Heimskringla - 01.05.1929, Qupperneq 7

WINNIPEG, 1. MAÍ, 1929
HEIMSKRINGLA
7. BLAÐSÍÐA
Fljótasta og áreióanlegasta meóal-
HS vit5 bakverkjum og öiium nýrna-
og blöbrHsjúkdómum, er GIN PILLS.
Þœr bæta heilsuna meö því aö lag-
færa nýrun, svo ab þau leysi sitt rétta
verk, ab sigja eitrinu úr blóbínu.
50c askjan h1á lyfsala ybar.
136.
Það vorar
(Frh. frá 3. síðuj.
en þá varð þetta breiða belti þeirra
að ógn smágjörfuni kristalstáruni,
sem glitruðu og glóðu i íjósí sólar-
innar.
En þessi búningur fjallanna varð
skammur. Það var eins og t'jöllin
fyndu ósjálfrátt til þess, að þessi
búningur kom þeim ekki að tilætl-
uðum notum, því enginn virtist taka
eftir honum. Hann leystist því
smám saman upp og virtist liverfa
upp i loftið, varð svo að skýjum
aftur og varð nú að grisjandi geir-
um sem hleyptu sólargeislunum ó-
hindruðum í gegnum sig, svo aö ylur
og vorgróður jarðarinnar héldist
áiram. En það var eins og enginn
skildi þessi blíðu atlot vorsins boð-
bera, nema litla fræið, sem falið lá
í jörðu niðri, því það fór samstundis
á stað að teygja úr sér og komast
upp í sólarylinn.
En þetta er oftast miklum erfið-
leikum. bundið, að lyfta sér upp úr
því lága og upp í ljósheima og só',
þv 1 það eru svo margir þröskuldar
á þeirri leið. Allt lífið er sem
þungur undirbúningsskóli undir líf-
ið sjálft. Þetta er það, sem svo
fáir skilja og hætta því við hálfgert
starf í miðju kafi. Þeir eru svo fá-
ir, sem skilja það, að lifið heimtar
meira og meira af mannviti á öllum
sviðum, fjölbreyttara, dáðríkara með
f -amkvæmdarþrá, því alltaf verður
til nóg af nýjum viðfangsefnum,
sem heimta nýja krafta til starfa.
Sá. sem ekki þráir inn á ný svið til-
verunnar og býr sig ekki eitthvað
undir það. að taka á nióti nýju og
óþektu, hann er orðinn á eftir áður
en hann veit af og getur ekki tekið
á móti nýjum vorgróðri.
Allir þykjast gleðjast þegar vor-
ar hið ytra, en hvað eru þeir margir
sem þrá að fá nýjan vorgróður inn
til sin — inn í sína eigin sál ? Hvað
eru þeir margir, sem þrá að sjá nýtt
ljós lifna ,sem lýsir betur á framtið-
arbraut þeirra og gerir þá öruggari
að halda áfram og skyggnast lengra
og lengra inn i ókunn nýgróin akur-
lönd? Hver þorir að horfa fram-
an i óvissuna og leggja af sér göm-
ul bönd, sem þeir hafa bundið sál
sina við ? Hver þorir að ganga ó-
studdur sinn eigin veg og hugsa ekk
ert um annara leiðir, en halda þó
stöðugt áfram ? Hver þorir að
fara einn i leit út um ókunn höf
og vera sjálfs síns eigin vegvísari ?
Ef að þú þorir þetta, eftir hverju
ertu þá að bíða'? Tímmn líður og
tækifærin bjóðast ekki nenia vissan
tíma. Þú segir að tækifærin verði
alltaf og eilífðin sé löng. En gættn
nú að þvi sem þú ert að segja. Vit-
anlega ræður þú því að öllu leyti
sjálfur, hvað langt þú villt fara og
hvort þú bindur þig við vissa áfanga-
staði, en ef þú hefir ákveðið þér
einhvern vissan áfangastað, þá ertu
þar úr því og kemst aldrei þaðan,
þó þér þyki þar dauflegra en þú
gerðir þér hugmynd um.
Enginn kemst fram fyrir sjálfan
sig eða lengra en hann hafði hugs-
að sér að fara, áður en hann lagði
á stað í þessa ókunnu ferð. Þeir
sem skammt hugsa, eiga skamma
leið fyrir höndum.
