Heimskringla - 24.09.1930, Blaðsíða 4

4. BLAÐSIÐA
WINNIPEG, 24. SEPTEMBER 1930
Híitnakrtngk
(,Stofnuð 1886)
Kemur út & hverjum miðvikudegi.
Eigendur:
THE VIKING PRESS. LTD.
853 og 855 Sargent Avenue, Winnipeg
Talsimi: 86537
Verð blaðsins er $3.00 árgangurinn borgist
lyrlrfram. AUar borganir sendist
THE VIKING PRESS LTD.
SIGFOa HALLDÓRS frá Höfnu’O
Ritstjóri.
Utanáskrift til hlaðsint:
Manager THE VIKING PRESS LTD.,
853 Sargent Ave., Winnipeg.
Utanáskrift til ritstjórans:
EDITOR HEIMSKRINGLA
853 Sargent Ave., Winnipeg.
“Heimskringla” is published by
tnd printed by
The Viking Press Ltd.
853-855 Syrgent Avenue, Winnipeg, Man.
Telephone: 89 994
WINNIPEG, 24. SEPTEMBER 1930
Sex vikna starf
Það eru ekki fullir tveir mánuðir síðan
að kosningarnar til sambandsþingsins
fóru fram. Og síðan að Bennettstjórnin
tók við völdum eru tæpar sex vikur.
Ef dæma skyldi nú eftir því, sem menn
hafa átt að venjast, væri fullsnemmt að
gera sér mikiar vonur um framkvæmdir
eða efndir á kosningaloforðum stjórnar-
innar, eftir ekki lengri tíma. Rjeynslan
hefir oftast verið sú, að kosningaloforðin
hafa verið gleymd o,g grafin daginn eftir
kosningarnar. Þetta hefir gengið svo
langt, að það virðist orðin hefð, og jafn-
vel sjálfir kjósendurnir eru hættir að gefa
því gaum.
Það er í sjálfu sér þess vegna ekkert
óeðlilegt, þótt þjóðin hafi horft hálf undr-
andi á athafnir Bennettstjórnarinnar
undanfamar sex vikur, eða síðan að hún
tók við völdum. Þar hefir svo djarflega
verið til verks gengið, að þess eru ekki
dæmi, að nokkur stjórn hafi ráðist í aðr-
ar eins framkvæmdir og hún hefir gert,
eftir ekki lengri tíma en liðinn er frá kosn
ingu hennar.
í þessu einkennir hinn núverandi
stjórnarformaður sig frá flestum ef ekki
öOum fyrirrennurum sínum. Hann lít-
ur svo alvarjegum augum á kosningalof-
orð sín, ef til vill alvarlegri en menn yfir-
leitt hafa gert sér grein fyrir, að hann
skoðar það sína helgustu skyldu, að byrja
viðstöðulaust á að efna þau undireins og
honum gefst tækifæri til þess.
Eins og kjósendur muna, vom kosninga
loforð Bennetts þau, aö^áta engum steini
óvelt úr vegi, er á einhvem hátt hnekkti
atvinnulífi landsins, iðnaði, viðskiftum og
sölu á bændaafurðum. í sambandi við
þessi mál, hefir hann innan mánaðar frá
því að hann tók við völdum, kallað þing
saman til þess að ráða bót á alvarlegasta
málinu af þeim öllum, atvinnuleysinu.
Og í því efni er ekki gengið neitt hikandi
að verki, heldur em viðstöðulaust veittar
20 miljónir dala, til þess að hrinda af stað
störfum í samvinnu við sveitir og fylki
landsins. Varð þetta til þess, að vekja
svo stanfskrafta hins opinbera af svefni
um land alilt, að nú eru miklar líkur til,
að talsverð bót verði ráðin á atvinnuleys-
inu, sem allir góðir menn munu fagna.
