Heimskringla - 14.03.1928, Blaðsíða 7

WINNIPEG 14. MARZ 1928
HEIM3KRINQLA
7. BLAÐStÐA
tók Magnúsi presti vel og tölu'Su °S tóku menn þá aítur til róðranna.
þeir um) ýmislegt, dg meö því að | Fór Þa Finnur ag nýju inn aS Selá
I prestur var nokkuS hneigður til vins' tiJ róSranna, og hefir aldrei gert sig
| og kaupmaður veitti honum þaS þá jafn b61"31! að aSsókn viö dóttur
gerSist hann nokkuö ölvaöur og báðir t ^011^’ sem nu- Bóndi fer þá til
j þeir, og bar því fleira á góma en Egils prests og ibiður hann að tala
| annars. En fáir eða engir viðstadd-
I ír.
MeSal annars saigiði kaupmaður:
ÞaS segi ég nú satt, þó óliklegt sé,
1 að á engn hefi ég meira grætt hérna
| en henni Grafará,” “Já gott er þaS
| meSan á því stendur” meelti prestur,
| “en sá galli er á, aS á endanum
við Finn, “|þó aS litlu komi” sagSi j
hann, og heitir prestur góðu um það.
Nokkru síöar finnur prestur Finn
að máli og talar viS hann, og segir
honum að hafa engin mök viS dóttur
bónda, og ihafði prestur heldur þung
orð viS Finn fyrir þrályndi hans,!
eigfi vissu menn hvaS þeir ræddu.
Kunnugir gátu til aS prestur mundi
hafa gert Finni tvo kosti, aS frelsa
prestkonu frá m/einsemd hennar, ef
hún væri af hans völdum, eða aS
öðrum kosti aS eiga sig á mót sér
sem óvildarmann. Eftir þaS skifti
svo um hagi ValgerSar aS meinsemd
hennar hvarf frá henni, og aS 8 vikum
liSnum fór hún frá Tjörn og heim aS
■Stærra Árskógi, tók viS búsumsýslu,
og hafSi hana jafnan á hendi síðan.
Þegar hún fór frá Tjörn, fékk
Viss merki
I fáu og skildu þeir viö það, og fór
nýrnaveiki eru bakverkir, þvag:- prestur heim.
teppa og þvagsteinar. GIN PILLS
•œkna nýrnaveiki, met5 því atS deyfa Fáum árum siSar flutti kaupmaSur
«>g grætia sjúka parta. — 50c askjan « ... ,
hjú öiium lyfsöium. norður tl! Husavtkur Og var þar
131 nokkur ár fyrir verzlun. Þá var
þaS aS hann feröaðist eitt sinn vestur
I í Hofsós, fór hann um SvarfaSardal,
drepur hún þig.” KaupmaSur gegndi °S sa&ði að lokum að svo mundi <hann Prestur henni bloð nokkur er ritaðir
tala um þetta mál í þriSja sinn aS
eigi mundi svo búiS standa, ogi lýsti
á þykkju sinnu fullkominni ef hann
vóru á sálmar, og mSelti svo fyrir, aS
ef 'henni fyndist einhver ónot aS sér
koma skyldi hún taka blöSin, og lésa
færi þessu fram. Finnur reiddist sálmana. Sagt er aS ValgerSur
viö prest fyrir umvöndun hans, en' hafi launaS vel presti alla liöveizluna,
Sagnir.
um Magnús prest Einarsson.
gömlum nafnlausum blöSum).
var iþó orSfár, þó gat hann að ske
gæti aS prest iöraöi þess aS hafa
gefiS sig inn í þetta málefni fyrir
,og vestur þaöan fjaUveg þann er tbónda Eftir ,þetta fer Finnur heim
kallaöur er Deildardalsjökull, og þá|ti] bús sins> og bar ei ti] tieinda fram
er hann kom vestur af honuln 1' aö miSjum vetri, þá ibar svo til eitt
(Halldór Steinmann rispaöi upp úr svonefndt Kanibsgd og velgurinn lá | kve]d f stærra Arskógi að þau Egill
——■ -e ' ' I yfir fossi nokkrumi þar féll hesturinn ! „ lr.i * , ,
e prestur og ValgerSur kona hans satu
í rökkrinu inn í baöstofuhúsi sínu,
og alt heimilisfólk aS vinnu sinni,
I meö kaupmann ofan um snjóbrú og
varö eigi bjargaö þvi fossinn tók viS
1. Magnús prcstur og Jón lœknir °S týndist þar hvortveggja. Þetta
! er sama áin o|g fyrrum getur.
