Heimskringla - 21.01.1931, Blaðsíða 3

WINNIPEG, 21. JANÚAR, 1930-
HEIMSKRINGLA
3. BLAÐSIÐA
hver með sína sérstöku trúarskoðun,
fullvissa þá um, að aðeins þeirra trú
sé sú rétta og sanna? Þama VQru
saman komnir 7 trúboðar, er keppt-
ust um að gera þessar 70 eða 80
Lappasáiir, sem þarna voru staddar,
sáluhólpnar. Lapparnir eiga þó að
heita kristnir að nafninu til, ef til
vill eins vel og aðrir Norðurlanda-
búar. En ölum þessum trúarflokk-
um er vist sérlega umhugað um
Lappana. . Og það var ekki nóg með
að þarna væru sænskir trúboðar,
heldur líka norskir og amerískir!
Lappamessan er jafnframt skemti
samkoma fyrir Lappana og sveita-
fólkið, sem býr í þessum afskekktu
sveitum- Milli messugerðanna og
ræðuhaldanna ganga Lappamir um
°g spjalla og drekka kaffi. Ferða-
niennir snúast í kringum þá með út-
dregnar myndavélar og panta að fá
að taka myndir af þeim í þjóðbún-
ingunum. Búningurinn er skraut-
legur. Blár eða brúnn kyrtill, sem
nær niður fyrir hné á kvenfólkinu,
en um mjaðmirnar á körlunum. Um
hálsmálið er kyrtililnn bryddur með
grænum, rauðum og gulum borð-
um. Um mittið hafa þeir ísaumað
hreitt skinnbelti, hinn mesta skart-
grip og við það hangir dálítll úti-
saumaður poki og lyklakippa við
sum. S^kkar kvennanna eru alla-
vega litir, en buxum karlanna er
stungið niður í skóna, sem ná upp
á mjóalegg og þar um er hinum
uiarglitu sokkaböndum vafið. Skórn-
ir eru hælalausir og með uppbrettri
oddmjórri tá- A höfðinu hafa þeir
horðalagðar húfur með dúsk í. Sum-
ir karlmennimir hafa hatt. Þjóð-
búninginn nota Lapparnir ekki dag-
iega, heldur aðeins þegar þeir dubba
sig upp.
Þegar prestarnir og trúboðárnir
eru famir, byrja Lapparnir að
skemta sér. Þá byrjar dansinn eft-
ir ágætu harmóníkuspili á danspall-
inum. Unga fólkið dansar, karlam-
ir sitja í veitingatjöldunum eða í
skógarjaðrinum og staupa sig. Nú
Þurfa þeir að gera sér glaðan dag,
Það er ekki svo oft sem Þeir eiga
kost á Því- Þegar fer að líða á nótt
ina, halla sumir sér í skaut móður
náttúru og sofna sætum svefni. Þeg-
ar líður að hádegi á mánudag og
Þeir hafa núið stýrurnar úr augun-
um og fengið eitthvað til að hressa
sig á Sænska ríkið hefir sumstaðar
hyggt heimavistarskóla fyrir Lappa-
hörnin. En það fyrirkomulag hefir
reynst mjög illa og mikið horfið frá
Því, og kotuskólarnir teknir upp i
staðinn. I heimavistarskólunum eru
hörnin álin upp eins 0g börn búfasta
fólksins og við sömu kjör. Þegar
Þau hafa lokið skólanáminu, eiga
Þau að fara út á heiðar, gæta hrein-
dýra og liggja í kotum á hrísi. Um-
skiftin eru svo mikil að Þau Þola
ekki þessi hörðu lífskjör Lappanna
°g veikjast. Þegar þau eru orðin
vön við þægindi búfasta fólksins,
vilja þau ógjarna fara út á heiðar
°íT liggja í "kotum” og sýsla um
hreindýr. Stúlkumar verða þá held
ur vinnukonur í sveitunum eða bæj-
unum, og piltarnir vinnumenn eða
verkamenn í verksmiðjum. Gamal-
Uiennahæli hefir ríkið einnig byggt
íyrir Lappana. Það var þarft og
hauðsynlegt verk, því að líf gamal-
hiennanna á öllum þessum flutning-
um var slæmt, og oft kom fyrir, að
Það varð að skilja gamalmenninn
eítir sitjandi í einhverjum snjóskafl-
'uum og bíða dauða síns. En bænd-
Urnir i Jamtalandi, sem öfunda Lap-
Pana mjög af Þessum sérréttindum
um mill Svía, Norðmanna og Finna.
