Heimskringla - 14.10.1931, Síða 6

f. BLAÐSÍÐA
HEIMSKRINCLA
WINNIPEG 14. OKTÓBER 1931
Veróníka.
Það varð ys um salinn. Menn horfðu
af einum á annan. Talbot rendi augunum
að dyrunum, er dómendurnir komu inn um,
eins og hann væri að hugsa um að laumast
burt. En hann hætti við það og var kyr.
“Þér voruð þá ekki í neinni vist? Sögð-
luð þér skyldmennum yðar, að þér færuð í
yðar eigið hús?” *
“Nei”, heyrðist af skjálfandi vörum henni.
Selby þagnaði. Hann vissi að hann var
í aðsigi með að fletta ofan af sögu syndar og
emánar. En hann varð að gera það. L.íf
ekjólstæðings hans var í veði og það var
hún, sem varð að koma fram með sannleik-
ann.
“Þér voruð ekki nógu efnaðar til þess að
eiga sjálfar hús — hver leigði það nú handa
yður?”
Hún huldi andlitið í höndum sér og grúfði
sig niður yfirkomin af blygðun.
“Ó, eg þarf ekki að segja frá því, eg þarf
þess ekki!” stundi hún.
“Þér verðið að svara”, mælti hann frem-
ur hörkulega. ‘‘Þér bjugguð í þessu húsi í
St. Johns Wood sem húsmóðir, hver var —
húsbóndinn?”
Það ríkti djúp þögn í salnum. Ekkert
heyrðist nema andardráttur múgsins.
“Jæja, segið okkur þetta í snatri”, mælti
Selby. “Því fyr sem þér svarið, því fyr fáið
þér leyfi til að fara. Bíðið við. Ef dómar-
arnir leyfa getið þér skrifað nafn mannsins”.
Dómararnir réðu ráðum sínum, sem
snöggvast. Svo mælti Saintsbury lávarður:
“Vér álítum, að það sé nægilegt”.
Henni var fenginn pappírsmiði og ritfæri
látið í skjálfandi hönd hennar. Hún rendi
augunum einu sinni til Talbots og reit svo
nafnið. Blaðið var svo afhent Selby.
Hann lét ekkert á sér sjá meðan hann
las nafnið. Hann leit ekki upp, en augu hans
tindruðu líkt og er Fanny nefndi “St. Johns
Wood” og varir hans lágu fast saman. Svo
rétti hann pappírsmiðann til dómaranna. Þeir
grúfðu sig yfir blaðið, litu svo hver á ann-
an og svo til Talbots. Það var steinhijóð í
tvær, þrjár mínútur. Þá rauf Selby Þögnina:
“Þér sverjið, að þetta sé nafn mannsins?”
Fanny hneigði höfuðið.
“Hvers vegna yfirgáfuð þér St. Johns
Wbod?” mælti Selby.
Hún svaraði með grátstaf í rómnum:
“Við — við urðum ósátt. Hann — hann
sagði mér, að hann væri orðinn leiður á mér.
Hann bauð mér peninga, en eg vildi ekki
þiggja þá. Eg hafði svolítið af peningum
sjáif og eg leigði mér herbergi í veitingahús-
inu, er þeir fundu mig í. Ó, eg hefi sagt yður
alt. Leyfið mér að fara! Leyfið mér að
fara! Taibot veit, að þetta er satt!”
Óafvitandi hafði hún nefnt nafn hans.
Múgurinn komst á hreyfingu, hann gekk eins
og í bylgjum. Augu allra störðu á Talbot.
Hann reis á fætur náfölur.
“Mér skilst, að stúlkan hafi skrifað nafn
mitt á pappírinn”, mælti hann hægt og fyr-
irlitlega. “Eg ætla ekki að neita þessum á-
burði. Það er ekki í fyrsta sinn að lauslát
hvendi reyna að hylja sig í skjóli saklauss
manns”.
Andlit Fannyar logaði af ákafri gremju.
“Dirfist hann — dirfist hann að neita
því?” hvæsti hún í eins mikilli undrun sem
gremju. “Hann veit, að þetta er alt satt!
Hann taldi mig á, að fara með sér, hann hét
mér — og eg trúði honum, trúði honum! Það
er sannleikurinn í því!” — Hún snéri sér að
Seiby og dómurunum með spentum greipum.
