Heimskringla - 12.07.1933, Qupperneq 4

4. SIÐA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 12. JÚU 1933
pcimsknngla
(StofnuO 18S6)
Kemur út á hverjum miOvikudegi.
Eigendur:
THE VIKING PRESS LTD.
8S3 og 855 Sargent Avenue, Winnipeg
Talsimi: 86 537
VerB blaðsins er $3.00 árgangurinn borgist
fyrlrfram. Allar borganir sendist:
THE VTKING PRESS LTD.
RáOsmaOur TH. PETURSSON
853 Sargent Ave., Winnipeg
Uanager THE VIKING PRESS LTD.
853 Sargent Ave., Winnipeg
Ritstjóri STEFÁN EINARSSON
Vtanáskrift til ritstjórans:
EDITOR HEIMSKRINGLA
853 Sargent Ave., Winnipeg.
“Heimskringla” is publislied by
and printed by
The Viking Press Ltd.
853-855 Sargent Avenue, Winnipeg, Man.
Telephone: 86 537
I
WINNIPEG, 12. JÚLÍ 1933
FÚLEGG EINARS
í síðasta blaði Lögbergs birtist svo lúa-
lega skrifuð grein, eftir Einar P .Jónsson,
um ummæli þau er í Heimskringlu stóðu
um Sigurð Skagfield, eftir söng hans ný-
lega í Sambandskirkju í Winnipeg, að
menn hafa spurt hvern annann hissa,
hvernig á öðru eins fúleggjaklaki standi.
Því sem í Heimskringlugreininni er sagt
um Sigurð, er reynt að gera lítið úr með
því að það sé skrifað af manni sem ekk-
ert vit hafi á söng. Af söngþekkingu
vorri, dettur oss ekki í hug að miklast,
en hvað sem henni h'ður, erum vér þó á
því, að Einari verði ógreitt um að sanna
mönnum söngþekkingu sína með því, að
hlada fram, að Sigurður Skagfield sé ekki
söngmaður. I
Það er langt frá því að vér álítum að
Sigurði kagfield geri hið minsta til hvað
við Einar segjum um hann. Söngur hans
mælir með sér sjálfur hvar og hvenær
sem er. En það er vegna tilgangsins,
sem að baki þessu ritsparki Einars leyn-
ist, að því er svarað.
Eftir fyrsta söng Sigurðar Skagfield
hér vestan hafs, skrifar Eínar P. Jónsson
í ritstjórnardálk Lögbergs 29. jan. 1931
um sönginn meðal annars á þessa leið:
Ekki hafði söngvarinn fyr lokið fyrsta laginu
á söngskránni, “Maria Gnadenmutter” eftir
Sinding, en ljóst varð", að hér var á ferðinni
voldugri og marghæfari raddmaður, en alment
gerist,—náttúrubam, þrungið af næmu tilfinn-
ingalífi; komu þessi sérkenni þó enn skýrar í ljós
í túlkan söngvarans á hinu há-dramatíska lagi
Björgvins Guðmundssonar, “Móðursorg,” sem og
í meðferðinni á "Vögguljóðum” Jóns Friðfinns-
sonar og laginu "Hvað syngur litli fuglinn.”
Var meðferðin á þessum lögum slík, að annað
var óhugsanlegt, en fylztu aðdáun vekti.
Af öðmm viðfangsefnum söngvarans, gripu
einna dýpst inni í tilfinningalíf vort “Die Beiden
Grenadiere,” ,hið víðfræga meistaraverk Schu-
manns, "Betlikerlingin,” eftir Sigvalda Kalda-
lóns, átakanleg Ijósmynd í tónum, og lagíð “I
minningu um Roald Amundsen,” eftir Th. H.
Finn. öll krefjast þessi lög voldugs tónmagns,
eigi þau að fá notið sín að fullu; slíkt magn á
SigurÖyr í ríkum mæli, ásamt æskilegu skiln-
ingsnæmi, og þessvegna tókst honum svo meist-
araiega til um meðferð þessara laga.
Vér ætlum oss eigi þá dul, að dæma um
söng Sigurðar frá sjónarmiði hinnar "hærri
kritik”; það gera að sjálfsögðu þeir, sem "vald
hafa”; þó er í rauninni hver áheyrandi dómari
út af fyrir sig, sem óumflýjanlega dæmír eftir
þeim áhrifum .er hann verður fyrir. /
Rödd Sigurðar Skagfields, er stimpluð glæsi-
mensku og hetjubrag; þessvegna er söngur hans
blóðrikur og eggjandi.
