Heimskringla - 06.02.1929, Blaðsíða 5

WINNIPEG 6. FEBR. 1929
HEIMSK.RINGLA
5. BLAÐSÍÐA
landi, að gera gangskör að því, að
Steini H. Dofra sé boSiS heim til
Islands, aS því starfi, er hæfileikar
hans skipa honum, því sé það nokk-
uð annag en orðagjálfur, aS íslend-
ingar telji sér nauSsynlegt, aS vinna
úr forn- og miSaldabókmenntum sín-
um fjársjóSu þá er saga og ættvísi
geymir, þá hafa þeir eigi efni á því,
svo mikiS sem óunniS er, aS láta þann
mann, sem kunnugt er um aS ýmsir,
er vit hafa á, telja ef til vill ætt-
visastan mann íslenzkan er nú lifir,
grotna niSur hér, eSa hvar sem væri,
sökum féskorts til fargjalds heim;
hverju flóni, sem dregur æSstu nautn
af starfsemi meltingarfæranna til
athlæigis.
Þetta er aS verSa alllangt mál, en
ég get ekki orSa buVidist um Dofra
aS þessu sinni og verS því aS “fara
fljótt yfir Sögu,” úr þessu, á kostnaS
annara, seni margt ágætt hafa lagt
til.
Gísli Jónsson, skáld og prentsmiSju
stjóri ritar fróSlega grein almenningi
um Schubert, og í hrifningu, sem
vonlegt er, því Schubert er vafalaust
uppáhalds tónskáld Gísla, er vafalít-
iS hefir veriS lanigbeztur söngmaSur
Vestur-Islendinga sinna samtíSar-
manna. — Þá eru æfintýri eftir J.
Magnús Bjarnason og J. P. Pálsson.
Hin ágæta smásaga Boga Bjarnason
ar, “Draumur prestsins,’’ er ritstjóri
“Sögu” hefir þýtt úr “The Golden
Book Magazine;” bráSsmellin smá-
saga eftir ritstjórann; ein af hans
beztu; St. Pétur í sálarleit, þýtt af
Sigfúsi Halldórs frá Höfnum; kvæSi
eftir dr. Sig. Júl. Jóhannesson, af-
bragSskvæSi, ef felldar væru fjórar
eSa fimm vísur úr því miSju, (um
köttinn og fuglinn) er veikir þaS;
kvæSi eftir frú Jakobínu Johnson
(þýSing) prófessor Richard Beck og
Baldvin Halldórsson; þjóSsaignir,,
eftir ýmsa, og margar góSar; skrítl-
ur, fróSleikssmælki og spakmæli eft-
ir ritstjórann. Væri freistandi, aS
prenta sýnishorn af spakmælum hans,
er til mun verSa vitnaS sumra, ef
ekki^áSur, þá eftir aS hann er geng
inn. — En ánægjuna af aS lesa þau
er bezt aS skilja eftir óskerta les-
endum “Sögu.”
-------x-------
ALMANAK 1929. Útgefandi Ó. S.
Thorgcirsson; Winnipeg.
Almanak Ó. S. Thorgeirssonar Sr,
enn sem fyr, góSur gestur meSal
Vestur-Islendinga. Heldur útgef-
andinn áfratn áigætu verki, aS birta
þætti úr landnámssögu Vestur-Islend-
inga. Birtist nú áframhald af "Is-
lendingar á Kyrrah'afsströndinni,” eft
ir frú Margrétu J. Benedictson í
Blaine, og er prýSisvel skrifuS, eins
og flest annaS, er ég hefi eftir hana
séS. “Otúel Vagnsson,” íslenzkur
sagnþáttur, eftir Jón Kristjánsson,
er bráSskemtilegur aflestrar, og feng
ur fyrir hvert tímarit, er auka vill
vinsældir sinar. Prófessor Richard
Beck ritar um “The Tinker out of
Bedford,” John Bunyan, er flestir
Islendingar kannast viS, sem höfund
, aS “För Pílagrímsins,’’ einhverri
mest lesnu bók veraldarinnar. Þá
eru í Ahnanakinu “Brot úr ferSa-
sögu,” er séra GuSmundur Arnason
hefir ritaS eftir Eiríki Rafnkelssyni,
allig'óS aflestrar, en eigi sérlega eft-
irtektaverS viS snögga yfirferS. Auk
þess er þar grein eftir dr. Sig. Júl.