‘‘Horfið á hann, horfið í andlit honum! Það
var Talbot Denby sem fór með mig á burtu!”
Múgurinn þrengdi sér í áttina til hans og
tautaði ógnunaryrði, því að Fanny hafði ver-
ið fegursta biómarósin í sveitinni og notið
þar mikillar hylli. Og margir ungir menn
voru þarna viðstaddir, er gengið höfðu eftir
henni með grasið í skónum. Er þeir litu af
henni á hann mintust þeir hennar sem fag-
urrar, glaðlyndar stúlku, og núna —
Ralph horfði alvörugefinn á þetta. Svo
leit hann alt í einu til Veroníku. Hún skildi
augnaráðið, stóð hljóðlega á fætur og gekk
inn í vitnastúkuna, tók Fanny við hlið sér
og leiddi hana út úr salnum.
Jarlinn huldi andlitið f höndum sér. Dóm-
aramir störðu fram fyrir sig með viðbjóð og
gremju í sérhverjum andlitsdrætti. Talbot
leit í kringum sig ýrður á svip, ypti öxlum
og gekk svo út um einkadymar.
Nokkrir af hópnum leituðust við að kom-
ast út um dyraar um leið, en lögregluþjónn
vamaði þess. Það varð ys og þys um
salinn. Svo þagnaði hann og yfirheyrslunni
var haldið áfram.
Burchett var leiddur inn í stúkuna til
þess að sanna fund hnífsins. önnur sönnun-
inn var borin fram, en Selby gaf því lítinn
gaum. Hann sat í þungum hugsunum. Hann
hrökk við er kallað var til hans: “Kallið þér
nokkurt vitni fram, Selby?”
“Já, ungfrú Veroníku Denby”.
Jarlinn hrökk við og roði þaut upp í
kinnar honum. Áheyrendurnir færðu sig nær
og höfðu nú gleymt framburði Fannyar og
Talbot Denby. Þeir horfðu áfjáðir til vin-
stúlkunnar og stóðu á öndinni.
Það varð örlítil bið. Svo gekk Veroníka
inn í salinn og fór inn í stúkuna. Hún hafði
farið með Fanny til móður hennar • og beðið
hana um fyrirgefningu henni til handa.
Hún var fölleit. En aldrei hafði hún ver
ið jafn fögur í augum áhorfendanna sem nú
er hún stóð þarna og bar vitni fyrir þann
mann, er hún unni. Augu hennar, ástúðleg
hrein og skær liðu um salinn, svo staðnæmd-
ust þau hjá Ralph. Hún horfði á hann hug-
rökk og brosti svo ástúðliega til hans, að
tárin komu farm í augun á margri konunni,
er viðstödd var.
Ralph horfði ástúðlega á hana aftur, en
það lýstu sér mótmæli í augnaráðinu.
Hann hafði verið þessu mótfallinn. En er
hún var nú kominn þarna fram, þá fann hjarta
hans til ánægju og stolts hennar vegna.
Það var djúp þögn í salnum. Selby
mælti blíðlega, en eins og utan við sig: ‘‘Ung-
frú Denby, þér vissuð, að fanginn fór skyndi-
lega í burt frá Court og, eftir því sem borið er
fram, án sérstakrar ástæðu. Eg vil ekki
spyrja yður neinna spurainga, en láta yður
koma fram með framburð yðar sjálfa. Þér,
eins og hin vitnin, eruð eiðsvarin til að tala
sannleikann og ekkert annað”.
“Já”, mælti hún í lágum en mjög gneini-
legum róm. Svo sagði hún frá því, er gerð-
ist í laufskálanum. Rödd hennar var þrung-
in af ást og innileik.
“Og Denby lávarður”,—múgurinn hreyfði
sig skyndilega við þessi orð: ‘Denby lávarður’
—“lofaði að fara burt af Court er jarlinn
hvatti hann til þess?”
“Það gerði hann”, svaraði hún. “Hann
breytti göfugmannlega ,eins og hann ætíð
hefir gert og ætíð mun gera!”
Það heyrðist fagnaðaróp og kvenrödd
hvísla: “Hún elskar hann í sannleika, hún ung-
frú Veroníka. Það er deginum ljósara”.
Veroníka heyrði orðin og roði færðist yfir
andlit henni. Svo leit hún í áttina, er hún
heyrði málróminn koma úr og ástúðlegt bros
skein úr augum henni, er jafnframt lýsti
stolti.
