Heimskringla


Heimskringla - 27.08.1924, Qupperneq 5

Heimskringla - 27.08.1924, Qupperneq 5
WINNIPEG, 27. ÁGÚST, 1924. HEIMSKRINGLA 6. BLAÐSIÐ l Nei það er ekki ást. Nei, er ekki ást — t>essi eldur, sem hjörtun brennir. heldur samstilling þroskaðra sálna, er í sorginni nálgast hvor aðra, sem úr þjáningum þungrar reynslu og úr þrælshlekkjum vanans brjót ast, eins og röðulsins regin skin út úr rofi þrútinna bólstra. Það er samstilling, heilög og há, og eins hárrétt og lögmálið mikla, sem að stjörnunum beinir braut gegnum bládjúp hins eilífa geims. Það er samstilling huga og hjartna. Það er hamskifti tilfinninga, sem að brýzt út í brennandi koss- um. Þegar tinnu er steðjað við stál, hrýtur steinninn neistum og bloss- um. I nótt mig dreymdi draum, sem draumur var þó ekki, því eg var ekki eg, en eg og þú vorum eitt. I þér eg þekti mig og þig í mér eg kendi; við urðum á undra hátt að einum og sama manni, eins og lindir sem renna í læk og líða saman að ósi. Svo sár-ljúfa sælukend hefir sál mín aldrei þekt. I dag hefir draumurinn ræzt í dásemi samstillingar, þegar heilög hjartabönd voru hljóðum faðmlögum tengd og með kossum krossuð og signd. Nei, það er ekki ást — þessi eldur, sem hjörtun brennir, heldur samstilling þroskaðra sálna er í sorginni nálgast hvor aðra. Magnús Á. Árnason. S. F. 13. júní, ’24. ----------x----------- Kvæði lesin upp a5 Wynyard, 4. ágúst, '34 í TTPPHAFI VAR ORÐ. Þá varð til sál er veittist mál, Oss víða um lönd, af alvalds hönd. Þá gafst oss alt, og á i>ví valt. Vort æfihjól sem glaða sól. 3>að mál varð oss hið æðsta hnoss, Sem ísinn tært, semi bálið skært, . / Af himni sent sem hæsta ment Og helgast rit, vort dýpsta vit. Og í því sézt vort eðli bezt, Vor eigin mynd sem niðri í lind; Og þjóðarmál er hjóðarsál Að því er sjá og heyra má. Á jörð hvar helzt oss heimland telzt, Vort hugarfar er sólskin þar Semi býr vor þjóð, svo lengi ljóð 1 '5 Vors lífs þar skilst, en eigi dylst. Vor eigin sál — þaft er vort mái, Vér erum snauð, án þess, og dauð; Án ljóss og auðs ■*. og andans brauðs Vér erum þá, og sálin frá! . ’ 3>að mál er fyrst og lengst um list, 1 ljóði alt, sem slyngt og snjalt Snýr leyndardóm í lúðurhljóm Og lífsins yl í strengjaspil. Og æðst og fyrst er orðsins list, Sem ellífð ber í skauti sér; ' n"' Uún lýsir heim og himingeim Með hverju þar, sem er og var Og verður til um tímabii, Án takmarks skín sem alheimlssýn. Og guð vors heims og himingeims Er hinst og fyrst eú orðsins liðt. ----------x----------- Æfiminning Páls[bú- frœðings Eyjólfssonar, Wynyard, Sask. i. Dauðinn er ein stærsta staðreynd mannlegrar þekkingar. Sffeldlega og með mörgum hætti hafa menn- irnir þá staðreynd sér fyrir augum, og þó lítur svo út, að sá geigur, sem sérstök návist dauðans vekur sé oftast undrun blandinn. Þegar. einhver förunautur er kallaður brott, slær eigi aðeins felmtri á hópinn, heldur oft einnig undrun! Það var 6. desember síðastliðinn. að andlát Páls Eyjólfssonar spurð- ist snögglega út um Vatnabygð. Dánarfregnin sú setti marga hljóða, eins og eitthvað undarlegt og ó- V'vænt hefði borið við. Pyrir nokkrum stundar fjórðung- um síðan hafði Páll heitinn verið staddur hér meðal vor að Wyn- yard, hress og glaðlyndur, eins og venjulega. Rétt nýlega var hann horfinn á heimleið með vagn sinn og hest, þegar