Heimskringla - 18.01.1928, Blaðsíða 7

WINNIPEG 18. JAN. 1928.
HEIMSKRIN GLA
7. BLAÐSlÐA
Hin ágætu lyf í GIN PILLS verka
belnt 4 nýrun, verka á móti þvag-
•ýrunni, deyfa og græía sýktar himn-
ur og láta þvagbltíbruna verka étt,
veíta varanlegan bata í öllum nýrna-
og blöörusjúkdómum.
60c askjan bjá öllum lyfsölum
135
Stórskáld vorra tíma
Frh.
Bóktnentaver81 aunin íær að þessu
sinni ítalska skáldkonan Grazia Del-
edda, sem á síðari árum hefir h-lot-
ið heimsfrægö fyrir skáldsögur sín-
ar frá Sardinía.
Hún er 52 ára (fædd 1875), og
ólst upp á Sardína. Foreldrar
hennar liföu fábreytilegu lífi í fag
urri, frjórri f jalllasveit. Dóttirin
fjdkk snemma djúpa ást á viltri
fegurð heintkynna sinna og hinu ó-
breytta lífi bændanna. 15—16 ára
gömul skrifaöi liún fyrstu smásögur
sinar og kom þeim á prent í róm-
versku tímariti. ' Hún hljóp meö það
til foreldra sinna og sýndi þeim hróðug
nafn sitt undir sögunum. Þau urðu
æf og bönnuðu henni að halda áfram
að skrifa. Það væri litt siæmandi
ungri stúlku af góðu fólki að fást
við slíkt. Náhúarnlir hneyksluð|ust
mjög á þessu tiltæki hennar —
hún ihafðisett blett á nafn ættar sinnar
og stallsystrum Ihennar var bannað
að vera með henni. Grazia gerðist dul
og ómannblendin, en einsetti sjer að
verða fræg skáldikona. Aform henn-
ar óx og festist í kyrþey, hún opnaði
hug og ímyndum fyrir lifi og nátt-
úru á Sardína og kynti sér sem best
hún mátti alt er að því laut, að geta
lýst fæðingarey sinni i skáldverkum.
25 ára gjömul giftist hún embættis
nianni í hermálaráðuneytinu í Róm
og hefir síðan skrifað hvert skáld-
Verkið á fætur öðru. Allar frægustu
sögtir hennar gerast á Sardjna, í
dölmn, hálendi og þorpum hinnar
blómaugðu, litmörgu,, ilmandi og
stórfenglegu eyjar. Sögufólkið er
bændur og> hjarðmenn og ungar
stulkur í þjóðfoúningi, óspilt og frurn-
rænt fólk með sterkar ástríður, vilt,
óbrotið tilfinningatíf, örlynt, skjótt að
gripa tiil hnífsins og fremja herm-
darverk — en innst inni góðlynt og
heiðarlegt, trygglynt og ástrákt.
Hún lýsir lífi þess í stríði og önnum,
dansi og gleði, hátíðum þess og píla-
grirtisgöngu til 1 >ajnda!lVúsanna uppi
1 fjölilttnum — í sólskini hins suðræna
bláhirnins, í þrumuveðrum og fjall—
skúrum. Sálartlýsingarnar eru skarp.
ar og lifandi. Alt efnið fullkomlega
a valdi hennar. Hlún hefir auðgað
bókmentir heimsin s með lýsingu
heiJlar þjóðar og hins dýrðleg3
eylands, sem hefir fóstrað hana. Þeg-
ar henni barst sú fregn að henni hefði
verið veitt Nobelsverðlaun, hin mesta
ytri viðurkenning sem skáldi getur
hlotnast, þá komst hún svo að orði
við iblaðamenn, að hún hefði búist
við þeitn í mörg ár.
VGRÐUR
--------x--------
Sigurftur Guðmundsson
°g Sigurlaug kona hans.
Langt er nú síðan við þekktumst
^yrst á Hnausum í Húnavatnssýslu,
°8' lékum að kalla mátti barnaleikum
saman. Fg man vel eftir honum, er
hann var þar, þegar eg vat drengur.