“Eg verð að spyrja yður annarar spum-
ingar, ungfrú Denby. Voruð þér úti nóttina
sem morðið var framið, nóttina sem Denby
Iávarður fór frá Court?”
“Já, eg var úti þá nótt”, svaraði Veroníka
en dálítið hissa á svipinn. /
“Hvað voruð þér að gera?” mælti hann.
Roðinn færðist aftur yfir andlit henni.
“Til að hitta Ralph — Denby lávarð”, mælti
hún.
‘‘Til þess að hitta hann — hvers vegna?”
“Til þess að segja honum, að eg gæti ekki
verið áfram á Court ef hann færi. Til —
til” — hún kom fyrst ekki upp orði, svo hélt
hún áfram — “til þess að biðja hann að
eiga mig og fara með mig með sér”.
Aftur heyrðist ánægjukliðurinn og sama
konan og áður mælti: “Þetta er hugrökk
kona. Hún yfirgaf ekki unnusta sinn!”
“Þögn”, var hrópað, en augu Veroníku
hvarfluðu aftur til konunnar.
“Sáuð þér hann ekki?” spurði Selby.
“Nei — hann var farinn”.
‘‘Og þér yfirgáfuð Lynne Court morguninn
eftir?”
‘‘Já, það gerði eg”, mælti Veroníka.
“Hvers vegna?”
“Vegna þess að eg gat ekki fengið af mér
að lifa óhófssömu lífi meðan hann var að
berjast fyrir tilverunni”.
“Og þér funduð hann?”
“Er hann var að bjarga litlu barni úr
eldsvoða, og stofnaði um leið lífi sínu í hættu.”
Aftur heyrðist kliðurinn, en hann var
þaggaður niður.
“Enn ein spuming að lokum”, mælti
Selby og varð nú skyndilega alvörugefinn.
“Sáuð þér nokkurn þessa nótt?”
“Já”, svaraði Veroníka með spyrjandi
augnaráði. Hvers vegna spurði hann þessa?
‘‘Hvar?”
“Milli versturskógarins og hússins”.
“Hver var það?” spurði Selby. Hann
hallaði sér áfram og leit hvössum augum til
dómarabekkjanna. Veroníka leit þangað er
Talbot hafði setið.
“Það var Talbot Denby”.
Selby hneigði sig fyrir henni sem tákn
þess, að hún mætti fara. Svo sneri hann sér
skyndilega til dómaranna.
Þjónninn endurtók nafnið hátt. Múg-
urinn heyrði það. Lögreglu-
þjónninn við dyrnar kallaði
það svo að Talbot sjálfur gat
greint það, þar sem hann stóð
fyrir utan dyrnar á einka-
inngangi dómaranna. Hann
kiptist við og fölnaði. Hann
snéri sér hálfvegis við eins
og hann hefði í hyggju að
hlýðnast kallinu. En eins og
gripinn af snöggum ótta,
snéri hann skjótlega á braut.
Er hann kom fyrir eitt horn
hússins sá hann vagninn frá
Lynne Court standa þar.
Hann staulaðist inn í hann.
RobinHood
FIvOUR
Úr þessu mjöli fáið þér
stærri brauð
“Akið til Court”, mælti -----------------
hann við þjóninn.
> Ekkert svar heyrðist hvernig sem kallað
var. Loks ávarpaði Greiy dómarana:
“Talbot finst ekki”.
“Eg æski þess, að fanginn sé sendur aftur
í fangelsið”, mælti Selby skjótlega.
Saintsbury lávarður hneigði höfuðið.
Veroníka gekk þá til Ralphs. Fólkið vék
úr vegi. Hann rétti hendurnar niður til henn-
ar og hún greip þær.
“Þú ættir ekki að vera héraa, þá ættir
ekki að vera hérna!” tautaði hann fyrir
munni sér um leið og hann var leiddur á
burt.
* XXXII. Kapítuli.
“Akið nú hratt”, mælti Talbot við öku-
manninn. Tabot reyndi að ná valdi yfir
sjálfum sér. Hann sá, að hann hafði farið
óviturlega að ráði sínu, þar sem hann hafði
ekki farið aftur inn í dómsalinn, en flúið eins
og — eins og glæpamaður. En nú var um
seinan að snúa við.
