Heimskringla - 24.07.1935, Blaðsíða 6

6. SIÐA.
HEIMSKRINCLA
WINNIPBG, 24. JÚL/Í 1935
<1
BELLAMY
MORÐMÁLIÐ
i.
Áður en hljómur orða ritarans var dáinn
út, var ungfrú Page komin upp í vitna stúk-
una. Hún var nett og smá vexti og gráklædd,
frá fjaðra hattinum sem hún hafði á höfðinu
og ofan á tær. Andlitið var fölt og kringlu-
leitt, sem vel hefði getað átt heima á meðal
Maríu mynda Boticalli’s. Augun voru fjörlítil
en augnahárin svört og löng, varirnar þunnar
en þó laðandi og munnurinn sroár. Hárið
svart, slétt og gljáandi, ókyrð varð nokkur og
eftirvæntingarkliður meðal áhorfendanna sem
þagnaði undan hinu hvassa augnaráði Carvers
dómara.
“Ungfrú Page, hvaða starfa hefirðu á hendi
nú sem stendur?’’
“Eg er bókavörður við eitt af útibúum
lestrarsafns New York borgar.”
“Er það hin vanalega atvinnu þín?”
“Það hefi verið í síðustu sex mánuðina.”
“Var það atvinnu þín þar áður?”
“Meinarðu þar rétt á undan?”
“Nokkurntíma þar áður?”
“Eg var aðstoðar bókavörður frá 1921 til
1925.”
“En svo?”
“I febrúar 1925 veiktist eg í flúnni. Þegar
að mér fór að batna réðu læknar mér til að
fá mér eitthvað að gera úti í sveit, þar sem «eg
gæti notið útiloftsins og notið nægilegs
svefns.”
“Og fékkstu þér þá nokkra atvinnu sem
var í samræmi við þær ráðleggingar?”
“Já. Leonard lai&nir stakk upp á við mig
að það væri reynandi fyrir mig að fá mér at-
vinnu sem barnfóstra, og hann sagði mér að
einn af skjólstæðingum sínum vildi fá stúlku
til að líta eftir börnum sínum um tíma og að
eg gæti reynt það ef eg vildi.”
“Og gerðir þú það?” ^
“Já.”
“Og fékkstu stöðuna?”
“Já”.
“Hver var sjúklingurinn sem að doktor
Leonard benti þér á?”
“Mrs. Ives.”
Á svipstundu hvfldu augu allra í salnum
á Mrs. Ives þar sem hún sat, látlaust klædd.
Hattinum hafði hún þrýst ofan á höfuðið svo
varla sást á hárið ofan undan, sem var dökkt
og gljáandi. Á höndunum hafði hún gulleita
fingravetlinga og virtist hún aldrei taka augun
af þeim. Þegar nafn hennar var nefnt leit
hún upp og á fólkið í salnum en þó einkum á
vitnið, og leit svo aftur á gulu vetlingana og
sáu áhorfendurnir ekkert nema kuldalegan
einbeittnissvip á andliti hennar svo athygli
þeirra 'beindist aftur að vitninu.
“Hvað varstu lengi í vistinni hjá Mrs.
Ives?”
“I>ar til í júní 1926.”
“Hvaða mánaðardag fórstu?”
“Tuttugasta og fyrsta.”
“t>ú varst í þjónustu Mrs. Ives, að kveldi
þess tuttugasta og fyrsta?”
“Já.”
“Gerðu svo vel og segja okkur hvað þú
varst að gera klukkan átta þá um kveldið.”
“Eg hafði nýlokið við að borða kveldverð
og var að koma mér fyrir í barna dagstof-
unni, þegar að eg mundi eftir, að eg hafði
gleymt bók sem eg var að lesa í, hjá sand-
hrúgu í garðinum þar sem eg hafði verið að
leika við börnin á undan máltíðinni. Svo eg
fór að sækja bókina.”
“Hvernig gastu veitt þvf eftirtekt hvað
tímanum leið?”
“Eg heyrði klukkuna í borðsalnum slá
átta þegar eg gekk út og eg man sérstaklega
eftir þessu sökum þess, að eg sagði við sjálfa
mig. Klukkan er að slá átta og það er al-
bjart enn.”
“Sástu nokkum þegar þú gekst út?”
