Heimskringla - 11.08.1926, Blaðsíða 4

4. BLAÐSIÐA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG 11. ÁGÚST 1926.
Heitttskrinjjla
(StofnuTI 1886)
Krnnr flt A hverjHra mlflTlkodeffl
EIGENDURl
VIKING PRESS, LTD.
8S3 og 855 SARGBNT AVE., WINNIPBG.
Talnfml t N-6537
VerTJ bla?5sin8 er $3.00 é.rgangurinn borg-
lst fyrirfram. Allar borganir aendiat
THE VIKING PREfcS LTD.
SIGFÚS HALLDÓRS fré Höfnum
Bitstjórl.
JAKOB F. KRISTJÁNSSON,
Ráðsmaður.
UtanANkrlft <11 l»ln Imm :
THH VIKING PIIKSS, Ltd., Boz 8105
UtanAnkrlft tll rltNtjAranMi
EDITOR HEIMSKRINGLA, Box 8105
WINNIPEG, MAN.
"Heimskringla is pnbllshed by
The Vlklmc Preaa Ltd.
and printed by
CITY PRINTING A PIJBLISHING CO.
853-855 Sarffent Ave., Wlnnlpec, Man.
Telephonet N 6537
WINNIPEG, MANITOBA, 11. ÁGÚST 1926
Tilnefningin í Teulon.
Hann blés af ýmsum áttum í Teulon
á fimtudaginn var. Úrslitin urðu nokk-
uð önnur en búist hafði verið við, ekki
sízt eftir fyrstu atkvæðagreiðsluna á
fundinum.
Ekki gat svo farið að íslendingur yrði
tilnefndur. Þar hjálpaðist margt að. Og
þó voru þeir menn í vali, af þeirra hálfu,
að óþarft og enda tilgangslaust var að
leita að öðrum. En ósamkomulagið með
al íslendinganna, og talhlýðni sumra
þeirra, auk heimskulegrar þrákeikni dr.
Gibbs, og tvöfeldni og heimsku leiðtoga
framsóknarfolkksins, bar sigúrinn í skaut
Mr. Bancroft. Ekki er þetta sagt af því,
að framkoma Mr. Bancroft væri ekki að
öllu leyti drengileg. Og framsóknar-
mann telur Mr. Bancroft sig einnig. En
þó er það engu að síður sannfæring vor,
að hann hafi ekki verið æskilegasti mað-
urinn frá flokksins sjónarmiði.
Og hér er átt við framsóknarflokkinn
sem sjálfstæðan, öflugan og framgjarnan
flokk, eins og hann á að vera, en ekki
pólitíska dulu, sem önnur eins fyrirmynd
meðalmenskunnar, og Mr. Mcllwraith og
aðrir hans nótar, sem meiri áhrif hafa
um leiðsögn flokksins hér í fylkinu en
skyldi, gieta notað sem skóþurku eftir
því sem vill.
Það getur engin launung verið lengur
þeim, sem tækifæri hefir fengið til þess
að fylgjast dálítið með, og lesið geta á
milii línanna, að langbezti maðurinn, sem
framsóknarliðið hafði á að skipa til sókn-
ar móti þingmannsefni cpnservatíva í
Selkirk, sr. Albert Kristjánsson hafði frá
upphafi verið dauðadæmdur af Mr. Mcll-
wraith og kumpánum hans þrátt fyrir all-
an fagurgala. Vegna hvers? Ja, hver
veit. En áreiðanlega hefir þar sinn skerf-
urinn verið af hverju: tortrygni þess
“frjálslyndis”, sem aldrei þorir að hugsa
sjálfstætt, eða gægjast út fyrir hags-
munabásinn; sem er miklu háskalegra
en hreinskilið afturhald, sökum óein-
lægni sinnar; lundarfari því, som helzt
aldrei má sjá eitt tréð öðru hærra og
beinna úr grasi; smásmuglegur flokka-
rígur um önnur lítt skyld efni, og að síð-
ustu sú ofbeldishneigð, sem þykir gott að
láta “útlendingana” vinna hversdags-
verkin og nota þá í stjan og snúninga, en
þykir þeir líka til þess eins hæfir.