eilífðarkallið kvaddi hann til héðanfarar. — Viðstöðu- jlaust, og þó hvískurhljótt jbarst fréttin um bygðina: Páll Eyjólfs- son dáinn! Bráðkvaddur! II. Páll búfræðingur Eyjólfsson fæddist 16. nóvember, árið 1860, að Stuðlum f Hólmakalli við Reyðar- fjörð á íslandi. Faðir hans var Eyjólfur smáskamtalæknir og bónd, Dorsteinlsson. |Sá Dorsteinn var kvæntur Freygerði Eyjólfs- dóttur Ásmundssonar. Eyjólfur þessi Ásmundsson, langafi Páls heitins, hafði dvalið langvistum í Danmiörku, og numið þar smíða- iðn. Þar tók hann sér nafnið "Oli Isfeld”, og varð með því nafni síðar landkunnur á íslandi. Um hann ritaði Páll Melsted sagnfræð- igur neðanmáls í “fsafold”. Ritgerð hans, sem nefnist: “Frá ísfeld snikkara” byrjar svo: “Fáir munu þeir vera hér á landi, sem komhir eru til vits og ára, að eigi hafi þeir heyrt nefndan ísfeld snikkara, þennan merkilega mann, er endur og sinnum sá þær sjónir, sem öðrum nálægum mönnum voru huldar, og sá það, sem þannig bar fyrir hann, hvort sem dimt var eða bjart, hvort sem það var í margra mílna fjarlægð eða fárra — o. s. frv.” Frá manni þeim, er hér greinir frá, eru margir þeir komnir, sem hér f Vesturheimi kalla sig “Isfeld” eða “Isfeldt”, og eru þannig allná- komnir ættmlenn Páls Eyjólfsson- ar og niðja hans. — 3>að mun vera sumra hugsun að Isfeld snikkari, hinn einkennilegi og mikilhæfi maður, hafi mjög sett svip sinn á ættina. Hegurð á allskonar smfð- ar er algeng meðal afkomenda hans og meðal þeirra mun ekki allsjald- an hafa borið á dulrænum, hæfi- leikum. Ekki er ósenniegt að skyldleikinn við Isfeld snikkara hafi að einhverju leytf mótað af- stöðu sumra niðja hans til andlegu viðfangsefnanna nú á dögum — veitt þeim víðsýni og samúð ýms- um öðrum fremur pagnvart dul- rænum efnum og rannsókn þeirra og þannig skipað þeim í flokk hinnar óháðu kirkjuhugsjónar. — Móðir Páls heitins Eyjólfssonar, var Guðrún .Tónsdóttir, Pálssonar smiðs á Steinsstöðum, Sveinssonar prests, Pálssonar prests í Goðdöl- um. Hún hafði áður átt Bóas fyrir mann. Háifsystkini Páls Eyjólfs- sonar frá fyrra hjónabandi móður hans. voru m. a. Guðný, Bóas, Sesselja, Sveinn og Jónas, og eru ■ þau flest látin. Rn alsystkinin eru þessi: Kristrún, kona fyrirmiyndar bónd. ans Björns Bjamarsonar alþingis- manns frá Grafarholti, þeirra sonur er Steindór Bjömsson leikfimis- kennari í Reykjávík og systkini hans sex. ■Guðfinna.gift Júlíusi fsleifssyni; bjuggu þau lengi sæmdarbúi í Breiðdal austur, en eru nú fyrir skemstu flutt norður að Illugastöð- um í Laxárdal til kjörsonar sfns Lúðvíks Kemp. Benedikt, upphaflega prestur í Berufjarðarkalli, seinna í Horna- firði; dó 1913, orðlagður mannúðar og vitsmunamaður. Hann var tví- kvæntur. Einkasonur hans frá fyrra hjónabandi er Gísli Benedikts- son kornkaupmaður að Wynyard. Börn Benedikts frá seinna hjóna- bandi era 5. Af nákomnum ættmíennum Páls, hér vestra, má auk “ísfeldanna” og Gísla Benediktssonar, sem' áður er getið, nefna mæðginin Björgu Pét- ursdóttur Abrahamsson og Jakob son hennar, í Nýja-íslandi. Björg er dóttir Þorbjargar Dorsteins- dóttur, föðursystur Páls. önnur dóttir Þorbjargar er Jóhanna María; ekkja Jens P. Jensen kaup- manns á Eskifirði. Yngsti sonur þeirra er Thor F. Jensen smiður að Wynyard. T>á eru systkinin þrjú, Th. E. Thorsteinsson bankastjóri f