Heimskringla - 10.06.1936, Page 6

6. SÍÐA
HfifMSKRINC'U
WINNIPSíí, 16, itNl, 19‘S&
í Vesturvíking
Þýtt úr ensku
Býstjórinn dróst burt með þeim sem
gættu hans, hann var í þungu skapi, kappið
var af honum, enda var hann roskinn orðinn,
stórættaður og þreklítill, grannholda og ó-
styrkur í taugum. Undir eins og hann var far-
inn út, spratt Gahusac upp, því að hann var
viðstaddur ásamt öðrum liðstjórnar mönnum,
og segir: “Eg vissi að þér var ekki svo hægt
að hræða aðmírálinn, hann heldur okkur í
gildru og hann veit af því, samt heldur þú að
hann láti undan ósvífnu skilaboði. I»itt bjána-
lega bréf steypir okkur öllum í glötun.’’
“Ertu búinn?” spurði Blood með hægð.
“Nei, eg er ekki.”
“Láttu mig ekkij heyra það sem eftir er.
Það verður þessu líkt, sem komið er, skollinn
hafi það, og það hjálpar okkur ekki til að
ráða fram úr vandanum.”
“En hvað ætlarðu að gera? Viitu gera
svo vel og segja mér það!”
Hann talaði líkar þrvi að hann heimtaði
heldur en spyrði.
“Hvernig í skollanum veit eg það? Eg
var að vona að þú hefðir einhver ráð fram að
bera. En úr því þú ert svona vitlaus eftir að
halda óhrufluðu skinni, þá er þér velkomið að
fara og þeim sem eru sama sinnis og þú. Eg
efast ekki um að spánski aðmírállinn verði
feginn, að okkar lið minkar. Þið megið fá
skútuna og þið megið hlaupa í virkið með Don
Miguel, sama er mér, þið eruð gagnslausir í
þessari raun hvort sem er.”
Cahusac þaut burt til að kanna viija sinna
fylgjara. Snemma næsta morgun kom hann
aftur þangað sem Blood var á gangi í hallar-
garði, með höfuöið ofan á toringu. Hver okkar
ber í sjálfum sér mælikvarða á sinn náunga.
Cahusac hugði Blood vera hugsjúkan, datt
ekki í hug, að hann væri að beita sér öHum
tU íhugunar.
“Við höfum tekið boði þínu, Blood skip-
herra,” sagði hann. Blood stóð við með hend-
ur krosslagðar fyrir aftan bak og sá til manns -
ins með gát. Cahusac skýrði þá frá þessu:
“í gærkveld sendi eg með bréf til aðmír-
álsins í virkinu og bauðst til að gefast upp ef
hann héti mér frjálsri burtför. Þennan morg-
un fékk eg svarið, að hann leyfði það ef við
hefðum ekkert með okkur nema vopn og í-
gangsklæði. Mínir menn eru að ganga á
skútuna, við siglum strax.”
“Góða ferð,” sagði Blood og gekk leið
sína.
“Er það alt og sumt, sem þú vHt segja við
okkur?”
“Meira mætti segja, en þér myndi mis-
líka, það veit eg fyrir víst.”
“Ha! Þá segi eg adieu, skipstjóri sæll.”
Þar við lagði hann illilega: “Við sjáumst ekki
framar, trúi eg.”
“Þín trú er mín von,” sagði skipherrann
Blood.
Þar með fór Cahusac sína leið með kám-
ugum blótsyrðum. Samstundis lagði hann
upp ásamt sex eða sjö tugum reyfara, sem
höfðu látið leiðast af fortölum hans í þann á-
batalausa ieiðangur. Þess má geta, að Don
Miguel leyfði þeim óhindraða ferð til sjávar og
fór miklu betur en þeir Blood og hans félagar
áttu von á.
