Heimskringla - 14.10.1931, Blaðsíða 5

WINNIPEG 14. OKTÓBER 1931
HEIMSKRINGLA
5. BLAÐSÍÐA
andi vetrar. Við þann áfanga-
stað er margs að minnast, yfir
mörgu að gleðjast, fyrst og
fremst yfir lífinu sjálfu með öll-
um þess yndisleik, og þá sér-
stakalega yfir iþví að hafa lifað,
hafa andað og fundið til. Þá er
yfir samfylgdinni að fagna, sam
leiðinni, yfir smáblöðunum, er
samtíðin hefir safnað sumar-
langan daginn, úr blómknipp-
um þeim, er engill ljóssins varp
aði yfir jörðina; yfir tryggum
vinum, er nær oss hafa verið
staddir, yfir sæmd þeirri, er
þjóð vorri hefir auðnast, yfir
þroska. vits og þekkingar, yfir
hnignun hjátrúar og hleypi-
dóma. Úr geislabrotum þess-
um- byggjum vér brú, yfir
ekammdegið, yfir ófæruna, sem
framundan bíður, og að jöfn-
um dagleiðum ár hvert verð-
ur á vegi vorum — vetrarbraut
alskínandi og minningum stráða
— yfir á næstkomandi sumar
Rögnv. Pétursson.
DÁNARFREGN
Þann 18. september síðastlið-
inn andaðist að heimili sínu í
grend við Oak View, bóndinn
Ólafur FYímann Illugason.
Ólafur sál. var fæddur árið
1865 á Sigríðarstöðum á Langa
nesi í Norður-ÞingeyjarsÝslu.
Foreldrar hans voru Illugi Ein-
arsson og Kristbjörg Sæmund-
ardóttir. Ólst hann upp hjá
foreldrum sínum þar til hann
gat farið að \inna fyrir sér, var
síðan í vinnumensku og flutt-
ist nokkru síðar á Austfirði.
Þar kvæntist hann fyrri konu
sinni Ingibjörgu Ólafsdóttur.—
Þau fluttust til Canada og sett-
ust að í Álftavatnsbygðinni við
Manitobavatn, og þar andaðist
hún eftir skamma dvöl.
1 annað sinn kvæntist Ólafur
Guðrúnu Jónsdóttur, ættaðri úr
Þistilfirði. Bjuggu þau lengst
af í norðurbygðunum við Mani-
tobavatn. Þau eignuðust tvo
syni, sem ávalt hafa dvalið
heima hjá foreidrum sínum, og
eru báðir mannvænlegustu
menn.
Af systkinum Ólafs sál. eru
þessi á lífi: Ólöf, Björg og
Hannes í Winnipeg, og Krist-
leifur í Árborg.
Óltafur var mjög vandaðui
og dagfarsgóður maður, starfs-
maður mikili og góður heimilis-
faðir. Síðustu árin sem hann
lifði, var hann farinn að heilsu,
en var samt sístarfandi meðan
kraftar entust.
Hann var jarðsettur í graf-
reit bygðarinnar þann 22. að
viðstöddum öllum íslenakum
nágrönnum og nokkrum ann-
ara þjóða.
G. Á.
MACDONALD
mun vera sá mest umtalaði
maður Evrópu um þessar mund-
ir. Lofsunginn og svívirtur.
Kunnugir menn herma að
maðurinn sé einn af þeim, er
með einhverjum, svo að segja
dulrænum hætti, finnur á sér
hvaðan vindurinn blæs, hvert
stefnir. Fylgismenn hans trúa
bókstaflega margir á dulræna
hæfileika hans, frekar en eigin-
lega foringjahæfileika.
MacDonald er fæddur í Mor-
ayshire í Skotlandi. Þar lifa
enn á vörum manna munn-
mælasögur um strandhögg norr
ænna víkinga. Þar bera marg-
ar konur norræn nöfn. Þar
ólst MaoDonald upp hjá ömmu
sinni. Hún kendi honum sög-
ur og æfintýri. Er hann stálp-
aðist gleypti hann í sig skáld-
rit Scotts og Dickens. Bjart
vaf yfir skólagöngu hans. Hann
ber enn gullúrið, sem kennari
kans arfleiddi hann að.
Lundúnum kyntist hann, er
hann var þar skrifstofuþjónn.
