Heimskringla - 20.01.1932, Blaðsíða 6

6. SEÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG 20. JAN. 1932
RoblnllHood
FI/dUR
#
BRAUÐ ÚR ROBIN HOOD HVEITI, NEM-
UR Á BURT SULTINN OG VERNDAR
ÞREK YÐAR.
Á HÁSKA TÍMUM I
Saga frá uppreisninni á Indlandi.
Eftir !
Georg'e A. Henty
“Það er rétt”, tók þá majórinn fram í.
“Það er Harroway, laglegur maður og kvenna-
maður.”
“Hvernig á að skilja það, frændi?” spurði
þá Isabel. “Þykir kvennfólki vænt um hann
eða þykir honum vænt að vera í kvennahóp?’’
“Hvorttveggja er nokkuð rétt, hugsa eg,”
svaraði majórinn. “Hann er talinn einn fríð-
asti maðurinn hér hjá okkur.”
“Eg sé nú ekki hvervegna kvennfólki
skyldi þykja vænt um hann fyrir það,” svaraði
Isabel. “Mín reynsla er að fríðir menn séu ekki
eins viðfeldnir eins og hinir. Og það líka
kemur til af því að þeir þykjast af fríðleikan-
um, og reikna svo ekki til að geðjast öðrum.
Það var einn þessi fríði maður okkur samtíða
á sjóferðinni, og hann var leiðinlegasti mað-
urinn í viðræðum á skipinu. Nei, nei, doktor,
engan að nefna! En segi eg ekki satt?’’
“Jú, hann var sannarlega staursleg fígúra,
en þó held eg nú, að þú sért ekki sanngjörn
í dómi núna”.
“Ó, mér kemur ekki í hug að tala þannig
um alla fríðleiksmenn,” sagði Isabel. “Eg á
við þá menn, sem leggja sig í framkróka til að
vera fallegir og uppfágaðir, en eg veit ekki
hvert þú skilur hvernig menn eg hefi í huga.
Að hverja ert þú að brosa, Mr. Wilson?’
“Mér dettur í hug tveir eða þrír náungar,
sem þú óafvitandi lýstir svo vel með þessum
orðum. En eg verð að fara, því næsta veð-
hlaup er að byrja, og eg verð í því næsta á
eftir. Það er m ál að eg fari að búa mig. Þú
óskar mér til lukku, vona eg, Miss Hannay?
“Það geri eg, — allrar þeirrar lukku, sem
þú verðskuldar. Betur get eg ekki, eða hvað?
svaraði Isabel. ,
“Þá er eg hræddur um að lukkan nái
skamt”, sagði Wilson hlægjandi. “Eg býzt
ekki við að verða fremstur, en eg vona og
óska eg verði á undan honum Richards, af
því hann er svo hár-viss um að hann verði á
undan mér.” En Wilson fékk þá ósk sína
uppfylta. Tveir fljótustu hestarnir voru nærri
jafnir. Á eftir þeim, í fimm til tíu faðma
fjarlægð, komu allir hinir hestarnir í einni
bendu og þar voru þeir félagar og börðust
um fast til að reyna að ná þriðju verðlaun-
um. Þeir náðu þeim líka, en hestarnir voru
hníf-jafnir og þurftu þeir svo að skifta verð-
laununum. Kunningjar þeirra hlógu bæði hátt
og lengi að þeim fyrir þessa miklu reið, en
við svo búið varð að standa.
“Þetta er hreint afbragð’’, sagði majór-
inn. “Þið sjáið ekkert skringilegra en þetta
í allan dag, stúlkur. Þriðju verðlaunin borga
blábert aðgöngu-gjaldið, og þar sem dreng-
imir skifta því fé milli sín, þá þýðir það það,
að þeir hafa borgað tuttugu og fimm rúpía
hvor, fyrir leyfi til að þeysa eftir reið-hringn-
um, og að öllu loknu er enn ósannað hvor
þeirra hefir betri gæðinginn.’’
