Heimskringla - 03.04.1935, Page 6

6. SIÐA.
I VÍKING
Eftir R. Sabatini
Hún mýktist lítið eitt, feldi niður fyrir-
litning, þó enn talaði hún alt annað en þykkju-
laust.
“Engin rangindi,” svaraði hún, nærri dap-
uriega, “geta afsakað það, að þú hefir troðið
undir fótum horskra manan háttalag, óvirt
karlmensku þína og misbrúkað hreysti þína
til að ofsækja kvenmann. Hverjar orsakir sem
valdið hafa þessu, þá ertu nú svo langt leiddur,
sir, í lægingunni, að ekki er hægt að treysta
þér.”
Hann lét síga höfuðið við þessa ofanígjöf,
því að hann hafði sjálfur hugsað hið sama, í
hjarta sínu. Hann fann að hann átti hana
skilið og gat því ekki reiðst henni.
“í*etta veit eg,” svaraði hann. “En eg bið
þig treysta mér, ekki mér til gagns, heldur þér
í hag. Eg bið þig gera þetta, sjálfrar þín
vegna.” Við það kom honum ráð í hug, hann
greip rýtinginn af belti sér, tók um oddinn og
rétti henní. ‘‘Ef þú þykist þurfa tryggingar,
að alt sé heilt við þig, af minni hálfu, þá taktu
þennan hníf, sem þú reyndir að leggja þér til
hjarta í kveld; hvenær sem þú þykist finna
svik við þig af minni hálfu, þá hafðu hann til
hvers sem þú vilt — beittu honum á mig eða
sjálfa þig.”
Hún virti hann fyrir sér, átti ekki á þessu
von, tók svo seinlega við vopninu og spurði:
“Ertu ekki hræddur um, að eg taki til
þiess strax og láti öllu lokið?”
“Eg tneysti þér,” svaraði hann, “svo að þú
berir traust til mín. Eg gef þér jafnframt
vöm gegn því versta. Því að ef til þess kem-
ur, að þú átt aðeins tvo kosti, dauðann eða
Asad, þá þyki mér betra að þú kjósir dauðann.
En það læt eg fylgja, að heimskulegt væri, að
kjósa dauðann, meðan lífs er kostur.”
“Hver er sá kostur?” spurði hún með
kulda og fyrirlitning, sem áður. “Sá kostur að
lifa með þér?”
“Néi,” svaraði hann, staðfastlega. ‘‘Ef
þú vilt treysta mér, þá lofa eg því og skal efna
það, að gera hvað eg get, til að leysa þann
vanda, sem eg hefi stofnað. Nú skaltu heyra.
Snekkja mín leggur burt í fyrra málið, í
ránsferð. Eg skal láta flytja þig leynilega á
skip og finna ráð til, að skjóta þér á land í
kristinna manna félagsskap, á ítalíu eða
Frakklandi, svo að þú komist heim aftur, heú
á húfi.”
“En þá væri eg orðin konan þín,” mælti
hún.
Hann brosti dapurlega. “Ertu enn hrædd
við hrekki? Er ómögulegt að sannfæra þig
um ,að þú megir treysta mér? Gifting á Mú-
hameds trúar vísu er ógild, ef kristnir eiga í
hlut og vilja ekki að hún haldist, og eg skal
hafa hana að engu. Hún skal vera aðeins
úrræði til að hlífa þér, þangað til þú kemst
burt.”
“Hvernig má eg treysta þér til þess?”
“Hvemig?” Hann þagði við og vissi ekki
hverju svara skyldi, í svip, segir svo: “Þú
hefir rýtinginn.”
Hún stóð og horfði á blóðrefilinn glóa í
birtu blysanna, og hugsaði fyrir sér. ‘‘Og
þessi gifting, hvemig á hún að fara fram?”