Jóhannesson, auglýsing fyrir Cunard
línuna i tilefni af heimförinni 1930;
lögin um friSur Þingvalla, sjálfsagt
birt í sama tilefni; dagskrá yfir
mannalát meSal Vestur-Islendinga,
býsna löng, og aSra viSburSi ein-
staka vor á meSal.
--------x----------
Frumherjar
(Fnh. frá 1. bls.)
og íimmtiu og níu furuskógar hafa
vaxiS þar hver ofan á annars leiSi.
HvaS. haldiS þiS aS þaS hafi tekiS
langan tíma aS safna þessum afls og
ylgjafa í forðabúr náttúrunnar ?)
Gamla guSfræSin telur um sex þús-
und ár frá sköpun heimsins til vorra
daga. (Hinum ýmsu útgáfum bibl-
íunnar ber ekki saman um þetta
fremur en annaS. Sjötíu manna út-
gáfan telur 2263 ár frá upphafi heims
til syndaflóSsins sú Hebreska 1663
en hin Samverska 1307). JarS-
fræSingar hafa grafiS mannlífsmenj-
ar úr moldu, sem eru, aS minnsta
kosti 200,000 ára gamlar, og allar
þessar fornmenjar bera þess vott, aS
mannkyniS hefir veriS aS smá þok-
ast upp á viS, meS stöSugri en hæg-
fara þroskun. MeS þessu er, í
raun og veru undirstaSan hrunin
undan rétttrúnaSar guSfræSinni, svo
kölluSu. ÞungamiSja hennar hefir
alla tíS veriS trúin á bölvun guSs
yfir breyskum heimi, sem Eva leiddi
yfir okkur aHa meS paradísar-yfir-
sjón sinni. Gamla guSfræSin kendi
aS guSs opinberaSa orS væri aSeins
aS finna í bókum biblíunnar. Nú-
tíSar rannsóknir hafa leitt í ljós aS
ýmsar af kynjasögum ritningarinnar
eru teknar úr trúbókum Kaldea,
Egypta og Assýríumanna, og flestar
þessar bækur voru færSar í letur
áSur en Móse fæddist.
AuSvitaS olli þessi þekking aldar-
hvörfum i andans heimi. Allir
tirSu fyrir einhverjum áhrifum, sem
á annaS borS vissu um þessi vísindi,
og þaS er næst um því ómögulegt
fyrir nútiSarmanninn aS komast hjá
aS kynnast þeim. Til þess mætti
maSur aklrei líta í dagblaS, né lesa
fræSirit, kaupa nýja skáldsögu, né
hnýsast inn í hugarheima mentaSra
manna. Þó halda margir aS barna-
trú sinni verSi bjargaS meS eilífum
flótta undan framförum og þekkingu
þessarar aldar. I hvert sinn sem
þeir rekast á eitthvaS, sem líklegt er
aS hafa truflandi áhrif á lifsskoSun
þeirra, leggja þeir á flótta; en eng-
inn fær umflúiS sannleikann til
lengdar. ASfall aldanna nær til
allra fyr eSa siSar. Og svo loks-
ins þegar stormar og straumar lífs-
ins hrekja þá úr höfn, eru þeir átta-
villtir, óviSbúnir, og hrekjast því
sem andleg vogrek um veraldar sæ-
inn. Bókstafs-trúin getur aldrei
framar búiS mennina undir baráttu
Hfsins, og á sér þar af leiSandi enga
siSferSislega afsökun.
Nú hoppar fram í huga niér svo-
litill kafli úr skáldsögu eftir stór-
skáldiS Conrad.