Þú segir að eilífðin verði nógu
löng til að þroska þig, og það geri
þvi ekkert til þó þú farir vanþroska
á stað. Hér rekur þú þig á sjálf-
an þig, þvi ef þú ferð með mal
þinn tómann, þá verður þú að
liggja úti á evðimörkinni um langa
og dimma nótt. Sá sem ætlar sér
að fara i langferð. verður sjálfur að
sjá sér fvrir farartækjum, og hann
verður sjálfur, að vita um sitt eigið
etindi. Það er svo hræðilega leið-
inlegt, að koma á ókunnan stað og
vita ekkert um sjálfs síns erindi —
að hafa aldrei sjálfur hugsað fram
fvrir sig — hvaða erindi hann ætlaði
sér að reka — hvaða starf hann ætl-
aði sér helst að rækja.
Þú verður að muna eftir því, að
það er allt á sjálfs þins valdi, hvern
ig þér reiðir af, á ókunnum braut-
um, af því það ert þú einn, sem
ræður íyrir sjálfan þig, þegar þang-
að kemur. Inn á hugheima braut-
tim, er það aðeins þin eigin hugsun
sent ræður því, hvort þú kemur
þangað ókunnur og öllum fjær, eða
þú keniur þangað sem kunnugur
gestur, sem allir kannast við og
hafa ánægju að taka á móti.
“Mieð sjálfum sér verður hver
lengst að fara,” segir gamalt mál-
tæki, og sá sent byrjar á því jafn-
skjótt og hann leggur á stað út í
lífið, að treysta bezt á sjálfan sig
til að rata, hann kemst langt. Sá
sem ætlar sér að fara í landaleit til
dæniis norður í heimskautahöf, hann
vciður að treysta á sína eigin veg-
vísi. Honum þýðir ekkert að vera
að spyrja þá til vegar, sem aldrei
hafa kornið þar og aldrei hugsað á
þær slóðir. Hið sama gildir fyrir
iivern og einn, sem eitthvað vill kom
ast inneftir eilí ff/irbrautinni miklu,
hann verður sjálfur að hugsa sinn
veg, vilji hann nokkuð kornast á-
frant þegar niest á reynir.
Hugurinn eða sálin situr kyr í
samastað, þar sem henni hafði ver-
ið vísað á nteðan hún var í líkam-
anum og lengra kemst hún ekki, af
því hún hafði aldrei hugsað lengra.
og alltaf verið föst við þá fölsku
hugsun og kenningu, að séð verði
um hverja sál .sem yfir um kentur—
hún væri tekin og horin í einhverja
sæluvist sem allra biði. F.n nú er
því svo varið. að hver og ein sál
verður að sjá sér sjálfri borgið
þegar vfir unt er kornið, ef hún vill
komast ut fyrir kyrstöðuhringinn,
og fá að njóta ljóssins og lífsins til
langframa.
Hugsanirnar eru eins og nýr vor-
•P'óður, sent á eftir að breiða sig
yfir jörð alla. Það skyldi því eng-
inn ímynda sér, að hugsanir séu
liti'svirði, sem ekki sé vert að gefa
gannt, því það eru þær, setjt jl’u
ráða urn framtíð þina bæði hér í
heimi og þá ekki siður annars
heims. Sá sem a’drei hefir hugs-
að fram fyrir sig, óháður öJ'um
EIGIÐ ÞÉR YINI A GAMLA LANDINU
ER VILJA KOMAST TIL CANADA
FARBRÉN
fram og
aftur til
allra staða
í veröldinni
SJE SVO, og langi yöur til þess að hjálpa þeim
hingað til lands, þá komi ðað finna oss. Þér
önnumst allar nauðsynlega framkvæmdir.
ALLOWAY & CHAMPION, Rail Agents
UMBOÐSMENN ALLRA FARSKIPAFJELAGA
«<tr mai.v sth'ket, wiampbg simi 2«s«x
K«a hvt-r amho«HinaSur CANADIAS NATIONAI, srn. er
TEKIÐ Á MÓTI FARÞEGUM VIÐ LANDGÖNGU OG Á LEIÐ TIL ÁFANGASTAÐAR

FARIÐ TIL ÍSLANDS 1930
1000 Ára
r
a
Afmælishátíð
Alþingis íslendinga
Canadian Pacific járnbrautarfélagið og Canadian Pacific gufuskipafélagið óska að tilkynna
Islendingum, að þau hafi nú lokið við allar mögulegar ráðstafanir við fulltrúanefnd Al-
þingishátíðarinnar 1930 vestan hafs, viðvíkjandi fólksflutningi í sambandi við hátíðina.
SKIP SIGLIR
MONTREAL TIL
Farþegja sem fýsir að heimsækja staði í
{ ferðinni.
