Heimskringla - 15.07.1931, Page 6

6 BLAÐSÍÐA
HEIMSKRINQLA
WINNIPEXt 15. JÚLÍ 1931
Sigurdsson, Thorvaldson »
GENERAL MERCHANTS
ÚTSÖLUMENN FYRIR IMPERIAL OIL LIMITED
ROYALITE COAL OIL, PREMIER GASOLINE
TRACTOR AND LUBRICATING OILS
ARBORG RIVERTON HNAUSA
I'hone 1 Phone 1 Phone 51, Ring 14
MANITOBA, CANADA.
Veróníka.
“Ekkert, það getur enginn gert neitt”,
svaraði hann. “Eg ætla að fara undir eins.
Eg hefi bundið í bagga þá muni, e reg verð
að taka með mér og eg get borið. Þér lofið
hinu að vera hér, þar til eg sendi eftir því
__ ef til vill verður það ekki svo fljótt, eg
býst helst við að það verði aldrei”.
Burchett kinkaði kolli og horfði svo á
hann um hríð. Síðan tók hann upp gömlu
leðurpyngjuna sína og lagði hana á borðið.
“Launin yðar”, mælti hann svo.
Ralph gætti að innihaldinu.
“Það er meira en mér ber”, sagði hann
“Hirðið þér það”, mælti Burchett. “Hirð-
ið þér það annars móðgið þér mig. Yður er
þörf á peningum hvert svo sem þér farið. En
eg hefi ekkert með það að gera’ .
Það voru 10-punda seðlar og dálítið af
silfri í pyngjunni. Ralph tók 5 pund úr henni
og var kominn á fremsta hlunn með að skila
henni aftur, en þá snerist honum hugur.
Hann lét þá peninga, er umfram voru, á
borðið, en stakk pyngjunni í vasa sinn.
“Eg ætla að taka hana ef þér viljið leyfa
mér það. Hún mun minna mig á alla vel-
vild yðar við mig — ekki þó svo að skilja,
að eg þurfi neins, er minni mig á hana. Eg
gleymi henni aldrei, Mr. Burchett .
Hann sneri sér við á hæli, til að hnýta
að bagganum og til að hylja sorgina í augum
sér. Svo horfði hann í kringum sig í her-
berginu.
“Það átti að vera hérna hnífur, gamall
kunningi —" mælti hann.
“Eg notaði hann í morgun til að skera
með honum tóbak”, sagði Burchett. Hann
tók svo ofan af arinhyllunni langan sjálf-
skeiðing með dökkum hornkinnum. Á þær
voru grafnir upphafsstafirnir: “R. F. . Hann
rétti Ralph hnífinn, sem gerði ýmist að opna
hann eða láta hann aftur, eins og í leiðslu.
“Þetta er góður og gamall kunningi”,
mælti hann. “Mér hefði þótt leitt að. skilja
hann eftir. Nei! Eg ætla að gefa yður hann,
ef þér viljið þiggja hann”.
Burchett hristi höfuðið. “Þér munuð
þurfa hans með”.
Ralph tók lítinn gyltan prjón, er virtist
verðlítill, upp úr böggli sínum. “Eg vildi að
þér tækjuð við þessu”. mælti hann blátt
áfram. Burchett tók við honum með jafn-
miklum einfaldleik.
“Þér virðist vera þreyttur”, mælti hann.
“Það er best fyrir yður að borða eitthvað og
drekka, áður en þér leggið af stað”.
“Já, eg er þreyttur”, mælti Ralph, “mér
befir liðið illa —”. Hann stilti sig. Hann fékk
sig ekki til að segja jafnvel Burchett minstu
ögn af því, er honum lá á harta.
“Mér líður betur, þegar eg er farinn —
þó að guð viti, að eg hafi verið sælli og
hamingjusamari hér, e neg hefi nokkru sinni
áður verið í lífi mínu!”
Burchett lagaði te, bar það á borð og dá-
lítið af mat með því. Ralph settist niður.
Hann drakk einn bolla af te, en kom ekki
nokkrum matarbita niður. Hann sat lengi
og studdi hönd undir kinn, starði í eldinn
eins og hann væri í þungum hugsunum.
Burchett rauf ekki þögnina lengi vel ,en að
lokum sagði hann f lágum róm:
“Eg býst við, að eg megi spyrja hvert
þér ætlið að fara?”
