ. e. a. s., að það er
sjö sinnum dýr ara að fá sama hlut fluttann
jafnlaniga vegalengd fandveg en ef sjóleið
er farin. >
Nú skulum vér athuga, hvemig þetta á
hér við.
North Atlantic félögin sameinuðu — og
eru þar með talin canadisku stjómarskipin
— ákveða ílutningsgjald fj'rir hvern lriandi
nautgrip $20.00 frá Montreal til Englands.
Nú er rúmlega helmingi lengri ir "^ frá Mont-
real til Gla'gow, en f ■ á Winnipeg lil Montreal.
Eftir fy.nefndu hlutfaHi ætti p.i ílutnings-
gjpldið í hverjum i\ utgrip frá Winnipe.j ti!
Montreal að vera $70.00. E>« það er svo
fjarri, því að svo sé, að það kostar aðeins
$10.20, að.'flytja 1200 punda grip þá leið.
Vér sögðum aðeiras, og munu þó járnbrautar-
féfögin hér sjá um sig, að skaðast ekki til-
finnanlega á þeim flutningi.
f stað þess að vera 3/z sinni hærra, er
þá flutningsgjaldið helmingi lægra landveg-
inn. Þar sem nú Iandleiðin er helmingi
styttri, sézt það, að með þessu fyrirkomú-
lagi kostar það hémmbil nákvæmlega jafn-
mikið, að flytja gripina sjóveg sem landveg,
jafnfanga leið.
Að mfnsta kosti ætti sjóleiðin öll ekki
að verða dýrari en landleiðin, frá Winnipeg
til Montreal. Yrði-hlutfallið þá 2 á móti 1, í
stað 7 á móti 1. Nú er nefndinni sýnt fram
á það, hér í Winnipeg, að hlútfallið var ein-
irtitt þetta fyrir stríðið. Þá kostaði það al-
veg jafnmikið að flytja gripina frá Winnipeg
til Montreal, og frá Montreaí til Glasgow, eða
nákvæmlega $7.26 landleiðina, en $7.30 sjó
leiðina. Nú kostar það hlutfallslega $10.20,
og $20. — Flutningsgjaldið á járnbrautun-
um hefir þá aukist um 40 % en á skipunum
um 170%.
Enginn efi er á því, að þetta flutnings-
gjalc^er a/ígerlega ósanngjamt. En lítils viyð-
ist hægt að vona frá núverandi stt jórn í þess-
um eínum. Sýna það bezt skjöl, er lögð
voru fram fyrir fyr áminsta nefnd hér í Win-
nipeg.
Maður er stundar nautgriparækt hér í
nánd við bæinn, leigði stjórnarskip til þess
að flytja 270 nau'tgripi frá St. John, N. B. til
Dundee: átti hann að borga $25.00 fyrir höf-
uðið, ef svo omargir væru gripimir, en þá
átti skipið fyrst að vera fuJIfermt.
Þegar til kom komust aðeins 247 gripir
í skipið, og það með naumindum. Var
honum þó reiknað “fullfermi”, 270 gripir á
$25.00, þ.e.a.5. í raun réttri var fhitnings-
gjaldið fyrir hvern grip $27.33.
Nú sá maðurinn í blöðunum hér í marz,
að Hon. W. R. Motherwell ætlaði fyrir
stjómarinnar hönd, að reyna að fá lækkað
flutnimgsgjald naiutgripa til Englands, og
símaði honum því til þess að vita hvert hann
gæti ekki fengið afslátt á þessari sendintgu
með stjórnarskipinu.
Svarið kom um hæl: Að $25.00 hefðu
verið tekin, af því, að skipið hefði farið út
af leið sinni, en annars væri gjaldið ennþá
$20. —
Þá var og nefndinni sýnt bréf frá Sir
Henry Thomton til Dr. Grisdale skrif-
stufustjóra. Tekur hann þar fram, að
stjórnarskipin séu 8, og sfcandi 4 þeirra í
nautgripaflutningum til Enig'l'ands. Gjaldið
sé $20 — áhöfuð og muni verða svo næsta
áir. Sé ekki hægt að kalla það hátt, er tillit
sé tekið til aðbúnaðar, fóðuirs, dýfalæknis,
o. s. frv., o. s. frv. Og hvað snerti það, sem
Sir Clifford Sifton hafi verið að tala um að
gjaldið væri vel hægt að lækka nsður í $10.
— þá nái það engri átt, hvert það félag er
það gerði, myndi umísvifa’Iaust fara á höf-
uðið.
“Góðann daginn!”
