Heimskringla - 12.03.1930, Síða 1

DYERS & CLEANERS, LTD.
Sendi?5 fötin yt5ar meí pósti.
Sendingrum utan af landi sýnd
sömu skil og úr haenum og á
sama vert5i.
W. E. THURBER, Mgr.
324 Young Str., Winnipeg.
XLIV. ARGANGUR
" ■■ ■" ■ ' ■■■".....................
WINNIPEG, MIÐVIKU0AGINN, 12. MARZ, 1930
KANADA
Frá Estevan, Saskatohevvan er símaö
10. þ. m., aö Harry Bronfman, áfeng-
Jsbarón og miljónamæringur hafi af
kvigdómi verið fundinn sýkn saka af
t>ví að hafa gert tilraun til þess a,
JrnLa Cyril Knowles to'llgæzlumanni
tO þess að gefa samlbandsstjórninni
lalskar skýrslur um toll á upptækum
bilum er teknir voru 8. nóv. 1920.
Tollurinn nam $3,050 en Knowles bar
tað, að Bronfman hefði farið fram á
það við sig, að hann skilaði stjórn-
ir:ni $1,000 en ihirti sjálfur afganginn
Kviðdómurinn komst að þeirri nið-
urstöðu, að Bronfman væri sýkn, eftir
■3^2 kl. stundar bollaleggingar.
Enn er þó sú kæra á hendur Bronf-
tuan, að hann hafi reynt að hafa á-
itrif á vitnaleiðslu, með þvi að múta
vitnum til þess að flýja áður en 'þau
>'rðu kölluð fyrir rétt. Var hann
sern lesendur rnuna fyrir rétti um dag-
inn í Regina, i tilefni af því og varð
kviðdómurinn ekki á eitt sáttur, og
varð því má'lið ónýtt að sinni. Verður
tað tekið fyrir á ný 8. apníl í Regina.
Tykir allmörgum sennilegt að það
utuni fara á söntu leið.
Kommúnistar ætluðu í fiylkingar-
Sóngu um sfrætin hér í Winnipeg á
Kmtudaginn var, að lögreglunni forn-
sPUrði. Dreifði hún þeim, með ein-
uverri barsntíði. Nú hafa koirunún-
lstar ákveðið að leggja á stað aftur
f>’lktu liði á rnorgun, án þess að spyrja
lögregluna leyfis. Er- jafnvel búist
v>ð, að þá muni eitfhvað sögulegt 'ger-
asl, því fullyrt er að kommúnistar ætli
s^r að láta eigi undan fyr 'en í fulla
hnefana í þetta skifti.
í gær fréttist, að flugpóstferðirnar
€r hafnar voru á milli Winnipeg og
Xyrrahafsstrandar 3. marz, ihafi að
þessu fært póstmálaráðuneytinu um
$1,200 tap á degi hverjum til jafnaðar.
^erður það álitleg upphæð á ári, ef
svo helzt framvegis.
f gærmotgun kl. 9.45 kom ungur
utaður inn í “Canadian Bank of Com-
nterce,” á lvorni Prinoess og William
stræta og gekk inn í skrifstofu banka-
stjórans, Mr. R. Hayward, miöaði á
hann skammbysu, rak hann út í við-
skiftastofuna, og þaðan, ásamt þremur
bankaþjónum er þar voru inni í ör-
>'ggishvelfingu bankans og skelti í lás
a eftir þeim. Lét hann síðan greip-
ar sopa um hirzlurnar í gjaldkeraklef-
anum og komst á burt með $2,740.
Kftir svo sem bíu minútur komust
starfsmenn bankans út úr hvelfingunni
kom þá lögreglan samstundis á
vettvang. Ekkert hafðist af ræningj-
anun>, og hefir ekki hafst enn, þótt all-
goða lýsingu gætu þeir, er hann lék
svona skemmilega á, gefið á honum.
BANDARlKIN
^ laugardaginn var lézt fyrverandi
hæstaréttorforseti og forseti Banda-
r,kjanna William Howard Taft. Æða-
kölkun var banamein hans. Var hann
Jarðaður í g*r á kostnað ríkisins, og
meS hátíðlegri athöfn, í Arlington
gfafreit i Washington, sem er graf-
reitur ríkisins.
Athöfnin hófst á heimili hins látna.
