Heimskringla - 22.10.1930, Blaðsíða 7

WINNIPEG 22. OKTÓBER, 1930.
HEIM8KRINCLA
7. BLAÐSHJA
Hjónabandið.
Eftir þýzkan höfund.
Baróninn áleit hentugast að dylja
sannleikann, það flýtti fyrir úrslit-
unum og hann var viss um að Eu-
genie mundi verða honum þakklát
fyrir það.
“Eg tala í nafni dóttur minnar!”
sagði hann þurlega.
Arthur stökk á fætur svo snögg-
lega að stóllinn hentist um. “Eg
fellst á allar yðar tillögur, herra bar-
ón! Eg þóttist hafa sagt dóttur yðar
ástæðurnar til að fresta þessu og það
gjörði eg hennar vegna, það skiftir
minna um mig. En fyrst hún samt
sem áður vill flýta fyrir því, þá verði
það svo!”
Málrómurinn sem þessi síðustu orð
voru töluð í, var svo einkennilegur, að
Curt, sem hafði látizt vera að horfa
út um gluggann, snerí sér snögglega
við og horfði forviða á mág sinn.
Windeg virtist iíka verði forviða,
honum fannst Arthur ekki hafa
heina ástæðu til að reiðast, þar sem
skilnaðurinn létti fargi af báðum
hjónunum.
“Þér gangið þá að uppástungu
minni skilmálalaust?” spurði hann
hikandi.
“Já, skilmálalaust!”
Baróninum létti fyrir brjósti. Eu-
genie hafði getið rétt til er hún sagði
hð maður hennar mundi þegar í stað
samþykkja skilnaðinn. Það sem eft-
>r var að semja um, áleit baróninum
engum vanldkvæðum bundið.
"Eg er yður þakklátur fyrir það,
hve vel þér takið i þetta'mál,” sagði
hann kurteislega, “það gjörir þenn-
au óþægilega samning léttan. Nú
er aðeins eitt atriði eftir, sem reynd-
ar stendur ekki í beinu sambandi við
skilnaðinn, en verður samt að koma
til orða. Faðir yðar, “baróninn sót-
foðnaði, er hann minntist á hin fyrri
vandræð sín,” “faðir yðar var svo
vænn að gefa mér upp skuld, er eg
Þá ekki gat greitt honum. Nú get
eS það og vil þvi flýta mér—”.
Hann hætti í miðju kafi, því Arth-
Ur leit þannig til hans, að honum
•eizt ekki að halda áfram.
“Eigum við ekki heldur að láta
Þetta atriði liggja i þagnargild? Eg
tyrir mitt leyti óska þess.”
“Það gat legið í þagnargild, meðan
mægðir áttu sér stað okkar milli, en
ekki þegar þeim verður slitið” sagði
Windeg alvarlega. “Þér viljið von-
andi ekki neyða mig til að halda á-
fram að vera skuldnautur yðar?”
“Hér getur varla verið að ræða
um skuld í orðsins venjulegu þýð-
ingu. Faðir minn gaf kröfur sínar
eftir og skjölin voru mér vitanlega
eyðilögð—” Arthur gat nú ekki
lengur skýlt geðshræringu sinni
Þegar þér greidduð kaupverðið.”
Haróninn stóð á fætur, styggur f
bragði.
"b’á var ráðahagurinn ákveðinn,”
sa&ði hann kuldalega; “reyndar sam
kvæmt óskum herra Berkows. Nú
verður honum slitið mestmegnis eft-
ir óskum okkar. Málið snýr nú allt
öðruvisi við.
Er það nauðsynlegt að við ííka
sk°ðuum skilnaðinn sem verzlunar-
viðskifti?” spurði Arthur beisklega.
vona að konan min og eg verð-
Ulu ekki 1 annað sinn látin ganga
kaupum og sölum. Það er meira en
a6S, að það hefir einu sinni verið
gert.”
Haróninn misskildi bæði orðin og
geðshræringuna, sem þau voru sprott
In af; hann varð mjög hátíðlegur á
svip.
Rekur yður ekki minni til þess,
a® orðin “kaup og sala”, sem yður
Þóknast að viðhafa, geta aðeins átt
við annan málsaðila — það snertir
,°kkur ekki.”
