Heimskringla - 22.04.1931, Blaðsíða 6

S BIAÐSTÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG 22. APRIL 1931.
JAPONETTA '
eftir
ROBERT W. CHAMBERS.
[ SnúiS hefir á íslenzku Davíð Björnsson
“Jack!”
“Já, kæra fröken,’ svaraði hann stilli-
lega.
“Hvers vegna segið þér ekkert?’’
“Mér var fyrirboðið að gera nokkurn
hávaða.’’
“Það er voðalega heitt og hljótt hér úti.
Hvers vegna syngja fuglarnir ekki?’’
“Þeir fella fjaðrir sínar, fagra mær”,
“Ó, er það þess vegna að þeir syngja
ekki i júlí,” spurði hún.
“Já, það er þess vegna,’ 'sagði hann al-
varlega.
, “En hversvegna syngið þér ekki? Þér
eruð þó líklega ekki farinn að fella fjaðrir
ennþá?’’
“Ólíklegt er það, en getur þá verið að
vissu leyti, að minsta kosti hefi eg enga löng-
un til þess að syngja núna.”
“Hver er ástæðan.’’
“Lausar fjaðrir,’ ’sagði hann glettnislega.
“Segðu heldur laus skrúfa Eg hygg að
það sé sönnu nær, vegna þess að viljan vant-
ar hjá yður en getuna ekki," sagði hún stríð-
nislega.
“Eg reyni ekki að hrekja rökfræði yðar,
fagra mær,’ sagði hann og hneigði sig.
“Þér getið það ekki.’’ •
“Vil ekki gera það. Mig vantar viljann.”
“Þér eruð leiðinlegur.’
“Þakka yður fyrir heiðurinn, fagra mær.”
“Eg get ekki liðið yður!' ’sagði hún
snúðug yfir ertni hans.
“Jú, það getið þér.’’
“Nei.’’
“Ó, þér eruð yndisleg!”
“Jack! Viljið þér vera svo góður og fara
yðar veg? Þegar *eg bið yður um það,’’ sagði
hún hörkulega og ákveðið.
“Hún fer fram á það ótrúlegasta,’’ sagði
hann eins og við sjálfan sig og hristi höfuðið.
“Ef eg vissi ekki að hún meinti ekki helm-
inginn af því sem hún er að fara með, þá —”
“Það veit þá hamingjan að þér eruð alveg
óþolandi Jack,’ 'sagði hún um leið og hún reif
bréfið í tætlur og kastaði því á gólfið í lysti
húsinu, svo færði hún sig til á bekknum, svo
það varð autt sæti við hlið hennar. Hverjum
skildi hún hafa ætlað það? — Var það fyrir
systir hennar? Hún var þar þá hvergi nálæg.
Jack var fljótur að veita þessu athygli og
gekk hvatlega inn í lystihúsið og staðnæmdist
glottinn og broshýr fyrir framan hana.
“Eg er viss um að það er stór galli á mér,
hvað eg er eftirgefanleg og — og góð,’’ sagði
hún.
Jack tók sér sæti við hlið hennar.
“Silvíetta!’’ sagði hann blíðlega. “Hvað
eigum við að gera okkur til skemtunar í dag?”
“Hverjir?”
“Eg á við yður og mig vitanlega. Hvað
varðar okkur um, fagra mær, hvað aðrir haf-
ast að í þessari galandi veröld.’’
“Eg veit ekki hvernig það stendur til
með heiminn," sagði hún. “En eitt veit eg
og það er að í honum er ein stúlka, sem
hefir hagað sér alveg eins og flón, og hún fer
nú upp í herbergið sitt til þess að skrifa bréf’’.
’ “Hvenær?”
“Nú þegar.”
“Þér ættuð ekki að gera það.’’
“Jú, eg skal gera það.’’
“Skal eða vil,” spurði hann sakleysis-
lega. “Sumt fólk getur stundum verið svo
ósamkvæmt sjálfu sér að það er í fljótu bragði
ekki avleg víst á því hver meining þess er í
raun og veru.
