Heimskringla - 14.01.1925, Side 2

2. BLAÐSIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 14. JANÚAR, 1925.
Hannes Hafstein.
(1861 —1922).
ATH. — Sökum þess, aö ekkert greinilegt hefir birst um þjóSmála-
störf Hannesar Hafstein í íslenzku blööunum hér vestanhafs, birtir “Heims-
kringia’’ nú erindi þetta. — Var þaö flutt af SigurSi Guöjónssyni á íþrótta-
móti HératSssambands Borgarfjaröar, 6. júlí 1924.
I.
Skáldið jog stjórnfmálamaöurinn
Hannes Hafstein lést eins og kunn.
ugt er þann 13. dag desembermán.
aðar áriö 1922, og var jarða'ður þann
22. sama mánaðar á alþjóðar kostn.
að.
Það hefir verið ýmislegt um hann
ritað í biöðunum af gömlum samherj
um haiis og flokksmönnum, en ekkert
má af því ítarlegt heita, nema ritgerð
sú, sem Þorsteinn ritstjóri Gíslason
hefir skrifað um hann í Andvara,
tímariti hins íslenzka þjóðvinafélags,
árið 1923.
Eg hygg því, að það sé ekki hægt
að segja það, að það sé að bera í
bakkafullan lækinn, þó hér verði í
dag farið nokkrum orðum um starf-
semi þessa mikla manns, sem eflaust
á öllum tímum mun skipa einn virðu.
Jegasta sessinn í sögu þjóðar vorrar.
Eg veit að vísu, að hér geta verið
margir, sem þekkja sögu hans vel eða
betur en ég af blöðunum frá þeim
tímum, að hann lifði og starfaði á
me^al vor, en ég veit einnig, að þeir
geta verið margir á meðal hinna
yngri manna, sem ef til vill ekki hafa
gert sér þessa ljósa grein, hvað hann
gerði fyrir land vort og þjóð, og til
þeirra sný ég þá fyrst og fremst orð-
um mínum.
Jón Þorláksson fjármálaráðherra
getur þess i grein sinni um Hannes
Hafstein í Óðni árið 1923, að eftir að
Heimastjórnin var fengin árið 1904,
þá hafi íslenzkir mentamenn og ís-
lendingar yfir höfuð skiftst í tvo
flokka eftir ólíkum hugsjónum. Ann.
arsvegar voru þeir, sem vildu vinna
að verklegum og efnalegum fram.
kvæmdum í landinu, en hinsvegar
hinir, sem höfðu “réttarstöðu Iands.
ins og virðulegan sess þess við hlið
Danmerkur” sem takmark sitt, en öll
um fanst þeim það eiga langt t land,
að hugsjónir þeirra rættust, og voru
flestir vondaufir í þeim efnum — því
þá vantaði foringjann.
En hann fundu þeir einmitt í hon.
um, sem við byrjun tuttugustu ald-
arinnar kvað þannig:
I
\
"Aldar á morgni vöknum til að znnita,
vöknum og týgjumst, nóg er til að
'sinna.
Hátt ber að stefna, von viS traust að
1 ■ tnnnna,
takmark og heit og efndir saman
þrinna”.
Nú vita allir það, að hin íslenzka
þjóð er gömul menningarþjóö í bók-
mentalegu tilliti, en hitt hugsa menn
ef til vill ekki eins oft um, hve ungir
við erum sem menningarþjóð á sviði
samgöngufæranna. Flestar þjóðir álf-
unnar fengu járnbrautir og síma um
og eftir miðbik nítjándu aldar, en
það er fyrst árið 1904, að hin ís.
íenzka þjóð stígur fyrsta alvarlega
sporið í áttina til þess að eignast
þesskonar samgöngufæri.
Og eins og allir vita, þá var það
Hannes heitinn Hafstein, sem steig
spor með ritsimasamningi þeim, sem
hann gerði við Hið mikla norræna
ritsímafélag í Kaupmannahöfn í sept.
embermánuði :rið 1904, samning,
sem skuldbatt félag þetta til þess að
leggja sæsíma frá Hjaltlandi um
Færeyjar til íslands, en okkur á hinn
bóginn til þess, að leggja landsima.
línu frá Seyðisfirði, til Reykjavík.
ur.