skattfrjálsir, segja að með Þessu eyði
'eggi ríkið sjálfsbjargarhvöt Lapp-
anna, og þegar eldist og letjist, gefa
Þeir börnum sínum alla hjörðina, en
setjist sjálfir á gamalmennahælið og
láti ríkið sjá fyrir sér. Dæmi til
Þessa Þekkjast, en algeng eru þau
ekki.
Löppum fækkar árlega, eins og
hðrum náttúrubörnum. Svíarnir sjá
Þetta og reyna að vinna á móti
f®kkuninni með Því að láta Þá vera
skattfrjálsa, menta þá í skólum og
klrkjum, byggja gamalmennahæli o.
fl' En Lapparnir segja, útvegið okk
Ur betri markað fyrir hreindýrakjöt-
*ð’ °& látið okkur hafa eins mikið
ian<^ °g við höfðum áður. Nú erum
Vlð inniklemmdir uppi í regin fjöll-
drjúgar skaðabætur. Fyrir nokkrum
Ef hreindýr okkar koma niður á
landareign bændanna, purfum við að
borga háan beitartoll, og miklar
skaðabætur, ef hreindýr troða akur
bóndans. Það eru stöðug málaferli
milli bændanna og Lappanna út af
skemmdum, sem hreindýrin gera, og
Lapparnir hafa oft orðið að borga
drjúgar skaðabætur. Fyrir n0kkrum
árum komu tveir gamlir Lappabænd-
ur alla leið suður til Stokkhólms til
að kæra mál sin fyrir kónginum.
Þótti för þeirra merkileg. En Lapp-
arnir fengu rétting mála sinna.
Nú eru settir sérstakir valdsmenn,
Lappafógetar, til þess að gæta þess
að réttur Lappanna sé ekki fyrir
borð borinn.
Lapparnir njóta auðæfa þarna uppi
í fjöllunum, sem alveg færu til ó-
nýtis, ef þeir hagnýttu þau ekki.
Þeir hafa þar um 200,000 hreindýra.
En hreindýrarækt í fjöllum uppi í
frosti og byljum i baráttu við úlfa
Og birni, er enginn gamanleikur, og
eru varla aðrir en Lappar, sem upp-
aldir eru við þetta líf frá barnæsku,
er hafa þolinmæði og heilsu til þess
að stunda þessa atvinnu. Lapparnir
eru engar kátlegar verur fyrir
skemtiferðafólk að skoða og mjmda
á sumarlagi. Nei, Lapparnir stunda
þýðingarmikla atvinnu og eru landi
sínu til mesta gagns og sóma-
Gunnlaugur Rosenkranz.
—Tíminn.
Trúariátnin? mír.
Albert Einstein.