Og vér hyggjum að allir hafi gott af
að heyra það og velta því fyrir sér, ef
þeir nenna, að einmitt veg'na mannkosta
hans hefir pólitískum iausagosum og
meðalmönnum tekist prýðilega að gæta
þess, að séra Albert fengi ekki að njóta
sín, eða þjóðfélagið starfskrafta hans.
Sérá Albert er ekki gallalaus, og engin
fullkomin vera, en hann hefir það meiri
gáfur til brunns að bera en flestir aðrir
nágrannar hans, að ef hanp hefði treyst
sér til þess að nota þær til þess eins, að
bora þeim á markaðinn af fullkominni
óbilgirni, þá hefðu þær fært honum meiri
fjársjóðu í bú en margir gera sig ánægða
með.
En þótt ilt væri málefnisins vegna, að
séra Aibert skyldi ekki verða nefndur til
kjörs, langhæfasti maðurinn, sem fram-
sóknarflokksmenn höfðu þama á að
skipa, að öllum öðrum ólöstuðum, þá er
þó hitt verra, ef íslenzkir framsóknar-
menn í þessu kjördæmi, ætla sér að una
við það frámvegis, að hinir og þessir
miðlungsmenn leiki þeim fram sem peð-
um á borði, eða lömbum í refsginið. Þeir
eru nógu margir, og ættu að vera nægi-
lega sjálfstæðir og metnaðarfullir til þess
að láta það ekki ske oftar. í því skyni
eru þessi orð rituð. Því hér yar um á-
takanlegan klaufaskap og dræmingjahátt
að ræða af hálfu þeirra íslendinga, sem j
helzt standa að framsóknarflokknum.
Tvent var að gera: Hið fyrra, heppileg-
ast og lang-sigurvænlegast fyrir mál-
efnið, að fylkja sér hiklaust og ótvírætt
um séra Albert. Annað, úr því að Mr.
Fjeldsted datt nokkurntima í hug að
sækja, þá að gera gangskör að því strax,
með dugnaði og hreinskilni og búa alt
sem bezt í haginn fyrir hann. Hvorugt
er gert. í stað þess spilin lögð þannig, að
báðir mennirnir eru dæmdir fyrirfram.
Og erlend jlræsni og þjóðrembingur
hvima nú glottandi yfir valnum: handa-
skolum landans.
* * *
Úr því að þessi mistök höfðu orðið á
meðal framsóknarmannanna íslenzku,
sýndist ekkert líklegra og sjálfsagðara,
en að Mr. Líndal hefði verið nefndur til
kjörs. Enda er það gefið, að ekkert stóð
því í vggi nema fólska dr. Gibbs og þó
nokkurra manna er honum fylgdu, auk
sama þjóðrembingsins, er var að verki
innan framsóknarflokksins. Því miður
er orðrómur um það, að ekki ailfáir ís-
lendingar hafi stutt dr. Gibbs að fram-
komu hans, svo geðug og þokkasæl sem
hún var. Það ^eina, sem hægt er um
þann herra að segja, er það, að hann
skar sjálfan sig svo rækilega á háls
þarna í Teulon, að hann getur tæplega
orðið öðrum að fótakefli síðar.
En færi svo ólíklega, að framsóknar-
flokkurinn í Selkirk misti kjördæmið í
hendur conservatíva, þá geta framsókn-
armenn sannarlega engu um kent nema
eigin einfeldni, svo ekki sé nú sterkara
að orði kveðið. Það er jafnan gott að
gera vel og hitta sjálfan sig fyrir.
» Avarp til
Stephans G. Stephanssonar.
Flutt í samsæti er ÞjóSrœknisfélagið hélt honum
miðvikudaginn 4. þ. m.'
af Sigfúsi Halldórs frá Höfnuwt.
Herra forseti, háttvirta samkoma !
Kæri heiöursgestur!
Það er gamall siður að hefja ræðu með af-
sökun. Þótt eg hafi syndgað þannig áður, dett-
ur mér það ekki í hug í þetta skifti. Og þó er
svo ástatt fyrir rnér, Sem rhér finst verst geta
verið. Mér hefir verið falið að fara nokkrujn
orðum um, og ávarpa þann manninn, sem mér
finst einna mestur vandi að ávarpa af öllum
mönnum, sem eg þekki. Mér finst það svo kyn-
legt:, að eg skuli eiga að standa hér og ávarpa
þann mann meðal þjóðar minnar, meða! kyn-
flokks míns, austan hafs sem vestan, sem eg tel
tvímælalaust merkilegastan Islending allra manna
“ er nú lifa; höfuðskáld Islendinga, Stephan G.
