Heimskringla - 24.09.1930, Blaðsíða 3

WINNIPEG, 24. SEPTEMBER 1930
HEIMSKRINGLA
3. BLAÐSIÐA
Marz, og eins hitt, hvort þar mundi
nokkur mannabyggð vera. Þegar eg
var kennari, hafði eg nokkum áhuga
fyrir þessu, sem margir aðrir. Nú
þegar mér varð það mögulegt að
fara þangað sjálfur, með guðs hjálp
og aðstoð, og þurfti ekki nema svo
sem einn klukkutíma til þess, þá lét
eg það ekki undir höfuð leggjast
lengur en þurfti.
Það sem mér varð einna starsýnast
á, er þangað kom, voru hinir afar
djúpu dalir milli geysihárra fjalla,
sem eru þó ekki þverhnypt heldur
bunguvaxin. Niðri í þessum dölum
er sumstaðar eins dimmt og i hellum
á jörðinni. Enga sá eg þar gígi eða
skurði grafna, en stóra græna gras-
fláka sá eg.
Það sem sagt er um endurholdgun
Jarðarbúa á Marz eða annarsstaðar,
er alveg rangt. Hvorki endurhaldg-
ast jarðarbúar né aðrir menn, sem
hafa yfirgefið holdlegan líkama. En
fólk býr á Marz, sem hefir haft sinn
uppruna þar, eins og jarðarbúar höfðu
sinn uppruna. Fólk þetta hefir mikl-
ar verklegar framkvæmdir með hönd
um sem jarðarbúar, en djörfung og
þrek virðist þó minna. Eru litilsigld-
ari í útliti og ekki eins djarflegir í
sjón Gefa sig ekkert að þvi
að kynnast öðrum hnöttum, og
enginn sérleg löngun til að fræðast
um utanað komandi áhrif. Sýnast
vera rólyndir og friðsamir. Mjög
næmir eru þeir fyrir komu okkar,
sem vorum í holdinu, þvi þeir vita um
ef einhvern ber að garði frá okkar
svokallaða ósýnilega heimi. Verða
þeir áskynja um þetta, því sjón
þeirra er stórum fullkomnari en
Jarðarbúa. Þetta hefir líka sína
galla, því svo margt er að sjá, og
ekki allt sem girnilegast. Svi veld-
ur þetta og því, að fólkið er hálf
óttaslegið er aðkomugestir koma.
Eg á við þá, sem hér á jörðinni eru
kallaðir ósýnilegir. En þetta heldur
þeim betur saman, og er eining á
meðal þeirra, eftir öllu að dæma.
Meðal annars stunda þeir veiðar í
einskonar opnum bátum, og er þeim
mönnum, er standa fyrir verkum,
goldið mikið þakklætiskaup í vinnu-
afurðum, því engir sjást þar pening-
ar, og engin stríð vita þeir um. Að
því leyti eru Marzbúar langt á und-
an Jarðarbúum. Sú hin mikla dráps-
löngun er ekki þekkt þar, sem gerir
jörðina að blóðvelli vegna rangra
laga og ágimdar, og sem veldur hinu
mesta böli.
Þegar Marzbúar deyja ,eins og kall
að er, eru þeir háðir sömu íögum og
við. Verða þá án holdlegs líkama,
og á sömu sviðum og við. Þeir voru
friðsamir og góðir, og reynast þeir
því sérlega góðir nágrannar, þessir
menn, er eg hefi nú skýrt frá að
nokkru leyti. Hnöttinn, sem þeir
byggja sem holdklæddir menn, kalla
Jarðarbúar Marz. Sjálfir kalla þeir
hann “Staffir”.
“Þakka þér fyrir það, sem þú last,
ekki af þvi, að þar sé farið svo rétt
með, heldur af því, að það rifjaði upp
atriði úr ferðasögu minni til Staffir.
Séu nú einhverjir, sem muna eft-
ir Steingrími Thorsteinsson, og vilja
við það kannast, að hann hafi kos-
ið að fara rétt með, þá lofið þeim að
sjá þessa stuttu lýsingu af ferð
minni til Marzbúa.
Ykkar vörður og vinur,
Steingrímur Thorsteinsson.”