Og áður en Sígurður sýngur hér, er
Einari kunnugt um hann og sóng hæfi-
leik hans, því við komu hans vestur um
haf, talar hajjn um hann, (sjá Lögberg
15. jan. 1931) sem “einn af vinsælustu og
víðkunnustu tenórsöngvurum íselnzku
þjóðarinnar.’’ f niðurlagi áminstrar
greinar segir hann einnig: “Hr. Sigurður
Skagfield ætti að vera og hlýtur að
vera oss Vestur-fslendingum aufúsu gest-
þr, velkominn boðberi nýgróðursins í
sönglífi stofnþjóðar vorrar heima.--------<-
Verum samtaka, að gera honum dvölina
sem alira ánægjulegasta. Hérna er hend-
in!” (Leturbreyting vor. Ritstj.)
Undir þessi vinsamlegu og verðskuld-
uðu ummæli E. P. J. geta allir Vestur-fs-
lendingar tekið og þakkað honum. En
þeim mun erfiðara verður þeim það nú,
að skilja óhróðursgrein frá hans hálfu
um það, þó Sigurðar sé vinsamlega minst
af öðrum og tali um það, sem helzti
snemt að taka hann í dýrðlingatölu, og
“fyr megi rota, en dauðrota”, að segja
Sigurð söngmann af “guðsnáð”. Þetta
verður alt ennfremur furðulegra, þar sem
ummæli Heimskringlu eru ekki rétt höfð
eftir, og seilst er til að gefa þeim annan
skilning, en í þeim felst. Þar stendur
þetta: “í þeirri vöggugjöf (þ. e. bjartri
og fagurri rödd í eðli sínu auk þjálfunar
og tónmagns) liggur efiaust mikið af
þeim töframætti, sem söng Sigurðar er
samfara. Það er ef til vill ekkert fjarri,
að segja um Sigurð eins og sagt er um
yfirburðaskáldin, að hann sé söngmaður
af guðsnáð!”
Þetta kallar E. P. J. að hefja Sigurð í
dýrðlingatölu, að segja að ef til vill megi
um hann segja eins og skáldin o. s. frv.
Ekkert annað en þetta, sem svipað er og
að segja, að Sigurður hafi að náttúru-
gjöf fagra söngrödd hlotið og eins og við
tölum um skáldskapargáfu sem náttúru-
gjöf, felst í orðum Himskringlu. Hvemig
á því stendur, að E. P. J. er o'rðinn svo
glámskygn, að sjá ekkert minna en
dýrðlinga-trú í þessu, fáum vér ekki
skilið. En enda þótt svo væri og vér
dáumst sem aðrir að söng Sigurðar,
hvaða skaðsemi getur af því leitt eða
hættu, svo að rísa verði upp og rita á
móti því nokkurskonar varúðarreglur fyr-
ir almenning, lílegast af því Sigurður er
að fara um og syngja. E. P. J. hefði ekki
tekið sér þetta svona nærri fyrir tveim ár-
um, er hann reit sín fögru og réttmætu
ummæli um Sigurð. Hver rödd-J sömu
átt, hefði þá fundið bergmál í brjósti hans.
Og grein E. P. J. verður þeim mun
óskiljanlegri, sem hann lét ekki svo lítið,
að hlýða á söng Sigurðar í þetta skifti
og hefir ekki heyrt hann syngja, síðan
hann reit greinar sínar um hann. Hvað
er það, sem svo hefir breytt áliti Einars
á söng Sigurðar, að hann þurfi að grípa
til þess, að lasta það, þó Heimskringla
léti aðdáun sína í ljósi um sönginn eftir
að hafa hlýtt á hann, því eins og Einar
segir “er í rauninni hver áheyrandi dóm-
ari út af fyrir sig, sem óumflýjanlega
dæmir eftir þeim áhrifum, er hann verð-
ur fyrir.” Hvernig stendur á því, að Ein-
ar gleymir þessari góðu og greindarlegu
athugun sinni, að því er Heimskringlu
áhrærir, því það er hverju orði sannara,
að hún varð hrifin af söngnum, sem aðrir,
er viðstaddir voru, og hún á óáreitt rétt til
þeirra tilfinninga Það var ekkert annað
en þær, sem hún var að lýsa. Hún dáð-
ist að megni, þrjálfun og fegurð raddar
söngvarans, án þess að fara að skrifa
um það í ekki lengri grein, frá teknisku
sjónarmiði . Það hafa svo margir bæði
hér og erlendis á söng Sigurðar minst frá
þeirri hlið, og sem færari eru um það að
dæma, en við Einar P. Jónsson erum, að
vér álítum það barnaskap af oss að ætla
að reyna að umbæta skrif þeirra. Einari,
sem öðrum, er þetta kunnugt þar sem
slík ummæli hafa birzt bæði í íslenzkum
og erlendum blöðum og fylla mætti heilt
blað af Heimskringu og Lögbergi með, ef
tínt væri saman.