Ralph hrökk við eins og af dvala, stóð
upp og varp öndinni. “Aftur til Ástralíu
að eg held. Raunar hefi eg ekki ákveðið
neitt um það enn. Mér hefir ekki unnist
tími til þess. Nú ætla eg að fara”. Hann
setti staf sinn í gegnum lykkjuna á bagga-
handinu og rétti út höndina.
“Verið þér sælir”, mælti hann í hásum
rómi.
Burchett greip hönd hans, — hún var
brennheit og titrandi — og leit sorgbitnum
augum á Ralph.
“Mig tekur sárt, að sjá af yður. Þér
hafið fallið mér í geð. En ef þér verðið að
fara, þá verður svo að vera. Eg hefi engan
rétt til að halda yður. Lífsins saga er að
heilsast og kveðjast”. Hann stundi, slepti
hendinni á Ralph og snéri sér að eldinum.
Um leið og Ralph gekk út, snéri hann
sér við og horfði á þetta þægilega herbergi
og þenna hnugna, beygða mann. Síðan gekk
hann leiðar sinnar, en sporin virtust honum
erfið og þung. Hundarnir eltu hann ýlfr-
andi. Hann nam staðar örlitla stund til að
kjassa þá. svo sendi hann þá til baka.
Tunglið var ekki komið upp, en nóttin var
þó heið og björt. Hann fór þrönga stíginn
gegnum skóginn er lá að þjóðveginum. Á
einum stað á veginum, þaðan sem hann gat
séð heim að Court, nam hann staðar, hallaði
sér upp að tré og horfði lengi með brennandi
þrá í augum á þetta mikla hús — þetta
skrautgripaskrín, er geymdi dýrgrip hans.
Hans eina dýrgrip. Hæfur gimsteinn í kórón
ur konunganna. en ekki til þess að vera bor-
inn í baðmullardúks-teyju skógarvarðarins.
Meðan hann stóð þarna bar svo við, að kven-
maður kom að bugðinni á veginum. Það
var Fanny Mason. Henni var litið í áttina
til hans og kom auga á hann. Hún nam
staðar og horfði eins iöngunarfult eins og
hann horfði til Court — svo gekk hún í átt-
ina til hans ,en hún nam staðar af því að
hún heyrði til einhvers annars. Það kom
maður skjögrandi eftir veginum, úr gagn-
stærði átt. Það var umrenningurinn. Hún
sá hann nema staðar er hann kom auga á
háa manninn, er hallaðist upp að trénu. Hún
heyrði, að hann yrti á Ralph með þeirri ó-
svífni, sem ölvuðum mönnuvi er títt.
“Á hvað starið þér, eins og tröll á heið-
ríkju, ungi spjátrungur?”
Ralph er var þannig vakinn af hugsunum
sínum, leit á hann en hélt svo áfram. En
Datway lagði höndina á handlegg honum.
“Hvað liggur yður á” spurði hann með
skipunarróm og vaggaði kollinum. “Það er
eins og þér séuð að fara í langferð!”
“Hugsið um yður sjálfan, drengur minn!
og takið hönd yðar af handlegg mínum”,
sagði Ralph stillilega og hristi höndina af
sér.
“En hvað við erum glensfullir, er ekki
svo?" mælti Datway. “Við höldum að við
séum mestu burgeisar, er ekki svo? Að fara
í lengferð, eða hvað? Berið þér baggann á
bakinu eins og almennilegur umrenningur!
En” — bætti ahnn við og hló sigurhlátri alt
í einu — “hengið mig, ef sannleikurinn er
ekki sá, að þér hafið verið rekinn úr vistinni!”
Hann glápti framan í Ralph með ákafri.
dýrslegri hnýsni.
“Það er engum blöðum um það að fletta.
Eg sé það á yður. Þér hafið verið rekinn
úr vistinni — fleygt út”. Hann hækkaði
raustina og fálmaði höndunum framan í
Ralph. “Það veltur á ýmsu fyrir okkur, nú
er það þveröfugt. Eg er efst uppi í tindin-
um, ofar en yður grunar”.
Ralph hafði haldið áfram, maðurinn elti
hann. Skyndilega snéri hann sér við og
Fanny sá greinilega fölt, skarpleitt andlitið.
Hún varð skelkuð, vildi ekki bíða neins frek-
ar, heldur hljóp hún á braut, en nam staðar
við enda vegarins. Hún bjóst við, að Ralph
myndi ganga framhjá von bráðar.