* * *
Aths.—Litlu síðar en St. Th. flutti
þetta erindi sitt, stóð til að aðrir
tækju sér sömu ferð á hendur, sem
þeir ög gerðu. Eg beið með þetta er-
indi þangað til eg fékk sögu þeirra.
Nú ber sögusögnum þessum saman
í öllum aðalatriðum, og sendi eg því
sögu St. Th. til birtingar í Heims-
kringlu.
Jóhannes Frímann.
Ste. 20, 626 Elice Ave.
t)R REYKJAVIKURLIFINU
Smásaga um hest.
Margt er skrifað í erlendum blöð-
um um Island, mismunandi skemti-
legt og mismunandi satt. 1 blaði einu
í Suður-Jótlandi birtist nýlega eftir-
farandi lýsing á götulífinu í Reykja-
vik, en sagan var tekin úr þýsku
blaði:
. Það var á miðjum degi, er mest var
umferðin á Reykjavíkurgötum. Kerr-
ur og bílar þutu fram og aftur með
fisk og kol, og fjöldi fólks var á
gangi. Alt í einu stöðvast öll um-
ferð á aðalgötunni (Austurstræti),
bílar og kerrur stóðu í hnapp og fólk-
ið stóð í köku, og komst hvergi. Eigi
varð þversfótað, og alt kom til af
því, að einn af þessum ágætu íslensku
hestum hafði fundið upp á því að
velta sér á miðri götunni.
Að stundarkorni liðnu hafði hann
fengið nóg, og stóð þá upp og leit
í kringum sig með mesta sakleysis-
svip, eins og hann væri að gefa til
kynna, að hann gæti ekkert gert,
hristi sig síðan allan og skók, og labb-
aði svo í gegnum mannþröngina.
“Þetta er daglegt brauð,” sagði einn
Islendingur sem með mér var, og eg
komst brátt að raun um, að hann
hafði rétt fyrir sér, því þessir bless-
aðir hestar voru alltaf að þvælast
fyrir mér á gangstéttunum.
I Reykjavik er það siður hestanna
I að þeir fara heim um hádegisbilið til
i áð éta. Að því loknu taka þeir sér
j dálítinn skemtitúr um bæinn, velta
sér á götunum, reka hausinn inn, þar
I sem þeir koma fram hjá opnum
gluggum og líta á helstu nýungar i
; búðargluggunum, og koma svo til
! vinnu sinnar um klukkan þrjú.
Allir eru þeir stirðlyndir og staðir
nokkuð, en vinalegir þegar vel er að
þeim farið. Og þó þeir séu úfnir og
skrítnir, geta þeir oft og einatt horft
svo skemtilega á mann, að ómögu-
legt ér að reiðast þeim.
Frá Islandi
Siglufirði, 29. ágúst
Vínandi verður manni að bana
Skipverjar af Iho drukku í fyrri
nótt af áttavitavökva skipsins með
þeim afleiðingum, aip einn þeirra Jón
K. Jónsson bðið bana af, en tveir
aðrir voru fluttir á sjúkrahúsið fár-
veikir.
* * *
Rvík. 30 ágúst
Ný bílleið
Fyrir skemstu fór bíll frá Húsa-
vík norður yfir Reykjaheiði að Fjöll-
um í Kelduhverfi. Er það í fyrsta
skifti að bill fer þessa leið, og mun
vegurinn ekki hafa verið góður. En
nauðsynlegt er að hafa sumarveg
fyrir bíla þarna yfir heiðina. Þegar
hann er kominn, má fara á bíl alla
leið frá Reykjavík og norður á Mel-
rakkasléttu.
* * *
Rvík. 30. ágúst
VANDAÐISTI TOGARI
senska flotans
Hinn nýi togari Einars Þor
gilssonar “Garðar”
Um síðustu helgi kom hinn nýi
togari Enars Þorgilssonar tii Hafn-
arfarðar. Hann er smíðaður hjá
skipasmíðastöðinni Smiths Dock Co.
í Middlesborough.
Gísli Jónsson hefir haft eftirlit með
smíði skipsins, enda gert aílar út-
boðslýsingar.
Skipstjóri er Sigurjón Einarsson.
Eftir því, sem fróðir ménn herma,
er togari þessi, er nefndur hefir verið
"Garðar,” sá mesti og vandaðisti
togari, sem smíðaður hefir verið
fyrir íslenska útgerð.
