Heimskringla - 28.12.1932, Side 2

2, StÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG 28. DES. 1932
BEINAGRINDI,
Saga eftir Erl. Johnson.
grindarinnar, er hinn stórfeldi
Carlos Consetto hafði lifað í.
En hvernig þetta gæti atvikast
var mér á þessari stundu með
PYh. öllu hulið.
Nú tók spákona þessi til að Eftir þrjátíu og fimm mínút-
horfa á mig reglulegum rann- ur var eg kominn heim til dótt-
sakandi ástaraugum, þar til ur minnar. Þar voru þá fyrir
hún segir: j margir gestir, er komið höfðu
“Eg get auðvitað sagt þér ti] Þeirra sér ti] skemtunar og
meira fyrir einn dollar í viðbót."
En eg færðist nú undan því.
Svo kvaddi eg spákonuna með
hinum mestu virktum, og hún
bað mig að finna sig aftur. Eg
tók því ekki fjarri, og hún sagð-
ist ætla að hugsa stöðugt til mín
og reyna að vinna mér alt í hag,
með þeirri kunnáttu er hún
byggi yfir.
Þetta var nú ekki svo afleitt,
að mér virtist, ef nokkuð væri
takandi mark á orðum spákonu
minnar. Hún gæti ef til vildi
verið ramgöldrótt, fyrir alt sem
eg vissi, og það að hún hafði
heitið að vinna mér í hag, þótti
mér geta orðið mér til mikils
hagnaðar. Og svo þetta, að eg
ætti að deyja stórríkur maður,
— glumdi nú í eyrum mér un-
aðslegar en nokkur lóusöngur.
Og er þá mikið sagt.
Með þessar og því líkar hug-
leiðingar, gekk eg frá spákonu-
stofunni og suður eftir Aðal-
strætinu, hnakkakertur og líf-
legri en áður. Eg gekk því
nokkuð hratt; en gangi maður
hratt í stórborgum, vekur það
strax eftirtekt, sér í lagi eins
og þama, þar sem altaf er
fólksstraumur. Að eg tali ekki
um, ef maður gleymir að hinkra
við á strætishornum, til að bíða
eftir samgöngumerkjunum, og
samfarandi stórhættu, sem því
fylgir, því jafnan eru þarna
bílar, sem snúa inn á öll þver-
stræti. Lögregluþjónar standa
vanalega á miðjum gatnamót-
unum til þess að leiðbeina. —
Samt sem áður getur nú verið
svo, að einn og annar komist
í svo djúpar hugleiðingar, að
hann gangi þarna ef til vill í
nokkurskonar vökudraumi og
gleymi með öllu að stanza við
eftir merkjum.
Eg því miður gleymdi í þetta
sinn, þegar eg gekk suður Að-
alstrætið, að bíða eftir merki,
og við það var eg nálægt því
kominn að verða gersamlega
drepinn, eins og gefur að skilja,
í þeim asa, sem þarna á sér
stað. Enda er slíkt búið að
kosta margan iífið. Eg vissi
ekki fyrri til, en tekið var hast-
arlega í handlegg minn, og var
hrópað: “Gættu þín”. Eg leit
óðar til hliðar, og sá að þarna
var vel búinn, snarlegur mað-
ur með mjög holduga konu við
hlið sér. Hann hafði auðvitað
gripið í mig mér til aðvörunar.
Og konan, er með honum var,
hrópaði: “Oh, my Lord!” — Eg
fann að bíll hafði strokist þama
ofurlítið við mig. Og eg var
óðara spurður, hvort eg hefði
ekki meiðst.
“Ekki vitund,” svaraði eg, og
þakkaði um leið þessum manni
fyrir hans góðu aðvörun, og
hélt svo leiðar minnar yfir á
Hill stræti, þar sem sporvagna-
stöðin var, og þaðan fara flest-
allir folksflutningsvagnarnir, er
ganga vestur til Hoilywood.