Hann fekk þar 15 krónur í kaup
^ v^ku. Nokkru seinna varð
bann skrifari hjá stjómmála-
manni einum frjálslyndum. Þá
fekk hann sem svarar 2000
krónum í árslaun. Þá skrif-
aði hann heim til sín, að nú
væri hann orðinn ríkur.
Stjómmálamaður þessi kom
honum í kynni við marga mæta
menn. Hann kyntist Snow-
den, William Morris, Bernard
Shaw o. fl. — Þegar hann
bauð sig fram til þings í
fyrsta sinn, var kvenmaður
einn sendur á framboðsfundina
til þess að trufla hann með því
að leggja fyrir hann ýmsar
spumingar. Hún hét Miss
Gladstone. Þau giftust nokkru
síðar. Hún varð hin besta hús-
móðir. Á heimili þeirra komu
margir merkir menn, svo sem
Shaw, Galsworthy og Oscar
Wilde. Þegar Bretar fóru í
ófriðinn, var í fyrsta sinn far-
ið fram á það við MacDonald,
að hann yrði ráðherra. Hann
neitaði þAd. Sama kvöldið varð
hann LJoyd George samferða
heim. Þegar þeir komu til
Temsárbakka, staðnæmdust
þeir og hlustuðu á Big-Ben slá
miðnæturslögin. Þá varð Mac-
Donald að orði: “Þarna rann
út eitt tímabil í sögunni — nú
byrjar annað”.
Á ófriðarárunum var í Eng-
landi talað um MacDonald með
fyrirlitningu, því hann var al-
gerlega mótfallinn því, að Bret-
ar tækju þátt í ófriðnum. “Ó-
friðurinn kemur okkur ekki
við’’, sagði hann. “Þeir þarna
á meginulandinu Ailja breyta
landamæralínunum. Þeir um
það. En við eigum ekki að
skifta okkur af því. Allra síst
getum við verið bandamenn
Rússa”.
En MacDonald náði ajftur
hylli. Ræðusnild hans jók vin
sældir hans. Oft sækir hann
samlíkingar sínar í hinar klass-
ísku bókmentir. Það er fáum
lagið sem honum, að draga
upp myndir í ræðum sínum,
svo áheyrendur sjá atburðina
ijóslifandi fyrir augum sér. Rit
hans bera sömu einkenni og
ræður hans. Stíll hans hefir
einkennilegan draumsæisblæ.
Oftast nær slær hann snögg-
lega botninn í það, er hann
segir, eða ritar. Það er eins
og hann tapi þræðinum —
og hugur hans hvarfli þá út um
heima og geima.
—Lesb. Mbl.
NÝTT KRABBAMEINSPRÓF.
Svo er sagt, að hollenskur
lænkir, Dr. Bendien í Zeist í
Hollandi hafi fundið nýja að-
ferð til þess að þekkja krabba-
mein. Hann rannsakar blóð
sjúklingsins og notar aðallega
litrófssjá (spektroskop) til þess.
Það er nú ekki nýtt að heyra
slík tíðindi að fundið sé eitt-
hvert “próf’ til þess að þekkja
krabbamein, en öll hafa þau
reynst illa til þessa. Eigi að
síður vildu enskir krabbameins
fræðingar vita vissu sína um
þetta nýja þróf, tóku blóð úr
38 mönnum (af þeim höfðu 5
krabbamein) og sendu einn af
sínum mönnum með sýnishorn-
in af blóðinu til Bendien. Vissi
sendimaður ekki neitt um það
hver sýnishorn væru úr mönn-
um með krabbamein og hver
úr mönnum með aðra sjúkdóma
eða úr heilbrigðum. Var hann
viðstaddur meðan Bendien rann
sakaði öll sýnishornin. Þóttist
hann finna að 6 þeirra væru
úr krabbameinssjúklingum.
Þegar úrlausn Bendiens kom
til Lundúna reyndist hún keip-
rétt hvað 5 krabbameinssjúkl-
ingana snerti. Við síðari rann-
sókn kom það einnig í ljós, að
sjötti maðurinn, sem Bendien
taldi hafa krabbamein, hafði
líka slíka meinsemd!
Erlendis hefir þessi fregn flog
ið um alt, sem vonlegt er, því
mikitl sigur vær það, ef próf
þetta reyndist áreiðanlegt. Þó
telja læknar að miklu fleiri
tilraunir þurfi að gera til þess
að skera úr því. —Mbl.