Togarinn er 465 tonn, 155 fet á
lengd, 26 y2 fet á breidd, og 15 fet á
dýpt.
öll er smíði togarans hin traust-
asta. Þarf engan sérfræðing til að
sjá það, að óvenjulega traustlega og
vel er frá öllú gengið, í smáu sem
stóru.
Skipið er mikið vandaðra en Lloyds
reglur mæla fyrir. — Er skipsskrokk-
urinn með þrem langböndum, en 16
—21 þuml, er milli þverbanda. Eru
þverbönd með þykkildi í innri brún, og
miklu sterkari en venja er til, en
langböndin tengd við skipssíðuna milli
þverbandanna.
Vél skipsins er af nýustu og bestu
gerð, og útbúin til þess að nota yfir-
hitaða gufu, 350 mæla heita, og er
það 50 mæla heitari gufa, en hér
hefir áður verið notuð. Vélin er út-
búin með nýtísku málmtróðum og
sjálfvrkun smyrslisáhöldum, forkatli
til hitunar á veitivatni og tvöföldum
austurs- og veitivatnsdælum. Vélin
hefir 870 hestöfl, og er ganghraði
skipsins 11,6 mílur. Kolaeyðslan 8
__8^ tonn á sólarhring, þegar skip-
ið fer fulla ferð. Ketillinn er inni-
brygður milli tveggja rykþéttra þilja.
til að fyrirbyggja hit^tap og til að
hafa sem best not af dragsúgnum fyr-
ir eldholin.
Tvær ljósavélar eru í skipinu, baeði
til þess að ljós bregðist ekki þó ljósa-
vél bili, en sú sem þarf minna afl er
notuð yfir bjarta tímann.
Lýsisbræðsluskýli á afturdekki er
úr stáli. Þar eru 3 bræðsluker og
kælikassi.
Vinda skipsins hefir 100 hestöfl og
getur dregið upp botnvörpuna í 3—
4 mínútum. — Sérstaklega vandaður
útbúnaður er á gálgunum, meðal
annars eru þeir festir á rammbyggi-
leg fótstykki á þilfarinu.
I skipinu eru liftskeytatæki, mið-
unartæki fyrir radiovita, og spánýr
dýptarmælir, þannig gerður, að hægt
er í vetfangi að sjá á mælinum hve
dýpið er mikið þar sem skipið er. Er
hægt að mæla dýpið á sekúndu hverri.
_ Mælir þessi er festur á vegg stýr-
irhússins. Slíkur útbúnaður hefir eigi
sést hér áður.
Aðbúnaður skipverja er þarna í
bezta lagi, lúgur rúmgóðar, með 27
rúmum og 16 fataskápum. Þar eru
þvottaskálar og sérstakur dæluut-
búnaður til að ná þangað vatni. En
við innganginn í lúgarinn er klefi
fyrir yfirhafnir skipverja.
Herbergi stýrimanna eru hin vönd-
uðustu, timbur úr ljósri eik, og þar
snyrtilega frá öllu gengið. En her-
bergi skipstjóra er sem i lystiskipi.
Einar Þorgilsson útgerðarmaður
hefir her stígið heillalríkt framfara-
spor með því að láta gera hinn vand-
aða og stóra togara. Meðan útgerð-
armenn leggja sig fram tii þess að
vanda skip sín sem best, eru þeir
áreiðanlega á réttri leið. — Stingur
sú stefna æðimikið i stúf við stefnu
núverandi stjórnar, sem vinnur að
því að safna hingað gömlum skipum
til landsins. —
Hjónabandið.
Eftir þýzkan höfund.
“Þér ættuð ekki að tala svona til
mín, tigna frú!” sagði hann dauf-
lega. “Eg þoli yður rtieira en nokkr-
um öðrum manni; en þenna skipun-
arróm þoli eg ekki. Reynið ekki að
hleypa hestinum af stað!” bætti hann
við, er Eugenie ætlaði að slá í klár-
inn. “Þér getið ekki riðið mig um
koll, en guð veit að eg skal skella
hestinum, eins og gerði við vagnhest
ana ykkar í vor.”
