Heimskringla - 01.09.1926, Blaðsíða 4

4 TJLAÐSIÐA.
/
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 1- SEPT. 1926
» II II -
Hmtakringla
(StofnuTt 1886)
Kenor Öt á hverjam mittvlkudesrl.
EIGENDUR:
VIKING PRESS, LTD.
853 oK 855 SARGENT AVE., WINNIPEO.
TnUfml: N-6537
VertJ blatJslns er $3.00 á.rgangurinn borg-
ls t fyrirfram. Allar borganir sendlst
THE VIKING PRE6S LTD.
SIGFÚS HALLDÓRS frá Höfnum
Ritstjórl.
JAKOB F. KRISTJÁNSSON,
Ráðsmaður.
1'tnnáMkrfft fll blnfiMÍnn:
THH VIKING PRESS, Ltd., Box 3105
UtnnáMkrlft tll rltnt járnnu:
EDITOR HEIMSKRINGLA, Box 3105
WINNIPEG, MAN.
“Heimskringla is published by
The Vlklng Freiin Ltd.
and printed by
CITY PRINTING PCBLISIIING CO.
853-855 Snrgent Ave., Wlnnlpegr, Man.
Telephone: .86 5357
I
\ ,i . ■ ■■...■ ■■■ ’TTST .......
WINNIPEG, MAN.,1. SEPTElJBER 1926
J. S. Woodsworth.
Þetta nafn er flestum Vestur-Islending-
um kunnugt, að minsta kosti lesendum
Heimskringlu. Eigandi þess býður sig
nú fram til þingmensku í Mið-Winnipeg
nyrðri. 1 því kjördæmi er fjöldi Islend-
inga búsettur. Bæði áf því, og raunar
eigi síður hinu, að J. S. Woodsworth telj-
um vér nú merkilegastan mann í cana-
disku þjóðlífi, skal nokkrum orðum um
hann farið, að þessu sinni, reynt í sem
styztu máli, að drepa á helztu atriði úr
æfisögu hans og starfsemi.
* * *
J. S. Woodsworth er fæddúr í Ontario,
í Toronto, eða nágrenni hennar. Faðir
hans var Englendingur að ættemi, frá
Yorkshire, en fæddur í Canada. Hann
var prófastur í Meþódistakirkjunni. Móð-
irin var af gömlúm, ágætum ættum frá
Pennsylvania, og vom forfeður hennar
meðal “loyalistanna”, sem flýðu norður
í Ontario, eftir frelsisstríð Ameríku-
manna, heldur en að segja Bretakonungi
upp hlýðni og hollustu. Er vert að hafa
hliðsjón af ætterni Woodsworth’s, er litið
er yfir þroskasögu hans og æfistarf.
Woodsworth eldri tók að sér heimatrú-
boðsstarf innan kirkju sinnar og fluttist í
tilefni af því vestur hingað til Winnipeg
efni af því vestur hingað til Winnipeg
árið 1882. Gekk sonur hans hér á æðri
skóla og háskóla og tók guðfræðispróf
frá Manitobaháskóla 1896. Hann varð
fljótlega aðstoðarprestur við Grace kirkj-
una hér í bænum, sem þá taldi langflest
af broddum og hefðarmennúm bæjaríns
innan sinna vébanda. Vegurinn virtist
liggja beint á kirkjuhæðirnar; stuðlaði
þar ait að: ættemi, virðing föður hans,
og sérstaklega framúrskarandi gáfur
þessa unga manns, er öllum voru aug-
ljósar.
En í sál hins unga prests bjó rík þrá
til þess að verða að liði, þjóna öðrum
beinlínis, en ekki aðeins úr fjarlægð pré-
dikunarstólsins. Hann gaf sig því skjótt
að félagsmálum kirkjunnar út á við og
tók að sér að starfa meðal innflytjenda
og leiðbeina þeim sem bezt hann vissi.
Miklu olli um þetta sívaxandi tilfinning
fyrir kirkjulegu þröngsýni og fánýti bók-
stafstrúar og kreddukenninga. Varð
þessi tilfinning að lokum svo sterk, sér-
staklega eftir heilsubótarferð til lands-
ins helga, að hann þóttist ekki lengur
geta unnið í anda trúarkerfis þess, er
kirkja hans heimtaði af þjónum sínum.