Hann var meðalmaðitr vexti og vel og
íallega byggður, og 'held eg að hann
hafi verið einhver með þeim fyrstu,
sem kenndi mér glimutök og brögð,
því að hann var nokkrum árum eldri,
°8 eg man það, að mér
vænt um hann, þó að m
farið að fyrnast á þessu
tu5 ára minna. Sigurðn
stíllilegur og hæglátur, prt
íramkomu sinni, og eg hel<
bttfi þótt vænt um mig.
sem seinna varð, Sigurlattg
það leyti í vinnumennsku
um hjá foreldrum mínum; og man
eg eftir henni líka. Hún var heldur
grannvaxin, meðal-kvenmaður, snyrti
leg 0g glaðleg. Eitthvað man eg eft
ir þvi, þegar þau voru að draga sig
sarnan, og heild eg að eg stundum
hafi borið skeyti á milli þeirra, þegar
þau voru í tilhugalifinu. Og qg man
það, að mér þótti vænt um bæði og
vildi allt fyrir þau gera. »En þó að
eg væri ungur, þá hafði eg þó vit á
að þegja, þegar kunningjar og vin-
ir mínir áttu í Wlut.
Ekki man eg hvað lengi Sig. sál.
var á Hnausum; en eg hefi víst ver-
ið 11 ára eða um það, þegar hann
kom þangað fyrst, og var hann þar
áfram, í ein 10—12 ár. Mangí manna
var á Hnausum. A engjum man ég
eftir 14—15 mönnum við sláttinn.
Og þó voru vanalega víst tveir uppi
á Sauðadal að gæta ánna. Var sumt
af þessu kaupafólk sunnan af landi.
Kaupakonur man eg ekki um, en langt
til hefir verið jafnt af konum sem
körlum við heyskapinn.
En svo var tryppið eða folinn
hann Mósi. Það var siður þá, bæði
á Hnausum og víðar, að karlmenn
áttu sér hesta oig fáeinar kindur, og
höfðu á fóðruni, annaðhvort aukreitis
eða eitthvað á kaupi sínu. Einkum
voru það þó þeir, sem fengu^t vjð
fjárhirðingu. Sigurður Guðmunds-
son var einn þeirra. Bkki man eg
hvað af kindurn hann hafði, en það
man eg að hann átti folaldsmeri, og
var tryppi undir henni moldótt, ekki
man eg hvað gamalt. Siigtirður heyr
ir að eg er að dást að tryppinu, og
segir að eg skuli eiga. Eg var há!lf-
vaxinn strákur þá ag ætlaði fyrst ekki
að þiggja það; en hann lætur sig
ekki, svo að eg varð nú eigandi Mósa,
og þá 'held eg að eg hafi verið á
báðum buxunum. Þetta var upphaf
vináttu okkar Siigurðar. Mósi óx
upp, fytsti hesturinn, sem eg átti, og
þótti mér ósiköp vænt um ihann. Hann
var kjárhesur, sem tkalilað var, en
ekki vekringur. Eg kærði mig ekk-
ert um það. Aftur var hann vel fjör-
ugur, þegar búið var að temja hann.
Og það líkaði mér. Það mátti segja
að han.n færi á hvað sem fyrir var,
og svipuna þeklcti hann ekki. Eg gat
aldrei launað Sigga Mósa, en vinir
ttrðum við upp frá þessu. Hann var
á Hnausttm mestan tímann þangað
til hann fór að eiga með sig sjálf-
ur og giftist konu sinni Sigurlaugu.
En eg gekk skólaveginn qg tók svo
prestskap, og sáumst við sjaldan all-
an þann tíma; enda var eg fyrst i
Þingeyjarsýslit, svo í Eyjafjarðar-
sýslu og seinast í Skagafirði, sín 4
árin í hverjum stað.
Bg held að Sigurður hafi fyrst hirt
sauðina á vetrum, en seinna fór hann
að hirða ærnar, eg held bæði sumar
og vetur. Sigurður var hnellinn og
fylginn sér í glírnu og átökum.
Snarpur og harðfylginn til vinnu.
