Heimskringla - 14.01.1925, Síða 5

WINNIPEG, 14. JANXJAR, 1925.
HEIMSKRINGLA
5. BLAÐSÍÐA
Gullfoss Cafe
(fyr K»on-ey’s Lunch)
629 Sargent Ave.
ttpeinlæti og sinokkvísi ræöuir J
nwtiartilbúninigi vorum. Lítið hér
*hn og fáið yður að borða.
Hötum ©innig altaf á boðstól-
1011: kaffi og aliskonar bakninga:
Mbak, vindla. svaladrykki og skyr
hinn mesti misskilningur. l>aS hefir
sannast hvafi eftir annaS, aö menn
hafa veriö líflátnir fyrir morö, sem
Þ©ir aldrei áttu nokkurn þátt í.
Þess var getiö aö Beck heföi veriö
óregiu.og óreiöumaður og aö þaÖ
hefði, ef til vill, haft áhrif á málið.
H*yrst hefir, aö þaö sama sé aö
^^ja um Ingólf. En eins og Beck
var saklaus af þeim glæpum, sem
hann vafalaust verið líflátinn, og sak.
reglu sína, eins getur Ingólfur verið
saklaus af þessum glæp, þótt hann aö
öðru leyti sé ekki reglumaður.
Hieföi Beck verið kærður um morð
1 staðinn fyrir þjófnaö, þá hefÖi
hann tafalaust veriö líflátimi, og sak-
leysið sannast of seint til þess aö fyr-
það yrði bætt.
Islendingar verða að standa hér
saman sem einn maður; þeir mega
«kki láta það viðgangast, að bróðir
Jxirra sé sviftur lifi sannanalaust.
ALLIR verða aö leggja fram eitt.
hvaö í varnarsjóðinn.
Sig. Júl. Jóhannesson.
-------0------
Opið bréf til bænda
(Framh. frá bls. 1.)
vinnumann að stöðugu verki, segj.
um 9—10 tima á hverjum degi, eöa
■eftir þvi sem um er samið. Með þessu
fyrirkomulagi þyrftL að minni ætl.
an, aðeins einn mann, til aö úthluta
allri þeirri vöru, sem enn sem kom.
ið er, er keypt i bændabúðinni. Verzl.
unarstjóri, skyldi hafa föst laun að
einhverju leyti, en að sumu — og
mestu levti prócentur af umsetningu
verzlunarinnar. Hann skyldi svo ráða
trl sín þann vinnukraft sem honutn
bezt likaði, en borga öll vinnulaun
sjalfur af sínu kaupi, yrðu prdcent.
ur þær, er hann fengi af umsetning.
unm að sjálfsögðu að miðast við
•þetta. Honum skyldi í sjálfsvald
sett, hvort hann sæi sér og verzlun.
inni nokkurn hagnað í því að hafa
búðina opna til nokkura annara við.
skifta en þessara fastákveðnu.
Eg hefi þá i fáum dráttum, skýrt
fyrir vkkur þessa hugmynd; nú ger.
iS þið við hana hvað ykkur gott þyk.
ir. I'etta er engin jverzlunarfræði,
en það mætti, ef til vill, nefna það
hagfræði, eða vinnuvisindi, og ættum
við ekki að hafa neitt sérstaklega illt
af þvi, að ræða slikt.
Siðara atriðið, sem ég taldi. að hefði
mikinn kostnað í för með sér, er það,
að hafa miklar vörubyrðir á hendi
sífeldlega, ætla ég ekki að ræða við
ykkur, að þessu sinni, vegna þess, að
sú breyting, sem ég hugsa mér að þar
gæti orðið, getur ekki látið sig gera
nema því aðeins, að hinar áminstu
breytingar, eða eitthvað því svipað,
verði á undan gengið.
I'ó nú að langeldar samvinnunnar
hafi logað hér um slóðir þessi sið.
ustu árin, hafa þeir þó hvergi nærri
brent upp þær verzlunatálmanir, sem
umkringja okkur hér. HJIuthafar
bændaverzlunarinnar hafa enn sem
komið er, ekki haft tækifæri til að
orna sér nema lítillega á annari hlið-
inni. Sú hlið bóndans, sem tengd er
við búsafurðirnar hefur snúið frá
langeldunum, og er kalin. M.erkilegt
©r það, hvað vaninn getur blindað
manni sýn. Sökum þess, að hér
hefir aldrei viðgengist að minsta kosti
ökki hjá löndum, að verzlunarbúðir
tækju lifandi pening sem gjaldmiðil,
þá hefur vist engum dottið í hug, að
þetta geti látið sig gera. Engum for.
hólfinum, á ég við," og dreg ég það
a* t>ví, að ég spurði einn forkólfinn
C’rir skömmu: Því kaupið þið ekki
eða því meðhöndlið þið ekki lifandi
Pening fyrir bændur? Svarið var á
tá leið, að það ætti ekki saman.