Eg sá Mr. Ives við dyrnar á barnaherberg-
inu. Hann hafði komið seint til kveldverðar
hafði ekki boðið bömunum góða nótt. Hann
spurði mig að hvort þau væm sofnuð. Á eg
að halda áfram?”
“Já.”
“Eg sagði að þau væru háttuð, eg bað
hann um að æsa þau ekki. Hann var með
lítinn bát undir hendinni sem hann ætlaði að
gefa Pétri litla og eg óttaðist að það mundi
gera hann óviðráðanlegan.”
“Bát? Hvaða tegund af bát?”
“Svoh'tinn seglbát, eftirlíking af duggu.”
“Sem hann hafði sjálfur smíðað?”
•• “Honum var'únjög sýnt um alt svoleiðis.
Hann smíðaði brúðuhús handa Polly.”
“Herra dómari—”
“Reyndu að halda þér við málefnið og
svara spumingum Miss Page.”
svara spurningunum, Miss Page.”
“Já, herra dómari,” svaraði Miss Page í
sorgarblöndnum rómi sem virtist fara henni
einkar vel og gæti verið fyrirmynd allra vitna.
“Þótti Mr. Ives vænt um börnin sín?”
“Ó, já, mjög—”
“Eg mótmæli þessari spurningu, herra
dómari,” sagði Mr. Lambert um leið og hann
reis á fætur.
“Gerðu svo vel Mr. Lambert. Láttu okkur
heyra mótbáruna.”
“Eg mótmæli allri þessari spuminga að-
ferð. Hún er þýðingarlaus, heimskuleg og
málinu með öllu óviðkomandi. Hvaða skilyrði
hefir Miss Page til þess að dæma um það
hversu vænt að Mr. Ives þykir um börnin sín?
Og þó að álit hennar hefði eitthvert gildi, þá
sé eg ekki hvað kærleikur hans til barna
sinna hefir að gera við morð þessarar konu.
Mér er ómögulegt að skilja hversvegna að
málafærslumaður ríkisins er að leika sér að
því að eyða dýrmætum tíma#til einkis.”
“í>ú mættir leyfa réttinum að dæma um
það,” sagði Carver dómari um leið og hann leit
rannsakandi augum á Lambert.
“Þú mátt svara þessu, Mr. Farr.”
“Satt að segja, herra dómari — þrátt fyr-
ir skarpleik og gáfur mótstöðumanns míns, þá
er það bláber heimska sem hann er að fara
með. Miss Page er sannarlega-------”
Dómarinn rak högg í borðið fyrir framan
sig með valdshamri sínum.
“Mr. Farr, rétturinn verður að biðja þig
einu sinni fyrir alt að halda þér að málinu sem
m liggur fyrir. Geturðu sýnt samband á milli
spurningar þinnar og málsins?”
“Vissulega. Það er meining ríkisins, að
Mrs. Ives hafi verið Ijóst, að ef Mr. Ives krefð-
ist skilnaðar, að þá mundi hann gera tilkall til
barnanna, sem eins og Miss Page var í þann
veginn að segja okkur, að honum þætti vænt
um. Á hinn bóginn, þá var Mrs. Ives mjög
fráhverf skilnaði sökum trúarbragðalegra
skoðana. J>að var því áríðandi fyrir hana að
losna við hvern þann, sem stofnaði hjúskap
hennar í hættu ef að hún átti að fá að hafa'
börnin hjá sér. Til þess að geta sannað þetta, er
nauðsynlegt að sanna kærleiks samband Mr.
Ives og barnanna, og það ætti hverjum manni
að vera ljóst að Miss Page er ágætlega sett
til þess að segja okkur frá, hvernig að það
samband var. Eg held því fram, að þessi
spuming sé þýðingarmikil og í beinu sam-
ræmi við málið sjálft og að Miss Page er í •
fullum færum til að svara henni.”
“Eg leyfi að spurningunum sé svarað.”
“Eg mótmæli.”
“Mr. Ives þótti undur vænt um bömin og
þeim um hann. Hann var ávalt með þeim,
þegar að hann gat.”
“Þótti ^lrs. .Ives vænt um þau?
“Eg mótmæli á sama grundvelli herra
dómari.”
“Þú mátt svara spumingunni.”
“Eg mótmæli.”
“Ó, já, henni þótti undur vænt um þau.”
“Þótti henni eins vænt um þau og Mr.
Ives?”
