Heimskringla - 15.12.1926, Blaðsíða 4

4. BLAÐSÍÐA.
HEIMSKRIN GLA
«
WINNIPEG, 15. DES. 1926,
H^imskrin^la
(Stofnn« 188«)
Kenur flt « hverjnm mlflvlkuderL
EIGENDUK:
VIKING PRESS, LTD.
853 OK 855 SARGENT AVE., WINNIPEO.
Talnfmi: N-6587
VertS blaSslns er $3.00 á.rgangurlnn borg-
lst fyrirfram. Allar borganlr sendlst
THE VIKING PREfriS LTD.
SIGPÚS HALLDÓRS frá Höfnum
Ritstjórl.
JAKOB F. KRISTJÁNSSON,
Ráðsmaður.
Utanftwkrift tll hlnflulnui
THE VIKINÍCi PHES8, Utd.# Boi 810.%
UtanflMkrlft tll rltHtJftranw:
EDITOR HEIM8KRINGLA, Box 310.%
WINNIPEG, MAN.
“Helmskringla is published by
The VlklnK Pren* Ltd.
and prlnted by
CITY PRIXTIING A: PUBLI9HING CO.
8S3-8K.% Sarirent Ave.. Wlnnlpe*, Man.
Telephoae: .86 í»3 7
WINNIPEG, MAN., 15. DES. 1926.
Kaupendur og blöðin.
í síðasta tölublaði Lögbergs sendir rit-
stjóri þess og ráðsmaður, kaupendum
blaðsins opið bréf, í tilefni af reiknings-
áramótum.
Það er satt að segja ekki allskostar
skemtileg mynd, sem þar er dregin af
skilvísi kaupenda við blaðið. Trassaskap
ur margra þeirra er svo megn, að ekki
er sýnilegt, að blaðið eigi langa framtíð
fyrir höndum. ef ekki batnar til stórra
muna. Veldur þar bæði beint áskriftar-
gjaldstap, og hitt þó ekki síður, að senni-
lega verður bráðlega afar erfitt ,að fá þær
auglýsingar í blaðið, sem nauðsynlegar
eru því til framfærslu. af því að þau
félög. sem helzt auglýsa, krefjast stað-
festrar yfirskoðunar frá Chicago um
kaupendafjölda blaðsins, en sú yfirskoð.
un telur enga kaupendur sem skulda and
virði blaðsins fyrir meira en hálft ár. Er
það samkvæmt norður-amerískri venju.
Því er miður, að þessi óglæsilega iýsing
á skilsemi Vestur-íslendinga, er dagsönn.
Og því er þessa getið hér, að sú lýsing á
ekkert síður við kaupendur Heimskringlu
en Lögbergs.
Þetta má þv.í undarlegra virðast, sem
íslendingar eru vafalaust ekki meiri ó-
skilamenn í fjárreiðum, en aðrir þjóð-
flokkar. Þeir hafa þvert á móti, og ekki
að ástæðulausu, þózt hafa ástæðu til þess
að tala framt úr flokki um þann skil-
semisorðstír, sem þeir hafa getið sér með
al annara þjóðflokka hér í landi og ann-
arsstaðar' Og enn einkenhilegra fyrir
þá sök, að þrátt fyrir allar aðfinnslur, er
þeir senda þlöðunum um innihald þeirra
og ritstjórn, þá er þó svo mikil fróðleiks-
fýsn eftir meðal þeirra, að í raun og veru
þykir þeim innilega vænt um þau, vildu
áreiðanlega langflestir fyrir engan mun
án þeirra vera.
Og þó er það svona, að lítill vafi getur
á því leikið, að enginn þjóðflokkur hér
sé óskilsamari við blöð sín, enginn þjóð-
flokkur, sem gerir þeim eins erfitt fyrir.
Vér höfum oft um það hugsað, hvað þessu
myndi valda, átt bágt með að'skilja það til
fulls, en eiginíega aldrei komist að ann-
ari orsök en þeirri, er ritstjóri Lögbergs
játar, að þetta sé því að kenna að blöð-
in hafi ekki innheimt nógu djarflega.
komið mönnum upp á að láta reka á reið
anum með borgunina ár frá ári. Það ér
rétt. En um leið er vert að skýra það.
að þetta stafar ekki eingöngu af hirðu-
leysi blaðanna. Til þess liggja að vorn
áliti aðrar og afsakanlegri orsakir.
fslendingar eru yfirleitt ekki miklir
•‘business”-riienn. Og hyggjum vér að
þar sé orsakanna að leita á ýmsa vegu.