“Axarskaft
Þetta sýnir það, að bœndur hér eiga litla
von á því, að fá árétting • mála sinna hjá
stjómiarslkipafélaiginu canadiska. Og svar
Mr. Motherwell’s, þar sem hann er að mynd-
ast við að verja $27.33 gjaldið á nautshöf-
uðið frá Montrea! til Dundee, af því að “það
sé úr leið”, (frá Glasgow), þar sem 'skipið
er þó leigt fullfermt til Dundee, sýnir ljós-
lega hve mikils má vænta af búnaðarmála-
ráðuneytimu, sem stendur, í því efni að berj-
ast fyrir hagsmíuinum þeirra er nautgripa-
rækt stunda í þessu landi. Þegar stjórnar-
skipafélagið sýnist vera bundið á klafann
hjá “þeim samfcinuðu”, og búnaðarmála-
ráðuneyti sarn'bandsstjórnarinnar “sefur eða
er á ferðalagi”, eins og þar stendur, þá
er ekki il!a í pottimn búið.
Það lítur út fyrir, að það muni vera
býsna sterk auðfélög, sennilega með tölu-
verðum útlendum höfuðstól, (dönskum? ar-
gentínskumi?) sem sjái sér hag í því að
halda canadisku nautakjöti, sem mest frá
brezka matkaðinum. Á annan veg verður
þetta varla ski'lið.
Bændastéttin á talsvert marga liðsmenn
á sambandsþhnginu. Þeir aettu nú að láta
til sín taka um þetta málefni. Því er tæp-
lega treystandi of fast, að nefnd sú, er hér
kom, hrindi nokkru til leiðar þessu viðkom-
andi.
Það hafa lítií sólarmerki sézt á því, að
henai mjyndi það sérstaklega umhugað.
Harmingjan mlá vita hvert hún gerir mikið
annað, en eta og drekka sjálfri sér til lofs
og dýrðar. Það verður að minsta kosti erf-
itt fyrir hana, að gera öllu brezka veldinu
alt til ánægju. Og hér er líka vor eigin
stjcrn sjáffri sér og sínu landi næst. Því sé
ekki þessu flutnirtgsgjaldi þokað niður að
miun, og það sem fyrst, þá er ekki anmað
sýnJegt framiundan, en að nautgripamark-
aður vor á Englandi fari í hundana, en naut-
griparækt, ætti jafnhliða kornframleiðslu, að
vera helzta atvinnugrein þessa lands. Svo
vel er Ian'dið að því leyti að heimian búið,
frá náttúrunnar hendi. Og hvem rétt hefir
ríkisrekstur á sér hér, ef hann aðeins heldur
í sairta horfið og auðkýfinga “hringimiir”,
hverju nafni sem nefnast, að sjúga merg og
blóð úr bændastéttinni, þeirri stétt, er í þessu
landi flestumi löndum framar, hefir öll skíl-
yrði til þess að vera landstólpi.
Þjóðabúskapur og
styrjaldir.
Það er 'kuninúgra en frá þurfi að segja
meðal hagfræðinga, — og þarf ekki að
grafa svo djúpt til, — að langfæstar styrj-
aldir, sem háðar hsaía verið urn allan aldur
:afa “borgað sig”, í bráð eða lengd, þesgar
einungis er liltið á peningahliðiná, og eru þá
engin miannslíf reiknuð 'hve dýrmæt, sem
þau hefðu kunnað að reynast, né heldur lista- ■
verk og menningar, sem ekki verða metin tii ;
fjár á nokkum hátt, eins og t. d. listaverk
Fidíasar, bókasafnið mikla og einstæða í Al- !
exandríu, er kristnir mlenn flékkuou mann- |
orð sitt á um aildur og adfi, að brenna, og !
ótal margt fleira.
Nú irtundu mlargir vilja segja, að víst í
borgi styrjaldir sig oft peningalega fyrir sig- ;
urvegarann, þá er hann leggi undir sig stór
og auðug lönd, er gefi honum tekjur um ald- ;
ur og æfi. Það er bara það við þessu að
segja, að þessi aldur og æfi eru jafnaðarlega
þá til þeirra, er hann hefir sáð hatrmu hjá, og
faar þá innstæðu sína horgaða aftur með rent
um og renturentum. Ljós dæmi þessa eru
Þjóðverjar og Frakkar. Þeir eru nú búnir
að þreyta hólmgöngu haturs og hefndargirni
í mteira en öld, viðstöðulítið, og eru nú 'báð-
ir aðframkomnir af fjárskorti, enda hafa
ýmisir verið ofaná í þeim viðsikiftum og þá
Iátið kné fýlgja kviði, í hvert skifti eftir allra
fremsta megni.
