Heimskringla - 20.08.1924, Síða 6

b. BLAÐSIÐA.
HBIMSKRINGLI
WINNIPEO, 20. ÁGÚBT, 1924.
Ekki má sköpum
renna.
SIGMUNDUR M. LONG, þýddi.
Percy Ieit á öskjuna, sem lá á borðinu. Cynthia
tók hana og gekk til dyranna. I dyragættinni sneri
hún hér við, leit um öxl og sagði:
“Percy, hefurðu nokkuð af púlverinu hanada
bér?”
“Já,” sagði hann, án þess að líta upp. “Já,
þakka þér fyrir, góða nótt Cynthia; vertu ekki á-
hyggjufull um mig”.
\
t
24. KAPÍTULI.
Morguninn eftir, þegar kirkjuklukkan sló fimm,
bankaði Parsons á dyrnar hjá Cynthiu og flýtti sér
inn.
“Fyrirgefið að eg geri yður ónæði, ungfrú”,
sagði hún. “En Percy er mikið veikur, Supley
heyrði hann stynja, og svo fór hann inn til hans, og
leit hann út fyrir að vera mikið veikur.”
“Hvað gengur að honum?” spurði Cynthia, og
fleygði morgunkápu yfir sig.
“Það veit eg ekki ungfrú. En eg veit aðeins, að
hann finnur mikið til, og hefir verið mikið veikur
í nótt. Supley vildi senda eftir lækni, en Percy bann
aði það, og sagði að sér væri að batna, en hann er
hræðilega fölur og titrar allur”.
“Get eg gert nokkuð fyrir hann?”
“Nú skal eg koma”, sagði Cynthia. Parsons
hraðaði sér burtu, til að láta Percy vita, að Cynthia
væri væntanleg. Hún fann Percy sitjandi á rúminu
( morgunfötum, fölan og fremur veiklulegan í andliti
“Þakka þér fyrir, að þú kemur, Cynthia”, sagði
hann, “það var vinarbragð af þér. Eg veit eigin-
lega ekki hvað það er, — eg er nú heldur skárri,
en ekki er eg góður”.
“Getur ekki verið, að þú hafir borðað eitthvað
«em þér varð ilt af?” spurði Cynthia.
Hann hristi höfuðið.
“Eg hefi ekki borðað neitt sérstakt”, sagði hann
Ekki af öðru en því, sem var á borðinu, og þú neytt-
ir af, eins og eg. En samft er eins og mér finnist,
að eg hafi fengið einhverja eiturtegund ofan í mig”.
Cynthia leit á náttborðið, er stóð hjá rúminu.
Þar var samanbrotið pappírsblað, sem hafði sjálf-
sagt verið utanum einn skamt af duftinu.
“Púlverið, hefur þú tekið nokkuð af því?”
spurði hún fljótlega. Hann hneigði sig.
“Já, það er að segja. Eg tók aðeins hálfann
skamt. Eg mundi hvað Iyfjafræðingurinn sagði, og
hugsaði, að varlega væri að taka ekki nema hálf-
an skamt.”
óvanalegar hrukkur komu á ennið á Cynthiu.
“Eg er hrædd um að það sé duftið, sem þú
veiktist af”, sagði hún.
“Já, en Lafði Westlake brúkar þetta meðal iðu-
lega og tekur æfinlega heilann skamt”, tautaði hann.
“Hún er vön við það”, tók Cynthia framí, “það
gerir svo mikið til”.
“Já, ef til vill”, viðurkendi hann. “Mér hefur
liðið ákaflega illa, en er miklu skárri. Eg ætla að
leggja mig fyrir aftur og vita hvert eg get ekki
sofnað, það var leiðinlegt, að þetta skyldi auka þér
/ **
onæöi.
“Heldurðu ekki” — Cynthia gekk fram að hurð-
inni — “ að við ættum að ná í lækni?”
En Percy sagði afdráttarlaust, að þess þyrfti ekki
með. Ef nauðsyn krefði, mætti senda eftir honum,
nær sem vera skyldi, og Cynthia fór til síns herberg-
is, það kom henni ekki í hug, að verið gæti, að
Lafði Westlake hefði veikst af duftinu. Hún gat
ómögulega sofnað aftur og lá vakandi, þar til ParsonS
kom inn til hennar á vanalegum tíma.