Pétursson.
11
"Magnús pre^tur og Jón á
UrSuniJ'
Jón hét maSur og var SigurSsson
— gáfu og listamaður — Hann bjó
Magnús var fyrst prestur aS Stærra '
Arskógi (1763) síSan aS Tjörn
SvarfaSardal. Hann var gáfumaöur
mikill, andríkur mjög og skáld og
haldinn ákvæöinn. Sú er ein munn-
mælasögn aö skömmu eftir að hann 4 Ur*Um 5 SvaHaöardal, þar er
varö prestur aö Stærra Arskógi, bar , utikirkja frá Tjörn. Þeir Magnús
svo til eitt sinn, aS Jón læknir Pét- ! Prestur oig hann áttu oft saman orS-
ttrsson kom þar aS hans. Þeir rædd- Sletni 1 gamni. Eitt sinn er þess
ust margt viö um kveldiS, presturinn Setið um sumar aö Jón bóndi
og læknirinn, og sló heldur í kapp— let vinnumenn sína fara laugardags-
deilur meö þeim, (því læknirinn var róður, komu þeir eigi heim fyr en
ákaflyndur og frekyrtur, en prestur nóttiha eftir, en á sunnudagsmorlgtm—
þungur fyrir og orSfyndinn, og lét inn' Þ0, er Magnús prestur kemur aS
eigi sitt minna. UrSum til embættisgeröar, var bóndi
I eitfihvaö að vinna aS aflanum, er
Um morlgnninn eftir áSur læknir mælt aS hann hafi verig ag rífa upp
for af stað, hófu þeir aftur máls á ísuhausa. Þá mæki prestUr við
sama hátt og áður, og bar á milli hann.
nokkuð og Iþóttist læknir eigi sigrast
á presti. Hann haföi aögætt aö loft! “VaraSu þig á horngrýtis ísuhaus-
var i bæjardyrum, og aö stiginn stóö unum Jon- Ja karl minn, sagöi
þvínær þvert upp í Ioftsupplgöngunni Jon’ fþað yar orötak hans) varaöu
°g aS langt var milli rimanna. Seg- ,Þi,S' Þegar þú ríöur honum Skjóna.”
>r hann þá viö prest: “tarna er Það yar brúnskjóttur foli fjörulgiur
góSúr stigi fyrir óléttar konur” því mj°g sem Prestur reiS. En áSur en
hann þóttist sjá aö kona prests mjundi bóndi Iauk viS ísuhausana stakk ihann
þunguð vera, en mjög skamt var frá 1561111 1 einn fingur sinn, og varS af
giftinlgtu þeirha. Mundi .barnsgetn- fingurmein, svo fingurinn krepti og
aSur hafa verið orSinn áSur meö yar svo æ síðan. Snemma næsta
þeim. Prestur gegndi fáu þar til en vetur ntessaSi Mag'pús presitur á
þó nokkru cþægilegu. BáSmn þótti 1 rÖum sem oftar o|g þegar
miSur, haföi 1æknir beiskyrði nokkur hann fór heim þaöan um kveldiö
í fraimmi, og talaöi jafnvel á þá leiS syrti aS meS hríSardirrtmu, hafSi
alð prestur mundi missa embætti áSur skeflt yfir þar sem hættur vóru,
fyrir aS barn nlundi fæöast honum of iþá hleypti prestur Skjóna ofan í fen,
snernma. Prestur þagSi um stund, ei&i allangt frá Tjörn, og gat eigi
uns hann segir nær þeir skildu óg bjargaö, en var hætt kominn sjálfur
iæknir reið brott
Brígslin þungu sjái sá
sem aS best aö hyggur,
og ihefti tungu þína þá
þegar þér mest á lilggur.”
því þar var hyldýpi undir, en hann
einsamall.
| Þannig vóru þeir báöir getspakir.
Finnur, Valgerður og Magn. prestur.
Finnur hét maöur, ihann bjó á þeim
Sökum þess er fyr er sagt var bæ, sem Hjaltastaöir iheita, þaS er í
Magnús prestur látinn hafa brauöa- utanveröum Skíðadal aS austanveröu.
skifti áriö eftir, og flytja aS Upsum Finnur var álitinn fjölkyngismaSur
G765) iþótti þaö hæfileg niðurlæging °g illa var hann þokkaöur af mörg-
fyrir hann. iSíöar flutti hann aS um, fyrir kvennafar og fúlmensku.