En allra bezta dæirtið upp á það, hve ilk
styrjaldir borga sig, eru þó sennilega Eng-
lendmgar.
f síðastliðin 250 ár hafa þeir með blíðu
og stríðu, — þó töluvert minnia af blíðu, er
öllu er á botninn hvolft — verið að færa út
kvíarnar og auka veldi sitt. Og nú er svo
komið, að sólin sezt aldrei í Bretaveldi, að
þeir eiga meiri og auðugri nýlendur, en nökk-
ur önnur þjóð hefir nokkurntíma átt.‘ Sam-
anborið við flestar aðrar þjóðir 'hafa þeir
fengið fPest af þessum mjólkurkúm sínum
fyrir litla fyrirhöfn, þurft tiltölulega litlu til
að kosta. En frá því fyrsfca að þeir hófust
handa, að 'krækja sér í nýlendur, hefir raun-
iii orðið sú, að J>ær tiltölulega fáu þjóðir,
sem þeir hafa þurft að berjast um bitana við
hafa selt þeim svo dýrt sjálfstæði sitt, eða
svókallað tifkall til beinsins, er flogist hefir
verið á um, að þrátt fyrir allar sínar afskap-
legu tékjur af nýlendum s'ínum. hefir altaf
halíast á ógæfuhilið búskaparins hjá þeirn,
unz nú er svo komið, að “undir í djúpinu
sogar”.
Það er ekki ófróðlegt að fara tæp 250 ár
‘ aftur í tímiann, og virða fyrir sér með hverj-
um skrykkjum búskapurinn hefir gengið hjá
Englendingum, eftir því í hvaða stímabraki
þeir hafa staðið.
Árið fyrir stjórnarbyltinguna 1688, er
ríkisskuldin aðeins £664,263, en sú bylt-
ing, sem kölluð var hin “dýrðlega”, bætti
£16,000,000 bita í súpuna. Frá þeim tíma
i og þangað til að Anna drötning sezt að rí'kj-
um, er nokkurnvegir. kyrt, enda vaxa skuidir
þá lítt, en þá taka við herferðir Marlboroughs
hertoga, sem bæta við skuldina nær £38,
! 000,000, á liðugum tíu árum.
Töluverður hluti þeirirar upphæðar vanst
aftur á ríkisstjörnarárum George fyrsta, enda
var þá friiður í landi. En\á dögum sonar
'hanis Georgs annars (1727—1760) byrja
hreðurnar aftur. Þá kemur önnur Jakobíta
uppreisnm 1745, og þá fara Bretar að hafa
upp á isig skóna í Indlandi og lendir alvar-
Iega samian við FrakJca út af Canada. Þetta
ásamt ýrrtsum smiærri hreðum, eykur £87,
000,000 við ríkisskuldina.
Á rúmum fyrsfcu tíu árum Georgs þriðja
er særpilega góður friður, og þá rekur hver
iðnaðaruppfyndingin aðra. Arkwright býr
til spunalhjólið, Wedgwood finnur upp nýja
aðferð við postulínsgerð, James Watt finnur
upp gufuvél sína, fyrsta slagharpa er búin
til á Englandi, Hargreaves finnur upp spólu-
spunavélma, lisltaskólinn konunglegi er stofn-
settur og Arkwright- stofnsetur baðmulla’-
vefsmiðju rekna af gufuafli. Á þessum ára-
tug voru £10,000,000 borguð af ríkisskuld-
inni.
En þá kemfur styrjöldin við Bandaríkin.
ér sáðar urðu, og þá bætast £ 121,000,000
við skúldina, en þá nam alls £250,000,000.
En töluvert mikið hefst uppí það á þeim
rúmu 10 friðarárum, er þá fóru í hönd,
þangað tfl England flækist inn í stjómarbylt-
inguna frönsku og Napóleonsstríðin. Sú
blóðuga tuttugu og þriggja ára styrjöld bætti
£601,500,000, ofan á skuldabaggann, og í
janúar 1816 var öll skuldin orðm £900,436,
öoo.
Nú koma friðar- og þar afleiðandi upp-
gangs ár, og þegar Victoría drotning kemur
til valda 1837, þá er búið að grynka á
skuHdinni niður í £788,000,000. Enn er smá-.
borgað af þangað til Krímstríðið skellur á
1854, þá bætast enn £33,000,000 við skuld-
ina.