Arthur færði sig einu feti fjær, og
svipur hans og limaburður var engu
siður tígulegur en aðalsmannsins, er
stóð gagnvart honum.
“Eg veit nú, hver tildrögin voru
Hl þessa hjónabands, og hvernig þeim
akuldbindingum var varið, er neyddu
y°ur til að gefa samþykki yðar til
Pess. Þér ættuð því að geta skilið
að eg heimta, að ekki sé minnst með
eiuu orði á þessa skuld. Eg krefst
Þess að yður, herra barón, að þér
heyðið ekki soninn til að blygðast
ain vegna föður síns látins.”
Windeg hafði einu sinni áður stað-
lð uppi ráðþrota gagnvart tengda-
syni sinum, það var þegar Arthur
neitaði aðalstigninni. En þá hafði
hann samt verið líkur sjálfum sér.
öaufur og kærulaus. En þessi ein-
arða framkoma gekk alveg fram af
baróninum. Hann leit ósjálfrátt til
sonar síns, og pá að hann starði á
móg sinn, frá sér numinn af undrun.
“Eg vissi ekki að þér lituð þannig
á málið,” sagði Windeg loks. "Það
Var alls ekki tilgangur minn að
möðga yður, en —”
V* þvi bjóst. Við minnumst þá
e ki á þetta framar. - Hvað skilnað-
num viðvíkur, þá skal eg gera mála-
mnslumanni mínum aðvart um að
hafa sér i öllu eftir vild yðar. Eg
skal gera allt sem i mínu valdi stend-
ur til þess, að skilnaðurinn komist
fljótt og umsvifalaust i kring.”
Hann hneigði sig fyrir feðgunum
og gekk burtu . Curt flýtti sér til
föður síns.
“Hvernig stendur á þessu, pabbi’
Hvernig getur Arthur hafa breyzt
svona á þremur mánuðum? Eg tók
reyndar eftir því óðara en við kom-
um, að hann var miklu alvörugefn-
ari og þrekmeiri en áður, en eg gat
ekki búist við annari eins fram
komu.”
“Svo virðist sem honum hafi ekki
verið kunnugt um klæki föður síns.
Það breytir málinu talsvert,” sagði
hann hálf vandræðanlega. “Bara aðJ
hann heimti nú ekki, að eg skuli
halda áfram að vera skuldunautur
hans.”
“Hann breytir alveg rétt,” sagði
Curt í einlægni, “nú þegar honum er
kunnugt um fjárprettina, sem faðir
hans hafði í frammi við okkur. —
Hann hefir ekki lánað okkur fjórða
partinn af upphæðinni, sem seinna
varð svo afskaplega há; og sonur
hans getur ekki tekið við eins eyris
borgun fyrir það okur, án þess að ó-
sómi falli á hann. Það var auðséð
að hann tók nærri sér klæki föður
sins; en annars fór þetta samtal und-
arlega fram. Hann hafði vafalaust
verri málstað, en samt fór svo að lok
um, að við máttum* næstum fyrir-
verða okkur fýrir tilboð okkar.”
Windeg styggðist auðsjáanlega við
hin siðustu orð sonar síns, ef til vill
af því að hann gat ekki borið á móti
þeim.
“Ef við höfiim gert honum rangt
til, þá er nú fús til að láta hann njóta
sannmælis, og það því fremur, sem
við megum vera honum þakklátir
fyrir undirtektir hans í skilnaðar-
málinu. Eg hélt að það mundi ekki
ganga svona greiðlega, þó hann frá
byrjun hafi látið sér standa á sama
um giftinguna.”
Curt varð áhyggjufullur á svip, og
var það honum þó ekki eiginlegt.
“Eg veit ekki, hvernig þessu er
varið, pabbi, en mér finnst að málið
sé alls ekki útkljáð. Berkow var á
engan hátt eins rólegur og Hann vildi
sýnast, og Eugenie heldur ekki. —
Ofsinn, sem hljóp í hann, þegar þú
sagðir að hún óskaði að fá skilnað
þegar í stað, bar ekki vott um að
honum stæði á sama, og því síður
var það að sjá á Eugenie, þegar hún
fór frá okkur. Mér dettur ýmislegt
í hug.”
Baróninn Jyosti yfirlætislega.