Það lá hótun í orðum hans og ógn
stóð af augnaráðinu. Eugenie sá nú
í fyrsta sinni þann geðofsa, er allir
óttuðust, beinast að sér sjálfri; og
hún sá allt í einu að hún var í hættu
stödd. En hún fann samstundis eina
hjálparráðið.
“Hartmann!” sagði hún ásakandi.
en í hlýlegum málrómi. “Aðan buð-
uð þér mér vernd yðar og nú ógnið
þér mér sjálfur. Nú þegar þér kom-
ið svona fram við mig, skil eg fyrst
við hverju eg hefði mátt búast af fé-
lögum yðar. Eg hefði ekki riðið ein
upp í skóginn, ef mig hefði grunað
slíkt.”
Asökunin, og einkum mildi mál-
rómurinn, kom vitinu fyrir Ulrich
aftur. Mesta heiftin hvarf úr svipn-
um og hann linaði tökin á taumunum.
“Eg hefi aldrei verið hrædd við
yður,” sagði Eugenie hægt, “þó mér
hafi verið sagt margt misjafnt ura
yður. Ætlið þér nú að koma mér til
að hræðast yður? Við erum hér fast
við brekkuna, ef þér haldið áfram að
reyna að fæla hestinn, þá hlýzt af
þvi slys. Ætlar sami maðurinn og
eitt sinn bjargaði mér, er hann ekki
þekkti neitt, nú að stofna mér í
hættu?”
Ulrich hrökk við og leit á klifið,
er var rétt hjá hestinum. Hann
sleppti taumunum og gekk hægt til
hliðar og lét hana komast fram hjá
sér. Það var sem hann léti undan
einhverju óviðráðanlegu afli. Eugenie
leit ósjálfrátt við, hann stóð þegj-
andi og horfði niður fyrir sig; en ekki
yrti hann á hana einu orði, er hún j
reið framhjá honum, og varð ekkert
um kveðjur af hans hendi.
I
XVI.
Eugenie létt fyrst fyrir brjósti, er
Freyja óðfluga bar hana burt frá
hinum hættulega manni. Þó hún
væri huguð, þá hafði hún titrað. Hún
hefði ekki verið kona, ef hún hefði
ekik vitað og fundið af því, sem nú
hafði farið á milli þeirra, að það var
tilfinning miklu hættulegri en hat-
ur, sem var orsök í hinni undarlegu
framkomu manns þessa gagnvart
henni. Ennþá laut hann valdi henn-
ar, en nærri lá að hann hefði slitið
af sér hlekkina.
Hún var komin út úr dalnum og
ætlaði að fara að beygja út af akveg-
inum, þegar hún heyrði hófadyn fyr-
ir aftan sig; og er hún leit aftur, sá
hún mann koma ríðandi á harða
spretti, og náði hann henni á svip-
stundu.
"Loksins!” sagði Arthur feðinn, um
leið og hann stöðvaði hest sinn. “En
sú ógætni, að riða einssaman út ein-
mitt í dag . En þú vissir reyndar ekki
af hættunni.”
Eugenie horfði forviða á mann
sinn. Hann var móður og heitur
eftir sprettinn. Hann var ekki í nein-
nm feiðfötum og hafði hvorki glófa
né spora. Hafði hann auðsjáanlega
fleygt sér á hestbak óviðbúinn til að
leita hana uppi.
“Eg frétti fyrst um þetta uppá-
tæki þitt fyrir hálfri klukkustundu,”
hélt hann áfram og reyndi að sýnast
rólegur. “Franz og Anton fóru sinn
í hvora áttina til að leita að þér, en
eg hitti á réttu leiðina. Mér var
sagt á búgarðinum, að þú hefðir rið-
ið þar fram hjá fyrir stundu.”
Eugenie spurði ekki um ástæðuna
til þessarar umhyggju. Henni var
vel kunnugt um hana, en hana furð-
aði á umhyggjunni. Hann hefði get-
að látið sér nægja að senda þjónana
til að leita að henni. Reyndar var
það óþægilegt fyrir eiganda nám-
anna, að eiga það á hættu, að námu-
mennirnir gerðu á hluta konu sinn-
ar. Það hafði náttúrlega komið hon-
um af stað.
“Eg var þarna uppi,” sagði hún og
benti upp á hæðina.