Á þessum stað keypti eg mér
óðara farmiða og steig brátt
inn í einn þessara stóru, rauðu
og skrautlegu fólksflutnings-
vagna, er bruna fram og aftur
margar ferðir á hverjum eina^ta
sólarhring, er mannsaugað fær
litið. Eg valdi sjálfum mér gott
sæti í vagninum og lét fara vel
um mig. Brátt rann vagninn
inn í löng og dimm jarðgöng.
En þá er snúið á rafljósum, svo
það gerir enga hindrun. Brátt
komst eg þarna aftur í djúpar
hugleiðingar, en það sakaði
ekkert, því þama var engin
hætta á ferðum. Eg fór óðara
að hugsa út í það, er spákona
mín hafði sagt mér, og um það
að fá útdrátt úr sögu beina-
til að sjá nýfætt stúlkubarn
þeirra hjóna. Barnið var bara
nokkurra daga gamalt og nefnd
ist Charlene. Forkunnar fagurt
bam, er læknirinn og fleiri
höfðu dáðst svo mjög að.
Þegar eg kom inn, var eg
gerður kunnugur því fólkinu, er
eg hafði ekki áður kynst.
Hljóðberinn (radio) endur-
ómaði þarna eintóma Jazz-
söngva, eins og vant er, svo
eg fór strax upp á herbergið
mitt, og skrifaði niður alt sem
eg hafði séð og heyrt þenna
minn mikla dag. En hvenær eg
gæti byrjað að skrifa sögu
mína, vissi eg þá hreint ekki.
Litlu síðar var eg fallinn í
hinn sætasta svefn, er endur-
nærir fátæka og ríka.
Næsta morgun kl. 9.30 var
ea enn kominn að beingrindar-
'rlugganum. Eftir að eg var bú-
!nn að standa þar ofurlitla
etund, og gæta vel að, hvort
"'rðin á höfuðkúpunum mundu
irkilega vera rétt skrifuð nið-
’r hjá mér í vasabók mína.
'^emur þarna út stór, kolsvartur
•■>u'ðaldra Negri, með sveittan
kallann. Hann hélt þar á skjólu
fleiru, er virtist benda til
’iess, að hann ætlaði að hreinsa
riugga. Hann virtist kátur vel,
rins og Negrar eru venjulegast.
Hann ávarpar mig hlæjandi að
yrrabragði og segir:
“Ertu þú að horfa á beina-
''rindina?’.’
“Já, ofurlítið,’’ svaraði eg.
Hann verður þama strax eitt-
hvað svo stóreygður og bætir
við:
“Það verður þér til dauðs, ef
bú stendur þarna lengi.”
Og hann varð eitthvað svo
rlámæltur, er hann sagði
hetta og lagði mikla áherzlu á
orðin.
“Heldurðu það,” svaraði eg
Negranum undur rólegur. —
Eg sé nú að negrinn verður ná-
bleikur á svip, og glennir upp
■íugu svo ákaflega, að þau sýn-
ast verða tvöföld að stærð í
hausi hans. Og enn á ný hrópar
bann til mín, og í hörkulegri
róm en áður:
“Þetta drepur þig síðarmeir”.
“Heldurðu það?” sagði eg aft
ur og með enn meiri ró en áð-
ur.
Nú reiddist negri þessi við
mig, því þeir eru flestir mjög
bráðir. Og hann þrífur í öxl
mér og hrindir mér frá glugg-
anum. Eg sá ekki til neins að
reiðast yfir þessu, því það mundi
ekki hafa nema ilt eitt í för
með sér. Og í þessu sá eg að
stór og feitur lögregluþjónn var
.á leið til okkar. Eg misti þarna
allan kjark og þorði ekki að
segja neitt við negrann. Tók
báðar hendur úr vösum mínum
og gekk nú burtu frá gluggan-
um, eins fyrirmannlega og mér
var unt. Eg gekk í áttina til
kínverska leikhússins, en ekki
•mr þó för minni heitið þangað
þann svipinn. Á þessari leið
minni, er farin var þó í algerðu
stefnuleysi, datt mér í hug spá-
konan, og að ekki mundi hún
vera að hugsa mikið til mín
núna. Svona væru þessar spá-
konur, ef til vill fullar af lýgi
og falsi; og alt er þær gerðu,
væri víst til þess að hafa pen-
inga út úr bjálfum, er væru
nógu auðtrúa. Mig tók líka til
að þyrsta á þessari göngu minni
— svo eg brá mér inn í eitt af
þessum mörgu og myndarlegu
kaffihúsum. Þetta var að sönnu
ekki nærri því eins fínn staður,
eins og kaffihús þau, er leik-
stjörnurnar koma inn í. — Eg
BRÉF TIL HEIMSKRINGLU
Plágaðir, reittir til reiði og grættir,
rændir og kúgaðir langt fram í ættir,
urðum við sveitina þessa að þola
þangað til við vorum komnir í mola.