“Jæja, þeir voru þó samt á undan æði
mörgum,” sagði þá Miss Hunter. “Þeim
farnaðist því ekki svo illa.”
“Nei, langt frá, en það verður iangt
þangað til tekur fyrir glósurnar um kapp
þeirra að ná í þriðju verðlaunin.’’
Majórinn og gestir hans gáfu lítinn gaum
að tveimur næstu veðhlaupunum, því kunn-
ingjar þeirra flyktust að þeim úr öllum átt-
um til að spjalla um veðrið og daginn, og
með þessu kunningjafólki komu ýmsir ó-
kunnir gestir, sem gjarnan vildu kynnast
majórnum og þans fólki. Var þar mikið um
hávaða og gleði, er þeir Wilson og Richards
komu, og undireins beindu allir hæðnis-
skeytum sínum að þeim og þeirra óviðjafn-
anlegu reið, — á seinasta sprettinum. Báðir
voru þess fulltrúa að dómara úrskurðurinn
væri ósanngjarn, því hvor um sig staðhæfði
jafn ótvíræðilega, að sinn hestur hefði verið
snoppu-breidd ef ekki meir, á undan hinum!
Veðhlaupið sem mest kvað að, sem beindi
allra hug í eina átt á meðan á því stóð, var
veðhlaup arabisku gæðinganna. í því hlaupi
tóku tíu gæðingar þátt, og af þeim sköruðu
tveir langt fram úr, í almenna álitinu, foli
Rajahins, er hét Mameluke”, og hryssa Pro-
thero’s adjútants, er nefnd var “Seila". Yfir-
leitt var meira álit á Mameluke, fyrir sigur-
vinningar annarsstaðar, en allur fjöldi manna
tilheyrandi hernum treystu Seilu, sérstaklega
af því Prothero var fyrirtaks hestamaður og
reiðmaður og hafði oft verið fenginn til að
stjóma veðhlaupi í nágranna héruðum. Aftur
á móti var það kunnugt, að það var Hindúi
sem átti að ríða Mameluke. Auðvitað var
þessi Hindúi frægur reiðmaður og hafði unn-
ið mörg veðhlaup fyrir Rajahinn, bæði í
Cawnpore og annarsstaðar, en samt voru nú
þeir sem kunnugastir voru á því, að Prothero
væri þeim muú fastari fyrir og þrekmeiri, að
hann hlyti að vinna, ef Mameluke væri ekki
miklu fljótari, því Seila var bráðskörp og
þolin og hafði unnið mörg veðhlaup sumarið
næsta á undan. Eigi að síður stóðu meðmál
þannig að meðhaldsmenn Seilu vildu fá tvo
rúpía á móti einum ,og að meðhaldsmenn
Mameluke’s, buðu fjóra á móti einum, og frá
átta til tuttugu rúpía á móti einum, ef um
einhvern hinna hestanna, átta, var að ræða.
“Þú ert okkar eina von, Prothero,” sagði
Mr. Hunter við hann, er adjútantinn stað-
næmdist augnablik hjá vagninum, þegar hann
var að ganga af stað til að búa sig í reiðina.
“Miss Hannay er búinn að veðja glófum á
Seilu, og það frámunalega g’apalega.”
“Einmitt það, en þá ræð eg þér nú til,
Miss Hannay, ef kostur er á, að hafa úti árar
á bæði borð,” sagði þá Porthero. “Mitt eigið
álit er, að Mameluke sé ferðmeiri en Seila,
og það svo miklu muni. Eg var bara hálfa
makka lengd á undan hesti Vincents í fyrra,
en Mameluke vilnaði honum í svo nam tals-
verðu, vegna þyngdarmuns, og varð samt
fullar þrjár hest-lengdir á undan. Eg ræð þér
þess vegna til að hafa árar á bæði borð í veð-
málunum, ef þú getur.”
