Heimskringla - 21.01.1931, Blaðsíða 7

WlNNIPEG, 21. JANÚAR, 1930-
HEIMSKRINGLA
7. BLAÐSXÐA
Veroníka.
(Frh. frá 3. siðn)
“ — Hermir það líklega eftir hon-
um”.
Fanny kinkaði kolli. “Já”, sagði
hún í þýísum, en hikandi róm, eins og
hún var vön. “Hún er eins drambsöm
°g — og sjálfur myrkrahöfðinginn.”
“En hún er mjög væn,” bætti móð-
*r hennar við, svona blátt áfram, og
^oit til dóttur sinnar með átakandi
augnaráði. “Það er alveg takmarka-
iaust, hvað mikil áhrif hún ávalt hef-
ir til hins betra. Lynne Court hef r
alveg umskapast, síðan hún kom þang
að- Hún gengur um á meðal fólks-
ins og litur eftir- Hún hefir ákafan
^huga á búskapnum. — Eftirlitið er
ihiklu fullkomnara en það var áður
en hún kom.”
“Eg skil, nokkurskonar frú örlát,”
^gði Ralph. En hvorug mæðganna
virtist skilja við hvað hann átti. "Og
Þogar hann deyr — eg ímynda mér,
a« jafnvel svo mikil maður, sem hans
hágöfgi, deyi einhvertíma, eða eru
Þeir kanske ódauðlegir ? — hver erfir
hann þá, hver hlýtur tigina?”
“Mr. Talbot Denby, frændi hans,”
svaraði Mrs. Mason fremur þurtega.
“Nú, og hverskonar maður er það?”
sPurði Ralph, og tók pípuna sina upp
vasanum en lét hana niður aftur
•ueð afsakandi bendingu-
“ö, gerið þér svo vel að reykja,”
sagði Fanny mjög lágt.
^egar Mrs. Mason hafði kinkað
kolli til samþykkis kveykti hann í
Pípunni.
“Mr. Talbot er — er sannur sóma-
uaaður” segir hún. “Hann er þing-
nnaður — skýr og skynsamur.” Hún
setti fram orðin eins og það væri
hokkurs konar óskammfeilni, að við-
hafa lýsingarorð um nokkurn af Lyn-
horough-fjölskydunni, “Ekki er hon-
biu tíðförult til Lynne Court, því
honum kemur ekki vel saman við
jarlinn. Hans hágöfgi fellur alls ekki
hðrum mönnum í geð. Hann sótast
og skammar heimilisfólk sitt og — og
Þess vegna hefir hann engan hjá sér,
hema Miss Veroníku.”
“Elskulegur sómakarl!” mælti Ral-
Ph og brosti.
“Hans hágöfgi er — hans hágöf-
&i,” hreytti Mrs. Mason úr sér nokk-
uð þurlega.
“Einmitt,” sagði Ralph. ‘T Ást-
ralíu höfum við ekki marga lávarða,
að undanteknum nokkrum ‘uppgjafa
hiönnum’ — mönnum, sem lifa á því,
sem þjóðin þeirra heima á Englandi
skamtar þeim, — |)g þeir eru ekki
hietnir á marga fiska. En eg sé, að
Það er alt öðruvísi hér á Englandi.
J®ja, eg ætla að fara og hitta þenna
einsetumann, ráðsmanninn, — hvað
heitir hann nú aftur ? — Geoffrev
Eurchett. Fái er stöðuna, verðum
við nábúar. Eg vona að eg fái þá
tima og tækifæri til þess, að þakka
yður fyrir alla alúðina og gestrisina,
^trs. Mason.”