Frekari aðgerða var nú vart að vænta,
eftir ekki lengri stjórnartíma. En eigi að
síður hafði stjórnin samið frumvarp og
lagt fyrir þetta þing, um mikilvægar breyt-
ingar á tollalöggjöfinni, til eflingar iðnaði
jafnframt atvinnu. Og síðast en ekki
sízt, má nefna starf stjórnarinnar í sam-
bandi við hveitisöluna. Þó það mál hafi
ekki fyrir þingið komið í tillöguformi, hef-
ir stjórnin verið að rannsaka það frá því
daginn eftir að hún komst til valda. Um
möguleika á því að rýmka hveitisöluna
erlendis, verður ekki sagt neitt með vissu
fyr en eftir samveldisfundinn, en þar verð-
ur unnið að framkvæmdum þess máls. Og
það eitt er víst, hvernig sem um það mál
fer, að forsætisráðherra fer ekki með það
hugsunarlaust eða óundirbúinn á fund-
inn. Hann hefir undirbúið mikið verk-
efni, að því er viðskifti við önnur lönd
snertir, og er hveitisalan auðvitað þar að-
al málið. f
Þegar því er litið á þetta sex vikna starf
stjómarinnar, verður ekki komist hjá
því að viðurkenna, að það sé óviðjafnan-
lega mikið. Þeir eru meira að segja ekki
margir, sem ekki finnst það ganga furðu
næst, að undirbúningi að öllu því verki,
sem nú hefir verið framkvæmt, skyldi
lokið á jafnstuttum tíma og stjómin hef-
H
ir haft til þess. Öðru eins stjómarstarfi
hefir ekki verið afkastað í allri sögu Can-
ada á svo stuttum tíma.
Að undirbúningi að mestöllu þessu
verki hefir forsætisráðherrann sjálfur
unnið. Segja sum blöðin, að á þeim fjór-
um vikum, sem liðu frá því að hann tók
við völdum og þar til að þingið kom sam-
an, hafi hann leyst af hendi eins mikið
starf og nokkur forsætisráðherra hafi gert
á heilu ári. Jafnframt stjórnarformennsík-
unni hafði hann fjármálaráðherrastarfið
með höndum. Breytingin á tollalöggjöf-
inni var algerlega af honum sjálfum ger.
En hún er allstór bók í þingtíðíndunum,
sem ekkert smáræðis verk er að semja,
þar sem hún er öll eintómar lagamáls-
greinar. Það mun því ekki vera fjarri
sanni, er blaðið Saturday Night segir um
framkvæmdir stjórnarinnar, er það held-
ur því fram, að þær hafi því aðeins verið
mögulegar, og verði því aðeins skiljanleg-
ar, að vitanlegt sé að forsætisráðherrann
sé mjög yfirgripsmikilli viðskifta- og
stjórnmálaþekkingu gæddur, og áhuga
og starfsþoli, er aðeins fáum sé léð.
Klámhögg stjórnarandstæðinga
Eitt Ijósasta dæmið um stjórnmálavan-
þroska og grautargerðarpólitík þeirra
stjórnmálaflokka, er fóru með völdin á
undan Bennett, er hvernig þeir tóku í
fjárveitingu þá, sem Bennetts ráðuneytið
fékk samþykkta til opinberra starfa í
landinu, til þess að ráða bætur á atvinnu-
leysinu og bægja með því neyðinni frá
dyrum fátækrar alþýðu. Liberalar, bænd-
ur og verkamannafulltrúar, allir greiddu
atkvæði á móti 20 miljón dollara veitingu
stjórnarinnar til opinberra starfa!
Þetta er að vísu lygileg saga, en samt
er hún sönn — smánarsaga um það,
hvernig menn af auðvirðilegustu póli-
tískri illgirni, leggjast jafnvel á móti vel-
ferðarmáium sinna eigin stétta, og reyna
að gera þau tortryggileg, aðeins fyrir þá
sök, að annar stjórn málafl okkur hafði vit
og drengskap til að bera þau fram, landi
og lýð til heilla.
Það væri sannarlega fróðlegt að heyra
þær gildu ástæður, sem stjórnarandstæð-
ingar þóttust hafa fyrir því, að leggjast á
móti þessu lífsnauðsynlega velferðarmáli
vinnulýðsins. í þingtíðindunum ætti að
vera frá þeim skýrt, en þau má lesa allt
til enda, án þess að þar finnist nokkur
frambærileg ástæða til þessarar óheyri-
legu framkomu.
Það er að vísu satt, að Heaps og
Woodsworth gerðu breytingartillögu við
tillögu stjórnarinnar, þess efnis, að
tryggja verkamönnum ákveðið kaup og
vinnutíma. En jafnvel þó að sú tillaga
væri felld, af þeim ástæðum, að sveitirn-
ar eða bœirnir, sem sjá eiga um vinnuna,
hafa sett ákvæði um þetta, hver í sínu
lagi, sem ekki þótti ástæða til að fara að
blanda sér í, þá getur það á engan hátt
virzt nægileg ástæða til þess að leggjast
á móti fjárveitingunni sjálfri, og þeirri
bráðu nauðsyn, sem riú er á því, að ráða
bætur á bölvun atvinnuleysisins.