^ ar líkinu þaðan ekið á Kapitolíum í
ashington, og stóð það á sorgar-
Pall' undir hinni voldugu hvelfingu í
rJa klukkutíma, rneðan æðri og lægri
Veittu hinunt látna síðustu virðingar-
^erki.. Hafa aðeins fjórir forsetar
£
Islandsbanki
endurreistur
Símafrétt frá fslandi, nýlega
meðtekin, hermir að stjórnin
hafi ákveðið að endurreisa fs-
landsbanka.
hvílt á þeim palli áður, Lincoln, Gar-
field og McKinley, er allir voru myrt-
ir — og Grant, hinn nafnkunni hers-
höfðingi frá þrælastríðinu.
Frá Kapítólium var líkið fært í
“AII Souls” únitarakirkjuna, en einn
hennar helzti rnaður hafði Taft verið
al'Ia æfi. Engar lofræður^voru hald-
nar, en aðeins lesin tvö kvæði; “Ode
on the death of the Duke of' Welling-
ton,” eftir Tennyson, og “The Happy
Warrior,” eftir Wordsworth.
Úr úniitarakirkjunni var líkið flutt í
Arlington grafreit og þar lagt til hinn-
stu hvílu. Ekki var heldur talað yfir
gröfinni.
Stórkostleg likfylgd fylkti sér um
göturnar á eftir kistunni alla leið frá
heimilinu og í grafreitinn.
BRETLAND
Frá London var síntað í gær, að
MacDonald stjórnin hefði beðið ó-
sigur við atkvæðagreiðsluna um aðra
breytingartillögu við kolafrumvarp
stjórnarinnar. Féllu 274 atkvæði
stjórninni í vil, en 282 á móti.
Sent svar við fyrirspurn frá Stanley
Baldwin lýsti MacDonald forsætisráð-
herra yfir því að stjórnin teldi ekki
þessa atkvæðagreiðslu svo markverða,
að hún myndi / segja af sér. Það
myndi hún ekki gera fyr en hún fengi
sarmþykkta á hendur sér beina van-
traustsyfirlýsingu, er um grundvallar-
atriði einhvers stórmáls væri að ræða.
ingastjóri: Ragnar H. Ragnar.
Söngnefnd1 Ragnaii E. Kvaran. Paul
Bardal. Davíð Jónasson. HúsnefmB
Lúðvík Holm, Steindór Jakobson,
Guðmundur Gíslason.
Iþróttafélagið
“Fállkinn”
Karlakór Islendinga
Það mun öllum góðum íslendingum
vera gleðiefni, að menn þeir, er sungu
í karlakór þeint, er Björgvin Guð-
mundsson hefir æft í vetur, hafa nú
bundist félagsböndum og stofnað félag
er nefnist “Karlakór Islendinga í
Winnipeg.” Tilgangur þessa söng-
félags er að hlynna að og útlbreiða
fyrst og fremst íslenzk lög og í þvi
skyni að efna til hljóm'leika fleiri eða
færri ár hvert í komajnli tíð. Það
mun óhætt að fulliyrða, að allir söng-
elskir Islendingar og einnig aðrir
hljómlistamenn þessa bæjar ntuni óska_
þessu nýstofnaða félagi allra heilla.
íslendingar hér í álfu munu nær allir
viður'kienna Björgtvin Giyðmundsson
sem ntjög gáfað tónskáld og listamann,
og að hann var valinn söngstjóri, er
næg trygging iþess, að þessi flokkur
muni aðeins bjóða á samkomum sín-
um það er listagikli hefir. Fátt munu
íslendingar hér meta fremur en karla-
kórsöng, og út á við mun góður karla-
kór geta orðið Vestur-íslendingum
til meiri sóma en flest annað, og þann-
fg aukið veg og virðimgu íyrir íslend-
ingum og því er íslenzkt er, meðal
iþeirra þjóðflokka annara, er þetta
land byggja.
Stofnfundur félagsins var haldinn
miðvikudaginn 5. marz s. 1., og
voru þessir ntenn kosnir i embætti:
Söngstjóri: — Björgvin Guðntunds-
son. Forseti: Dr. Baldur H. Olson.
V. forseti: Halldór Metúsalenis Swan
Skrifari: Chris Einarsson. V. skrif-
ari: Brandur Erlendssón. Gjaldkeri1
Nýtt Ilþró'tafélag var stofnað a
næða'l Islendinga i Winnipeg þ 25 feb.
s.l. undir nafninu “Fálkinn.” For-
göngumennirnir eru allir
Islendingar með 'brennbeitmn áhuga
fyrir íþróttum. Forseti félagsins er
Harvey Benson, varaforseti A. G.