Hann st'óð á fætur og rétti fram
hendina. — Fanny tók eftir því, að
þú hún væri snörp og brún, þá var
hún löng og vel löguð, alve geins og
^ hetjunni í skáldsögunni. Hún fann
að í handtakinu, með fullum lófan-
úm, var styrkur og karlmenska. Svo
gekk hann til dyra. Þar hikaði hann,
ieit um öxl og sagði:
“Meðal annara orða, ef ungfrú
Veróníka skyldi koma hingað, þá lát-
ið þér hana ekki vita, að eg hafi meitt
mig-
“ö, mamma, hann er hreint ljóm-
andi indæll þessi ungi maður!” sagði
Eanny mjög lágt og dró andann djúpt
°S þungt, um leið og Ralph gekk
niður götuna, léttur í spori og tein-
r<5ttur.
hlrs. Mason kipraði varirnar.
“Nokkuð frjáls af sér, i þeirri
stöðu sem hann er, finst mér,” svar-
®ði hún. “Eg ímynda mér að Geof-
frey l°fi honum að sigla sinn sjó. —
Eomdu, Fanny, og hjálpaðu mér með
þessa kraga. Þetta verk ætlar aldrei
að taka enda.”
Ralph gekk rösklega yfir heiðina-
**ann fann kofann í rjóðrinu, eftir
tilsögn Veróníku. Dyrnar voru lok-
og enginn kom til dyra, þótt
hnnn berði hurðina svo undir tók 1
hofanum. Hann tyllti sér þvi á hrör-
iegan bekk fyrir utan dyrnar, fyllti
Pipuna og beið.
Þetta hafði verið æfintýramorgunn.
^ngum mönnum þykir ekkert jafn
eftirsóknarvert sem æfintýr. Hann
hugsaði um jarlinn mikla, um fallegu
stúlkuna með lokkana björtu og I-
stöðuleysislega munninn og hökuna.
En mest af öllu hugsaði hann um
drambsömu meyjuna yndislegu, sem
hafði verið of þóttafull til þess að
virða þakklátt augnaráð hans við-
lits. I vissum skilningi var það hugs-
unin um yndisþokka hennar, æsku-
fegurðina og fagra og drembilega
munninn hennar, sem ásótti hann
Það lá nærri að hann hrykki við,
þegar skóhljóð, sem nálgaðist, vakti
hann úr leiðslu hugsana hans, og hann
sá gráhærðan, beinvaxinn öldung,
með byssu um öxl og tvo stóra veiði-
hunda við hlið sér, koma fram á milli
trjánna, staðnæmast fyrir framan
hann og horfa á hann stórum spurn-
araugum.
Ralph stóð á fætur og hneigði sig.
“Mr. Burchatt?” spyr hann með
djarfmannlega brosið á vörunum.
“Nafn mitt er Burchett,” svaraði
ráðsmaðurinn heldur kuldalega. —
“Hvað varðar yður um mig?”
Þess spurning var svo óaðlaðandi,
eða jafnvel fráhrindandi, að flestum
myndi hafa fallið allur ketill i eld.
Brosið á vörum unga mannsins
hvarf ekki. Hann lét óhikað glað-
værð mæta hinum stranga yglisvip
gamla mannsins og svaraði:
“Eg óska eftir atvinnu — skógar-
vörður. Eg mætti Lynborough lá •
varði hann sendi mig til yðar.
Þeir gengu inn i dagstofuna i kof-
anum. Þar voru húsgögnin ekki marg-
brotin, en þægileg. Veggjaskrautið
var hjartarhöfuð og horn, heil röð af
byssum og önnur röðin af fiskönglum-
Allt mjög algengir hlutir. Geoffrey
Burchett lét unga manninn setjast á
einn af hörðu reyrstólunum.
“Hvað heitið þér, og hvaðan kom-
ið þér ?”
Ralph svaraði þessari spurningu i
þriðja sinn þenna morgun.
“Astralíu. Hvað kunnið þér til
þess að vera skógarvörður?” spurði
Burchett kuldalega.
Ralph hallaði sér aftur á bak i stól-
inn með því frjálslega Iátbragði, sem
hafði vakið undrun hjá Masons
mæðgunum.