“Herra dómari------”
Carver dómari leit rólega til Mr. Lam-
bert.
“Þetta virðist nokkuð víðtæk spurning
Mr. Farr.”
“Jæja, herra minn, eg skal haga orðum
mínum öðruvísi.”
“Virtist þér að henni þykja eins vænt um
þau, eins og Mr. Ives?”
“Já, eg held það, þó hún sýni það ekki
eins ákveðið.”
“Eg skil, hún er ekki .eins örlynd. Köld
og til baka haldandi?”
Carvera dómari tók hér fram í, í ákveðn-
um rómi og mælti:
“Rétturinn er fús á að gefa þér eins mikið
svigrúm og unt er Mr. Farr, en mér finst að
þú sért kominn nógu langt eftir þessum braut-
um.”
“Eg beýgi mig að öllu leyti fyrir úrskurði
yðar, herra dómari . . .
“Miss Page, var Mrs. Ives með Mr. Ives
þegar þú mættir honum á leiðinni í barna her-
bergið ?”
“Nei, Mrs. Ives hafði boðið börnunum
góða nótt áður en hún neytti kveldverðar.”
“Fór Mr. Ives inn í barna herbergið, áður
en þú fórst ofan stigann?”
“Hann fór framhjá mér og inn í dagstofu
bamanna og eg efast ekki um, að hann fór inn
í svefnhergið þeirra.”
“Fástu ekki um það. Segðu aðeins frá
því sem þú sást og veizt. Það voru tvær
barnastofur segirðu?”
“Já.”
“Viltu segja okkur hvar þau herbergi
voru?”
“Þau eru í hægri væng hússins á þriðju
hæð.”
“Eru fleiri herbergi á þeirri hæð?”
“Já mitt hbrbergi er þar, baðherbergið og
lítið sauma herbergi.”
“Geturðu sagt okkur hvemig að húsið er
innréttað?”
“Látum okkur sjá, þegar inn kemur úr
höfuðdyrum, tekur við forsalur, sem áður var
íbúðarhús hinna fyrri eiganda býlisins, Mrs.
Ives let taka úr því milligerðir og byggja þrí-
lyftar vistarverur beggja megin; stigar voru
við gafl þessarar miklu þrfloftuðu forstofu,
upp á svalir beggja vegna og af þeim svölum
var gengið í stofur og svefnrúm á lofti hverju.
Eg er hrædd um að eg segi ekki greinilega frá,
þessi tilhögun er óvenjuleg og flókin.”
“Frásögnin er fullgreinileg; segðu okkur
nú frá skipun herbergja, þegar inn kemur um
höfuðdyr.”
“Á hægri hönd þegar inn er komið, er
stofa til að geyma yfirhafnir og setustofa svo
stór að hún tekur yfir allan hægri væng húss-
ins á neðsta gólfi. Uppi yfir henni eru stof-
ur hjónanna.”
“Sváfu þau ekki í sama herbergi?”
“Jú, en svefnstofan var stór, öðru megin
var baðstofa frúarinnar og klæðastofa, hinu-
megin tvö herbergi þar sem húsbóndinn laug-
aðist og klæddi sig. Á þriðja lofti hins hægra
vængs voru barnastofur og mitt herbergi. En
á vinstri hönd, þegar gengið var í forsalinn að
utan, var lítil blómastofa.”
“Blómastofa?”
“Já, þangað voru blóm borin og skúfuð
í vendi. Stórt borð var þar úr postulíni, hyllur
með blómakrukkum og vatnskrani, síminn
sömuleiðis, sem var notaður á neðsta gólfi.”
“Herra dómari, má eg spyrja til hvers alt
þetta miðar?” Mr. Lambert vgr skjálfraddað-
ur af óþola.
“Það er leyft. Rétturinn vildi spyrja hins
sama. Eru þessar nákvæmu spurningar til
nokkurs, Mr. Farr?”
“Hjá þeim verður ekki komist, herra dóm-
ari. Eg get sagt Mr. Lambert eins og er, að
þær miða að merkilegri niðurstöðu, þó að
honum sé hvorttveggja mjög á móti skapi,
leiðin og markmiðið. Eg skal fara eins fljótt
yfir og mér er mögulegt, því lofa eg.”
“Það er gott, þú mátt halda áfram, Miss
Page.”