Undarleg er tilvera vor á þessari
jörð. Sérhvert af oss kemur hing-
að sem gestur um stutta stund, án
þess að vita hvers vegna, og þó virð-
ist stundum eins og það sé í guð-
legum tilgangi. Samt sem áður er
eitt atriði, sem vér þekkjum frá sjón
armiði hins daglega lífs, og það er
það, að maður er hér vegna annara
manna — einkum þeirra, sem með
brosi sínu og vellíðan vekja og
vernda gleði manns, og einnig vegna
hinna óteljandi sálna, sem forlögin
binda mann við með böndum sam-
úðarinnar. Margsinnis daglega renn
ur það upp í hug mínum, hve mjög
mitt ytra 0g innra líf byggist á erf-
iði minna lifandi og látinna með-
bræðra, og hversu alvarlega eg verð
að leggja mig fram til þess, að gefa
eins mikið og eg þigg. Mín hugar-
ró verður oft fyrir óþægilegum árás-
um af þeirri tilfinningu, að eg hafi
tekið of mikið til láns af vinnu ann-
ara-
Eg get ekki litið svo á, að vér
getum haft nokkurt frelsi í heim-
spekilegum skilningi, vegna þess að
vér vinnum ekki aðeins fyrir ytri
knýjandi ástæður, heldur einnig af
innanaðkomandi nauðsyn. Orð Scho-
penhauer’s þar sem hann segir: Mað
urinn getur vissulega gert það sem
hann vill, en hann getur ekki ákveð-
ið hvað hann vill”, — þau orð hafa
ávalt veitt mér huggun, þegar eg hefi
lent í hrakningum lífsins eða séð
aðra verða fyrir harðrétti þess. Þessi
sannfæring getur af sér stöðugt um-
burðarlyndi, því að hún leyfir oss
ekki að taka oss sjálf né aðra um of
alvarlega; hún stefnir í þá átt að
skapa kímniskenndan geðblæ.
Að brjóta heilann látlaust yfir or-
sök tilveru sinnar eða tilgangi lífs-
ins yfirleitt, virðist mér frá hlut-
rænu sjónarmiði mjög barnalegt.
Samt á hver maður einhverjar sér-
stakar hugsjónir, er leiða og stjórna
löngun hans og skoðun. Þær hug-
sjónir, sem lýst hafa mér sífelt og
fyllt líf mitt fögnuði, eru: gæzkan,
fegurðin og sannleikurinn. Það, að
gera þægindi 0g glaðværð að mark-
miði sínu, hefir aldrei fengið neinn
fangstað á mér, og siðgæðisreglur,
reistar á slíkum grunni, myndu að-
eins nægja nautgripahjörð.
Líf mitt mundi hafa orðið ótta-.
lega tómlegt án kenndarinnar um
samvinnu við mér andlega skyldar
verur, I eftirsókn hins ónáanlega i
listum og vísindalegri rannsókn. Æ-
tíð síðan eg var barn, hefi eg fyrir-
litið hinar venjulegu hömlur, sem
svo oft eru settar á mannlegan
metnað.
Eignarráð, ytri heppni, oflátungs-
skapur og munaður hefir alla tíð
tíð verið andstyggilegt i mínum aug
um. Eg hygg að hinir óbrotnu og
hæversku lífshættir séu beztir fyrir
sérhvern mann hvað likama og sál
snertir.
Hinn ástriðuþrungni áhugi minn
fyrir borgaralegri réttvísi og borg-
aralegri ábyrgð, hefir stöðugt verið í
kynlegri mótsögn við ómannblendni
mína, eða óvilja til að umgangast
mikið menn og konur.
Eg er einækisskepna, ónothæf i
samæki. Eg hefi aldrei óskorað,
heilhuga getað tilheyrt landi eða þjóð
eða vinahóp mínum, eða jafnvel
minni eigin fjölskyldu. Þessum vin-
áttu- og tryggðaböndum hefir ávalt
verið samfara óljós fjarstaða, og með
aldrinum hefir tilhneiging mín til
einangrunar farið vaxandi.
Þessi einangrun er stundum beiskju
blandin, en mig iðrar þess samt
ekki, þó eg sé fráskilinn skilningi
og samúð annara manna. Eg veit
vel, að slíkt er mér n0kkurt tjón, en
bætur fyrir það öðlast eg í því, að
vera óháður venjum, skoðunum og
fordómum annara, að losna með
þeim hætti við þá freisting, að láta
minn sálarfrið hvila á þeim óhrjá-
lega grundvelli. Hin stjórnarfarslega
hugsjón mín er lýðræði. Sérhver
maður ætti að vera virtur sem ein-
staklingur, en enginn tignaður. Það
er kaldhæðni forlaganna, að yfir mig
skuli hafa verið helt svo mikilli, en
óþarfri og óverðskuldaðri aðdáun og
virðingu. En ef til vill er þessi fag-
urgali fjöldans sprottinn af hinni ó-
uppfylltu ósk fjöldans um það, að
skilja hinar fáu hugmyndir, sem eg
hefi borið fram.