Ennfremur verður þessi amasemi Ein-
ars við ummælinn Hkr. um söng Sigurð-
ar eftirtektaverð, er þess er minst, hve
ötull hann hefir reynst, að viðurkenna
söngkrafta hjá öðrum hér, sem í sann-
leika má þó segja um, að ekki hafi með
tærnar komist þangað sem Sigurður hef-
ir hælana. Erum vér síður en svo að
hallmæla Einari fyrir það, því það er vel
gert, að örfa alla þá, sem slíka hæfi-
leika eiga, að beita þeim og leggja rækt
við þá. Vér viðurkennum og þá skemt-
un, sem það fólk hefir oft veitt oss með
söng sínum. En þó að vér játum, að vér
höfum ekki orðið eins hrifnir af söng þess
og söng Sigurðar, sem eflaust má telja
í fiokki þriggja beztu söngmanna íslenzku
þjóðarinnar og líklegast jafnframt fram-
arlega f þeim flokki, þá virðist það heldur
Iftilfjörleg ástæða fyrir Einar að fara
þeim ummælum um Sigurð, sem hann
gerir á inngangi greinar sinnar í síðasta
blaði, að ekki sé nefnt mottóið: “Bara ef
lúsin íslenzk er.” Einar er lánsmaður,
ef hann verður ekki eftirminnilega fyrir
barðinu á áliti tslendinga hvar sem eru,
fyrir annan eins óþokka rithátt um einn
af öskmögum þjóðar vorrar f sönglist-
inni. Hann atar sjálfan sig út með því
meira en nokkurn annann.
Öllum sem á Sigurð hafa nú hlýtt, eftir
tveggja ára burtuveru hans, kemur saman
um það, að söngrödd hans hafi jafnvel
vikkað og fegi;ast, og eru nú hrifnari af
söng hans, en fyr. Einar var sjálfur
hrifinn af henni fyrir tveim árum. En
nú slær hann jafnvel um sig af því að
hafa ekki lækkað sig með því að hlýða á
hann. Unni hann sönglist eins og hann
þykist gera, hefir hann unnið sér ærna
hreisu með því, að sækja ekki söng Sig-
urðar af þeim ástæðum, sem hann segir
til þess liggja, að ekki sé minst á hitt, að
setjast niður og skrifa óhróður um söng-
varann í kaupbætir. Vér verðum að játa,
að vér höfum aldrei þekt innræti Einars,
eins og það birtist í þessu skrifi hans.
Oss er nær að halda, að hann sé að fylgja
miður hollum fordæmum með því. Það
munu til menn hér, þó fáir séu, sem líom
hafa fremur í síðu Sigurðar. Þeir öf-
unda hann, finst hann skyggja á “stræð”
sína, sem söngvara. Það er innræti slíkra
öfundarmanna, sem vér könnumst ósköp
vel við í grein Einars. Gætum vér því
bezt trúað, að Einar hefði verið hafður að
ginningarfífli, hafi verið blektur til að
kasta burt sínu fyrra áilti á sönghæfileik-
um Sigurðar, og skrifa nú um hann eftir
annara nótum. Með því var og tilraun
gerð að vekja upp gamlar erjur, sem ó-
þarft mun álítast. En samt vinnur Einar
það til að magna þann seiðinn aftur, að
kjaftashöggva sjálfan sig með öllum sín-
um fyrri ummælum, og gera sig að minni
manni fyrir í augum íslendinga. Ekki
svo að skilja, að mönnum leyfist ekki að
skifta Um skoðun, ef ástæða er til og
þeir vita betur en áður, en fyrir því láist
Einari að gera grein í skrifi sínu. Enda
óþægilegt fyrir hann að flíka því.