“Herra Percy sefur eins og næturvörður, ung-
frú”, sagði hún, það hefur eflaust verið eitthvað
sem hann hefur borðað, — máske þessar grænu
fíkjur, sem honum þykir svo góðar — ”
Hún þagnaði, er þær heyrðu hljóð, semi þeim
virtist vera í svefnherbergi Lafði Westlake, og á
sama augnabliki kom herbergisþerna frúarinnar í á-
kaflega óttaslegin, inn í herbergi Cynthiu, náföl og
stamaði:
“Mylady — Lafði — hennar náð — ”
Cynthia og Parsons flýttu sér inn í svefnherbergi
Lafði Westlakes, og á sama augnabliki og Cynthia sá
andlit gömlu frúarinnar, skildi hún orsökina til
hræðslu þernunnar. Laafði Westlake lá hreyfingar-
laus, með augun líflaus starandi uppí loftið og hend-
umar kreptar um rekkvoðina.
Á sömu svipstundu, var ems og þessi skelfing
væri komm til eyrna alls vinnufólksins í hinum stóra
skemtiskála. Cynthia lá á hnjánum við rúmstokk-
inn. — Fast hjá henni og vinnufólkinu, sem hafði
þyrptist þar inn, stóð Percy í hárauðri morgunkápu, e
andlitið hvítt, eins og kalkaður veggur.
“Er — er hún — ”, hvíslaði hann með hásum
róm.
“J”, svaraði Cynthia, svo látt að varla heyrð-
ist.
“Guð á himnum”, sagði hann, “það er — er
duptið”.
Meðan þessi hræðsla og ráðleysa var á öllum,
kom læknirinn. Allir þokuðu sér hægt frá herberg-
inu, og hann byrjaði sitt rannsóknarstarf. Lafði
Westlake hafði þegar verið dauð nokkra klukku-
tíma. Eftir vitnisburði læknisins, var hjartabilun
dauðaorsökin, sem kom til af — hann þagnaði og
tók duftið til sín. Hann efaði ekki, að efnafræðis-
leg rannsókn mundi staðfesta grun sinn. Einkum
eftir að hann heyrði um lasleika Percys.
Laeknirinn var roskinn maður, vel liðinn, sem
læknir, og nríeð mikla aðsókn. Hann sá, — það
gerði hans mikla reynsla og heimsþekking — að svo
háttsett fjölskylda, sem Lafði Westlakes, yrði hvað
sem kostaði, að láta fara fram nákvæma ransókn,
til að fyrirbyggja slúður og getsakir. Hann spurði
Percy um kaupið á duftinu, og lét sér nægja að
tilkynna, að Lafði Westlake, hefði dáið af eitrun.
— afleiðing af ofstórum skamti af deyfandi með-
ali. Hann athugaði lyfjaseðilinn frá Sir Alford, og
hristi höfuðið.
Svona sterka inntöku, hefði eg ekki viljað
skrifa handa neinum,” sagði hann alvarlegur. En
Sir Alford þekti nákvæmlega byggingu Lafði West-
lake, og hefur því álitið, að það væri hættulaust,”
bætti hann við með embættissvip og bróðurlegumi
velvilja. — “Það gat Iíka verið að hennar náð —
Ó, jæja, hún var ekki sérlega varasöm með sjálfa
sig. Og þessháttar hjartabilun, getur komið fyrir
án nokkurra ytri orsaka. En eg hefi aldrei haldið
af þessháttar meðölum, en —
Hann ypti öxlum.
“Verður hér nokkur rannsókn hafin?” spurði
Percy. Þeir voru inni í hans herbergi, og hann
huldi að nokkru leyti andlitið með hendinni, sem
ekki var laust við að titraði.
“Nei, nei, það skil eg ekki”, svaraði læknirinn,
“það eru aðeins fáir dagar síðan Lafði Westake
gerði mér þá æru, að láta mig skoða sig — ”
“Svo, það vissi eg ekki”, sagði Percy fljótlega.
“En meðal annara orða, herra Standish, ætti eg
ekki að skoða yður, þér hafið líka tekið af duftinu
— orðið veikur, og ekki vel kománn yfir það enn-
þá — eg ætla að gefa yður lyfjaseðil, — já, þetta
er leiðinda saga — en munið í næsta skifti, að fara
varlega með þessi svefnlyf, þau geta verið, eins
og þér vitið, mjög hættuleg.”