Hæglátur í fasi og broshýr í við-
móti. Við vorum einlægt kunningjar
meðan við vorum saman. En eftir
að hann giftist, þá sá eg hann ekki,
enda. var eg lan;gt í burtú. En eg
mundi einlægt eftir honum og Er-
lendi fóstbróður, sem eg stundum
kallaði svo; en hann var Gíslason,
og Gísli sá var þó nokkur ár á
Hnausum, og Erlendur þangað til
'hann giftist. Var Erlendur ári ymgri
en eg. Við Erlendur áttum pft glámu
saman og var eg heldur sterkari, en
Erlendur bæði liðugur og glhninn.
Og var það oft að hvorugur kom öðr
um niður, því að við þekktum hvors
annars kúnstir. Hið sama var með
Björn Lúðvígsson Blöndal frá
Hvatnmi, sent liprastur var allra
þeirra, sem eg þekkti þar. Voru þá
býsna oft glímur haldnar í Vatnsda!
og Þingi, þegar á leið veturinn, og
sótti fjöldi manna, karlar og konur,
eldri og yngri. Voru þær venjulega
haldnar, þegar leið á veturinn og
korn frant undir sumarið. Voru oft
40 til 100 manns á fundum þessum,
og ve1 það, þegar bezt var.
Þegar eg skil nú við Sigurð Guð-
mundsson og Siigiuríaugu konu hans,
þá skiil eg við endurminningar æsku
minnar, og hina barnslegu ást og vin-
áttu, sem eg bar í brjósti til æsku-
vinanna. Þeir eru nú flestir eða þvt
nær allir horfnir yfir á landið ó-
'kunna, þar sem þeir bíða mín, þegar
eg loksins losna héðan; og eg er nú
þegar farinn að fajgna þeim fundi,
þegar eg sé þá aftur. Hópurinn hinu
megin, sem bíður mín, er einlægt að
verða stærri og stærri, með hverju
árinu sem líður.
Og eg vil igeta eins, setn er mikils
vert atriði, en eg hefi sjaldan tekið
fram. En þaö er það, að hinir látnu
vinir vorir standa ekki i stað, eftir
að þeir eru komnir yfir um, og því
síður fer þeim aftur. Þeir þroskast
og vaxa andlega og líkamlega. Vér
getum elcki hugsað oss kyrstöðu í
ríki himnaföðursins, þvi að það væri
sama eða verra en dauði . Þegar vér
sjáum þá aftur, hina dánu, burtförnu
vini vora, þá munum vér sjá þá
yngri, fegurri, fuilillkomnari, vitrari,
betri og elskulegri, en þegar við
sikildum við þá i seinasta sinni á1
jarðbletti þessum. Vinir minir,
sannarlega verða það gleðifundir.
Með opnum faðmi kemur þar ást-
meyjan, móðir, systirin. vinurinn1
sonurinn qg dóttirin, faðir og bróðir
á nióti okkur og býður okkur vel-
komna þangað, að lifa hjá þeim, að
gleðjast með Iþeim, að fræðast af
þeim, að lofa og vegsama skapara
alheimsins með þeim. Þvi að ef að'
ekki væri dauðinn, ef ekki væru vina-
fundir, þegar lífi þessu er lokið, þá
væri lifið ekki þess vert að lifa; það
væri hörmung ein að fæðast og lifa
aðeins stutta stund. Því hvað er
mannsæfin? Ekki nenia stundar-
dvöl, af hinum eilífa tíma.
Þaqgað yfir ströndina skulum vér
nú al'lir reyna að hverfa i huga vor-
um, vinir mínir. Þar sjáum vér aftur
þá vini vora, sem komnir eru á und-
an okkur. Þeir mæta okkur þar bros
andi og glaðir, vfir þvi að vér séum
nú lausir við þetta jarðarstríð, og und
aríega fegnir verðurn vér að sjá þá
aftur, og ekki einungis feguir, heldur
giaðir og kátir, þvi að þeir leiðbein.i
okkur í þessum nýju, ókunnu heim-
um og fræða okkur um svo Tkaf-
lega margt og kynna okkur þeim, sem
þar eru fyrir, því að aidrei geta
menn fræðst of mifcið, hugsað of
mikið. Og nú erum vér ekki lengur
við líkamann foundir. Nú getur hug-
urinn flogið á svipstundu frá einum
heimi til annars. Og nú verður vinr
áttan fyrst ununarrík, og þekking t
hlutum og heimum óendanleg, tak-
markalaus. Þar ríkir kærleikufinn,
þar ríkir ununin og ánægjan, og frið-
urinn og gleðin. Olg því meira sem
vér sjáum af þessu ríki drottins,
handan við dauðans haf, þvi stórfeng
legra verður það. Því glaðari verðum
vér, þegar vér komum þangað, og
iþví meiri ástæðu höfum vér til að lofa
drottinn, svo að þrautirnar gleymast,
sem vér áttum að stríða við í jarð-
lifinu. Og þegar vér finnum þar
vini vora, þá verður ánægja vor fuli-
komin.