Upphæðin, sem landssjóður íslands
skyldi greiða mikla norræna ritsíma.
félaginu fyrir verk þess, var 35 þús.
kr. á ári i tuttugu ár, en svo skyldi
félagið greiða okkur 300 þús. kr. fyrir
það, að mega leggja sæsímann á land
á Seyðisfirði í staðinn fyrir í Reyja
vík, og skyldi þeirri upphæð svo var-
ið til Iandsímalínunnar á milli þess.
ara staða.
Þegar Hannes Hafstein lagði þenn
an sinn minnisstæða ritsimasamning
fyrir Alþingi sumarið 1905, þá voru
þeir sumir stjórnmálamennirnir í
Reykjavík, sem héldu, að með þessu
tiltæki sínu myndi hann og flokkur
hans fara með landið efnalega séð á
hausinn, og til þess að fyrirbyggja
slikan voða, héldu þeir hinn alkunna
bændafund sumarið 1905, þar sem
voru saman komin hátt á þriðja
hundrað bændur úr þeim fimm sýsl-
um landsins; sem næstar eru Reykja.
vík, og samþyktu þar svohljóðandi á.
skorun og létu birta ráðherra hana:
“Bændafundurinn í Rvik skorar á al.
þingi mjög alvarlega að hafna al.
gerlega ritsímasamningi þeim, er ráð-
herra íslands gerði síðastliðið haust
við stóra norræna ritsimafélagið.
Jafnframt skorar fundurinn á þing og
stjórn, að sinna tilboðum loftskeyta-
félaga um loftskeytasamband milli Is-
lands og útlanda og innanlands, eða
fresta málinu að öðrum kosti því að
skaðlausti að Iáta rjúfa þing og efna
til nýrra kosninga”.
Áskorun þessari svaraði Hannes
Hafstein mjög rólega og sagði, “að
það væri sannfæring sín, að samband
það, sem hann hefði útvegað hjá hinu
mikla norræna ritsímafélagi, væri
það bezta og ódýrasta, sem unt væri
að fá,” og þar'sem meiri hluti al-
þingis var sömu skoðunarj þá sam.
þykti hann ritsímasamninginrt sum-
arið 1905.
Árið eftir, þann 29. september 1906,
var sæsiminn kominn til íslands og
línan lögð á milli Seyðisfjarðar og
Reykjavíkur, og ísland þar með kom.
ið i símasamband við umheiminn.
En nú er eftir að vita, hvort spár
andstæðinganna um það, að land-
síminn, sem síminn nú alment er
nefndur, myndi fara með landið efna.
lega séð á hausinn, rættust eða ekki.
Því verður best svarað með þessu:
Árið 1907 voru tekjur landssím.
ans alls 46,000 kr., útgjöldin 42,000
og tekjuafgangurinn 3800, en árið
1915 eru tölur þessar orðnar þann.
ig: Tekjurnar alls 291,000, gjöldin
107,00 og tekjuafgangurinn 183,000
kr. Og nákunnugur maður hefir sagt
mér, að síðastliðið ár hafi tekjurnar
verið yfir 1 miljón króna, en tekjuaf-
gangurinn ekki eins mikill og búast
mætti við af svo stórri upphæð, þó
eitthvað á annað hunðrað þúsund,
sökum þess, að línum og starfsfólki
hefir verið fjölgað.
En þótt tölur þessar séu hér nefnd
ar, þá vita allir, að það eru ekki þ’ær,
sem hafa átt að borga símann, held.
ur sá mildi óbeini hagnaður, sem
hann hefir haft i för með sér fyrir
land og lýð við hina miklu þroskun
atvinnugreinanna sem honum hefir
orðið samfara, og þá sérstaklega tog-
araútgerðarinnar, sem hefst hér á
landi um það leyti, sem sæsíminn var
lagður til landsins, og hefir þroskast
jafnframt honum.
F.g hygg því, að hver einn einasti
maður á landi hér geti tekið undir
þessi orð símablaðsins Elektron á tíu
ára afmæli landssímans árið 1916:
“Aldrei, meðan íslenzku símarnir eru
við líði, má eða mun nafn Hannes.
ar Hafsteins gleymast. Hvert ta1-
símaáhald, hver símastaur og þráður
á að segja síðari kynslóðum frá bar.
daganum á alþingi 1905 og frá kapp.
anum, sem þar barðist svo hraustlega
og sigraði.”