“Þú ert stundum eins og krakki,
Curt, þó þú sért tvítugur að aldri
og berir einkennisbúning. Geturðu
ímyndað þér að hjónin hafi tekið
þessa ákvörðun, nema af því sam-
lyndi þeirra hafi verið óbærilegt?
Eugenie hefir tekið sér það nærri og
máske Berkow líka. Það, sem þú
þykist hafa orðið var við, er ekkert
annað en bergmál undanfarins ó-
veðurs. Guði sé lof, nú birtir aftur
í lofti og óveðrinu er lokið.”
“Eða skyldi það nú ekki fyrst vera
að byrja,” tautaði Curt i hálfum
hljóðum, um leið og hann gekk út
úr stofunni með föður sínum.
__ Það var komið kvöld. Seinni
part dagsins hafði Windeg setið lengi
á tali við dóttur sína, og rétt á eftir
var herbergisþernu frúarinnar skip-
að að taka saman farangur húsmóð-
ur sinnar. Áður hafði Berkow sjálf-
ur sagt vinnufólkinu frá því, að kon-
an sín ætlaði að fara að morgni með
föður sinum og dvelja nokkrar vikur
í höfuðborginni, og bauð því að búa
allt til ferðarinnar. Fregnin um það
barst eins og eldur í sinu til allra
umsjónarmannanna i þorpinu, og
það varð ölum áhyggjuefni fremur
en menn undruðust það. öllum þóttí
auðsætt, að húsbóndinn mundi því
aðeins senda frú sína burtu, að hann
byggist við, að þá og þegar mundi
tn skarar skríða í námunum. Hann
vildi vita hana á óhultum stað i höf-
uðborginni, og hafði líklega sjálfur
beðið föður hennar að koma og
sækja hana.
Windeg hafði haft rétt fyrir sér.
Astæðan til burtferðarinnar var svo
vel til fundin, að engan grunaði um
að neitt væri á seiði. Fyrst í stað
hafði mikið verið rætt um það í sveit-
inni, hve kalt væri milli ungu hjón-
anna, en svo hættu menn að tala um
það. Allir vissu, að ástin hafðl ekkí
komið til greina, er þetta hjónaban 1
komst á, en af því aldrei fréttist um
neitt ósamlyndi eða háværar deilur
milli hjónanna, sem ekki hefði getað
farið framhjá vinnufólkinu, og þau
hjónin voru ætíð kurteis hvort við
annað, héldu menn að þau hefðu
sætt sig við forlög sín. Það væri sið-
ur heldra fólks, að hjónin hefðu lít-
ið saman að sæída, og því væri ekki
undarlegt, þó sonur miljónaeigand-
ans og barónsdóttirin fylgdu þeim
sið.
XIX.
Engan furðaði á því þótt húsbænd
urnir dveldu sitt í hvoru lagi þetta
kvöld. Gestirnir neyttu kvöldverðar
einir saman í borðstfounni, frúin hafði
látið færa sér te og brauð upp á
svefnherbergi sitt, en bragðaði ekki
á því, þernunni til mikillar undrun-
ar; og Arthur borðaði alls ekki. —
Hann bar við annríki og hélt sig á
skrifstofu sinni, hafði hann áður
bannað að nokkur maður mætti
trufla sig.
Aldimmt var orðið útifyrir, en á
skrifborðinu í vinnustofunni logaði
á lampa og lagði birtuna á mann, er
um meira en klukkustund hafði
gengið um gólf hvíldarlaust, og nú
í einrúmi hafði varpað stillingar og
kæruleysisgrímunni og gefið tilfinn-
ingunum lausan tauminn. A svip
hans mátti sjá ákafa og brennheita
tilfinning, sem hann sjálfur hafði
ekki þekkt til fulls, fyr en um leið
og hann átti að missa konuna, sem
hann hafði þessa ofurást á. Nú var
sú stund komin og varð ekki umflú-
in. Kom það í Ijós hve nærri sér
hann hafði tekið samninga þá, sem
Windeg fannst hunn hafa tekið svo
vel og hæglega.