Já, hei‘11 sé ykkur báðum, Sigurði
og Sigurlaugu; árnaðaróskir gamla
mannsins, Malgnúsar Skaptásonar,
fylgja ylokur yfir á þetta ókunna
land.
M. J. Sk.
Sóknarnefcdarfundur.
Frá íslandi
Guðjón Guðlaitgsson sjötugur. —
Guðjón Guðlaugsson á Ljúfustöðum
— undir því nafni er hann lands-
kunnur — er 70 ára í daig. Hainn er
fæddr i Dalasýslu, en i Strandasýslu
befir hann dvalið lengst. Reisti hann
fyrst búa á Hvalsá við Steingríms-
fjörð, en þaðan fluttist hann að
Ljúfustöðum við Kallafjörð Og bjó
þar i 15 ár. j Frá Ljúfustöðum flutt-
ist hann að Kleifum við Steingríms-
fjörð, og þaðan til Hólmavíkur og
hingað til bæjarins fyrir nokkrum
árum. Annars er hér ekki rúm til að
rekja æfiferil hans nákvæmlega, enda
hefir það verið gert á öðrum stað
(Öðinn 1915).
Eins og í fyrrahaust, var haldinn
almennur sóknanefndafundur i Reykja
vík iþ. 18.—20. öktóber s.l. Sátu fund
inn um 180 mnans; þar af 23 prest-
ar, 2 háskólakennarar, 3 gúðfræðing-
ar og 15 guðfræðinemar. Helztu mál-
in, sem til umræðu komu, voru þessi:
Helgisiðafoók þjóðkirkjunnar, bæn-
rækni, afstaða lútherskra safnaða til
annara trúarf'lokka, aðalmismunur
ganiallar og nýrrar guðfræði, altaris-
göngur, kirkjusöngur, kirkjugarðar,
launamál presta. Tiilögur voru sam.
þykktar um að beina ósik til hand-
bókarnefndar tmi að “forðast að glera
nokkrar tiilslakanir í þágu vaxandi
lausungar í trúmálum í landinu.”
Önnur, sem fór í þá átt, að “gæta
betur rétts helgihalds”, og taldi æski-
legt að friða meir sumardaginn
fyrsta en verið hefir. Þriðja tililalg-
an var áskorun til Alþingis um að
bæta .launakjör presta. Fjögur erindi
vortt Ihaldin í samfoandi við fundinn,
af biskupi, séra Þorsteini Briem, séra
Friðriiki Hallgrímssyni og séra Guð-
nntndi Einarssyni á Þingvölilum.
Einna fjörugastar voru umræðurn-
ar um gamla og nýja guðfræði. Fókk
fundurinn talsverðan svip af því, að
hann væri einskonar þing um “trú og
og kirkjuskipun”. En boðendur hans
neyndust 'nokkuð annars sinnis en
þeir , sem kölluðu saman fundinn í
Lausanne. S. A. Gíslason hóf um-
ræður með þvi ag greina skarplega
miili stefnanna. Lagði hann megin-
áherzluna á ágreininlgsefnin, og taldi
svo fátt orðið sameiginlegt, að æski-
legt væri að kljúfa kirkjuna t “hreina
únítara” og eldri stefnu itnenn.
Próf. S. P. Sivertsen lagði hins veg-
ar megin álherzluna á það sameiigán-
lega og taldi, að menn gætu samein-
ast í trúnni á Krist, 'þótt skilningur
þeirra væri misjafn á aiikaatriðiun.