“Uppi á hæðinni, þar sem við bið-
um í illviðrinu forðum! Hefir þú
verið þar?”
Eugenie sótroðnaði. Hún sá nú
aftur glampann í augum hans, sem
hún hafði saknað vikum saman. Því
spurði hann svona ákaft eftir þessu?
Hafði hann ekki fyrir löngu gleymt
þeirri stundu, sem henni sárnaði svo
oft að minnast?
“Eg kom þangað af hendingu,”
sagði hún fljótlega, eins og hún væri
að bera sök af sér, og þessi leiðrétt-
ing hennar hafði líka tilætluð áhrif.
Glam^inn hvarf úr augunum og mál-
rómurinn varð kuldalegur.
“Af hendingu! Já, auðvitað. En
þú hefðir einnig af hendingu getað
komist út á brautina til M. og það
óttaðist eg.”
“Nú, fyrst þessu er svona varið.
þá get eg ómögulega þegið fylgd og
vernd þess manns, er lýsir beinlínis
yfir, að hann sé fjandmaður manns-
ins míns — eg ætla að fara ein.”
Hún ætlaði að hleypa hestinum af
stað, en Ulrich þaut í veginn fyrir
hana.
“Verið kyrrar, tigna frú! Þér verð-
ið að taka mig með yður!” sagði hann
ógnandi.
“Verðið eg?” Eugenie hóf upp
höfuðið þótatlega. “Og ef eg nú ekki
vil það ?”
‘‘Þá — bið eg yður þess!”
Þarna komu aftur í ljós snöggu
umskiftin hjá Ulrich; ósvífin hótun
varð að næstum auðmjúkri bæn. —
Einnig í þetta skifti sefaði það bræði
Eugenie. Hún sá að hann var æstur
af reiði, en horfði þó á hana áhyggju-
fullur.
“Eg get ekki tekið boði yðar,
Hartmann,” sagði hún alvarlega
“Fyrst félagar yðar eru í þeim ó-
friðarham, að mér sé hætta búin af
því að mæta þeim, þá er eg hrædd
um að það sé yður að kenna; og að
þiggja vernd manns, sem ber óslökkv
andi hatur til okkar —”
“Okkar!” tók Ulrich upp eftir
henni. “Yður hata eg ekki, tigna
frú; og þér skuluð ekki verða fyrir
neinni móðgun, það getið þér reitt
yður á. Enginn þorir að segja ill-
yrði í yðar garð, þegar eg er hjá yð-
ur, og ef einhver yrði samt svo djarf-
ur að gera það, skyldi sá fá fyrir
ferðina. Lofið mér að fara með yð-
ur!”
Eugenie hugsaði sig um litla stund,
en kjarkur hennar og hin óvinveittu
orð hans, er hann áður hafði notað.
réðu úrslitum.
“Eg ætla að snúa við og forðast
akveginn. Þér verðið að vera hér
eftir Hartmann! Það hlýtur svo að
vera vegna herra Berkow!”
Augu hans sindruðh ailt í einu, og
sú heift, er hann svo lengi hafði alið
brauzt nú út, er hann heyrði nafn
Berkows nefnt. '
“Vegna herra Berkows!” hrópaði
hann, “sem er svo góður og um-
hyggjusamur, að láta yður ferðast
aleina, og þó er hann á ferð hér I
skóginum. En hann hefir reyndar
aldrei skeytt um yður; honum stend-
ur á sama, hvort yður líður vel eða
illa! Og þó á gæfa yðar að vera á
hans ábyrgð!”
“Hartmann, ætlið þér að leyfa yð-
ur að tala svona!” hrópaði Eugenie
sótrauð af reiði.
“Já, það leyfi eg mér, og bæti því
víð, að eg hefi séð frúna gráta, þeg-
ar frúin hefir ætlað sig eina. Og
það er álit mitt, að þér hafið mjög
oft grátið, náðuga frú, síðan þér
komuð hingað. En enginn hefir orð/
ið þess var nema eg. Eg veit vel,
hverjum það er að kenna, og eg skal
láta hann .....”