Jæja, ef það á ekki saman, þá er
mal til komið, að fara að samrima
Það, eða finst ykkur ekki svo? Erum
v,ð ekki allir sammála um það, að
hið mesta ó1ag er hér á nautgripasölu.
I’egar Ix'zt gegnir, hafa menn getað
sameinast um að senda tvó til þrjú
vagnhlöss af lifandi pening úr hverju
bygðarlagi einu sinni á ári. Þar fyr-
leita sér markaðar fyrir gripi og ann.
að eftir föngum. Menn hafa þá ekki
haft nein önnur úrræði, en að snúa
sér til gripakaupmanna, og þegar svo
er komið að bændur þurfa að ganga
eftir kaupahéðnum til þess á einhvern
hátt að geta losað sig viö gripi, sem
er ofaukið, eða þá að skuldir eru
annarsvega, sem gjaldast þurfa, þá
þarf bóndinn ekki lengur að vonast
eftjir þáu markaðsverSi. Við Bétt.
um ekki lengur að láta svo búið
standa, heldur ættum við nú að hefj.
ast handa hið allra bráðasta og bind.
ast svo víðtækum samböndum í
þessu! tiliiti, að allur okkar búpen.
ingur yrði seldur sem einn maður
ætti, a. m. k. frá þeim fjórum bygð-
um sem ég þegar hefi nefnt. Eg hygg
að engum manni dyljist, að slikt sam
band mundi hafa hinar heillavænleg.
ustu afleiðingar, ef rétt væri með
farið.
Nú finst mér, að hér geti verið um
að ræða tvær aðferðir til fram.
kvæmda.
Önnur er sú, að hinar ýmsu deild-
ir úr bænda.sambandinu í Manitoba,
(|iær sem eru Iifandi, eða starfandi
hér í kringum Árborg) myndii eitt
allsherjarfélag með miðstöð í Árborg
og að þetta félag annist sölu á öllum
afurðum bænda, og sé á sama tíma
ráðgefandi viðvíkjandi þvi að bæta
vöruna, og ef til vill auka framleiðslu
Hefi ég áðttr minst á þetta á fundi.
sem haldinn var í Árborg í vor, sent
leið. Framkvæmdir hafa engar orð-
ið enn sem komið er.
Hin önnur aðferðin, sem mér
finst, að geti verið unt að ræða, og
hefi ég aðhylst hana við nánari at.
hugun, er sú, að bændaverzhinin taki
þetta upp sem eina grein verzlunar.
innar. Ekkert sýnist vera því til fyr.
irstöðu og ekkert sýnist liggja heinna
við, heldur en einmitt það, að sú
verzlun geri sitt ýtrasta til að koma
bændavöruinni á viðunanlegan mark-
að, og hvgg ég. að einmitt það hafi
veriö eitt af markmiðum hennar, þá
er hún var stofnsett, en revndin hefir
orðið alt önnur. Við skulum þá
segja, að þetta sé afráðið, og verzl.
unin sé nú orðin miðstöð, sem sér
uni sölu á öllum bændaafurðum, þá
við nánari athugun kemur það fram
í dagsljósið að maður. sem aðeins
hefur verzlunarþekkingu — og hana
ef til vil! af skornum skamti — get.
ur ekki tekið að sér þessa grein
verzlunarinnar, svo þá verður að taka
það ráð, að hafa tvo verzlunarstjóra.
Annar gerir innkaup og sér um þann
varning til útbýtingar, eins og áður
hefir verið bent á, en hinn, sem við
skulum kalla afurða.stjóra, kaupir
allar aftirðir og kemttr þeim í verð.