Viku síðar sat Cynthia svartklædd í bókaher-
bergi hallarinnar í Belgrave Square. Lík Lafði
Westlake var flutt heim og grafið, og heimurinn
gekk sinn vana gang. Cynthia sat við gluggann og
horfði á manngrúann á gangstéttunum. Híún var
ekki verulega búin að gera sér grein fyrir því, að hin
viljasterka og ráðríka gamla kona, sem hafði tekið
svo afar mikinn þátt í lífskjörum hennar, væri nú
ekki framar við að geta.
Fyrir þá, sem Lafði Westlake hafði umgengist
— því Lafði Westlake átti enga vini, — var henn-
ar hastarlega fráfall eiginlega engum harmur. Cynthia
hafði þar á móti aðeins þakklætis og hlýleika til-
finningu til hinnar dánu, sem ætíð vildi gera fyrir
hana, það sem hún áleit að væri henni fyrir beztu.
Cvnthia skoðaði sambúð þeirra, fVá bjartar^ og
betri hliðinni, en hins mintist hún ekki, já, enda þó
hún hefði vitað um samsæri Lafði Westlakes við
Lafði Alicia, mundi hún hafa fyrirgefið það. Dauð-
inn dregur úr öllu þessháttar. Hugurinn var að
mestu leyti hjá Darrel, eins og oftast, þá kom Supley
inn og sagði að herra Percy Standish, óskaði að
fá að tala við hana. Þegar Percy kom inn í stoi.
una, var útlit hans líkast því, að hann væri nýris-
inn upp úr stórlegu, og Cynthia réði ekki við það,
— henni lá við aumkast yfir honum, og hendin, sem
hann rétti henni var ísköld.
“Nú, þú ert kominn til baka, Percy”, sagði hún,
því eftir jarðarförina, hafið Percy farið úr borginni.
“Er heilsan betri?”
“Já,” sagði hann, en rómurinn var eins hljóm-
laus, eins og andlitið var litlaust.
“Já, þakk. það er miklu betra, og þú Cynt’nia, eg
vona að þér líði vel. Eg kem nokkuð tímanlega,
en mér datt í hug, að verið gæti, að þér væri þága
í, að eg kæmi fyr en aðrir, það væri máske, eitt
eða annað, sem þú vildir segja mér, það er auðvit-
að ekki cfasamt að Lafði Westlake hefir gert þig að
aðálerfingja sínum.
Cynthia hristi höfuðið. “Af hverju dregurðu
það?” sagði hún í lágum róm.
Hann brosti alvarlegur. “það er alls enginn vafi
á því”, sagði hann sannfærandi.
Með öllum sínum smágöllum, hafði hún þó mlikla
réttlætis tilfinningu, og allir vissu, að hún skoðaði
þig sem kjördóttur sína. En hvað eg vildi segja
— þú ættir að fara héðan um tíma, það er ekki
hressandi fyrir þig, að vera svo gott sem einmana í
þessu stóra og þögula húsi. Farðu að sjónum, ein-
hversstaðar eða úr landi. Eg skal hjálpa þér, með
alt hvað þig snertir heimafyrir, já, með sannarlegri
ánægju, ef þú vilt þyggja það”.
Cynthia þakkaði honum.
“En”, bætti hún við, og brosti veiklulega. “Það
er ekki vert að ráðgera neitt ennþá. Eg efa ekki
Percy, að þú kannist við söguna af konunni með
eggjakörfuna.”
“Já, já, það verður bráðum alt opinbert”, sagði
hann og leit á klukkuna. Hann stóð við hliðina á
henni, og horfði út á götuna, og það sló Cynthiu á
ný, hve gerbreyttur hann var orðinn. Ekki aðeins
að hann var magur, hvítleitur og þreytulegur, en
hans gamli sjálfbyrgingsskapur var alveg horfinn. í
þess stað var komið yfir hann sérkennilegt eirðar-
leysi. En Cynthia taldi sér trú um, að þetta vætru
afleiðingar af fráfalli Lafði Westlake, og hvernig
það atvikaðist. ,
Opinberlega var því máli ekki hreyft, en sagan
um duftið varð orðfleyg og vakti forvitni meðal
manna, en svo var það ekki meira, enginn grunaði
neitt óvanalegt, þessháttar tilfelli eru of almenn til
þess að þau vekji nokkra sérstaka athygli.