Hann steinþagnaði allt í einu, því
hin unga kona hafði rétt úr sér í
söðlinum, og nú varð hann fyrir
kalda og drambláta augnatillitinu,
er nísti hann í gegn. Málrómurinn
var hastur og óviðfeldinn, og það
þótti honum verst, að það var drott-
insvald í röddinni; hún ytri á hann
eins og undirmann sinn, er hún sagði ■
“Þegið þér, Hartmann! Ef þér
segið eitt einasta móðgunarorð í
garð mannsins míns, þá gleymi eg,
að þér hafið bjargað lífi hans og
mínu, og svara yður eins og þér eig-
ið skilið.”
Hún sneri hestinum við og ætlaði
að hleypa fram hjá honum, en Ulrich
varnaði henni veginn. Hann hafði
náfölnað, er hann í fyrsta sinn heyrði
hana yrða á sig í þessum skipunar-
róm, og hatrið, sem lýsti sér I aug
um hans, virtist nú einnig beinast að
henni.
“Farið frá!” skipaði Eugenie enn
harðar en fyr. “Eg vil komast á-
fram!”
En hún átti hér við mann, sem
ekki gekkst fyrir skipunum, og þoldi
ekki heldur að heyra skipun frá
henni. 1 stað þess að hlýða, gekk
hann nær og þreif í taumana af al-
efli; hann kærði sig ekki um, þó að
hesturinn prjónaði og Eugenie kæm-
ist í hættu.
“Og hvað var þar að óttast?”
spurði Eugenie um leið og þau riðu
samhliða útaf akbrautinni og á mjóan
stíg, er lá í gegnum skóginn.
Artahur forðaðist að líta i augu
hennar. “Þú hefðir getað verið fyrir
óþægindum. Námumennirnir okkar
fóru í gær upp að efstu bræðsluskál-
unum, til þess líka að vekja þar ófrið
og uppreisn. Hartmann hefir komið
peim i uppnám með æsingarræðum,
mér hefir verið sagt að það hefi ver-
ið róstusamt þar uppfrá síðan i gær,
og hópur óstyrilátra manna, sem
koma frá því að gjöra óspektir, er
vís til að svífast einkis. Þeir munu
vera komnir á'heimleið.”
“Eg hefði forðast akveginn hvort
sem var,” sagði Eugenie með hægð.
“Eg hefi nýlega verið vöruð við hon-
um.”
“Vöruð við? Hver gjörði það?”
“Hartmann sjálfur, er eg hitti fyrir
lítilli stimdu uppi í skóginum.”
Arthur kippti svo fast í taumana
að hesturinn prjónaði.
“Hartmann ? Dirfist hann að verða
á vegi þínum og yrða á þig eftir að-
farir slnar þessa síðustu daga?”
“Hann gpörði það aðeins til að vara
mig við og bjóða mér fylgd sína og
vemd. Eg neitaði hvorttveggju, a£
jvi eg hélt mér bæri kð gjöra það
pín vegna.”
“Þú hélzt, að þér bæri að gjöra
ýað mln vegna,” hafði Arthur upp
eftir henni i sárbeittum málrómi. “Eg
er þér óendanlega þakklátur fyrir þá
hugsunarsemi, hún kom sér vel. Því
ef þú hefðir látið hann fylgja þér, þá
hefði eg neyðst til að láta hann skilja
að uppreisnarforingjanum ber ekki
að nálgast konu mína, — hversu mik-
ið far sem eg anars gjöri mér um að
forðast ófrið.”
Eugenie þagði; hún þekkti nú mann
sinn nógu vel til að sjá að hann var
ákaflega reiður, þó hann reyndi að
stilla sig. Hún kannaðist við hvern-
ig hann beit á vörina og titringinn á
höndunum. Einmitt svona hafði hann
staðið frammi fyrir henni fyrsta
kvölidð á heimili þeirra. Nú vissi
hún að stillingin var aðeins á yfir-
borðinu.
Þau riðu þegjandi gegnum sól-
bjartan skóginn. Ilmandi vorloftið
umkringdiþau, á milli grettitrjánna
sást í alreiðan himininn, en Eugenie
var pungt innanbrjósts; hin leynda
tilfinning varð æ sárari. Gatan var
mjó, svo þau riðu þétt samhliða. Eu-
genie hlaut að taka, eftir því hve
fölur maður hennar var, þegar hann
var svona fast hjá henni. Hann hafði
reyndar aldrei verið hraustlegur að
yfirbragði en nú var auðséð að föli
yfirliturinn kom ekki af svalli og
munaður lífi einsog áður hafði verið.