Hvað blöðin snertir, hefir þetta máske að
nokkru leyti komið fram í því, að gamla
lánsviðskiftafyrirkomulagið hefir verið
býsna lífseigt; þau hafa ekki1 kunnað við
að setja mönnum strax tvo kosti. ekki
fundið ástæðu til þess að efast um áreið-
anleik manna, né vilja til að standa í skil-
um, og því oft tekið gildar yfirlýsingar
um fjárhagsþröng — að geta ekki borgað
þessa $2—3 á augnablikinu — en búist
við bráðum bótum, og jafnvel búist held-
ur við, að kaupendur myndu virða lin-
kindina á betra veg.
Um kaupendur er aftur svo, að fæstir
þeirra gera sér sjálfsagt nokkra grein
fyrir því, hve feíknamikið kostar útgáfa
blaðanna. Þeir gera sér ekki í hugarlund
að t. d. aðeins burðargjald og útsending,
kostar ekki aðeins mörg hundruð dala á
ári, heldur losar jafnvel þúsundið. Hvað
þá heldur ritstjórn, ráðsmenska, prentun
og pappír. Og þeir virðast eiga afskaplega
erfitt með að átta sig á því, að blaðaút-
gáfa verður að hlýða vanalegu viðskifta-
lögmáli; að efni og vinnukraftur fellur j
ekki blöðunum í skaut sem manna af
himni. Þeim skilst þó áreiðanlega, að
engin meðal sölubúð fær staðist, að eiga
útistandaudi andvirði fyrir vörur sínar
hjá máske helming viðskiftamanna sinna,
svo tveim, eða fleiri árum skiftir. En j
þeir virðast vera á þeirri skoðun, að ís- j
lenzku blöðn slarki einhvern veginn fram
úr því, þótt þau fái eigi greitt andvirði
sitt svo þúsundum dala skifti, ár frá ári.
svo takmarkaðan kaupendafjölda. sem j
þau hljóta þó að hafa, og tífalda örðug-
leika á við blöð á hérlendu máli, að fá
auglýsingar til hjálpar.
Af þessu leiðir að þeir finna ekki að ,
brýn nauðsyn reki til að standa í skilum.
Það geri ekkert til, þótt “fyrsti hentug- j
leiki” fari hjá. Þann'ig dregst fyrir
mörgum, ár frá ári. unz skuldin er kom-
in upp í 10—30 dali. En þegar svo er
kómið, og blöðin fara að ganga harðara 1
að. af því að þau geta ekki beðið leng-
ur, þá verður ýmsum mönnum, sem ekki
hefðu fundið hið minnsta til að greiða
$3 árlega, óhægra um vik. Marga munar
um að borga $15—20 í einu. Og svo hlá-
leg er mannleg náttúra, að í stað þess að
kannast góðíúslega við ávirðingu sína,
bálreiðast margir við blaðið. Þeim finnst
það vera að kreista stóreflis fjárupphæð
undan blóðugum nöglunum á sér, og að
þeir eigi beinlínis siðferðislega heimt- j
ingu á því að “slegið sé af” við sig. —
Eftir að hafa bakað blaðinu margra ára
erfiðleika og tjón. finnst þeim sjálfsagt að
*fá að komast að einhverjum ‘‘kjörum”,
máske alt frá 25—50% afslætti! Og fá-
ist það ekki, þá segja þeir blaðinu upp í
bræði sinni. Þeir ætla ekki að liggja
lengur undir þessum ‘‘and........... út-
gjöldum”.
Og þá kemur nýtt atriði til greina,
hvað blöðin snertir. Vestur-íslenzkir
blaðakaupendur eru svo fáir. að blöðin
mega ekki við að missa kaupendur sína.
Þetta er öllum nokkurnveginn ljóst. Nú
ér svo, að mikill fjöldi manna kaupir bæði
blöðin, sem lengst af hafa staðið á önd-
verðum meið í veraldlegum og andleg-
um málum. Þess vegna eru of margir,
sem nota sér það að hóta uppsögn því
blaðinu, sem í svipinn gengur íastara
eftir sínu, og láta það vita að það geti
farið skollans til, þeir ætli að láta sér hitt
blaðið nægja. Þeir vita, að þetta vopn
bítur furðu vel, af því að blöðin hafa
aldrei getað komið sér saman um sam-
eiginlega fjárheimtu, sem auðvitað væri
hið eina skynsamlega, eins og á stend-
ur. Og svo hafa blöðin látið undan við
óskilamennina. heldur en að sjá sig rúin
kaupendum.