Þau heyrðu nú skóhljóð og mannamál í fram-
höllinni og Supley nefndi nafn persónunnar, sem
Cynthia bjóst við að kæmi. Sá fyrsti sem kom, var
lögmaður Lafði Westlakes, herra Lorton. Það var
roskinn mjaður, vel að sér, vinsæll og vandaður.
Þegar hann hafði heilsað Cynthiu og Percy, gekk
hann að borðinu og raðaði skjölum sínum. Litlu síð-
ar kom Lord Spencer Standish. Ekki fyrirmannleg-
ur í framgangi, né búnaði; Iagði af honum tóbaks-
reykjarlykt, af vindlingi, sem hann fleygði frá sér um
leið og hann gekk inn. Fjarskyldur ættingi Lafði
Westlakes, sem lengi hafði þráð þetta augnablik, í
þeirri von, að af þessum feikna auð fengi hann máske
nokkra mola. Hann kom inn með öðrum, en fjær-
skyldari náunga, einum af Standish ættinni, sem
hafði þessa fáfengilegu von.
Cynthia hvíslaði að Supley, að láta vinnu fólk-
ið koma inn.
Herra Lorton leit þá sem komnir voru, og svo
opnaði hann erfðaskrána. Cynthia leit út á götuna,
en Percy var hálffalinn bak við gluggatjaldið, þar
stóð hann, krosslagði handleggina, og horfði niður
fyrir sig, það var Iíkast, sem þessi athöfn kæmi hon-
um ekkert við.
Herra Lorton byrjaði að lesa erfðaskrána með
þurrum róm, og það kom heyfing á vinnu
hjúahópinn, þegar nafn einhvers af því var lesið upp,
þar næst fylgdu gjafir til nokkura velgjörðastofnana
og Cynthia heyrði sitt eigið nafn lesið upp, í sam-
bandi við þúsund pund, sem henni voru ánöfnuð.
Augnablik síðar steig undrun tilheyrendanna fr£im
úr öllu hófi, er þeim varð skiljanlegt að Lafði West-
lake hafði tilnefnt frænda sinn Percy Standish sem
aðal erfingja að auð sínum.
Hljóðskraf og undrun sem hafði komið á þá, sem
viðstaddir voru, sló nú í dúnalogn. Allir litu á
Cynthiu og Percy til skiftis. Supley var hinn fyrsti
sem jafnaði sig, hann rétti úr sér, og leiðbeindi
vinnufólkinu út. Ein frændkona Lafði Westlake,
var sú fyrsta, sem talaði.
“Eg held eg skilji, það var ekki eðlilegt,” stam-
aði hún, og rómurinn titraði ag vonbrigðum og
gremju.
“Er eg ekki nefnd á nafn?”
“Nei, frú”, svaraði Lorton alvarlegur.
“0g mitt nafn ekki heldur?” spurði fjærskyld-
ari ættingi.
“Nea, Sir”, svaraði lögmaðurinjn jí sama tón.
þau voru bæði reið. Stóðu upp og fóru út án þess
að segja neitt.
Herra Lorton stóð líka upp, gékk til Percy og
rétti honum hcndina kurteislega.
“Eg óska yður til lukku, herra Standish”, sagði
hann, og bætti við í sömu andránni og sneri sér til
Cynthiu. “Jafnframt verð eg að Iáta í Ijósi undrun
mína, og meðlíðan, ungfrú Drayle.”
“Já, en heyrið þér, — eg skil ekki”, sagði
Percy hás. “Haldið þér virkilega að frænka mín
**
“Hafi sett yður, sem aðal erfingja? — Já”,
svaraði Herra Lorton. ‘En — en Cynthia — ungfrú
Drayle”, sagði Percy með tilburðum, sem áttu að
sýna meðlíðan. “Eg áleit — og það gerðu allir, að
hún mundi erfa meginið af dánarbúi Lafði West-
lakes. — Hún var kjördóttir frænku minnar — ”
Herra Lorton hristi höfuðið og sló á erfðaskrána
sem hann hafði í hendinni. Percy þerraði svipadrop
ana á sínu föla andliti.
