Heimskringla - 31.08.1932, Blaðsíða 6

6 BLAÐStÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG 31. AGÚST 193?..
Á HÁSKA TÍMUM
Saga frá uppreianinni á Indlandi.
Eítir
GEORGE A. HENTY
“Til hvers hefði það verið, Sahib? Eg
var þá að brjóta heilann um að bjarga ykkur
öllum. Svo var og hitt, að við vissum ekki
hver þessi Miss Hannay var fyr en hún fór
fram hjá okkur í morgun. Þá sá dóttir mín
að það var frúin sem þú stóðst hjá á sýning-
unni og sem hún sá þá strax að'þú elskaðir.
En þó við hefðum nú vitað hver hún var,
hvaða gagn hefði verið að segja þér frá fyrir-
skipun Rajahins? Þú hefðir ekki getað gert
neitt meira en þú ert búinn að gera nú. En
nú, þegar við vitum hver hún er, þá ætlum við
líka að reyna að hjálpa þér til að bjarga
henni.”
“Hvað verður langt þangað til dóttir þín
getur komið? Það er óþolandi að bíða
þannig.”
“Þú verður að vera þolinmóður, Sahib.
Það er ekkert léttingsverk að ná frúnni burt.
Það verða konur settar til að gefa henni gæt-
ur og karlmenn vopnaðir á verði um herbergi
hennar. Það er erfiðara að stela ungri frú úr
kvennabúri, en unga úr hreiðri.”
“Já, það er nú hægar sagt en gert, að vera
þolinmóður,” svaraði Bathurst og stóð upp
og fór að æða aftur og fram, hamslaus af
gremju. “Það er gersamlega óþolandi að sitja
hér aðgerðalaus. Væri eg ekki fullviss alveg
um vilja þinn og ráð til að hjálpa mér þyti eg
nú hugsunarlaust þarna inn og legði Nana
Sahib í hjartastað, vitandi að eg yrði höggvin
í hundrað parta á næsta augnabliki!’’
“Ekki gerði það frúnni neitt gagn, Sahib,”
sagði Rujub rólegur. “Hún misti þá sinn
eina vin og tækist þér að drepa Nana, yrði það
að eins til að kveikja hálfu stærra bál og leiddi
til þess, að alt þitt fólk yrði tafarlaust myrt.
En þarna kemur dóttir mín!”
Rabda gekk hvatlega, en nam staðar
frammi fyrir Bathurst, víxlagði hendurnar á
brjósti sér og hneigði sig með lotningu. Var
hún nú færð í búning herbergis-meyja í
kvennabúri Hindúa-foringja.
“Seg mér fréttirnar, Rabda!” sagði Bath-
urst óþolinmóður.
“Ljós míns herra hjarta er veik!” svar-
aði hún. “Hún bar sig eins og hetja þangað
til inn kom í kvenna-búrið og hún var seld í
gæzlu kvenfólksins, þá þraut afl hennar með
öllu og hún hneig niður meðvitundarlaus. Hún
raknaði að vísu við von bráðar, en hún liggur
nú veik og máttvana eftir alla áreynsluna.”
“Hvar er hún nú?’’ spurði Bathurst.
“í kvennabúrinu og í þeim hluta bygging-
arinnar, er veit út að kvenna-garðinum, þar
sem enginn karlmaður fær að koma,” svar-
aði Rabda.
“Er Rajahinn búinn að sjá hana?”
“Nei, Sahib! Honum var sagt hve veik
hún er, og yfir- frúin sendi þau boð, að fyrst
um sinn yrði hún að halda kyrru fyrir, en öll
líkindi til að eftir tvo eða þrjá daga yrði hún
svo hress oröin, að hann gæti þá fengið að sjá
hana.”
“Það er þó huggun,” sagði Bathurst og
létti ögn yfir honum. “Við höfum þá ofurlít-
inn tíma til að hugsa upp ráð til að losa hana.”
“Hefirðu verið í kvennabúrinu sjálf
Rabda?’’ spurði þá Rujub.