\» » »
,Þessi afstaða kaupenda er ekki einungis
lítið drengileg og íslendingum ósamboð-
in, heldur einnig fáyísleg. Því auk þess
sem íslenzku blöðin færa lesendum sín-
um í ýmsu formi, meira andlegt verð-
mæti, en blöð á hérlendu máli — langt
um meira Jálutfallslega — þá hafa þau
verið, og eru enn, eina tengitaugin með-
al allra Islendinga, sem svo víðdreifðir
eru um þessa miklu heimsálfu. Fyrir
þeirra tilstyrk geta þeir enn. þótt þúsund.
ir mílna skilji, tekið þátt hver í annars
kjörum. frétt af gömlum vinum, ættingj-
um og ástvinum; hryggst og glaðst hver
með öðrum. Þetta alt verður ekki met-
ið til fjár. En það er óhætt að fullyrða,
að samanboýið við aðrar lífsnauðsynjar,
andiegar eða áþreifanlegar, er það vel
þriggja dala virði árlega. og það um æði
mörg ár ennþá. , »
En hitt er jafnvíst, að það getur ekki
orðið til langframa, ef kaupendur halda
áfram að va>nrækja skyldur sínar við !
blöðin, eins og þeir hafa gert að undan.
förnu, og jafnmargir. Og þess skyldu þeir
menn gæta, ef nokkrir eru, sem ósárt er
uin þótt annað blaðið deyi, að sá er eng- í
tnn spámaður uppi nú, sem með nokkrum f
líkindum getur sagt, hvort fyr myndi
hrökkva upp af. Það er áreiðanlega eins
líklegt, að minnsta kosti, að bæði gefi upp
öndina í einu, eins og hitt, að annaö lifi |
hitt lengi.
Blöðin eru til fyrir kaupendurna, en
ekki þeir fyrir þau. Það er því kaupend !
anna eigin hagur, að bregða nú á nýtt í
ráð. og sýna blöðunum þá skilsemi og j
áreiðanleik, sem íslendingar hafa í öðr. í
um viðskiftum og fjárreiðum, getið sér
orð fyrir, og lengi og víða hefir verið tal-
in ein þeirra mesta prýði.
láta velunnara hans íá áreiöanlegar íréttir
af nánri og liöan Björgvins, eins oft og unt væri,
svo að vinir hans gætu seni beztar hugrnyndir
fengiö um kjör hans og þá erfiðleika, sem yfir
þarf að stíga. Nú þótt skammt sé siðan að hann
fór héðan, og því í sjálfu sér ekki mikilla frétta
að vænta, þykir nefndinni þó réttast að birta
þessa bréfkafla, er hér fylgja. Eru þeir úr einka
bréfi til formanns nefndarinnar- póf. S. K. Hall,
og hafa því ekki verið aðrir kaflar úr þvi tekn
ir, en þeir, er eingöngu fjalla um námið, og dag
lega lifnaðarhætti.
NEFNDIN.
24 Hadley Gardens Chisvvick
W. 4. London, 10. nóv. 1926.
Kæri vinur!
Frá Björgyin
Guðmundssyni.
Nefndin* sem tók að sér að gangast fyrii
samskotunum í styrktarsjóð Björgvins Guðmuncfs
sonar, kom sér saman um> þegar í fyrstu, að
l’að ma tæpast minna vera en eg láti vkkur
vini mina og velgetðamenn heyra frá mér við
og viö. — — — Jæja’ vinur; það er fyrst nú
að eg get farið að láta ykkur vita eitthvað á—
byggilegt um hvernig mér geðjast skólinn; og
eg hugsa að eg þurfi aldrei ,að taka neitt til
haka af því, sem eg ætlavnú að segja, en það er
i fáum orðum þetta. (Þú verður auðvitað að
taka það til greina, að það er aðeins mitt ^ter—
sónulégt álit.) Eg held að skólinn sé mjög góð—
ur; mér líkar þar alt af með hverjum deginum
betur og betur. Fyrsti kosturinn er nú, hvað
hann er ódýr. Eg eiginlega skil ekkert i því.