Hefðu trúboðar austur á Indlandi,
sem danska heimatrúlboðið ihefði í
hávegum, gert þá uppgötvun, að Krist
ur væri allt annað en kristindómur-
inn, eins ag Vesturlandabúar hefðu
skýrgreint hann. I 'etta væri sarna
uppgötvunin o^ ýrnsir nýguðfræðing-
ar þefðu gert. Skýrði hann siðan
fyrir fundinum hið evangeliska sjón-
armið á kristindómi og lagði þar
áherzlu á samvizkufrelsi kristins
manns. Stóð þá upp séra Guðmund-
ur á Þingvöillum og sagði, að ef
hver maður ætti að fá að byggja á
sinni eigin sainvizku, þá gæti enlgin
kirkja verið til. Sagðist hann hafa
verið nýguðfræðingur í upphafi, en
nú væri ekki nema fátt eitt eftir í
Hielgakveri, sem hann gæti ekki trú-
! að. — Eídri stefnu menn gerðu þá
| allhvassa áskorun til biskups að seigja
! skorinort afstöðu sína til * deilumál-
j anna, og veikst hann greiðlega við
, því. Sagði hann að sér þætti það
furðulegt, að menn væru stöðugt að
krefja sig um trúarskoðanir, því að
í hann hefði aldrei verið myrkur í máli
um þau efni. Visaði hann til rita
sinna: “Svar til andmælenda minna”
(1913) og “Grundvöllurinn er Krist-
ur” (1915). Kvaðst hann vera sörnu
skoðana enn og afneitaði þannig
allri gamalguðfræði. “Eg er nýguð..
fræðingur,” mælti hiskup. “Eg hefi
neyðst til þess að verða það. Ef eg
hefði aldrei litið í bók, þá hefði eg
ef til vill komist hjá því. “Hins veig-
ar kvaðst liann vera “gamallar trúar”,
því að trúin væri fólgin í traustinu
og hjartaafstöðunni til guðs, en ekki
í guðfræði.*) Þá lýsti biskup því,
Ur Hornafirði er skriíað 24. nóv.
s.l.: Hausttíðin var góð,.en óvanalega
þur lengi og voru tailsverð frost er á
leið haustið. Uppskera úr görðum
var með bezta móti. Hvergi vart við
kartöflusýki. — Ríghóstinn er búinn
að vera lenigi i sveitinni. en er nú á
förum. Eitt ibarn hefir dáið úr hon-
um. — Fé þótti ekki eftir þvi vænt
í haust, sem stimarið var gott. —
Bráðafár gert minna vart við sig nú
en að undanförnu.
*) Þetta frumatriði trúfræðinnar
gekfc eldri stefnu mönnum erfiðlega
að skilja, eins brátt kom á daginn,
því naumast hafði biskup lokið ræðu
sinni, fyrr en þeir risu upp bver um
iþveran annan qg andmæltu honum
ttpp í opið geðið og sögðu hann vera
gamalguðfræðing, hvað sem hann
segði sjálfur. Ber slík framkomt
vott um fádæma ósvifni og virðingar-
leysi gagnvart æðsta manni kirkjunn-
ar. Mundi þeirn klerkum, sem þann-
ig væna biskup sinn um yfirdrepsskap
undir fjölda manna, víða verið vikið
umsvifalaust frá embætti. Hér njóta
þeir umlburðarlþ’ndis nýguSfræðinn-
hvers vegna hann hefði dregið sig
út úr deilumálunum eftir að hann
tók foiskupsdóm. Hefði hann skoðað
það ófoappasælt eininlgu kirkjunnar,
að hann sem biskup hennar stæði mitt
t deilunum, því að hann vildi eigi að
kirkjan klofnaði á guðfræðilegum
ágreiningsatriðum. Vildi 'hann reyna |
að vera biskup allra, landsins barna, 1
enda teldi hann að menn ættu að j
geta sameinast tim kjarna kristin- j
dómsins: Krist sjálfan. Hann væri j
sá grundvöllttr, seni byggja ætti á, en
engar játningar, sem ófullkomnir
menn hefðu gert. A þær kvaðst hann
ekki trúa. En kvaðst geta tekið undir i
játningu Péturs við Sesarea Filippi:
“Þú ert Kfistur, sonur hins lifanda
guðs”. Það væri sú játninig sem all-
ir kristnir menn ættu að geta tekið