HSfui' liristi höfuðiðí “Þeír Morgan og Oíí-
onais (nafntogaðir víkinga höfðingjar á sinní
tíð) beittu þelm ráðum. En skipherrann Blood
hefir aðra siði. Ef eg hefði ekki verið viss um
það, þá hefði eg þagað.”
Þá hló skipherrann. “Gamli hrappur, ertu
að hjölsa mig með skjalli?”
“Eg leita á drengskap þinn, skipherra.”
“Drengskap sjóræningja? Víst ertu ekki
með öllum mjalla.”
“Drengskap skipherrans Blood. Þú hefír
það orð, að þú berjist eins og ærlegur maður.”
Hér hló skipherrann kuldahlátur, svo að
hinn kveið Hlu. Hann skildi ekki að skip-
herrann gerði galbb að sjálfum sér. “Það
kann að koma til af því, að það iborgar sig
betur þegar öllu er á botninn hvolft. Af því
kemur líka, að þú skalt hafa þriggja daga far-
arleyfi, sem þú óskar. 'Harkaðu þér, múldýr
skaltu fá og hvað annað sem þú kannt að
þurfa. Eg skal sjá til þess.”
Don Francisko fór sína leið en Blood
hugsaði eftir því, milli súrskapar og ánægju,
að það væri þó ekki alveg gagnslaust, að fá
orð fyrir eins mikil ærlegheit og ræningjum er
unt að sýna.
Á þriðja degi kom maðurinn með það
gjald sem tiltekið var, gripi úr gulli og pen-
inga, sem bundið var í bagga og borið á múl-
dýrum og nautgripa hjörð, sem svartir þrælar
ráku. Við nautunum tóku þeir af víkingum
sem vanir voru strandhöggum og næstu viku
var hvortveggja stundað jöfnum höndum, að
gera til nautin og salta í tunnur, og að bæta
skipin. Meðan því fór fram, hugsaði Blood
um vandann, hvernig ráða skyldi fram úr hon-
um.
Hann fékk að vita með njósnum, að Spán-
verjar höfðu náð þrjátíu byssum af Salvador,
skipinu með dýra farminn er þeir höfðu hleypt
á grynningar, og flutt þær í virkið. Eftir það
fór hann sjálfur til njósna, lét tvo Indíána róa
sér áleiðis, gekk á land og skreið með óendan-
legri varkárni þangað sem sá í virkið af landi,
og með sjónauka varð hann þess var, að Spán-
verjar höfðu skorðað byssumar svo, að ginin
horfði frá landi og að skipaleiðinni milli nes-
oddanna. Þetta hafði hann grunað og vonað.
Nú gerði hann ráð sitt og bar það fyrir
þá, sem réðu mestu með honum, að gera á-
hlaup á virkið frá landi. Að vísu hafði hann
fundið, að það sem þeir ætluðu tanga vera og
áfast við land, var eyja með grynningum land-
megin, en þann ál vildi hann ferja liðið yfir að
næturþeli, og koma virkis verjendum á óvart
þeim megin sem engar stórbyssur voru á
veggjum þess.
Þessu ráði tók-u þeir félagar fálega, nema
Wolverstone, sem var svo skapi farinn að hon-
um óx engin áhætta í augum. Hagthorpe
lagðist fastast móti því. “Þettá er óvita ráð,
Peter” sagði hann og hristi sitt gerfilega höf-
uð. “Gættu að þessu, að það er undir hælinn
lagt, að við getum læðst að virkinu svo að
ekki verði vart við okkur, löngu áður en við
komumst í færi til áhlaupa. En þó við kæm-
umst í það færi, áður en þeir hafa svigrúm til
að færa byssurnar, þá erum við stórbyssu-
lausir, við erum ekki nema rúm þrjú hundruð
nú orðið, í virkinu eru helmingi fleiri, og
hvaða vit er þá að ætla okkur að gera áhlaup
með smábyssum einum, á stíkan liðsafla í víg-
girtum stað?”