Skrifaði hann því formanni kirkjufélags
síns bréf, þar sem hann skýrði hreinskiln
islega óg afdráttarlaust frá ágreiningi
sínum við kirkjujátningarnar, og lét laust
embætti sitt. En svo mikið þótti yfir-
mönnum hans koma til starfsemi hins
unga prests, að þeir töldu engin vand-
ræði þurfa að stafa af ágreiningi hans
við kirkjuna; töldu honum heimilt skoð-
anafrelsi, og iögðu fast að honum að
halda áfram starfi sínu.
Woodsworth þótti nú sýnt að rAuðsyn-
leg straumhvörf væru að búa um sig í
kirkjunni, þótt hægt færi, en þótti á hinn
bóginn viðurhlutamrkið að svo komnu að
hætta við starf sitt. Afréði hann því að
taka aftur úrsögn sína, og starfaði nú í
nokkur ár, sem yfirumsjónarmaður All
People's Mission, og gaf sig allan við því
að kynna sér þjóð- og mannfélagsmálx
Að lokum var hann skipaður ritari the
Canadian Welfare League, sem beindi
starfi sínu í þá átt, að draga athygli
manna að fólksinnflutningum, og ráða
fram úr þeim vandamálum, að sjá inn-
flytjendl m sem bezt farborða og tryggja
þeim sem bezta möguleika til þess að
samræmast heildinni á sem eðlilegastan
hátt. Frá fyrstu árum þessarar starf-
semi liggur eftir hann bæklingur: “Stran-
gers within our Gates”, sem lengi hefir
verið og er eiginlega enn ,eina handbók-
in fyrir þann er vill kynnast þessu við-
fangsefni til hlítar. Ferðaðist hann á
þéssum árum um Canada hafa á milli
og flutti fyrirlestra til þess að halda við
vakandi athygli á þessu nauðsynjamáli
þjóðarinnar. Að lokum var hann skip
yfir “the Bureau of Social Researcli of
the Governments of Manitoba, Saskat-
chewan og AJberta”.
En nú var senn á enda runnin dvöl
Adams í Paradís. ófriðurinn mikli var
skollinn á; öll Evrópa stóð í báli. Og
hér kom að manntalinu (registration)
til undirbúnings undir þátttöku Canada
í ófriðnum. Woodsworth skrifaði opið
bréf til blaðsins Manitoba Free Press, og
gekk þar í berhögg við þessar ráðstafan-
ir. Þá var hann kallaður á fund yfirboð-
ara sinna í stjórnarráðinu, og þar reynt
að fá hann til þess að “vera góðan”, þ.
e. a. s. þegja um þetta efni. Neitaði hann
því og fékk þá skjótt skipun um að Ijúka
við nokkrar skýrslur, er hann hafði með
höndum, og loka því næst skrifstofu sinni
innan mánaðar. Var hann þá þar með
settur á ‘‘svarta listann”.
Woodsworth hélt nú til British Colum-
bia. Var hann þar af kirkjunnar hálfu
skipaður vara-umsjónarmaður með heima
trúboðsstarfi kirkjunnar. En leiðir þeirra
áttu ekki að liggja lengi saman úr þessu.
í umdæmi Woodsworthá var kaupfélags-
búð, sem átti erfitt uppdráttar í samkepn-
inni við stórkaupmennina, er vildu koma
slíkum félagsskap fyrir kattarnef. Woods-
worth stappaði stálinu í kaupfélagsmenn
og fékk fyrir megna óþökk kirkjunnar,
sem, vitanlega höfðum vér nærri sagt,
lagðist á sveif með fjármagninu. Varð
þetta til þess að víkka ágreininginn, sem
áður hefir verið getið um. En viðhorf
kirkjunnar við ófriðnum, knúði Woods-
worth til þess að senda enn inn úrsögn
sína. Hann fann að öll von, sem hann
hafði gert sér um víðsýni kirkjunnar og
umburðarlyndi var að engu orðin. Og
nú var úrsögn hans þegin orðalaust. —
Bréfið, sem hann ritaði yfirmönnum sín-
um þá, er merkilegt skjal og afbragðlega
ritað. Meðal annars segir hann þar:
‘‘. . . . Kenningar og andi Jesú virðist
mér algerlega ósamræmanlegt við styrj-
aldarhvatningar. Vera má, að kristin-
dómurinn sé ómöguleg hugsæisstefna, en
á meðan að eg játa hann, hversu óverð-
ugur sem eg er, þá hlýt eg, sem mér er
unt, að neita að taka þátt í ófriði eða telja
aðra á það. Þegar stefna ríkisins —
hvort sem það kallar sig kristið eða ekki
— ríður í bág við skilning minn á réttu
og röngu, þá hlýt eg að hlýða guði fram-
ar en mönnum......Eg hélt að sem krist-
inn maður væri eg erindreki friðarhöfð-
ingjans. .... Kírkjunum hefir verið
breytt. í sérstaklega afkastamiklar liðs-
smölunarskrifstofur.....Hið svonefnda
prússneska siðfræðisboðorð, að vald sé
réttur, og að tilgangurinn helgi meðalið,
er nú prédikað á borði, ef ekki í orði."