Alt sem eg þarf að borga eru rúmir 5 dalir á
viku fyrir utan inntökugjald, sem er tæpir 14
dalir, og eg tek Composition. orgel og píanó. Þar
fyrir utan. history, conducting og oral training.
Hlusta á orchestra tvisvar í viku, 3 kl.st. i hvert
sinn. Er á söngæfingu einu sinni í viku. Sæki
tvo fyrirlestra í viku, fyrir utan það, sem eg
| hefi áður talið. Svo hefir skólinn bókasafn og
| þar get eg ^ngið hvaða bók, sem eg vil heim
j með mér, eins lengi og mig lystir, og nota eg
það óspart. Oftast nær fáum við eitt concert
; á viku fyrir ekki neitt. 6 pípuorgei hefir skólinn
j og á maður heimtingu á að fá að brúka þau
j 4 klt. á viku> og náttúrlega er manni frjálst að
j stelast i þau hvenær sm maður kernst höndum
undir. Og að fá þetta alt svona ódýrt, stingur
j mjög í stúf við dýrtiðina, sem hér er a öllum
hlutum. Og það er svo sem heldur ekki rekið
j neitt á eftir manni með skólagjaldið, heldur má
heita að raaður geti borgað það eftir hentug—
leikum. Þá eru allir starfsnienn skólans einstak—
j lega blátt áfram og greiðugir í hvívetna, hæði
prófessorarnir og eins skrifstofufólkið, svo yfir
leitt finnur maður sig þar vel heima.
I
Af mér persónulega er það að segja, að eg uni
náminu tneira en vel. Mér finnst það líkara
draumi en veruleika- að mega hugsa eingöngu
um “music". Það er alveg nýtt lif fyrir mig.
F.nda sæki eg námiö eins hart og kraítar og
tími leyfa. Eg er búinn að semja 6 lög, öll
fyrir hljóðfæri og öll fyrir “double counter—
point", þar á meðal tvær “fugur”. Eg held eg
standi mina pligt á því sviði. En með hljóðfæfrL
in er alt í grænum sjó, eða svo finst mér að
minsta kosti. Það er mín veika hlið, og hefi
eg lengi vitað það. Það er fyrst rétt þessa
dagana, að eg er að finna svolitla framför, og
eins og fingurnir séu svolítið að liðkast. En
eg æfi mig eins mikið og mér er mögulegt> og
nota tímann eins vel og eg get. T. d. skrifa eg
flest mín bréf í skólanum, þegar eg þarf að
hiða þar eftir einhverju og hefi ekkert með tím—
ann að gera. Það geri e£ til þess að þau (bréf-
in) taki ekki tfma frá heimaverkinu. Það tef—
ur raunar tajsvert fyrir mér, hve langt eg er frá
skólanum. Það tekur vanalega klukkutíma hvora
leið. Svo að hæði fyrir það’ og eins hitt, að
plássið, sem við erum í, er lítt viðunandi’ þó
það kosti okkur 40 dali á mánuði!, þá ætla eg
í jólafríinu að leita eftir öðru húsnæði, þó það
ef til vill hafi ekkert upp á sig, því eitt af því
sem Englendingar kunna ekki, er ■ að byggýa
skýli yfir hausinn á sér. Eg hefi sótt nokkra
concerta i Albert Hall, en satt að segja hlífist
eg við því’ sökmn þess að það er nokkuð dýrt,
og held eg að betra væri að eg gæti þá verið
einu “termi” lengur i skólanum fyrir þá pen-
lng'a’ því að þar getur maður orðið margs vís
fyrir litið. Dyrtiðin er reyndar alveg gengin.