Silvíetta hugsaði sig um augnablik, svo
snéri hún sér við og leit á hann.
“Jack!’’ sagði hún blíðlega. “Viljið þér
vera svo góður að láta af því að vera altaf á
hælum mfmim hvert, sem eg fer!’’
“Eg? Að vera á hælum yðar! Þetta er
langt frá því að vera réttmæt ásökun, fagra
mær Hvaða veraldarinnar flón hefir hvíslað
því að yður að mér kæmi í hUg að gera nokk-
uð því líkt?”
“Getið þér ekki verið svolítið alvarlegur.’’
Augnaráð hennar var angurblítt og næst-
um því biðjandi. Hann varð undir eins hátíð-
Igeur á svipinn.
“Þér hafið þvíngað mig til þess að tala
þetta,’’ sagði hún. “Mig langaði alls ekki til
þess að gera það. Eg hélt að þér mundúð
sjálfur sjá þetta og skilja, en það lítur ekki
út fyrir að þér viljið eð'a kærið yður um það.
Þessvegna er eg neydd til að segja yður að
það er miklu ráttara af yður að — að — „’
Hún endaði ekki setninguna en leit til
hans rjóð í andliti.
“Þér vitið mjög vel við hvað eg á! En
þá verð eg að sitja hér við hliðina á yður og
segja þp.ð við yður svo kurteislega, sem mér
er mögulegt.”
“Hvað er það sem þér viljið segja mér,
fagra mær?”
“Um yður og mig!” sagði hún ergilega.
“Þér vitið það mjög vel að eg hefi oft og
mörgum sinnum neyðst til þess að vera alein
með yður.”
“Hversvegna?”
“Vegna þess að eg er aðeins skemtimær
hjá foreldrum yðar, en þér eruð einka sonur
Mr. Jaoobs Rivetts — —. Þarf eg að tala
skýrara?"
Hann svaraði ekki, svo Silvíetta hélt á-
fram:
“Þér vitið að mér fellur vei við yður, og
eg veit einnig að yður geðjast að mér. Og
þér vitið líka vel að það er ekki rétt gert af
yður að vilja ávalt lokka mig úr margménn-
inu til þess að vera með yður einum Vitan-
lega er það vináttu merki frá yðar hálfu, en
það er ekki hyggilegt og heldur ekki nauð-
synlegt. Við skulum því gleðjast og vera
góðir vinir meðal fjöldans, eins og þegar við
erum alein — —.” Hún þagnaði snögglega
og roðnaði alveg upp í hársrætur af því hvað
hún talaði af sér. En á næsta augnabliki var
hún þess líka full viss að hann var of mikið
göfugmenni til þess að hagnýta sér mismæli
hennar. Þegar hún leit til hans gat hún jafn-
vel hugsað sér að hann hefði ekki tekið eftir
því, sem hún sagði, svo kærulaust var augna-
ráð hans og látbragð, þar sem hann horfði
út til klettabeltanna er spegluðu sig í blá-
móðu fjarlægðarinnar.
Eftir dálitla stund Ieit hann til hennar og
sagði:
“Hvað var það annars, sem þér voruð
að fræða mig um?”
“Um samvistir okkar og eintöl.”
“Og sögðuð þér að yður geðjaðist að
þeim? Eða var það hið gagnstæða?”
“Hið gagnstæða — apaköttur!” sagði hún
hlæjandi og glöð yfir því að samtalið snérist
á þessa hlið.
“Ágætt,’ ’sagði hann glaðlega. “Eg ætla
þá að biðja yður um að halda yður í fjar-
lægð frá mér, og láta það vera að hlaupa
á eftir mér út á annað landshorn. Viljið þér
lofa mér því?”
“Já, því lofa eg,’ ’sagði hún hátíðlega.
“Þökk fyrir. — Eg hefi svolítiinn auka-
tíma núna. En veit ekkert hvað eg á að gera
við hann eða hvernig eg á að eiða honum.
Getið þér ekki ráðlagt mér eitthvað um það?”
“Nei, það get eg ekki.”
“Nú, jæja, þá verð eg vitanlega að finna
upp á einhverju sjálfur. — Eeitthvað verð eg
að aðhafast — — —.”
