Heimskringla - 11.11.1925, Side 2

2. BLAÐSÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 11. NÓV., 1925.
Hnausaför mín.
—- ^<sáTÆ
VII.
Islendingadagurinn á Hjiausum.
(Eftir frásögn Fantans.
Alt aö þessu hefir Skramban
skýrt rétt frá um ferðalag okkar,
nema ef vera skyldi um samdrátt
okkar Evu. En i síðasta kafla
skeikar honum. Jón Pálsson, frá
Geysi. sá eini hraöþeysir sem eg
.kyntist í Nýja Islandi hjólaði okkur
öllum til Hnausa. A8 Skramban
vill slá sér upp á þvi að þeysa með
sóknarpresti okkar Guttormi, er
auðsætt þeim sem innanborðs sitja
(are on the inside). Þegar til
Hnausa kom var alt fremur dauft
og dáðlaust. Fólkið að þyrpast
að en enginn búinn að átta sig.
Hátíðin hvergi nasrri hlaupin áf
stokkunum. Okkur Vantan lang-
aði til að sjá bygðina, en Skramb-
an hafði séð hana alla fyr meir, og
varð því eftir. Nú þeysir Jón
með okkur til Árborgar. Það er
laglegt þorp. Þar kom eg fyrir
löngu síðan, og leizt betur á mig
en nú. Þá voru þeir Sigtryggur
og Sigurjón í essinu sínu. Þá
var Ásgeir heitinn verzlunarstjóri
fyrir þá Svein og Jóhannes. Þá
var Valdheiður í Árborg. Nú er
Sigurjón að berjast við illkynja
veikindi, Sigtryggur við landnáms-
frægð, Valdheiður við Ford. Og
söngrödd Ásgeirs þögnuð. Já,
tvennir eru timarnir. I bakaleið-
inni býður Jón okkur heim til sín.
Þar snæddum við gullaugu, og
mistum. alla ótrú á fiskiáti Ný-ís-
lendinga.
Svo þjegar hátíðln stendur sem
hæzt, komum við til Hnausa. Þá
er Skramban að hakla ræðu, og
verður litið til okkar Vantans. En
þá byrjar hann að skamma okkur
og bygðarmenn okkar. Það þótti
góð ræða. En við vorum eins
og menn við messu. Það var hæg-
ur vandi að hella yfir okkur vit-
leysu og skömmum, því við gátum
ekki borið hönd fyrir höfuð okkar
nema með því að gera messuspjöll.
Seint og-síðar meir þagnar Skramb-
an, og tekur þá söngflokkurinn til
radda. I flokknum, voru um sex-
t.íu manns. Eg stóð yst í mann-
þyrpingunni og heyrði þó vel óm-
inn af söngnum ! Mun þó hljóð-
ið berast illa þar sem skógur er á
aöra hönd en vatn á hina. Nú
fer eg aö gérast forvitinn um hver
sé söngstjórinn. Sé eg þá telpu-
hnokka rétt hjá mér, sem bukkar
sig og beygir eftir blæbrygðum
söngsins; og tel eg vist að hún blási
list í brjóst söngvurunum og ráði
miklu um framtiðarTrægð þeirra.
Kom mér það kynlega fyrir, að for-
ingi söngsveitarinnar skyldi svo
fjarri standa. “Hver ert þú?’’
spyr eg telpuna. “Það veit eng-
inn,” segir hún og brosir kankvis-
lega. “Hvaö heitir þú?” spyr eg.
“Hvað heiti eg? Hvað ætli svo sem
það geri til hvað eg heiti.” “Hvað
heitir faðir þinn?” Þetta sagði
eg hálf vandræðalega, enda skelli-
hló telpan framan í mig. Nú tók
flokkurinn til aftur og telpan vissi
ekki lengur í þenna heim né annan.