Tjöm, oig bjó þar til dauöadags. j Eitt haust var Finnur inn á Arsskógs-
Nokkrum árum eftir aö Magnús strönd viS sjóróðra á bæ þeim er
prestur var koniinn aö Tjörn, bar, Selá heitir. Bóndi sá er þar bjó,
svo til aS Jón læknir Pétursson átti , átti dóttur gjafvaxta og mannvæn-
1 barnsfaðernis’máli. Og er hann lega. bún var einbirni og unni faðir
sky!di standa og svara fyrir rétti hennar henni mjög. Bóndi tekur
fannst honum þvinær alt í einu aS eftir því um haustiö, aö Finnur
®ér vera máls varnaS nerna skriflega. | tekur aS leggja ástarhug á dóttur
frótti honum þaS ógeSfeldara og hans, og þá er álíöur haustiö, ágerist
beiddi þvi sýslumann um þriggja þaö heldur. Bóndi fer í fyrstu um
<3a>g'a frest í málinu og fékk þaö. þaö hægum orðum viS Finn, ag
Sendi hann þá mann norSur aö Tjörn sagSi að ihann gerði dóttur sinni ó-
1,1 Magnúsar prests, og biður hann 1 viröing meö atferli sínu, og kom þaS
að finna sig sem bráðast. Prestur j fyrir als ekki, en sakir forneskju
brá skjótt viS og fór vestur til Finns, þoröi bóndi eigi aS ibeita höröu
fundar viö læknirinn. Þegar þeir j við hann, eöa reka hann burt. Þá
heilsuðust, fannst honum hann fá m|ál! var sá prestur í Stærra Arskógi er
aftur. UtkljáSi læknirinn mál-sitt j Eigill hét ‘1776—84), fer bóndi til
ab vild sinni. Skildu þeir prestur , hans og biSur hann aö hlutast til um
°ÍT iæknirinn meö kærleikum, og vóru vandræöi sitt — kvaö sér þykja ilt
aS dóttir sín hlyti óorS af Finni,
og þar meS ógæfu. Skömmu síöar
talar prestur til viS Finn, og biöur
hann meö bliíSum orSum aS hverfa
frá aö leggjast á hugi viS bónda—
dóttur. Fi*nur svarar fáu, oig gerir
ekki aS. ÞaS var um veturnætur
aS hér var komiS sögunni gerSi þá
hríðar um tíma og ógæftir, og fór
Finnur þá heim á bæ sinn. MeS
1 jólaföstu breyttist veöur til batnaöar,
góðir vinir æ síðan.
"Gott er ntcðan á því stendur.”
^falgnús prestur þótti vera forn—
sPar, og vita sumt meö undarlegum
hætti, bæði oröiS og óoröiS. ÞaS er
eitt til mar.ks um þaö, aS einusinni
ferSaðist hann þegar hann var á
Tjörn vestur í Hofsóskaupstað. Verz-
iUnaiTstjóri þar hét Jörgen. Hann
— aö prestkona lítur fljótlega út í
gluggann, blóSroönar og segir:
“HvaS er aS tarna Jesús minn,” fær
hún |því næst flog, svo nær því varð
aS hafa hendur á henni; aö stundu
liöinni raknar hún viö aftur, oig var
hún þá spurö um orsök þessa áfalls;
kvaö hún sér heföi heyrst eitthvað
koma upp á gluggann, og hefði hún
þá litiS út í hann, 'hefSi glugginn þá
veriö eldrauðar á að sjá, og í þessum
rauðu skýjum heföi eins ogi manns—
mynd brugöiS fyrir, en um leiö segir
hún aS sér 'heföi slegiö svo mikilli
hræðslu, aS hún iheföi ekki lengur við
sig ráðiö, eöa vitaö af sér. Eftir
þaö hélt prestskonan viS rúmiS, og
var að fá flog öðru hvoru, en er nær
þvi heilbrigS á milli, sjaldan sá hún
nokkuS um þau tinlabil, en aðrir
þóttust sjá strák nokkurn, er var aS
leitast viS aS komast sem næst prests—
konunni, og þá fékk hún jafnan flog—
in, er ihann virtist sem sjá hana.