Nú var þá skilnaðarstundin upp-
runnin, sú stund er hann hafði ótt-
ast svo mjög; en gott var, að það
skeði á þennan hátt, að aðrir fram-
kvæmdu það, sem hann hafði ekki
hug til að gera. Oft hafði Arthur
nú upp á siðkastið komið til hugar
að nota sömu viðbáruna og Windeg,
til að stytta kvalræði þessarar sam-
búðar, honum var um megn að hylja
ást sína með kulda — en samt hafði
hann ekki gert það. Reyndar verð-
ur því ekki mótmælt, að það sem
ekki verður hjá komist, ætti helzt
að ske með skjótri svipan, en þó ein-
hver maður hafi hug til að skera í
opið sár, er ekki víst að sá hinn sami
hafi hug til að slíta ástina úr hjarta
sínu, því fylgir ætið ótti fyrir ■ miss-
inum. Þau hjónin voru eiginlega
skilin fyrir löngu; en ennþá gat
hann þó horft á fríða, bjarta andlit-
ið með tignarsvipnum, og augun
djúpu og fögru; hann heyrði ennþá
málróm hennar, Og einstöku sælu-
stundir bættu úr margra vikna van- ,
sælu. Þannig hafði það verið um
daginn í skóginum, þegar hún leit-
aði skjóls hjá honum og síðan titr-
aði í faðmi hans, er hann tók hana
af baki . Honum var ómögulegt að
sleppa henni fyr en hún var heimtuð
af honum.
Dyrnar voru opnaðar hægt og
þjónninn steig hikandi á þröskuld-
inn.
“Hvað viltu?” sagði Arthur upp-
vægur; “hefi eg ekki bannað —”
“Fyrirgefið, herra Berkow,” svar-
aði þjónninn v&ndræðalegur. ‘’Eg
veit, að þér viljjð ekki láta trufla
yður — en af því tignarfrúin sjálf —’ i
“Hver?”
“Tignarfrúin er hér sjálf og ósk- .
ar —”
Þjónninn gat ekki lokið við setn- j
inguna, því húsbóndi hans hratt hon-
um úr dyrunum og þaut út í for-
stofuna og hitti þar konu slna er bei^ð
þar.
“Þú lætur tilkynna komu þína?
En sú óþarfa viðhöfn!”
“Mér var sagt að þú vildir ekki
taka á móti nokkrum manni, og að
enginn væri undanskilinn.”
Arthur sneri sér reiðilega að þjón
inum, sepi fór að afsaka sig:
Eg vissi sannarlega ekki hvað eg
átti að gera. Þetta er i fyrsta sinni
sem tignarfrúin kemur hingað.
Þetta var aðeins afsökun og engin
önnur meining frá þjónsins hendi.
En Eugenie sneri sér undan; og á-
kúrur bær, er Arthur ætlaði að demba
yfir þjóninn, urðu að engu. Þjónn-
inn hafði rétt að mæla: þetta var
sannarlega í fyrsta sinn, er tignar-
frúin steig fæti sinum inn í herbergi
mannsins síns. Hjónin hittust ein-
ungis í skrautsalnum, borðstofunni
eða í samkvæmissalnum. Var því
ekki kyn, þótt þjónustufólkinu þætti
þetta tiðindum sæta.
Arthur benti þjóninum að fara
burtu og gekk síðan ásamt konu
sinni inn á vinnustofu sína.
“Mig langaði til að tala við þig,”
sagði Eugenie hljóðlega.
“Eg er reiðubúinn að hlusta á mál
þitt.” Hann lét hurðina aftur og
dró fram hægindastól, er hann benti
konu sinni að setjast í. Hann var
nú búinn að jafna sig og andsvör
hans og hreyfingar voru hægar og
stilltar, eins og það væri framandj
kona, er hann vildi sýna virðingu.
“Viltu ekki sitjast niður?” sagði
hann.
“Nei, eg ætla ekki að tefja lengi
fyrir þér.” Framkoma ungu konunn
ar lýsti bæði angist og ráðaleysi, og'
kom þáð kynlega fyrir, þar sem hún
var vön að vera einörð í öllu. Ef ti!
vill fannst henni hún vera ókunnug
á þessum stað og átti því erfitt með
að byrja samtalið. Arthur gerði
henni heldur ekki léttara fyrir; hann
stóð þegjandi og þungbúinn við skrif
borðið og beið þess að hún tæki til
máls.
“Faðir minn hefir sagt méf frá
samtali ykkar í dag,” sagði hún loks,
“og sömuleðis frá ákvörðun ykkar.’