Talbot varð að komast heim og fara svo
til London. Hann gat fundið upp ástæðu
fyrir þessari snöggu burtför. 1 London myndi
honum vinnast tími til umhugsunar og mæta
hættunni.
Er öllu var á botninn hvolft, þá var engin
hætta á því, að sannleikurinn kæmist upp.
Hann myndi lifa það, að sjá Ralph Farring-
ton hengdan.
Hann stökk í snatri út úr vagninum og
hljóp upp á loft. Þar mætti hann Gibbon.
“Eruð það þér, Gibbon?” mælti Talbot.
“Útbúið farangur minn og útvegið vagn —
lokaðan vagn — til þess að aka okkur til
járnbrautarstöðvarinnar. Eg hefi fengið boð
um, að koma til borgarinnar í — í mikils-
varðandi erindum”.
“Já, herra”, svaraði Gibbon. “Það fer
engin lest 'fyr en kl. hálf fimm, herra”,* bætti
hann við.
“Hlýðið skipun minni”, mælti Talbot
hörkulega, “og verið fljótur! Þér komist ekk-
ert úr sporunum” .
Gibbon horfði á eftir húsbónda sínum en
lötraði svo niður stigann. Litlu síðar heyrði
Talbot, að hann var farinn að taka til far-
angurinn í næsta herbergi. Gibbon var nokk-
uð lengi að því. Loks kom hann inn til Tal-
bots.
“Farangurinn er til”, mælti hann, ‘‘og
léttivagninn bíður”.
Talbot horfði á hann hamslaus af reiði.
“Skilningssljói hundur!” mælti hann.
“Eg bað yður þó að hafa vagninn lokaðan'
Komið því í kring. Eg segi yður *upp vist-
inni að mánuði liðnum. Snáfið á burt!”
Gibbon fór út og Talbot tók að ganga
aftur um gólf. Kæmist hann aðeins á stað
áður en jarlinn kæmi. En hálf stund leið án
þess að Gibbon kæmi. Talbot heyrði að vagni
var ekið heim að húsinu. Hann gekk út að
glugganum og sá að það var jarlinn, sem
kominn var. Talbot beit sig á vörina og brá
mjög. Svo gekk hann niður stigann og inn
til jarlsins með gamalt símskeytisumslag í
hendinni.
“Eg vona að þú fyrirgefir mér að eg tók
vagninn”, mælti hann. “Eg fékk mjög áríð-
andi símskeyti og verð að fara óðara til
London”.
Jarlinn hafði látið sig falla niður í stól er
Talbot kom inn. Hann laut höfðinu og starði
út í bláinn aveg eins ogl hann vidi ekki líta
á þennan mann, er hann þar til nýskeð hafði
skoðað sem erfingja sinn og eftirmann.
Hneisan, sem Talbot hafði gert sig sekan í,
hafði lagst með afar-þunga á jarlinn. Loks
leit hann á Talbot með fyrirlitningu. “Þú
ferð nú frá Court fyrir fult og alt, það er
eina bótin”, mælti hann.
Talbot reyndi að vera rólegur. “Þú mein-
ar — vissuega getur þú ekki meint það, að
þú ætlir að fara að rífast við mig, herra?”
mælti hann og þóttist nú mjög móðgaður.
Það brann eldur úr augum jarlsins. “Ríf-
ast!” endurtók hann. “Það eru til þeir menn
sem maður vill ekki rífast við og sem maður
vill ekki vita af undir sama þaki. Lynne
Court hefir aldrei verið staður fyrir lygara
og svikara”.
Talbot varð dökkur á svipinn. "Þú Gleym
ir hver það er, sem þú nú ávarpar”, mælti
hann.
“Það veit eg sannarlega!” mælti jarlinn
“En bara að eg gæti gleymt því! En skömm-
in um, að vita til þess, að þú ert í ætt vi&
mig, að þú varst rétt að segja orðinn eftir-
maður minn hérna — hérna, þar sem slíkir
þorparar og þú hafa aldrei húsum ráðið! En
eg þakka guði, að það hefir farist fyrir”.
“Eg er nú ekki svo viss um það”, mælti
Talbot. “Þú byggir þessi orð þín á framburði
Fanny Mason. Þú hlýtur að vera svo reynd-
ur og þekkja heiminn svo vel að það er
ekki ráðlegt að trúa orðum slíkrar stúlku.