Strák þennan héldu mtenn vera
draug er Finnur heföi magnaS og
sent til móögunar Agli presti, — þó
að menn væru ekki á einu máli um
þaö. Sagt er aS þaS hafi veriö
vani Egils prests og ValgerSar konu
hans, aS hann hefði jafnan setiö
á stól i húsi sínu, en hún á rúmi
þeirra, en þetta kveld haföi hún setiS
á stólnum, en hann á rúnvinu, og
mundi þvi sendingin hafa veriö ætluö
presti er sæti á stólnum, en fariS vilt
á sætununí. En hitt er eins líklegt
aö Finni hafi þótt presti eins ílt til
skapraunar, aS vinna konu hans mein,
eins og sjálfum honum. Þannig
leið veturinn fram á góu, og þótti
Agli presti, sem þetta tilfelli mundi
draga konu hans til dauöa, meS mikl—
um harmkvælum, einkum þar eS
hann og fleiri menn héldu aö veik—
indi konu hans mundu af gjörningum
vera. Tók Egill prestuj- því það
ráS aS senda sex menn með konu sína
út aS Tjörn í Svarfaöardal til Magn—
úsar prests Einarssonar, og biöur
hann hjálpar Oig ásjár í vandræðum
sínum); tók Magnús prestur því
þunglega, og hvaS sér þungt um
segja aö það yrði að liSi, Þó varS
Valgerður eftir hjá presti. LeiS
svo hálfur mánuSur að henni fór
heldur 'batnandi, og sýndist hún nær
heilbrigð orðin, þá bar svo til eina
nótt, aö hún vaknar upp með and-
fælum, lá Ihenni þá viS æSi, og var
vakað yfir henni, það eftir var nætur,
linti hún varla ópi og fyrirbænum’,
nema lþegar bún var í fangi Magnúsl-
ar prests. Arla um morguninn
sendir prestur Björn son sinn fram að
HjaltastöSurrl, og boSar Finn bónda
til fundar viS sig .heima á Tjörn.
Finnur bre;gSur skjótt við og fer meö
Birni aö Tjörn. Prestur biður hann
aS koma inn í bæinn og þiggja sæti;
þaS vill Finnur meö engu móti, og
segir aö eigi prestur vantalaS viö
sig, geti hann gengiö til.dyra. Gengur
prestur 'þá fram til fundar viö Finn,
situr ihann þá á bekk í bæjardyrum,
og kveður er hann sér prest:
Seztur er ég á sultarbekk meö sí-
felt angur
frá HjaltastöSum er hörkugangur,
hljóp ég þaðan mjór og svangur.
Eftir þaS gengu þeir prestur og
Finnur út, oig töluSu lengi saman, en
sem ihonurrt kom líka vel, þvf hann
bjó jafnan viS fátækt, en hún var
auðug og höföinglynd, og hin mesta
sæmdarkona.
Ekki mörgum árum síðar en þaS
'bar til sem ritaö hefir veriö —-and—
aðist Egill prestur; giftist ekkja hans
ValgerSur', aftur Jóni SigurSfesyni,
enum rika — er bjó á BöggversstöS—
um í Svarfaðardal, og varS danne—
(brogsmaSur aS nafnbót.
mönsku, meö samanburði viS skyld
máJ. Ritgeröin er aS því leyti tærrt-
andi, að höfundur mun hafa tekiö öll
þau viðskeyti, sem finnanleg vóru,
en auövitaS ekki alstaðar taliS upp
öll þau orð, sem mrynduS eru með
viðskeytum. Enda væri það óþarft
þvi aö vitanlegt er, aö oft er aragrúi
orSa myndaöur næð sama viSskeyti.
Auk þess, að viSskeytin eru rakin
til annara tungna, sýnir 'bókin út-
breiSslu þeirra, notkun og uppruna—
lega merkingu. Er þar saman
kominn mikill fróðleikur og orSa-
' skýringar fjöldamargar, sem ekki
hafa fram komiS áður. Bókin m|un
því kærkomin ;þeim, sem gaman hafa
af slikum fræðum. Auk iþess fyllir
hún i stórt skarS í málvísindum Is—
lenzkum. Sennilegt er líka, aS
fleira muni lika fara á eftir frá sama
höfundi um orðmyndun í íslenzku
þetta er góSur sprettur til aS byrja
meS.