Magnússon, ritari Bened. Ólafsson,
vararitari A. Eggertsson, gjaldkeri
Karl Þorlákson.
Heíir félagið 'leigt G. T. húsið til
afnota við íþróttaæfingarnar. Verða
allar algengar íþróttir kendar þar
bæði islenzkar og hérlendar ungpim
sem gömlum, körlum sem konum. I-
þróttir kvenna verða undir umsjón ís-
lenzkra kvenna. Á þetta félag að
vera nokkurs konar allsiherjar ílþrótta-
félag á nt^ðal Islendinga vestanhafs
Um 60 manns hafa þegar innritast
í félagið.' Og þann 18. marz n. k.
hefir verið ákveðið að hafa opinn fund
og er sérstaklega öllu kvenfólki og
unglingum sem sinna vilja íþróttum
hvatning gefin um að sækjaþann fund
og innritast í félagið.
Fyrir drengi fara fram æfingar a
hverju mánudagskvöldi hér eftir er
byrja kl. 7.30 og standa yfir til 8.30.
Eftir það ha'lda æfingar fullorðinna
manna áfram það sama kvöld til kl.
10.15.
Félagsgjald fyrir árið er sem hér
segir> Fyrir fullorðna karlmenn $2.00
fyrir kvenfólk $1.00, og fyrir ung-
linga innan 16 ára aldurs 50c.
Betra tækifæri hefir yngra fólki
íslenzku aldrei gefist en þetta til að
nema íþróttir. Ætti það ekki fyrir
sinnuleysi eitt að láta sér það tæki-
færi úr greipum gánga. Auk þess
stm þetta er fyrst og frenist íþrótta-
félag, segir sig sjálft, að það rnuni
með tímanum einnig hafa um hönd
fjölbreyttar skemtanir, og eigi síður
andlegar en á íþrótta sviðinu. Stefna
félagsins hefir oss verið sagt að sá
að byggja rnenn upp andlega og líkam-
lega. iStofnun þessi er með öðrum
crðum eitt af hinum ákjósanlegustu
fyrirtækjum vor á meðal og ætti að
vera keppikefli vakandi æskulýð að
minnsta kosti, að heyra því til.
Menn og konur og unglingar!
Sækið fundinn 18. marz í G. T.
húsinu. 5\ E.
Guðmundur J. Johnson. V. Gjald-
keri: Steindór Jakobson. Augflýs-
fslendingadagshátíðin
Winnipeg
Eins og kunnugt er var nokkrum
fur.dunt skotið á í skantmdeginu í vet-
ur til að ræða, unt lslendingadag'3-
hátíðarhald í Winnipeg á komandi
sumri. En hverju sem um var að
kenna virtist áhuginn fyrir hugmynd-
inni sára líti'll hjá fjöldanum og ýntsir
óttuðust jafnvel að skapadægur Is-
lendingadagsins í Winnipeg væri kont-
ið. En svo reyndist þó ekki, sem
betur fór. Hvort sem um var að
kenna áhugaleysi eða bara skamrn-
degislúr í mönnum, brá eftirminni-
lega og mjög til hins betra á síðasta
M’undinum, sem haldinn var 27 janúar.
Var þá ekki einungis ákveðið að halda
íslendfngadagshátið, heldur var einnig
nefnd kosin viðstöðulaust til þess að
sjá um frantkvæmdir iþess máls. I
nefndina voru kosnir: Séra Rúnólfur
M'arjieinsson, séra Jóhann P. Sól-
mundsson, Hjálmar Gíslason, Björg-
vin Guðmundsson, Gisii P. Magnús-
son, Benidikt Ólafsson, Stefán Einars-
son, Friðrik Sveinsson, Jón Ásgeirs-
son Ágúst Sædal, Einar Haralds.og
ritstjórar vikublaðanna íslenzku Sig-
Breyting á fyrirlestraferðum
Árna Pálssonar
Þeim verður nú hagað sem hér
segir:
Brown 15. marz kl. 8 síðdegis.
Mountain 17. marz, kl. 8 síðdegis.
Garðar 18. ntarz, kl. 8 siðdegis.
Upham 20. marz, kl. 8 síðdegis.
Piney 23. marz kl. 3 síðdegis.