Hann yrði að hafa góða sérþekk.
ingu á öllum lifandi peningi. Hann
yrði að taka sér ferðir á hendur um
allar bygðirnar að líkindttm tvisvar
á ári, til þess að safna sér ná.
kvæmum skýrslum frá hverjum
bónda, hvaða afurðir hann áætlar, að
seldar verði á árinu, á hvaða tíma
hérumbil, að hann vill selja, t hvaða
ásigkomulagi varan er, flokka hana
nákvæmlega og gefa isvo Ijúenduni
ráðleggingar viðvíkjandi ýmsttm at-
riðum, sem að búskap lúta. Hann vrði
fróður ttm margt á sinu ferðalagi, og
gæti því leiðbeint bændunum með
hinum mörgu og mismttnandi að-
ferðum, sent notaðar eru hér við bú.
skapinn, yrði hann fær um að skera
úr, hver aðferð er happadrýgst við
hitt og annað, hann mundi þá leitast
við að sá hinu góöa sæði án afláts,
en uppræta illgresið, reyna að upp.
ræta alt, sem ekki ber ávöxt.
Ef ttnnið yrði að þessu af kappi,
og af heilum httg af hálfu afurða.
stjóra, og ef bændur yfirleitt vild^
hlusta á góð ráð gefin, af góðurn
httg í þeint tilgangi, að byggja upp
og þroska búnaöinn, þá yrði það til
ómetanlegs gagns fyrir, að minsta
kosti, hina minniháttar bændur, sem
ekki hafa náð góðum tökum á bú.
skapnum, og setja því að hálfum
afnotum jarðarinnar.
(Eg hefi hér farið nokkrum orðttm
um hinn óbeina hagnað, sem þetta
fyrirkonnilag mundi hafa í för með
L w
ser.
Nú skulum við aftur virða fvrir
okkur hinn lx-ina hagnað, og tökum
við þá fyrst gripi til yfirvegunar.
1 Afurðastjóri mun hafa vakandi
auga á markaðinum, og ætti alla jafna
að hafa gott samband við gripakaup.
menn t Winnipeg og mundu þeir
verða fúsir á að gera sitt ýtrasta til
að útvega sem bezta sölu, þar sem
um svo mikið væri að tefla.
Hann gæti flokkað gripina og sent
heil vagnhlöss af einni tegund, — og
er það, að allra manna dófht, hagn.
aður.
Hann gæti einnig, þegar færi gæf-
ist, útvegað bændum vagnhlöss t. d.
af kvígum, se moft er hægt að kaupa
á sanngjörnu verði i gripakvíunum í
Winnipeg. Enginn einn bóndi hér
um slóðir, ræðst í slíkt en sameigin-
lega mundi það verða gert, og það
yrði að vera gert í þvi augnamiði, að
bæta kynið. Menn hafa orðið
að sætta sig við um helming verðs
þess, er lofað var og ekkert virðist
hægt að gera annað, en rífa hár sitt’
og bannfæra heykaupmennina, en slikt
virðist engin áhrif hafa, því sama
sagan endurtekur sig án afláts.
Mér finst, ef afurða.stjóra væri
gefið fu1t umboð á öllu heyi, sem sent
er frá Árborg, að hann gæti komið
lagi á þetta. Ef til vill gæti hann
komið því til leiðar, að heyið yrði
keypt í Árborg. Einnig gæti 'hugsast,
að semja mætti við einhvern heykaup
mann í Winnipeg um, að selja alt
hey héðan fyrir víst á hvert ton. Hér
eru góð ráð dýr og tali nii þeir sem
vitrastir eru.
Við yrðum að vænta þess af af.
urðastjóra, að hann gæti komið betra
skipulagi á alifuglarækt, og markað.
Útsæðis-útvegun ætti hann einnig
að hafa með höndum. Engar ástæður
virðast vera, að bændur þurfi að
horga há sölulaun á útsæði. Með
sameiningu er hægt að kaupa það í
vagnhlössum beina leið frá fram.
leiðanda. Mikið ólag er yfirleitt á
allri okkar framleiðslu og markaði,
og væri sönn þörf á, að gera tilraun
í þá átt. að bæta hvorttveggja.