Önnur aðalmótbára stjórnarandstæð-
inga gegn fjárveitingunni var sú, að eigi
væri ikveðið nógu skýrt á um það, til
hverra framkvæmda fénui skyldi vanjið,
eða ihvernig því skyldi verða skift á milli
sveita- og bæjarfélaga. Það liggur í aug-
um uppi hvílík firra þetta er. Enda þótt
stjórnin hefði þegar safnað talsverðum
skýrslum um þetta efni, þá vannst þó öld-
ungis enginn tími til að fá nákvæmar á-
ætlanir eða tillögur áður en þing kæmi
saman, frá hverju bæjar- eða sveitarfélagi
um þau störf, er þau þyrftu að fá unnin.
eða glögga greinargerð á því, hve mikil
nauðsyn var fyrir hendi á hverjum stað,
að ráðast í opinber störf til þess að létta
af atvinnuleysinu, enda hefði þinginu ald-
rei unnist tími til þess að brjóta þær skýrsl
ur til mergjar á svo stuttum tíma, og gera
nákvæmar ákvarðanir um, hvar unnið
sikyldi fyrir hverju oenti. í raun og veru
hlýtur veitingin líka að vera komin undir
því, 'hve mikið starf hver sveit eða bær vill
ráðast í eða telur nauðsyn á hjá sér. Virð-
ist því þessi fjárveiting stjórnarinnar, eins
og hún var borin fram, vera hin beinasta
leið til þess að ráða bót á vandræðunum,
og í raun og veru sú hin eina leið, sem
hægt var að fara að svo komnu máli, unz
nánari skýrslur koma fram um það, hvað
hver sveit vill láta vinna.
Er naumast ástæða til að ætla, að
stjórnarvöldin verði hlutdrægari í fjár-
veitingum sínum, ef þessir 20 miljón dolli-
arar hrökkva ekki til sem þriðjungsfram-
lag til vinnulauna við þær framkvæmdir,
er ráðist verður í nú á næstunni, eftir að
EIMSKRINGLA
hún hefir fengið nákvæmar skýrslur frá
hverju sveitarfélagi uim það, hve mikið
það vill eða þarf að láta vinna, en þingið
hefði orðið með því að skifta fénu milli
fylkja og sveitarfélaga af handahófi, áður
en það vissi , hvar þörf var fyrir og hvar
engin.
Yffrleitt voru ástæður liberala og verka
manna fulltrúanna gegn fjárveitingunni
allaT handónýtar og ekkert nema fyrir-
slláttur, og framkoma þeirra í þessu máli
gersamlega óverjandi og þeim til stórrar
vansæmdar. Liggur beinast við að hugsa,
að þeim hafi leikið stjómmálalegur öfund-
arhugur á því, hversu föstum og hiklaus-
um tökum Bennettráðuneytið tók þeg-
ar í stað á þessum málum, sem því duld-
ist eigi að nú þyrftu hinnar skjótustu úr-
lausnar, og því hafi þeir reynt að höggva
klámihögg þetta, aðeins til að reyna að
sverta þá aðdáun, sem núverandi stjórn á
með réttu skilið fyrir skörulegar aðgerðir
sínar, landinu til viðreisnar, alveg án til-
lits til þess, þótt þeir tækju með því brauð-
ið frá munni hungraðra manna.
Sindur
J. S. Woodsworth lætur ánægju sína
í ljós yfir því, að verkamannamálum, sem
fyrir sex mánuðum síðan fengu enga á-
heyrn á þingi, skuli nú vera veitt svo mik-
il athygli, að til aukaþings sé boðað. Nýir
siðir koma með nýjum herrum. En hvers
vegna sá hr. Woodsworth sér ekki fært að
láta fögnuð sinn í ljós á þann hátt, að
vinna með conservatíva flokknum að vel-
ferðarmálum verkalýðsins. Er hann einn-
ig orðinn blindur fyrir því, hvernig liberala
flokkurinn hefir ginnt verkamenn til fylg-
is við sig, án þess að gera r.okkum skap-
aðan hlut fyrir þá.
* * *
J. S. Woodsworth segir í “The Weekly
News’’, 19. sept. s.l.: “Ræða Kings um há-
sætisræðuna, hin fyrsta ræða hans sem
leiðtoga stjórnarandstæðinga á þingi, var
allt annað en ákjósanleg. Eins og einn
þingmanna hafði orð á við mig, er hann
“poor looser”. Ergelsi hans duldist ekki.