Mér er það vel Ijóst, að til þes3
að ná einhverju ákveðnu marki, er
það nauðsynlegt, að einhver einn
annist hugsunarstarfið, skipi fyrir og
beri að mestu leyti alla ábyrgðina.
En það á ekki að reka þá, sem verið
er að leiða, þeir ættu ætíð að hafa
leyfi til að velja leiðtoga sinn. T
minum augum er mannvirðingar að-
greining þjóðfélagsflokkanna fölsk;
í sannasta skilningi er mátturinn
meginstoð þeirra. Og eg er þess
fullviss, að spilling fylgir sérhverju
einveldiskenndu ofbeldi, því ofbeldið
dregur stöðugt að sér lághneigðir og
siðleysi. Tíminn hefir sannað, að
nafnkenndir harðstjórar hafa kom-
ið sínu fram með tilsíyrk þorpara.
Fyrir þessa sök hefi eg alla tíð
verið eindregið mótfallinn því stjórn-
arfyrirkomulagi, sem á sér stað nú
á dögum i Rússlandi 0g Italiu. Það
sem vakið hefir ótrú á evrópisku lýð-
ræði er ekki grundvallarkenning
sjálfs lýðræðisins, sem sumir álita
villu eða ráðleysu, heldur óstöðug-
leiki hinnar stjórnfræðilegu forustu
vorrar, og auk þess óveruleikablær-
inn á umbótunum. Eg hygg að þér
i Bandaríkjunum hafið hitt á hina
réttu hugmynd. Þér kjósið forseta
til hæfilega langs tíma, og veitið
honum nægilegt vald til þess að hann
geti réttilega leyst af höndum sín
ábyrgðarstörf. Hins vegar geðjast
mér mjög vel hin meiri umhyggja,
sem þýzka landstjórnin og þýzka rik
ið ber fyrir einstaklingnum, þegar
hann er vanheill eða atvinnulaus.
Því það sem hefir mest gildi i ys
og þys lífsins, er ekki þjóðin, heldur
hið skapandi og áhrifanæma einstak-
lingseðli, persónuleikinn — sá sem
framleiðir hið göfuga og háleita,
meðan almenningurinn dvelur og
dregst áfram í hugsanamóki og til-
finningasljóleika. — Við þetta at-
riði kemur mér i hug eitt hið al-
versta afsprengi hópsálarinnar (herd
mind), hin svívirðilega hervörn. Sá
maður sem hefir nautn af hergöngu
með hljóðfæraslætti, er neðar en svo
að eg geti fyrirlitið hánn. Af ein-
hverjum mistökum hefir hann öðl-
ast sinn stóra heila — mænan ein
væri yfrið nóg. Þennan hernaðar-
hetjuskap, þetta tilfinningalausa of-
beldi, þetta bannsetta orðagjálfur
um föðurlandsást — en hvað eg fyr-
irlít það allt af heilum hug. Styrj-
öld er siðlaus og andstyggileg, og
heldur hefði eg látið tæta mig sund-
ur ögn fyrir ögn en gerast þátttak-
andi í slíku ódæði- Slika smán á að
afmá sem allra fyrst af manneðl-
inu. Og svo mikla trú hefi eg á
mannlegu eðli, að eg held að þenna
ósóma hefði fyrir löngu mátt vera
búið að þurka burt af því, e fheil-
brigð skynsemi þjóðanna hefði ekki
verið afvegaleidd eftir nótum, með

Taktu mig
heim kostar
í
The Premier Spic Span
(þenna litla rafmagns handsóp) með öllu tilheyrandi,
sogbelg og s. frv., má nú fá í nokkrar vikur með því að
borga út í hönd v
AÐEINS 50c — AFGANGINN Á VÆGUM SKILMÁLUM
Til viðskiftavina vorra skulum vér senda Spic Span
með fylgikröfu. Þeir borga flytjanda 50c. Og svo $1.00
á mánuði með ljósa reikningnum.