“Eg bjóst við því, og einmitt þess
vegna — fyrirgefðu, Eugenie — þá
varð eg fyrst forviða, er eg kom auga
á þig hér. Eg hélt að þú værir að
búa þig undir burtförina’.”
Þessi orð áttu að gera að engu
geðshræringu þá, er hann hafði ekki
getað dulið, er hann sá hana, og
virtust þau hafa tilætluð áhrif. Eft-
ir litla stund svaraði Eugenie:
“Þú hafðir strax i dag sagt vinnu-
fólkinu frá burtför minni.”
“Já, eg hélt það vera eftir þinu
geði, og þar að auki fannst mér fara
betur á því að eg skipaði fyrir um
undirbúning fararinnar, þú veizt
hvaða ástæðu við berum við. Hafir
þú haft í hyggju að koma þessu
öðruvísi fyrir, þá þykir mér leitt, að
mér var ekki kunnugt um fyrirætl-
anir þínar.”
Málrómurinn var svo kuldalegur,
að Eugenie færði sig ósjálfrátt einu
feti fjær honum.
“Eg ætlaði mér ekki neitt. Mér
kom það aðeins á óvart, að eg ætti
að fara löngu fyrir þann tíma, er
við vorum búin að ákveða. Þú hafð
ir fullgildar ástæður til þess að fara
ekki að breyta þeirri ákvörðun.”
“Eg? Það var þín ósk og krafa.
sem eg fór eftir. Windeg barón sagði
mér að það væri svo.”
Eugenie kipptist við. öll feimni
og allt rá.ðaleysi var farið af henni.
það var sem fargi væri l^tt af henni
við að heyra þetta svar.
“Þetta grunaði mig! Faðir minn
hefir farið of langt. Hann hefir tal-
að í mínu nafni, þar sem hann aðeins
bar fram sína eigin ósk. Eg er kom-
in til að greiða úr þessum misskiln-
ingi og segja þér, að eg vil ekki fara,
að minnsta kosti ekki fyr en heyri
þig sjálfan segja, að þú heimtir
það.”
Eugenie hafði ekki augun af Arth-
ur; hún var frá sér numin af eftir-
væntingu. Nú þurfti hún að lesa l
augum hans, en það birti ekkert yfir
þessum augum og orð hennar virtust
engln áhrif hafa. Reyndar sýndist
henni andlitsvöðvarnir kippast við,
er hún minntist á “misskilninginn”,
en það var máske missýning, því
svipurinn breyttist ekki og málróm-
urinn var jafn kaldur og áður, er
hann eftir litla þögn svaraði henni.
“Þú vilt ekki fara! Hvers vegna
ekki ?”
Unga konan gekk einarðlega að
manni sínum.
“Þú hefir sjálfur sagt mér að vel-
megun þín sé í hættu i bardaga
þeim, er nú fer 1 hönd. Síðan við
hittum Hartmann, veit eg að sá bar-
dagi verður upp á líf og dauða, og
þú ert í miklu meiri hættu en þú
vilt sjálfur kannast við. Eg get ekki
og vil ekki skilja við þig þegar svo
stendur á; það væri hugleysi og —”
“Þú ert göfuglyndið sjálft,” greip
Arthur fram i; í gegnum kuldann
mátti heyra gbemju í röddinni. “En
til þess að hægt sé að sýna göfug-
lyndi, verður einhver að vilja taka
á móti þvi, og eg vil ekki taka á
móti því frá þér.”
Eugenie studdi hendinni á stólbak-
ið og reyndi að stilla skap sitt.
“Ekki?” sagði hún.
“Nei! Faðir þinn átti uppástung-
una — látum svo vera. Hann hefir
gflaust rétt til að forða dóttur sinni
frá óeirðum þeim og róstum, sem
hér má búast við. Eg er á sama
máli og hann og fellst skilmálalaust
á skilnaðinn á morgun.”
Eugenie leit einarðlega upp.
N al ín s PJ iöl ld |l
a-JS.U
Dr. M. B. Halldorson
401 Boyd Blde-
Skrifstofusími: 23674
Stundar sérstaklega lungnasjúk-
dóma.
Er aTJ finna á skrifstofu kl 10—12
f. h. ogr 2—6 e. h.
Heimlli: 46 Alloway Ave.