Gamli McWhir skipstjóri hafSi um
þaS lesiS. einhversstaSar, aS komast
mætti hjá öllum hvirfilbyljum í Kín-
verska-hafinu meS því aS sigla í
kring um þá.
“Dálaglegt bull þetta,” sagSi þann
viS Jutes, yfirstýrimann.
“Ef ég skyldi nú Ieggja á flótta
undan fellibylnum, sem framundan
er, hvar myndi ég þá lenda? Og
svo loksins þegar ég næSi í höfn,
vildu skipseigendur vita hvar ég
hefSi veriS allan þenna tíma.”
“Eg hef veriS aS flýja undan
storminum, herra minn, yrSi mér aS
orSi.
“Og var hann þá svo voöalegur?”
“Get bara ekkert um þaS boriS.
SjáSu til, maSur guSs og lifandi, ég
forSaSi mér frá honum og veit því
ekkert hvort þar var nokkur hætta á
ferSum.’’
“Nei, Jutes, vegurinn er aS stefna
beint í|stormi*n, og ef þú sleppur lif-
andi, hefirSu unniö sigur.”
ÍMatthias beindi beint í storminn,
en misvindasamt var æriS á lífsleiS
hans.
Þúsund spámenn í öllum álfum
hrópuSu: “KomiS til mín og ég skal
sýna ykkur sannleikann.”
“Sjá, hér er hann,” sögSu vísindin,
“MeS rannsókninni ræSst ráSgáta al-
heimsins.’’ Ekki er því heldur aS
neita, aS undursamleg eru afrek
náttúruvísindanna, og sá maSur sem
ekkert þykist vilja af þeim nema,
hefir blátt áfram sagt sig úr lögum
viS sannleikann. En þótt ýms und-
ur hafi opinberast í rannsóknarstof-
um raunvísinnar, er alheims orsökin
eftir sem áSur óráöin gáta. Enda
óhugsanlegt, aS raunvísin ein geti
gefiS mönnum heilsteypta heims-
skoSun. Til þess yrSi maSurinn aS
vera alvitur. En trúin er tilgáta
mannsandans um þaS sem augaS fær
ekki séS. Sú tilgáta verSur aS vera
skynsamleg og í fullu samræmi viS
æSstu þekkingu sinnar samtiSar, því
menn geta aldrei í einlægni trúaS
öSru en því, sem þeim þykir trúleg-
ast. Þess vegna eru allir einlægir
trúmenn i innsta eSli sínu frjálslynd
ir.
Söguleg rannsókn á uppruna bibl-
íunnar setti hana á bekk meS öSrum
helgiritum heimsins. MeSal forn-
þjóSa Austurlanda einkum, fundust
afar merkilegar trúar og heimspekis
bækur. Enginn, sem á annaS borS
metur alla mannvizku sem opinberun
alvizkunnar, getur fram hjá þeim
gengiS, og hér halda sumir aS lykill-
inn finnist aS lífsgátunni. Margan
sígildann sannleika hafa þær aS
geyma, en sumar staShæfingar þeirra
er erfitt aS samræma viS þekking
þeesarar aldar.
Yrnsir byggja trú sina á sálrænunt
fyrirbrigSum, fornum og nýjum, og
telja, aS tneS þeim sé hafiS brúaS
ntilli hins þekkta og óþekkta. Margt
er þar aS sjálfsögSu mjög athyglis-
vert, sent sannleikselskandi sálir geta
ekki framhjá gengiS, en oft er hér
erfitt aS aSgreina svik og sannreynd,
skynvillur og veruleika. En helzt
mœtti trúa hleýpidómalausri sálar-
fræSi til þess aS vísa mönnum leiSina
aS sannleikanum í þeim efnum.
Enginn íslenzkur kirkjumaSur hef-
ir lagt meira á sig viS aS leita sann-
leikans, en Matthias. Hafi nokkur
maSur getaS meS fullum rétti sagt:
“Eg hef gegnt Páli postula í því,
aS prófa allt, rannsaka allt, og halda
þvi setn l>ezt er,” þá er þaS iMatt-
hias.