Simar
848.131
848 132
848 133
Cfty ofMnnfpeg
” ’ lEkcincSiiStem,
iii im
55-59
PRINCESS ST.
I afborgunum
$19.75
Fyrir borgun út í
hönd.
$18.75
Scandinavian Landseekers Co.
203 MclNTYRE BLOCK
WINNIPEG, MAN.
SÍMI 88956
Eg óska eftir að fá sölu umboð á búlöndum með áhöld-
um — eða án þeirra, hvert heldur sem er.
Ef kjör yðar eru samgjörn, þá get eg selt Iöndin yðar.
CARL JACOBSEN
Ráðsmaður.
skólum og skrifum í fjárhagslegum
0g stjórnmálalegum tilgangi.
Hin fegursta reynsla, sem vér fá-
um hlotið, er i djúpum hins dular-
fulla. Þar er uppspretta sannra
lista og vísinda. Sá, sem ekki þekk-
ir hræringar sálarinnar, sem þessi
reynsla framkallar, og sá, sem ekki
lengur fær numið staðar til að undr-
ast, verða frá sér numin og fyllast
lotningu, hann er lifandi dauður,
augu hans eru lokuð. Þessi innsýn
i leyndardóma lífsins hefir, þó hún
sé óttabundin, vakið trúna til tilveru
sinnar. Að vita að það, sem fyrir
oss er órannsakanlegt, er í raun og
veru til, og opinberar sig í hinni
æðstu speki og sönnustu fegurð, sem
hinir sljóu hæfileikar vorir fá aðeins
gripið í ófullkominni mynd — að
vita þetta, að eiga þessa þekking,
þessa tilfinning, er brennipunktur
hinnar sönnu guðrækni. I þessum
skilningi, aðeins i þessum skilningl,
tilheyri eg flokki hinna einlæglega
trúræknu manna. Eg get ekki hugs
að mér þann guð, sem launar og
hegnir oss, Verum sköpunar sinnar,
þar eð tilgangur hennar lagar sig
eftir vorum* tilgangi — þann guð,
sem i stuttu máli sagt er aðeins hug
smíði mannlegs ófullkomleika- — Eg
get heldur ekki trúað þvi, að ein-
staklingurinn lifi áfram, þegar lík-
aminn er dauður, enda þótt óstyrk-
ar sálir ali með sér slíkar hugsanir
af ótta eða athlægisverðri eigingirni.
Mér nægir sú hugsun, að leyndardóm
ur meðvitundarlífsins endurtekur sig
í gegnum alla eilífðina, mér nægir
að íhuga hina undursamlegu bygg-
ingu alheimsins, sem vér skynjum
svo óljóst, 0g reyna í allri auðmýkt
að skilja, þó ekki væri nema óend-
anlega lítið brot þeirrar vizku, sem
opinberast i náttúrunni.
Þ. J. þýddi.
—Vísir.
Næsta heimsstyrjöld
Ludendorff, hinn heimsfrægi þýzki
hershöfðingi, sem mestu réð í her
“miðveldanna” •síðari hluta heims-
styrjaldarinnar, hefir nýlega gefið
út bók, sem heitir "Heimsstyrjöld-
in yfirvofandi” ((Weltkrieg droht’).
Nú síðari árin hefir af ýmsum á-
stæðum verið hljótt um nafn þessa
fræga hershöfðingja. Hefir hann
fengist við að rita endurminningar
sínar frá stríðsárunum. En bók eins
og þessari hefir vist enginn búist
við úr þeirri átt, því frá upphafi til
enda er hún árás á hernaðarstefnu
þá, sem nú er upp risin á Þýzka-
Iandi.