En það eru ekki einungis íslenzku
símamennirnir, sem mega minnast
Hannesar Hafsteins; þeir eru svo
margir aðrir á meðal vor, sem mega
minnast hans. Það má ferðamaður-
inn gera, sem fer yfir þær traustu og
veglegu brýr, sem reistar voru í
stjórnartíð hans víðsvegar um Iand,
t. d. á Soginu og Ytri. og Eystri
Rangá; það mega námsmennirnir og
fræðimennirnir og ölll alþýða gera,
sem heimsækja daglega, en þó eink-
um á vetrum, Safnhúsið í Reykjavík
og njóta góðs af ölltt því í þjóð-
legum fræðum, sem þar er saman
komið, því það var reist í stjórnar.
tíð hans; það mega sjúldingarnir
gera, því geðveikra-hælið
á Klepp var reist í stjórnar-
tíð hans; og síðast en ekki sist megiT
íslenzku börnin og barnakennararnir
minnast hans, því að hann bar, sem
ráðherra, fræðslulög og kenararskóla
fram til sigurs á þinginu árið 1907
og 1908 og vildi þar miklu meiru til
kosta og miklu veglegra gera en
þingið þá sá sér fært að ráðast í.
Qg allir vita, hversu þetta tvent hefir
bætt fræðslu barnanna og mentun og
alla hagi kennaranna.
Þegar, á alt þetta er litið, þá finst
mér ekki hægt að segja annað, en að
hjá Hannesi Hafstein hafi farið sam.
ar. efndir og heit í verklegum stjórn.
arstörfum hans og öðru fyrir land og
lýð.
i
II.
I
En svo kemur hitt atriðið, sem
einnig gagntók hugi og hjörtu svo
margra ungra manna hér á landi í
byrjun tuttugustu aldarinnar, sem
sé “réttarstaða landsins og virðuleg-
ur sess við hlið Danmerkur”, og er
það mál, eins og allir vita, einn merk-
asti þátturinn í æfistarfi Hannesar
Hafsteins.
Það er þvi fróðlegt að vita, hvern.
ig sambandinu á milli íslands og Dan
merkur var háttað, þegar hann hóf
baráttu sína í þessu máli.
Eins og kunnugt er, þá gaf,stjórn-
ar skráin 1874 oss löggjafarvald og
fjárforræði og heimtastjórnarlögin
1903 oss innlenda ráðherra með fullri
ábyrgð fyrir alþingi, og var hið síð.
arnefnda ekki hvað minst að þakka
Hannesi Hafstein, sem einmitt árið
1901 fékk þeim kröfum vorum fram.
gengt hjá vinstrimannastjórn þeirri í
Danmörku, sem þá var nýl^omin til
valda.
En þrátt fyrir þessar miklu um.
bætur á stjórn landsins, sem stjórn.
arskráin 1874 og heimastjórnarlögin
1904 höfðu í för með sér, þá var ís-
land samt eigi að síður samkvæmt
stöðulögunum 1871, óaðskiljanlegur
hluti Danaveldis með sérstökum lands
réttindum, en það segja lærðir menn
að sé hið sama og “innlimuð hjá.
lenda Danmerkurríkis með staðlegri
sjálfsstjórn.”
Hér var því við ramman reip að
draga fyrir Hannes Hafstein sem
íslenzkan stjórnarherra. Og þá vildi
hann reyna að brjóta þessi stöðulög
niður og gera Island að sjálfstæðu
ríki. En það sem dönsku stjórnar.
herrarnir vildu gefa honum í þeirri
viðleitni hans, var svo mjög af skorn
um skamti. Þeir vildu gefa honum
Island sfem “frjálst og sjálfstætt
land, sem ekki yrði af hendi látið”,
þ. e. a. s. sem konungur ekki gæti lát
ið öðrum þjóðhöfðingja í hendur,
eins og t. d. var gert við Noreg 1814,
eins og komist er að orði í 1. grein
Uppkastsins frá 1908, en þeir vildu
alls ekki gefa honum ísland sem full
valdaríki; þeir vildu gefa honum ó-
uppsegjanleg, sameiginleg utanríkis.
mál og hermál, sem við erigin afskifti
skyldum hafa af, og þá heldur’engu
til þeirra kosta; þeir vildu gefa hon.
um sameiginlegan kaupfána, land-
helgisgæslu,- hæstarétt og peninga
sláttu og fleira í 37 ár, en að þeim
tíma liðnum máttum við stjórna þeim
málum sjálfir, og að síðustu en ekki
sist vildu þeir gefa honum 1,500,000
kr. upp í gömul skuldaviðskifti.