Hann var alltaf aS leita aS því
góöa og guSIega: í ’ögum náttúrunn
ar, í oröum vitringanna, í innræti
mannanna. 1 Allt sem var háleitt og
hrífnndi, bjart og bet’-andi, var hon-
ttm endurskin af ásjcn guSs. þess
gttSs sem var vitrari en kveriS kenn
ir, betri en biblían^ votta,r, voldttgri
en játnhigarnar viöurkenna og göf-
ugri en guSfræSin gefur í skyn.
GuS Matthíasar var faSir og fre’.s-
ari allra manna og drottinn allra alda.
Hvar sem menn í einlægini leituöu
sannleikans var Hann meö í leitinni.
Þess vegna var sannleikann ekki aS-
eins aS finna hjá spámönnum GyS-
inga, heldur einnig hjá vitrinigum
og vormönnum allra þjóSa á öllum
öldum.
Galileo sagSi, aö æSsta guSs opin
Iterttn væri aS finna í verkum hans.
Kirk juguSfræði _ntiSaldanna tak-
ntarkaSi guS. Hann var hvergi al-
valdur nenta á himnum uppi. Visind-
in sýna aS öll tilveran lýtur einum
alheims lögum: aS nákvæmlega sama
afliS, settt lætur eplið falla úr eik-
inni, ræöur hringrás hnattagrúans í
himingeimnum. I kringum eina al-
heinis sólna sól streyma ótal miljón-
ir eldkvikra hnatta og veita lífgef-
andi ljósöldum útyfir hiS dimrna
djúp. •
Þaö voru vísindin, sem kendu Matt
híasi aS yrkja lofsálminn dýrSlega:
“1 gegnunt lífsins æöar allar.......”
Matthías söng fagra og frjálslynda
guöstrú inn í hjörtu Islendinga. Hann
kendi þeim aS sjá eitthvaö gott í
öllum hlutuni.
Hvers vegna höldum viS svo mik-
iS upp á “GuSs vors lands?” Af
því þaS er siguróöur trúarinnar.
Þúsund ára þrautasaga vor verSur
aS einu eilífðar' smáblómi meö eitt
titrandi ((dagg perlu) tár, sem
•bráölega þornar í ylgeislum nýrrar
aldarsólar.
Já, jafnvel hafísinn “þessi Iandsins
forni fjandi’’ er máske “........farig
sém þrýstir fjööur fólgins lífs og
dulins kraftar elds, fjörgar heilsu-
lyfjum löSur læknir fjörs, og stillir
hels.”
Hinn nýfæddi háskóli Islands
sæmdi skáldiö doktors nafnbót í
Jóhannes Kjarval
“MaSurinn lifir ekki af einu sam-
an brauöi’’ og þjóSirnar því síöur.
Allmjög brestur á aS almenningur
geri sér þess grein hversu mikils er
um vert hugsjónamenn, skáld og
snillinga í hverskonar listum.
íslendingum mun gefin allrík til-
finning fyrir fegurS landsins, sem
þeir byggja. Þetta munu þeir eink-
um mega þakka fjöllunum og jökl-
ttnum. Stórskornustu fegurSinni,
sem landiS prýSir.
ÞjóS sem enga snillinga á, er eins
og flatneskja, sviplítil, tiU^omulítiI.
Snillingar þjóðanna eru eins og
fjöllin. Þeir bera hæst, sjást lengst
aS. Og allir hafa þeir einn kost
umfram íslenzku fjöllin.. Þeir búa
allir yfir dýrum málmum. En auS-
vitaS eru þessir málmar ekki allir
jafnauöunnir. Liggja ekki allir jafn
utarlega. En þeir eru þar.