Líkami hennar og sál hafa samlag-
að sig söngnum, og eg %stari hug-
fanginn á barnið. Er það hugsan-
legt, að eg sem ekki gat orðið hrif-
inn af aö heyra söngflokkinn, geti
þarna séð hljómana. Eg sársé
eftir að leyta ekki upplýsinga þessu
viðvíkjandi hjá ptlófessor Jónasi,
sem var þarna staddur. Eg heyrði
ekkert markvert frá þessum sextiu,
en telpuhnokkinn varð margraddað
1ag, sem skyldi eftir hjá mér ó-
blandna ánægju. Skramban segir að
• eg hafi verið á því stigi, sem menn
sjái með eyrunum og heyri með
augunum. En eg trúi honum
ekki. Nú verður forvitnin eins
og óslökkvandi eldur i sálu minni,
og eg ræðst að saklausu fólki og
spyr hver telpan sé. En fólkið
glápir á mig og heldur vist að eg
sé ekki með öllum mjalla. Sumir
litu mig meðaumkunar augum, eins
og þá, sem fyrir nokkrum árum
fullyrtu að Björgvin Guðmunds-
son væri stórskáld. Loks frétti eg
að telpan heiti Stína Oliver. Og
var engu nær. “Hvað svo sem
ætli það geri til hvað eg heiti?”
hafði Stina litla sagt viö mig. Jáigræddi eitthvað á annan dal á við-
hvað svo sem ætli þaö geri til hvort | skiftunum. Trúði eg þá fyrst
einhver er staurblindur fyrir allri!
fegurð og list, eða hann gleymir'
himni, jörð og
hepni hans er hann hafði áður rek-
ið verzlun við þá hinmesku. Þó
helvíti, í því baði var hér öðtu máli að gegna. Fyrir
sem hinn gamli og grályndi heimur' sporvagnafélagið vinnur hinn þjóð-
hefir hreinsað af sér það versta og|kunnj landi okkar Nikulás. Er hann
Islendinga vinur og v;l að sér í
fornum fræðuni. Þykir mér lík-
legt að kunnátta hans hafi valdið
þvi (en ekki ollað), að félagið greið-
ír
Ijótasta. í þessari álfu kemur
þesskonar ekkert málinu við. Það
eru nógir til aö segja til um hvað sé
list, og ekki hafandi orð á því, sem
vesturheimska gullkálfinum þókn-
• ast ekki. — Seinna um daginn frétti
eg að Brynjólfur Þorláksson, hefði ’ an(janunl_
stýrt söngsveitinni og skammaðist
min niður í hrúgu. Mér var líka
sagt að söngurinn væri ágætur. i hjá vini mjnum og velgerðamanni,
Hiefði eg mátt vita þetta, þar eð eg ■ Guðjóni 1 homas. Guðjón ætlaði
eg. “Ojæja, þetta svona — dá- ^ Frakkar en París, fleiri Rússar en
lítið.” segir púkinn. “Skrifir í Moskva, fleiri Pólverjar en í
þú mikið í blaðið, skaltu fá að ’ Varsjá, fleiri Italir en i Róm, fleiri
kenna á mér. “Hefir þú þá öll ( Grikkir en í Aþenu og fleiri Júðar
völdin hér ?” spyr eg þreytulega.' en í nokkurri annari borg i heimi.
“Ónei,” s|gi| púklnn. “Kon- Þó mæla allir þar. á enska tungu.
ungsríki mitt er annarsstaðar her í j
bænuní. Enda lítil upphefð í • að ;
..Borg ó sjávarbotni.
vera kongur hér, þar sem enginn
aðalritstjóri er, og lítið guðsorð um
hönd haft.” “En hvernig kemstu
góðum löndum gjald nokkurt fyr-1 af með öll afglöp þín?” spyr eg.
ir að heiðra vagna þess með sitj-
1 vesturbænum nemum við staðar
heyrði ekkert Iag sungið eftir Vest-
liríslenzkt tónskáld. Kom þar
um eitt skeið að verða babbíti, en
stóðst ekki prófið. Kom það i
Ijúkinn ! svarar þesjsu ekk|, en
bregður hljóðpipu að vörum og
sendir út ákafan blísturtón. Þá
koma allir vinnumenn Viking Press
hlaupandi og hneigja sig fyrir
Arabi nokkur, sem var að fiski-
veiðum skarnt frá eynni Jerba, sem
er fram undan Tunis, fann nýlega
borgarrústir þar á sjávarbotni.