Virtist oss ráðsmenskan vera’ eins og Neró,
vitsmunalega fyrir’ neðan zero.
Það var sem ætu sig inn að beini
angaskrattar frá þessu meini.
Svo þegar átti að selja’ undan okkur
saklausum, jarðirnar, kerling nokkur,
rússnesk að ætt, og 500 fleiri
fengu því aftrað með drottins keyri.
Jafnt því sem treyjuna og tæið af Birni
tóku þær lögum, án eigingirni,
Ráðsmensku sveitar var svift af bændum.
Samt kvað betra en það í vændum.
700 kerlingar sagt er að bíði
sveitarráðsfundar, og þá til prýði
klæðin af gervöllu ráðinu rífi,
reyni það aðeins að halda lífi.
Kveð eg nú á, að á komandi dögum
kerlingar ráði hér sveitarlögum,
veiti oss nauðstöddum náð sína og yl sinn.
Niður með brækurnar, upp með pilsin!
Gutt. J. Guttormsson.
ustu kökur, er á var þrykt að inn þar til að hugsa um mínar
væru frá París. Eg reyndi til farir ekki sléttar, að því leyti,
að fara þarna hægt að öllu og að geta fengið heildarupplýsing-
slóra eins lengi og eg gat. En ar um beinagrindina og höfuð-
þegar eg loksins gekk út sal- kúpurnar. “Árans Negrinn!”
inn, sá eg að roskinn maður sat hugsaði eg með sjálfum mér,
þar utarlega við eitt af fremstu “að láta eins og brjálaður mað-
borðunum. Eg nam staðar lítið ur, þó mér yrði á að standa
og tek nokkra tannstöngla, er, þarna við gluggann, þegar hann
lágu í skál, á borðinu fyrir kom út. Svona láta þessir upp
framan mann þenna, og stakk
þeim í vasa minn. Og eg heilsa
manninum, því mér leizt vel á
hann. Hann tók hlýlega kveðju
minni, um leið og hann tekur
þarna lok ofan af pappakassa,
og upp úr honum stekkur lítill
og þriflegur köttur, og tekur
strax að lepja af undirskál, er
hann hefir þarna með einhverju
lapi í, er hann hafði vafalaust
keypt.
“Þetta er snotur köttur,”
varð mér að orði, bara eins og
til að segja eitthvað við þenna
mann.
“Já þetta er kynhreinn kött-
ur, ættaður frá Suður-Afriku.
Veizt þú af nokkrum, er vildi
kaupa kött?’’ bætti maðurinn
við.
“Nei, ekki held eg það,” svar-
aði eg.
Jæja, eg ætti þó að geta selt
han neinhverjum fyrir hálfvirði,
því bæði er hann vitur, og að
auki ber hann fallegt nafn.”
“Er það svo?” sagði eg, “og
hvað heitir kötturinn?”
“Gloria Swanson heitir hann,
svaraði maðurinn, um Ieið og
hann lét köttinn ofan í kass-
ann aftur.
“Ekki er að fráfælast nafn-
ið,” sagði eg. “En svo er nú
undur erfitt að selja nokkuð á
svona tímum. — En meðal ann
ars, áttu heima hér í Holly-
wood?’’
‘Já, eg held nú það,” svaraði
maðurinn. “Eg hefi átt hér
heima í fjörutíu ár og ætla mér
að deyja hérna.”