Hinir tóku allir undir með honum og létu
mikið, en þegar þeir þögnuðu, mælti skiparinn
Blood: “Ðg hefi gáð náðkvæmlega að öllu
þessu, athugað hætturnar og íhugað hvernig
draga megi úr þeim. I þessum vonlausa
vanda . . .”
Þessu næst var það, að býstjórinn bað
gæzlumenn að leiða sig fyrir skipherrann
Blood. Einnar andvökunætur íhugun hafði
aukið á kvíða 'hans um forlög borgarinnar og
sannfært hann um að flotaforinginn hefði far-
}ð skakka leið. “Eg er hér kominn til að
segja þér, Don Pedro, að ef þú vilt fresta því
að eyða borginni í þrjá daga, þá skal eg á-
byrgjast að ná því lausnargjaldi, sem þú hefir
nefnt, þó að Don Miguel neiti.”
Blood hnyklaði svartar brýr yfir ljósbláum
augum. “Hvar ætlarðu að fá það,” spurði
hann og duldi þess að hann varð hissa.
“Því verð eg að halda leyndu. Eg veit
að eg get náð því af mínum landsmönnum.
Gefðu mér fararleyfi í þrjá daga, gegn dreng-
skapar heiti, þá skal eg sjá um, að þú fáir
þína kröfu uppfylta. Sonur minn skal vera
hjá þér í gisling á meðan.” Eftir það tók
hann að biðja Blood að gera sem hann bað, en
þá tók hinn snarplega fram í:
“Viti það allir dýrlingar, að þú ert fífl-
djarfur maður, að koma fyrir mig með svona
tröllasögu — að segja mér að þú vitir íhvai
lausnargjaldið er að finna, neita þó að segja
til þess. Heldurðu að þú yrðir opinskárri, ef
þú héldir á glóandi koli með fingrunum?”
Hann þagnaði, gretti sig og íhugaði fast,,
svo glaðnaði yfir honum, hann lét höfuðið síga
og sat hugsi æði langa stund. “Jú”, segir
hann og leit upp á þá. “Jú. Það getur verið
að þið segið satt. Áhættan er máske of mikil.
Hvort svo er eða ekki, þá hefir mér dottið
betra ráð í hug. Við skulum láta eins og við
ætlum að ráðast á virkið landmegin. Nú skul-
uð þið heyra það ráð.”
Þá talaði hann til þeirra og sagði þeim
ljóslega, hvað gera skyldi, en þeir urðu svip-
léttir og hrópuðu að lokum, að hann hefði
bjargað þeim.
“Það skuluð þið sanna þegar á hólminn
kemur,” sagði hann.
Þeir réðu það af, að leggja upp morgun-
inn eftir, því að skip þeirra voru albúin. Skip-
arinn Blood var svo viss um sigurinn, að hann
skildi eftir þá sem hann hafði tekið í gislingu,
rak þá í kirkju, lokaði að þeim og bauð þeim
að hreyfa sig þaðan ekki fyr en að vissum
tíma liðnum, síðan lagði hann burt þrem skip-
um, þeirra búlkarúm full af fémunum og her-
teknu fólki og hvert þeirra með þrjár ferjur
eða barða í eftirdragi.
Um hádegið sást för þeirra frá virkinu og
þar varð öllum starsýnt á. Flotaforinginn
neri saman lófunum og talaði til fyrirliða, er
stóðu hjá h6auiM; “Loksin’*; hefír Drottinn
gefið hann í mitt vald!” Og e’fth sagði hann:
“Fyr eða síðar hlaut að því að kóma! Segið
fftér nú herrar, Ixyort mín biðlund lætur sér
tíl skammar verða. t dag skal verða; endir á
þeim ónáðum, sem só, herjans vfkingUr gerir
hans katólsku hátign.”' Eftír það lét hann bú-
ast tíl bardaga, svo að hver stóð til vígs Minn
þar sem honum var ætlað. En í stað þes® að
sigla í sundið, sneru skipln afleiðis til grynn-
inga fyrir vestan eyna. Spáaverjar horfðu á
og skildu ekkert í því ferðalagi,
Svo sem hálfa aðra mílu frá virkinu og
hálfa rnílu frá landi, við brún grynninganna,
köstuðu skipin akkerum, fyrir augum þeirra
sem voru í virkinu en fyrir utan sfcotmál. Þá
sagði flotaforinginn: “Á, var svo, fcom hik á
hundana ensku! Það lá að!”