“Hernaðarnauðsyn” er álitin að hylja
fjölda synda. 1 Menn eru eggjaðir til
hefnda, en þeim afneitaði Jesús alger-
lega.....Friðsemi er talin glæpur ....
kærleikurinn er blandaður hatri. —
Mér virðist kirkjan vera á því, að eg
tilheyri henni ekki, og eg neyðist til þess
að álykta hið sama. Þessi ákvörðun er
úrslitaatriði í lífi niínu. Umhverfi mitt
og uppeldi, . vinir mínir, starf mitt og
metnaður hefir ávalt verið kirkjunni
tengt. Það er hart að skilja við þetta
eftir 22 ára starf, og vita ekki hvað við
tekur. Eg finn ekki til nokkurra trygð-
rofa við minningu föður míns, sem eg
virði svo mikils, eða við það uppeldi, sem
ekkja hans, móðir mín, lét mér í té. Á
hinn bóginn finn eg mig færast nær
Meistaranum, og þeim mætu mönnum,
sem á liðnum öldum hafa reynt að
“fylgjast með glætunni”. Mér finst ég
ennþá vera kallaður til þjónustu, og eg
treysti því, að eg fái að eiga einhvern þátt
í Jcomu Guðsríkis á.jörðu.”
Þessi útdráttur sýnir greinilegar hugar-
far mannsins, heldur en löng og fjálg
lýsingunyndi gera.
* # ¥
Hér stóð Woodsworth þá uppi, hrakinn
frá lífsstarfi og embætti fyrir sannfæring-
arkjark sinn, miðaldra maður með konu og
6 börn. Hann var úrhrak þjóðfélagsins.
þ. e. &. s. þeirra, sem peningaráðin áttu,
brennimerktur sem “friðarvinur” (eitthið
mesta smánaryrði á þeim tímum), “Þjóð-
verjasinni” o. s. frv. Enga handiðn hafði
hann lært. Æfin öll gengið til andlegrar
starfsemi og hámentunar. Hann gaf sig
í uppskipunarvinnu í Vancouver. Hann
varð að fara gætilega þar í fyrstu. Vinnan
afar erfið, en hann veikbygður, og að auki
sjáanlega óvanur erfiðisvinnu; og erfitt
mun stundum hafa verið að láta ekki á sér
skilja-undrun eða óánægju með orðbragð-
ið, sem á þessum stöðvum er dálítið frá-
brugðið því orðbragði, sem tíðkast meðal
hákirkjumanna.
Woodsworth tókst þó að synda fyrir
öll grunsemdarsker félaga sinna, og gerð
ist eftir nokkurn tíma meðlimur í félags-
skap uppskipunarmanna, og komst þar
með fyrir alvöru inn í verkamannahreyf-
inguna. Þeir sáu skjótt, að þarna hafði
þeim bæzt maður, sem var sjálfkjörinn til
þess að hafa orð fyrir þeim, og hann tók
bráðlega aftur að gefa sig við fyrirlestra-
stárfsemi. Nú var stríðið einnig á enda,
og hægðist þá dálítið um. Veturinn
1919 fær hann bréf hérna frá Winnipeg,
og er hann beðinn að koma hingað í
fyrirlestraferð. Lofar hann því og legg-
ur upp á tilsettum tíma. En þá er svo
komið, að verkfallið stendur sem hæst.
Leiðtogar verkamanna eru hneptir í fang-
elsi, þvert, ofan í landslög og rétt, eftir
samkomulagi sambands- og fylkisstjórn-
ar. Tókst Woodsworth þá á hendur rit-
stjórn verkamannablaðsins um tíma.