“Hvað meinar hann með “árum á bæði
borð,” frændi,’’ spurði Isabel, er Prothero var
farinn.
“Það þýðir að veðja jafnt á báða hesta,
því þá stendur maður jafn réttur í leikslok.”
“Nei, það geri eg ekki,” svaraði Isabel.
“Eg hefi nóga peninga til að borga veðskuld-
ina, ef eg tapa”.
“Elrtu vrkilega að hugsa um að borga
veðféð, ef þú tapar?” spurði doktorinn.
“Auðvitað, eða hvað heldurðu?’’ sagði
Isabel með þótta. “Heldurðu máske að eg
borgi ekki ef eg tapa, en taki við veðfénu frá
öðrum, ef eg vinn?”
“Já, það er nú ekki alveg ókennilegur
siður kvenna, þegar þær veðja við karlmenn,”
svaraði doktorinn. “Eg held þær séu æru-
kærar í viðskiftum, ef þær veðja við kvenn-
menn, en þær gera það ekki oft, en þegar
karlmaður á í hlut, er þeim gjarnt til að
gleyma veðskuldinni.”
“Þetta eru meiðyrði, er ekki svo, Mrs.
Hunter?” sagði Isabel.
“Ekki fyllilega, held eg. Auðvitað eru til
konur sem borga veðskuldir skilvíslega, en
þær eru ekki nærri allar þannig gerðar,”
svaraði Mrs. Hunter.
“Það kalla eg níðingslegt,’’ sagði þá Isa-
bel. “Mér finst við mættum þá eins vel ganga
um meðal karlmanna og biðja þá að beita á
og gefa okkur svo og svo mikið, ef þeir vinna.”
“Það kemur nokkurnveginn í sama stað
niður,” svaraði Mrs. Hunter,” en svo er þessi
veðmálaaðferð kvenna búin að ná nokkurs-
konar hefð. Er álitið skyldu-gjald til kvenna
á veðreiðafundum alveg eins og kvennfólk á
Frakklandi áh'tur nýjársgjafir skyldugjald frá
öllum karlmönnum sem þær eru kunnugar."
“Já, mér dytti nú ekki í hug að Veðja,
ef eg ætlaði ekki að borga veðféð skilvíslega,”
sagði Isabel. “Og tapi Prothero, borga eg
allar mínar veðskuldir undandráttarlaust.”
Það sló þögn yfr mannþröngina þegar
arabisku gæðingarnir, tíu í hóp, voru leiddir
fram á reiðhringinn og brokkuðu eftir honum
að sviðinu þar sem spretturinn skyldi hafinn.
en það var um fjórðung úr mílu frá dómara-
byrginu. Þessi auka-sprettur var ætlaður til
að komast af stað og jafna svo reiðina, að
hestarnir væru komnir á fulla ferð og allir
samhliða, eða því sem nær, þegar þeir færu
framhjá dómara byrginu, því þar byrjaði og
þar endaði veðhlaupið, en það var tveggja
mílna langt. Það gekk vel að komast af stað,
en áður en langt leið sást að Mameluke og
Seila drógust aftur úr og héldu sig um stund
aftan til í þrönginni. Það undraðist Isabel
og leizt ekki á. En alt í einu snaraðist rauð-
serkur* fram í gegnum hestaþvöguna og var
nú um stund á undan öllum hinum.
“Prothero teygir hina áfram og það með
ósTÍfni,” sagði majórinn, “en það finst mér
ólíkt venju hans.”
“Já, en hann yeit hvað hann er að gera,
hugsa eg”, svaraði doktorinn. “Hann þótt-
ist sjá að Mameluke var ætluð að vera aftar-
lega þangað til á seinasta sprettinum, svo nú
ætlar hann að neyta nýrra bragða. Hana!
Þar fara þeir fram hjá mílu-merkinu, og Seila
er nú alt að tuttugu föðmum á undan. Sjáðu
nú líka! Nú er verið að knýja Mameluke!