“Þeir ætla að bíða myrkur,” la’gði Este-
ban tíl, hann stóð hjá föðurbróður sírtum og
var mikið niðrí fyrir.
Don Miguel leit víð honum brosandi: “Og
hvað ætli myrkrið hjálpi þeim í þessu: mjó-
syndi undir gini skotbákna minna. Vertu; viss,
Esteban, að í nótt skal föður þíns verða
hefnt.”
Hann stefndi kíki sfnum á víkinga, sá að
ferjurnar sem skipin höfði í togi, voru dregnar
fram með skipunum, þeim megin sem frá virk-
inu sneri og furðaði sig á hvað stæði tU. Eftir
stund komu þær í ljós aftur, var róið frá skip»-
unum til lands, og nú var hver ferja full a£
vopnuðum mönnum. Þeim var róið þangað
sem skógarnef bar á miUi,, svo ekki sá úr virlo-
inu, hvað hafst var að. “Hvern þremilinn.
ætla þeir sér?” hrópaði flotaforinginn og lét.
kíkirinn síga.
Hann fékk ekkert svar, allir hinir voru
forviða eins og hann. Eftir nokkra stund komu
ferjurnar aftur í Ijós, en nú voru þær tómar,
engir í þeim nema þeir sem réru, hinir höfðu
auðsjáanlega verið skUdir eftir á landi. Þær
lögðu að skipunum, hurfu fyrir þau og reru
enn til lands, hlaðnar vopnuðu fólki og þá
gall við einn af fyrirliðunum spönsku: “Þeir
ætla að gera áhlaup landmegin!”
“Vitanlega, það var mér búið að detta í
hug,” sagði flotaforinginn. “Þá gera goðin
brjálaða, sem þau vUja feiga.”
“Eigum við að ráðast á þá?” innti Este-
iban, bráðlátur.
“Ráðast á þá. í þetta kjarrþykkni? Það
mundu þeir helzt kjósa. Nei, hér skulum viö
bíða áhlaupa. Hvenær sem að því kemur,
eiga þeir enga undankomu von. Vertu alveg
viss um það.”
En að kveldi þess dags var Don Miguel
ekki alveg eins öruggur. Þá höfðu barðarnir
farið margar ferðir og landsett æði marga
menn og þó nokkrar fallbyssur. Hann var
hættur að glotta og svipur hans var súr og,
jafnvel reiðilegur er hann talaði svo:
“Hver var sá óviti, sem bar mér þá frétt,,
að þeir væru ekki nema þrjú hundruð! Þeir
hafa landsett helmingi fleiri, að minsta kosti.”
Hann var alveg hissa og enn meiri furðu hefði
hann sleginn verið, ef hann hefði fengið það
sanna að vita: að ekki var einn einasti vík-
ingur landsettur á Palomas. Don Miguel grim-
aði ekki, að hann sá altaf sömu mennina á
ferjunum, þeir stóðu uppréttir á leiðinni til
lands, en lágu fyrir á leiðinni til skips, svo að
ferjurnar sýndust tómar.