Ekki er aö efa, aS bók þessari
veröur vel tekið, og þó sjálfsagt
víðar meö mleiri fögnuSi en hér
heima, enda mun hún skrifuS á
þýzku meS þaS fyrir augum, aS fleiri
geti af notið en heimaalningarnir.
Macjnús presiur, Þorkell og Finnttr.
Dr. A. J. er afkastamaður, og
iggur mikiS eftir hann, slíSan hann
Þorkell hét maöur, hann bjó á bæ hof starf sitt við háskólann hér.
Iþeim er JarSbrú heitir. ÞaS er Þvl er ekki að leyna, aS misjafna
næsti bær viö Tjörn aö sunnan. dóma hefir hann hlotiö hjá löndum
Þorkell var smiöur góöur á tré og sinum, bæöi hér og erlendis. Skýtur
járn, og smiöaði alt þaö er Magnús
prestur þurfti viö til bús síns. Sýnir
þaö meöal annars visa sú er prestur
kvaS eitt sinn er Þorkell hafði smiS—
að fyrir hann glugga á Kjörum.
Nú er ég orSinn nokkur maður,
nú á ég glugga á hjörum.
Þetta gerði Þorkell hraður,
Þann ég biö óspörum.
Einu sinni haföi Þorkell smíðaS
ljá fyrir prest, er var vandhæfur
mjög aö herzlu, en beit þó vel. Eitt
sinn þá dengdi Þorkell spíkina og
beit hún þá forkunnarvel. Sendi
prestur bónda hana aftur þá dengsliö
var úthafiö, og þessa vísu meS:
þar stundum nokkuö skökku viS um-
mæli ýmissa málsmetandi fráeSimanna
erlendra. Skal ég til gamans benda
hér á nokkrar þeirra, sem ég hef rek—
ist á af hendingu. — Um “Urnord-
isk Grammatik” skrifar Von Hamel
prófessor í Utrecht í hollenska tíma—
ritaS “Museum,” enfremur prófessor
C. Karstin í októbenheftiS af “Litt-
eraturblatt fur germanische und
romanische Philologie” og ljúka báS—
ir lofsorði á bókina. — I síSasta hefti
af “Arkiv” skrifar Neckel uin “Is-
lenzka tungu í fornöld”, og telur þá
bók rrtikiö verk og til gagns og góðs
fyrir gennanska mál'fræSiniga. —
Um “Hug oig tungu” skrifar prófess—
or Uppvall í Rhiladelphiu ítarlegan
og vingjarnlegan ritdóm í “Scandi-
Imrkell minn Þorkell minn þér ég navian Studies and Notes.” — Fleira
vil tjá,
Spíkih mjó, sem mér var þó viö
mikinn ljá,
'hún var núna herzlu á
svo hálfgaman mér þótti aS slá.
Hittu hana blessaSur héðan í frá,
héöan í frá.
Þorkell dengdi og herti spíkina
meðan hún entist. Þorkell var mik—
ill vinur Magnúsar prests. Þess er
getiö eitt sinn aö Þorkell fór til messu
aS Tjörn um vetur. Þá er úti var
tíöagjörð, segir prestur við Þorkel:
“Eg ætla að biSja þig Þorkell minn
aS fara ekki svo af staS aö ég viti
ekki af því. Bóndi hét því. En
er aS þvi var komiö aö Þorkell færi
segir prestur viö hann aö hann skuli
varast að stíga á skörina fyrir fram—
an rúmiS sitt nær hann hátti í
kveld, og hvaðst bóndi skyldf gæta
þess. Þorkell fer síSan heim, og
'þegar hann skyldi afklæöa sig um
kveldið, tekur hann pallkistil og setur
á gólfiS fyrir framan rúm sitt og
situr meöan hann afklæöir sig.
(Frh. á 8. bls.)
Magic Baking Powder
er alt af áreiðanlegt t'l
þess að baka sætabrauð,
kökur o. fl. Ekkert
álún er í því, og er það
ósvikiS að öllu leyti.
VeriS viss um aS fá það
og ekkert annað.
rmætti telja. En þar var ekki til—
gangur þessara orSa, heldur hitt, aS
vekja athygli manna á þessari nýju
bók Dr. A. J.
Þess er ekki von, að slík bók sé
skemtilestur fyrir aSra en þá, sem
stund leggja á málfræSi. En þeim
öllum er hún góSur fengur. Hafi
Dr. A. J. þakkir fyrir verkiö.