“Hvernig væri það ef við tækjum einn af
litlu bátunum og rérum út á fljótið?”
“Þeir hafa aðeins sæti fyrir tvo, Jack.”
“Já, það er líka satt. Hvað var eg eigin-
lega að hugsa? Ég þakka yður fyrir að þér
frelsuðuð mig frá þeim þjáningum----------. En
hvað segið þér um að við tækjum litla rauða
bílinn í staðinn fyrir bátinn?”
“Jack!"
“Hvað þá?”
“Litli rauði bíllinn hefir ekki heldur sæti
nema fyrir tvo.”
“Eg hlýt að vera eitthvað ruglaður!”
sagði hann með hálfgerðum hryllingi — —.
“Silvíetta! Eg skal segja yður hvað við skul-
um gera. Við skulum taka göngutúr. Þú
verður pláss fyrir miljónir manna í kringum
okkur og þeir geta komið með okkur ef þeir
vilja, nú, en ef þeir gera það ekki, þá er það
ekki okkar sök.’
“Nei, Jack.”
“Viljið þér þá ekki heldur ganga?"
“Nei. Hversvegna getið þér ekki talað
með dálítilli alvöru um þau atriði, sem þegar
alt kemur til alls, þýða afskaplega mikið
fyrir mig.”
“Eg er alvarlegur,’ 'sagði hann. “Þetta
snertir mig ekki síður en yður.’
“Nei, það gerir það ekki’>~
“Jú, áreiðanlega. Það er hér að ræða um
tvær manneskjur, sem ekki mega vera einar
saman, og önnur persónan er eg, svo þér
hljótið að sjá og viðurkenna að það snertir
mig líka.”
Silvíetta leit til hans brosandi en þó dálít-
ið óróleg
“Vitið þér ekki,” sagði hún, “að athygli
foreldra yðar hefir beinst að okkur, og mér
kæmi ekki á óvart þó það illi foreldrum yðar
talsverðar áhyggju.”
Hann hugsaði sig um eitt augnablik, svo
snéri hann sér við og ieit á hana. Allur kalsi
og^glettni var horfin úr svip hans og lát-
bragði en alvara og festa mótaði nú fagra
andlitið hans. Hún horfðist í augu við hann
hlýlega en ákveðin.
“Er þetta fullkominn meining yðar?”
spurði hann.
“Viðvíkjandi foreldrum yðar?”
“Já.”
“Já, áreiðanlega, Jack.’
“Því hefi eg ekki veitt eftirtekt,’ ’sagði
hann eins og við sjálfan sig.
“Eg hefi tekið eftir þvl
Það er nauðsynlegt fyrir
konu að taka alt þessháttar
með í reikninginn, að öðrum
kosti gæti það valdið henni
talsverðum óþægindum —.
Það er ekki ávalt heppilegt
að fylgja tilhneyaeingu sinni,
Jack.”
“Fyrir mig?”
“Fyrir------okkur bæði.
eg vil vexa alveg einlæg gagn
vart þér. Eg held mikið af
þér og eg hefi gaman af að
vera með þér og spjalla við
þig, og það er algerlega mein
laust og þýðingarlaust, að
minsta kosti felur það ekki í sér þá merkingu,
sem fólkið — þv( miður — leggur í samfundi
okkar og eintal. — Það er ekki af því að
það sé neitt öfugt við mig og yður, Jack,
* heldur er það heimurinn sem er heiskur —
fólkið — það er heimurinn. Við verðum að
liggja undir hleypidómum hans og ákúrum svo
lengi sem við lifum í honum — 1—. í alt fall
veit eg að eg verð að gera það.’
“Já, það megið þér gera,’ sagði hann um
leið og hann færði sig nær henni og tók
um hönd hennar. Hann horfði á hönd hennar
hvílandi í sinni, svo leit hann í augu hennar
og sagði:
Robin $ Hood
H,dpM Oats
Betra því það er
“PÖNNU ÞURKAД
Hún leit til hans og
bros lék um varir hennar.
dauft en yndælt
“Þér megið ekki fá mig til þess, Jack —•
Og það eru litlar líktur til þess að eg fái ást
á yður — —. Og þér verðið líka að muna
hvað foreldrar yðar hafa ákveðið. Eg vil
ekki koma óheiðarlega fram gagnvart þeim.”