Nú kemur enn íangur kafli, sem má kalla
íriðarár, þó ýmfsar srrtáskærur ættu sér stað
hér og þar í útjöðrum brezka véldisins, enda
grynkar óðum á skuldinni, unz Hún er komin
mður í £635,070,635 árið 1899; minkað
um £1 53,000,000 á þessum 62 ríkisstjórnar-
árum Victoríu drotningar, sem yfirleitt höfðu
verið friðsæl.
En nú skellur á Búastríðið alkunna og
ýmisíega ræmida, og það eýkur ríkisskuld-
ina'um £142,752,190. En frá 1. apríl
1903, til 31. mórz 1914 vinnur ríkið af
þeirri skuld £115,518,571 , svo rikisskuld-
in öl'l nam um það leyti £661,473,765.
Það er býsna laglegur skildingur jafn-
vel fyrir eins voldúga þjóð og Bretar eru,
að græða eifct hundrað og finn'tíu miljón
pund á ári. Þó er það aðgaétandi og íhug-
unarvert, að þessi irtikli ellefu ára gróði
Jóhannes Vigfússon
Svo óheppilieig-a tókst til, að miynd eú, er átti að fylgja
minni'ngai'orðuniuiin um Jóhannes heitinn Vigfússion í eíðasla
blaði, 'féll úr fyrir vangá. Birtist hún nú hér, því seint er
botra en ialdrei, að siagtVer. Eni aðstandendujr beðnir vel-
virðingar á licssn óhapjii. 12. lína hafðá og fallið úr á fyrsta
dáiki oi síðu, og ekökk kornið í staðinn. Átti að standa: “í
umitali smekkvfe,m kvenna um hann”
Á'rið 1914 er rfkisskuldin sem
saigt £661,473,765. En á næstu
fjórum ófriðarárum, og tveim
vers'tu eftirkastaárunum, vex rfk-
isskuldin svo, að hún þá eftir sex
ár er orðin £7,831,744,300.
Nær álta þúsiund' miljóTiir! Upp-
hæðin er svo afskapleg, að nær
enginn mannlegur heili nær að
gera sér raunverulega hu'gmynd
uim hana. Að vísu er hún ekki til-
tölulegá svo miklu hærri, en skuld-
in fyrir S'tríðið vegna lággengi
peninigannia nú, og einnig ber þess
að gæta að Englendingar eiga úti-
stand'andi tvö þúsund miljón pund
frek, svo éf 'þau eru dregin frá
verður ölt skuldin ekki nerna 5|/2
þúsund mfljónir. En hún er samt
nóg til þess, að engar Ifkur eru á
öðru, ef nokkuð má dæmá eftir
mannkynssögunni, og þeim tákn-
um, er nú má sjá á só'l og stjörn-
um víða um heiirt, en að breAá
heimsveldið verði fyrir löngu lið-
að sundur í fjölda smærri og
stærri rfkja, líkt og Rómiaveldið
mikla fyrir nokkrum öldum, áður
en þessi skúld verður að fuHú lök-
in.
. ----------x-----------
Islenzkt takmark.
á, 'Or að kornia þeim skitninigi frarn
að hver miaður á Norðurlöndum,
sem irientiaður viil kallast, verði að
gota lesið Norðulr]andasiiigu Snorra.
Gg úr því iniunu 'engin vandræði
verða, að fá menn til að skilja, að
á fislanidi er ienn þann diaig í cíag,
rii' að sama málið, sem á Heims-
kringlu er.
III.
Ef vér tökum. í þessu málj rétta
stefnu, þá iminu íslenzkar bækur
verða lesniar um öll Norðurlörrd,
og víða þar sem byggir það fólk,
sem af Niorðuriöndum; er ættað. Og
það mun inargt merkilegra og þýð-
ingarmjeira verða xitað á íslenzku
eri; oss grunar nú, — eiukutn í nót-
um — þegar «kki liagar ein.s og nú,
umál i j óðarska j i u ri nn, vamtrauistið.
fylgi.sjeysið, og ekkj istefinir framar
í þeasu þjóðféiagi, eins og liingaiv
til ihiofir viiljað vcr,a svo oft, að því,
að aifmá snillinga þjóðarihnar, þjóð
innj allri til hins- injesta tjónis.
20. marz.
Helgi Pjt'cu rss.
------------0------------
Frá Danmörku.
• i.