fram af okkur, svo að eg á engin orð til að
lýsa henni. Eg er vanur að segja, þegar eg
er spurður, hvernig mér liki á Englandi, að mér
líki alt illa nema skólinn og tíðin (veðrið). Við
erum að reyna að lifa eins ódýrt og við getum
og samt er matvælareikningurinn eins hér og í
Winnipeg’ þegar við höfðum 5—6 manns í heim
iH. Hér er allur eldiviður seldur klofinn svona
mátulega fyrir hvaða stó sem er, nema hvað
spýturnar eru miklu styttri en í Canada- 6 til
8 þumlunga á lengd. (% hvað haldið þið að
hver spýta kosti ? 2y cent, með leyfi! 24 spýtur
fyrir 2 shillings og 6 pence. Kolin eru skap—
legri, þó þau geti ekki kallast ódýr, 100 pund
fyrir 5 shilllings ($1.25). Svona gæti eg hald—
ið áfram að telja í allan dag, en það er þýðing-
arlaust. En samt er það kostnaðurinn, sem mig
alveg sundlar yfir, því að í sannleika höfum við
lifað svo sparlega hingað til, að eg efast um að
það geti gengið aitæf, og með því eða eins og
nú stendur, fer mánaðarreikning—
urinn, með skólagjaldi og öllu vel
að merkja, upp á $170.00’ og þyk
ir mér mikið fyrir _að segja frá
þvi, en það er svo ótrúlega margt
sem reitir af manni peningana, að
kostar t. d. 16 cent á dag, að kom—
ast á og af skólanum, og geng eg
þó hátt upp í mílu. —------Eg held-
að ef eg hefði vitað- hvað alt er
hér dýrt og á sama tíma óþægilegt,
að eg hefði heldur kosið að fara
til Þýzkalands, þó á því væru
margir meinbugir. Þessi ómynd
hér á öllum hlutum hefir ill áhrif
á mann.-------— T. D. er eldiviður
inn svo blautur að ómögulegt er að
láta loga í honuni’ þó líf lægi við,
og svo/ er enginn dragsúgur í þess—
um eldavélum, svo að maður ætlar
að kafna í reyk hvenær sém eldur
er i þeim.
Jæja, góði, eg er riú að þroturn
kominti, enda hugsa eg ið, þett
gefið ykkur nokkurn vegirm hug—
mynd ttm h.tgi inína. — — Og
vertu svo' með hjartfóignum ósk—
um og innilegu þakklæti fyrir alt
gott, kærast kvaddur af þínum
fjarlæga en einlæga vin>
Björgvin.
Saga Islendinga í
N. Dakota.
DODD’S nýrnapillur eru bezta
nýrnameðalið. Lækna og gigt,
bakverki, hjartabilun, þvag-
teppu, og önnur veikindi, sem
stafa frá nýrunum. — Dodd’s
Kidney Pills kosta 50c askjan.
eða 6 öskjur fyrir $2.50, og fás\
hjá öllum lyfsögum, eða frá
Yhe Dodds Medicine Co., Ltd.
Toronto, Ontario.
Thórstína S. Jackson. — Th
City Printing & Publishing
Co. Winnipeg; 1926. 474
hls. í stóru áttablaðahroti.
Þetta er mikil bók, i sjö köflum,
er fjalla urn landbúnað og fyrstu ár—
in; yfirlit yfir húnað Islendinga í
Norður—Dakota; félagslíf; Dakota—
Islendin.ga í opinherum störfum;
Norður—Dakota Islendinga í menta—
ntálum og.á ýmsum öðrum sviðum;
útdraetti úr ritgerðum og hréfum,
og æfiágrip frumhýlinga ísienzka
byggðanna í Norður-Dakota. Auk
þess er formáli eftir höfundinn og
inngangsorð eftir Vilhjálm Stefán.s-
son á ensku, ineð íslenzkri þýðingu.
Höf. hefir hér tekist á hendur mik
ið nauðsvnjaverk’ og ákaflega um—
svifamikið. Þvi miður er> eg ekki
svo kunnugur, að eg geti nteð nokkr
um líkindum dæmt unt það, hvernig
aðalverkið hefir tekist, verð þar að
fara eftir dómum þeirra, er stað—
háttum eru kunnugir. Og því er
ekki að levna, að svo virðist sem
töluvert skorti á, að þarna sé ná—
kvæmt og áreiðanlegt yfirlit yfir
æfiferil Dakota—landnemanna. Kunn
ugir sakna æði margra, og þaö jafn—
ved vel þektra manna. F.inn. eða
tveir menn eru skakt feðraðir,
skajckt skirðir og skakkt giftir. Þótt
þessi dænii séu ekki mörg,
hlutfallslega, þá þykir kunnugum
fyrir, að meiri nákvæmni skuli ekki
hafa verið auðið ^ið gæta.