Jóhannes Kjarval er einn þeirra ís-
lenzku snillinga í málaralist, sem ég
trúi hvaS mest á. AuövitaS lifi
ég hér í trú, og þaS munu flestir Is-
lendingar aS sætta sig viS sakir þess,
ltversu þéssi grein Iista er ung hér á
landi. Fyrsti og elsti íslenzki mál-
arinn er nýlega til moldar hniginn.
Islendingar hafa gott vit á hvaS er
vel gerS vísa. OrSlistin hefir lengi
og vel veriS iökuS og dýrkuö á Is-
landi. En slíku er ekki aö fagna
um aörar listgreinir svo teljandi sé.
Ef ég hefði vitaS um höfuöstafi
og stuöla þegar ég kom til Kjarvals
í fyrsta skifti þar sem hann bjó í
litlu herbergi innst inn á Laugavegi
áriö 1909, hefði ég ef til vill reynt
aö koma saman vísu, sem aS efni til
heföi veriö áþekk þeirri sem mér
tókst aö setja saman þegar ég las
fyrstu kvæSin hans DavíSs Stefáns-
sonar í EimreiSinni, en sú vísa var
svona:
Hafðu þökk fyrir þessi kvæði,
þau ertt andleg leSurskæöi,
sem endast á viö önnur tvenn;
af útnáranum ertu aS sníöa,
en ekki skaltu neinu kvíöa
— hrygglengjan er eftir enn!
Svo sannfæröur var ég unt aS hér
væri ntikill listamaSur á ferS, þegar
ég sá myndirnar. Oig ég skal segja
ykkur meira. Mér varö þessi mynda
sýning eftir alólærSann unglingspilt
sent ekkert hafði fyrir sér séS, aS
einskonar opinberun, sterkri og al -
heiSursskyni. Aldrei hefir veriS
verSugri viröing veitt. Hann, og
nokkrir aörir frjálslyndir prestar,
bókstaflega björgu'öu þjóökirkjunni.
F.f bókstafstrúin ein hefði átt að
halda uppi vörnunt fyrir kristnina á
jafn lýömentuSu landi og Islandi, er
auöráSin gáta hvernig um hana heföi
farið.
Þessi heiöur hlotnaSist ekki án
erfiöis. HugsiS vkkur þenna út-
kjálka klerk, meö lagandi áhttga, aö
veita ljósgefandi lífsstraumum heims
menningarinnar út yfir illa hirtan
'andlegan jaröveg vorrar einangruStt
þjóSar. Hvarvetna mætti honum
misskilningur, tortryggni og andúð.
Þegar hann prédikaði sannfæringu
sina klöguöu sóknarbörnin hann fyrir
yfirvöldunum,, og einu sinni var næsf
ttm því búiS aS svifta hann þessu
sultarbrauöi, sem hélt þó lífinu í
honum og fjölskyldu hans — af því
hann vildi ekki prédika mönnum ei-
lifa útskúfun. Hver skildi hann?
Hvar fann hann samúS? Þegar
hann vottaöi heiminum trú sína var
hann atyrtur fyrir trúleysi. Þegar
hann leiddi menn á guös vegi, köll-
uöu þeir hann afvegaleiöara.
Þetta er æfisaga flestra afburöa
manna, en þeir eru ekki allir jafn
heppnir sem Matthías, aS vinna sigur
aS síöustu og njóta, á æfikveldinu,
ástar og viröingar allra hugsandi
manna hjá heillri þjóö.
(Frh.)
---------x---------
vöruþrunginni vissu fyrir þvi, aö ís
lenzku þjóöinni bæri fylsti réttur til
fullkomins sjálfstæðis. Svo mikill
menningarauki skildist mér búa i
þvi aS þjóSin ætti slíka möguleika
i fórum sínum.
Og hvaö hefir ekki komiS á dag-
inn!
Kjarval er orSinn mikill listamaS-
ur.
Og Island er á góSum vegi meS
að verSa alfrjálst og fullvalda ríki!
Enda er Kjarval ekkert eindæmi
í íslenzku þjóSlífi.
Island nútíSarinnar er engin flat-
neskja. Þar rís hvert fjalliS af
öðru, og mörig sem sjást langt aS.