Hann sagði henni hið ljósasta af, að sam-
kvæmt lögum Múhameðs, þyrfti ekki annað en
lýsa giftingu fyrir dómara eða honum æðri
valdhafa, í vo.tta viðurvist. í því bili heyrði
mannamál og margra fótatak. “Hér er Asad
kominn, með vopnað lið. Viltu taka þetta
ráð?”
“En hvar er dómarinn?” spurði hún, og af
fasi hennar skildi hann, að mótstöðu hennar
var lokig.
“Eg sagði dómari, eða einhver honum
æðri. Asad skal sjálfur vera okkur í prests
f?tað og fylgdarmenn has vottamir.”
“Og ef hann neitar? Hann er viss með að
neita!” sagði hún og var mikið niðri fyrir.
“Eg ætla ekki að biðja hann. Eg ætla að
koma að honum óvörum.”
“Það . . . það reitir hann til reiði. Hann
kann að leita hefnda fyrir að leikið er á
hann.”
‘‘Já, en til þess verður að hætta. Ef
okkur mistekst . . .”
“Þá hefi eg rýtinginn,” svaraði hún til,
stillilega.
“Og gálginn verður mitt hlutskifti, eða
sverðið,” mælti hann, rólegur.
Hér kom Ali fasmikill og mælti: “Herra
minn! Herra minn! Asad-ed-Din er kominn
og hefir vopnaða menn með sér!”
“Ekkert er að óttast,” mælti Sakr-el-Bahr,
og lét sem ekkert væri um að vera.
Asad kom þjótandi upp stigann og út á
þak, að buga sinn þráláta undirmann. Á eftir
honum ruddust tólf svartklæddir lífverðir með
nakin sverð, sem glitruðu í roða kyndlanna.
Valdhafinn nam staðar frammi fyrir Sakr-
el-Bahr, hnarreistur og hátíðlegur, með kross-
lagða handleggi, og segir:
HEIMSKRINGLA
“Eg er hér aftur kominn, að beita valdi,
þar sem mildi dugði ekki til. Samt bið eg
þess, að Allah hafi lýst þér til viturlegra
framferðis.”
“Svo hefir hann vissulega gert, höfðingi
minn,” svaraði Sakr-el-Bahr.
“Lof sé honum og dýrð!” mælti Asad
fagnandi rómi. “Fáðu mér þá stúlkuna!” Og
hann rétti út hendina til að taka við henni.
Sakr-el-Bahr færði sig að henni, tók um
hönd hennar, svo sem til að leiða hana ■ til
hans. Þó tók hann til máls:
“1 Allahs heilaga nafni og fyrir hans alt-
sjáandi augum, frammi fyrir þér, Asad-ed-Din,
og í viðurvist þessara votta, tek eg þennan
kvenmann mér fyrir eiginkonu, samkvæmt
hinu miskunnsama lögmáli Allahs Spámanns,
þess sem alt sér og öllu miskunar.”
Orðin voru sögð og athöfnin um garð
gengin, áður en Asad vissi hvaðan á sig stóð
veðrið. En er hann skildi hvað í efni var,
greip hann andann á lofti, gerðist svo rauður
sem blóð í framan og eldur brann af augum
hans.
En Sakr-el-Bahr lét sem hann sæi ekki
hvað honum var, greip herðasjal af Rósa-
mundu og iagði á höfuð hennar, svo að ásjóna
hennar var hulin, segir svo:
“Láti Allah visna þess manns hönd, sem
dirfist að lyfta skýlunni frá þessu andliti gegn
vors herra Mahomets heilaga lögmáli, og
blessi Aliah þennan hjúskap og steypi í gjána
Gohenna hverjum sem leitast við, að rjúfa
það hjónaband, sem tengt er frammi fyrir
hans alskyghu augum.”