“Alveg eins og eg árið 1912 sá
fyrir komu heimsstyrjaldarinnar,”
segir Ludendorff, “sé eg nú hina nýju
heimsstyrjöld nálgast hröðum fetuir.
— heimsstyrjöld, sem dregur Norð-
urálfuþjóðirnar út í eyðilegginguna.
Þess vegna tel eg mér skylt að láta
uppi álit mitt sem sérfræðings á
hinni yfirvofandi styrjöld.”
Frá hernaðarlegu sjónarmiði skift-
ist Norðurálfa í þrjá hluta, segir
Ludendorff.
Frakkar og bandaríki þeirra, Belg-
ía, Pólland, Tékkó-Slóvakía, Rúmen-
ía og Jugo-Slavía, ráða yfir 12 milj-
ónum hermanna-
Annað aðal herveldi álfunnar er
Italía og þau lönd, sem henni fylgja.
Mussolini getur sent 5 miljónir fram
á vígvöllinn. En þar sem sá lið-
styrkur er ekki nægilegur til að
veita franska bandalaginu viðnám,
væntir Mussolini sér styrktar frá
Þýzkalandi, Ausfurrlhi og Ungverja-
landi. En herinn, sem þau ríki hafa
á að skipa, er aðeins nokkur hund-
ruð þúsunda. Næsta skrefið verð-
ur þá að gjöra bandalag við Eng-
land. Samkomulag vlð Englendinga
mun reynast erfitt, en ekki ómögu-
legt. Flugvélarnar og kafbátamir
frönsku hafa þegar skotið Englend-
ingum skelk í bringu. Ennfremur
má vænta hjálpar frá Búlgariu og
Grikklandi- En öll þessi riki sam-
anlögð hafa þó ekki herafla til móts
Við Frakka og bandamenn þeirra.
En þá kemur til sögunnar þjóða
herveldi álfunnar nl. Rússland.
Rússar hafa búið sig rækilega und-
ir þáttöku í styrjöld milli Norður-
álfuþjóðanna, segir Ludendorff.
“Með hverjum deginum sem líður,
auka Rússar herafla sinn, þrátt fyr-
ir allar friðaryfirlýsingar. Sovéts-
stjórnin ræður nú yfir 6 miljóna
hér, vel búnum að vopnum, og
bandamenn hennar, Tyrkir, ráða yfir
1 miljón.”
Og Ludend0rff þykist vita meira
“Samningar milli Mussolini og Sov-
étsstjórnarinnar eru nú þegar komn-
ir i kring”, segir hann. “Þeir voru
undirritaðir 2. ágúst síðastliðið sum-
ar” Ludendorff segist vita, hvað
í samningunum standi. — Tilgangur
samningsins er að ganga milli bols
og höfuðs á Frökkum og banda-
mönnum þeirra, en að því loknu ætla
sigurvegararnir auðvitað hvor um
sig sjálfum sér herfangið og yfir-
ráð álfunnar.
Þýzka þjóðin getur aldrei orðið
annað en fótaskinn i þessum mikla
hrikaleik, segir Ludendorff. “Ríkis-
herinn, flotinn, “Stálhjálmarnir” og
Fascistasveitir Hitlers verða ekki
annað en peð á taflborðinu. Eg hefi
orðið að takast á hendur þá raun-
alegu skyldu að láta I ljós 0pinber-
lega þær staðreyndir sem sérþekk-
ing mín segir mér um varfmátt þýzka
hersins gagnvart herjum págrann-
anna. Hið átakanlega varnarleysi
þýzku þjóðarinnar er alvarlegasta
mótbáran gegn þeirri fávislegu hern-
aðar- og lanvinningastefnu, sem nú
er fram haldið af Fascistum, Þjóð-
ernissinnum, Stálhjálmfélögunum og
málpípum þeirra.” Jafnframt varar
hann þjóðina við að trúa ýkjufregn-
um þeim, sem nú sé verið að breiða
út um uppgötvanir þýzkra vísinda-
manna, sem eigi að ráða niðurlög-
um óvinanna. Slíkar flugufregnir
eru ekkert annað en loddarabragð tli
að draga alþýðu manna út i styrjöld
segir hann.