Um svekkjunina, sem það ollir E. P. J.
og allri hærri söngkritikinni í Winnipég,
að vita til þess að Sigurður syngur hér,
getum vér farið nærri, enda þótt ekki sé
verið að þreyta sig á að sækja söng hans,
sem ekki er heldur von, þar sem “engin
hvöt er fundin hjá sér til að hlýða á
hann”, eins og Einar segir í síðustu
grein sinni. Söngkritikin öll er þannig
innan brjósts, sem sýndi sig á síðustu
samkomu Sigurðar í Sambandskirkju, á
því, að hún lét þar ekki sjá sig þó ætla
mundi margur annað.
Einar segir í niðurlagi greinar sinnar,
að sönglistinni ætti að vera borgið vest-
an hafs í umsjá ritstjóra Hkr. Auðvitað
hefir það “móðgað” hærri kritikina, að
vér beiddumst ekki inngöngu í félag
hennar, áður en vér létum með fáeinum
línum í ljósi aðdáun vora á söng Sig-
urðar. Eins og gefur að skilja fórum vér
þar eftir eigin smekk og hrifningu, eins
og við flestir gerum. Þó mætti eg vitna
um leið í orð eins vors ágætasta söng-
manns ,er um teknik Sigurðar sagði við
oss að hana skorti ekkert á að mega
kallast fullkomna (þhrfect). Vér viljum
ekki særa tilfinningar Einars né hinnar
hærri kritikar með því að nefna nafn
þessa manns, eða fara í mannjöfnuð, en
stundum hefir oss komið í hug um þá
menn, sem hér álíta sig eina kjörna til
að dæma um söng, að það væri skolli
vitur tappi, sem þekti flösku sína. Á
þetta ekki sízt við um það, er látið hefir
verið uppi, að ékki sé vert að leggja
lykkju á leið sína, að hlusta á einn frem-
sta söngmann íslenzku þjóðarinnar.
ari annað, sjáum vér ekki að
annað verði við því gert, en að
minna á það sem kerlingin
sagði um Nonna sinn, er skyr
þótti gott: “Ropaðu nú Nonni
minn, þáð er svo holt.
FRAMTÍÐ ÍSLENZKRAR
KIRKJU f VESTURHEIMI
Erindi flutt á þingi hins Sam-
einaða Kirkjufélags í River-
ton, 8. júlí 1933 af sr. Ragnari
E. Kvaran.
Eins og tilkynt hefir verið, 1 fulian aiaanjoruuug hafa Dodd»
, , . ... , , .... nýrna pillur verið hin viðurkenndu
er umtalsefm mitt í kvold um meguj vjg bakverk, gigt og blöðru
framtíð íslenzkrar kirkju í landi j sjúkdómum, og hinum mörgu kviiia
er stafa frá veikluðum nýrum. —
þessu.
an
Eins og orðanna hljóð-,.
Þær eru til sölu í öllum lyfjabúð-
ber með sér, einskorða eg um á 50c askjan eða 6 öskjur fyrir
því viðfangsefni mitt ekki við g** M^e ^p^aTy, Uó'. tT
þann kirkjulega félagskap einan, onto, Ont., og senda andvirðið pang
sem við sjálf tilheyrum og þetta
kirkjufélag er miðstöð fyrir. Að
sjálfsögðu stendur það oss
miklu nær heldur en allur ann-
að.
eftir sátu, hefir mátt virðast
horfa til landauðnar, ef slíku
ar kirkjuYegur TélagsskapurTen jhéldi áfram um lan«fc skeið- °&
hinsvegar er félag vort ekki |eins Sen!ur: Þá hofðu menn
: á hornum sér út að þessu, sem
mun að 11 síálfu sár var ekki nema lofs-
mim vert. Vesturfarir t. d. milli 1880
nema hluti íslenzkrar kirkju í
landinu, svo að eg
sjálfsögðu hafa bæði kirkjufé-
lögin í huga í máli mínu. Um i
annan kirkjulegan eða trúar-, ,, . .
legan íslenzkan félagsskap þarf|annað en sjalfsbjargarviðleitm
|og 90 voru í
verðar, því að
sannleika lofs-
þær voru ekki
naumast að ræða í sambandi
við framtíðarhorfur, því að eng-
in líkindi eru til þess, að aðrar j
kirkjulegar hreyfingar fái hald-
ið iífi sem íslenzkar stofnanir,
ef þessar líða undir lok.