Þetta var í aðalatriðum það, sem
dönsku stjórnarherrarnir vildu gefa
Hannesi Hafstein í sambandsmálinu
árið 1908! En það þarf ekki að fjöl-
yðar um. Vor litla þjóð var
hrædd við hin óuppsegjanlegu utan.
ríkismál og hermál og þótti fullveldi
sitt eigi nógu skýrt viðurkent og vildi
því ekki þiggja gjöfina, og það þrátt
fyrir það ,að svo ágætur maður sem
Hannes Hafstein og svo margir aðrir
ágætir menn með honum réðu henni
eindregið til þess, af þvi, að þeir á-
litu hana miklu betri og heillavæn.
legri til fullkomins sigurs í sam.
bandsmálinu síðar meir en stöðulög-
in frá 1871, sem hún þá átti við að
búa.
Hannes Hafstein náði þannig ekki
beinlínis að brjóta stöðulögin niður,
en óbeinlínis gerði hann það. Því
það má fullyrða, að það tak, sem
hann tók dönsku stjórnarherrunum í
sambandsmálinu árið 1908, hafi, á.
samt heimsstyrjöldinni og vaxandi
frjálslyndi í Danmörku, rutt oss
brautina að þeirri miklu gjöf, sem
íslenzkir stjórnmálamenn færðu oss
frá Danmörku 1918, sent sé dansk-is-
lenzkum sambandslögum með ský-
lausri viðurkenningu þeirra á full-
veldi landsins.
En að það tók Hannes Hafstein
sárt að geta ekki náð svo langt í máli
þessu og borið það fram til full-
komins sigurs að þeirri leið, sem
hann og svo margir aðrir ágætir
menn með honum álitu réttasta, að
það olli honum hugraunar og kvíða
um framtíð lands og þjóðar, að svo
fór sem fór með sambandsmálið ár.
ir 1908 og að hann bað þess heitt, að
líf sinnar kæru, fámennu íslenzku
þjóðar eigi að síður mætti varðveit-
ast óskert og hún læra að þroskast.
Það sjáum við best á þessum
ovðunt hans úr hinu gullfallega kvæði
hans Landsýn, sem Þorsteinn ritstjóri
Gislason segir að ort sé rétt eftir að
hann fór frá völdum i fyrra sinn, og
tilraun hans til þess að konia sam-
bandsmálintt fram hafi strandað, og
þá vitaskuld með stjórnmálalífið i
baksýn, og eru þannig:
“t.and mitt! Þú ert scm órœttur
draumur,
óráðin gáta, fyrirheit.
Hvernig hann rœðst þinn hvirfinga-
straumur
hverfuUa bylja — enginn veit.
Hvað verður úr þínum hrynjandi
fossum?
Hvað vcrður úr þíitum flöktandi
blossum?
Drottinn, lát strauma af lífssólarljósi
lœsast t farveg um hjartnanva þel.
Varna þú byljum frá ölánsins ósi.
Unn oss að vitkast og þroskast.
Gcf heiU, sem er sterkari en Hel”.
Eg hygg þeir séu fáir stjórnmála-
mennirnir í heifninum, sem hafa beð.
ið svo innilega bæn fyrir landi sinu
og þjóð og Hannes Hafstein hér bað
fyrir sinni kæru íslenzku þjóð. Hér
var ekki um pólitiskan bragðaref að
Tæða, en um stjórnmálamann, sem
vann af innri þrá, af hjartans þrá
fyrir land sitt og þjóð. Og að hann
hafi rneð stjórnmálastarfi sínu gert
fátæka landið hennar “lifvænlegra”
en það áður var, eins og hann sjálf-
ur kemst að orði, svo yrði “fýsilegt”
fyrir hana að byggja það, “en minna
freistandi fyrir hana flýja þaðan”,
Hvað lengi sem þú hefir þjáðst
af bakverkjum, höfuðverkjum, bólgn
um liðamótum og öðrum merkjum
nýrnar., eða blöðru-sjúkdóma, eyða
Gin Pills vissulega þjáningum þín.
cn. 50/ hjá öllum lyfsöluin og
kaupmönnum.