Svipurinn var líka allur annar. Deyfð-
in og kæruleysið var horfið, en al-
vara og áhyggjur komnar í staðinn.
En s ásvlpur fór Arthur Berkow vel.
Eugenie sá nú fyrst, að maður henn-
ar var friður sýnum, áður hafði hún
ekki viljað kannast við það. Þá
fannst henni ómennska hans skyggja
á alla kosti, en nú bar öll framkoma
hans vott um þrek og einbeittan vilja.
Hann var leystur úr álögunum, en
það var ekki henni að þakka, það
fann hún, og henni sámaði það.
Vandræðin og erfiðleikarnir, og hætt
an, sem yfir vofði, höfðu vakið h^pn
af álagasvefninum.
“Mér þykir fyrir þvi að þurfa að
verða til að stytta skemmrtiferðina
fyrir þér,” sagði Arthur með kald-
rinalegri kurteisi, sem hans var vandi.
“Veðrið er ágætt í dag.”
“Eg er hrædd um að þér hafi legið
meira á að létta þér upp í góða veðr-
inu heldur en mér!” Vel mátti heyra
áhyggju I rödd ungu konunnar. “Þú
ert svo fölur, Arthur.”
“Eg er ekki vanur vinnu,” sagði
hann. "Svona er það að hafa aldrei
gjört handarvik. Eg get ekki unnið
á við neinn undirmanna minna.”
“Mér finnst aftur á móti að þú
leggir of hart að þér með vinnu,”
svaraði Eugenie fljótlega. “Þú ferð
varla út úr vinnuherbergi þínu allan
daginn, og á nóttunni hefi eg séð ljós
loga þar fram undir morgun.”
Arthur stokkroðnaði allt í einu.
“Hvað er langt síðan þú fórst að
gefa svo nákvæmlega gaum að glugg-
unum í vinnuherbergi mínu?” spurði
hann í beisjulegum málrómi. “Eg
hélt þú vissir ekki af þeim.”
Nú roðnaði Eugenie; en reyndi að
láta ekki bera á neinni geðshræringu
og svaraði einarðlega; "Síðan eg
komst að því, að hættan, er þú neit-
aðir að væri nokkur til — færist allt-
af nær. Því reyndirðu að villa mér
sjónir með því að gjöra ekkert úr
þessum deilum?”
“Eg vildi ekki valda þér áhyggju.”
"Eg er enginn hræðslugjarn krakki
sem verður að hlífa við öllu og þegar
einhver hætta vofir yfir okkur------”
“Okkur?” sagði Arthur hvatskeyt-
lega. “Hættan nær aðeins til mín.
Mér hefir aldrei komið til hugar að
fara með þig einsog bam, en eg hefi
álitið mér skylt að mæða ekki dótt-
ur Windeg's baróns með þeim hlut-
um, sem hénni eru vist eins ógeðfeld-
(Frh. á 7. siBu)
TIMBUR
KA UPIÐ
AF
The Empire Sash & Door Co., Ltd.
Birgðlr: Henry Ave. East Phone: 26 356
Skrifstofa: 5. gólfi, Bank of Hamilton
VERÐ GÆÐI ANÆGJA.
Haldíd Sorpstampinum
hreinum, vel hirtum og lyktarlausum
Til þess að halda sorp-
stampinum vel hirtum,
hreinum og lyktarlausum
reynið þetta: Hellið
hálfu galloni af köldu
vatni í könnu. Bætið
tveimur matskeiðum af
Giilett’s Lye í það. Nudd-
ið síðan stampinn með
gömlum bursta. Og til
þess að varna því að
flugur kvikni í honum,
stráið daglega yfir mat-
arleyfarnar í honum.
GILLETT’S
Pure Flake
LYE
er gott til margs annars. %
Sendið eftir nýrri bók fritt, hjálpar til við alla hreins-
sem skýrir hvernig það un.
STANDARD BRANDS LIMITED
GILLETT PRODUCTS
TORONTO MONTREAL WINNIPEG
and offices in ali the principal cities in Canada