“Já, faðir!” svaraði hún. “Yfir-frúin sendi
eftir mér undireins þegar hún frétti að eg var
komin. Hún hefir æfinlega verið mér góð. Eg
sagði henni að þú værir að hugsa um að fara í
langferð, og spurði eg hana svo hvort eg mætti
vera þar sem þjónustu-stúlka á meðan þú værir
í burtu, og sagði hún óðara já við því. Þá
spurði hún mig hvort eg mundi sjá þig áður en
þú færir, og ef það yrði, þá að biðja þig að gefa
henni töfra-meðal, sem gæti orkað því að Raj-
ahinn fengi óbeit á þessari hvítu stúlku. Hún
óttast, að nái hún æðstu völdum í kvennabúr-
inu, muni hún reynast þver og einráð eins og
hvítar stúulkur og gera allskonar ógeðfeldar
breytingar. Eg sagði henni að við þessu væri
einmitt að búast og að eg áliti að hún gerði rétt
að biðja þig um liðveizlu.”
“Þú ert ærð, Rabda!” sagði faðir hennar
ergilegur. “Hvað í veröldinni hefi eg að gera
við töframeðöl fyrir ást-sjúkar konur?”
“Nei, faðir! Mér kom ekki í hug að þú
hefðir trú á slíkum hindurvitnum, en eg hugs-
aði að með einhverjum slíkum láta látum fengi
eg máske að koma inn til Miss Hannay og náð
fundi hennar.”
“Ágætlega hugsa’ð, Rabda’’, sagði þá Bath-
urst. “Hefirðu engin ráð Rujub, að gera hana
viðbjóðslega í huga og augum Rajahins?”
“Engin Sahib!” svaraði Rujub. “Eg gæti
verkað svo á hug sumra, að stúlakn yrði við-
bjóðsleg í augum þeirra, en eg get ekki verkað
þannig á Nana Sahib. Eg hefi oft reynt að hafa
áhrif á hann, en aldrei tekist. Hugsunarfæri
hans eru sterkari en svo, að eg nái þar yfir-
höndinni, og svo er ekkert sameiginlegt með
okkur. Gæti eg verið við þgar þau hittast gæti
hugsast að eg gæti eitthvað, — ef öfl þau, sem
mér ráða, vildu snúast á móti honum, en eg efa
að svo yrði.”
“Segðu mér eitt, Rujub!” sagði Bathurst
eftir litla þögn. “Geturðu komist að hver náði
öllum meðölunum og lyf jum alskonar, sem ykk-
ar menn hafa hlotið að ná haldi á, þegar okkar
menn gáfust upp?”
“Eg ætti að geta komist að því, Sahib,”
svaraði Rujub. “Það er lítill efi að þeir, sem
rændu herbúðirnar, hafa selt alt, sem útgengi-
legt var. Og lyf ykkar Breta eru í miklu áliti og
því líkur til að Hindúa kaupmenn hafi keypt
þau. Eru máske til meðöl, er verkað gætu eins
og yfir-frúin óskar sér?”
“Nei”, svaraði Bathurst, “en það eru til lyf
sem framleitt geta það, sem virðist vera hræði-
legur hörunds-sjúkdómur, sé þau brúkuð sem á
burður. Það eru til sýrur, sem hleypa bólgu í
holdið og blöðrum á hörundið, ef maður snertir
þær. Á þann hátt má umhverfga andlitsfegurð-
inni í óskaplegustu hrygðarmynd.”
“En næði það andlit sér þá aftur, Sahib?’’
spurði Rujub.
“Ef til vill sæjust ör á andlitinu lengi á
eftir, — alla æfi máske, ef í hófleysi er brúkað.
Enn eg er sannfærður um að Miss Hannay hik-
aði ekki við að bera það á sig þessvegna.”
“En þú, Sahib?” sagði Rujub. “Vildir þú
eiga slíkt í hættu?”
“Hvað kemur mér það við?”’ spurði Bath-
urst dálítið önugur. “Heldurðu að ástin sé ekki
þykkari en hörundið, eða að við látum andlits-
fegurðina ráða þegar við veljum okkur konu?