"Jæja, ekki mikið,” sagði hann,
en eg held að eg viti það sem heimt-
að er, og eg er þolanlega fljótur að
að læra. Ef þér þurfið mann til að
gæta veiðidýranna, halda veiðiþjóf-
unum i skefjum og rekja slóð þeirra-
— Hafið þér nokkurntíma skomið til
Ástralíu, Mr. Burchett?”
Ráðsmaðurinn ygldi loðnu, gránu
brýrnar að honum.
“Nei,” svaraði hann.
“Jæja, þá vitið þér víst ekki, hvað
við köllum að skáta. Ef það er til
nokkurs gagns fyrir skógarvörð, þá
er eg ágætur i þvi. Eg get rakið slóð
manns yfir grassléttur, sandar allt
nema vatn, og það — hundrað míl-
ur.”
“Ekki til neins gagns fyrir mig,”
anzaði karlinn stuttur í spuna. Hann
var þó orðinn heldur viðmótsbetri, því
hafði hin hljómfagra og þróttmikla
rödd unga mannsins til vegar kom-
ið. “Kunnið þér að skjóta?”
“Já, dálítið. Hafið þér Winchest-
er riffil hérna?” spurði Ralph; hann
gekk þar að sem byssurnar héngu.
“Já, .þarna er einn. Komið þér út
fyrir.”
Hann hlóð riffilinn og gekk út úr
kofanum. — Það var nú reyndar brot
á kurteisis reglunum — og benti á
beykitré langt frá kofanum.
“Sjáið þér ekki kvistinn þarna í
því miðju? Reynið þér það fyrst.”
Geoffrey Burchett, sem var upp
með sér af því, hve góð skytta hann
var, tók riffilinn, miðaði og skaut
Þegar púðurmökkurinn var horfinn,
sagði Ralph:
"Mistuð markið. Markið er lítið;
þér miðuðuð heldur hátt. Leyfið mér
nú.”
Hann tók riffilinn, lyfti honum fim-
lega upp að öxlinni og hleypti af. —
Hann virtist alls ekki hnitmiða. Kúl-
an hitti nákvæmlega í kvistinn í
trénu.
Burchett gaut til hans hornauga
sem lýsti þögulli aðdáun.
“Þér eruð enginn klaufi að skjóta,”
sagði hann. “Hvar eru meðmælin
yðar?”
Ralph dró upp úr vasa sinum gamla
vasabók og tók bréf út úr henni.
“Það er frá manni, sem var verk-
stjóri í námunum í Waley-Welley,”
! sagði hann til skýringar.
Burchett las bréfið.
“Hm. Heiðarlegur, áreiðanlegur.
Gef honum beztu meðmæli’. Hvers
vegna fóruð þér frá Astralíu? Hvi
komuð þér til Englands?”
Ungi maðurinn ypti öxlum.
“Þurfti að fá tilbreytingu. Langaði
til að sjá gamla landið, sem við allir,
bæði fullir og ófullir, köllum alltaf
“heima”.”
Burchet tvirtist enn vera á báðum
áttum.
“Er nokkur sá hér á Englandi, sem
þekkir yður?” spurði hann.
“Engin lifandi sál þekkir mig hér,”
svaraði Ralph. “Ef þér viljið mig
ekki, þá ætla eg að halda áfram.”
Burchett kinkaði kolli, og leit til
birkitrésins.
“Gerið þér þetta aftur,” sagði hann
dræmt.
Ralph lyfti rifflinum ,lét kúluna
fljúga og i annað sinn hitti hún mark-
ið.
Burchett lét kollinn riða.
“Komið þér inn fyrir; setjist þér
niður,” sagði hann.
Ralph settist aftur í sæti sitt og
beið rólegur. Bruchett gekk um
gólf, hleypti brúnum og var í þung-
um hugsunum.