Winnipeg, Eyjólfur E. Thorsteins- son bakari, Wpeg, og Mrs. Elín Johnson, ekkja Gunnsteins Johnson; Hnausum, Nýja-ísiandi — börn Ein. ars Dorsteinssonar föðurbróður Páls. Dóttursonur Guðnýjar Bóas- dóttur hálfsystur Páls, er séra Eyj- ólfur J. Melan að Gimli. III. Páll Eyjólfsson var fæddur og uppalinn á myndarheimili, og mun hafa notið meiri uppfræðslu á upp. vaxtarárum sínumy en alment var um þær mundir i, ættlandi voru. Aðalmentun sína hlaut hann þó í Noregi. Lar dvaldi hann tvíveg- is, samtals 5 ár. lauk prófi í bii- fræði og stundaði landmælingar. Oft heyrði eg af tali hans, hversu kynning hans af mönnum og mál- efnum, á þeim árum, hafði á ýms- an hátt mótað hugsanalíf hans. Skömmu eftir heimkomu sína til Islands kvæntist hann Jónfnu Jón- asdóttur frá Svínaskála. Jónas tengdafaðir hans, og sú fjölskylda yfirleitt, var orðlögð fyrir dugnað og myndarskap, og eru systkini og ættmenn Jónínu alþekt um Austur. land. — Eftir þriggja ára búskap að feðraleifð Páls, Stuðlum. héit hann, ásamt konu sinni og tveim börnum áleiðis til Yesturheims. Þegar til Færeyja kom, bauðst hon um þar atvinna við land- og sæ- mælingar fyrir dönsku stjórnina. og dvöldust þau þar einn vetur. í Noregi höfðu þeir áður verið sam- tíða og kynst, Páll og alkunni Fær. eyinga-leiðtoginn, stórbóndinn og Islandsvinurinn Patursson; voru þeir upp frá því alla tíð alúðarvinir, og skrifuðust jafnan á meðan báðir lifön. — Eftir að til Vesturheims var komið, settist Páll að í Winni- peg, stóð þar stutt við hélt suður til Mountain, N. Dak., og bjó þar með fjölskyldu sinni í 9 ár. í>á fluttust þau til Park River. Eftir eins árs dvöl þar ferðaðist Páll norður til Vatnabygða f Saskat- ehewan í landnámserindum. Skömmu síðar slitu þau hjónin saml vistum og hjúskap. Var hún, ásamt börnunum um alllangt skeið áfram til heimilis í Park River, en hann hér nyrðra. Þeim hafði orðið 8 barna auðið; dóu tvð þeirra í æsku, hin sex eru öil á lífi og uppkomin. Elstur hinna núlifandi systkina er Jónas P. Eyjólfson iyfsali, þá Lára, kona Valgeirs kaupmanns Hallgrfmsison- ar, þá Guðrún Sigríður, kona Gísla Benedikssonar kornkaupm., þá þeir bræður, Árni Ágúst, Benedikt Júlíus og Thcodor Vilhjálmur. Ámi og Theodor hafa báðir tekið próf í lyfjafræði, en Júlíus einkum lagt stund á prentiðn. öll eru systkin- in alþekt um Vatnabygð og búsett í Wynyard, svo og móðir þeirra. Árið 1916 gekk Páll að eiga Þor- björgu Bjarnadóttur, systur «éra Jóhanns Bjarnasonar og þeirra systkina, sem ætt eiga að rekja til ýmisra þjóðkunnra manna á íslandi í nútíð og fortíð. Bjuggu þau síðan öll sín samvistarár á bújörð sinni, 4 mflur beint vestur af Wyn- yard og farnaðist vel. Þeim varð eigi barna auðið, en hjá þeim hef- ir dvalið og uppalist ungfrú 3>or- björg Helgadótir Bjarnason, barna kennari, bróðurdóttir og nafna fóstru sinnar. Fyrir 6 árum síðan tóku þau ennfremur að sér *mg- mennið Louis Jacobs, sem ennþá ásamt ungfrú Bjarnason, er til heimilis hjá Þorbjörgu. IV. Um útlit Páls er það helzt að segja, að hann var meðal maður á hæð, vel vaxinn, en fremur grann- holda í seinni tíð. Miðað við all- háan aldur var hann unglegur mjög ásýndum, og snarlegur í hreyf igum; andlitið frítt, en fremur smá /leitt, enda magurt. Litarháttur hans óvenjulega fallegur, á þfessum aidri, og hljóp honum oft blóm- legur