Að minu áliti gera bændur alt of
lítið af því hér. að tala og rita um
sín nauðsynjamál. Það liggur i aug-
um uppi, að mikil fræðsla gæti verið
irmifalin í þvi, að bera saman ráð sín
um heimahagana. Það er í raun og
veru sú eina fræðsla sem bændur geta
orðið aðnjótandi eftir að bússtörf
hafa bundið þá. Að 1esa búnaðarrit
úr fjærliggjandi héruðum, og skoða
þau til grundvallár fyrir nýjum að-
ferðum, er varhugavert, og ætti að
gerast með gætni, þvi staðhættir gera
mikið að verkum. En fræðslu vantar
okkur i öllum efnum, og hvgg ég að
stórt spor væri stigið i þá átt, ef
breitt vrði til hjá okkur i svipaða
átt, og bent hefur verið á.
Gætum við ekki á einhvern hátt
lcrrf að bera gæfu til þess að sýna
niinni harðýðgi i yiðsniftum, hver við
annan, en í stað þess kæmi meiri
samúð ? Þvi samúð er grundvöllur
samvinnumáls.
Ef sinum vér orðin i verki,
Þá umbótastarfið er ttnnið til hálfs,
Og afnemur sundrungarmerki.
Við skiljum þá betur hver annars
óð
En undir þvi komin er samvinna góð.
Því er þetta ritað, að ég vildi beina
athygli sem flestra að þessum mál-
um, svo menn hugsuðu þatt vandlega
og væru þá reiðubúnir að ræða þau á
næsta ársfundi bænda.verzlunarinnar
i Arborg, en þar verða þatt að lik.
indum tekin til meðferðar.
Virðingarfylst,
Valdi Jóhannesson.
---------x-------------
✓
Olafur J. Felixson,
fœddur 10. júli 1832 í RangárvaJia-
sýslu á lslandi; dáinn 26. júní 1924, í
V atnabygðmn í Saskiltchcwan, Can.
KVEÐJA
frá Miss B. Samson, dótturdóttur
hans.
Falla hin fornu tré
fyrri er gnæfðu hátt,
vörðu hinn unga við
veðrum af hverri átt.
Aukast í ættarskóg
auðnir um dal og hól;
seint klæðist kalin grund
kjarngróðri er brestur skjól.
Falla hin fögru tré,
frumherjar, lág að grund,
útsækni er áttu i hug
íslenzka, og þrótt í mund.
Otrauðir ýttu á haf,
aldir við misjöfn kjör,
vegnesti vonin mest,
vestur þeir stefndu för.
Fornum að feðra sið
fóru þar eldi lönd,
breytti í akra auðn
ötul á plógi hönd.
Laxdnema lesa á
lífssögu um engi og tún;
morgunbjört máist ei
minningar geisla.rún.
Þrekprúðra í þeirra 'hóp
þú varst, nú krýnir brár
hetjunnar heiðurskrans
hnýttur um dáðrik ár.
Lengi þú vanst og vel,
víða er þitt blessað nafn,
drýgri eru dygðagjöld
dala enn stærsta safn.
Man ég þitt milda bros,
mjúk var, en styrk þín hönd,
bernska min björt þér hjá,
brostu mér drauma lönd.
MuirjfTfa marga stund
man ég á þinu hné,
sólheið þú sýndir mér
sagnheilög ættar.vé.
Sögu þú sagðir mér,
sólblik þá léku um hvarm,
hetju. og helgi.ljóð
hjartanu er vermdu i barm.
ísland úr öldum reis,
ennisbjart, tignarríkt,
heiðfögrum himni mót,
hreystinnar gyðju likt.
Slika eg marga mynd
minningar geymi vel
æsku ífá yndistíð
afi I og bestar tel.
Víða um fold ég fór,
fegurstu hallir leit,
kærri er þó konimgshöll
kotbær i æskureit.
Sæmd er að syrgja þig,
sveit þinni farnast vel
einn slikan eigi hún
ár hvert að gráta úr hel,
einn þann, er manndáð meir
metur enn gullsins bál,
gevminn á göfgi og dygð,
guðsdómsins eld í sál.
Richard Beck.
------0-------
Meira af þriðja farrýms
skipum í framtíðinni.
Ácetlan Cutiard — Anchor — Don-
aldson fyrir 1925.
“Árstíð sú, er nú er að enda, hefir
ótvírætt leitt i ljós þörfina á auknu
þriðja farrými fyrir fólk, sem ákveð-
ið hefir að ferðast héðan úr landi
til Evrópu.
Skilyrðin fyrir því að geta ferð-
ast ódýrara til Evrópu, en átt hefir
sér stað fram að þessu hafa dregið
svo mjög að sér hugi stúdenta, kenn.
ara og fólks yfirleitt að undruin
sætir eftir þvi sem einum af umboðs-
mönnum Cunard eimskipafélagsins
segist frá.