Útvega þú mér iyfin og skal Rabda fara með
þau og nokkrar skrifaðar línur frá mér. Eitt
þetta lyf geturðu æfinlega fundið, því ef eg skil
rétt brúka gull og slifur-smiðir það, það er pott-
ösku-sýra. Hitt er brennipottaska, og er i litl-
um stöngum. Ef þú getur spurt uppi einhvern
sem keypt hefir lyfja-kistu með öllu í, skal eg
koma með þér og velja það sem þarf.”
“Það verður held eg vandalaust,” svaraði
Rujub. “Einhver kaupmaðurinn, sem verzlar
við Hindúa-iækna, hefir hlotið að kaupa eitt-
hvað af þessum meðala-kössum.”
“Þá skulum við fara að leita undireins,”
saði Bathurst “Þú getur búið út eitthvert
meinlaust skólp í glasi, til að gefa Miss Hannay,
og látið þau boð fylgja til yfirfrúarinnar, að
meðalið muni afskræma andlit stúlkunnar. Við
getum náð hingað aftur áður en dimmir. Vilt
þú, Rabda, koma hingað um sólsetrið og bíða
þangað til við komum? í milli tíðinni geturðu
sagt húsmóður þinni að þú sért búin að tala við
föður þinn og að hann ætli að hjálpa henni.
Hugsaðu upp einhver ráð til að ná tali af Miss
Hannay, og takist það, skaltu hvísla þessum
orðum að henni: “Láttu ekki hugfallast. Vinir
þínir reyna að hjálpa þér.”
Rabda endurtók þessi orð á ensku hvað
eftir annað, þangað til hún gat sagt þau reip-
rennandi. Að því búnu hvarf hún heim í kastal-
inn,en þeir Bathurst gengu þangað, sem hestur/
þeirra og kerra beið.
Þeim gekk vel að finna það, sem þeir leit-
uðu að. í fjölmörgum búðum mátti sjá klæðn-
að, guil-stáss, vopn og ýmsa menja-gripi, er
Hindúar höfðu tekið í herbúðum Breta í Cawn-
pore, en víða þurfti Rujub að koma og spyrja
um lækinslyf áður en hann fyndi þau. “Jú, eg
á stóra, svarta kistu með einhverjum meðölum
í, sagði einn kaupmaðurinn, að lyktum. “Eg
keypti hana að Sepoya fyrir eina rúpíu en svo
hefi eg nú ekki hugmynd um hvað eg á að gera
við hana. Það er sjálfsagt eitur í sumum flösk-
unum. Eg skal selja þér kistuna með öliu í
fyrir tvær rúpíur, og álit eg kistuna sjálfa vel
þess virði. Það sem í henni er, met eg einskis.”
“Eg kaupi hana,” sagði Rujub þá. “Eg
þekki ögn á ensk læknislyf og get máske gert
mér eitthvað úr þeim.’
Hann borgaði svo fyrir kistuna, kallaði svo
á daglaunmann og lét hann taka kistuna og
bera heim með þeim. Þegar þar kom opnuðu
þeir hana tafarlaust og sáu að þetta var venju-
leg spítala-kista og full af meðölum, og efnum
sem á spítölum eru notuð. Bathurst tók litla
stöng af brenni-pottösku og lét í litla gler-krús.
Svo tók hann pottösku-sýru og helti í lítið glas
og fylti nær því til hálfs, og fylti svo upp í stút
með vatni. Þessa blöndu reyndi hann svo með
því að rjóða dropa af henni á handlegg sinn, er
þegar brendi hann svo að honum lá við að
hljóða. “Þetta er nógu sterk blanda til hvers,
sem vera vill. Nú þarf eg að fá pappír og blek
og penna hjá þér.” Að því fengu reit hann sem
fylgir:
“Kæra Miss Hannay: Rujub töframaður
og eg gerum alt sem við getum til að bjarga þér,
en á meðan þú ert þar sem þú ert nú getum
við bókstaflega ekkert. Bréf-berinn, dóttir
Rujubs, færir þér tvö glös og litla krús. 1 krús-
unni er ströng af brenni-pottösku, en í litla glas
inu pottösku sýra. Yfirfrúin í kvennabúrinu
vill losast við þig af því hún óttast að þú getir
haft of mikil áhrif á Nana, og hefir því beðið
Röbdu að útvega sér töframeðul hjá Rujub, er
verki það, að Rajahinn fái óbeit á þér. Það
ímyndaða meðal er í stóra glasinu og það máttu
drekka í einum teig, fullviss þess, að það er
ekki saknæmt. Pottösku-stöngina skaltu núa
um varir þínar. Það verður sárt, en eg er viss
um að þú hirðir ekki um það,
og fleðrin, sem það efni fram-
leiðir, vara bara lítinn tíma.