Imgóifur landnámlsniaður, slíkur
sem Einar Jóntsson sýnir oss hann
A rnarhóli, lítur út eing og mað-
ur, sieim hefir sott sér ’tákmiark. Og
íslendingar þurfa að líkja ©fitir
þessum föður þjóðarinnar, og setja
sér takmark. Og þjóðartakrrtarkið
á að ycra j>að, að nemia aftur Norð
urlönd, fyrtr norræna tungu — það
er íslenzka og norræna menningu?
— og raunar mest Þá, sem er ekki
ennþá, ©n þarf að verða, o<> gotur
ekiki orðið, ef norrænt mál líð-
u j undir lo’-r.
II.
svo skammvínn, aÖ það eru aðeins örfá til-
felli í imamnkynssögumni, er benda mlá á, þar j nægir eldki til þéss að börga Ikös'tínaðinn
___■____________-_L~r:_____TIl l'_:t____ • i •___• a__r *v / * 1 i • 'v
sem sigurvegaranum hefir unnist tími'til þess,
með tilstyrk ránsfengs síns, ap rétta sig
fyllilega úr skuldasúpunni, er styrjöldin hef-
ir bakað honum, áður en hann, fyrir eðlilega
r'ás viðburðanna, missir hann aftur, annað-
hvort til nýuppstaðinna ofbeldismanna, eða
fyrir þri'ggja ára herferð á móti dvergþjóð,
eins og Búinn var. Sézt þó bezt tíu árum
siðair IhvíMkuir barnaleikur slfk he/rferð ,er
í rhun og veru á móts við það, er tvær nokk-
urnveginn jaifnsterkar þjóðir ta'kast á í
heljarfangi lífs og dauða.
Hin ísLcnzka jrjóð er nú lítils met
in úti í löndum, og jafnvel á Norð-
urlöndum, þó að nánu.stu frænd-
urnir séu þar. Og er við því að
búast. Vér 'eru'm svo fáir, og jiað
sem er ennþá mikliu( verra, svo ó-
narnitaika. Og hér á landi hefir vorið
svo sem tíu \ sinnum erfiðara sð
þrífiast en í Nomgi, Svíþjóð og Dan-
miörku. — ,En að l»esisu heífir ekki
verið giætt sém skyldi. Sambands-
sjóðurinni hefði, ef til vul, orðið svo
sem tíu sinnum rfflegri, ef það
hefðj verið igort. — Vér verður aí>
kenna lieiimimmn að liafa þjóð vora
í meiri mietuin, Og aðfierðin til þess
er, að kenn,a öilum að skilja, hvaðti
igagn m!á afi. henni hafia. Einnig
ifraandþjóðir vornr á Norðurlöndum
sem oru svo maninmargar og mátt-
i^gar, í samanbui'ði við oss, eru af
(stÓTþjóðumum lftils metnar, hjá því
«em þyrfti að vena. En svo miun
ekki verða, þegar Norðurlandaþjóð
irnar fiara að skilja sitt hlutverk.
Og það seoni vér yerðijr >að byrja
iSamningur Dana og Norðmianna
uin Græniand var til fyrstu um-
i;æðu í fólksþinginiu á jwiðjudag-
inn. var. Cold utanrík'isráðherra, I.
C. Christensen og Stauning lögðu
til að samningsfruimvarpið væri
samjþykt. Purschel og Zahle
fundu ýmisicgt að einstökum at-
riðum samningsins og töldu.ýms
tonmerki á að sam,þykkja hann.
Lagði Punschel til að málið yrði at-
ihuigað í nefnd og tók Zahle í sama
istreniginn. Eftir að I. C. Chri'sten-
sen hafði lýst yfir því, að ekki væri
venja að hafia á móti nefndara&iulg-
un á málum, var 15 manna nefind
kosin í mólið. “Nationaltidende”
seirn út kanfiu á þriðjudag«kvöldið
fara svofeldum orðum um þetta:
“með l>ví _að svo áliðið er orðið
þingtímanis, ,að þinglausnir fara
fnam á lau|gardiaginn, njun þin skip-
aða nefnd tæiplega geta lokið störf-
uim sínum, og er þá frumvarpið úr
sögunni á þessu þingi og verður að
leggjast á ný fyrir næsta þing, ef
rniönnuin þá leikur liuigur á að það
nái framigiangi”.
Frá Islandi.
Guðmundur Hllíðdal Verkfræðing-
úr tiefir verið skipaðuji’ símaverk-
fræðingur landsins og forstjóri bæj-
arsferta Reykjavíkur.
bextu'gsafmæli á í
ríður Ásgeirsdóttir
holti.
dag frú Sig-
frá Hjarðar-