undir, ef kristindómurinn væri krist-
indómur. Guðdóm Jesú kvaðst Ihann
aldrei hafa byggt á þesstim tveim vers
um í Lúkasarguðspjalli(Lúk. 1, 34.35)
Neitaði hann því alls ekki, að meyj- j
arfæðing gæti hafa átt sér stað. En j
guðdómur Krists væri í því fólíginn i
fyrir sér, að í Kristi komi guð á móti j
sér. “Hann opinberar mér guð —
hann flytur mér guð — hann er mér
guð.” Lauk hann ræðu sinni með þvi
að biðja menn að trúa “ekki á gamla
gttðfræði, ekki nýja guðfræði, iheldur
á drottinn Jesú Krist.” — Ekki verð
ttr annað salgt en að biskup landsins
veitti Ihér hin drengilegustu svör um
sína afstöðu, og þarf enginn að ganga
að þvi gruflandi framar, hvar hann
stendur. Mun þetta hafa holl áhrif
á kristnina i landinu. Allir hljótá að
virða biskupinn að meira fyrir hrein-
skiinina. Nýguðfræðinigarnir munu
skipa sér þéttar um bisikup sinn. Slikt
hið sama eiga og hinir eldri stefnu
menn að geta gert, þar sem hann hefir
reynst að vera stórum mun umfourðar
lyndari og víðsýnni gagnvart þeim,
en iþeir hafa oft reynst gagnvart nýrri
guðfræði. Það er og skiljanlegt,
hvlersvegna ósáttfýs.in liggur meira
í blóði eldri stefnunnar. Hún hefir
svo 'litinn s’kilning á mismun trúar og
triúarkenninlgar. Þess vegna hættir
henni við að neita gildi þeirrar trú-
ar, sem öðruvísi játningu Ihefir. Rom
þetta glöggt í ljós í þeim álhuga, er
ýmsir eldri stefnu menn sýndtt á því,
að fá samþykkta yfirlýsingu um, að
fundurinn teldi sig eindregið fylgj-
andi eldri stefnunni. Var nýguðfræð
ingum ekki vel ljóst, hvort sltk yfir-
lýsing ætti heldur að vera leiðbein-
ing til guðs, til þess að honum skjátl-
aðist siður í þvi að greina sundur
sauði og hafra, eða fyrir mennina
sjálfa, er samþykkja kynnu yfirlýs-
iniguna, svo að þeir sæju það svart á
hvítu, hvorrar skoðunar þeir væru.
Gerði Jakob Jónsson, stúd. theol.
svdhljóðandi fyrirspurn til S. A.
Gíslasonar: “Ef rnenn skiftast í
flokka eftir trúarskoðunum, á |þá að-
eins einn flokkur hina sáluhjálplegtt
trú?” Gaf Sigui1björn engin greið
svör við því, en kvað glögga flokka-
skiftingu vera vænlelgri til friðar í
kirkjunni. Lauk þá Jakab Jónsson
aftur upp munni sínum og strgði, að
ef eldri stefnu menn teldu það ekk-
ert sálulhjálparstylyrði, hverjum trú-
arskoðunum ntenn tilheyrðu, þá væri
það heldur ekkert aðalatriði, og hvatti
fundinn þá fremur til að leita ein-
'hvers mikilvægs atriðis, sem menn
gætu sameinast um. Flutti þá ftú
Guðrún Lárusdóttir. ntjög áhrifa-
mikla ræðu og vitnaði um trú sína
á Krist. Síðan stóð upp séra Þor-
steinn Briem á Akranesi ag sagði,
að í fyrra hefði á samskonar fundi
verið hvatt til þess að leiða kristin-
dóntinn meir inn i stjórnmál, nú
skyldu menn varast að fara í þver-
öfuga átt með því að gera tilraun til
að leiða stjórnmál inn í kristindóm-
inn, með iþví að fara að beita póli-
tísikum aðferðum á trúmálafundi.
Höfunt vér ekki öll miklu meiri löng
un til að fal'la á kné fyrir Kristi, en
að fara hér að santþykkja tillögur,
sein kunna að særa eimhvern með-
bróðurinn'?”. Stakk þá settur fund-
arstjóri, Olafur Björnsson kaupmað-
ur af Akranesi, upp á iþví, að menn
legðu tillögurnar á hilluna og krypu
á.kné fyrir Kristi i hljóðri bæn. —
Lauk þannig umræðunum.