“Það getur ekki verið mteiningin”, hrópaði hann
hásum róm. “Það er hræðilega ranglátt og erfða-
skráin hlýtur að vera ógild, þaðvar orðfleygt, hvað
frænka mín ætlaði sér. — Hún hafði lofað því, þeg-
ar hún gerði Cynthiu að kjördóttur sinni, að hún
skyldi sjá fyrir henni.”
Cynthia lagði hendina á öxl hans óþolinmóð og
sagði:
“Lafði Westlake hafði rétt til að gera við eign-
ir sínar, það sem henni sýndist”, sagði hún mjög
Iágt.^
“Hvenær var þessi erfðaskrá samin?” spurði
Percy með áfergju.
“Erfðaskráin var gerð á skrifstofu minn 10.
dag Marzmánaðar”, svaraði herra Lorton. “Að vísu
var það ekki fullgert að því sinni. Lafði Westlake
vildi hafa eyðu í því. En hún var fylt út 12. júní
/ / **
i ar .
Þetta vakti umhugsun hjá Cynthiu. Þetta var
sami dagurinn, sem Lafði Westlake hafði í hótunum
að reka hana út úr húsinu, eftir hina áköfu orða-
sennu milli hennar og Darrels. Henni varð nú Ijóst
hversvegna nafnið í erfðaskránni varð Percy Stand-
ish fyrir Cynthia Drayle.
“Má eg sjá það?” sagði Percy, og tók skjalið .
og horfði á það, órólegur og til hálfs utan við sig,
svo sneri hann sér til Cynthiu.
“Já, það virðist að vera þarna,” sagði hann með
óstyrkum róm. “En eg ætti ekki að þurfa að segja
þér það, Cynthia. Eg neita að taka við arfinum.—
eg á við að hann skiptist til helminga, milli okkar
**
Cynthia rétti úr sér, og blóðroðnaði í andliti,
svo lagði hún hendina á arm hans og brosti veiklu-
lega.
“Nei, Percy”, sagði hún. “Við skulum ekki tala
meira um þetta. — Ekki að þessu sinni. Gerðu svo
vel, að koma inn í borðsalinn. Lord Spencer, herra
Lorton.”
Báðir herramennirnir horfðu á hana, en hún
gekk á undan þeim inn í borðsalinn. Lögmaðurinn
með hluttekningarsvip. Lord Spencer með aðdáun
í sinni tiltölulega sljóa andliti. Það var dauflegur
miðdagstími. Enginn virtist hafa góða matarlyst,
ekki einu sinni Lord Spencer, þar á móti drakk hann
mikið, af og til kom undrunarsvipur á hann, er hann
leit á Cynthiu. En hann dvaldi ekki lengi eftir mið-
daginn. Herra Lorton sagði, er hann kvaddi Percy:
“Þér viljið máske vera svo elskulegur, herra
Standish, að koma upp á skrifstofu mína, klukkan
ellefu á morgun. Það er ýmislegt, sem við þurf-
um að tala um”.
Lord Spencer Standish stóð og horfði á Iög-
I manninn, svo gékk hann til Cynthiu.
“Eg held eg ætti nú að hafa mig á stað, ung-
frú Drayle”, sagði hann í rólegum virðingartón. “Eg
! er ekki vanur að tab. mikið við tækifæri, eins og
j þetta, en eg vil að eins segja yður, að það sem Percy
sagði áður, var alveg rétt, og samkvæmt minni skoð-
| an, þá er það sanngjarnt að hann gefi yður helming-
inn, og þér megið ekki segja nei”, takið eftir því,”
bætti hann við með ákafa, “þetta hlýtur að stafa af
misskilningi. Lafði Westlake — þér fyrirgefið —
hefur ætlað yður altsamian, en reiðst út af einhverju,
og svo hefnt sín með þessari ólukkans erfðaskrá, —
það var rétt eftir henni. En Percy veit hvað hann
á að gera.” Síðustu orðunum vék hann til Percy’
sem stóð þar nærri fölur í andliti, hann hneigði sig.
“Cynthia veit, að eg vil gera það, og eins hitt,
að eg vil ráða. Eg fer nú, Cynthia, þú vilt líklega
helzt vera ein um stund, þetta hefur verið þreytandi
j dagur fyrir þig. Mér finnst sjálfum eg vera eitthvað
! undarlegur. Eg kem hingað á morgun, þegar eg er
búinn að vera hjá herra Lorton”.