“Þetta er hættuspil fyrir mig,”
sagði hann með rudda keim. Eg
þekki yður ekkert, ungi maður. Þetta
bréf, sem þér hafið meðferðis, gæti
vel verið falsað.”
Ralph hló-
“Eg hefi aldrei hugsað út í það. ö, j
það er alveg ófalsað. Fyrirgefið, mér !
sýnist ekki mikil hætta á ferðum. — J
Þér komið mér svo fyrir sjónir, að i
þér séuð maður, sem hugsar um reit- !
urnar og sjálfan sig.”
“Það er eg,” svaraði Burchett og
var kuldalegur á brána. “Eg ætla að
reyna yður. Eg verð að kenna yður .
þenna starfa. Eftir viku veit eg, |
hvort eg get notað yður. Vinnan er j
erfið. Skóginum er haldið vel við, ^
nóg er af veiðiþjófum — eða væri, ef
við ekki gættum þeirra. Þér getið,
að því er það snertir, ekki talið neina
stund dagsins yðar eiginn tíma, og ,
ekki heldur næturinnar.”
Ralph kinkaði kolli.
“Eg er ekik smeykur við að vinna,”
sagði hann glaðlega og stóð upp. — ,
“Meðal annars, þér getið ef til vill
sagt mér, hvar eg get átt heima. Eg ,
hefi dálitið af skildingum til þess að
borga fyrir mig.”
Burchett hugsaði sig dálítið um.
“Eg veit ekki um neinn stað. Það
er liklega bezt fyrir yður að vera !
hér. Þarna er herbergi, sem þér get- j
ið haft aðsetur í, að minnsta kosti
meðan þér leitið fyrir yður annars-
staðar.”
“Þér eruð mjög vænn,” sagði Ralph.
Burchett lét heyrast til sin nokk-
urskonar urr, og var sem hann stygð-
ist af þessum orðum.
“Hvar er farangurinn yðar?”
"Á járnbrautarstöðinni í Halsery.
Það er bara einn baggi. Eg ætla að
skreppa þangað og sækja hann.”
Hgnn reis á fætur. Þegar birtan
frá glugganum féll á andlit hans, leit
Burchett á hann skörpum athugunar-
augum, og var ekkert hlýindalegur
útlits.
“Ástralía,” sagði hann. "Þér lítið
út fyrir að vera Englendingur.”
“Já, eg er það líka. Heldur það!”
sagði Ralph og hló.
“Það er bezt að þér komið og gang
ið með mér,” sagði Burchett. “Takið
byssu með- Vagnstjórinn getur sótt
dótið yðar. Varið yður á þessum
hundi, hann bítur,” bætti hann við,
þegar þeir gengu út úr kofanum, og
hundarnir, sem höfðu legið fram á
lappir sínar fyrir utan dyrnar, þutu
upp urrandi.
“Hver er þessi?” sagði Ralph um
leið og hann stanzaði og lagði hend-
/
ina á trýnið á írskum rottuhundi. —
Hann leit snöggvast á hann.. öll hár-
in á honum risu. Svo rénaði grimmd
hans smám saman. Dökku augun
urðu ekki jafn grimmdarleg sem áð-
ur. Loks teygði hann út úr sér tung-
una og sleikti hönd hans-
Burchett lygndi hörkulega augun-
um.
“Filfldjarfur,” mæti hann stuttur í
spuna.
"Ekki vitund,” svaraði Ralph glað-
lega. “Ekki einn hundur af hverjum
þúsund bítur, af maður leggur hend-
ina ofan á trýnið á honum. Auk þess
get eg líka stundum lagt út i hættu
— eins og þér, Mr. Burchett,” bætti
hann við og hló.
IV. KAPITULI
Þetta kvöld, kl- hér um bil ellefu,
streymdi mikil mannfjöldi inn í neðri
málstofu enska þingsins. Fór hann
með þys miklum. Það voru þing-
menirnir, sem þyrptust að út úr an-
dyrunum, reykingaherbergjunum og
lestrarsölunum. Þeim hafði borist til
eyrna að Talbot Denby væri byrjað-
ur að tala. Þeir vildu alilr hlusta á
hann.