'Svo allar aðfinnslur verði samferða.
er rétt að taka það fram, að máliö
er, hvergj nærri gott frá höfundarins
hendi. Það er víða mjög ensku—
skotið, bæði orðatiltæki og setninga—
^kipun, og dönskuskotið líka, sem
kentur auðvitað af því, að svo er um
málfar mjög margra Vestur-Islend—
inga. Eldra fólkið hefir flutt með
sér að heitnan dálítið af dönskuslett-
um, sem ekki var búið að hreinsa úr
daglegu sveitamáli ér* það fór að
heiman. Vestur—íslenzk börn hafa
svo auðvitað lært þetta, án þéss að
renna grun í að það væri ekki bezta
íslenzka. Prófarkalestur hefði átt
að geta lagað þetta, og sömuleiðis
töluvert af prentvillum, sem raunar
eru litilvægar í sjálfu sér, en ó—
prýða jafnan, sérstaklega svona fall—
ega og mikla bók.
Þrátt fyrir þessa galla, skyldi eng
inn láta þá fæla sig frá því að kaupa
hókina. Þeir stafa flestir frá því,
hve efnissöfnun er ákaflega heimtu-
frek- á tínia og peninga, svo heimtu
frek, að ekki er hægt annað en að
votta ungfrú Jackson. fyllstu virðingu
og þökk fyrir að hafa tekist fram-
kvæmdina á hendttr, og þannig, mef
dótturlegri ræktarsemi við minningt
föðursins, haldið áfram hinu fagra
og nvtsama starfi, sem hann réðist í
af söniu hvötum, eins og svo ótal-
margir ágætir íslenzkir alþýðumenr
í undan honum, öldum santar
I
gleymdir'sepi kunnir. Miklar líkut
eru til þess, að ef ungfrú Jacksor
hefði ekki ráðist til þessa verks, þá
hefði það aldrci verið unn-
ið. Sennilega er það eins dærni, a?
manneskja af árinari kynslóð skul:
af sjáHsdáðum getað ráðist i anna?
eins fyrirtæki — mér liggur við a?
cegja, haft vit og vilja til þess.
Sérlega skemtilegir og hugðnæmit
eru ýmsir kaflar bókarinnar, sér-
staklega fyrir okkur, sem.svo lítinn
kost höfum átt -^á að kynna okkui
landnamssögu Islendinga hér, t. d
I. Landnám og fyrstu árin, eftir höi
I undinn; II. Yfirlit yfir bi'inaff Isl
j í Norður—Dakota, eftir fjóra hænd-
|ur, sem hafa húið i Pembinasýslt
síðan á landnámstið. i 44 ár. og IV
Utdrœttir úr ritgcrðum og bréfum
sérstaklega skvrsla séra Páls heitin-
Þorlákssonar, er hann santdi í bana-
legunni. Þá er og sá mikli kostut
við bókina að mjög sanngjarnlega
virðist skýrt frá mönnum og mál -
efnum, hvergi lagður á vilhallut
dómur, því síður áf ásettu ráði. Er
vitanlega er það ekki ætlunarverl
slíkrar hókar, að leggia á nákvæmat
metaskalar vit eða hæfileika þeirra
manna, er getið cr, $vo að í æsat
verði spannað, enda ómögulegt, ein-
um sent öðrunt, er um svo marga ræ?
ir, og hégóminn einber að búast vi?
slíku, hvað þá heldur að firtast aí
þvi.
Bókinni hygg eg fcezt lýst með inn-
gangsorðum Vilhjálms Stefánsson -
ar. og sérstaklega þessum: “En. a?
þvt er mér virðist, mun þetta starf
’i.ss Jackson. hafa mesta þýðingu
fvtir sagnfr,T'ðinga cg félagsfræ^-
inga, sem í seinni tíð geta notað það
sem hornstein undir almenna. frum-
byggjasögu N.-Dakota, og sem efni
til þess að bvggja á félagsfræðilegar
ályktanir í samhandi við fritmhyggja
líf”. — Miss Jackson á skilið þökk
landa sinna vestan og austan fyrir
starf sítt. Það er þeirra. sem eftir
koma, að byggia ofan á. svo ekki
hallist, enda auðveldara en að leggja
grunninn.
Mynd höfundar er framan við bók
ina. Auk þess prýðir hana aragrúi
af myndum af einstaklingum, fjöl-
skyldum og byggingum. Voðfelda
og fallega kápu prýðir rnynd af mál—
verki, eftir hinn ágæta landa vorn.
Emile Waltet's. Pappír er góður og
prentun vel af hendi leyst. Með ölltt
þessu er bókin ákaflega ódýr, aðeins
$3.50. Er hún ákjósanlegasta jóla—
gjöf. Aðalumboðsmaður hettnar hér
í borg er Mr. S. K. Hall, Asquifh
Apts., Furby St.
♦
S. H. f. H.