Frakkar sendu undir eins fornleifa-
fræðinga þangað og staðfestu þeir
sögu Arabans. Segja þeir að þarna ur-Afríku og víðar
séu rústir af stórri borg og megi en
glögt greina þar gatnaskipan. Á
ur sjötugur i marzmánuði næstkom-
andi. 1 tilefni af því ætlar Hjálp-
ræðisherinn að koma npp mörgurn
gistihælum, skólum, kennaraskólum,
sjúkrahúsum o. s. frv., og hefir ver-
ið hafin fjársöfnun um allan heim í
því skyni. Hafa þegar safnast
200 þús. Sterlingspunda. Verður
helmingnum af þessu fé varið tif
mannúðarstarfa í Indlandi og á Cey-
lon. Enn fremur verður miklu fé
varið í sania augnamiöi i Kína,
Japan, Kóreu, Vesturheimseyjum,
Kyrrahafseyjum Hollendinga, Suð-
okkur (eg held aðallega fyrir blaða nu að rannsaka þetta betur, með því
fram smekkvisi sú og þjóðrækni. 1 Ijós að hjarta hans var fimtán nú-
sem lifa eins og heilagur eldur ’ merum of stórt og sjötíu og níu
(h. hrævareldur) i öllu uppskafn- j gráðuin of gljúpt. F.n þessi kvilli
ings andstreymi okkar Vestur-ís-1 hans kom mér mæta vel á skólaár-.
lendinga. ium mínum; og munu fleiri hafa
Nú mistum við félagar sjónir i ástæðu til að lofa skaparann fyrir
hver af öðrum, en allir voru mér j þessa missmíð. Ekki verður
góðir, og mér leið vel. En þegar j heldur séð að Guðjón erfi þetta við
eg rekst næst á Skramban, lýsir ættfeður sina; þvi augu hans tindra
púkanum). “H.vað þóknast herr-
í anum?” segja þeir. 'Komið með
pruttukoll prentvjj'lianna,” skipar
púkinn. Ganga þeir þá að skáp
miklum, opna hann, og taka þar út
i bók eina sem er að stærð eins og
I á að gizka tvö hundruð og fimm
j Websters orðabækur. Þetta herj-
| ans rit leggja þeir í kjöltu risans,
| hneigja sig fyrin honum og fer
að láta kafara fara þar niður og)
jafnvel er búist við því að úr flug-
vélum megi sjá hve stór borgin hef-
ir verið og hvernig hún hefir verið
bygð.
Menn vita enn eigi hvaða borg
þetta getur verið, en í gömlum ara-
biskum þjóðsögnum er getið um
neðansjávarborg fram undan Tunis
og á hún að vera bygð forynjum
hann þvi yfir, að hann ætli áér að ^ skærar en allir gimsteinarnir, sem
dansa til morguns. Hafði eg bú-' hann hefir til sölu og hendur hans j
hver til síns starfs. En þá byrjar og yfirnáttúrlegum verum. Er hún
ist við að lyfta nrér upp á ballinu,
en treysti mér elfki til að horfa á
félaga minn aila nóttina. Þess
utan er mér vel til yngri kvenna
: leika létt og stilt um verkefni hans. j
j Trúað gæti eg að eitthvað af vor- \
hug elskendanna stelist inn í stóra I
1 | hjartað hans, þá er hann s1ær og i
Nýja Qslandi, og kendi í brjóst um ■ hræðir gullið í giftingarhringana; j
þær. Eg skýri Vantan frá þess- ( og eg held, meira að segja, að hann
um vandræðum mínum.
jú-bítitt ?” segir Vantan.
til Winnipeg í kvöld!”
Kann-, hrosi bara að árunum sem úrin
Eg fer hans og khikkurnar skamta mönn-
Og það I unum í dropatali sekúntanna. Kona
j púkinn á erindi, sem betur hefði átt
við að flytjar á þjóðræknis fundi.
(Fyrirlesturinn sendi eg síðar til
(Hítmákringlu, *‘in viðliætjr við
Hnausaferð mína). Seinna um
daginn komum við Fantan á Heims-
kringlu. Fundum við þá ritstjór-
ann að máli og komum út í næsta
blaði.
Um kvöldið safnaðist mannfjöldi
nefnd Domdaniel og hennar getið í
“Arabiskum nóttum” (“Continuation
of tfít Arabian Nágths” 1788—’93).