Mér þykir sennilegt, að Is- i
lendingar í Vesturheimi hafi um
ekkert einstakt efni hugsað °® rof)1
jafnoft og jafnmikið eins og
þetta, sem eg bið yður að hug-
leiða með mér í kuöld. Að því
leyti má segja, að ekki sé mikið
fólksins. En kurr manna á ís-
landi kom meðal annars fram í
því, að sífeldlega var um það
skrifað, að íslendingar hér-
lendis mundu hverfa með öllu
á fáum árum og ekki sjást urm-
ull eftir þá. Einkum virðist
setningin um “að hverfa eins
í sjóinn” hafa orðið
vinsæl og menn hafa notað
hana til þess að tákna hin
ömurlegu forlög þjóðflokksins.
Eins og menn sjá þegar af
nýjabragð að því. En það er Þessu> Þá er hér strax annað
eins og viðhorf málsins breytist viðhorf en maður á nú að venj-
nærri því frá ári til árs og fyrir ast- Á íslandi eru menn nú
því sé það ávalt nýtt. Og víst miklu Uúaðri á viðhald þjóð-
er um það, að ástæður ýmsar flokksins hér heldur en Vestur
eru nú í dag aðrar heldur en íslendingar sjálfir virðast vera.
þær hafa nokkuru sinni áður Ýmsir ágætir gestir, sem komið
verið, eins og eg mun sfðar hafa að heiman og dvalið hér
leitast við að drepa á.
i um skeið,
hafa farið svo lof-
Umhugsun manna um fram- ’ samlegum orðum um Vestur
tíð íslenzkrar kirkju í land- íslendinga, að menn heima hafa
inu hefir að sjálfsögðu fléttast, fengið þá trú, að þeim væri í
allnáið við hugsanir manna um raun veru allir vegir færir
framtíð þjóðflokksins í heild enginn bilbugur sæist á þeim
sinni hér í álfu. Kirkjuleg starf- jum að halda uppi sínum sér-
Ummæli vor um undirspil Ragnars H. i semj hefir verið langsamlega stöku áhugamálum. Hinsveg-
mikilvægust af allri félagslegri ar verður maður við það að
starfsemi íslendinga, og fyrir kannast, að þessi trú er ekki
Ragnar, hafa við það að styðjast, að vér
álítum undirspil því betra, sem það er
fyllra og jafnvel að eitt hljóðfæri geri þar i þyf er eðlilegt, að mönnum hafi; eins sterk hér, eins og menn í
virst eit.t mundi yfir hvort-1 íjaúægð halda. Allmikil merki
tveggja ganga um það lyki. En eru tekin að sjást þess, að
ef til vill þætti mönnum hug-jýmsir eru teknir að þreytast
næmt og fróðlegt að rifjað j °& vonir teknar að sljófgast um
væri upp lítillega það, sem for- j úamtíðina. Áð sjálfsögðu er
ystumenn þjóðflokksins hugs-jvert að hafa Það í hyggju, að
uðu um þessi efni endur fyrir hið serstaka atvinnuástand, sem
löngu, eða um það leyti, sem nu ríkir, hefir vafalaust haft
íslendingar voru búnir að ná ihár mikiI áhrif. Og alls ekki
nokkurri fótfestu í landinu og er ty™" Það synjandi, að við-
aldrei full skil. Svo er og litið á í óperu ■
söng hölum. Eftir því tökum vér einnig,
að undirspil snillingsins Sveinbjörnssonar
var fylira en annara, sem vér höfumi
heyrt. Ragnars er það einnig. Og hvað
sem Einar segir um það í síðustu grein
sinni, er það víst, að hann er oss sam-
mála að nokkru um þetta, því það eina
sem hann setti út á söng Sigurðar Skag-
field í dómi sínum 1931, er það, að
hljófærið hafi verið of lágt stilt og undir- höfðu fengið ráðrúm til þess að h°rflð breyttist töluvert að nýju,
spil frú Sigríðar Olson hafi þar af leiðandi ; hugleiða sín eigin forlög.
ef menn fengju aftur ’meiri trú
Það rekur sig þannig
horn í þessum skrifum
verið of veikt.
hvað á annars
Einars.