Stephansson.
* ¥ #
Mér dettur ekki til hugar að hlaða röksemdum
að þessum orðum, eða fáum öðrum er eg hefi
að mæla. Og þó þætti mér ekki ólíklegt ,að
ýmsir vildu draga þau í efa. Við því verður
aldrei gert, að ýmist sýnist hverjum. —
En til hins vildi eg benda þeim, sem kunna
að vera á öðru máli en eg, hve erfitt það oft og
tíðum er, að gera sér grein fyrir því að veru-
legt mikilmenni sé meðal okkar; sé ein» af okkur,
máske sérstaklega ef við þekkjum hann eða
hana aðeins dálítið — en ekki nógu vel til þess
að sálir okkar hafi orðið samstrauma. Eg þekki
þetta af reynslunni. Eg er ekki svo skapi far-
inn, að mér sé gjarnt til þess að renna strætin
í kjölstraumi þjóðhöfðingja, í voninni um að
fá að sjá sverðshjöltu þeirra eða hjálmder leiftra
í sólskininu, en eg skal játa það, að mér hefir
stundum ver.ið forvitni á að fá að horfast í
augu við mikla mcnn, þótt ei væri tiema í svip,
og eigi af síngjörnum hvötuni. Mér er það
minnisstætt, er eg sá Clemenceau, tígrisdýrið
franska í fyrsta sinn, þenna ógnarbíld Evrópu,
sem verið hafði. Hann bar það sannarlega ekki
utan á sér, maðurinn sá, áð hann hefði þá rétt
undanfarið verið voldugasti maðurinn í heim-
inum. Stuttur, bústinn, kampsiður og búldu-
leitur; eins og gamall og góðlyndur, en hálf-
fýldur rostungur, sem vilst hefði norðan úr ís-
höfum og óviljandi brölt á land þarna í hita-
beltinu. Andlitið bar engan vott tígrisdýrsins.
Ekki einu sinni augnaráðið. Eg man líka
eftir konun.ni heima á Islandi, einhverri fegurstu
og frjóvustu mannssálinni, sem eg hefi kynst.
Þeir sem búa í þúsund mílna fjarlægH eiga á-
reiðanlega betra með að hugsa sér h?»na eins og
hún í raun og veru er í allri sinni dýrð, heldur
en sveitungar hetinar, ’seni þegar bezt er, hafa
aðeins litið á hana sem hversdagskonu af skárra
tæinu; heldur en jafnvel eg, sem hættir svo við
að sjá hana fyrst í ljósi barnsáranna, sem móð-
urlega veru í sambandi við prjónles og rjóma-
sleikju. Fjarlægðin gerir fjölliyt blá og menn-
ina mikla. Fjöllin eru að vísu ekki jafnhlá,
þegar nær er komið, en þau eru þá oftast líka
þeim mttn “skrúðugri og stórkostlegri. Æfin-
týraljóminn hverfur Iíka af mikilmennum, er
nær kemur; en miklir eru þeir engu að síður,
þótt greinilegar sjáist hrjúfari drættir, en á flos-
kinnum fornaldarriddara og
hetjusöngum og málverkum.
* *
miðaldaknapa,
Þannig er þessu varið með heiðursgestinn okk-
ar. Flestir vita og viðurkenna að smámenni er
þar ekki á ferð. En yfirleitt hefir samtíð hans
en»a grein gert sér fyrir' því, hvílikur afburða-
maður hefir verið þar í ferð með henni. Margt
hefir hjálpast til þess að glepja sýn um hann.