ÞJÓÐBANDALAGIÐ
Genf 11. sept.
Frést hefir, að fulltrúar Dan-
merkur , Þjóðbandalaginu ætli
að bera fram tillögu þess efnis,
að allar ríkisstjórnir fallist á að
öllum vígbúnaði verði hætt á
meðan afvopnunarráðstefnan
stendur yfir.' Búist er við, að
meiri hluti þeirra þjóða, sem í
Þjóðabandalaginu eru, muni fall
ast á tillögu Dana. —Mbl.
Rvík. 19. sept.
Eldsvoðj á Hólmavík. Að
kveldi 17. þ. m., eftir hátta-
tíma ,kom upp eldur í húsum
kaupfélagsins á Hólmavík.
Kviknaði út frá rafmagnsþræði
í íbúð kaupfélagsstjórans, Sig-
urjóns Sigurðssonar. Vindur
var hraðhvass af suðvestri, svo
að eldurinn læsti sig um húsin
á svipstundu, og björgun reynd
ist ókleif, t en hitt tókst, að
hindra frekari útbreiðslu elds-
ins um þorpið. Öll hús félags-
ins brunnu nema eitt, sem er
á öðrum stað, ennfremur mest-
allar vörubirgðir þar, þ. á. m.
80 sekkir ullar og mikið af
fiski. Úr íbúð kaupfélagsstjór-
ans varð engu bjargað nema
lítilsháttar af rúmfatnaði, og
slapp fólkið með naumindum
út á náttfötum einum. — Húsin
sem voru úr timbri, voru vá-
tryggð, sömuleiðis útlendar
vörur, en innlendar vörur óvá-
tryggðar. Innanstokksmunir
kaupfélagsstjórans voru óvá-
tryggðir. Afleiðingar eldsvoðans
eru því mjög tilfinnanlegar bæði
fyrir félagið og kaupfélagsstjór
ann.
JÁRNÖLD HIN NÝJA.
Rousseau hefir deilt sköpum
annara mikilmenna um það að
verða faðir einnar hinnar líf-
seigustu bábilju, er nú þjáir
hugi mannanna, og kvað þó
áður meira að þeir reimleikum.
Því að vísdómur spekinganna
verður fáfræði og meinloka, ef
hann nær að varðveitast fram
á þá tíð, er félagsleg þróun
hefir ekið málefnum manna
yfir á vettvang, er spekingur-
inn taldi utan endimarka verald
ar. Má þá svo fara, að það,
er eitt sinn var lausnarorð á
vörum frumherjans, verði kerl-
ingabók og afdala-hjátrú, sem
tröllríður mannlegar sálir.
Rousseau á að hafa sagt við
tildurmenni samtíðar sinnar:
“Hverfið aftur til náttúrunnar!”
Og vel má ætla, að þau hafi
haft gott af þessari frómu ráð-
leggingu. Hinu hefir hann að
öllum líkindum ekki órað fyrir,
að þaðan af yrðu þeir, er mold-
ina yrkja, taldir blóm og sómi
þjóðanna öðrum fremur — úr-
valið, sem geymdi siðgæðis
þeirra og manndóms. Sú hefir
verið trú manna, að lífsmeiður
þjóðanna ætti rætur sínar í
sveitunum. í löndum, sem eru
eftirbátar annara í framkvæmd-
um og starffræðilegum vís-
indum, er þessu trúað enn.
En samtímis gerast þau
hroðalegu undur, að mannfólk
ið streymir úr sveitunum til
borganna. Og það ekki ein-
ungis hér á landi, heldur alls
staðar í heiminum. En með
því frjálslyndi, sem ríkir í
félagslegum efnum hér á landi,
er það alt of mikill persónu-
legur háski að halda því fram,
að moldarflóttinn á íslandi eigi
sín félagslegu rök, er ekki verði
hamin með trylliráðstofunum,
til þess að út í slíkt verði farið
hér. Eg ætla því að seilast
svo langt til dæmis, að síður
sé Ulúðay von.