Alt öðru máli er að gegna
með pottösku-sýruna. Hún er
skaðræðis-efni og bið eg þig
því úmfram alt að viðhafa alla
varkráni þegar þú fer með
sýruna. Þú mátt ekki nema
rétt væta gler-tappann í glas-
inu og aðeins snerta hörundið
með honum, og er bezt að
bera það á kringum munninn
og ofurlítið á hálsinn og á
hendurnar hér og þar. Þar
sem sýran snertir hörundið
þjóta upp blöðrur og bólga
hleypur í holdið, og hugsar Rajahinn þá að þú
hafir fengið einhverja sóttnæma veiki. En í
hamingjubænum vertu varkár, því auk þess,
sem sviðinn verður ill-þolandi geta örin sézt
alla æfi, ef mikið er borið á. Glösin skaltu fela
en geyma ef nauðsyn krefði að bera á þig oftar
en einu sinni. Með þessu fáum við svigrúm til
að hugsa okkur um, og eftir því sem sagt er,
vona eg að okkar herflokkar verði komnir hing-
að eftir hálfa aðra viku. Eg er viss um að þér
þykir vænt um að frétta að Wilson komst líka
undan með lífi.” — Þinn, R. Bathurst.
Þeir tóku nú stórt glas og fyltu með vatni
og blönduðu með elris-blómseyði. Svo stigu
þeir upp í kerruna á ný og keyrðu til Bithoor
og beið Rabda þeirra á tilteknum stað. “Eg er
búinn að ná fundi hennar og skila boðunum,”
sagði hún við Bathurst. “Eg sá að hún skildi
orðin, en af því sumt af konunum var við, þá
lét hún ekki nein merki þess. Eg sagði yfir-
frúnni að faðir minn hefði sagt mér að hvísla
töfra orðum í eyru hennar, til undirbúnings
fyrri töfra-drykkinn, og lofaði hún mér þá
undireins að koma inn til hennar. Áður en eg
talaði til hennar snerti eg hana og eg held hún
hafi skynjað, að það var vinur, sem snerti hana.
Þegar eg ávarpaði hana skifti hún litum, og
áleit yfir-frúin það tákn þess, að kjarni væri í
töfra-orðunum, Eg staðnæmdist þar sem ekk-
ert, því eg óttaðist að hún kynni að ávarpa mig
á ykkar tungumáli, en það hefði getað reynst
skaðlegt.”
“Hér eru glösin,” sagði þá Bathurst. “Hún
á að drekka úr stóra glasinu, og þarftu ekki að
fara leynilega með það, en hin glösin og miðann
þann arna verður þú að fela og koma til hennar
svo engin sjái. Eg held það væri heppilegast,
að þú segðir yfir-frúnni að töfralyfið þurfir þú
að gefa henni sjálf, og síðan að sitja einsömul
inni.hjá henni svo sem hálfan klukkutíma á
eftir. Segðu henni líka, að þegar þú yfirgefir
hana muni hún falla í svefn, og að áríðandi sé
þá að enginn skifti sér af henni þangað til að
birtir með morgni og muni þá sjázst merki þess,
að töfra-drykkurinn komi að notum. Og þá
undir eins þarf hún að láta Rajahinn vita um
ástandið, — að Miss Hannay sé fárveik af ein-
hverjum einkennilegum sjúkdómi, sem afmyndi
hana alla, og að hún vilji að hann sjálfur sjái
hvernig hún lítur úr.”