Fámenni allrar íslenzku þjóðarinnar; enn meira
fámenni, strjálingur og finangrun þjóðarbrots-
ins hér vestra. Og, auk annars, ekki síður að
sinum parti, uppeldi hans og æfikjör. Það er sýni-
lega svo erfið gáta gáfuðústu og mentuðustu
ritfræðamönnum heima á Islandi, að tvítugum
sveitapilti, sem aldrei hefir í skóla komið á æfi
sinni, skuli hafa tekist að binda slíkan orðaforða
í föggur sínar að heiman, að þeir telja það bók-
staflega yfirgengilegt, og hann sjálfan sálfræði-
legt fyrirbrigði.
Vafalaust sunmar marga svo við þessa hugs-
un, að þeir voga sér ekki lengra. Þeím hrýs
hugur við að leggja til glimu við þá ráðgátu,
hvernig þessi ómentaði sveitapiltur, þessi óskóla-
gengpii ein.yrki út við sjóndeildarhring víðern-
isins vegasnauða, skuli hafa koniist upp á það,
sem hann nýlega mintí okkur á um Jónas, “að
sitja kvr t sama stað og samt að vera að ferð-
ast”. Ferðast svo að hann er víðförulast ís-
lenzkt skáld um Jörðina.
* ¥ *
Þvi að Stephan hefir alstaðar verið. Hann
hefir séð Mjöll kóngsdóttur renna upp í föð-
urgarði, siglt stríðan beitivind nteð Grími frá
Hrafnistu, loðinkinna; lesið í hug Agli á Borg,
og sungið Asdísi á Bjargi sorgarbætur. Hann
hefir fylgt Noýna-Gesti frá Gjúkungum að
hallardyrum Ölafs Tryggvasonar, og stutt Þor-
móð úr Stiklastaðabardaga. Hann hefir komið
á Golgatha; farið um lukt hlið Péturs og Páls
dýflizunnar í Rússlandi, og horft yfir valkesti
Búanna í Transwaal. Og Stephan var það sem
fylgdist með æfikjörunum hennar Ragnheiðar
litlu, og var viðstaddur hennar síðustu stóru
stuncl; íslenzkum bókmentum til ómetanlegs á-
vinnings og óda'uðlegrar sæmdar.
Og hann hefir ekki farið þessar ferðir að
erindisleysu. Ríkulega hefir hann miðlað ókkur
af fjársjóðum, fengnum á öllum tímum, frá öll-
um Iöndum, i verkuni sinum. Þar er ekki sagt
frá samhengis- og innviðalaust. Þar nemur ekki
staðar við ytri ásýnd aðeins, og þó getur hann
meitlað myndir og teglt risaskóga hugmynda
sinna á fult eins veglegan hátt og nokkur ann-
ar maður. En hann leitar að þungamiðju og
insta eðli alls, sem fyrir augun ber. Og innsýni
hans og glöggskyggni er ávalt og alstaðar eins.
I töfragleri hans sjáum vér allar sálir naktar*,
alt frá Nikódemusi að Agli Skallagrimssyni. —
En þvi eru líka skáld að þau eru skygn, og
yrkja ekki til þess að ríma, heldur greypa þau
það er þau sjá of veröld alla, í umgerð rímsins,
til endingar, fegurðar og gleggingar, og til
þess notar Stephan. aðdáanlea meitlunarlist sína.
Auðvitað eru skáld misjafnlega skygn, en ekk-
ert /veit eg okkar á meðal svo dj úpskygnt sem
Stephan.
¥ * «
En skáld eru ekki aðeins djúpskygn. Þau
eru framskygn. Spámenn, Og samfara þeirri
gáfu fer jafnan köllun hrópandans í eyðimörk-
inni. Þegar þjóðin ei“ að sofna yfir matar-
gufunni úr kjötkötlunum, eða leggur sig út-
tauguð og andvaralaus til svefns, eftir dansinn
í kringum gullkálfinn, þá hlymur rödd skáld
anna aðvörunarorð um stórviðri Drottins, sem
er í nánd. Þjóðin kann þessu vanalega illa,
“þessari ending! ekki að lofa útaf dauðw fólki
að sofa,” svo eg felli burtu einn staf með leyfi
skáldsins.
Stephan hefir séð um að fólk sofnaði ekki,
hvorki hér vestra né heldur heima á Islandi.
Mér hefir altaf fundist hann í ætt við þann,
sem honum hefir svo tíðum orðið að yrkisefni,
i ætt við Gretti Asmundsson, eldsækjandann;
Prómeþeif norrænna manna.