Bændalýð Bandaríkjanna
fækkaði um 598 þúsundir árið
! 1928. Þeim fækkaði enn sýnu
méira hin næstu tvö ár. Og
þeim á eftir að fækka enn þá
meira en nokkru sinni fyr, með
því að það hefir verið reiknað
út með nokkurn veginn vissu,
að það þurfi að eins 15% af
íbúatölu Bandaríkjanna til þess
að framleiða mat, í stað 25%,
er nú stunda þá iðju. Og það,
sem út yfir tekur, er það, að
ekki verður líft við matarfram-
leiðsluna, fyrri en henni verð-
ur annað af þessum 15%, að
óbreyttu þjóðskipulaginu, sem
amerískum hollvættum er treyst
til að varðveita með aðstoð
guðs. Þetta þýðir, að tíundi
hver maður hinnar “voldug-
ustu” þjóðar í heimi er dæmd-
ur til þess að flosna upp og fara
á mölina, af því að amerískur
matur verður ekki að skað-
lausu seldur ódýrar en sá, er
framleiddur er í öðrum hlutum
veraldar. Þess vegna kemur
það óneitanlega dálítið hlálega
við eyru, þegar verið er að
vanda um við vesalings æsku-
lýðinn í sveitunum fyrir það, að
hann hverfur til borganna, í
stað þess að ílendast í sveit-
inni við mjög raunveruleg bág-
indi og mjög ímyndunarkenda
og reikula vissu um, að það
sé fórnarstarf í þjónustu sið-
gæðis og menningar að lepja
dauðann úr skel þar, fremur
en í sóti og vélaþvargi bæj-
anna.
Hér er þá komið að því, að
athuga verður, hvort útfirið úr
sveitunum hrapi einhverjum
þeim verðmætum í hættu, er
menning þjóðanna stendur á,
rítsmunaþroska þeirra, mann-
dómi eða síðgæði. Þykir ýms-
um sem alt beri þetta til ófarn-
aðar, og hefir þeirra gætt mest
hgr á landi. Hefir sumum
farist svo ófimlega sókn og
vörn, að kalla má, að góðlát-
legt bros hafi orðið andsvar
það, er alþýða manna galt við
umvöndunum þeirra. Þetta á
einkum við um málsvara þess
siðgæðis, er sveitalífið eitt fái
þróað. Yfirburðir sveitanna
um þroskun manndóms og vits
muna hafa átt sér miklu skel-
eggari formælendur, er veitt
gátu skoðunum sínum braut-
argengi úr skjóli virðulegra
embætta og hárra metorða í
lærdómi. En alt hefir komið
fyrir ekki. Fólkið hefir rifið
sig upp af torfunni, þrátt fyrir
aðvaranir prófessora og pré-
dikara. Þeim hefir farið stór-
um fjölgandi, hér sem annars
staðar, er telja þetta hærra
siðgæði sveitalífsins aflóa hjá-
trú. Munurinn sé einkum fólg-
inn í því, hve miklu opinskárri
borgarbúinn sé um viðhorf sín
við öllu, er að siðgæði lýtur,
og óháðari í skoðunum.
Aðrir hafna öllum mun á
siðgæði sveita og borga, en
af öðrum orsökum. Þeir segja
sem svo: Borgarbúinn lætur
eftir skemtana- og nauta-hvöt
sinni, án þess að gera sér neina
rellu út úr því, hvorki við um-
hverfi sitt eða samvizku. í
stað þess hættir sveitamönnum
til að gera sér forboðna hluti
fremur að íhugunarefni og um-
ræðu en athafna. Hugir þeirra
eru því einatt fullir af ófull-
nægðum löngunum og kot-
ungslegum hneykslunum. Og
af þessu tvennu er síðari villan
tvímælalaust argari hinni fyrri.
En annars er allur slíkur
samanburður löngu úreltur.