Talbot var hár, ungur maður, með
næstum nábleikt andlit, sléttgreitt.
hár og dökk augu. Hann var nýrak-
aður, svo að hver dráttur á hinum
þunnu vörum sást greinilega. And-
litið var harla einkennilegt. ólíklegt
að sá, sem eitt sinn hafði séð það,
myndi geta gleymt því. En svipur-
inn var að engu leyti aðlaðandi. And-
litið var fritt sýnum, augun fögur og
lýstu sterkum vilja, en voru einnig
hörð og kuldaleg. Þau báru vott um
skynsemi, óháða öllum tilfinningum.
Rödd Talbots var samsvarandi and-
litinu. Hún var skær og köld, hvell
eins og hljómapdi málmur. Honum
lá ekki hátt rómur, en þó heyrðist
hvert einasta orð, hver samstafa út
í hvern krók og kima, í hinum heita
og illa ræstaða þingsal, þar sem þjóð-
arvizkunni er dyngt saman til að
setja landslýðnum lög.
Ræða hans var á þann veg, að all-
ir þingmen nhlutu að dást að henni.
Hún var ekki þrungin af neinni
mælskusnilld, í vanalegum skilningi
þess orðs. En skörulega var hún
flutt. Hún var aðdáunarverð vegna
orðavalsins, full af nöpru háði og fág-
uðum fúkyrðum. Þetta kvöld komu
þau eins og brennandi hraunflóð yfir
þann flgkk, sem hann tilheyrði, að
nafninu til. Mr. Talbot hafði að vísu
verið kosinn þingmaður fyrir Lynne
af íhaldsmönnum, en hann var svo
vitur, að han fann, að hver duglegur
stjórnmálamaður vinnur meira við
að egna sinn eigin flokk, heldur en að
beygja sig sem þræll i auðmýkt und-
ir flokksvöndinn.
Þetta kvöld var hann að tala um
frumvarp, sem stjórnin hafði rubb-
að upp í flýti og lagt fram. Var það
mjög klaufalega samið, og í því margt
það, sem andstæðingar þess gátu
hengt hatt sinn á- Mr. Talbot, sem
stóð teinréttur og studdi annari hend-
inni á bekkinn fyrir framan sig, en
hafði hina í vasanum, tætti það sund-
ur lið fyrir lið. Hann var svo róleg-
ur og gætinn, eins og skurðlæknir,
sem er að skera burt meinsemd mann
legs líkama. Andstæðingar stjórnar-
inhar hlógu, æptu og litu hróðugir
hver til annars. Hans eigin flokks-
menn voru sárgramir, en reyndu þó
að líta hæðnislega eða kæruleysislega
út. En Talbot hélt ræðu sinni á-
fram án þess að ofmetnast af aðdá-
unarópunum, án þess að láta bugast
af óánægju-urginum, sem við og við
heyrðust frá bekkjunum á bak við
hann.
“Talbot tekst upp í kvöld,” sagði
Mr. Bouchier, sem var þektur sjálf-
stæðis þingmaður, við Mr. Welch
kunningja sinn. Þeir sátu þar sem
þeir voru vanir, fyrir neðan göngin,
og hlustuðu á köldu, málmhvellu
röddina.
Welch kinkaði kolli.
“Já, hann er skynsamur betlari.
Hann er aldrei skynsamari eða á-
hrifameiri én þegar hann ræðst á vini
sína. Hann á mikla framtíð fyrir
sér, á þvi er enginn efi. En þó fell-
ur hann mér ekki vel í geð. En eg
þekki hann ekki eins vel og þér.”