“Ágætt,” sagði hann stillilega.
Þau fylgdust að heim að húsinu. Þar
skiidu þau og Silvíetta gekk upp í herbergi
sitt og þar fann systir sína sitpandi í stól
við að stoppa í sokka.
“Viljið þér leifa mér að segja foreldum
mínum frá því að eg elski og vilji að þér
giftist mér?”
“Jack! hrópaði hú neins og sært lamb.
“Má eg það?”
“Nei. Það megið þér ekki! -— Jack! Verið
þér ekki þetta dæmalausa flón. Mér kom
ekki í hug að vinskapur okkar snertist á
þennan veg. Eg hafði enga ástæðu til að
ætla það að hug þínum til mín væri þannig
komið, því við höfum ávalt verið svo blátt
áfram — og — þér hafið aldrei fyr tekið um
hönd mína.”
IX Kapítuli
Silvíetta lét sig falla niður í hægindastól
krosslagði fæturnar og vaggaði sér í stólnum
og horfði svo hugsandi út um opinn glugg-
ann. Díana horfði á hana spyrjandi og rann-
sakandi augum en ávarpaði hana þó ekki.
“Jack Rivett hefir biðlað til mín,” sagði
hún kæruleysislega og án nokkurra svip-
brygða.
Díana hló.
“Það barn,’ ’sagði hún.
Hún var kafrjóð í andliti og andardrátt-
ur hennar óreglulegur. Hún reyndi að hlæja
og gera lítið úr þessu en henni mistókst það
algerlega.
“Þér vitið þó vel að foreldrar yðar hafa
hugsað yður annan ráðahag,’ ’sagði hún.
“Já, eg veit það------. En hvernig er það
með yður sjálfa Silvíetta?”
“Með mig? Hvað meinið þér?”
“Getið þér elskað mig?”
“Eg — eg hefi ekki hugsað um neitt í
þá átt — áreiðanlega ekki, Jack. Þér vitið
það sjáifur. Er ekki svo? Þér skuluð aðeins
hugsa ofurlítið til baka um vináttu okkar —
hugs^, yður hve stutt hún hefir varað — og
hugsa yður hve einlæg, falslaus og blátt áfram
hún hefir verið — þér getið ekki fundið þar
nokkurn vott um heitari tilfinningar en þær,
sem venjulegast rikja milli góðra vina.”
“Eg veit það — —. Er þá engin von
fyrir mig?”
“Von? Nei---------. Þér megið ekki spyrja
þannig, Jack-------. Eg elska yður ekki------.
Eg hefi ekki leifi til þess. Og guði sé lof
að eg geri það heldur ekki. Og eg er nærri
viss um að þér elskið mig ekki.heldur — þér
kæri, góði drengur! Það er aðeins góðvilji
yðar og vinsemd gagnvart ungri stúlku--------.
“Eg elska yður Silvíetta------. Þér megið
ekki láta þessi orð mín særa yður. Þetta varð
að ské. Þér þurfið heldur ekki.að hafa neit.t
samviskubit út af því sem eg fer með, Þér
eigið enga sök á því —. Eg —Hann hló
ofurlítið — “eg byrjaði að elska yður undir-
eins, fyrsta daginn, sem eg sá yður-------. Og
— eg er glaður yfir því að þér vitið þetta, svo
skulum við ekki tala um það meira —.”
“Jú, við verðum, Jack! Skiljið þér ekki,
að þér hafið gert mig mjög áhyggjufulla? Og
skiljið þér ekki, að ung stúlka hefir vissar
ábyrgðar tilfinningar þegar ungur og vel
metin maður fær ást á henni? Haldið þér að
hún geti ypt öxlum kæruleysislega og geng-
ið svo að sínum vanalegu hversdagsstörfum
án þess að gefa því frekari gaum?”