Miss Page leit upp skærum, bljúgum, bæn-
ar augum: “Mér þykir það ósköp bágt. Eg
hefi hreint alveg gleymt hvar eg var.”
“Þú varst að segja okkur af símanum í
blómastofunni.”
“Ó, já — í fyrsta herberginu á vinstri
hönd, þegar inn kemur. Það er í rauninni
partur af forsalnum.”
“Engar dyr á milli?”
“Jú, eg meina bara, að um það verður að
ganga inn í vinstra væng neðsta gólfs. Það
stenzt á við klæðastofuna hægra megin. Þau
eru nokkuð áþekk skápum, afarstórum, nema
að það eru gluggar á þeim.”
“Hvert vita þeir gulggar?”
“Að framsvölum . . . Á eg að halda áfram
að segja til herbergjar skipunar?”
“Gerðu svo vel, eins stuttlega og verða
má.”
“Úr blómastofu er gengið í skrifstofu Mr.
Ives og þaðan í matarsal, þá eru talin herbergi
á neðsta gólfi, vinstra megin. Uppi yfir þeim
er stofa sem Mrs. Daniel Ives býr í, ásamt
baðstofu, tvær gestastofur og baðstofa á milli..
Uppi yfir þeim eru herbergi vinnufólksins.”
“Hvað var vinnufólkið margt?”
“Lof mér sjá — sex held eg, en bara fjór-
ar af stúlkunum sváfu heima.”
“Hverjar voru þær?”
“Anna Baker bjó til matinn; Melanie
Cordier bar á borð; Katie Brien tók til og
sópaði; Laura Roberts saumaði og þjónaði
Mrs. Ives. Þessar fjórar höfðu hver sitt her-
bergi á þriðja lofti vinstra megin. James
Macdonald rendi bílum og Robert bróðir hans
stundaði garðana, þeir bjuggu uppi á lofti í
bílaskemmu. “Ó, svo var ein sem þvoði, hvað
hún hét man eg ekki, hún átti heima annars
stðar, kom bara fjóra daga í viku.”
“Nú er talið alt heimafólkið?”
“Já.”
“Og öll herbergi?”
“Já, — ja, eldhús og matsalur vinnu-
fólks er enn, þvotta skáli og búr, þaðan dyr í
matarsal húsbændanna, en öll bygð út frá gafli
forsalar og innangengt í þau þaðan. Á eg að
lýsa þeim?”
“Þökk fyrir, nei. Nú skulum við halda
áfram sögu þinni. Varð nokkur fyrir þér á
leiðinni til sandhaugsins, nema Mrs. Daniel
Ives?”
“Ekki inni. En hún var í rósabeðunum
þegar eg gekk hjá. Hún Tór þángað til verka
á hverju kveldi eftir kveldskatt, fram í rökkur.
Hún talaði til mín, þegar eg gekk hjá, spurði
hvort börnin væru sofnuð, og eg svaraði
henni að Mr. Ives væri hjá þeim.”
“Hvað gerðir þú svo?”
“Eg fann bókina og gekk svo túnið að
svölutröppum fyrri höfuðdyrum. í því eg
kom á tröppurnar heyrði eg Mrs. Patrick Ives
tala í lágum hljóðum í blómastofunni, en eg
heyrði hvert orð, því að glugginn var opinn.”
“Var manneskja inni, sem hún talaði
við?”
“Nei, hún talaði í símann. Eg held eg
hafi sagt frá, að sími neðsta gólfsins var í
þeirri stofu. Hún nefndi símtölu — Rosemont
200.”
“Kannaðist þú við þá tölu?”
“Ó, mjög vel; Mrs.. Ives lét mig oft vitja
þeirrar tölu.”
“Hver átti þá tölu, Miss Page?”
“Mr. Stephen Bellamy átti þá símtölu.”
Þá varð niður í réttarsalnum er áheyrend-
ur teygðu sig og allir sem einn rendu sjónum
að Stephen Bellamy. Hann var þreytulegur
og dapur en nú brosti hann góðmannlega til
Susan Ives, henni til hughreystingar. Hún
var fölleit og tekin, leit við honum alvarlega
og. stillilega við brosu og roðnaði lítið eitt;
þannig horfðust þau á um stund og sendust á
kveðju með augunum, eins greinilega og kall-
ast hefðu á: “Láttu ekki hugfallast!” Litu svo
hvort af öðru og tóku stillingu sína, svo að
ekki sá á þeim, hvort þeim líkaði betur eða
ver, það sem fram fór eða jafnvel hvort þau
heyrðu það.