Orsök þess aö ég skrifa þessar
línur er sú aö Kjarval er einna mest
umþráttaöi íslenzki listamaöurinn,
sem nú er uppi.
ÞaS ltefir jafnan viljaö reynast
svo, aö samtíSin eigi öröugt meö aö
meta igildi listamanna sinna. Enda
njóta fjöllin sín bezt úr fjarlægö I
Og því betur, því hærra sem þau
eru.
Mér þykir þaö spá góöu um Kjar-
val, hversu skiftar efu skoSanir um
hann.
Vist er um þaö aö frumlegastur
er hann allra íslenzkra málara. Eng-
inn þeirra hefir málaS jafn fjöl-
bt’eytilegar myndir. Má heita aS
þar skifti um meS hverri árstíS.
Kjarval i getur ekki endurgert (kopí-
eraö) sjálfan sig, til þess er hug-
myndaauSur hans of mikill.
Hann hefir notaö oliuliti, vatns-
liti, rauðkrít, svartkrít og blek jöfn-
um höndum.
Hann hefir málaS mikilleik fjall-
anna. fegurö blómanna, litbrigSi gras
svarðarins, mosans, steinanna og mold
arflaganna, skip og skóga, hafís og
huldufólk, fluga og fiðrildi, haf og
hauSur.
Mannamyndir hefir Kjarval gert
allmargar, eru þar efalaust lang-
fremstar myndir þær, sem mennta-
málaráöiö lét vera sitt fyrsta verk aS
kaupa handa landinu. Var þaS heilt
safn mynda, 50 teikningar af fólki
á ýmsum aldri, birtast hér sýnishorn
af þrem slíkutn myndum.
Er í því fólginn mikil heiður fyr-
ir Kjarval og ágæt viöurkenning, aS
MenntamálaráÖiS var samhuiga um
aS festa þessi kaup.
KjarVal er fæddur 7. nóvéntber
1885 að Efri-Ey í MeSallandi og var
eitt af 13 börnum Sveins Ingimund-
arsonar og Karítasar Þorsteinsdótt -
ur er þar bjuggu. Á fimmta ári
var hann tekinn í fóstur af móSur-
bróður sínunt Jóhannesi frá , Króki,
sem þá var nýfluttur austur á land,
og kom Kjarval til hans árið sem
frændi hans reisti bú aö Geitavík í
Borgarfirði eystra. Þórunn dóttir
Jóhanns flutti drenginn landveg aust
ur, bundinn ofan i reiöing. Atta
ára byrjaSi Kjarval aS gera myndir
og notaðist þá viS kálfsblóð, blek, sót
og pakkaliti sem hafðir voru til
heimalitunar. Fimtán ára fluttist
Kjarval til Reykjavíkur, varð þar
vikadrengur, en lengst af á fiski-
skútum. Ariö 1910 komst hann til
Lundúna, dvaldi þar vetrarlanigt,
hitti þar Einar Jónsson myndhöggv
ara, sem fór meö hann með sér til
Kaupmannahafnar og hvatti hann til
náms á fjöllistaskólanum þar.. Lauk
Kjarval þar námi 1918. Lengst af
síöan hefir Kjarval dvaliö hér heima.
1920 var hann hálft ár á Italíu og
á þessu ári álíka lengi í París.
Hefir Kjarval því átt kost á aS
sjá allmikiö af myndum höfuösnill-
inga álfunnar frá öllum öldum.
Nokkrir eru þeir menn, einkum í
Reykjavík, sem mjög dást aS mynd-
um Kjarvals, og til eru þeir sem eiga
margar myndir eftir hann. En spá
mín er sú, aS þeir sem leggja leið
sína um hálendi islenzkrar menning-
Frá Islandi
Vr Jökulsárhlíð
FB í des.