Talsfmi: 331.%K
V
DR A. BLONDAL
602 Medical ^Lrts Bldg.
Talsími: 22 296
Stundar sérstaklega kvensjúkdóma
og barnasjúkdóma. — At5 hitta:
kl. 10—12 ♦ h. og 3—5 e. h.
Heimill: 806 Victor St. Sími 28 Í&0
DR. B. H. OLSON
210-220 Medlcal Artm Bldg.
Cor. Graham and Kennedy 8t.
Phone: 21834
VitJtalstími: 11—12 og 1_5.30
Heimlli: 921 Sherburn St.
WINNIPEG, MAN.
Dr. J. Stefansson
21« MBDICAli ARTS BLDG.
Horni Kennedy og Graham
Stundar flimönsii aiijMin- eyrna-
nef- ok kverka-Njflkdöma
Er atJ hltta frá kl. 11—12 f. h.
og kl. 3—6 e. h.
Talnlmi t 21834
Heimlll: 638 McMillan Ave. 42691
Talafmt: 28 88»
DR. J. G. SNIDAL
TANNLÆKNIR
«14 Someraet Block
Portafge Avenue WINNIPEG
DR. K. J. AUSTMANN
Wynyard —:— Sask.
HEALTH RESTORED
Lækningar án lyfja
Dlt. 8. G. SIMPSON, N.D., D.O., D.C.
Chronic Diseases
Phone: 87 208
Suite 642-44 Somerset Blk.
WINNIPEG —MAN.
A. S. BARDAL
selur likklstur og annast um útfar-
ir. Allur útbúriatiur s& bezti.
Ennfremur selur hann allskonar
minnisvarSa og legstelna.
843 SHERBROOKE ST.
Phonet 8« «07 WINNIPKG
OPIÐ BKJEF TIL HKK.
(Framh. frá 2. bls.J
Æflntýrið.
Unglingar tveir voru í hóp okkar,
stúlka sú er fyr var getið, og piltur á
reki við hana. Einhverra hluta
vegna gengu þau sem fleiri upp í
hraun. Þegar þau komu aftur, var
þeim mikið niðri fyrir, einkum stúlk-
unni, sem er örlynd, og hefir það til
að vera nokkuð stif, en hjartagóð og
trölltrygg. Leið unglinga þessara lá
yfir ^ina af hinum mörgu gjám eða
sprungum, sem svo mikið er af í
hrauninu uftihverfis Leiruvelli á alla
vegu. Sprungur þessar eða gjár eru
misdjúpar og misbreiðar, og í flest-
um eða öllum meira og minna vatn.
Niðri í einni slíkri gjá þóttust börn-
in hafa séð nakinn mann, og héldu
að þangað hefði hann ei farið sjálf-
ráður eða sjálfviljugur. Þau sáu á
flíkum þar niðri eitthvað rautt, sem
þau héldu að væri blóð. Af öllu
þessu héldu þau, að maður þessi
þyrfti hjálpar við. Ekki var maður
þessi þó niðri í vatninu, heldur á
bergsillu niðri í gjánni. Samt var
vatn i gjánni, en það náði ei sillunni.
Þannig var sagan. Fólkið brosti að
ákafa barnanna og gerði litið úr
þessari sögu. En þvi minna, sem úr
henni var gert, þess ákafari varð
stúlkan. Pilturinn fór sér hægra, en
játti þó, er stúlkan vitnaði til hans.
Og loks fór hún að gráta, og vildi
með engu móti huggast láta. Var
þá afráðið, að eitthvað af fullortna
fólkinu færi með þeim til gjárinnar
þó ekki væri það til annars en að
friða þau. Fóru þrír, auk barnanna.
karlmaður og tvær stúlkur. Dvald-
ist þeim nokkuð. A meðan gekk *g
enn út í hraun, og eitthvað af fólki
okkar með mér. Tók eg þá niður
viðburði þessa dags. Vildi eg gjarna
njóta sem bezt og festa i minni um-
hverfi og útsýn á þessum fomhelgu
stöðvum, siðustu augnablik þarveru
minnar. Þegar við komum heim til
tjalda, var og sendinefndin aftur
komin. Reyndist allt satt, sem börn
in sögðu, að svo miklu leyti sem þau
sáu í fátinu, sem á þau hafði komið
Maður var í gjánni. En hann hafði
farið þangað með náttúrlegum hætti;
og var eða gat hafa verið nakinn, þá
er þau, börnin, komu þangað fyrst —
nýstiginn úr laug, sem þar var svo
dæmalaust handhæg, tilbúin af hönd-
um náttúrunnar, sem einnig var svo
hugulsöm að velgja fyrir hann vatn-
ið, því vatnið í flestum þessum gjám
kvað vera volgt. Blóðið, sem brörn-,
in þóttust hafa séð, voru rauðir flekk
ir í teppi, sem maðurinn hafði að sér.