* * *
Og verkamanna þingmennirair á sam-
bandsþinginu greiddu atkvæði á móti 20
miljón dollara fjárveitingu Bennettstjóm-
arinnar til þess að ráða bætur á atvinnu-
leysinu. “Og þú líka, sonur minn Brútus?’’
* * *
Liberalar geta greitt Maokenzie King
allar þær átrúnaðaryfirlýsingar, sem þeim
gott þykir. Það stendur eins óhaggað fyr-
ir því, að þjóðin greiddi honum ekki
traustsatkvæði í nýafstöðnum kosning-
um.
Opið bréf til Heimskringlu
Tileinkað þeim vinum mínum, Itósu Casper i
Blaine og K. N. skáldi að Mountain N. D.
Blaine, 9. sept. 1930.
Heimskringla mín!
Ennþá langar mig til að níðast á veglyndi
þínu, með því að biðja um rúm fyrir þetta bréf.
Þegar eg heimsótti þig síðast, lofaði eg Rósu
Casper “meira síðar”, en hefi ekki komið því
i verk, fyrir annaleysi, þ. e. þarflegra anna. En
verið hefi eg að koma nokkurskonar heildar-
verki i punkta þá, er eg tók niður í Islandsför
minni og hefi nú lokið því verki. En hvort eg
á að senda þér það í dagbókarformi, eða bara
svona undan og ofan af, veit eg ennþá ekki. —
Var og er ennþá hrædd um, að lesendur Heims-
kringlu hefðu þegar fengið sig fulla af “lslands
fréttum, sem svo vel hafa sagðar verið, eftir Is-
landsblöðum, og mundi ekki kæra sig um ferða-
sögur okkar heimfaranna, ofan í þær. En af
því sem vinur minn K. N. segir i síðasta Lög-
bergi, vil eg ekki þegja lengur. Þvi engu vil
eg eða get gleymt af þvi, sem eg heyrði, sá eða
reyndi í þessari eftirminnilegu för — engu nema
einu —r ekki einu sinni sjóveikinni, sem ekki
var nema vingjarnleg minning þess, að eg væri
á sjó og á leiðinni heim, því baka túmum kom
hún hvergi nærri mér. A þeirri leið var eg góð-
ur sjómaður, svaf eins og selur og át eins og
hestur. Byrjaði þá að safna holdum og hefi
haldið því áfram síðan — veit ekki hvar það
lendir. Líklega verð eg að hefja einhverskonar
líkamsþjálfun til að halda þeirri söfntp i skefj-
um, og kemur það sér nú illa, því nú gerumst
eg værukær. Ein er þó bót í máli. Fólk segir
að eg hafi yngst um 20 ár við ferðina. Ef eg
svo held áfram að yngjast við hvert pund, sem
eg bæti við mig, er það kannske ekki tilvinn-
andi? Máske gæti það orðið til þess, að gott
fólk sendi mig heim á næstu þúsund ára hátíð
Islands — 70 ár. — Hvað er það fyrir þann, sem
alltaf er að yngjast?
Páll Jónsson
Eg var íerðbúinn að heiman,
er eg frétti lát þitt, vinur minn.
— Var að kveðja (heimili mitt
til stuttrar dvalar í öðru hér-
aði,—þú hafðir kvatt þitt heim-
ili í síðasta sinn, til langdvalar,
þar sem mannkynið dreymir um
“nóttlausa voraldar veröld”, í
skrúðlundum sannleika og rétt-
lætis.
Fregnin kom ekki að óvör-
um, því mér var ljóst, að þú
háðir “glímu” við þann sjúk-
dóm, er hlaut að leggja líkams-
þrótt þinn að velli — en ganga
að öðnu leyti frá þér ósigruð-
um. Og eftir “glímuna” hinstu
finnst mér eg sjá þig standa
brosandi, vikinn frá bragði sjúk-
dóms og — dauða.
• • •
En það er tómlegra í bænum
og byggðinni við burtför þína:
einum vin, hinum íslendingi
færra. Hljóður hugur snýr sér
að enduxminningum frá sam-
leiðinni, og vissulega er þar
margs að minnast og margs að
siaknia. Hugurinn staðnæmist
við kaldan vordag fyrir 18 ár-
um. Nepjan var mér nærgöng-
ul, en úrræði takmiörkuð til
varnar. — Þá mætti eg þér fyrst
og þáði af þér hinn fyrsta
greiða. Heimili þitt varð mér
athvarf. Glaðværð þín og gáf-
ur þokuðu burt áhyggjum dags
ins og breyttu bölsýni í bros.