Héðan af verður hann aldrei
annað en glíma við ástæður,
sem heyra fortíðinni til —
gestaþraut fyrir hugi, sem
gliðnað hafa úr tengslum við
samtíðina. Vélaöldin hefir rutt
úr vegi öllum hindrunum þess,
að hugmyndir og siðir fari
samtímis um þjóðlönd og álf-
ur. Hún hefir fært ilíkami
sveitamanna í milljónum inn f
borgina, en með miklu meiri
hraða hefir hún gróðursett
borgarhyggjuna, borgarsálina, í
sveitinni. Til dæmis hafa kvik
myndir fært meira samræmi f
klæðaburð manna, látbragð,
venjur og smekk en nokkurt
annað tæki, er mann hafa not-
að. Og þar er það borgin, sem
mælir fyrir lögum, sveitin, sem
hlýðir. Útvarpið flytur sömu
söngva og ræður út um eyjar
og andnes eins og þær, er sam-
tímis hljóma á heimili borgar-
búans. En borgin leggur til
alt efnið. Það eru hennar sjón-
armið, hennar skoðun, hennar
tízka, hennar mál, sem flæðir
yfir bygðirnar og verður *hug-
unum það, sem þeir gera sér af
hversdagsföt og skartgripi. En
þetta þýðir það, að nesjaheim-
ilið hefir mist alla aðstöðu þá,
er það áður hafði, til þess að
orka á siðgæði og almennings-
álit. Dalbúinn er orðinn inn-
flytjandi. Þetta er úrslitaor-
ustan, sem menning hinnar
nýju járnaldar er að heyja við
frumrænni lifshætti. Og um
leið og hún jafnar við jörðu
gömlu híbýlin og reisir önnur
ný, nemur úr höndum manna
þúsund ára gömul verkfæri og
knýr þá til nýrra starfshátta,
mylur hún siðaskoðanir þeirra
undir hrömmum sínum og
kennir þeim ný lögmál hugsun-
ar og hegðunar, nauðugum,
viljugum.
Hér breytir það engu, hvort
þessi þróun veldur oss fögnuði
eða áhyggju, hvort vér vænt-
um af henni viðreisnar eða tor-
tímingar einhverju þrí, er vér
unum. Hér er um það eitt að
ræða, hvort vér höfum hug-
rekki til þess að kannast við
staðreynd . Skapendur þeirra
siðgæðislögmála, er vér höfum
kallað vor, hugsuðu á sveita-
manna vísu og að þeirrar ald-
ar hætti, er ekki kunni grein á
nytsemi járns, aðra en þá, að
sverfa mátti í það egg. Hinn
hebiiesk-kristilegi siðalærdóm-
ur þróaðist með bændajþjóð,
sem lifði á jörðum stórra eyði-
marka. Það er afarmikið vafa-
mál, hvort lögmálið frá Sinai-
fjalli hrekkur til þess að vera
siðferðileg mælisnúra manna,
sem lifa í þröng og skarkala
stórborgar, og ákaflega hæp-
ið, hvort yndisleikur galileiskr-
ar náttúru, sem speglast í hug-
arástandi þeirra manna, sem
greint er frá í hinni helgu bók.
getur orðið þeim að verulegu
liði, sem eru þrælar athafna-
lífsins í sótugri iðnaðarborg.
Þar eru komin upp ný hugðar-
efni og vandamál, sem hafa
gert prestaþrætur og heimspeki
legar bollaleggingar lærðra
manna að fremur ólystugu
hugarfóðri. Og höfuðprestar
borgaralegrar nýmenningar í
Reykjavík, þ. e. eigendur hinna
stóru veitingahúsa, hafa svarað
þessu fyrir sitt leyti og æsku-
lýðsins, með því að fá sér marg
og hálf-trúarlegu klúbba-kjaft-
svo að rauðar og grænar eld-
flugur trítla þar á öllum veggj-
um samtímis því, að notalegt
rökkur hvílir yfir hinni danz-
andi kös.
Fyrir nokkrum árum kvað
mikið að borgaralegri mærð
og hálf-trúarlegu klúbba-kjaft-
æði, sem leit hönd guðlegrar
forsjónar í hverju nýju einka-
leyfi, sem skrásett var, og dýrð
leg fyrirheit í hverjum kíló-
metra, sem aukið var við stund-
arhraða járnbrauta og skipa,
og sigurhrós mannvitsins í
hverri hæð, sem tildrað var
ofan á skýjaskafana, og fyll-
ing tímans í flugvélum og tal-
myndum. Þetta var á meðan
menn höfðu ekki gert sér ljóst,
hve nærri járnöld hin nýja
myndi ganga fornum háttum.
Það var afdrep hugans þeim,
sem ekki orkuðu að hafa andleg
hamskifti um leið og þeir skiftu
h’f9háttum.
Nú upp á síðkastið verður
vart allmikillar andúðar gegn
þessari stefnu. í veizlum og
samkvæmum er það nú alltítt,
að konur manna, sem tekjur
sínar hafa af iðjurekstri, harmi
það mfeð sárum kveinstöfum og
rómantískum andvörpum, hve
vélamenningin steingeri sálir
mannanna, hve vélaframleiðslan
setji eyðiblæ og verksmiðjusvip
á heimilin, í stað heimilisiðnað-
ar og persónlega mótaðrar
fegurðar, er áður prýddi þau.