“Já, eg þekki hann nógu vel,”
sagði Bouchier- "En hann fellur mér
heldur ekki vel í geð. Hann er einn
af laglegustu mönnum á þingi, og
mjög prúðmannlegur í allri fram-
göngu. Og þó hefir hann eitthvað
það við sig, sem dregur úr virðing-
unni fyrir honum. Eg á ekki við það
að hann sendir flokki sinum hnútur
við og við. Það er tízka. En það
er eitthvað í augnaráðinu og hreimn-
um i röddinni.
I hvert skifti, sem eg tala við Tal-
bot eða hlusta á hann, er eins og eg
tali við eða hlusti á mann í dular-
gervi. Eg er alltaf tortrygginn gagn
vart þeim mönnum, sem ætíð eru var-
ir um aig. Skil aldrei við Talbot að
eg ekki hugsi sem svona: Það er
eitthvað dularfullt við þenna mann.
Einhver viðburður í lífi hans, sem er
ógeðfelldur og hann vUl leyna.”
“Þér hefðuð átt að leggja skáld-
skap fyrir yður,” sagði Welch og
brosti.
Nafnspjöld
Dr. M. B. Halldorson
401 Bojd Dldfc.
Skrifstof usimi: 23674
Stundar sérstaklega lungnasjúk-
dóma.
Er ati finna á skrifstofu kl 10—12
f. h. og 2—6 e. h.
Heimili: 46 Alloway Ave.
Talníml t 33158
DRl A. BLONDAL
602 Medical Arts Bldg.
Talsími: 22 296
Stundar sérstaklega kvensjúkdóma
og barnasjúkdóma. — AtJ hitta:
kl. 10—12 ♦ k. og 3—5 e. h.
Helmlll: 806 Vlctor St. Simi 28 130
DR. B. H. OLSON
210-220 Medlcal Arts Rldg.
Cor. Graham and Kennedy St.
Phone: 21 834
Vlt5talstími: 11—12 og 1_6.30
Heimili: 921 Sherburn St.
WINNIPEG, MAN.
Dr. J. Stefansson
219 MEDICAL ARTS BLDG.
Horni Kennedy og Graham
Stundar elngóngru augkin- eyrna-
nef- og kverka-sjúkdóma
Er ati hitta frá kl. 11—12 f. h.
og kl. 3—6 e. h.
Talsfmt: 21834
Heimili: 638 McMillan Ave. 42691
Talslml: 28 889
DR. J. G. SNIDAL
TANNLÆKNIR
014 Somernet Block
Portage Avenue WINNIPEG
DR. K. J. AUSTMANN
Wynyard —:— Sask.
HEALTH RESTORED
Lækningar án lyfja
Ult. 8. O. SIMPSON, N.D.. U.O., D.C.
Chronic Diseases
Phone: 87 208
Suite 642-44 Somerset Blk.
WINNIPEG —MAN.
“Eg vildi að eg hefði gert það. Alt
er betra en þetta,” sagði hinn frægi
Mr. Bouchier og andvarpaði. Hann
horfði þreytulega í kringum sig og
hlustaði með skarpri athygli og á-
kafa á hin nöpru orðatiltæki Mr. Tal-
bots-
“Eg hefi heyrt því fleygt, að
frænda hans, Lynborough lávarði og
honum komi ekki sérlega vel sam-
an,” sagði Welch eftir stundarþögn.
“Ekki ákaflega vel, held eg”, sagðt
Bouchier. “Faðir Talbots og jarl-
in áttu 1 brösum saman — gamli
maðurinn er alveg orðlagður snill-
ingur í að rífast. Eg ímynda mér,
að Talbot hafi fengið kaldlyndi sitt
að erfðum frá honum. Var það ekki
fyr en faðir Talbots dó, að jarlinn vildi
kannast við Talbot og taka hann að
sér. Honum var nauðugur einn kost
ur, svo að segja, því Talbot er erfingi
hans og stendur næstur að erfa tign-
ina. Jarlinn miðlar honum ríflega
eyðslufá. Þeir hittast stöku sinnum
og kemur þá nokkurnveginn saman.