Hönd hans var nú ekki köld lengur; hún var eld-
j heit, þegar hann kvaddi Cynthiu. Lord Spencer tók
þéttingsfast í hendina á henni, og hélt henni Iítils hátt-
i ar. “Þér komist að raun um það, ungfrú Drayle”,
sagði hann hughreystandi og næstum reiðum tón.
Við Standishar erum ekki eins vondir og okkur er bor
ið á brýn, sannið til.”
Feðgarnir fóru út, og fylgdust að þegjandi nið-
ur götuna. En er þeir komu nærri einni af hinum
fjölförnustu götum, stansaði Lord Spencer, horfði
framundan sér, og sagði með þurrlegum róm:
“Já, svo — þrátt fvrir alt, hefurðu fengið alla
peninga Lafði Westlake.”
“Það lítur út fyrir það”, svarið Percy, án þess
| að líta til föður síns, en vætti varirnar með fingrun-
J um. Þeir stóðu um stund þegjandi, en Lord
í Spencer hélt áfram að stara út í loftið með sér-
kennilegu augnaráði. Svo sagði Percy hikandi, eins
og hann tæki það nærri sér.
“Mér — mér kemur þetta óvart. Mér finst
1 erfðarskráin afar ranglát — ranglát gagnvart
I Cynthiu”.
Lord Spencer hneigði sig með samanklemdar
! varir. Já, þú hefur rétt sagði hann, með drætti
kringum munninn, “það er einkennilegt, en þú ger-
ir skvldu þína, eins og þú sagðir, er ekki rétt?”
“Já, öldugis áreiðanlega”, svaraði Percy fljót-
! mæltur. Eigum við ekki að halda áfram — eg
vil fara heim og hvíla mig —
Hann tók í hendi föður síns, en í stað þess að
endurgjalda eins og vera bar, tók hann að sér hend-
ina og sagði stutt en ákveðið, en forðaðist að líta
framaní Percy:
“Eg fer á klúbbinn”, svo fór hann leiðar sinn-
ar niðurlútur, eins og hann flýði frá óbekkum sam-
ferðamanni. Percy stóð kyr, og horfði á eftir föð-
j ur sínum. Blóðið streymdi fram í kinnarnar á hon-
j um og myndaði þar svo rauða bletti, en augnatillitið
var hræðslublandið.
J.
26. KAPÍTULI.
i
Cynthia stóð við dyrnar á hinni stóru dagstofu,
1 sem hinn nýii eigandi að Westlake-húsi, herra Percy
! Standish hafði nú einsett sér, — og öllu húsinu, í
það heila tekið — að endurbæta og breyta eftir
I allra nýjustu tízku, — og beið meðan kofortin henn-
ar voru borin ofan. En hin trúfasta Parsons, sá
um það. Fyrir tár og innilegar bænir hafði hún seint
j og síðar, fengið Cynthiu til að taka hana með sér, til
kofans í Summarleigh, þar sem Cynthia ætlaði nú að
setjast að.
Það voru liðnir tíu dagar, síðan erfðaskráin var
opnuð, og Cynthia hafði fast afráðið hvað hún
skyldi gera; jafnvel meðan hún hlustaði á herra Lor-
tons þurrlega málróm, og henni var ljóst, að hún var
ekki erfingi að hinum stórkostlega auð, sem Lafði
Westlake lét eftir sig.
Hún ætlaði heim. En hvað það var gleðilegt —
óviðjafnalegt að indisleik. Hún fann að hin stóra
höll Lafði Westlake, eða hinn ríkmannlegi skemti-
skáli í Lucerne með alia þá prýði, sem þar bar fyrir
augun, hafði þó aldrei verið henni sem reglulegt heim-
ili. Hún ætlaði heim í litla komann sinn, og beið
þar heimkomu föður síns; þar hafði hún verið ánægð
og gæfurík. Hún hafði nýlega fengið frétt um, að
hann væri á leiðinni heim til Englands. Ferðalagi
has var lokið, og hann þrági a sjá litlu Cynthiu sína
aftur. Bréfið var henni til ósegjanlega mikillar á-
nægju og gleði, og hún las það með tárin í augun-
um.