“Oð seinna munu málin greiðast vönd
Úr myrkur-flækju, af dómgreind hinna spölfu,
Og bjart-skygnt fólkið blessa hverja hönd,
Sem brá upp skari á tímans rökkur-vöku.”
Eg veit að þessi orð rætast á fleirum en mér.
Eg veit að þau rætast á öllum ættbræðrum
Stephans, þegar tímar líða. —
En Stephan er meira en spámaður, óveðraboði
og eldsækjandi. Hafi einhver sviðnað við eld-
sóknina, þá á Stephan Iyfstein í pússi sínum,
og græðir sárin, með kraftaljóðum, þótt ekki
sé sú kraftalækning samkyns “Krists-visinda”
konunnar, er svo var trúuð, að hún trúði ekki
á köttinn, þótt hann æpti, er hAn sté á stýrið á
honum. Stephani er farið eins og Mark Twain,
hann trúir tilveru kattarins, af því að hann gerir
ráð fyrir að mjálmið, rófan og kötturinn standi
i sambandi hvað við annað. Með öðrum orðum:
Stephan trúir á veruleikann, ekki sízt þegar um
lækningar er að ræða. Hann er heldur enginn
smáskamtalæknir. Hann er +itt trúaður á kerl-
-rngareld og ræfrahégóma hverskyns hindurvitna,
og hyggur þá Iæknisdóma betur komna austan
vert á Vaðlaheiðina en yfir fúasár meðbræðra
sinna. Hann trúir því með Guðmundi Hannes-
syni, að “læzt sé að skera”.
* * #
Þrátt fyrir víðförli sina hefirjeins og hálftærður vonarpeningur,
Stephan ekki gleymt ættjörðinni. Þar | eins og nýliðinn á undan fyrstu at-
hefir hann tíðast brotið gull úr bergi lögunni. Eistaka maður líka upplits-
og borið úr haugum. Aðrir skáld- j djarfur, með sigurbros á vörum og
mæringar hafa farið “víkingshönd-1 skWiandi kjark í augunum; sáttur við
um um álfuarðinn'! og reitt evróp- guð og tilveruna; sáttur vi£> matar-
iska háment í bú, bæði með þýðing- ^ skort, hráslaga og rigningu.' Það eru
um og óbeinlínis fyrir þau áhrif, sem þeir, sem hafa fært dreypifórn á alt-
þeir hafa orðið fyrir utan að. En t ari vínguðsins, alt frá hinni óbrotnu
Stephan. hefir mest gull grafið heima- og kjarngóðu dreypifórn heima-
fyrir. I meira en 50 *starfsár hefirl “iðnaðarins”, að hinum dýru, há-
hann varið flestum andvökustundum lenzku veigum, með móreykskeimnijm
sínum til þess. Enginn hefir sint og torfbragðinu: sælukendur ilm-
því verki svo. Grímur Thomsen sniekkur 'frá móður Jörð. — Og landl
kemst þar næst; og skortir þó mikið. inn hefir borið sig eftir sínum skerf
Hann er þrátt fvrir yfirgripsmikla' af frumburðarréttinum. Enn er
og fín,skólaða hámentun ekki jafn- J guði sé lof, ekki útdauður andi nor-
djúpfær og vestur-íslenzki Kletta- rænna hetjudáða.
f jallabóndinn. ^ ¥ ¥ ¥
* ¥ ¥ | Fundarsalurinn fuUur; öll- sæti, alt
Það eru því engin nýnæmis tiðindi, I ^tandrúm út í dyr. Regnið frussar í
að Stephan G. Stephansson, eða rétt-J leirpollunum, sveljar á þakinu. Mr.
ara sagt kveðskapur hans, hafi verið Fjeldsted kemur á pallinn, nokkuð
sterkasta tengitaugin milli Vestur-
Islendinga og ættjarðar þeirra í
rólegur, sæmilega æðrulaus; talar
nokkur orð. Fundur er settur. Mr.
austri. Og það er þvi ekki nema' Morrison er kosinn fundarstjóri. Mr
eðlilegt að við, sem tilheyrum þessum
félagsskap, höfum viljað votta hon-
um þakklæti okkar, ljúft og hu^heilt,
fyrir alla fjársjóðuna, sem hann hef-
ir gefið okkur.