Orðin, sem Rabda hvíslaði í eyra hennar,
færði Isabel nýtt líf, eða von um líf. Til þeirrar
stundar hafði hún ekki séð minsta vonar-
glampa, og bað óaflátanlega að hún mætti
deyja. Og það var eðlilegt að hún væri von-
laus. Hún var úttauguð eftir langvarandi um-
sát, og það sem hún hlaut að horfa á í bátnum,
þegar Sepoyjar ruddust fram í hann og myrtu
frænda hennar og karlmennina alla ag börnin
fyrir augum hennar, það var nóg til að gera
veikbygða konu sturlaða. Alt þetta var eins og
ofboðslegur draumur fyrir huskotssjónum
hennar, ásamt hinni kveljandi löngu nótt þegar
þær þrjár, Mrs. Hunter, Mary, og hún sjálf,
hnipruðu sig saman nær dauða en lífi, en yfir
þeim stóðu tveir vopnaðir Sepoyjar, en skamt
frá kyntu hinir bál og létu þar öllum illum lát-
um.
Að síðustu birti af degi og voru þær kon-
umar þá þrifnar og settar upp í fallbyssu kerru
og fluttar til Cawnpore. Það var eins og hún
næði sér ögn og hrestist við, er hún kom inn í
borgina og skríllinn fór að umkringa þær, steita
hnefana og ausa yfir þær fáryrðum. En þá
syrti aftur, er þær komu að fangelsinu, og hún
ein var tekin og sett inn í luktan vegn, er þegar
þeysti burtu úr borginni. Þá lá við að hún ör-
vinglaðist og þá gerði hún tilraun til að opna
vagnhurðirnar í því skyni að fleygja sér undir
hjólin, en vopnaður hermaður stóð á þrepinu úti
fyrir hvorttveggja dyrunum.
Þegar ökumaðurinn kom út fyrir borgina
þóttist hún sjá hvert ferðinni var heitið og um
leið hver örlög hennar voru. Þá alt í einu
mintist hún smjaður yrða Rajahins og hve mik-
•11 hrollur fór um hana í hvert skifti sem hann
horfbi á hana. Hefði hún þá haft nokkuð það
sem vopni gæti heitið, hefði hún hiklaust ráðið
sér, bana en þeir leituðu á henni, Sepoyjarnir
strax þegar í land kom, og tóku skammbyssuna
litlu, sem hún ætlaði að fela. Hún var allslaus.
ráðalaus og vonlaus o^ heykti sig saman og var
hreyfingarlaus úti í eihu horninu á vagninum.
Undireins og til Bithoor var komið var
klæði varpað yfr höfuð hennar, og var hún þá
tekin og borin inn í kastalann, eftir löngum
göngpm og að lyktum upp stiga. Þar settu
RobinÍHood
FI/ÖUR
BRAUÐ ÚR ROBIN HOOD HVEITI,
NEMUR Á BROTT SULTINN OG
VERNDAR ÞREK YÐAR
burðarmennirnir hana niður og hurfu þeir til
baka, en konu hendur snertu hana og var hún
leidd þangað sem margt kvenna var fyrir og
var klæðinu þar lyft of höfði hennar. Húe
sá að konurnar allar störðu á sig og skein bæði
forvitni og hatur úr augum þeirra. Þá var
mælirinn fullur. Hún hneig niður meðvitundar-
laus. Þegar hún raknaði við aftur var hún
máttþrota alveg, og lá eins og í leiðslu sv»
klukkustundum skifti. Hún þáði svaladrykkinn
sem henni var færður smámsaman ,en hafði
ekki þrek til að athuga neitt sem gerðist um-
hverfis hana, þangað til einhver snerti handlegg
hennar, þrýsti hendinni að honum og eins og
klappaöi henni um leið. Það vakti hana til með-
vitundar um að vinur væri í nánd. Á næsta
augnabliki var nokkrum orðum á ensku hvíslaö-
í eyra hennar og hendi aftur þrýst að handlegg
hennar og það svo þétt, að hún áleit það bend-
ingu um að láta á engu bera.
Vonin, sem alt þetta kveikti, var svo mikil,
að hana langaði til að hljóða upp af fögnuði, en
hún stilti sig, og bærði ekki varirnar, en á-
reynslan var svo mikil, að hún fann blóðiö
hlaupa út í andlit sitt og vissi að litaskiftin
mundu sjást. En þá hún bærði sig ekki, þá leit
hún upp og í andlit þessa vinar. Hún kom and-
litinu ekki fyrir sig en fanst hún þó hafa séð
það einhversstaðar. Á næsta augnabliki var sva
þetta vinar andlit horfið.