Þá getur Ludendorff þess, að ýms-
ir foringjar þjóðernissinna, og þá
einkum gamlir herforingjar, hafi
bent á sig sem væntanlegan foringja
í "frelsisstriði” þýzku þjóðarinnar
"Sú tilgáta mun aldrei rætast,”
segir hann. “Eg mun aldrei lyfta
mínum minnsta fingri til þess að
framkvæma svo stórfelldan glæp.
Ef þjóðin virðir aðvaranir mínar
að vettugi, verður hún sjálf að
grafa sér gröfina án minnar að-
staðar.”
Svo kemur lýsingin á hinni vænt-
anlgeu heimsstyrjöld. Friðarslitin
munu ekki verða tilkynnt opinber-
lega. Þegar úrslitastunin kemur,
brestur kúlnahríðin á “af sjálfu sér.”
öllum herstyrk álfunnar mun verða
blásið til atlögu í einni svipan.
Strax fyrstu nóttina eftir að strið-
ið brýzt út, byrjar loft- og sjóhern-
aðurinn. Gas- og sprengikúlum verð-
ur þá varpað niður yfir stórborgir
Þýzkalands. Brynjaðar bifreiðar
ryðjast yfir landamærin. övopnaður
almenningur tekur þátt í bardög-
unum, sem háðir verða með meiri
grimmd en nokkru sinni áður. Lud-
endorff heldur að þessi tíðindi muni
verða í mai 1932 eða jafnvel fyr.
I lengsta lagi geta þau dregizt fram
til árins 1933, ef ekkert verður að
gjört. Sv0 nákvæmir eru spádóm-
ar hans!
Og svo heldur hann áfram að segja
fyrir um atburði ófriðarins og hör-
mungar þjóðanna. Þýzkaland verð-
ur aðalvígvöllurinn, herjað og sund-
urflakandi eins og í 30-ára stríðinu.
Leikurinn berst norður á Jótland og
hlutleysi Danmerkur verður brotið.
300 þúsund Englendingar verða sett-
ir á land í Hamborg en hraktir það-
an af franska hernum norður á
Holtsetaland.
A 24. degi styrjaldarinnar (svo
viss er Ludendorff í sinni sök) ríður
Framhald á 8. síðu
Veroníka.
Mrs. Mason glápti á hann. “Hans
hágöfgi er mikilmenni”, sagði hún.
Hún var alveg ráðum þrotin, eins og
fólk af hennar tagi verður, þegar
það stendur augliti til auglitis við
eitthvað alveg óvanalegt.
"Jæja, hann er ekki sérlega ánægju-
legur að sjá,” sagði Ralph.
Þessi dirfska virtist koma Mrs.
Mason mjög á óvart, en með þeirri
hreinskilni, sem var henni jafn eigin-
leg og deyfðin, svaraði hún:
“Jæja, þarna komuð þér með það,
hann er það ekki. Nei, hans hágöfgi
er ekki óskabarn hamingjunnar.”
“Er hann kvæntur?” spurði Ralph,
sem var heldur forvitari en góðu hófi
gegndi.
Mrs. Mason hristi höfuðið. “Nei,
hans hágöfgi hefir aldrei kvongast
og þangað til Miss Veroníka kom,
dvaldi hann aleinn á Lynne Court
eða einhverju öðru landsbýlinu —”.
“Það lítur svo út, sem fólk hér
vilji vera eitt útaf fyrir sig,” sagði
Ralph.
“Heilsa hans er heldur ekkert góð,”
hélt Mrs. Mason áfram, án þess að
gefa gaum. að orðum hans. “Hann
er mjög strangur og drambsamur.”
“Það virtist mér,” sagði RaUph.
“Og frænka hans — hvað sögðuð þér
að hún héti?”
"Miss Veroníka Denby.”
(Frh. á 7. bls).