“Þú segist hafa heyrt greinilega, Miss
Page, hvað Mrs. Patrick Ives talaði?”
“Mjög greinilega.”
“Viltu segja okkur hvað hún talaði?”
Miss Page hrukkaði ennið til að skerpa
minnið og svaraði: “Hún sagði: Ert þú það
Stephen?” . . . Það er Sue — Sue Ives. Er
Mimi þarna?” . . . Hvað er langt síðan hún
fór? . . . Veiztu það fyrir víst, að hún hafi farið
þangað? . . . Nei, bíddu við — þetta er áríð-
andi. Eg verð að hitta þig strax. Geturðu
komið eftir tíu mínútur? . . . Nei, ekki heim á
hlað. Komdu brautina að skógarbaki og
bíddu efitr mér. Eg kem út um gerðishliðið .
Elliott nefndi ekkert við þig? . . . Nei, nei,
hirtu ekki um það — flýttu þér bara.”
“Sagði hún ekki meira?”
“Hún kvaddi hann.”
“Ekkert annað?”
“Ekkert annað.”
“Hvað gerðir þú svo?”
“Eg sneri frá tröppunum og meðfram hús-
inu hægra megin, fór þar inn um dyr og upp
til barnastofu.”
“Af hverju gerðir þú það?”
“Eg vildi ekki að Mrs. Ives grunaði, að eg
hefði heyrt á tal hennar. Ef svo skyldi vilja
til, að hún sæi mig koma inn um hliðardymar,
þá myndi henni ekki detta í hug, að eg hefði
heyrt til hennar.”
“Eg skil. Þegar þú komst upp í barna-
stofu, var Mr. Ives staddur þar enn?”
“Já, hann kom út úr svefnstofu barnanna,
þegar hann heyrði til mín og sagði að bömin
væru komin í ró.”
“Sagði hann nokkuð annað við þig?”
“Já, hann hélt á bátinum í hendinni, sagð-
ist þurfa að gera við stýrið og að hann kæmi
með hann aftur í fyrramálið.”
“Talaðir þú til hans?”
“Já.”
“Gerðu svo vel og segðu okkur hvað það
var.”
“Eg sagði honum að eg hefði hlustað á
símtal konu hans til Mr. Bellamy, og að eg
héldi að hann ætti að fá um það að vita.”
“Sagirðu honum frá því?”
“Ekki þá stundina. Þegar eg ætlaði til
þess, kallaði Mrs. Ives á mann sinn, af næsta
lofti og spurði hvort hann ætlaði að spila pok-
er hjá Dallas fólkinu það kveld . . . Á eg að
segja meira?”
“Já, vitaskuld.”
“Mr. Ives svaraði játandi og þá sagði Mrs.
Ives að hún ætlaði til myndasýningar með
Conroy hjónunum, þau hefðu sammælzt í
það ferðalag. Mr. Ives spurði hana, hvort
hann ætti að flytja hana þangað um leiij og
hann færi, en hún afþakkaði, þangað værí ekki
langt, og hún hefði gott af því að ganga. Eftir
það fór hún út um höfuðdyr; eg þóttist heyra
hurðina skellast aftur, þegar hún fór út.”
“Hvað gerðir þú svo?”
“Eg sagði: “Konan þín er farin til stefnu-
móts við Stephen Bellamy.”
“Hvað gerðist þá?”
“Mr. Ives sagði: “Láttu eins og þú sért
með öllu viti, kjáninn þinn.”
Þá varð kliður af smiltri meðal áheyr-
enda, Miss Page brosti blíðlega við þeim klið,
líkt og henni líkaði vel.
“Gengdirðu því nokkru?”
“Eg gerði ekki nema fara með símtalið.”
“Orðrétt?”
“Alveg orðrétt, og að því búnu segir
hann: “Drottinn minn, einhver hefir sagt
henni til!”
.
Hér dunaði kall frá Mr. Lam-bert um rétt-
arsalinn: “Herra dómari! Eg mótmæli. Eg
krefst að þessum framburði sé hleypt úr máls-
skjölunum. Hvort Mr. Ives sagði . . .”
“Svo má vera. Því skal slept.”