Leiddi það til þess, í.æðinu, sem þá var
komið á stjórnarvöldin, að hann var
hneptur í fangel fyrir ‘‘æsandi níðskrif”.
Meðal annars var honum fært það til sak-
ar, í því sambandi, að hafa prentað upp
orðrétt tvö biblíuvers, úr bók Jesaja, án
þess að setja þau í nokkurt annað sam-
band, eða fara um þau einu orði. Er
það nákvæmlega sarna aðferðin, eins og
notuð hefir verið í Californíu, að fang-
elsa menn fyrir að lesa upp greinar úr
stjórnarskránni! En sá munur er þó á
dómstólunum í Canada og Californíu, að
Woodsworth var algerlega sýknaður af
ákærum stjórnarinnar.
Þegar verstu þrengingar verkamanna
hér voru hjáliðnar, lét Woodsworth af
ritstjórn blaðsins, sem hann hafði stýrt
með því lagi og viti — auðvitað með til-
styrk góðra manna, eins og t. d. dr. Sig.
Júl. Jóhannessonar —• að það “misti
aldrei máls”. Fór hann þá aftur vestur
á strönd. En þaðan var hann kallaður
til framboðs hér í Winnipeg. Verkamenn
sáu, á þeim stutta tíma, sem hann hafði
gefið sig við málum þeirra, að þar fór
maður, sem óhætt var að treysta; flan-
laus en fastur fyrir, skarpgreindur maður
og um ieið djúphygginn. Lét hann að til-
mælum verkamanna hér og var kosinn
á þing 1921, með yfirgnæfandi meirihluta
atkvæða fram yfir keppinauta sína. Kjör-
dæmunum var breytt meðan hann sat.
á sambandsþingi. í fyrrahaust var hann
aftur kosinn á þing, og þá í Mið-Winni-
peg nyrðri. —
Frá þeim c)egi, að Woodsworth var
kosipn á þing, hófst hin eiginlega stjórn-
málasaga hans. Hún er ekki löng enn
þá, nær aðeins yfir fimm ára tímabil, en
hún er merkilegri ‘en saga nokkurs ann-
ars stjórnmálamanns í Canada á sama
tíma.
Eftir kosningarnar 1921 átti verka-
mannaflokkurinn tvo fulltrúa á þingi,
Woodsworth frá Winnipeg og Irvine frá
Calgary. Þeir njunu ekki hafa ýeríð
fyrstu jafnaðarmenn kosnir á sambands-
þing Canada, en tveir jafnaðarmenn höfðu
aldrei áður átt þar sæti í einu. Af því hafði
hlotist, að jafnaðarmaðurinn neyddist áð-
ur til þess að ganga í liberal flokkinn, af
því að hann mátti sín einskis einn; gat
laus her, sökum veilu og tví-
skinnungs meðal leiðtoga
flokksins, aðallega hér í Mani-
toba, bæði innan fylkis og í
sambandsviðhorfi sínu.
Frá fyrstu þingsetu Woods-
worths, er minnisstæðust bar-
átta hans og Irvines fyrir breyt-
blettur á löggjöf vorri. Þá bar
hann og fram tillögu um breyt-
ingu á þegnréttarlöggjöfinni.
(Er nú hægt að svifta menn
þegnrétti, ef ríkisráðherra vill).
En öllum þessum umbótum
stútaði öldungaráðið.
Þar að auki bar hann npp 4
ingum á bankalögunum, árið inál til þingsálita: 1) Lagði til
áður en Homebankahrunið af-1 að
skaplega reið yfir. Meðal ann-
ars kröfðust þeir strengilegs
eftiriits. Stórbankarnir hömuð-
ust á móti því, að nokkru væri
breytt. Helztu og virðulegustu
bankamenn fluttu mál sitt fyr-
ir þingmönnum móti Woods-
worth og Irvine. Þá kom það
samþykkja lágmarkskaup.
Var því vísað til iðnaðarnefnd-
arinnar, sem skipuð var í fyrra
að tilhlutun Woodsworth’s
sjálfs. Lét nefndin frá sér á-
lit í þá átt, að kalia bæri sam-
an ráðstefnu um þetta, af hálfu
samb^ndsins og fylkjanna. 2)
þjóðnýta orkulindir landsins.
einkennilega í ljós, sem raunar, Er það gert með tilliti til þess,
er nú ekki eins einkennilegt og að amerísk auðfélög eru sem
margir halda, að 'þessir virðu- óðast að ná undir sig vatnsafli
legu bankastjórar skildu ekkert í Quebec. 3) Þjóðbankastofn-
- í bankavísindum. Almenna
bankastjórn og bankastörf
kunnu þeir upp á sína tíu fing-
ur, en höfðu enga hugmynd um
þá hagfræði, sem liggur til i Það og f jölmargra, líklega lang-
un. 4) Afstöðu Canada innan
samveldisins brezka.