Þetta ár hefir verið einmunatíS
aS kalla má. Veturinn frá nýári
mjög góður, en voriS kallt allt til
Hvítasunnu og úrkomulaust. Sum-
ariS þaöan frá mjög hagstætt og hey
skapartíö með afbrigöum góS. Haust
iS að þessu milt, aldrei fest snjó,
en rignt nokkuS. Grasspretta var
mikiö meö verra móti, bæði á túnum
og útengjum, en þó spruttu þau tún
vel, seni saltpétur var borin á með
húsdýraáburSinum. Heyfengur
manna var þó allgóður, sem þakka
má hinni ágætu heyskapartíS.
Skepnuhöld ágæt, utan dýrbítur lá
mjög í fé bænda utan af sumrinu,
þrátt fyrir þaS þó aö mikil ástund-
un væri lögö á aS útrýma honum.
Bóndinn í SleSbrjótsseli telur, aS
tófan hafi drepið þar 50 fjár og í
2 ár og á nokkrum bæjum allt aS
10 í vor. ÖfögnuSur þessi hefir bor
ist hingaS nú síSastliöin ár og virS-
ist enn vera aö fjölga.
Fé reyndist vel hér í haust, sér-
staklega þó dilkar. Var á nokkrum
bæjum nálægt 40 kg. meSalvigt á
(lifandi) dilkum og sumsstaöar bet-
ur.
Verklegar framkvæmdir eru ekki á
háu stigi hjá okkur, en eru þó á
framfarastigi. AriS 1920 voru 14
bæir hér í hreppnum og nokkuS
fleiri búendur, en aSeins einn bær
sæmilega hýstur, enginn kofi eSa
hlaöa undir járni, ein túngirSing,
engar teljandi jarSbætur og félags-
skapur enginn, utan ungmennafélag.
Nú er þetta komiö i annað horf. I
fyrra voru reist vönduS steinsteypu-
hús á Ketilsstöðum, Torfastöðum og
Hnitbjörgum. Einnig vönduö baS-
stofa á Fossvöllum. I Sleðbrjóts-
seli var reist steinhús 1922. SíSan
hafa allar hlöður þar verið byggöar
undir járnþaki; einniig stærðar vot-
heystótt úr steypu og í sumar var
>ar komiö upp fullkominni rafmagns
stöS, er virt var á 7000 kr. Nú hafa
og niu tún veriS girt og nokkuð slétt-
uð og grædd út, ein úíhagagirðing
veriS gerö og í ráði að gera fleiri nú
í næstunni. Flestar hlöður komn-
ar undir þak og nokkuð af gripahús-
um.
ÁriS 1926 var vandaö kirkjuhús úr
'steinsteypu byggt á SleSbrjót. ASur
þurfti fólk héðan að sækja kirkju
yfir Jökulsá, aS Kirkjubæ, oft nær
ófæra leiö.
Arið 1920 byggSi Magnús Kristj-
ánsson frá SurtsstöSum nýbýli í Más-
seli og hefir nú húsaS þar og ræktaS,
svo aS jöröina má telja méðaljörS.
1 hreppnum er nú starfandi: Bún-
aðarfélag, lestrarfélag, kvenfélag og
ungmennafélag.
Samgöngur eru nijög erfiSar héS-
an til verzlunarstaSa. Hér verzla
Mlestir á SeySisfirSi og emm viö 5
daga, þegar okkur gengur bezt, aS
fara lestaferö þangaS.
En þær eru nú aö mestu lagSar
niður og þaö aS þakka hinum al-
kunna dugnaði St. Th. Jóssonar,
kaupmanns. Hefir hann nú á hverju
vori i mörg ár sent vörur og bygg-
ingarefni upp á “Ker” og lagt í ær-
inn kostnaS viS þaS. Ker er, eins
og kunnugt er, alversta lending á
Austurlandi og er illt aö þurfa aS
úrunnar hendi um alla OthlíS.
(Frh. á 8. bls.J
ar þegar stundir líöa, telji Kjarval
þar meS einkennilagustu og eftirminn
ilegustu fjöllunum.
Guðbrandur Magnússon
—Tíminn.
--------x---------