í námunda við þig gat ekkert
ömurlegt þróast; yfir skapgerð
þinni hvíldi svo mikill bjarmi,
að lýsa hlaut um veg þess, er
með þér fylgdist. — Slíkum
mönnum verður sjaldan vina
vant.
* * *
Eg get ekki “fylgt þér til
grafar” né lagt blóm á leiði
þitt, enda skiptir það minnstu
máli; þú varst sjálfur lundheilli
en svo, að þú finndir lífsg1eði í
ytri siðum og venjum. — En eg
man þig, vinur, direnglundina,
gleðiná og góðviljann, er eg
naut af samfylgd þinni.^ Breyt-
ingin er öllum búin, þer í dag
— mér máske á morgun. Ljxift
er þá að koma til samfunda
því bjart mun um bústað þinn
í faðmandi ljósmóðu þekking-
ar og þroska.
Ásgeir.
“Þegar Manga þegir,
þá er eitthvað bogið.”
Haft er eftir karli einum (sumir
segja kerlingu), að í því einu væri
hann ólíkur guði, að guð sæi alla
hluti fyrirfram, en hann sjálfur alla
hluti á eftir. Sá er og munur á Vnér
og Belsibub, sem ritningin kallar
að verið hafi lygari frá upphafi og
Lýginnar faðir, að hann samkvæmt
ritningunni lýgur æfinlega — sjálf-
sagt að yfirlögðu ráði (reyndar veit
eg að hann sagði einu sinni satt) (fg
dettur aldrei sannleikur í hug fyr en
hann er búinn að ljúga — að minnsta
kosti ekki til að segja hann, (nema
í þetta eina skifti). En mér dettur
aldrei í hug að ljúga fyr en eg er
búin að segja satt, og þá er það auð-
vitað um seinan, því töluð orð verða
ekki aftur tekin. Vinur minn K. N.
verður því að taka allt, sem eg segi,
fyrir góðan og gildan sannleika. Eg
lýg aldrei, nema máske í annara orða
stað, helzt þegar um smábæja frétt-
ir er að ræða. Maður getur ekki
verið alstaðar, og veyða því oft að
láta sér nægja í þeim efnum annara
sögur, eg t(úc þær vanalega eftir
sannorðum mönnum, sem ljúga ekki
nema stundum. Já, og eins og til
dæmis um það, hvort Björn Bene-
diktsson var skilgetinn eða ekki. Eg
var þar ekki viðstödd, af þeirri ein-
földu og afsakanlegu ástæðu, að eg
fæddist ekki fyr en rúmum 10 árum
seinna. — Annars — já, hver veit
hvað annars hefði getað orðið.
“Fátt er mi í fréttum”.
Fátt ætti það ekki að vera, fyrir
okkur, sem heim fórum, þó sjálf-
sagt hafi þar sína sögu hver að
að segja. En vísfe er, að því er mig
snertir, að af því er —
Engu “hægt að gleyma”.
Enda vildi eg engu gleyma — vona
að nesti þeirrar ferðar endist mér
alla æfi.
En hvar á að byrja ? Hvar að
enda ? Hvað að segja, og hvað að
láta ósagt ? En gátan, sem eg er nú
að glíma við, og hvernig sú gáta
ræðst, er mjög undir veðrinu kom-
ið. Veðrinu — og því það? munu
margir spyrja, og ekki að ástæðu-
lausu. Ástæðan er þessi: Þegar sól-
in skín, sé eg allt með sólskins aug-
um. Þegar dimmviðri drottnar, þá
finnst mér erfitt að halda bjartsýni.
En hér ætti ekki áhrif þess síðara
að ná til — ekki of mikið.
í fullan aldarfjórðung hafa
Dodds nýrna pillur verið hin
viðurkenndu meðul við bak-
verk, gigt og blöðru sjúkdóm-
um, og hinna mörgu kvilla, er
stafa frá veikluðum nýrum. —
Þær eru til sölu í öllum lyfja-
búðum á 50c askjan e,a 6 öskjur
fyrir $2.50. Panta má þær beint
frá Dodds. Medicine Company,
Ltd., Toronto, Ont., og senda
andvirðið þangað.