Þetta tilvik vakti hana af leiðslunni, þó
ekki væri það sýnilegt öðrum, því hún bærði
sig ekki agnarögn. Hver sendi þessi boð? Hver
gat þessi stúlka verið, sem þannig talaði á
ensku? Hvar hafði hún séð hana áður? Um
þetta braut hún heilann og hugur hennar hvar-
flaði til liðinnd tíma, er hún fór að minnast
allra Hindúa, er hún hafði kynst síðan hún kom
til Indlands, en að frádregnu vinnufólki þeirra
og annara kunningja, voru þeir Hindúar fáir,
sem hún hafði kynst, og Hindúa-konur sárfáar,.
er hún hafði talað við. Eftir að hafa minst allra
þeirra, er hún hafði kynst í Cawnpore hvarflaðl
hugur hennar til Deennugghur. Hverjum hafði
hún nú kynst þar? Þegar þar kom flaug henni
töfrasýningin í hug. Hún mundi nú eftir töfra-
manninum og sérstaklega eftir dóttur hans, er
hún settist á kubbinn, er svo tognaði æ meir
og meir og hóf stúlkuna hærra og hærra í loft
upp, þangað til hún hvarf úr sýn. Þá var líka.
gátan ráðin. Það var hún sem hvíslað hafði
þessum huggunarríku orðum í eyra hennar.
En hvernig var því varið? Hvernig gat
þessi ókunna stúlka haft löngun til að þjálpa
henni? Þá mintist hún þess, að þetta var
stúlkan sem Bathurst hafði hrifið úr klóm
tígrisdýrsins. Það var þá Báthurst að þakka,
ef þau feðgin höfðu löngun til að hjálpa henni.
Gat þá verið að hann hafi komist af líka? Hún
hafði talið sér trú um að hann væri dauður eins
og allir aðrir í hópnum, en vitanlega var hugs-
anlegt að hann hefði komist af. Sú hugsun
hafði aukið á harma hennar um nóttina, þegar
hún var í varðhaldi á fljótsbakkanum, að hann
hafði ekki einusinni litið til hennar áður en
hann steypti sér í ejfina. En svo hafði hún
ekki hugsað um hann síðan, fyr en nú. Nú
virtist henni hugsanlegt að hann hafi komist
undan á sundi til austurlandsins og þar komist f
skóginn. Hafi það verið var hann nú eflaust f
Cawnpore í dulbúningi og var að reyna að
bjarga henni. Og auðvitað mundi hann leita til
töframannsins undireins. Skyldi nú þetta vera
rétt tilgáta, þá, — hvað? Það, að hann var enn
að stofna sér í ógurlegan lífsháska hennar
vegna! Og þetta var maðurinn, sem hún einu-
sinni fyrirleit fýrir bieyðishug.”
En hvað gat hann áunnið? Hvemig í ver-
öldinni gat hann hugsað sér að frelsa hana,
þar sem hún var nú í kvennabúrinu í Bithoor-
kastalanum, og þangað fékk engin karlmaður
að koma, að herranum sjálfum undanteknum.
En sú hugsun var þýð og ljúf, að hann væri þó
að reyna að bjarga henni, og það vom ekki
sorgar, heldur gleði-tár, sem nú fóru að smá-
bjótast út af luktum augum hennar. Og nú
saknaði hún þess, að hafa sakfelt Bathurst í
huga sinum eitt einasta augnablik fyrir það, að
hann hljóp tafarlaust í fljötið. Hún sá nú, að
hefði hann hikað, þá hefði hann farið eins og
allir hinir, og þá var enginn eftir til að bjarga
nenni eða hugsa um hana og hennar eymd
Henni virtist nú einmitt eðlilegast, að hann
reyndi að komast undan þannig, og fór þá að
vona, að fleiri hefðu haft vit á að gera eins, og
að hann væri ekki einn síns líðs með þessar
tilraunir.