Sjá, hve hann snarast gegnum hesta þvög-
una. Hindúanum leizt ekki á blikuna, og
hafði ekki stillingu ti lað bíða lengur, en það
hefði hann átt að gera, og ekki keyra skepn-
una þannig fyrr en önnur hálf míla var farin.
Seila er nú búin að hvíla sig ögn, eftir fyrstu
kviðuna, og er að auki þolin, en Mameluke
má nú fara míluna af alveg hvíldarlaust. Við
sönnum að þetta bragð hrífur, og að Seila
verður á undan yfir skeið-línuna.”
Það laust upp miklu og almennu fagn-
aðarópi meðal Hindúa allra þegar þeir sáu að
bláserkur knúði Mameluke fram úr þvögunni,
og sýnilegt var að hann var óðum að draga
40 Elnkennllltur ad jútantelns var rautur, en
Rajahtne blár.
á Seilu, sem nú um tíma
hafði farið jafna ferð og hin-
ir hestarnir allir, — hélt
bara við en jók ekki ferðina.
“Ó, frændi!” hrópaði Isa-
bel og reif vasaklút sinn óaf-
vitandi í fátinu sem kom á
hana. “Mameluke ætlar að
ná Seilu!”
“Já, það gerir nú ekkert
þó hann nái henni,” svaraði
majórinn, sem nú fylgdi þeim
altaf eftir með kíkirnum.
“Prothero gerir ljómandi vel.
Hann knýr Seilu ekki ögn,
hann heldur jafnri ferð, en
þessi auli sem ríður Mame-
luke bers't um og knýr skepnuna eins og ekki
væru eftir nema fáeinir faðmar. Seila að
vísu fer alt að því fulla ferð, en þó mun hún
geta betur.”
Gæðingar voru komnir að sviðinu, þar
sem þeir röðuðu sér í fyrst, kvart mflu frá
skeiðlínunni, þegar Mameluke náði Seilu og
og herti þá á sér á ný, svo, að hann komst
framfyrir. Laust þá upp nýju og stórfeldu
fagnaðarópi meðal Hindúa. Seila hélt enn
sömu ferð, en Mameluke herti á sér enn,
þangað til hann var fjóra, fimm faðma á
undan, og þeirri afstöðu héldu þau ofurlitla
stund. Prothero sat altaf hreyfingarlaus og
óhrærður, afi sýndist, en alt í einu, eins og
sjálfkrafa, fór Seila að draga á Mameluke, og
laust þá upp hvellu fagnaðarópi meðal Norður-
álfumanna. Reiðmaður MameluKe heyrði
það, leit um öxl sér, sá að saman dróg og fór
þá að berjast um aftur og beita svipunni.
Dróg þá ofurlítið í sundur aftur, en ekki
nema augnablik, þó altaf sæti Prothero hreyf-
ingarlaus og rólegur. Þegar þau snöruðust
fram hjá fyrstu vagna-röðinni var bilið á milli
orðið mjög lítið. “Seila á undan! Seila á
undan!” hrópuðu þá hermennimir allir hver
um annan þveran, en það virtist Isabel þó
alveg ómögulegt.
Fet fyrir fet nálgaðist þó góðhross adjút-
antsins gæðing Rajahins og þegar þau fóru
fram hjá vagni Hunters, var hryssan með
höfuð sitt og hálfan svíra á undan Mameuke.
Hindúinn barðist um og lét eins og óður
maður, á Mameluke, en hægt og sígandi jók
hryssan altaf á ferðina og þegar þau augna-
bliki síðar snöruðust yfir skrið-h'nuna, var
Seila fulla lengd sína á undan.