Engum finst það meira vandræði
en mér, að nokkur hluti þess að inna
það þakklætisstarf af höndum, skyldi
falla á mig, eftir ásfteðum. Aðeins
eitt gerir mér það hærilegt; það er
lítillæti heiðsursgestsins; umburðar-
lyndi hans og velvild í garð alls þess
sem vesælt er, sé orsökin aðeins veik-
ur vilji, en ekki illur né falskur. -—
Fyrir þessa eiginleika hefir Stephan
unnið fleiri hjörtu én mitt, þeirra er
kynst hafa honum persónúlega, engu
síður en óbilandi kjarkur hans,
drengskapur, víðsýni og mannvit.
* * *
Eg gat þess að Stephan hefði var-
ið andvökustundum sínum í 50 ár til
þess að brjóta til gulls og ssekja
fjársjóðu í hauga. Ometanliega dýr-
gripi hefir hann úr þeim fjársjóðum
‘meitlað og rent og fært þjóð sinni
að gjöf í báðar hendur. Hann hefir
smíðað óþrotlega eins og Völundur.
Og hann hefir þegar, eins~ og Völ-
undur, lokið við Draupni. I honum
er alt sem hann, hefir hngsað hæst;
alt sem hann hefir fundið dýpst: ást
og hatur, afl og vit; sælusvimi yfir
tiUferunni við brjóst Móður Jarðar;
þjótandi lífæð og titrandi hjarta heill
ar þjóðar; flugmagn að yztu landa-
mærum Heims og Helju; Gleipnis-
fjöturinn, er tengir ómuna undirvit-
undar vorrar við altilveruna frá ei-
lífð til eilífðar. —
— Níundu hverja nótt — níundu
hverja öld —* mun af honum drjúpa
annar hringur jafnhöfgur; vaxa af
honum háfleygi og andagift, meðan
íslenzk tunga lifir — og jafnvel leng-
ur — að eilífu, rneðan nokkur mos'á-
•vaxinn fræðimaður leggur sig niður
við að nema norræn fræði.
¥ ¥ ¥
Kæri Stephan G. Stephansson I
Við þökkum þér alla fjársjóðuna.
En við skynjum, að án mannkosta
þinna hefðu þeir ekki orðið felíkir.
Og þeSs vegna þökkurn við þér ekkert
síður fyrir, hver þú ert. Þú hefir
prýtt svo gullíð sjálfur! Stephan,
eins og þú komst svo yndislega að
orði um hana “Kurlý” litlu.
Tilnefningardagur.
Dökkur á svip rennur dagurinn og
þungbúinn. Ur öllum áttum streyma
menn til Tettlon, þegar fer að ltða
undir hádegið. Og jafnsnemma fer
regnið að streymá niður. Teulon er
eins og mauraþúfa í þrumuyeðri.
Gistiþúsið er fult; á svölunum standa
þeir þolinmóðir, sem hafa séð sann-
færingtinni borgið, en ekki þörfutn
líkamans, og tvístíga góðlátlega inn
an um lekafossana, sem hripa niður
i gegnum svalagólfið efra. Kaffi
húsin eru full; ávaxta- og matsölu-
búðirnar fttllar. Alstaðar eru menn
í hópum, fullir af matarvónum og
vonum um kosningasigur. A milli
búðanna og hópanna þjóta nokkrir
útvaldir; íslenzkir, “enskir”, “Gall-
ar”, að stappa stálinu í lofaða liðs-
menn; reyna að útvega nýja ; reyna
að snúa öðrum frá villunni til Ijóss-
ins. Flestir alvarlegir; flestir t
spenningi; einstaka í háspennu; föl-
leitir, með dreyrroðadepil á hákinn-
beininu, og gljáglampa í augunum,
Arundel kemur á pallinn; talar nokk-
ur orð. Mr.. Aritndel er borgarstjóri
i Teulon; er gamall liberal. Mr. Arttn-
del líður ekki vel. Mr. Arundel er
hár, magur, fölur; eins og gangandi
auglýsing fyrir dr. William’s Pink
Pills for Pale People; lifandi maga-
kvef, klofið í neðri endann. Mr. Ar-
undel elskar ekki Islendinga; eng-
ann — nema Mr. Felstead.