Oak Point 24. marz, kl. 8 síðdegis.
Lundar 25. marz, kl. 8 síðdegis.
Hayland 27. marz, k'l. 8 síðdegis.
Silver Bay (Ralph Connor Sahool)
28. marz, kl. 8 síðdegis.
Reykjavík 30. marz, kl. 4 síðdegis.
fús Halldórs frá Höfnum og Einar P.
Jónsson.
Nefndin hefir nú haft tvo fundi.
Og þó að fu'llsnemt sé að skýra frá
starfi hennar, hafa samt ýmsar ráð-
stafanir verið gerðar, sem ekki er úr
vegi að gefa almenningi hugntynd urn,
þó til hlýtar verði ekki skýrðar. Hief-
ir nefndin sér ekki til réttlætingar í
því efni annað en garnla málsháttinn,
að “fyr skríður fugl úr eggi, en fleiyg-
ur sé.”
Á alntenna fundinum 27 jan., leyndi
það sér ekki, að íslendingadagshátíð
hér, og gð líkindum hvar annarstaðar
sem efnt verður til hennar i ár, blyti
að helgast þúsund ára afmæli alþing-
is á íslandi. í>ess mikilsverða við-
burðar í sögu Islendinga, varð að
sjálfsögðu að minriast. Hefir það
heldur ekki farið fram hjá fram-
kvœmdanefndinni. I ráðstöfunum
þeim, sem þegar hafa verið gerðar.
hg’iiir það sér ekki, að minningin um
stóifnuíi allþingis, verður veigamesta
og aðal-atriði Islendingadagshátáðar-
ir.nar. En af því leiðir aftur, að há-
tíðin í ár, verður með nokkuð öðrum
hætti en að undan förnu.
Fyrst og fremst verður “íslendinga-
dagurinn” ekki 2. ágúst, eins og áður
hefir verið, heldur einhvern daginn, er
afmælishátíð alþingis stendur yfir
heima, en það er frá 26—28 júní.
Hér hefir að vísu konrið til mála, að
hafa hátíðina 26 júní, en með því
að 28 júná er á laugardag, væri ef
til vill fult 9vo heppilegt, að hat’a
hana þann dag. En það ákveður
nefndin innan skantms.
í annan stað verða “minnin” flest,
bæði “okkarv og annara, feld úr
skemtiskránni í ár, en ræðurnar,
tvær eða þrjár, verða í þess stað um
þúsund ára afmæli alþingis, eða efni
því skyld.
Hverjir ræðumennirnir verða, er
enn óvist, því svör frá þeint er skrifað
hefir verið, eru ekki komin. En svo
mikið er óhætt að segja, að þeir eru
ekki af lakara tæinu, sem til mála
hafa komið.
Setning eða byrjun 'hátíðarinnar,
er gert ráð fyrir að fari fram með
meiri hátíðisblæ, en venja hefir verið.
Hefir tónskáldið Björgvin Guðmunds-
son þann Ihluta dagskráarstarfsins með
höndum er að þessu 'lýtur, og telur
nefndin sér það happ, að njóta hans
miklu hæfileika að við það. Kór-
söngur, hljómleikar, stutt ávörp, kvæði
o.s.frv. verða þessu samfara; er
nefndin þess fullviss, að þetta atriði
á skemtiskrá dagsins, verði mörgum
til ánægju.
Þá heitir nefndin á fulltingi skáld-
anna, því “gleðst hver við velkveðin
orð.” Og yrkisefnið er ótæmandi þar
stm um stofnun alþingis er að ræða.
Annan stað og fegurri en River
Park, hefir nefndin góða von um að
fá leigðan i þetta skifti. Verður
brátt ihægt að skýra nánar frá þvi.
Miynd eða myndum leikur nefndinni
mikill hugur á, að fá brugðið upp af
Alþingisstaðnum forna. Ef af því
gæti orðið er ekki ósennilegt, að það
yrði mörgum gesti dagsins óblandið
fagnaðarefni.