“Nú datt mér í hug, að ef
þetta væri satt, sem þessi mað-
ur segði, að hann hefði átt hér
heima í 40 ár, þá mundi hann
án efa vita eitthvað um beina-
grind Carlos Consetto. En ekki
þorði_eg að spyrja hann að því,
svona mér bráðókunnugan
mann. En um leið og eg gekk
út á gangstéttina, sagði eg við
hann, að mig langaði til þess
að mæta honum síðar, og svar-
aði hann, að mér myndi takast
bað, því hann sagðist vera á
slangri á þessum slóðum dag-
lega.
Eg hélt nú leiðar minnar heim
í þungum hugsunum, því að á
þessari ferð minni til gluggans,
fanst mér eg ekki verða mikils
vísari.
Það var líka komið kvöld, og
-------- ----- ------ _0 eftir nokkrar klukkustundir var
keypti mér þarna kaffi og fín-1 eg lagstur í rúm mitt, og tek-
skafningar síðan Abrham Lin-
coln, dró þá upp úr vesaldómin-
um,” hugsaði eg. — Litlu síð
ar var eg kominn inn á land
draumanna, með svo stóra bók
í fangi, að eg þóttist vera að
líta eftir hjólbörum til að aka
henni í. En þegar eg þóttist
vera búinn að fá börurnar, var
bók mín horfin, og við það end-
aði draumur minn í það sinni.
Strax morguninn eftir lagði
eg af stað enn á ný upp að
beinagrindarglugganum, í svo
örgu skapi, að þó hinn stóri og
sterki Negri stæði þar, þá samt
sem áður langaði mig til að
verða einhvers vísari, og segja
honum ef til vildi, að mér væri
það alveg óhætt að horfa á
beinagrindina, því nú hefði eg
spákonu er væri svo göldrótt,
að hún mundi vernda mig bæði
dag og nótt frá öllum illum ver-
um.
Með þessar hugsanir mínar
hélt eg áfram göngu minni aust-
ur Hollywood Boulevard, í átt-
ina til beinagrindarglpggans. —
Áður en eg hafði fyllilega náð
þangað, sá eg þrjár konur
standa þar og mjög holdugan
ungan mann á tveimur hækjum.
Eg sé að ein af þessum kon-
um patar heilmikið; ýmist rétt-
ir hún upp hendi, eða þá að
hún slær hendi á læri, eins og
til merkis um að hún væri í
æstu ástandi. Eg var nú kom-
inn það nærri, að eg heyrði
hana segja:
“Vitið þið hvað þessar höf-
uðkúpur heita?”
Nei, heyrðist mér þá önnur
kona segja.
“Þær heita Sjöstjörnur,’’ sagði
þá sú æsta, “af því að kaþólski
biskupinn í Mundo Dios, lét Car-
los Consetto byggja sjö kirkjur,
til að bæta fyrir, að hann lét
grafa sjö þræla sína lifandi, og
af þeim eru þessar viðurstyggi-
legu hauskúpur, er þið sjáið hér
stara á alla, er fram hjá ganga.”
Þetta mælti þessi æsta kona
á góðri ensku.
“Mig langar til að gera þetta
skiljanlegt. En svo var ekki þar
með búið,” hélt hún áfram. —
Biskupinn straffaði Carlos Con-
setta líka með því, að láta hann
liggja sjö daga í þurkuðum púð-
ur sykri, án þess að fá að
bragða hann sér til næringar,
því hann varð að fasta þessa
sjö daga til þess að úttaka sitt
straff og fá fyrirgefningu synda
sinna.” Nú dró kona þessi
djúpt andann, en hélt svo á-
fram: “Já, og það var ekki bú-
ið þar með fyrir Carlos Con-
setto. Biskupinn skyldaði hann
til að endurreisa alla postulana,
eða sem sagt að ala upp tólf
drengi og gera úr þeim öllum
postula.”
‘Ætli það sé nú hægt að taka
mark á öllu þessu, góða mín,”
sagði nú ein af þessum konum
sem þarna stóðu. “Það er svo
langt síðan þetta skeði.’’