..Hús Victor Hugo’s.
gerði hann. F.n eg flúði norður j Guöjóns heitir Margrét. Eg heim-;
að Víðivöllum. Landan og Skranib- j sæki hana þegar timinn leyfir það. j
ar, hoppuðu alla nóttina, eða þar j SJðustM árin hefir hún verið heilsu- i
til dansinn var úti . Ur'ðu þeir ^ jæp Siðan heilsaji fór að bila
úrvinda af þreytu og húsviltir, og | fínst mér að dagarnir hafa verið
komust á lestina um
nær dauða en lifi.
morguninn
VIII.
I Winnipeg á vesturleið.
henni eins og tröppur i stiga. Hver i
dagur hefir lyft henni hærra; en!
jarðböndin smásaman gefið eftir og!
slitnað. Og mér finst þegar eg1
tala við þessa góðu og gráhærðu |
Franska stjórnin hefir ákveðið
að leggja fyrir þingið frumvarp til
laga um það, að franska þjóðin
kaupi HauteviIIe House, St.. Peter
Port á Guernsey til minningar urn
samari hinum meginn í götunni beint Victor Hugo, því þar átti hann
á móti Seymour hótelinu. Eg fór heima í 15 ár meðan hann var út-
að forvitnast um hvernig á þessu lægur úr Frakklandi vegna pólitiskra
stæði; og komst brátt á snoðir um skoðana sinna.
að hér væri Bolshevika fundur í Ilauteville House er um 200 ára
hjarta Ixrrgarinnar. Hér var að aldri. Innan veggja er það
saman kominn urmull af allra þjóða líkast safnL Allir innanstoWks-
verkamönnum, sem stóðu skjaldborg munir eru úr svartri eik og keypti
j um frelsishetju eina. Hann ramb- Hugo þá nteðan hann dvaldi þar.
aði þar á rokna sáptikassa og skýrði Hann fór þaðan 1878, en alt hefir
konu, að hún hafi útsýni yfirj
mannlífið, sem er öfundisvert. Alt1
sem er gott, rétt og trútt, blasir við
auguni hennar; en það lága, grófa
; og ósanna er horfið inn í gjótur og j
Sjáuni \ið þar ekkeit &í . skonsurj sem hún hefir Iöngu mist
sjónar á. Ekkert veit eg hverr-T
glögt og greinilega frá því hvernig
Þegar til Winnipeg kemur rjúk-
um’við eins og blátt stryk upp á
Seymour hótelið; þvi þar hafði
Vantan búist við að velja sér næt
urstað.
honum nenia nafn hans á gesta-
skránni. Hér leigjunr við svefn
.
staðið þar í sömu skoröum og hann
skildi við það. Meðal annars sem
þar er geymt er rúm, sem gert var
handa Garibalda 1860; hann kom
aldrei og rúmið hefir aldrei verið
notað. ,
Meðan H. bjó i þessu húsi ritaði
! ar trúar hún er. Eg veit að eins
hús og þvoum af okkur ferðarykið j ag stilling og vit_ sætta hai,.r við bf-
En þegar hreinsunarathöfnin stend-
ur sem hæzt, brýst Vantan inn á
iö svo að jafnvel heilsubrest henn-
ar mundi hún ekki telja sér byrði.
okkur; og er hann sprengmoðtir I Margrét er móðursystir mín, og
brennur eldur úr augum hanþ. j væri eg stoItur af> hefði eg sjálfur
Hvern þremilinn eruð þið að haf- i kosifi mer ætt mina; en eg er a]veg
ast að ?” spyr Vantan, eins og j sakIaus af því. Enda líklegt hefðu
væri mesta ódæði að snurfusa á sér
húðina. Sérðu það ekki maður?”
segi eg önugur í svari “Mér lízt
svo á að ekki mundi saka neitt þó
þú færir að dæmi okkar.” “Eigi
mun eg það gera,” segir hann
drumbslega;
búar sjá mannamun a mer
vkkur félögum.” Að þvi búnu
sviftir Vantan sér úr treyjunni ríf-
ur af sér hálsbúnað sinn,, hypjar j Heimskringlu. Ritstjórinn ekki
heima, og því óvist að okkar verði
getið í blaðinu. Þykir okkur súrt
á því stæði að sumir væru fátækir
en aðrir ríkir. Ekki nóg með það.