7. Kapítuli.
Það var mikil gleði í hóp Norðurálfu
manna yfir Seilu, sérstaklega þó meðal allra
þeirra, sem tilheyrðu ‘hundrað og þriðju’ her-
deildinni, því þeir höfðu allir veðjað á hana,
enkum af því þeir vissu hve Prothero var
frábærlega góður reiðmaður. í>rátt fyrir
þennan almenna fögnuð höfðu samt margir
hvítir menn tapað ógrynni fjár á þessu hlaupi,
því þeir höfðu óhultir veðjað á Mameluke,
vitandi að hann var viðurkendur ferðmeiri.
Isabel sat máttvana um stund á eftir, og
sagði Mrs. Hunter að hún hefði ekki trúað
að veðhlaup milli tveggja hesta gæti farið
svona með sig. “Eg hugsaði ekki út í veð-
féð,” sagði hún, “en mig langaði, svo mikið
til að Seila yrði á undan. Þangað til nú hefi
eg aldrei skilið í ósköpunum sem kemur á
fólk á veðreiða fundum, en eg skil það nú.”
“Hvaða stærð tekurðu, Miss Hannay?”
spurði Wilson, er þá kom að.
“Æ, eg vil helzt enga glófa, Mr. Wilson,”
svaraði Isabel mæðilega. “Eg sé éftir að eg
veðjaði!”
“Nei, I ú þarft nú ekki að hika við að
þiggja veðféð, Miss Hannay, frá mér eða
nokkrum okkar, því við höfum allir grætt
og það svo, að við megum til með að halda
samsæti og dansveizlu í minningu þess, að
Seila vann. Eg hafði ekki veðjað nema
hundrað rúpíum, en nú fæ eg þó fjögur
hundruð rúpía í minn hlut. Og nærri allir
hinir hafa þó grætt meira en eg. En alt
mitt tap er aðeins fjögur pör af glófum til
hvorrar ykkar, þín, Mrs. Doolan og til Mrs.
Prothero, — ein tylft af glöfum alls. Nú,
hvað er þá þín stærð, og hvert viltu þá heldur
hvíta eða gula?”
“Jæja, mín stærð er sex og hálft, og lit-
urinn gulur.”
“Þakka þér fyrir, Miss Hannay. óvenju
hefir Rajahinn tapað á þessu hlaupi. Hann
hafði veðfé á boðstólum á móti hverjum ein-
asta manni, sem vildi þyggja. En svo gerir
það honum ekki mikið, og það þykir mér nú
æfinlega bót í máli, þegar skaðinn lendir á
þeim, sem nógu eru ríkir. En hvað segir þú,
majór, væri ekki tilhlýðilegt að herdeildin
héldi Prothero veizlu? Eg álít að það sé
honum og hans aðdáanlegu stjórn að þakka,
að við unnum. Hefði Hindúinn haft stillingu
til að bfða þangað til á seinustu hálf-mflunni,
hefði Mameluke óefað orðið á undan.”
“Já, hvað segírðu þá um veðreiðar, Miss
Hannay,” sagði Bathurst er í þessu kom
að, “mig minnir þú segðir í gær, að þú hefðir
aldrei séð veðhlaup?”
/
“Já og eg skammast mín nú fyrir að
játa, Mr. Bathurst, að þetta eina veðhlaup
hrærði mig meir en eg gat ímyndað mér. En
þú hefir, vona eg, ekki tapað. Þú lítur svo—
hún hikaði.
“Læpulega út”, sagði hann þá. “Já, eg er
allur af göflum genginn. En eg tapaði ekki
einum peningi, því þó doktorinn léti mig
leggja í veðsjóð í gærkvöldi, þá átti eg ekkert
í húfi, því eg dróg núll. En hávaðinn og
sköllin á eftir hafa ætlað að gera út af við
mig.”
“Og enmitt svona eru mínar tilfinningar,”
sagði þá Isabel, “en eg hélt að karlmenn
vissi ekki hvað þær tilfinningar eru. Þeirra
taugar virðast oftast vera stálslegnari en svo.”