Hér var svo ríkt að kveðið, að Asad-ed-
i< Din var nóg boðið. Að baki‘ honum stóðu líf-
verðir hans, eins og veiðirakkar í bandi, og
biðu skipunar hans. En sú skipun lét standa
á sér. Hann stóð másandi og skifti litum
hvað eftir annað, er reiðin og guðræknin
börðust í honum. Og meðan hikið var á hon-
um, tók Sakr-el-Bahr aftur til orða og hjálp-
aði, ef 'til vill, guðrækninni til sigurs:
“Nú máttu skilja, af hverju eg vildi ekki
láta hana af hendi, ó voldugi Asad! Sjálfur
hiefir þú oftlega vítt mig fyrir einlífi mitt, og
með réttu mint mig á, að það sé Allah óljúft
og ósamboðið Sanntrúuðum. Nú hefir Spá-
manninum loksins þóknast, að senda mér
stúlku, sem eg gat tekið mér fyrir eiginkonu.”
Asad lét slúta höfuðið. “Hvað skrifað er
stendur skrifað,” mælti hann, gjálfum sér til
j áminningar. Þar næst teygði hann upp hand-
leggina og lýsti þessu: ‘‘Allah er alvitur!
Verði hans viljf!”
“Ame-ien!” kvað við Sakr-el-Bahr og
þakkaði hrærður þeim guði, sem hann hafði
gieymt langa lengi.
Valdhafinn stóð við litla stund, svo sem
hann vildi mæla nokkuð, en ekkert varð
af því. Hann sneri sér snúðugt við og band-
aði til lífvarðar sveitarinnar. “Burt!” sagði
hann og annað ekki og skálmaði ofan á eftir
þeim.
XIV. Kapítuli.
Fenzileh skauzt úr fylgsni sínu og skund-
aði til haliar, þar voru svo mæðginin á gægj-
um og sáu Asad koma aftur frá Sakr-el-Bahr,
heyrðu hann kevðja lífvarðar foringjann til
fylgdar með vopnuðum flokki og vissu vel
hvað til stóð. Þegar þeir fóru í hvarf, vissi
Fenzileh varla, hvort hún ætti að hlægja eða
gráta, hræðast eða gleðjast. Marzak varð
næsta glaður og hrópaði: “Loksins kom að
því. Hundurinn hefir snúist á móti honum og
þar með fargað sér. Sakr-el-Bahr setur ofan
í kveld.” Og hann lagði við: “Lofaður sé
Allah!”
En Fenzileh tók ekki undir. Að vísu varð
að ráða Sakr-el-Bahr af dögum og með því
ráði, sem hún setti sjálf. En vandinn var sá.
að forðast skaða af því höggi, sem honum yrði
að bana. Hún skildi vel, að ef Sakr-el-Bahr
fengi bana, myndi Asad eignast ambáttina
vallenzku. En jafnvel það vildi hún vinna til
þess, að Sakr-el-Bahr yrði rutt úr vegi fyrir
syni hennar — en það sýnir að Fenzileh vildi
nokkuð í sölurnar leggja fyrir son sinn. Hún
huggaði sig við, að minna gerði til þó áhrif
hennar rýmuðu, ef Sakr-el-Bahr stæði ekki
lengur syni hennar í vegi; annað gerði minna
til, samt gerði það nokkuð til; hún gat ekki á
alt kosið, að því er virtist, og þó að hún fagn-
aði yfir einum vildar kosti, þá hlaut hún að
harma, hve harður annar var. Samt þótti
' > að svo for sem fór, hún þóttist
bera úr býtum hið skárra, af tvennu illu.
í þessum hug beið hún og tók varla eftir'
kætimálum og sérelsku gambri stráks síns;
honum lá í léttu rúmi, hve hart það kæmi
niður á móður hans, að keppinautur hans var
ráðinn af. Hann átti ekki á öðru von, en að
ábatast af því hryðjuverki, og ánægjuna af því
lét hann í ljós ósleitilega, hvað sem högum
móður hans leið.