Nú tóku þeir spánsku að ugga um sig,
þóttust eiga áhlaup víst landmegin, af öllu liði
víkinga, þegar náttaði, og það af helmingi
fleirum en þeir áttu von á, að sá herjans Blood
hefði á að skipa. Öllum var sama í hug, að
kvíða komandi nóttu, og loks þóttist foringi
þeirra ekki mega láta svo búið standa, hann
tók það ráð, sem skiparinn Blood hafði ætlað
honum, lét færa byssur sínar til þess veggjar
virkisins, er horfði til lands, þar sem hann
taldi víst að áhlaupsins væri von, og við það
hamaðist alt hans lið frá rökkurbyrjun, með
gífurlegum erfiðismunum, því að byssurnar
voru þungar og með virkjum eða stórviða
trönum sem byssurnar hvíldu á, hin mestu
bákn í meðförum. Þannig störfuðu þeir kóf-
sveittir og knúðir af kvíða við áhlaup víkinga,
því að alkunnugt var, að engir voru vopndjarf-
ari né ólmari í atlögu, hvar sem leitað var í
þá daga, heldur en víkingar, þeir áttu sjaldan
griða von og reyndu að vinna sigurinn með
skyndilegum áhlaupum og sem allra snörpust-
um.
En er þeir þóttust hafa um búist í virkinu,
biðu þeir atlögunnar hjá byssunum, en meðan
þeir biðu léttu víkinga skipip akkerum, létu
berast með útfalli, höfðu við trjónu segl dumb-
rauð, svo skipin létu að stjóm en engin önnur,
stikuðu leiðina með streng og botnsökku og
færðust þannig út álinn. Elizabeth fór fyrst
og Infanta, og er þau skip bar að virkinu, urðu
Spánverjar iþeirra varir og lustu upp ógurleg-
um óhljóðum. Þau létu ekki standa á svari,
heldur hleyptu af öllum byssum sínum á virk-
1 ismenn, en jafi'tfráfíit bar þau fljótt hjá, þvu' að
átraumurinn var hraður.
Don Miguel sá þegar, að hantf tíafðl verið
gintury þó ekki vissi hann með hverJÍÍHtt hætti,
skipaðf strax að færa til fallbyssurnaW á ný,
með mefta ákafa, svo 6g að skjóta á Skípín
þeim fáu byssum sem höfSu ekki verið fáetðar
úr stað uffl kveMið. í því tíilí bar að Araúelk,
hún hafði öft segl uppi og fór hratt, og lét isfiór
skotin ríða á virkinu þar sern- blossana sá. Itútt
skaut af öllura/ bysaum sínuttt á lítilli stunduþ
r rétt meðan hútti skreið hjá virkinu en síðan
i bar kana í hvarf,, fyrir segluitt og; straumi, en
síðan þögðu allaí’ byssur hennttr, svo virkis-
ftienm fyndu ekkr skeytum sírCum mark af
sfcotblossunum.
Ekkí sluppu vxkiriga skipin ósúödiduð með
öllu’. en votu haffær, þvú að þau voru komin úr
skotmáli um það bil Spáttverjar vortt fullbúnir,
enda hlífði myrkrið þeimt, straumur og stixmur
kaldi, svo að stundin var skömm er þau voru
í ibráðum háska. Úr gildrunni sluppu þau
með þessum hætti, en hvernig.á því stóð, hlaut
Don Miguel að skýra fyrir ríkisráði- hans
katólsku hátignar, og finna ástæður tU: er þvf
ráði þættii viðunandi eða fullnægjandij. söorn-
leiðis hvernig á því stóð að sá alræmdi. vík-
ingur Blood skyldi hafa á burt með sér tvö
herskip þeirrar römu hátignar, og þar á ofan.
sextíu þúsundir í gulli og silfri, fyrir utlan.
annað herfang. Og alt þetta hafði flotafór-
inginn leyft honum, þó hann hefði yfir fjór-um.
herskipum að ráða og sterku virki í viðbót..
Stór var skuldin, sem Don Miguel áleit, Peter
: Blood eiga sér að gjalda. Og þá skuld. hét
hann að heimta að, futíu og skaut því heiti tili
; himnaföðursins,. hvað, sem það kostaði..