I
Sérstakar Lestir
t
fara frá Winnipeg til Montreal
í sambandi við skipsferðirnar.
BEINT FRÁ
REYKJAVÍKUR
Evröpu, eftir hátíðina, geta það einnig
Sérstakar Skemtanir
er verið að undirbúa á lestum
og skipum fyrir þá sem hátíð-
ina sækja.
Þetta er óvanalega gott tækifæri til að sigla beint til
Islands, og til þess að vera viðstaddur á þessari þýð-
ingarmiklu hátíð 1930. Yðar eigin fulltrúar verða
með yður bæði til íslands og til baka.
w-'. ,v'
Notið þetta tækifæri og sláist í förina, með hinum stóra
hópi Islendinga, sem heim fara.
Til frekari upplýsiniga viðviíkjandi kostnaði o. fl.
snúið yður til:
W. C. Casey, General Agent, Canadian
Pacific Steamships.
R. G. McNeillie, General Agent, Canadian
Pacific Railway.
Eða
J. J. Bildfell, formanns Heimferðarnefndarinnar,
708 Standard Bank Bldg., Winnipeg.
Canadian Pacific
Umkringir jörðina
fengi oss meiri fagnaðar? Ef það
tækist bæri þúsundárahátíðin þús-
undfaldan ávöxt.
Flestir þeirra unna ættlandinu.
Mangir þeirra búa við þröngan hag
vestra. Ymsir þeirra myndu flytjast
hingað heim, ef vér bygðum þeim
landsvist.
Island biður eftir starfandi andi
og hönd. Fjöldi íslendinga er i
útlegð handan við hafið. Löggjafi!
Hví réttir þú þeim eigi örfandi hönd
og hvetur þá til að leita aftur heim?
J.S. — Vísir
hef-
sagt
Um-
FRÁ ÍSLANDI
Sandaprestkalli í Dýrafirði
ir Þórður Ólafsson prófastur
lausu frá næstu fardögum.
sóknarfrestur um prestakallið er út
runninn og hafa aðeins sótt tveir
prestar, séra Sigurður Haukdal í
Flatey og séra Sigurður Z. Gísla-
son í Staðarhólsþingum í Dölum.
BEZTU MATREIÐSLUKONUR f WINNIPEG NOTA Nú
kenningahöndum, hann þarf ekki að
húast við fjölbreyttu andlegu lífi
þegar yfir um er komið.
Sá sem aldrei hugsar sinn vey
sjalfur, hann mun alltaf þuvfa á
annara leiðsögn að halda og þess
vegua reit hann aldrei hvert er meö
hann stefnt. Sá sem aldrei tók það
er hann átti, hann fær aldrei það.
er aðrir áttu.
Ölafur Isletfsson.
---------x---------
Þeir koma heim
Allir munu sammála um það, að
fámennið standi þjóð vorri og landi
fyrir þrifum. Sömuleiðis mun
vart um það deilt, að land vort geym
ir mikil auðæfi, er bíða eftir starf-
andi anda og hönd, sem leysi þau úr
læðingi. Hér ætti því aldrei að
henda atvinnuleysi, eða fólksflutn
ingar til annara landa, vegna bjarg-
ræðisskorts.
Þó liafði óstjórn þrengt svo að oss
Islendingum, fyrir • nokkurum ára-
titgum, að hópar vaskra drengja'
kvöddu ættjörðina og fluttu vestur)
um haf með allt skyldulið. Amer-
ikuferðirnar héðan eru eitthvert
mesta ólán, sem oss hefir hent, og
bera einna skýrast vitni um, í hvert
óefni Danir höfðu stefnt hag vorum.
En til allrar hamingju áttu þær sér
ekki langan aldur. Þær hættu
strax, er vér fórum sjálfir að sjá oss
borgið. Og nú mun svo komið, að
vart þykir óvistlegra hér heima, en
víða meðal bræðra vorra fyri hand-
an hafið.
Það mun fullráðið, að fjöldi Vest-
ur-íslendinga sæki oss heim 1930.
Þeir hljóta að vera okkur kærkomn-
ustu gestirnir, og þeim verðum við
að sýna, að nú gætu þeir sér að
skaðalausu flutzt aftur heim til
föðurlandsins. Það ætti að vera
metnaður vor, að heimta aftur ti!
ættlandsins bræðurna, sem hrökluð-
ust burt á niðurlægingarárum þjóð-
lífs vors. Hvað bæri framförum
vorum betra vitni, heldur en endur-
heimt landflóttamannanna? Hvað
Ekkert kaffi er bragðbetra en
f rauðri könnu með opnara.