“Ekki mínar, það eru nú vandræðin,”
svaraði Bathurst. “Doktorinn er að telja mér
trú um, að það spretti af of mikilli áreynslu,
en eg hefi verið svona frá bandómi, og get
ekki hrundið því af mér.”
“Ekki líturðu þó út fyrir að hafa veikl-
aðar taugar, Mr. Bathurst.”
“Nei. Þegar maður hefir sterklega bygg-
ingu og er veðurtekinn, þá er það ekki auð-
sælt og ekki trúlagt. Eg vildi gefa æði mikið
til að taugar mínar væru stæltari en þær
eru, Miss Hannay.”
“En það getur ekki gert þér nokkurn
hlut, til eða frá, Mr. Bathurst.”
““Jú, jú, eg get fullvissað þig um, að það
gerir mikinn mun, Miss Hannay. Eg lít svo
á að þetta sé stórkostleg óhamingja fyrir mig’.’
Þetta sagði hann með svo mikilli alvöru,
að Isabel varð hissa. “Eg hefði nú ekki trú-
að því,” svaraði hún, “enda þótt eg skilji f
að karlmanni geti fallið það illa, bara af því,
að það mun þykja kvennlegur eiginleiki. En
svo held eg nú, þegar til alls kemur, að æði-
margir karlmenn séu einmitt taugaveiklaðir.
Á sjóferðinni, til dæmis, höfðum við margar
skemtisamkomur, og það var bara spaugilegt,
að sjá hvernig stórir og sterklegir menn féllu
í stafi og urðu að engu, sérstaklega ef þeir
áttu að standa upp og flytja ræðu.”
“Mín taugaveiklun kemur nú ekki þann-
ig fram,” svaraði Bathurst hlægjandi. “Það
sem verst fer með mig er hávaði, sérstaklega
óvæntir smellir, þrumu-brestir o. þv.l. Það
er ósegjanlega leiðinlegt. Hvað kvennfólk
snertir þá hugsa eg að það sé einmitt hæzt
móðins fyrir það að vera taugaeviklað, og að
það stæri sig af því að heimta meðaumkun
sem skyldugjald. En karlmenn sannarlega
ættu að hafa sterkar taugar, enda er það af
þeim heimtað, ef þeir að öðruleyti eru hraust-
legir menn. En þar hringir nú bjallan fyrir
næsta veðhlaup.”
“Ætlarðu að veðja nokkru á þetta hlaup,”
Miss Hannay?” spurði Wilson, sem kom
hlaupandi.
“Nei, Mr. Wilson,” svaraði hún alvarleg.
“Eg er búin að veðja einu sinni, og það verð-
ur í fyrsta og seinasta skifti, að eg gef mig
í fjárglæfrabrögð. Mér þykir það ékki fall-
egt, að kvennfólk veðji, og væri hér sjúkra-
hús, skyldi eg heimta að þú gæfir þeirri stofn-
un glófa-verðið, er þá gæti orðið til þess, að
þú gæfir alt sem þú vinnur líka.”
“Mín samvizka hneigist nú ekki til muna
í þá áttina,,’ svarið Wilson hlægjandi. “Þeg-
ar eg verð var við einhverja breytingu í þá
átt, þá skal ekki standa á að eg kjósi verðuga
stofnun. En úr því þú vilt ekki veðja, þá
verð eg að leita fyrir mér annarsstaðar, því
peningunum þarf eg að koma á vöxtu”!
“Eg fæ að sjá þig aftur í dans-salnum
í kvöld, vona eg, Mr. Bathurst,” sagði Isabel,
er Wilson gekk burt.
“Nei, það held eg ekki, Miss Hannay.
Fyrst og fremst eg er lítið hneigður fyrir dans
og verður langt frá að þar verði hörgull á
karlmönnum. Það væri því óþarfi af mér að
troða mér þar fram.”
“Fyrir hvað ert þú helzt hneigður, að því
skemtanir snertir, Mr. Bathurst?”