Eiginmenn þeirra taka að jafn-
aði undir þetta og gefa “and-
legum” fyrirtækjum dálítinn
skilding, þegar vel lætur í ári
og hlutabréf gefa sæmilegan
arð. Og blöðin éta þetta eftir.
Ef marka skyldi ræður þessa
fólks, þá væri svo að skilja,
að vélarnar hefði drepið frum-
leik og fegurð og persónulega
starfsmöguleika fyrir yfirstétt-
inni. Og þó eiga þessar konur
það venjulega framleiðslutækj-
um og gasvélum að þakka, að
þær hafa tíma og fé til þess að
velta vöngum yfir slíku, í stað
þess að standa við þvottabal-
ann eða hræra í pottinum.
Vélaöldin hefir heldur ekkí
gert verkamanninn að þræli,
fremur en áður var hann. Hann
hefir alt af borið ok á hálsi
og viðjar á höndum. Fyrrum
var hlutskifti hans réttleysi,
gerræði og skortur; nú býr
hann við lág laun, heilsuspill-
andi fbúðir, skort á hollustu á
vinnustöðvum — og atvinnu-
leysið, sem herjar þjóðfélögin
eins og banvæn pest. Þetta
eru ægilegar staðreyndir í aug-
um þeirra, sem skilja. Véla-
menning! andvarpar borgarinn
og hristir höfuðið. Til þess
að draga hugi alþýðu frá stétta
baráttunni þvaðrar hann sýknt
og heilagt um mein og böl
velamenningarinnar. Þessir sí-
feldu kveinstafir leiða menn
sem ekki hafa sögulega þekk-
ingu, til þess að trúa því, að
Aerkamenn fyrri alda hafi ver-
ið hamingjusamir starfsmenn
og frjálsir allra athafna sinna.
En þegar vér minnumst átt-
hagafjötranna, fógetakúgunar-
innar, réttarfarsins og annara
félagslegra glæpa, sem viðhald-
ið var á grundvelli þeirrar fá-
fræði, sem ríkti í starfsháttum,
þá verður oss það alveg ósjálf-
rátt að blessa alla hina miklu
uppfinningamenn, sem frelsara
allra þræla jarðarinnar. Lang-
samlega minstur hluti þeirra
hefir enn þá hlotið það frelsi.
En vélin táknar í insta eðli
sínu ekkert annað en það, að
torfærum er rutt úr vegi og
byrðum létt af herðum þeirra,
er strita. Hún táknar frelsis-
möguleika, sem engin kynslóð
ánauðugra manna hefir fjrrri
átt. Hún er tæki starfsmanns-
ins til þess að sigrast á skorti,
kúgun og undirlægjuhætti, sem
á að veita honum kost þess að
sinna persónuleika sínum og
þroska, forða lífi hans frá því
að verða blint og meiningar-
laust strit fyrir kröfum munns
og maga.
Að vísu má með sanni segja,
að hagur lista, vísinda og fag-
urra menta sé bágborinn hjá
oss ' eins og öðrum útkjálka-
þjóðum. Og þó hefir vélaöld-
in skapað skilyrði þess, að ekki
þurfi framar að tjóðra snilling-
inn við plóg, né gera afburða-
skáld að illmenni og þjóf í af-
dalakoti.
Hin nýja járnöld er enn þá
eins og barn í reifum, óráðin á
svip, en með fyrirboða tröll-
aukins vaxtar og óhemjandi,
lífs í öllum dráttum. Máttur
er sú nornagjöf, er hún hlaut
f vöggu. Og gagnvart þess-
um máttarauka, sem kominn
er inn á svið mannlegrar lífs-
baráttu, standa menn enn þá
ráðalausir og blindir í álaga-
ham gamalla hugmynda um
rétt og rangt. Sú kynslóð,
sem kent hafði verið, að neyta
skyldi brauðs í sveita síns and-
lits, sveltur eins beiningamaður,
þegar sá máttur kemur til sög-
unnar, sem lyltir stritinu af
herðum hennar, ekki fyrir þá
sök, að ekki sé nógur matur til,
heldur vegna hins, að hún kann
ekki að neyta hans nema með
svitann á brám.
Frh.
—Iðunn. 1