* ¥ ¥
Allra óhlutdrægra mál var
grundvallar fyrir ailri banka-
starfsemi. En með tilstyrk
færustu lögmanna þar eystra,
flestra annara, að tveir menn
á síðasta þingi hefðu borið höf-
uð og herðar yfir allan lýðinn.
og $100,000 tilkostnaði, tókst Það voru þeir James S. Woads-
‘I
þeim að koma í veg fyrir end-
urskoðun.
En svo dundi Homebanka-
reiðarslagið yfir árið eftir. Þá
kom nú eitthvað annað hljóð í j beztu
strokkinn. Stjórnin bar fram ingu,
endurskoðunarfrumvarp í sama
anda og Woodsworth hafði gert
árið áður. Og svo iðruðust
þingmenn sljóleiks síns árið
áður, að þeir samþyktu tillögu
Irvines um að endurgreiða
geymslufjáir-feigendum, það fé
er þeir mistu við hrunið-
Önnur mái, er þeir félagar
beittu sér fyrir á þessum þing-
um, voru ellistyrktarlög; afnám
dauðahegningar í Canada; mál-
efni námumanna í Nova Sco-
tia gagnvart “Besco”; afnám
innflutnings umkomulausra
barna til Canada; opinberar
heilbrigðisráðstafanir; sóma -
samleg launahækkun við menn
í ríkisþjónuStu; nauðsynlegar
stjómarskrárbreytingar, o. ö.,
o. fl. Flest sætti þetta misjöfn-
um byr ,sem. vonlegt var. En
undravert er þó hverju þessir
menn fengu til leiðar komið,
ekki fleiri en þeir voru.
*
*
Við síðustu kosningar breytt-
ist öll aðstaða á óvænAan hátt.
Verkamenn vinna nýtt þingsæti
hér í Nonður-Winnipeg, þar sem
Heaps er kosinn á þing.
ekki fjölgar þó þingmönnum
flokksins, því Irvine bíður lægra
hluta í Calgary. Samt vex
flokknum ótrúlega ásmegin, af
þeirri orsök, að liberali flokkur-
inn, sem heldur áfram við völd-
in með tilstyrk framsóknar-
manna, verkamanna og óháðra,
er svo fáliðaður, að framsókn-
arflokkurinn er ekki ætíð nægi-
lega mannsterkur til þess að
fylla í skarðið. En þar af leið-
ir, að ekki sjaldnar en þrisvar
sinnum veltur það á atkvæði
þeirra félaga, Heaps’ og Woods-
worth’s, hvort stjórnin haidist
worth og Henri Bourassa, ann-
ar af éngilsaxnesk-norrænum
en hinn af frönskum ættum,
báðir Canadamenn í orðsins
og eiginlegustu merk-
að öllu leyti skilgetnir
niðjar þessa lands. Að gera
þeirra mun, er ekki gott, enda
er þess engin þörf, en hvor um
sig er ágætur fulltrúi sinna
kynbræðra og frænda. Báðir
elska land sitt og þjóð fölskva-
laust. Hafi Bourassa ofurltíið
eidlegri mælsku til að bera, er
Woodsworth sem því svarar
hreiðari og víðfeðmari, og þó
vel það.
* * ¥
Mótstöðumenn Woodsworth’s
hafa kallað hann draumamann,
skýjaglóp. Það nafn hefir öll-
um meiriháttar brautryðjendum
verið gefið -í lifanda lífi. Woods-
worth er draumamaður að því
leyti, að hann er framskygn.
Hann hefir til að bera þá fram-
skygni og öfgaleysi, sem öllum
stjórnspekingum er nauðsynleg;
hann er gæddur óbilandi kjarki
brautryðjandans, og hann er
).egulmagnaður þVf aðdráttar-
afli, sem foringjar einir eru
gæddir. Endist honum aldur tiir
á hann eftir að safna um sig
stórum og völdum flokki. Hann
er vafalaust stjórnvitrastur
maður, sem nú er uppi í Can-
gn [ ada, máske eini maðurinn, sem
á það lýsingarorð skilið.