Ummæli nokkurra merkra söngfræð-
inga höfum vér í höndum um sönghæfi-
leika Sigurðar. Ætluðum vér að birta
þau öll hér, en með því að þetta er orðið
talsvert langt mál, látum vér hér aðeins
þrjú nægja. Schmith-Balden söngstjóri
Breslau óperunnar segir 20. okt; 1930.
“Mr. Sigurður Skagfield er vissulega
einn af fremstu tenór söngvurum Norður-
landa. Rödd hans ljómar bæði af tón-
magfli og fegurð.”
Berlineer Tageblatt segir 8. maí 1930:
“Túlkun Skagfields á “Rienze Prayer”
eftir Richard Wagner hreif svo áheyrend-
urna með sinni fágætu rödd, að ekki verð-
ur gleymt. Vér höfum aldrei heyrt Rienze
Prayer, eins aðdáanlega sungna.”
Mrs. Glen Broder, segir í Calgary Her-
ald 20. okt. 1932: Þrjá fagra skandinav-
iska söngva söng Sigurður Skagfield með
fádæma dramatiskum áhrifum og yfir-
burða valdi. Hans máttka rödd er jafn
unaðsleg og hrífandi á hæstu tónum, sem
í hvíslandi mýkt lægri tónanna.”
Þar sem hér er að ræða um dóma frá
söngstjóra einnar fremsjtu óperu í heimi
og sönggagnrýnara eins merkasta dag-
blaðs í heimi, ætti að vera óhætt að
leggja það á móts við dóma Einars og
hærri kritíkarinnar hér. En finnist Ein-
Fyrir 44 árum síðan hélt Ein- a almennri framtíð atvinnu-
ar Hjörleifsson erindi í lútersku
kirkjunni í Winnipeg um þetta
veganna. En hvað sem því líð-
ur, þá hygg eg að eg fari þar
efni og virðist sá fyrirlestur jrett með> að trú íslendinga
hafa vakið allmikla eftirtekt, og keima á sjálflstætt líf þjóð-
er mér nær að halda, að hann
hafi að sumu leyti eins og krist-
allað þær hugsanir, sem síðar
urðu að leiðarsteinum um langt
skeið. Því miður er ekki sjá-
anlegt, að fyrirlesturinn hafi
nokkuru sinni komið á prent —
eða bókfróðir Winnipeg menn,
sem eg hefi spurt um þetta,
minnast þess ekki — en er-
indið var allrækilega rakið í
grein eftir sr. Jón Bjarnason í
Sameiningunni skömmu á eftir.
Hið ytra tilefni fyrirlesturs-
ins er að sumu leyti eftirtektar-
vert. Svo er að sjá, sem fyrir-
lesarinn hafi fundið ástæðu til
þess að mótmæla þeim mönn-
um á íslandi, sem sífeldlega
voru með feigðarspár á vörun-
um fyrir íslenzkum málum og
íslenzkum mönnum hér f
landi. Eins og alkunnugt er,
var þá töluverður kurr í ýms-
um heima út af vesturförum,
sem að sumu leyti var ekki með
öllu ástæðulaus, því að nokkur
árin fór svo margt fólk úr ein-
stökum héruðum, að þeim, sem
flokksins hér, sé yfirleitt meiri
en trú Vestur íslendinga sjálfra
á því efni.
En eg hverf aftur að fyrir-
lestrinum, sem eg ætlaði að
segja lítið eitt frá. Þótt svo sýn-
ist í fljótu bragði, að fyrirlesar-
inn sé fyrst og fremst að svara
feigðarspám manna heima, þá
dettur mér ekki í hug, að það
haff verið eina ástæðan til
þess að erindið var flutt. Fyrir-
lesarinn hefir vafalaust orðið
þess var, að þessar feigðar-
hugsanir voru að brjóta um sig
hér líka. Vér skulum minnast
þess, að þegar þjóðflokkur vor
kom hingað fyrst til lands, naut
hann ekki mikillar virðingar.
Og vírðing eða virðingar-
leysi nágrannans er þyngra
á metunum fyrir flestum,
enu menn oft gera sér grein
fyrír. fslendingar komu hing-
að frá landi, sem í verklegum
efnum hafði verið meira ein-
angrað en nokkuð annað land
Evrópti í vssturhluta álfunnar.
Það var því óhjákvæmilegt, að