i Heldur gerist hann kennari þessara
fátaaklinga og (eins og Vantan
komst að orði) mentar þá í krafti.
i F.r sorglegt til þess að vita að þess-
j ir menn skyldu ekki hafa notið upp- hann ,neÖal annars hina frægu skáld
fræðslu i barnaskólum okkar, þvi SÖSU Les Miserables. ’
þá hefðu þeir hvorki þurft upp-
fræðslu við nú, né heidur verið
vinnulausir vesalingar, Eg benti
Vantan á þenna sápukassa garp.
Vantan er æstur korn-samsteypu-
Norskt sclvciðaskip,
i ástæður leyft mér slíkt, að eg hefði
! valið að verða konungsson, og mátt
| gera mér að góðu að vera eins og
! útspýtt hundskinn um alla skika
j veraldar, eins og til dæmis prinsinn
j af Wales. — “Góð hjón verða þau
Og skuhi W innipeg- j Gtiðjón og Margrét, þegar þau eru
°£ j til moldar gengin,” segi eg við Fant-
an, á leið vestur Sargent.
Þá konmtn við inn á sTcrifstofu
Fridthof áð nafní, var i vor að veið-
um norður í Hvítahafi. * Einhvern
dag fóru skipverjar, 14 alls, til
maður og vill halda ræðu um sam- -veiða, en eftir voru á skipi að eins
steypuna. Ryður hann sér veg skipstjóri og vélameistari. Þessir 14
inn i skjaldborgina og vill komast á menn komualdrei aftur og vita
kassann. Lá við sjálft að illa menn ekkert hver afdrif þeirra hafa
færi, bæði fyrir frelsishetjunni og orðið. En skipstjóri og vélstjóri
vestinu upp fyrir btixnahaldið, svo
sér í axlaböndin og slítur úr sér
nokkra hnappa. Síðan rumskar
hann við hári sinu og skælir andlit-
ið svo að hann er-sent næst óþekkj-
anlegur. Nú lízt okktir ekki á
blikuna. “Hvað hefir komið fyr-
ir þig Vantan minn ?” Spyr Fantan
stillilega. “Þú ert þó ekki að
verða vi—vi—vitl ?” “Nú það hef-
ir ekkert komið fyrir mig,” segir
Vantan. “Ekki annað en það að
eg hefi verið í kornviti.” Okkur
heyrðist hann segja horngrýti. En
það er gælunafn fyrir vonda stað-
inn, og verðum við all skelkaðir.
“Já,” heldur Vantan áfram, eins og
i leiðslu. “Eg kom. þaðan rétt
núna. Þar þreskja babbítarnir
sumt af uppskeru sinni.”- Fórum
við nú að renna grun í hvar félagi
okkar hafði alið manninn um morg-
uninn. "A—á? Nú? Svo?” sögð-
um við. “En hvort heldur þú að
þú farir svona tál reika?” { segir
Fantan. “Nú eg fer um alt, maður.
Svona er útlit og búningur helztu
babbítanna í kornvíti. Við kom-
tim engu tauti við Vantan, og Iét-
um hann eiga sig; enda hélt hann
i broti, og erum að ganga , út í
fússi. Kemur þá maður einn
migill og risavaxinn t veg fyrir
okkur, og býður okkur til sætis.
“Hver ert þú niikli herra?” spyr
eg, því eg kannaðist ekki við mann-
inn. “Svo þú þekkir mig þá
ekki!” segir risinn og hlær Andra
hlátur. “Eg er,” segir hann og
ræskir sig. “Eg er hinn velæru-
verðugi blaðaþúki Vestur-Jslend-
inga.” Risinn sá víst að eg var
engti nær og hafði gaman af. “Já,”
segir hann. “Eg er meistari
meistaranna, og ritstjóri ritstjór-
anna.” “Nú ertu .þá máske einn
herjans aðal ritstjóri okkar Vest-
ttrJslendinga?” spyr eg. Risa-
púkinn slær á lærið og hlær annan
Andra hlátur. En við það fjúka
gamlir og nýjir árgangar af Heims- |
kringlu um alla prentsmiðjuna eins
Vantan. En nú tökum við ti)
okkar ráða. Landan lyftir Vant-
an á klofbragði en við Fantan gríp-
um hann áður en hann kemur niður
og berum hann í braut. Áttum
við í hinu mesta stríði með hann
það sem eftir var kvöldsins, og
komum honum loks með naumind-
tim í sæhthúsið. En þar gleymdi
hann samsteypunni i skarkalanum,
og varð eins feginn eins og við hin-
ir að komast upp í lestarvagninn og
inn i klefann góða.