‘Gliíma, sund og ef til vill fleiri al-
íslenzkar íþróttir, verða sýndar. Og
Ágrip af ræðu
fluttri á Þjóðrœknisþingi í Winnipeg
28. febrúar, 1930
Það er til saga um prest einn á
íslandi endur fyrir löngu, sem ekki
hikaði við að segja það sem honum
bjó í brjósti og komst stundum all-
einkennilega að orði. Einhverju
sinni var hanh að gefa saman hjón,
og vildi svo til, að brúðurin var dóttir
efnaðasta bóndans í sveitinni. Prest-
ur byrjaði vígsluræðuna á þessa leið:
“Þót nógur væri auður og velsæla i
Kólmúla var einn mikill löstur á því
heimili — barnauppeldið þar var bölv-
að.” Þegar hér var komið fór
faðir brúðarinnar að ókyrrast í sæti
sínu, og skaut því jafnvel að brúður-
inni, að hún skyldi ekki sitja undir
þessu, og flýtti prestur sér þá að bæta
við: “Nei, bíddu við, lambið mitt,
það kann að skána.”
Það er margt sagt um ástandið hér
hjá okkur Vestur-íslendingum, og því
ei ekki að neita, að sumt af því, sem
um það er sagt bendir ótvíræðilega á
að það sé hálf-bölvað, einkanlega að
þvi er snertir sundurlyndi okkar og
skort á samvinnu í ýmsum málum. En
svo er með það umtal eins og ræðu
prestsins, að eki er vonlaust um að
það kunni að skána.
Við erum orðnir vanir við, að okkur
sé hælt af þeim, sem þekkja okkur
ekki vel. Hr. Árni Pálsson, sem
verið hefir á ferðalagi unt Canada
iþessar síðustu vikur, sagði okkur í
snjallri ræðu, sem hann hélt hér i
gærkveldi, að hann hefði heyrt svo
mikið lof borið á íslendinga, að hann
ætti jafnvel bágt með að trúa, að það
væri alt verðskuldað. Við látum
aðra hæla okkur en skammirnar koma
írá okkur sjálfum. Þetta er rétt eins
og það á að vera, að minsta kosti er
það lofsvert, að snúa betri hliðinni
út.
Efalaust er það ómótmælanlegur
sannleikur, að við séum sundurlynd-
ir og óbilgjarnir, að við gerum ó-
merkilega hluti að deiluefnum, og að
sanngirni fari öll út í veður og vind,
þegar út i bardagann er komið. Sum-
ir menn halda að þetta sé okkur með-
fætt. Það er bent á, að við eigum
æ'.tir að rekja til tveggja næsta ó-
líkra kynþátta — hins norræna eða
germanska og hins keltneska. . Keltar,
einkum Irarnir eru sagðir sundur-
lyndir, óbilgjarnir og öfgafullir, en
jafnframt eru þeir hneigðir fyrir
skáldskap og listir. Blóðblöndunin,
sem varð við búsetu norrænna vík- |
inga á írlandi, sem svo fluttust til
íslands, og einnig brottflutning þræla
til íslands úr vesturvegi, á að hafa
skilið eftir í okkur þessi lvndisein-
kenni hins keltneska ættstofns. Það
má vel vera að eitthvað sé hæft í
þessu, að hér sé um sögulega og líf-
fræðilega staðreynd að ræða, sem við
nauðugir viljugir verðum að sætta
okkur við.
En það er nú með arfgengi sem
ntargt annað, að það er ýmislegt á
huldu með það. Enginn virðist vita
með nokkurri vissu, hvað sé í arf
eitthvað verður til fyrir æskulýðinn
að spreytá sig á.
Þetta er nú það ihelzta, sem í
frásögu er færandi sem stendur af
starfi nefndarinnar. Vonum vér að
það bregði upp að nokkru svip af há-
tíðinni, þó stuttort sé. Vonuiin vér að
reynt að draga myndina-gleggri. Ósk
nefndarinnar er sú, að hátíðin verði
svo vegleg ger, að hún sæmi eins og
auðið er því sérstaka atriði sem minn-
ast skal, þúsund ára afmælis alþingis.
Ætti og Winnipeg Islendingum öll-
um að vera það keppikefli.
Forseti íslendingadagsnefndarinnar
er séra Rúnólfur Marteinsson, ritari
G. P. Magnússon, fóhirðir H. Gísla-
son. —5. E.
s
DYERS & CLBANERS, LTD.
Er fyrstir komu upp met5 a?5
af??reit5a verkit5 sama dagrinn.
Lita og hreinsa fyrir þá sem
eru vandlátir.