Þau sáu nú lífverðina koma aftur og
skipa sér sitt hvoru megin hliða; Asad kom
gangandi, með hendurnar fyrir aftan bak, nið-
urlútur og sporalatur. Þau áttu von á, að
þrælar kæmu þá og þegar með ambáttina, en
ekki varð af því. Þau biðu á gægjum og var
órótt. Þar næst kvaddi Asad lífverðina harka-
lega, að ioka hliðum og hverfa til sinna her-
bergja, gekk svo einsamall fram og til baka í
tunglskininu, lúpulegur og þungt hugsandi.
Hvað hafði komið fyrir? Hafði hann
drepið þau bæði? Hafði stúlkan veitt hon-
um mótstöðu og hann drepið hana í einu reiði-
kastinu, útaf slíkri mótstöðu? Þannig hugs-
aði Fenzileh og mleð því að henni datt ekki
annað í hug, en að Skr-el-Bahr væri dauður,
þá þóttist hún vita fyrir víst, að svo hefði
farið, sem henni hugsaðist. Hún kvaldist
samt af að frétta ekki hvað gerst hafði, og
sendi Ayoub að njósna af foringja lífvarðar-
ins. Hann kom aftur með þá frétt, sem þeim
þótti öllum meir ,en ill.
En Fenzileh tók sig fljótt á. Hún þóttist
varla mega á betra kjósa; það ætti ekki að
vera erfitt, að blása svo að ógleði Asads, að
þar af tendraðist fullur fjandskapur til Sakr-
el-Bahrs. Það var varla trúlegt, að hann
tæki Rósamundu í kvennabúr sitt héðan af;
Sanntrúaðir höfðu séð ásjónu hennar bera,
sem var mikil smán, og að hann gerði að eftir-
læti sínu þá, sem verið hafði kona undir-
manns hans, var enn fjarstæðara. Fenzileh sá
glögt, hvað gera skyldi. Sakr-el-Bahr hafði
notað sér guðrækni Asads, til að yfirvinna
hann; þá sömu guðhræðslu varð að nota, til
þess að koma öðru fram. /
Fenzileh kastaði þunnri silki slæðu yfir
sig og gekk út til hans; hann sat á hægindi,
undir tjaldi, í miðjum garðinum, sem ilmaði af
blómum, á því hýra sumarkveldi. Hún fetaði
til hans, sporamjúk eins og kisa, settist hjá
honum og lagði höfuð sitt á öxl hans, ofurlétt,
en honum var svo þungt í sinni, að hann tók
varla eftir því.
Eftir stundarkorn mælti hún mjúklega og
blíðlega: “Herra sálar minnar, þér er þungt í
skapi!” t
Honum brá og leit við henni, leiftrandi
augum, og spurði með tortrygni: “Hver hefir
sagt þér það?”
“Hjarta mitt,” svaraði hún, en raust
hennar var mjúk og skær og laðandi. “Ætli
mér líði vel, þegar illa liggur á þér? Ógleði
þína lagði inn til mín, eg kendi þess glögt, að
þér var sorg í sinni og að þú þurftir mín með
og eg er komin, til að bera með þér byrðina
eða bera hana alla, fyrir þig.” Hún spenti
greipar og studdi höndunum á öxl hans.
Hann leit niður til hennar, þýður á svip.
Huggunar þurfti hann við og aldrei varð hann
henni fegnari en nú.
Smámsaman lokkaði hún hann, með frá-
bærri kænsku, <til að segja söguna eins og hún
gekk til. Þegar lokið var, gaf hún gremju
sinni lausan taum og segir:
“Og hræið! Þetta er ótryggur og van-
þakklátur hundur! Samt hefi eg varað þig við
honum, ó ljós minna vesölu sjóna, og þú hefir
lítilsvirt mig fyrir þær viðvaranir, sem ást mín
hefir int fyrir þér. Nú Veiztu loksins hvemig
hann er, enda skal hann ekki gera þér geig
upp frá þessu. Þú skalt troða hann undir,
snara honum í rykið, sem veglyndi þitt reisti
hann upp úr.”