National Drug & Chemical Company
of Canada, Umited.
Toronto — — — Canada.
eins og hann einnig hefir sjálfur sagt,
þess ber land vort sjálft bestan vott-
inn.
III.
* )
■Skáldið Hannes Hafstein þekkja
allir, eða ættu í það minsta að þekkja
hann. Því að hann hefir liklega
kveðið meira af djúpvitrum heilræð-
um til þjóðar vorrar en ef til vill
nokkurt annað íslenzkt skáld á nitj.
ándu öld.
Aðeins eitt þeirra langar mig til
að taka hér fram, en til þess að geta
það, verð ég að segja ykkur frá efn-
init i hinu mikla kvæði hans “í haf-
isnum.”
Eg heyrði hann lesa það upp i
Iðnaðarmannahúsi Reykjavíkur, mig
minnir árið 1916, og ég man það, að
hann sagði oss fyrst frá því, hvernig
hafisinn “hjalaði við rastirnar við
Horn og við Langanes.”
Þessu næst sýndi hann oss skip í
ísnum, sem í fimm daga hafði reynt
að komast út, en árangurslaust.
Allan þann tíma hafði skipshöfnin
vakað og reynt að hefta lekann á
skipinu, og “þrívegis” hafði það
hepnast.
En svo voru allir orðnir. aðfram
komnir af þreytu, nema skipstjórinn
einn.
Hann stóð hár og djarflegur við
stjórnarvölinn, þegar allir gáfust
upp, og hvatti menn sina til þess að
duga betur, því þá mundu þeir
bjarga lifinu.
Svo bar skipið að “borgarjaka”, og
með sjónaukann í hendinni kleif skip.
stjórinn upp á hann og sá frá toppi
hans auðan sjó Iangt í “norðvestri” og
skipaði mönnum sínum að reyna að
halda þangað.
Þeir héldu glaðir á stað, en mundu
svo eftir því von hráðar, að skipstjór
inn var eftir á hafísjakanum og ætl-
uðu að snúa við til að bjarga honum.
En það vildi hann ekki, til þess að
eiga það ekki á hættu að skipið fest-
ist á ný í ísnum, þegar það var nú
komið svo vel á stað, og bauð þeim
því að halda áfram, og því hlýddu
þeir hans “sjóvönu menn” og björg-
uðu lifinu.
En skipstjórinn hneig, ásamt haf-
ísnum, í hina votu gröf.
Já, skipstjórinn fórst i hafísnum,
og það verður aldrei metið til fjár.
sem hér á landi hefir farist í haf-
isnum eða af völdum hans, bæði fyr
og síðar, wg það bæði í andlegum og
efnalegum skilningi.
Og þó segir Hannes Hafstein oss,
að það sé til annar is, sem sé þúsund
sinnum hættulegri lifi einstaklingsins
og þjóðarinnar í heild sinn, en haf-
ísinn er, og hvaða ís það er, það fá-
um við að vita i síðasta erindi þessa
kvæðis hanns, sem er þannig:
öllum hafís verri er hjartans ís,
er heltekur skyldunnar þor.
Ef hann grípur þjóð, þá er glötunin
vís,
þá gagnar ei sól né vor.
En sá heiti blær, sem til hjartans nær
frá hetjanna fórnarstól,
bræðir andans is, þaðan aftur ris,
fyrir ókomna tíma sól.
ir, að þá verði Hannes Hafstein eim
af þeim hetjum, sem með þessum og
öðrum gulívægum spakmælum sínum
sem skáld, megnar að bræða þann is,
megnar að kenna oss að gpra skyldu
vora á sama hátt og hin glæsilega
hetja gerði það, sem hann hefir lýst
fyrir oss í hinu mikla kvæði sinur
“1 hafisnum”.
Sigurður Cuðjónsson.
- “Lögr.’T
---------X------------
Séra Björn
í SauðlauksdaL
1724 — 5. dcsember — 1924.