“Bara rúm hundrað ár,”
svaraði sú æsta. “Og heldur þú
að þetta hefði verið sett í ann-
ál í Mexico, ef ekkert hefði ver-
ið hæft í þessu?"
“Ó, drottinn minn!” sagði nú
þriðja konan. “Þetta er rauna-
saga.”
En í því bili að þessi kona
slepti orðinu, heyrðist koma
af þessum slysa náhljóðum. Og
þau voru svo gegnumskerandi,
og svo mörg, að það var sem
mörg hundruð manna væri að
drukna.
í þessu kemur unglings pilt-
ur hlaupandi og hrópandi, og
segir að þrír menn hafi verið
drepnir í bílslysi, og annar
drengur á eftir honum og hróp-
ar, að aðeins tveir hafi verið
drepnir.
Eins og gefur að skilja, kom
ys og þys á alla. Fólk þaut
fram og aftur um gangstéttirn-
ar. Og eg færði mig sjálfur
eitthvað frá glugganum, og sá
svo ekki framar, hvað orðið var
af bessu fólki er þarna hafði
staðið með mér við þessar
hörmulegu leifar dauðans.
Tveir sjúkravagnar fóru nú
biótandi fram hjá, þar sem eg
stóð, er líklega hafa tekið hina
drepnu. Lögregluþjónar margir
^oru harna á gangi til að dreifa
úr fólksþrönginni, er hafði safn
ast þarna saman til að vera
siónarvottar að óförum hinna
dauðu. — Svo féll alt í kyrð
aftur. og veröldin tók að bíða
eftir öðru slysi.
Eg gekk nú frá þessum stað
f áttina heim, vestur Hollywood
Boulevard að Highland Ave, —
samt undur hægt og letilega.
Mætti á leið minni fjölda af
fólki vel búnu. Svo gekk eg einn
ig fram hjá fótalausum aum-
ingjum með tinkrúsir í hönd,
er ætlast var til að gefnir væri
í peningar. Fólkið á gangi f sól-
skininu, er glampaði þarna á
alt smátt og stórt. Fólkið ýmist
hvarf inn í búðir eða kom út
úr þeim. Sumt af því streymdi
inn í leikhús, og aðrir inn í fína
matsali, því altaf eru mörg-
hundruð manns að borða ein-
hversstaðar. — Og kaupsýslu-
keðjan rennur þarna hiklaust
og fáguð frá morgni til kvölds.
Eg hafði þarna að mörgu að
hyggja, því að á milli þess að
eg leit á andlit fólksins og
rendi augum upp til hólanna, er
glömpuðu nábleikir í hinu
bjarta sólskini; og hér og hvar
blöstu við á þeim hús og kast-
alar. Stóra nafnspjaldið: “Holly-
wood Land”, er stendur utan í
fyrirsögn: Kona tekin föst fyr-
ir að vera nakin fyrir framan
hús sitt. í öðru blaði var þarna
yfirskrift: Fjórir menn drepnir
í ráni í Hollywood. í því þriðja
stóð með stórum stöfum: Bev-
erley Hills morðingi handsamað
ur.
Þegar eg loksins komst yfir
á Highland Ave., tók eg mér
sæti á hvílubekk, er þar var,
til þess að hvíla mig þar ofur-
lítið. Eg gat horft þaðan í allar
áttir, og séð þaðan fólksstraum-
inn líða fram og aftur um stræt
in. Og bílaumferð var þar afar-
mikil, að ógleymdum sporvögn-
unum, sem altaf gera mestan
hávaða. Ekki hafði eg setið
þarna lengi, þegar roskinn mað-
ur settist hjá mér. Eg þöttist
hafa séð þenna mann einhvers-
staðar áður, en kom honum þó
ekki strax fyrir mig.
Hann segir þá alt í einu:
“Manstu eftir mér á kaffi-
húsinu, þar sem eg var að
reyna að selja fallega köttinn?”
“Já,” svaraði eg. “Svo þú ert
maðurinn?”
“Sá hinn sami,” mælti hann.