Umboðsmenn téðs félags í Mont.
real, hafa lýst yfir því, að ferðaá-
ætlanirnar fyrir næsta ár, hafi samd-
ar verið með tilliti til hinna auknu
krafta um aðgang að þriðja farrými.
Hefir það þvi verið ákveðið að haga
þannig ferðum til á árinu 1925, að
sem allra flestir kennarar og náms.
menn geti í sumarleyfinu heimsótt
vini sína austan við hafið, með sem
allra minstum tilkostnaði.
Fyrsta farjþegaskipiS, ,i saniræmi
við áðurgreindan tilgang, Athenia,
eign Anchor — Donaldson línunnar,
siglir frá Montreal til Glasgow undir
umsjón Guy Tombs Limited og heim
sækir frægustu sögust^Si í fimm
Norðurálfulöndum, sem sé á Skot.
landi, Englandi, Hollandi, Belgiu og
Frakklandi. Ferðalag þetta heimilar
þriggja vikna dvöl i Evrópu og koma
ferðamennirnir til baka úr ferðinni
til Montreal frá Southampton á skip
inu “Ausonia” þann 17. júlí.
Önnur skemtiför, undir umsjón W.
H. Henry Limited hefst frá Mont.
real hinn 27. júni, með Cunard eim.
skipafélaginu “Ausonia”, en farþeg.
ar koma heim aftur þann 24. júlí
með einu allra fegursta skipi Cunard-
félagsins “Ascania”. Ferðamanna-
flokkur þessi lendir fyrst í Cherbourg
og fer svo í hægðum sínum um:
Frakkland, Belgiu, Holland og Eng-
I land, og sighr heim á leið frá Liver-
pool.
♦>♦>♦>♦>♦>♦>♦>♦>♦>♦>♦>♦>♦>♦>♦>♦>♦>♦>♦>♦>♦>♦>♦>♦>♦>♦>
f
i
f
i
i
♦!♦
f
f
f
♦;♦
f
f
f
f
♦>
Veikburða viðir.
Eftir E. A. GUEST.
Eg gekk um eikarskóg, þar skuggar svala,
og skýrt ég heyri drembna víði tala.
Þar sagði einn: “Hann sinnir ekki neinum
við sögðum honum þó að vaxa beinum!
Hann batnar ekkert, burt með slíka rolu,
sem bognar fyrir hverri minstu golu.
Á breytni hans er þjóðin þreytt að vonum,
og þessu landi er bölvuð skömm að honum”.
“Sko, lítið á hann! sjáið, góðu grannar,
hann gætir engrar tízku!” sagði annar.
“Því hann er rengla — lítið lim og visið
og laufið svo sem ekkert — stutt og gysið.
“Og tré, sem eru skyld, af blygöun skjálfa,
þau skammast sín að ala slíkan bjálfa;
hví getur hann ei safnað krafti og kjarki
og komist upp að feðra sinna marki?”
Eg leit um öxl og sá hvar kyrkt og kramið
var kræklótt tré af öllum veðrum lamið.
Þess “vinir” feldu vægri dóm í rétti
ef vissu rót þess bælda af þungum kletti.
Því bjargið rænti þrótti, þreki og mæring
og þroskalífi — skóp því smán og tæring.
Það grét í hljóði; glögt sín forlög skildi,
en gat ei vaxið beint þó fegið vildi.
Og eins er það með fólkið — fullum rómi
það finnur veikum sekt í sleggjudómi.
Vér stærum oss af nafni, auð og ættum,
en aðra smáum, stadda í nauð og hættum.
\
Því lífið skapar sumum stærri steina
en staðist geti; hvernig sem þeir reyna —
t skógi sjaldan þroskast allar eikur;
nei, einhver viður finst þar jafnan veikur.
Sig. Júl. Jóhannesjon.
f
f
f
f
f
f
f
f
f
f
♦>
f
f
f
♦>
♦>
f
f
f
♦>
♦>♦>♦>♦>♦>♦>♦>♦>♦>♦>♦>♦>♦>♦>♦>♦>♦>♦>♦>♦>♦>♦>♦>♦>♦>♦♦♦
Lagt verbur upp í þriöju skemti-
förina héSan hinn 3. júli undir um.
sjón Guy Tombs Limited. Hib nýja
og veglega skip Anchor — Donalds.
félagsins “Letitia”, er bygt hefir ver-
iS viS Clyde, flytur fólkiö til Skot.
lands, en heim kemur þaS aftur meS
Cunard.skipinu “Andania”, er sigl-
ir frá Southampton 31. júlí áleiöis til
Montreal.