En Asad tók ekki undir þetta, héldur sat
hljóður og þungbúinn og að lokum varp hann
öndu, mæðilega. Hann var réttvís og átti
samvizku til, sem er fágætt ekki síður en hitt,
að það kemur sér illa, hjá víkingum, hvað þá
hjá foringja þeirra.
Hann tók >til orða og segir óhýrlega: “Af
því, sem fram hefir farið gefst mér ekki nægi-
legt tilefni til, að hnekkja frá, Islams vaskasta
bardagamanni. Skyl'da mín við Allah þolir
það ekki.”
“Skylda hans við þig þoldi honum samt að
brjóta bá við þig, ó herra minn,” mælti hún
þýðlega.
“Við fýsnir mínar — jú!” svaraði hann,
og í því bili skalf í honum röddin, af ástar-
bruna. Hann hnekti klökva sínum og lagði
til, með meiri stillingu: “Á gæzka mín við
sjálfan mig að hefta skyldu mína við trúna?
Á kritur um ambátt að knýja mig til að týna
Islams mesta hreystimanni, hinum mesta
kappa, sem Spámannsins lögmál hefir nú á að
skipa? Á eg að seiða á mitt höfuð hefnd hins
Eina, með því að ráða af dögum þann mann,
sem er hans reiðisvipa á hina vantrúuðu? ___
og til þess eins, að koma hefnd minni fram á
honum, fyrlr að svifta mig færi Itil að svala
losta til kvenmanns?”
“Segir þú enn, ó lífið mitt, að Sakr-el-
Bahr sé forvígismaður fyrir Spámannsins lög-
máli?” spurði hún mjúklega, en þó líkt og hún
tryði varla sínum eigin eyrum.
“Ekki segi eg svo, heldur lýsa vlerk hans
því,” svaraði hann, óhýrlega.
“Eitt veit eg, sem enginn Sanntrúarður
myndi aðhafast, en það hefir hann nú gert:
tekið sér kristna konu. Stendur ekki svo ritað
í Bókinni sem lesa ber: “Varist að taka skurð-
goða dýrkendur fyrir konur.’ Er ekki þetta
Spámannsins lögmál, og hefir hann fikki brot-
WINNIPEG, 3. APRÍL, 1935
I
ið það og syndgað, bæði gegn Allah og gegn
þér, ó uppspretta anda míns?”
Asad gerðist grettin. Þetta var alveg
satt og honum hafði sézt yfir það. Samt vildi
hann sjá sann við Sakr-el-Bahr eða annars
kostar leitaði hann lags, að sanna sjálfum sér,
að víkingurinn væri dauðasekur. Hann ympr-
aði á þessu:
“Hann kann að hafa syndgað af hugsun-
arleysi.”
Við það varð hún öll að aðdáun. “Mikil
vorkunnar uppspretta og miskunsemdar ert
þú, ó Marzaks faðir; Aldrei skeikar þér að
sjá hið rétta. Vafalaust syndgaði hann af
athugaleysi, en ætli að Sanntrúuðum gæti
orðið sú vangá — hvað þá þeim, sem þú nefnir
hlífiskjöld fyrir Spámannsins heilaga lög-
máli?”
Kænlegt var lagið; það gekk í getgnum þá
samvizku brynju, sem hann reyndi að hjúpa
sig í. Hann hvesti sjónir á skuggann sem
lagði af múrnum, í mánans hvíta sinni, skaut
brúnum og spratt svo upp.
“Allah veit að þú segir satt,” sagði hann.
“Honum lá í léttu rúmi, þó að hann bryti All-
ahs lög, ef hann náði að bægja við mér og
halda stúlkunni vallenzku.”
Hún vatt sér á knén, tók handleggjum
utan um hann og horfði upp til hans. “Enn
ertu sí-vorkunsamur, æfinlega seinn til áfellis-
dóma. Er sú öll sök hans, ó Asad?”