W. E. THURBER, Mgr.
Sími 37061
NÚMER 24
tekið i skapferli manna og hvað sé
vani, sem myndast hefir af áhrifum
uppeldis og ytri aðstæðum á liífs-
leiðinni. En það má þó telja víst að
vaninn á mjög sterkan þátt í því hvað
við verðum, bæði sem einstaklingar og
heild. Jafn merkur sálarfræðirtgur
og William James hefir bent á það,
hversu feykilegt afl vaninn er bæði
ti! ills og góðs. Hann er svo nauð-
synlegur, að án hans getum við ekki
unnið dagleg störf, því að það er hann
sem gefur okkur nauðsynlega leikni
í þeim. En vaninn er tvíeggjað vopn,
og illur vani getur auðvitað orðið jafn
rótgróinn og góður.
íslenzka þjóðin átti, eins og ökkur
er öllum kunnugt, utn langan aldur við
mjög erfið kjör að búa, og það fram
undir þessa síðustu tíma. Fátækt,
strjálibygð, basl og sinnuleysi voru
hlutskifti hennar og hafa eflaust haft
varanleg áhrif á skapferli hennar. Þar
sem menn lifa dreifðir við erfið kjör,
þar sem öll félagsleg samtök eru erfið
og eivmdin knýr marga til að lita öf-
undaraugum til þeirra, sem betur
veignar, þróast sundurlyndi og öfund
og yfiríeitt þeir lestir, sem verða
hvimleiðastir í sanílifinu, þegar dreif-
ingin er horfin og menn verða að fara
að hafa nieira saman að sælda.
Mér finst nú mjög líklegt að sumt
af þessu, sem okkur finst að séu ábæri-
legastir lestir í lífi þjóðflokksins hér,
séu leifar af margra alda gömlum
vana, að það sé ekki eins rótgróið í
eðli okkar og rnenn vilja máske stund-
um halda, og að það unt leið sé ekki
vonlaust um að það megi með tím-
anum uppræta það. Okkur hefir ekki
tckist það enn til neinna muna, þótt
við 'búunt nú við nýjar aðstæður og
að flestu leyti ólíkar þeim, sem áður
voru, enda höfum við víst aldrei kont-
ið auga á að það væri nokkur nauð-
syn, við höfum sennilega verið vel
ánægðir með sjálfa okkur eins og við
erum.
Aðra sögu ætla ég að segja ykkur,
þótt hún komi ekki iþessu ntáli við.
Bóndi nokkur á íslandi átti tvo
syni, og hét annar Bjarni en hinn
Þórður. Af einhverjum ástæðnm
þótti honum vænna um Bjarna en
Þórð og fór hann ekkert dult með
það. Svo kom að Bjarni trúlofaðist
stúlku, sem Ingibjörg hét, og flutt-
ist hún heim á heimili foreldra hans
áður en þau giftust. Nokkru síðar
fór Þórður að draga sig eftir systur
sóknarprestsins, sem þótti mestur
kvenkostur í allri sveitinni og Ieit um
tima út fyrir að hann mundi ná ástum
hennar. Þegar gamli maðurinn varð
áskynja um þetta, sagði hann: “Fái
Þórður betra konuefni en Bjarni minn,
er sjálfsagt að skila Ingibjörgu aftur.”
Að vísu var þetta ekki neitt tiltakan-
lega sanngjarnt í garð Ingibjargar,
eti það sýnir metnað gantla mannsins
fyrir hönd Bjarna.
Það ber ekki oft við að okkur sem
þjóðf'lokki sé rétt nokkuð það, er
ekki sé virðingu okkar sam’boðið, en
samt kentur það fyrir. I'að væri
óskandi að við hefðunt ávalt nægan
metnaðarhug til þess að “skila því
öllu aftur.” Hitt er verra, að við
sjálfir seilumst stundum út á við og
réttum svo að okkur það, sem okkur
er ekki samboðið, og sitt af hverju
réttum við hver aðj þðrum, sem eng-
um þykir nein sæmd í við að taka.
Öllu slíku ber “að skila aftur,” þang-
að sem það á 'heima. Af metnaði
okkar- rneguni við ekkert missa. En
við skulum ekki gleynia því að metn-
aður er allt annað en mont.
I>essu þjóðræknisþingi er nú lokið
og við förurn heim og tökum með
okkur héðan ihugsanir, sent hafa
vaknað við að hlusta á umræður um
ýms meira eða minna varðandi máJ-
efni. Tvent er það, sem við skulum
reyna að gleyma ekki—fyrst er það,
að okkar félagslega uppeldi hefir ekki
(Frh. á 5. bls.)
*