Svo fórum við að tala þama
saman um daginn og veginn,
eins og gengur. Um að tímar
væru daufir. Um hvað veröldin
væri nú breytt síðan við hefð-
um verið ungir. Um hvort Hoo-
ver eða Roosevelt myndu vinna
kosningarnar o. s. frv. — Eg
spurði manninn hvað hann héti,
og sagðist hann heita Lamar
Shackel. Eg sagði honum að
eg héti Johnson og dveldi f
Hollywood hjá dóttur minni.
“Jæja, er það svo? Og þú
munt vera norskur eða sænsk-
ur?”
“Nei, ekki er það. Eg er ís-
lendingur.”
“ísland er býsna norðarlega
á hnettinum, er ekki svo?”
Jú, eg hélt það nú vera. Svo
barst tal okkar að Hollywood.
Og þá sagði eg: .
“Þú ættir sannarlega að
þekkja þenna fræga stað.”
“Já, vitanlega,’ ’svaraði Mr.
Lamar Shackel. “Eg hefi átt hér
heima í 40 ár, og séð bæinn
vaxa upp úr sama sem engu.
Eg hafði hér skóviðgerðar verk-
stæði í 30 ár eða meira, og
þekti þá flest fólk hér í bæn-
um.”
Mér datt í hug að þessi mað-
ur hlvti að geta gefið mér næg-
ar upplýsingar um beinagrind-
ina og höfuðkúpurnar sjö, þar
eð hann hefði átt hér heima svo
lengi. Svo eg spurði hann hvort
hann væri kunnugur læknasfcól-
anum — ‘eins og til að byrja þá
samræðu.
Já, hann sagðist nú halda
það. “Eg þekki þar skólastjór-
ann sjálfan, hann herra Wbod.
Það er nú ágjarn náungi. Enda
lét hann skólanefndina kaupa
af sér þessa líka dáfallegu
beinagrind — eða hitt þó held-
ur — fyrir fleiri þúsundir, eftir
að myndtökufélögin vildu ekki
ekki framar hafa neitt að gera
rið hana og hauskúpurnar. Og
það er víst enginn vafi á því,
að Carlos Consetto beinagrind-
hæsta hólnum, með 40 feta há- inni) fy]gir eitthvað hræðilegt.”
um stöfum, bar oft fyrir augu
mín á þessari göngu minni, og
hugsaði eg þá með sjálfum mér,
að eitthvað ógurlegt hefði hlot-
ið að koma fyrir hina ungu leik-
stjörnu, — stúklu er klifraði
upp á topp á stöfum þessum,
fyrir ekki löngu síðan, og lét
sig falla þar niður, til heimtu
dauðans og sáttar fyrir mis-
lukkað líf. Allir eru þessir stóru
stafir settir rafljósum, svo að
það má lesa þetta nafn, “Hol-
lywood Land”, alla nóttina í
margra mílna fjarlægð.
“Hvernig heldur þú að standi
á því, herra Shackel?” varð mér
að orði og þóttist eg ekki leggja
mikinn trúnað á það. En við
það æstist frásögn mannsins,
eins og eg hafði ætlast til.
“Veiztu hvað skeði þegar
Wood skólastjóri lánaði beina-
grindina hinu fræga Fox hreyfi-
myndafélagi?”
“Nei,” sagði eg, því um það
haföi eg ekki heyrt eitt einasta
orð áður.
“Það var þannig með beina-
grindina og höfuðkúpurnar, er
Einnig kom það oft fyrir að altaf verða að fylgja henni,”
eg stanzaði þarna á götuhorn-
um. Þar liggja fréttablöðin, og
er auðvelt að lesa þar í þeim
hinar stóru fyrirsagnir, þó ekki
sé því að neita að sumar af
þeim séu fáfengilegar og lítils
virði.
í einu blaðinu, er eg leit á á
sagði Shackel með meiri áherzlu
en nokkru sinni áður. “Beina-
grindin var látin upp í flugvél.”
“Upp í flugvél?” át eg eftir
honum, og eg þóttist verða al-
veg steinhissa.
“Já, auðvitað,” sagði Shackel,
til þess að félagið gæti tekið
göngu þessari, stóð afar stór sem sérkennilegastar og frum-