Ferðin. —
Frá Blaine fóru fjórir heimamenn
og einn Austúr-Islendingur, sem
verið hafði nokkur ár hér vestra. —
Þessi Austur-lslendingur var Pétur
nokkur Johnson, ættaður úr Skaga-
firði, að eg held. Hinir voru Þórir
Björnsson, Húnvetningur, og Jón
Jónsson frá Múnka-Þverá. Munu
þeir hafa lagt upp frá 20. til 24.
maí —- man nú ekki hvort. Þeir fóru
syðri leið, þ. e. sunnanverðu línunn-
ar austur. Sá fyrri til að samleið-
ast vinum sínum, þeim Mr. og Mrs.
Kr. Johnson i Duluth, til heimferðar,
og dvelja áður hjá þeim nokkra daga
og fleiri kunningjum þar austur.
Jón til þess að heimsækja bróður
sinn í Dakota og fleiri frændur og
vini þar, er hann færi heim alfarinn.
sem eg hefi síðar frétt að sé, þó ekki
væri það þá fullráðið. Hinir tveir
vorum við Þorgeir Símonarson bóndi
í Blaine — þ. e. Þorgeir í Blaine, en
eg er — bara eg — hún Manga gamla
vinkona hans K. N.. — Veit engan
betri titil en þann — já, og Rósu
minnar í Blaine — til að einkenna
mig með. Skyldum við Þorgeir verða
ferðafélagar, því við höfðum bæði
tekið samskonar farbréf, nefnilega
sem taka skyldi okkur Canadamegin
austur til Montreal, en Bandaríkja-
megin heim þaðan, þ! e. vestur aft-
ur. Þetta voru mín ráð, og skyldu
hyggindi er í hag koma — en reynd-
ust öfugt, eins og síðar mun sýnt
verða.
Við keyrðum í bílum — eða eg —
til Vancouver, og gengum á lest C.
P. R. félagsins kl. 7 eða þar um e.h
Auðvitað fengum við okkur hress-
ingu í Vancouver. En eg ætla ekki
að segja frá, hvað eg át á hverjum
stað, og bið því fólk að minnast þess
í eitt skifti fyrir öll — að eg át og
drakk líkt og annað fólk, og þegar
þess var þörf.
Fyrst af mörgu samferðafólki, er
við mættum, voru þau hjónin Kristj-
án Sívertz og kona hans frá Victoria,
B. C. Þau lögðu upp þetta sama
kvöld á sömu lest og víð. Þetta
kvöld leið skjótt eins og flest önnur,
og skömmu eftir þetta fórum við að
sofa. Þar eð járnbrautarferðir eru
hver annari líkar, skal eg eigi fjöl-
yrða um þær, að öðru leyti en því,
að allt gekk vel, fljótt og skemtilega.
Þegar við vöknuðum næsta morgun.
vorum við komin upp í fjöll, og auð-
vitað hélt lestin áfram, stanzaði á
stöku stað — stundum svo lengi, að
við fórum út, réttum úr okkur, og
endá fengum okkur kaffisopa. Að
morgni 7. júní fórum við gegnum
Nepawaa (máske er þetta vitlaust
stafað bæjamafn ,bið forláts á því);
þar fór Þorgeir af. En við héldum
áfram til Winipeg, og komum þang-
að kl. 9 árdegis. Gengum við Pét-
ur Johnson heim til Þorsteins skálds
Þorsteinssonar, og höfðum morgun-
verð hjá og með þeim hjónum. Fylgdi
frúin mér síðan til Jósephínu Jóhann-
son fomvinu minnar, og hélt eg þar
til meðan eg dvaldi í Winnipeg, þ. g.
hafði þar heimili. Þessa daga not-
aði eg vel. Heimsótti bæði blöðin
Heimskringlu og Lögberg, og mæti
í fyrsta sinni núverandi ritstjóra Lög
bergs, og virtist hann vel að manni.
Einnig séra Benjamín Kristjánssyni.
sem þá var að taka við Heimskringlu
í fjarveru ritstjórans, Sigfúsar Hall-
dórs. Um séra Benjamín Kristjáns-
son er það skemmst að segja, að mér
leizt eins vel á hann og mér hefir
geðjast vel að öllu, sem eg hefi séð
og lesið eftir hann. Kann eg þá eigi
mann að sjá, ef hann ekki lætur eft -.
ir sig nokkur þau andleg verðmæti,
er öðmm verði til uppbyggingar, og
haldi nafni hans á lofti lengur en al-
mennt gerist. Undarleg tdlviljun —
eða máske eru það forlög — að Sam-
bandssafnaðarmenn vestan hafs
skuli hafa haft því mannvali á að