Allar þessar ferSir eru meS svip.
u?Su sniði. Fylgja hverju skipi þaul.
æfbir leiðsögumenn.
HiS stórhrifandi útsýni íneöifram
St. Lawrence fljótinu og víða ann.
arsstaðar hlýtur aS heilla huga fjölda
Ameríkumanna, og má því ganga út
frá því sem gefnu, aS fleira fólk
feröist eftir hinni fögru CanadaleiS
á næsta ári, en nokkru sinni fyr.
-----0------
Dánarfregn.
Þann 31. október síSast. andaSist
aS heimili sínu viS Hekkla p. O. Ont.
konan Sólveig Einarsson, kona Gísla
Einarssonar, sem þar hefir búiS
lengi.
Sólveig sál. var fædd aS Giljá í
Vatnsdal í Hiinavatnssýslu 1861.-
FaSir Sólveigar var Páll Snæbjörns.1
son Snæbjarnarsonar prests aS
Grímstungu, Halldórssonar biskups á
Hólum. En móSir Sólveigar var
IngiríSur Ólafsdóttir Tónssonar og
Sigurbjargar Tómásdóttur, konu Ól- [
afs, er um langt skeiö bjuggu aS Eiö-j
stöiTuni í BJöndudal I sömu sýslu. I
Sólveig sál var því i báöar ættir af j
merku fólki komin.
Hún mun hafa flutt frá ísladi 1888
og dvaldi fyrst í Ontario og siöar
nokkur ár í Manitoba og viöar. Rlutti
siöan austru til Hekkla P. O. í Ont.,
og giftist þar 1909 Gísla Einarssyni,
sem enn býr þar, nú mjög kominn til
efri ára; þingeyingur aö ætt og einn
mefSal þeirra allra fyrstu íslenzkra
landnema á því svæöi.
Sólveig sál. haföi góöa vitsmuni og
var vönduS í oröi og verki. Framúr.
skrandi starfsöm, trvgglynd og
skyldurækin. Um skapgerö hennar
mætti meö sanni segja. AS tunga og
hjarta unnu saman, þá hún lét skoö-
an sína í ljósi. En aö eSlisfari var
hún mjög fáskiftin utn alt sem var
utan hennar verksviSs. Þessi þrjú
systkini Sólveigar sál. munu vera á
lífi: Ingibjörg. búsett á Hvamms.
tanga i Húnavatnssýslu á íslandi
GuSrún (Mrs. C. F. Edward) Minne
sota og GuSmundur aö Narrows, Man.
Hún var jarösungin í |grafreit
þeim, er Islendingar þar stofnuöu
(og sem nú er aöalgrafreitur bygöar-
innar) af Meþodista presti, W. C.
Conning. ViS jaröarförina voru all-
ir íslendingar, sem þar búa, ásamt
mörgu öSru fólki. En um útförina
sáu, ásanit ekkjumanninum, syatur.
börn Sólveigar sál. og faSir þeirra,
Jakob Einarsson, bróSir Gísla, sem
einnig býr þar nú ekkjumaöur, eftir
Jórunni systir Sólveigar sál.
AS siövenju þessa lands, má vel
geta þess, aS margt af því hérlenda
I fólki, sem viö jarSarförina var gáfu
j kransa og blóm, sem aSstandendur
votta þakklæti sitt fyrir.
JÓN RUNÓLFSSON:
þÖGUL LEIFTUR.
Þessi nýútkomna kvæðabók er hin PRÝÐILEG-
ASTA JÓLAGJÖF. Bókin er nær 300 bls. og inniheld-
ur þýðingu á hinu heimsfræga kvæði Tennysons Enoch
Arden. Pappír, prentun og allur frágangur er hinn
prýðilegasti. Bókin kostar aðeins $2.00, og veröur send
kaupendum fyrir það verð, burðargjaldslaust, hvert á
land sem vill. Aðalútsölumaður bókarinnar er:
SKÚLI HJÖRLEIFSSON,
Riverton, Man.