Auðvitað er það Talbot að þakka, því
hann er of skynsamur til að ybbast
við sinn eigin brauðbita og smjör-
sköfu. Vissulega of skynsamur til að
hefja erjur við nokkurn mann. Hann
fer nú þannig að. Nú verður hann
mjög vingjarnlegur og alúðlegur við
flokksbræður sína, þrátt fyrir þessa
ræðu, sem er að gera þá alla brjál-
aða. Og i raun og veru, þá er ekk-
ert út á mannin að setja, enda þótt
þér og mér geðjist hann ekki. Að
því er virðist, er líferni hans ólastan-
legt. Hann lifir rólegu lífi í óbrotn-
um herbergjum í Chelsea. Hann um-
gengst einungis menn úr sinni stétt.
Hann veitir vinum sinum stundum
beina á hæverskan hátt, og lítur ekki
J út fyrir að vera neinn gallagripur.”
Frh. j
G. S. THORVALDSON
B.A., L.L.B.
LögfrceSingur
702 Confederation Life Bklg.
Talsími 24 587
WALTER J. LINDAL
BJÖRN STEFANSSON
Islenxkir lögfræSingar
709 MINING EXCHANGB Bldg
Sími: 24 963 356 Main St.
Hafa einnig skrifstofur að Lund&r,
Piney, Gimli, og Riverton, Mul
Telephone: 21613
J. Christopherson,
Islenskur LögfrœSingur
845 SOMERSBT BLK.
Winnipeg, :: Manitoba.
A. S. BARDAL
s«lur Ifkkistur og ann&st um útf&r-
ir. Allur útbúna'ður sá besti.
Ennfremur selur h&nn allskonar
minnisv&rða og legstelna.
843 SHERBROOKE ST.
Phonei S0 0O7 WINNIPBQ
Biömvin Guðmundson
A. r. c. M.
Teacher of MusSc, Composition,
Theory, Counterpoint, Orche*-
tration, Piano, etc.
555 Arlington St.
8IMI 716*1
MARGARET DALMAN
TEACHER OP PIANO
854 BANNING ST.
PHONE: 26 420
Ragnar Ií. Ragrtar
Píanókennari
hefir opnað nýja kenslustofu að
STE. 4 NORMAN APTS.
(814 Sargent Ave.*
TALSIMI 38 295
TIL SÖLU
A rtUÍHU VKHDI
“KUHNACE” —bælil vlíar og
kola "furnace” Htltí brúkats, or
(U böIu hjé undirrttuöum.
Gott tœkifæri fyrlr fólk út é
landl er bæta vllja hltunar-
éhöld é heimlllnu.
GOODIIAN Jt CO.
786 Toronto St. Slml 28847
Jacob F. Bjarnason
—TRANSFER—
B.NK.re and F'urnltnre Mot!.c
762 VICTOB ST.
SIMI 24.500
Annast allskonar flutninga fram
og aftur um bæinn.
100 herbergi metJ eöa én baSa
SEYMOUR HOTEL
verö sanngjarnt
Sfml 28 411
C. G. HUTCHISON, el(.n41
Market and King St.,
Wlnnlpeg —:— Man.
MESSUR OG FUNDIR
f kirkju SambandssafnaSar
Messur: — á hvtrjum sunnudegi
kl. 7. e.h.
SafnaSarnefndin: Fundir 2. og 4.
finrtudagskveld i hverjum
mánutSi.
Hjálparnefndin’. Fundir fyratK
mánudagskveld i hverjum
mánuCi.
KvenfilagiS: Fundir annan þridju
dag hvers mánaðar, kl. I «0
lcveldinu.
Söngflokkurvm'. Æfingar i hrerjm
fimtudagskveldi.
Sunnudagaskólinn: — A hverjtMi
sunnudegi, kl. 11 f. h.
i