—Straumar.
B. K.
GILLETT’S LYE er not-
að til þess, að þvo með
og sótthreinsa saurrenn-
ur og fl., til þess að búa
til yðar eigin þvotta-
sápu. svo margs að tug-
um skiftir. Notvfsi á
hverri könnu.
mmmmmmmmmmmmmmaí
Sýn
Straumur lífsins.
Þýtt af Yndó.
Eg stóð við elfuna og horfði á
hægt en þungt líðandi straumkasti'ð
af grugguiga vatninu, sem með sínu
dökklþrungna hyldýpi orsakaði það að
eg skalf af ótta og hryllingi.
Það var björt, stjörnulýst nótt og.
hægur vindblærinn hreyfði við iyng ■
viðnum og andaði kossi á háifsof-
andi blómin. Andi minn varð hrif-
inn af snertingu hinnar heilögu nátt-
úrudýrðar, og kyrrð þeirri, sem
hvíldi yfir öllu. En þegar eg var
niðursokkin x að virða fyrir mér allt,
sem fyrir augun bar. varð mér allí í
einu litið yfir á bakka elfunnar hinu
megin.
Tók eg þá eftir konu, sem stóð þar
niðurbeygð af sorg og sálarþjári-
ingum. Aiullit henniar virtist sem>
málað í stein, en augtin villt og sfar-
andi. Hár hennar flaksaðis t laust
öfan fyrir mitti, og sló á það dauf-
um guliroða.
“Guð rninn góður!” hrópaði htin
í æðistryilltum róm. “Er þetta end-
irinn á öllum mínum vonum og aHri
minni umönnun og óþreytandi ást-
ríki ?” Og hún benti á strauminn.
“ö, hjartans drengurinn minn, sem
varst fæddur til að njóta lífsgleði og
fegurðar; og sál þin var hvít- sem
mjöi. 0(g þú ert þarna!” Og svo
forauzt fram af vörum hennar æðis-
legtir hlátur, rétt sem væri hún koin-
in að því að springa af harmi.
Eg þoldi ekki að horfa á sýn þessa
lengur, en sneri mér við til þess a$
ganga í brott.
En þá heyrði ég óm af svo- ó-
viðjafnanlegum fögnuði og samræmi,
sem þrýsti sér i gegnum næturkyrð-
ina. Sem lág og þýð bergmáilsailda
býlti þessi óntur sér, þar til hann
fyl'lti allt loftið, og hvarf seint og
titrandi i þajgnarkyrðina.
Mér til mikiilar undrunar sá eg
ekki lengttr gruggugan elftistrauminn
við fætur mér, heldr spegiltært vatn-
ið. Sem skærasti krystall rann það
áfram, og hinar stilltu bárur þess
sendu frá sér nið, sept iiktist samstíilt
um hörpuhijómum. 0|g konan stóð
þar umforeytt í dýrðlegustu fegurð,
með hvítvoðung í fanginu, sem hún
faðmaði að brjósti sér.
Gleðitár hennar streymdu ótt og
títt ofan á yndislega ásjónu barns-
ins; og heyrðist þá tinaðsríkur hijóm
ur, lofandi hinn alvísa guð — aJstaö-
ar nálægan — með orðunum: “Frið-
ur á jörðu — uin öll ókomin ár.”
Þá skildi eg fyrst, að í alilri viðri
veröld var enginn dauði til. Þetta
var straumur lifsins, sem gaf líf fyrir
dauða. Ilann flóði i gegnum ailla
eilífð og flutti gleði i staðinn fyrir
sorg qg söknuð. Og þeir sem við
álitum tapaða, hafa aðeins flutt tií
fuillkomnara lífs og stærri sigurs —
t nýtt umhver.fi, og nýja þeklkingu á
guðs visdóinsfullri tiiveru.
----------x-----------
Frá fslandi.
Flóamenn stofnuðu mjólkurbúsfe-
lag á laugardaginn, á fundi er hald-
inn var í liittu nýja samkomtthúsi aC
Skeggjastöðum. Fundinn sátu 130
ntanns.