æskuroði í kinnar, er hann, eins og oft kom fyrir gerði að gamni sínu, og var brosið þá oft fult af drengilegri, meinhægri gletni. Á síðastliðnum vetri og í sumar hefi eg gert mér far um að eiga tal við sem flesta þeirra, sem bezt þektu Pál heitinn Eyjólfsson. Nó- lega undantekningariaust fara umr mæli þeirra i sömu átt og þær hug. myndir, sem eg geri mér um hann, af tveggja ára kynningu. Gefur það mér djörfung til þess að láta hér í ljós það helzta, sem ég álít um manngildi hans, í þeirri von, að það verði ekki fjarri sanni. Mér skilst að um æfina hafi hann verið einn þeirra 'taanna. sem fólk getur auðveldlega skifst í tvö horn um í dómum sfnum. Reynslan er jafnan sú, að því meiri atgjörvi til sálar og líkama, sem menn eru gæddir, því hættara er við að and- stæðurnar f eðli þeirra. verði þeim mun skarpari, og veki samferða- fólkið ýmist til lofs eða lasts. Þeir eru, ef til vill til, sem telja sig geta fundið að ýmsu í lífsstefnu Páls heitins. Þeir eru býsna fáir, sem ekkert alvarlegt verður fundið að. Sagt er mér, að um eitt skeið æf- innar hafi töluvert kveðið að vín- hneigð hans. Nautn áfengis var mjög í hefð um endilangt ísland á hans menta- og þroska árum. Hversu fjölmörgum af ágætasta ungviði fs- lenzku þjóðarinnar, samtímamönn- um og jafnöldrum hans kom sú hefð á kaldan klakann! En þótt benda megi á, að oft eru það greindir menn og góðir sem áfengisnautn- in nær tökum á, — þó hægt sé bæði að skilja og afsaka — þá verðUr !hinu þó ekki neitað, að fremur stefnir fýsn þessi til ógæfu og óþörf er hún hverju heimilis- lífi. Vel má vera. að Páll heitinn hafi sýnt aðfinnsluverð mistök í þessu efni. Um hitt er mér þó miklu kunn- ara, að um gjörvalla Vatnabygð er hans getið sem góðs og mikilhæfs manns, og það svo, að ekki heyri eg annara minnst af merkum mönnum og konum þessarar bygð. ar með öllu hlýrri samúð og við- urkenningu. Vitnisburður ná. granna hans, eg held allra, er sá, að hann hafði verið drengur hinn bezti í ölium viðskiftumi og æfin- lega reiðubúinn til hjálpar og greiða. í mörg ár bjó hann við fjölfarna þjóðbraut, á bakka “Moun- tain”-gilsins, hérumbil mitt á milli bæjanna Wynyard og Kandahar. Mörgum illa stöddum vegfaranda hefir hann skundað til aðstoðar og hjálpað yfir — gilið! Mörgum gest- inum hafa þau hjón tekið á móti í þörf hans, og greitt fy.vir honum. Enda fór af því orð. að ánægju- legt væri að bera þar að garði. hvort heldur var í þörf eða til skemtunar, hvort heldur var fróður eða fáfróður. Nokkuð kyntist eg því af eigin reynslu. Enginn vandi var að una sér í viðræðum við Pál. Hann var ágætlega skýr maður og fróður um margt, og hafði yndi af vitsmunalegum og sögulegum við- fangsefnum. Páll Eyjólfsson var í trúarefnum frjálshyggjumaður — einn af þeim allra sönnustu og heilbrigðustu leikmönnum þeirrar tegundar, sem eg hefi kynst — einn af þeim til- tölulega fáu, sem skilja sjálfa sig, og vita upp á hár hversvegna þeir fylla flokk hinnar óháðu kirkju. Persónuleg óánægja út af auka- atriðum og smámunum hefði ald- rel vakið neina tillmeigingu hjá honum ag segja skilið við þá hug- sjón, sem hann skildi manna bezt, og unni heilum hug. Um mörg ár var hann einn af helztu leiðandi mönnum Quill Lake safnaðar í Wynyard-bygð, -- einn af þeim fórn- fúsustu á fé og vinnu, og æfinlega hvetjandi