Mr. Morrison getur þess, að nú
sé um að gera að koma sér saman;
slá Filisteann. Þess vegna hafi
trúnaðarmönnum lib. og frams. kom-
ið saman um, að bezt væri að hafa
ekki aftur í vali þá er ósigur biðu t
fyrra, Dr. Gihbs og Mr. Bancroft.
Einn af þjónum dreypifórnarinnar
æpir fagnaðaróp. Andlitið ljómar
af stórhug. Fjórtán eru tilnefndir.
Þar á meðal Dr. Gibbs og Mr. Ban-
croft. Mr. Bancroft dregur sig í
hlé. Dr. Gibbs dregur sig ekki í
hlé. Mr. Fjeldsted dregur sig næst-
um í hlé. Mr. Arundel dregur sig i
hlé; bendir á að Mr. Felstead hafi
ekki dregið sig alveg í hlé, Mr. Fel-
stead megi ekki draga sig í hlé.
Kveðst draga sig í hlé fyrir Mr.
Felstead. Mr. Mcllwraith segir það
sarna. Dregur sig í hlé fyrir Mr.
Felstead. Föðurlandið megi ekki
missa hann. “Blót”-maðurinn æpir
fagnaðaróp. Mr. Fjeldsted lætun til-
laiðast að gefa kost á sér. Er þó likt
og í vafa um það, hvernig sumir vin-
ir sínir muni líta á sig á eftir. Tekur
frant til skilningsauka, að hann sé.
ekki einn af þeim, sem séu að sækj-
ast eftir “job”-in.u. Heill fóstur-
landsins sé sér alt: Mr. Mcllwraith
og Mr. Arttndel ertt hrifnir. Mr.
Arundel og Mr. Mcllwraith brosa —
hvor framan í annan. Good scout,
Felstead ! Good Old Boy I ,
Séra Ivens er “labor”. Séra Ivens
tilkynnir að labor vilji ekki liberala.
Hafi ekki trú á liberölum. En trú
á þrem mönnum úr flökki prógres-
síva. Hverjum? Hver veit? Séra
Ivens er gamall og dulur eins og
Sfinxin.
Einn Bancroftiti þýtur upp og vill
að Mr. Bancroft gefi kost á sér fyrst
dr. Gibbs dragi sig ekki í hlé. Mr.
Rancroft stendur upp; segist ekki
gefa kost á sér, úr því að svo hafí
verið ráð fyrir gert. Margir vona aS
Dr. Gibbs hrærist og dragi sig í hlé
fyrir Mr. Líndal, sem hefir tiltrú
fleiri liherala en Dr. Gibbs. Nei.
Dr. Gibbs dregur sig ekki í hlé. Dr.
Gibbs elskar ekki Mr. Líndal; elskar
ekki Islendinga; elskar ekki einu
sinni flokkinn. Dr. Gibbs elskar
sjálfan sig. Dr. Gibbs kveðst vera
ntóðgaður. Dr. Gibbs kveðst eiga
heima í kjördæminu. Menn eigi ekki
að fara út fyrir kjördæmið. — Blót-
maður æpir fagnaðaróp. Dr. Gibbs
kveðst hafa barist fýrir föðurlandiö
í þrjú ár; harist fyrir þingheim.
Nú eigi þingheimur að launa sér
baráttun/a. Bancroftítar verða há-
værir. Fair Play! Mr. Tanner legg-
ur til að Mr. Bancroft gefi kost ú
sér með samþykki þingheims. Þing-
heinuír samþykkir. Mr. Bancroft
gefur kost á sér. Þingheifnur húrrar.
Blótmaðurinn æpir fagnaðaróp. Mr.
Arundel og Mr. Mcllwraith æpa ekki
fagnaðaróp. Mr. Felstead er nærri.
Og þeir eru vel upp aldir. Mr. Mc-
Ilwraith og Mr. Arundel láta sér
nægja nð hrosa — hvor framan í ann
an. Good old bird Bancroft. Good
old Bancroft.
Sex einir eftir. Mr. Summerscale