¥ ^ ¥
Woodsworth eða Banfield?
Ja, það er satt að segja bros-
legra en svo að því taki að
leggja þá spurningu fyrir kjós-
endur. Það væri ámóta eins og
að spyrja sæmilega þroskaðan
mann að því, hvort hann kysi
heldur að sólin eða einhver
halastjörnutýra hyrfi af himn-
inum.
ekki einu sinni fengið nokkra tillögu ! 1 sessi. Fyrir bragðið fær
Tímarit.
studda. En nú ákváðu Woodsworth og
Irvine að standa saman, sem fyrsti vís-
ir jafnaðarmannaflokksins í sambands-
linginu.
Yfirleitt var skopast að þeim þessum
draumemönnum, þessum mýflugum, er
ætluðu sér að vinna á fílshúð gömlu flokk
anna. En þeir fóru gætilega, þó með
festu væri. Þeir gengu til liðs við fram-
sóknarflokkinn í mörgum málum, enda
eru áhugamál bænda og verkamanna
nátengd, ef rétt er skoðað; og voru báð-
ir mennirnir hafnir yfir smákrit og
stéttarfg.
En um leið og þeir unnu þannig að
vissu leyti með framsóknarflokknum,
báru þeir fram ýms sérmál, er að vísu
fengu misjafnan byr í þinginu, en þann-
ig vaxin og þannig fram borin, að flestir
eða allir framgjörnustu framsóknarmenn
gátu aðhylst þau. Áttu þessir tveir menrí
þannig sinn þátt í myndun “kryddaranna”
(The Ginger Group) innan framsóknar-
flokksins. En það mun sannast, að sumir !
af þeim mönnum munu í náinni framtíð
reynast bjargvættir framsóknarinnar inn-
an framsóknarflokksins, er nú er höfuð-
Woodsworth óvæntan byr und-
! ir vængi áhugamála sinna. —
I Hann er frumkvöðull þess að
I sambandsstjórnin leggur at-
j vinnuleysingjum til styrk, einn
þriðja til móts við bæinn ogj
fylkið. Er það mjög álitiegur f.nmí’son ,
,,,,. , . Kunnuni ver ekki
lettir a borgurum þessa bæjar. i f ^ ., ,
T * , , . . nefnda. Kn sera Eirikur
Þa a hann og frumkvæði að
því, að stjórnin tekur ellistyrkt-
árlögin upp á sína arma, en
þeirra var ekki minst í hásætis-
ræðunni. Að vísu var ellistyrkt
arfrumvarpið drepið í öldunga-
ráðinu, en vera mætti að öld-
ungunum reynist erfitt að
m’elta þá ráðstöfun, áður en
langt um líður. Þá var hann
og frumkvöðull þess að fá
breytt hinni illræmdu “40 mín-
útna löggjöf” Meighens-stjórn-
arinnar 1919, er breytti inn-
flytjendalöggjöfinni svo, að
hægt væri að svifta canadiska
borgarar rétti :tfil þess að fá
kviðdóm um mál sín, væru
þeir eigiríæddir í Canada. Er
það einn! hinn versti smánar-
Tíundi árgangur “ISunnar”, 1. og
2. héfti, er nýlega kominn hingaS.
Er síSara heftiS gefið út undir nýrri
ritstjórn. Lætur Magnús Jónsson
dócent og alþingismaður af ritstjórn
íöunnar, er hann hefir haft á hendi
nú í 2 ár, en viS taka Arni Hall-
og Eiríkur Albertssón. —•
deili á þeim fýr-
Albertsson
var síöast prestur á Hesti i Borgar-
firöi. Er hann einna kunnastur af
yngri prestum Islands, hinn otulasti
maSur. —. Munu lésendur Heims-
kringlu kannast við hann, af fyrir-
lestrum, er prentaSir voru eftir hann
i blaSinu í fyrra.
Innihald ISunnar aS þessu sinni
er þetta:
1. hefti:
GuSm. Friöjónsson: SigurSur
Slembir (kvæöi).
Guöm. Einarsson: Ferðasaga um
SuSurlönd.
Siguröur Nordai: Heilindi.
G. Björnson: Bréf til Iðunnar
(nivnd.)
Pétur Gunnlaugsson: Tvær stökur.
Asgeir Magnússon: DjúpiiS mikla
(2 myndir).