til frelsis og framsóknar. Enda heyri eg marga bregða við hispurslausri hreinskilni hans, svo sem inngrónu eðli hans. Því var það, að þótt hann væri manna berorðastur um hlutina, og stund- um hálfhranalegur ef honum lík- aði miður, þá gátu menn þó eigin- lega ekki reiðst bersögli hans. óvildarmenn átti hann því fáa. Svo djarflyndur og sanngjarn, sem hann var, átti hann vini og vel unnara eigi síður í hópi íhaldsamra manna en sinna eigin stefnubræðra. Yfirleitt var Páll heitinn ágætur félagsma'ður. En að hljóta þann vitnisburð og eiga hann, í fátækri frumbyggja-nýiendu, er lofsverðara en margur athugar í fljótum svip. Að hafa verið góður félagsmaður í Vestur-íslenzku félagslífi, á und- anförnum árum, fátækur sjálfur meðal fátækra, sundurlyndra og sundraða manna og kvenna, hefir kostað meiri fórnfýsi, meiri hugsjón og alvarlegri hollustu við sfnar betri hvatir en allur þorrinn hefir til að Ibera. ISlfkt jloflsorð fylgir þð minningu þessa látna þjóðbróður vors. Einlæglega unni hann íslenzkri tungu, ættlahdi sfnu og þjóð, og var því ötull og ákveðinn stuðningsmaður þjóð- ræknisviðleitninnar meðal “land- anna” hér. Las hann þó vel ensku, skrifaði hana nokkuð og talaði, og fylgdist mörgum fremur með þjóð- þrifamálum þessa lands. V. Páll heitinn var rúmlega 63 ára gamall, er hann andaðis. Hann var jarðsettur sunnudaginn 9. desem- ber, að viðstöddu miklu fjölmenni. Veður var svalt og bjart. Séra Haraldur Sigmar og sá er þetta ritar, aðstoðuðu báðir við útförina. Þar sem vinir Páls og niðja hans voru bæði enskir að þjóðemi og ís- lenzkir, voru ræður haldnar bæði á ensku og íslenzku. Já, fréttin um andlát hans lét bæði undarlega og sorglega í eyr- um. Oss var öllum óljúft að sjá af honum. En kallið kom og hann hlýddi skjótt. Og dauðinn kom ein- mitt með þeim hætti, sem hann oft hafði haft orð á, að hann kysi helst sjálfur. Hann dó í fullu fjöri, án langs aðdraganda, og án hárrar og tilfinnanlegrar elli. Af viðtali við hann var mér ljóst, að hann var tilbúinn til farar, hvenær sem kall- ið kæmi. Þvf heiðríkja þeirrar bjartsýni, sem í alvöru treystir því, að Guð sé góður og mannsandinn vafinn hans umsjá, hvíldi yfir sál hans. Honum var eins Ijóst eins og nokkrum öðrum, að hann hafði sízt algjör verið um dagana. Og fyrir brot sín bjóst hann við 'að lfða — og hann beint óskaSi að fá sjálfur að líða fyrir þau, samkvæmt eilífum og réttlátum lögmálum lífs. ins. En liræðslan við hið hulda, Arar ekki til í hugskoti hans. í fullri alvöru var hann búinn að varpa af sér fargi þeirrar lífsskoð- unar, sem'hyggur sjálfan höfund og stjórnara lífsins ennþá breyskari og fátækari af skilningi og míiskunn ’ en ófullkomnu jarðbundnu börnin hans. Með sína synd, mieð öll sín mistök, með allan árangur lífs síns til hins betra og hins verra, var Páll heitinn Eyjólfsson tilbúinn að ganga inn á vegu hins hulda — geiglaus! Vinir: Mér finst eg líka vera einhvemveginn alveg óttalaus hans vegna. Svo hreinlyndur og góð- gjarn sem hann var, er hann, í mínum augum, einkar líklegur til að hafa “gengið inn til fagnaðar herra síns”. 