Það ber ekki ósjaldan við, að slíkar drósir
reyna að skella skuldinni á aðra, einkum þá,
sem eru þeim ofar að metorðum og mann-
orði, til þess að afsaka athæfi sitt”.
Jarlinn horfði á Talbot með vaxandi fyrir
litningu. “Stúlkan sagði sannleikann”, mælti
hann alvörugefinn. “Það var ekki ein einasta
sál í dómsalnum, er trúði ekki orðum henn-
ar”.
Talbot hleypti brúnum. “Það myndu þeir
heldur ekki hafa gert þó að hún hefði borið
þetta á einhvern annan t. d. fangann. f
sannleika sagt, þá álít eg að henni farist
heimsfeulega að gera það ekki. Hún fór á
burt héðan skömmu eftir að hann hvarf á
svona leyndardómsfullan hátt. Hann hefir
ekki nema í meðallagi gott mannorð — aó
minsta kosti ekki í augum laganna — Hann
er ákærður um morð”.
Augu jarlsins spurðu ekki. “Þú dróttar
slíku að honum!” æpti hann. “Hann er son-
ur minn — hann gæti ekki gert sig sekan i
slíku —”
“Setjum svo, herra, en hvers vegna getur
þú hugsað, að eg gerði mig sekan í því að
draga hana á tálar?” mælti Talbot alvarlega.
Jarlinn laut áfram. “Vegna þess, að þjóf—
ur er til margs vís”.
“Þjófur!” endurtók Talbot. Svo hló hann,
alveg eins og þessi aðdróttun tæki ekki tali.
“Já, þjófur! Hvaða öðru nafni getur þú
nefnt þann mann, sem stelur erfðaskrá úr
læstum skáp og glatar henni?”
Talbot varð fölur sem nár. “Þú sást —”
braust fram af vörum honum.
“Eg var vakandi — eg sá það!” mælti
jarlinn. “Ekkert frekar — bíddu! Þjófar eru
ávalt flón, en þú tekur öllum öðrum fram,
því að þú varst ekki nógu aðgætinn til þess
að varast að brenna skakka erfðaskrá — þér
skjátlaðist þar, því að þii brendir þá skökku”.
Talbot leit til skápsins og beit sig í vör-
ina. “Hér er víst einhver misgáningur á ferð-
inni, herra”, stamaði hann.
Jarlinn brosti kaldhæðnislega. ‘‘Já, það
var misgáningur. En það gerir ekkert. Þú
ert á förum. Það er langt síðan að eg hefí
beðið nokkurs, en þess bið eg nú heitt, að eg
sjái þig aldrei framar”.
Það lýsti sér æði í augum Talbots. Svo
stundi hann. “Þú ert óréttlátur, herra”, mælt.i
hann. “Eg skrifa þér frá London — eg þori
ekki að tefja, — og eg vil biðja þig að taka
þá á móti skýringu minni, vörn minni”.
Jarlinn benti honum á dyrnar. Talbot
stundi og gekk út.
Vagninn beið við dyrnar. Þjónninn opn-
aði vagninn fyrir Talbot og hann sté upp í
hann. Gibbon vatt sér í ökumannssætið og
vagninn hélt til stöðvarinnar.
“Eg er smeykur um að við verðum að
bíða lengur en klukkutfma, herra”, mælti
Gibbon, er þeir voru komnir til stöðvarinnar.
Talbot leit á úrið. “Náið í farseðlana”,
mælti hann alveg eins og hann væri að tala
til hunds. Hann gekk á eftir Gíbbon upp
stigann og kveikti í vindlingi. Hann var á
svipinn alveg eins og þegar hamingjan hafði
orðið honum fráhverf, sem ekki hafði hent
hann svo sjaldan.
Hann gekk fram og aftur á stöðvarpall-
inum. Loks varð hann þreyttur á því. Hann
gakk svo út af pallinum og fram með braut-
inni. Hann vissi naumast hvert hann fór.
En honum var engin hætta búin, því að
garðurinn, sem jámbrautin lá á yfir um dal-
inn, var breiður. Garðurinn var mjög hár
og svo sem hálfa mílu frá stöðinni hækkaðf
hann þar sem dalbrúin tók við. Dalbrúin var
skoðuð sem mesta meistarverk af fólkinu f
nágrenninu, enda var hún geysimikið bákn
og haglega gerð.