Hún stóð upp og horfði á Jack, æst og
alvarleg. %
“Ó, Jack! Jack! Hversvegna gerðuð þér
þetta? Hversvegna gerðuð þér þetta?”
Hann þvingaði sig til að hlæja. “Eg skal
aldrei gera það oftar,” sagði hann. “Eg
lofa yður því að eg skal aldrei framar verða
ástfanginn —- —. Höndin á hjartað!”
Nú gat hún ekki brosað lengur.
“Ef þér verðið ekki þægur,” sagði hann
hótandi, “þá 'læsi eg okkur bæði inni í her-
bergi og syng fyrir yður!--------,’’ En brosið
dó óðara af vörum hans og glettni hans sner-
ist í alvöru. “Eg var asni að kunngera yður
tilfinningar mínar. Þér megið ekki láta þetta
hryggja yður eða valda yður áhyggjum.” Svo
byrti aftur yfir svip hans. Augun tindruðu og
bros færðist um varirnar.
“Reynið þér að vera hughraust, Silvíetta,
þegar frá líður, getið þér ef til vill fengið ást
á mér.”
“Já.”
“Það var heimskulegt!”
Silvíetta svaraði ekki.
“Hvernig kom það — sem elding frá
heiðskýrum himni?”
“Já-------. Eg vissi að honum leist vel á
mig, en mér kom ekki í hug að hann vildi
giftast mér.”
“Þú hefir þá víst ekki í buga að gera
það?”
“Nei.”
“Það væri líka of mikill barnaskapur að
láta slíkt henda sig, sagði Díana.
“Hann er einu ári eldri en eg,” sagði
Silvíetta.
“Já, ©inu ári eldri, en vitsmunalega og
þekkingarlega mörgum árum yngri, og getur
altaf verið að skemta sér. Svoleiðis menn
verða aldrei fullþroskaðir,’ ’sagði Díana.
“Það held eg heldur ekki að hann verði
------. Guð færir sumu fólki þá gjöf.”
“Hvaða gjöf?”
“Endalausa æsku — —. Eg hefi hana
ekki------. En eg hygg að hægt sé að deila
henni.” Hún horfði hugsandi út í fjarlægð-
ina-------. “Eg verð, að mér finst — mörg-
um árum yngri þegar við Jack erum að
gaspra saman.”
“Þú ættir heldur að reyna til að tala
alvarlega við hann og vekja hann til með-
vitundar um skildur sínar í lífinu. Annars
getur það kæra systir — endað með því að
þú gangir í barndóm."
“Eg hefi líka talað alvarlega við hann—
Eg er vakandi,” sagði hún dreymandi.
“Á eg að skilja það svo að samtal ykkar
hafi mótað djúp áhrif á hjarta þitt?”
“Ó, eg veit ekki ennþá,” sagði Silvíetta.
“Þá er hyggilegra af þér að atliuga vel
málið,” sagði Díana. “Þú veist hvað foreldrar
hans ætla sér með börnin sín. Og ef við eig-
um að vera hér áfram þá hygg eg að það
væri skynsamlegra af þér að vera dálítið
sjaldnar ein með honum, heldur en þú hefii’
verið nú upp á síðkastið. Eða heldur þú það
ekki með mér?”
“Eg er sannfærð um það.”
“Annars væri það efalaust bæði hyggi-
legra og heiðarlegra fyrir okkur, eins og nú
er komið, að fá okkur þjónustu annarstaðar,”
sagði Díana stillilega. “Þetta fólk hefir alt
verið okkur mjög ástúðlegt og gott, og við
megum ekki sýna því nein óheiðarlegheit eða
vanþakklæti.”
Silvíetta studdi hönd undir kinn og hlust-
aði á systir sína og þegar Díana lauk máli
sínu, spurði Silvíetta.
“Að hverju leyti væri það óheiöarlegt?”
“Hvað?”
“Að-------Jack skildi opinbera mér ást
sína.’
“Spurðu sjálfa þig. Þú þekkir metnaðar-
girni þessa fólks engu ver heldur en eg”.