(Meira'.
sigldu skipinu tveir einir til Hamm-
erfest.
AUÐÆFI
- fundin á mararbotni.
Árið 1911 rákust tvö skip á fram
undan Karlshöfða í Virgina í Ame-
ríku. Hét annað þeirra “United
Fruiterer” en hitt “Merida”. Hið
síðarnefnda sökk þar niður með öll-
um farnti, þar á nteðal 800,000 ster-
lingspunda virði í gulli, silfri og
gimsteinum.
FjófLar tilrarinir voru gerðar t®
þess að finna skipið og reyna að
ná auðæfum þeim, sem í því eru.
Þeir, sem fyrstir reyndu, fundu
skipið, en treystust ekki að kafa
eftir auðæfunum vegna þess hve
djúpt var þar. Þeir settu þar
niöur dufl og ætluðu síðar að reyna
björgun, en duflin týndust og stað-
urinn þar sem skipið liggur. Svo
voru gerðar þrjár leitir að því en
þær mistókust allar.
í fyrra stofnuðu 20 amerískir í-
þióttamenn félag með sér til þess
að leita að skipinu. Gerðu þeir það
að eins að gamni sinu. Lögðu
þeir af stað að leita hinn 8. júní s.
1., og slæddu i hálfan mánuö fram
og aftur á þeim slóðum, þar sem
talið var að skipið mundi liggja.
Tókst þeim að lokum að finna það.
Var nú bezti kafari Bandarikjanna
sendur niður á sjávarbotn til aö
skoða skipið. Er þar 213 feta
dýpi. Skipiö er lítið skaddað og
stendur nærri því á réttum kili.
Samkvæmt alþjóðalögum eiga í-
þróttamennirnir allan farm “Mer-
ida” ef þeim tekst að bjarga hon-
um, eða alt það, sem þeir geta bjarg-
að. Þeir bjuggust við því að
hálfan mánuð þyrfti til björgunar-
innar, og þar sem þetta er á þeim
slóðum þar sem mest er um smygl-
araskip, og sum þeirra eru vopn-
uö, þorðu þeir ekki annað en hafa
35 vopnaða ménn með sér á björg-
unarskipinu. Var þaö ætlun þeirra
að draga auðæfin upp í stórum
körfurn, eina smálest í hverri, en
alls eru auðæfin 30 smálestir. Verð-
mæti þeirra er um 4 miljónir dollara
i vorum peningum og er þvi ekki til
litils að vinna.
Kraftavcrk.
Kona er nefnd Patrick Maylia og
á heima í Newcastle. Hún hefir
verið mállaus í meira en ár. Fyrir
skemstu kom hún með manni sínum
til Edinborgar og hlýddu þau þar
á Benedictina-messu í St. Mary’s
Roman Catholic Cathedral. Brá
þá svo undarlega við, að undir miðri
I guðsþjónustu fékk hún málið aftur
og tók hún upphátt undir bænirnar.
í Síðan hefir hún verið alheilbrigð.
I
Héðan og Handan.
Löng fijónusta.
I. H: Fletcher heitir maður einn
i Northampton á Englandi. Hann
hefir . nýlega sagt af sér sýslu-
nefndterstörfum sem hann hefir
gtngt i 70 ár samfleytt og áratugum treyndi sér pipuna i 51 min. 11J4
seni formaður. Er þetta sek. an þess. að nokkurntima dræp-
Einkennilegur siður.