Ralph horfði alvarlega en ekki reiðulega
á manninn. Hann var ekki í því skapi, að
honum gæti runnið í geð við þennan bjálfa.
“Farið þér leiðar yðar, maður minn, og
látið mig fara minnar leiar", mælti hann.
En þar sem Datway virtist fús á að ausa
yfir hann fúkyrðum, snér ihann af veginum
og gekk inn í skóginn. Datway rak upp
tryllingsegan ölæðishlátur og elti hann. En
Ralph gekk svo rösklega, að Datway hætti
brátt þessari gagnslausu eftirför. Hann sett-
ist á tré til að kasta mæðinni, tók^pípuna upp
úr vasanum og kveikti í henni. eftir marg-
ítrekaðar tilraunir.
“Hann er að fara” ,tautaði hann fyrir
munni sér. “Hverju sætir það? Hefir hinn
pilturinn haft einhver brögð í frammi, hefir
hann verið að losa sig við hann? Ef eg
héldi það — ef eg héldi að unnið hefði verið
bak við tjöldin — þá væri eg kominn í klípu.
Hvers vegna sagði hann aðra nótt? Því ekki
í nótt? Það er verið að leika hér einhvern
leik, og eg kæri mig ekki um, að komast í
klípu. Eg veit ekki, hvort eg vil að þessi
ungi snáði hverfi mér sjónum — enda þótt
eg hati hann — hati hann. Eg held, að eg
verði að athuga þetta alt nánar. Eg skal
líka —!”
Han nstaulaðist á fætur, en datt aftur
niður, fór að draga ýsur og var brátt fallinn
í fastan svefn.
Ralph gekk leiðar sinnar. Alt í einu rakst
böggullinn í tré. Bandið var of langt, svo
að hann tók upp hnífinn til að stytta það.
Meðan hann var að þessu, misti hann hnífinn
úr hendi sér, hann kom við stígvélið hans,
og skoppaði af því eitthvað frá. Ralph leit-
áði að honum ,en smákjarrið var svo þétt,
að þó að hannyþreifaði eftir hnífnum þá fann
hann hann ekki. Hann vissi, að hann mætti
þreifa og leita til morguns, svo að hann gaf
upp leitina. þó honum þætti fyrir því.
“Það hefði verið eins gott, að Burchett
hefði þegið hann”, sagði hann við sjálfan sig
um leið og hann yfirgaf staðin. “Þetta var
elsti vinurinn, er eg átti”.
Fanny beið nokkra hríð við vegarendann.
Svo þóttist hún sjá, að Ralph hefði farið í
gegnum skóginn og þar sem hún var hrædd
við að bíða lengur, ef Datway skyldi koma
auga á hana, gekk hún nauðug heimleiðis.
XIX Kapítuli
Meðan að sorgarþátturinn í lífsleik þeirra
tveggja var leikinn í laufskálanum, hafði
Talbot Denby lokað sig inni í herbergi sínu
og var að reyna að standa augliti til auglitis
við þá fregn, eða þann veru-
leik, er Jim Datway hafði
frætt hann um.
Hann gat naumast enn
komið sér til að trúa full-
yrðingu þessa manns, að í
raun og veru, þá væri þessi
skógarvörður sonur jarlsins
og erfingi. En hann vissi, að
hann varð að standa augliti
til auglitis við þessa staðhæf-
ingu, að hann varð annað-
hvort að bjóða þessum
manni byrginn, er leyndar-
dóminn átti, eða gera samn-
ing við hann.
Að gera samning við
þann mann. er uggaust
mundi hafa hann að féþúfu það sem hann
átti eftir ólifað. Hann hugsaði sér ótal leið-
ir, til að leika á þenna mann, en allar virt-
ust honum þær ófarandi. Aðeins ein leið
virtist vera farandi, það var mútuleiðin. Or-
vingla og órór út af þessu gekk hann fram
og aftur um gólf, þar til kominn var mið-
dagsverðartími. Hann hafði skilið þjón sinn
eftir í borginni, því að hann þögli Gibbon
var ekki í neinu uppáhaldi hjá þjónunum á
Court. Því að þeir voru mannblendnir, og
litu grunsemdaraugum á þögulleik Gibbons.