Hann hafði sem sé tekið sér nátt-
stað í gjánni — skynsamlegt. Og
þó kvað maður þessi vera eitthvað
geggjaður — hafa orðið það af bók-
ar-, en ekki bóka-lestri.
Kl. 6 siðdegis fórum við af stað til
Reykjavíkur. Þessi dagur var góð-
ur frá morgni til kvölds, og þur, að
undanskildum smáskúr laitst fyrir
hádegi. Til Reykjavíkur komum við
kringum kl. 8, og fór eg nú til Krist-
inar frænku og þeirra hjóna. Þau
fóru heim af Þingvöllum árla morg-
uns þenna dag. Eins og svo oft endr-
arnær, var seint gengið til rekkju i
þetta sinn Að hátta og sofa fannst
mér heimskulegt um albjarta daga
■— lá við að trúa Edison um það, að
svefn sé ekki nauðsyn — ekkert nema
vani og tímaeyðsla.
Frh.
G. S. THORVALDSON
B.A., L.L.B.
Ifögfrœðingur
702 Confederation Life Bldg.
Talsími 24 587
WALTER J. LINDAL
BJÖRN STEFÁNSSON
Islenzkir lögfmOingar
709 MINING EXCHANGE Bldg
Stmi: 24 963 356 Main St.
Hafa einnig skrifstofur a8 Lundar,
Piney, Gimli, og Riverton, Man.
Telephone: 21613
J. Christopherson.
Islenskur LögfræOingur
845 SOMERSBT BLK.
Winnipeg, ;: Manitoba.
Mrs. B. H. Olson
TEACHER OF SINGING
5 St. James Place Tel. 35076
Bjömvin Guðmundson
A. R. C. M.
Teacher of Musíc, Composition,
Theory, Counterpoint, Orchei-
tration, Piano, etc.
555 Arlington St.
SIMI 71021
MARGARET DALMAN
TEACHRR OF PIANO
854 BANNING ST.
PHONE: 26 420
Ragnar H. Ragnar
Planókennari
hefir opnað nýja kenslustofu að
STE. 4 NORMAN APTS.
(814 Sargent Ave.*
TALSIMI 38 295
TIL SÖLU
A ADfRU VEltHI
“F-URNACE” —bætsi vltJar o*
kola “furnace” lítltS brúkatS, *r
ttl sölu hjá undlrrftutJum.
Gott tækifærl fyrlr fólk út 4
landl er bæta vllja hltunar-
áhöUl á helmilinu.
GOODMAN & CO.
786 Toronto St. Slml 28847
Jacob F. Bjarnason
—TRAN SFER—
Bafrftafre anil FurBitare Movlnc
762 VICTOR ST.
SIMI 24.500
Annast allskonar flutninga fram
og aftur um bæinn.
100 herbergi metj etla án baö.
SEYMOUR HOTEL
vertJ sanngjarnt
8Iml 28 411
C. G. HIITCHISON, efgandl
Market and Kinff St.,
Winnipeg ^ —:— Man,
L
MESSUR OG FUNDIR
i kirkju SambandssafnaOar
Messur: — á hverjum sunnudegi
kl. 7. e.h.
SafnaOarnefndin: Fundir 2. og 4.
fimtudagskveld í hverjum
mánuSi.
Hjálparnefndin: Fundir fyrsta
mánudagskveld t hverjum
mánuBi.
KvenfélagiO: Fundir annan þriBju
dag hvers mánaðar, kl. 8 að
kveldinu.
Söngflokkuri~n: Æfingar á hrerju
fimtudagskveldi.
Sunnudagaskólinn: — A hverjum
sunnudegi, kl. 11 f. h.