I París er klúbbur pipureykingar-
manna og nefnist' hann Cent Kilos
Club. Einu sinni á ári fara þar
fram tregðureykingar, þannig, að sá
vinnur, er lengst getur treynt sér
pípu sína. Fyrir skömmu fóru
fram slikar tregðureykingar og heit-
ir sá Lenoble, sem sigraði. Hann
saman
talið einsdæmi í Englandi og mtin
vera þótt viðar sé leitað. Líklega
hejir Fletcher gamli feött þarna
j heimsmet, og er svo sagt að hann
ist i henni.
og snjókorn í norðvestan skafrenn- hafl venð jafnfrarr,t dæmalaus af-
ingi. “Ó, eg er nú meira en það,” jkaStamaSllr 1 starfi
segir púkinn. “Eg er prentvillu-
sinu.
stjórinn. Er einn um þær allar,
og hefi alt yfir þeim að segja.”
Aldrei á æfi minni, fyr eða siðar,
sig mest að kornvítis mönnum það hefi eg viljað mann feigan. En
sem eftir var dagsins.
Soinna um daginn ókum við Fant-
an á sporvagni vestur í bæ, Sá
eg þá með eigin augum hvernig
lánið elti félaga minn. Hann
keypti farbréf fyrir okkur báða og
Hvcrjir búa í Ncw York?
.., Is í Atlanzhafi.
j Seinast i júnímánuði var svo
l mikill hafis. á reki suður í Atlanz-
j hafi, að skip sem voru á leið frá
j New York til Evrópu urðu að leggja
; langa lykkju á leið sína suður í
Oldham biskup i New York var hafið til þess að forðast isinn.
nýlega á ferð á Englandi. Flutti
hann fyrirlestur uni Bandarikin.
j Eitt skip var t. d. heilan sólar-
hring á eftir áætlun vegna þessa.
petta skifti hefði eg viljað hafa og sagði þar, að það væri að eins Mun hað sjaldgæft að hafis sé svo
n 1 n X l* / , m , 1. • _r V 1 . 1 1 , — / • -■ > ■ ..
með höndum góða bauabyssu, og
fira a blaðapukann. En eg hugga
samvizkuna með því að þetta sé
púki ! “Og hefir þú nokkuð að
segja, hér á Heimskringlu ?” spyr
srirfáir Englendingar, sem vissu 1 sunnarlega á reki um þetta leyti árs.
nokkuð um Bandarikin. Þessa j . __________
lýsingu gaf hann á New York: 1 Bramwell Booth.
New York eru fleiri írar en í Dublin, ‘
fleiri Skotar en í Edinborg, fleiri yfirmaður Hjálpræðishersins, verð-
Sjálfstœðisbarátta Fœreyinga.
Nýr sjálfstæðisflokkur?
Frá Þórshöfn er skifað nýlega á
þessa leið : Færeyingar þeir, er hafa
ftjt sjálfstæði eyjanna að stefnu-
skrá, hafa stofnað meö sér félag
fyrir mánuði siðan. Virðist tala
félagsmanna aukast jafnt og þétt.
Formaður félagsins er Sverri
Patursson. Hefir hann birt áætl-
un um fyrirlestrarferð ‘fyrir allar
Færeyjar, og ætlar hann þannig að
vinna málefni þessu fylgi og efla
það sem mest má verða. Fyrirlestr-
arstarf sitt ætlar hann að hefja um
það leyti er sjómenn koma heim í
haust, og halda því áfram í allan
vetur.
Nefnd hefir verið kosin til að
semja áætlun um fjárhag Færey-
inga sem sjálfstæðs ríkis, og önnur
nefnd á að semja frumvarp um
stjórnarfar sjálfstæðra Færeyja. —
Nafn félagsins er: “Moti loysinga”.
Ymislegt um Marokkó.
Marokkó (á arabisku Magreb eí
Aksa, landið yzt í vestrinu), í nofð-
vestur Afríku, var áður sjálfstætt
soldáns-ríki. Að austan við það
er Algiers, að sunnan Sahara-auðn-
in, en að vestan og norðan Atlanz-
haf. Marokkó er nú skift í þrjá
hluta:
1. Franska hlutann, sem er “und-
ir vernd Frakklands”, og er sá hlut-
inn 572,000 ferkílóm. á stærð og í-
búatalan 3,4 milj.
2. Spánska hlutann, sem er “undir
vernd Spánar” og er sá hlutinn