íslandssaga átjándu aldarinnar og
nitjándu hefir oft verið réttilega kend
við endurreisn þjóðarinnar. Sjaldan
hefir i sögu hennar verið slíkt vor í
loftinu og slik von í sálunum og þá
Sjaldan hefir verið slíkur gróður-
ilmur úr jarðvegi þjóðareðlisins,
sjaldan svo trúarsterk starfsþrá og
skapandi hugsun i hagnýtu lífi lánds
ins. Og þó minkað hafi að visu meði
tímanum gildi ýmsra þeirra verka,
sem þá mynduðust í andlegum efnum,
og þó mistekist hafi ýmsar þær til-
raunir, sem gerðar voru í verklegum
efnum — þá er samt mikið og marg-
vislegt gildi tímabilsins og glæsileik-
uf — gildi þess fyrir þjóðareðlið o.g
þjóðarandann, gildi þess fyrir
vöxt og viðgang sögunnar á
eftir. Og þó hvergi verði alveg slit-
inn siundur þroskaferill þjóðarinnar
og vaxtarmöguleikar þessa tíma-
bils séu að sjálfsögðu aíS
nokkru leyti fólgnir í árunum á undan
— verða þó viðueisnartímamót sög-
unnar hvergi sett eðlilega og réttara
en einmitt við þetta árabil. Og þá
verða þau ekki sett við Fjölnishreyf-
inguna eina, eins og venjulegast er
gert, eða við upplýsingarstefnuna
ejna — heldur við þann sérkennilega
og þjóðlega samritna þeirra beggja,
sem skapaðist fyrir átök þeirra og
samruna í senn í þeirri nánu sam-
vinnu andlegs og efnalegs lífs, sem
þá átti sér stað, eins og reynt hefir
verið að rekja nánar annarsstaðar.
Megindrættirnir i lifi og starfí
flestra |hinna meiriháttar manna
þessara ára, eru, eða eiga að vera öll
um almenningi kunn. En því er
drepið á þetta nú, að einn' af önd-
vegismönnum hinnar elstu kynslóðar
þess tímabils á tveggja alda afmæli
einmitt þess dagana. En það er séra
BjörnJ i Sauðlauksdal Ilalldórsson.
Og er skylt að minnast hans að nokk-
ru.
Séra Björn var fæddur 5. des. 1724
í Vogsósum. Þróttmestu starfsár æfi
sinnar og umsýslurikustu bjó hann í
Sauðlauksdal vestra. Hánn var gift-
ur Rannveigu, dóttur Ólafs bónda
Gunnlaugssonar í Svefneyjum, hins
merkasta manns og fjölgefnasta, en
systur Eggerts, náttúrufræðings og
skáldsins, og þeirra bræðra, Magnús-
ar lögmanns og Jóns, fræðimannsins-
Síra Björn fekst við margvísleg efni
og kom víða við, eins og títt var um
lærdómsmenn og leiðtoga þeirra ára.
Hann las ekki aðeins latinu og grísku
sem þá voru höfuðmálin, auk móð-
urmálsins, og svo dönsku, heldur
einnig sænsku, þýzku, ensku og
frönsku nokkuð. Og hann hefir sjálf-
ur samið merkilegt rit i málvísi, þar
sem er orðabókin Lexicon islandico
— latino-danicum. Hann hefir einn-
ig skrifað annála, æfisögu Eggerts
mágs sins og þýtt guðfræðirit, s. s.
Paradísarjurtagarð Arndts, — setn
fyrst hafði komið út 1612 og var ann
álað rit, 'eins <^g önnur verk þessa
fræga Þjóðverja, — og htigvekjur
Creutzbergs o. fl. Þar að auki gegndi
hann svo venjulegum presstörfum.
Hann fekst einnig dálítið við skáld-
skap, og állmikið hefir hann lagt í
iðkanir ýmsra fræðigreina, sér til fróð
leiks og dægradvala, t. d. landfræði
og átti jarðlíkan, sem þá þótti mesta
þing, og Eggert getur í einu kvæða
sinna:
Og spá min er sú, að ef hin ís-
lenzka þjóð skyldi eiga það eftir að
lenda í “hjartans ís”, þ. e. a. s. ef
hún skyldi eiga það eftir að gleyma
skyldunum við guð, náungann og
sjálfan sig, og á ég þar einkum við
það, sem henni er gefið fegurst og
tignarlegast, andlegt lif sitt og ment.
Sómir vel þó virðar frétti,
veröld er á litlum hnetti
sýnd og kend í Sauðlauksdal.
Einna kunnastur hefir hann þó
orðið fyrir búskaparrit sin, og þá
einkum Atla, sem prentaður hefir
verið þrisvar, og Arnbjörgu. En Atli
eru "ráðagerðir yngismanns um bún_