Ekki get ég stilt mig um að hnýta
hér við stuttri athugasemid. Eg minn-
ist þess, aö Sigurður prófessor Nordal
segir svo i formála fyrir Völuspá:
“Fylgirit Arbókar Háskólans eiga
aö vera einn helsti þátturinn i há—
skólafræöslu vorri fyrir almenning.
Þau eiga smám sanlan aS flytja hiö
algildasta af háskólafræSunum heirty
á bóndans bæ —.” Alt annaS virSist
nú vera uppi á teningnum, Tvö síS—
ustu fylgiritin eru skrifuS á þýsku„
og er þar með auSsýnilegt, að til
þess er ætlast, aS þau veröi fyrst g
fremst til þess aB kynna háskólannt.
og íslenzika vísindastarfsemi út á vi8„
A milli þessara tveggja ólíku stefna
skal ekki dæmt hér. Hvort tveggja
er þarft og má aS góðu verða. En
hitt er illa fariS, aS Háskólinn hefir
gert íslenzkum mentamönnum qþarf—
lega erfitt fyrir aö eignast þessi rit.,
Þau fást óviSa og eru dýrt seld.
Ætti Háskólinn aS sjá sóma sinn í
því aS gera mönnum sem Ihægast
fyrir aS eignast fylgiritin. Þess mun
margan fýsa, því aS meS timanum
verSa þau merkilegt safn vísindalegra
ritgerSa.
Fr. G.
-VörSur.
Alexander Jóhannesson
Die Suffixe im Islandischen,
Þetta er allstór bók, 120 bls. í
stóru broti, og er hún fylgirit Ar—
bókar !Háskólans áriS 1927. Uim
viðskeyti í islenzku er áöur lítið
skrifa'ð. Merkast mun vera þaö, sem
A. Torp hefir skrifaS í formála fyrir
Gamalnorsk Ordbok eftir Hægstad
og Torp. Er þaS þó ekki nerria
stutt ágrip og miðaö viS fornmáliö
eingöngu.
1 þessari bók hefir höfundur miS—
aS fyrst og fremst við nútíðarmál,
sótt efniviðinn í orðabækur þær, sem
völ var á, aðallðga orðabók Sigfúss
Blöndals. Hefir höfundur tekiS
til meSferðar um 130 viðskeyti, skýrt
þau og rakið, allflest til frumger-
“Horse Shoe’ Brand — Common
Sense Tongueless Buckle Harness
Beztu Aktýgja- og Kragakaup
í Canada.
Þer hafiB aldrei fundiB önnur eins gæöi í aktýjum og þér
finniö í “Golden Grain” og Horse Shoe Brand” aktýjum A því
er engin samburtiur og öllum aktýjategundum öörum sem nú er
á markaöinum í Canada
Fást aðeins hjá verzlunarmönnum
ÖII aktýji lita eins út, í veröskrám og á auglýsingablööum en
byöjiö kaupmann yöar aö sýna yöur Gnlden Grntn" eöa “Horne
Shoe” nktýjl Vörumerkiö er á hverjum ólarspotta; l»relfib A
þelm; engin mynd setur nýnt efniS nem S þeim cr
Hver maður sem kaupir “Tongueless Buckle Harness,” sömu
og myndin sýnir, er aö fá betri aktýji fyrir lægra verö en nokkur
aktýja tegund fæst fyrir á markaöinum nú Ef nokkur ól eöa
spotti í “Horse Shoe” eöa “Golden Grain” "aktýjum og krögum
er gölluö, fæst þeim skift á augabragöi, ókeypis fyrir aöra ó-
gallaöa^ Meö því aö skifta viö verzlunarmanninn getiö þér
mfttab nktýjin ft hronsin, sem ekki er hægt ef pöntuö eru langt
aö, — en sem er stór kostur fyrir yöur og hrossin
Verzlunarmaöur yöar (eöa útsölumaöur “Goldén Grain” eöa
“Horse Shoe” aktýja hvar sem er) ábyrgist yöur aktýjin og er
sjálfur bak viö þá ábyrgö, og verksmiöjann aftur á bak viö hann
Finniö .verr.Iunnrmnnn yönr strax og lfitiö hnnn nýnn y*nr
“Horse Slioe,” og “Golden Grnin” nktýjin, þfi sjftiS þér Or hrerjn,
l>n« eru *