Hann mændi niður á hana og spurði:
“Öll? Hvað annað?”
“Eg vilda óska, að sakirnar væru ekki
fleiri. En meira er til saka, þó að þín engl-
um líka vorkunn fieli það þínum sjónum. —
Hann gerði meira en syndga móti lögmálinu,
hann sneri lögmálinu til að koma fram sinni
skammarlegu vild og svívirti það með því.”
“Hvernig?” spurði hann, fljótlega, líkt og
hann fýsti að vita sökina.
“Hann hafði það að skálkahjóli, til að hlífa
sé og henni. Hann vissi vel, að þú ert Trúar-
innar Ijón og varnar hetja og myndir fúslega
beygja þig undir það, sem sbendur skrifað í
Bókinni og svo tók hann hana til eiginkonu,
svo að þú næðir henni ekki.”
“Lofaður sé hinn Alvitri, sem léði mér
krafta til, að forðast að fremja minkun!”
mælti hann hárri röddu og gerði sjálfan sig
dýrðlegan. “Eg mátti vel drepa hann, til að
sundra því rangláta hjúskapar bandi, en ekki
gerði eg það, hieldur hlýddi því, sem stendur
skrifað.”
“Miskunsemi þín hefir gert englana
glaða,” svaraði hún, “samt fanst maður, svo
illa innrættur, að nota sér guðhræðslu þína
til að koma fram sinni vild, og ábatast á
frómlyndi þínu, ó Asad!”
Hann vafct hana af sér og stikaði fram og
aftur, í tunglsljósinu, en hún hallaði sér að
bólstri hægindisins, þokkaleg og gimileg á að
líta, sem mest mátti vierða, augu hennar
leiftruðu undir slæðunni og þannig beið hún
þess að rógs eitrið biti.
Hún sá hann standa við og halda upp
höndum, líkt og hann ávarpaði himininn, eða
spyrði stjörnurnar spurninga, þær sem blikuðu
í hinum vítt þanda sölva mánans. Eftir það
kom hann til hennar aftur, á báðum áttum
enn. Mikið var satt í því, sem hún hafði sagt,
en þar í mót vó hann hatur hennar til Sakr-
el-Bahr og öfundsýki Marzaks vegna; hann
vissi, að þar af myndi hún knýjast til að
leggja alt út á vierra veg og því tortrygði hann
rök hennar og tortrygði sjálfan sig. Enn var
elska hans sjálfs til Sakr-el-Bahr, sem krafð-
ist að vera tekin til greina. Af öllu þessu
var hugur hans í uppnámi. Hann tók til máls
og sagði óþýðlega:
“Nú er nóg komið. Eg bið þess, að Allah
sendi mér ráð, í nótt.” IVÍeð það skálmaði
hann fram hjá henni og inn í hús.
Hún fór á eftir honum og alla nóttina lá
hún að fótum hans, 'tilbúin að styrkja hann í
þeim ásetningi, sem hún óttaðist að veikur
væri enn; hann svaf óvært en henni kom ekki
dúr á auga, hún vakti og var á verði.
Enn er dagur rann og kallarar kvöddu til
bæna, spratt hann upp, skeldi saman lófum
og kvaddi til sín þræla, að heyra og flytja
skipanir, en af þeim skildist henni að hann
ætlaði til skipalægis, þegar í stað.
“Eg bið þess, að Allah hafi skotið þér í
brjóst sínum anda, ó minn herra,” sagði
hún. Síðan spurði hún: “Hvað hefirðu ráðið
af?”
“Eg fer að leita vitrunar,” svaraði hann
og fór sína leið, en hún kvaddi til sín Marzak,
alt annað en róleg, bauð honum að skilja ekki
við föður sinn og sagði í hálfum hljóðum,
hverju hann skyldi fram fara og með hverjum
hætti.
“Forlög þín eru þér í lófa lagin,” mælti
hún að lokum. “Gættu þess, að grípa þau nú
ekki lausatökum.”