— Þegar Talbot var í heimsókn á Court, þá
notaði hann sér þjón jarlsins, eða var þjón-
að af ungum og snyrtilegum þjóni.
Hann varð því mjög hissa, er hann eftir
að hafa hringt, sá Gibbon í dyrunum, dauf-
ingjalegan á svipinn og niðurlútan eins og
hann átti að sér.
“Þér heima! Hvað veldur?” mælti Tal-
bot með kaldri ósvífni, sem kemur mönnum
enn ver, en opinskár rustaskapur.
Gibbon leit upp og rétti fram bréf. “Það
kom í morgun, herra, og þar sem á því stóð
“áríðandi og tafarlaust”, hélt eg að heppileg-
ast væri að eg kæmi með það.”
Talbot tók við bréfinu og opnaði það.
Efni þess gerði Talbot súrari á svipinn,
en hann hafði áður verið.
“Eg vildi óska, að þér vilduð hlýða skip-
unum mínum og vera þar sem þér eigið að
vera, þar til sent er eftir yður. Þetta bréf
er alls ekki áríðandi”, mælti hann, ekki reiðu
lega, en með sömu nöpru ósvífninni.
Gibbon varð niðurlútur. Hann hafði gef-
ið andliti húsbónda síns nákvæmar gætur
meðan hann var að lesa bréfið.
“Eg bið afsökuaar, herra”, mælti hann
hljómlausum rómi.
Síðan lagði hann frá sér fötin, er hann
hafði á handleggnum. og fór að skifta um
föt húsbónda síns, eins og ofanígjöfin befði
farið fra mhjá honum athugunarlaust. En
meðan hann var húsbónda sínum til aðstoð-
ar. gætti hann þó stundum í laumi að svip
hans í speglinum, og augnalokin lögðust sí-
felt þéttar og þéttar að augunum og virtust
hylja þau.
“Þér verðið að bíða hér til morguns”,
mælti Talbot kuldalega, er Gibbon ætlaði út
að loknu verki sínu. “Þér virðist ekki vera
velkominn meðal hinna þjónanna, eftir því
sem eg heyri, og mig undrar það ekki. Þessi
bófasvipur á yður kemur upp um yðar innri
mann. Eg undrast stundum hvers vegna eg
get liðið yður. Farið með fyrstu lestinni, og
komið ekki hingað aftur nema því að eins,
að eg sendi eftir yður.”
“Já, herra”, svaraði Gibbon í nákvæm-
lega sama hljómlausa rómnum og áður og lét
sér að engu leyti bregða. Hann draup höfði,
• auðmjúkur á svip, þar til húsbóndi hans var
farinn út úr herberginu. Þá brevttist skyndi-
lega látæði hans. Rauðir dílar knmu fram
í kínnar honum dauflegu augun leiftruðu af
bræði og hann nísti tönnum eins og hann
væri að varna blótsyrðum að komast fram
á varirr sér. Hann stökk undir. eins að bréf-
inu, er Talbot hafði böglað f hendi sér og
fleygt, breiddi úr því og var farinn að lesa
það með ákafri forvitni, er hann heyrði Tal-
bot vera að koma aftur. Hann böglaði bréf-
ið aftur og fleygði því þar sem það hafði leg-
ið og fór að fást við fötin.
“Bréfið?” mælti Taibot.
Gibbon horfði í kringum sig með skyldu-
ræknum fjörleik. Talbot tók bréfið og fór.
“Það var ekki það”, tautaði Gibbon.
“Það var ekki það, en hvað skyldi það geta
verið? Hann var í slæmu skapi áður en eg
kom inn. Hvað er að? Eg hefði gaman af
að vita hvað það væri. Hann er f meiri
kröggum en nokkru sinni fyr. — Eg hefi
aldrei áður séð hann sýna hugleysi. Hvað
geíur þetta verið?”
Hann snéri um öllum vösunum á fötum
Talbots, athugaði herbergið og alt sem í því
var með mikilli gaumgæfni. en þar sem hann
varð einskis vís, var hann enn óánægður.
“Það var örvæntingarsvipur á andliti
honum”, tautaði hann fyrir munni sér. “Eg
hefi setið um hann alla þessa mánuði eins
og köttur um mús, en eg hefi aldrei séð
hann siíkan. Hann var venjulega hörkutól,
en nú kastaði tólfunum. Vegna hörku hans
skal eg komast leftir ^essu. ‘Bctfasvipur!