1 hugskoti mínu býr birta yfir minningu hans, lífskoð- un hans og burtför — birta og þökk! Því flestum fremur mat hann starf mitt og skildi hugsun- arhátt minn, í kirkju og utan, þeg- ar mig bar vestur yfir hafið lítt reyndan í skóla lífsins og starfsins. Þeir einir sem byrjað hafa lífsstarf sitt sem útlendingar mleðal ó- EMIL JOHNSON A. THOMAS SERVICE ELECTRIC Rafmagnsáhöld seld og við þau gert RAF MAGNS OFIVAR RAFMAGNSI-VOTTAVÉLAR RAFMAGNSBLÆVÆNGIR RAFMAGNS-STROKJABN I.JÖSHL.1FAR OG VMGFBÐIR. ALLAR STÆRBIR OG GKRÐIR AF I.öMPUM. HARJARN, BBKUNARRISTIR. GEYMIRAR OG UMGERÐIR. HEITAR JARNI-YNJÍUR. Símið bara búðinni B 1507 Heimasími A 72856 VIÐ AFGREIÐUM 524 SARGENT AVENUE kunnra manna og kvenna, við ó- þekta og kannske ógeðfelda stað- hætti og siðvenjur, geta helst um það borið hversu auðsýnt traust og vingjarnleg aðstoð, er dýrmæt og uppörfandi á slíkum helztu tíma- mótum æfinnar. Það er því ekki aðeins fyrir vinarorð og þakkarhug annara manna, heldur einnig*fyrir eigin reynslu, að mér væri, með línum þessum, ljúft að gróðursetja eitt örlítið “Gleym mér ei” í grend við leiði Páls Eyjólfssonar. Wynyard 20. ágiist, 1924. Friðrik Friðriksson. Rétt í þessum svifum berst mér í hendur bréf, sem nýlega er komið í bygðina, frá starfsbróður mínum og fyrirrennara hér, og samverka- manni Páls heitins, sr. Jakob Krist- inssyni. Með leyfi konunnar, sem bréfið er til, birti eg úr því þessar línur: “Þú minnist á lát Páls, vinar mlns Eyjólfssonar. ósköp hefir það ver- ið sviplegt, en — þó eitthvað mynd- arlegt og verklegt við að stfga spor. ið svona ákveðið og hiklaust. Mundi siálfsagt hafa átt illa við Pál að dragast smámsaman upp í lang- varandi legu. Bygðin hefir mist mætan mann og afburða dreng- lyndan og einlægan, þar sem hann var. — Vinirnir týnast altaf fleiri og fleiri yfir um. Því fýsilegra verður að fara á eftir”. — F. A. F. -----------x------------ Gleðin $kapar' krafta. Kmra vinir! Það er mér mikið gleðiefni, hvað margir voru vakandi, þegar eg kall- aði til þeirra, viðvíkjandi Dr. Helga Péturss. Þeir og þær hafa sýnt það, bæði í orði og verki, með því að óska mér allra heilla fyrir að hafa byrj- að; þeim finst gamli málsháttur- inn sannur: “Hálfnað er verk þá hafið er”. Og með peningagjöfum, mér þegar afhendum, og ritstj. “Heimskringlu” hefir drengilega boðist til að auglýsa nöfn og upphæðir, þegar ég hefi það undir. búið. Og er eg honum mjög þakk- lát fyrir hvag hlýlega hann hugsar um þetta málefni. Það sem hann leggur til málanna verður okkur styrkur að halda áfram. Það verð- ur sómi fyrir íslenzku blöðin að styðja þetta mál, og heiður fyrir fslendinga hér og heima að vera vakandi og hugsa og st^-fa að öllu því, sem getur veitt betri skilning á lífinu. Það er mér því sönn gleði, að taka saman höndum og hugsun við velunnara Dr. H.P. og athuga kenningar hans með einlægri löng- un til að skilja kjarnan, sem í þeim er fóiginn. En auðvitað er Dr. Helgi Péturss svo langt á undan samtfð sinni, að naumast er hægt að eygja hvað langt hann er kominn fyrir þá, sem ( litla upplýsing hafa fengið, en leið- ( in þangað er opin í kenningum haris, upplýst af hugsun hans. Fet- um því bræður og systur í áttina réttu. Með kærleiksríku hugarfari, sýnum honum vinskap og hjálpum honum að komast sem lengst, þá mun hann setja mörg og skýr vega- merki handa öldnum og óbornum, til að átta sig á. Og aftur þökk til allra velunnara Dr. Helga Pét- urss. Með einl. virðingu, Mrs. I. E. Inge.

x

Heimskringla

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.