Niú sigldu víkinga skipin leið sínai á- haf-
í inii, 0g morguninn eftir, er þau fóru meðfram.
Oruba strönd, sem er eyja úti fyrir Venezuela.
flóa, fór herskip á móti þeim fyrir öllum segl-
um, það var St. Nino, sem hraðaði sér tU liðs
j við Don Miguel. Stýrimaður hélt að flotinn.
í spánski væri þar kominn, búinn að eyða vík-
ingum, þar til flaug St George fánans fór að
hún, Þá þótti honum ráðlegra, að gefast upp,
en berjast við ofurefli,, og kipti niður fána
í sínum.
|
Blood gekk upp, á skipið með marga.
menn, gaf öUum grið en kvaddi þá burt af
skipinu, fékk þeim ferjurnar, sem þeir höfðu
haft í togi og bað þá halda tU lands í Oruba
1 eða hvar sem þeir. vildiu Hann talaði svo, tU.
[ -stýrimanns: f
“Þú munt finna að. Don Miguel er í afleitu
skapi. Heilsaðu honum frá mér og segðu.
honum, að eg leyfi mér að minna hann á, að,
hann megi sjálfum sér kenna um ófarirnar.
Sú bölvun hefir komið fnam á ihonum, sem
hann setti á stað, þegar hann sendi bróður
sinn í ránsferð til Barhados. Sú bölvun. hefir
bitnað á honum sjálfum. Segðu honum að,
honum sé betra að hugsa sig um tvisvar,. áður
en hann leysir út djöfla sína á enska bygð, á
ný.”
Með því skUdi með þeim, stýrimaður stiki-
aði ofan súð á reipastiga og í bátinn en Blood
lét rannsaka skipið. Þegar þiljuhlerar vorui
opnaðir, kom í ljós, að búlkarúm voru, full af
fólki.
“Þrælar” sagði Wolverstone og bölvaðl
háttalagi Spánverja, þar til Cahusac kom
skríðandi upp úr myrkrinu og drap, titlinga f
sóIbirtunnL Fleira olli því en sólbirtan, að
Ihann var undirleitur. Þeir sem skriðu upp á
þiljur á hæla honum, létu illa tU hans. Það
voru þeir sem eftir lifðu af þeim sem skárust úr
leik og skildu við þá Blood, þegar hæst stóð
vandinn, og nú bölvuðu þeir honurn og brigzl-
uðu um hugleysi og sögðu hann hafa tælt sig
til þess og leitt yfir þá aðra eins smán og að
vera bjargað af þeim fóstbræðrum sem þeir
höfðu yfirgefið. Skúta þeirra hafði orðið fyrir
herskipinu St. Nino, þá sneiddi Cahusac hjá
hengingu með naumindum, en ekki komst
hann hjá því að vera spottaður af fóstbræðr-
um. í margan mánuö þar á eftir fékk hann
oft að heyra þessa og þvflíka glósu: “Mikill
ríkisbubbi mátt þú vera, Cahusac, af öllu gull-
inu sem þú aflaðir í Maracaybo!”
XVIII Kiapítuli
Af því afreki sem nú var frá sagt, varð
Peter Blood frægur maður, svo að allir víking-
ar vildu hafa félag við hann og herja með
honum, og er svo sagt að jafnvel Morgan
sjálfur hefði aldrei haft slíkan veg og völd
meðal sjóræningja í vesturihöfum. í herferð
þá er hann réðist næst, hafði hann fimm skip
og gat valið úr öllum víkingum þá er hann
vildi, en það var fágætt. Þrjú skipin herteknu
skírði hann um og nefndi, með lærðra manna
glettni: Clotho, Lachesis, Ttropos. Þetta eru
nöfn örlaga nornanna á grísku máli og með
því vildi hann gefa heiminum í skyn, hver af-
drif spánskra manna myndu verða, ef þeir
yrðu fyrir honum.