Bófasvipur!’ Þér vitið lítið um það, Talbot,
hversu oft mig lagar til að hengja yður, er
þér talið til mín og farið með mig eins og
eg væri hundur”.
Talhot fann engan í borðsalnum.
“Hans hágöfgi borðar í sínum eigin her-
bergjum í þetta sinn”, mælti kjallarameist-
arinn. “Og ungfrú Denby hefir höfuðverk
og biður yður að afsaka sig”.
Talbot hneigði höfuðið og létti stórum.
Hann var ekki í þannig skapi, að hann gæti
verið með öðrum. Hann vissi, enda þótt
hann væri afbragðs leikari, að það myndt
hafa orðið erfitt, að vera blátt áfram og glað-
legur, undir hinu hvassa augnaráði jarlsins,
og köldu fjólubláu augunum hennar Vero-
níku.
Han nreyndi að borða, en átti bágt með
að koma matnum niður. En víninu hafðf
hann lýst á hann lét ekki þjónana aðeins
fylla hvert glasið á fætur öðru, heldur teig-
aði hann rauðvínið, er þeir voru farnir. Það
var lítil flaska með konjaki á borðinu, hann
réðst á hana að lokum.
Konjakið kom blóði hans á rót. Hann
hafði verið í versta skapi og dapur í hug,
síðan hann heyrði sögu Datways. En nú
stóð hann upp frá borðum rjóður í kinnum
og fjörgaður. Hann fann hjá sér löngun til
að hitta hann aftur undir eins, að þjarka
við hann, tefla sinni skörpu greind á mótl
sljóleika hans. Hvers vegna hafði hana
stungið upp á, að hitta hann annað kvöld, en
ekki í kvöld? Hvers vegna hafði hann gefið
þessum þorpara tíma til að fleipra öllu fram
úr sér í ölæði hans? Skyldi honum vera það
ókleift að hitta hann í kvöld?
Hann gekk upp á loft til herbergja sinna,
að lítilli stundu liðinni. Hann óskaði þess
ákaft, að hitta Datway undir eins til þess,
að gera samninga. Gibbon var í næsta her-
bergi við Talbot og heyrði hann æða fram
og aftur um gólfið. Alt í einu hljóðnaði
fótatakið og Gibbon sá, með því að gægjast
gegnum skráargatið, að Talbot fór í yfirhöfn
bretti upp kragann og dró húfuna niður fyrir
auSu, ganga síðan fram að dyrunum, opna
þær og skima út.
Þetta var á þeim tíma, er alt þjónaliðið
að öllum jafnaði var í herbergjum sínum í
öðrum enda hússins. Þar sem því Talbot
sá engan á stái. gekk hann gætilega niður
stigann og fór út um bakdyr á húsinu.
Gibbon beið í nokkrar mínútur, svo fór
hann í yfirhöfnina og setti á sig höfuðfatið,
bretti upp kragann og lét höfuðfatið slúta.
Svo læddist hann niður stigann og fór í hum-
átt á eftir húsbónda sínum.
Talbot fór í gegnum kjarrið, stjaidraði ör-
Iítið við og hlustaði. Gibbon nam einnig
staðar. Síðan gekk hann fram með jaðrin-
um á grasflötinni, gekk hratt meðfram girð-
ingunni, sem skildi skemtigarðinn frá þjóð-
veginum. Svo fór hann um Iítið hlið er var
á girðingunni og gekk út á þjóðveginn, er
hann hafði kveikt sér í vindli, og lötraði svo
eftir veginum í hægðum sínum, eins og
hann væri að ganga sér til dægrastyttingar.
Loftið var þykt, tunglið óð í skýjum.
Skyndilega fann Gibbon, að það lagði lykt
af tóbaksreik úr skóginum til vinstri handar.
Húsbóndi hans hafði að öllum lfkindum einn-
ig veitt því athygli, því að hann nam staðar,
og gekk svo hægt og gætilega inn í skóginn
tiT vinstri handar.
Gibbon læddist frá einu trénu til annars
og elti hann. Augu hans glömpuðu eins og
í hreysiketti og varir hans löfðu eins og á
blóðþyrstum rakka.
XX Kapítuli.
Talbot gekk stöðugt á tóbaksltyktina,
ekki beint heldur í ótal hlykkjum. Hann smaug
gætilega á milli trjánna og bar fæturna var-
lega fyrir sig í kjarrinu.