Heimskringla - 15.07.1936, Blaðsíða 6

6. SÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPBG, 15. JÚLÍ, 1936
! í Vesturvíking
Þýtt úr ensku
“Það er forsjón, að hafa hana á skipinu,
blátt áfram regluleg forsjón. Snúðu uppí,
skipherra og. gef þeim merki að senda bát, og
láttu þá vita fyrir víst að frænkan sé hér.
Gerðu þeim svo þann kost, að ef þeh-fhefta,
för okkar, þá skulum við hengja stelpuna fyrst
og berjast við þá á eftir. Kannske það taki
mesta gassann af ofurstanum Bishhop. ’
“Kannské líka ekki,“ svaraði Wolverstone
gildum rómi og tók sér stað hjá Blood, en það
var honum óvæntur liðsauki. “Einhverjir af
þessum krákum kunna að trúa þeirri firru,”
hann bandaði fyrirlitlega á hópinn, sem altaf
fór vaxandi. “Sumir af þeim ættu þó að vita
betur, sem. voru með okkur á Barbados og
þekkja ofurstann Bishop. Ef þú heldur þú
getir komið við hjartað í honum, þá ertu meira
flón Ogle, en eg hélt þig vera í hreint öllu nema
skotverkinu. í>að er ekki til neins að snúa
upp í vindinn, nema til að vera alveg viss um
að skipinu verði sökt undir okkur. Þó við
hefðum heilan skipsfarm af frænkum Bish-
ops, þá biti það alls ekki neitt á þann selshaus.
Það er eins og eg var að segja lávarðinum
hérna, sá þrælahöldur myndi heimta sinn hluta
þó líf móður hans lægi við. Þú þyrftir ekki
mig til að segja þér þetta, Ogle, ef þú værir
ekki annað eins flón eins og allir vita að þú
ert. Við verðum að berjast, piltar ...”
Ogle varð æfur og hafði sig allan við, að
vega upp á móti þvi sem þetta kynni að orka
á skipverja. “Það getur skeð þú segir satt,
það getur líka skeð þú farir með tóma vitleysu.
Við verðum að hætta á það. Það er eina ráð-
ið ...”
Lengra komst hann ekki fyrir köllum vík-
inga, að stúlkan skyldi fengin þeim til gislingar.
Jafnframt dunaði skotbrestur að baki 'þeim og
kúla skall í sjóinn, svo að gusur stóðu upp á
stafn stjórnborða megin.
‘‘Þeir eru komnir í skotfæri!” gall við
Ogle, hallaði sér út af borðstokk og segir gríð-
arlegri raust: “Stýrðu upp í”
Pitt stóð hjá þeim sem talað var til og um
stýrið hélt og kallaði í móti:
“Hvenær tókst þú við skipstjórnar valdi,
Ogle sæll? Eg fer eftir því sem skipstjórinn
segir og engu öðru.”
“Þú skalt gera þetta eins og eg segi, ann-
ars skaltu . . .”
“Vertu hægur!” Blood tók ufn handlegg-
inn á honum og segir hvatlega: “Eg held eg
viti betra ráð.”
Hann leit um öxl á skipin, varla kvartmílu
á burt, það næsta. Miss Bishop og lávarðurinn
stóðu saman, nokkur skref fyrir aftan hann,
hún föl og hart haldin, með augun á Blood,
angurvær sjónar og heyrnar vottur að því,
hvemig togast var á um forlög hennar. Blood
velti í huga sér sem snarast, hvað verða myndi
ef hann dræpi Ogle þegar í stað, og þóttist
finna að mikill meiri hluti skipverja vildi það
fram hafa með od£i og egg, að halda Miss
Bishop í gisling. Ög ef þeir hefði það fram,
væri úti um hana, því að þótt Bishop léti undan
að þessu sinni, 'þá mundu þeir ekki sleppa
henni.
Hann hélt takinu á handlegg þess, sem
upphlaupinu stýrði, sá gerðist órór, skaut
eldrauðu andliti fast að því framan í Blood og
heimtaði að fá að vita, hvert það ráð væri.
“Það er ekki til annað úrræði,” segir hann,
stundarhátt. “Eg læt ekki blekkjast af þeirri
froðu, sem Wolverstone er að sletta. Þetta
úrræði viljum við reyna. Það er eina, ráðið,
segi eg, og það megum við til að taka”.
Enn sá Blood í vandann, að þó að skip-
verjar samþyktu, að hann gæfi sig í vald Bish-
ops, þá mundu þeir ekki láta stúlkuna lausa,
með þeim ofsa sem ni^var hlaupinn í þá..
“Af hennar völdum erum við í þessa gildru
komnir, hennar völdum og 'þínum,” æpti Ogle.
“Þú lagðir líf allra okkar í hættu, til að koma
henni á land í Jamaica, og við ætlum ekki að
láta drepa okkur, meðan við getum haft hana
til að forða okkur við lífláti.” %
Hann sleit sig af Blood og vildi til stýris en
þá var skipherrann búinn að ráða með sér
hvað gera skyldi. “Þetta er örþrifa ráð”, mælti
hann. “Mitt ráð er öruggara og hægara. Bíddu
við.” Þar næst kallaði hann til Pitts: “Stýrðu
upp í. Láttu svo reka og gefðu þeim merki,
að senda bát.”
Þá varð hljótt um alt skip og tortrygni
mikil útaf þessum skjótu skapbrigðum. En þó
Pitt þætti miður fýsilegt, þá gerði hann sem
honum var sagt, og svo gerðu aðrir, hlupu til
segla og óku þeim eftir því sem þurfti. Blood
benti lávarðinum til tals við sig. Sá tigni
maður gekk til hans, hikandi þó, af tortrygni,
og tortrygg var Miss Bishop og ekki kvíðalaus
útaf því, að skipherrann lét undan kröfum
háseta og stöðvaði skipið.
En er lávarðurinn var til hans kominn, tók
Blood til máls og skýrði stuttlega frá erindi
lávarðarins á þessar slóðir og frá því, hvað
hann hefði boðið sér af hálfu konungs og
stjórnar. “Því boði hafnaði eg, eins og lá-
varðurinn betur borið um, og þóttist svívirtur
af. Þið sem hafið þjáðir verið undir stjórn
Kobba kóngs, munuð skilja það. En nú er við
höfum ratað í þetta vandræði, að oss er hvorki
undankomu né sigurs auðið, er eg reiðubúinn
að taka sama ráð og Morgan gerði, að taka
fyrirliða tign í flota konungs og hlífa okkur
öllum með þeim hætti.”
En er hann hætti að tala, voru allir svo
forviða, að þeir steinþögðu. Síðan reyndu all-
ir að segja eitthvað. Flestum varð dátt, líkt og
þeim við lífgjöf, sem hafa séð vísan bana sinn.
Sumum þótti eins líklegt, að Bishop léti ekki
slíkt fyrir hefndum standa og Ogle hrópaði há-
stöfum:
‘‘Ætli Bishop láti svo búið haldast?”
Þá svaraði lávarðurinn Julian: “Ekki mun
honum tjóa, að ganga í móti konungsboði. Ef
hann reynir til þess þá munu fyrirliðar á skip-
um hans snúast á móti honum.”
“Jú það mun satt vera,” sagði Ogle.
. Aðrir risu öndvegir gegn þessum útveg.
Wolverstone tók á sinni miklu raust og skar
upp úr: “Fyr skal eg rotna í Víti, en ganga í
konungs þjónustu,” og æði margir tóku undir
með honum.
Þá segir Blood: “Enginn er tilneyddur að
fylgja mér í konungs þjónustu, gegn vilja sín-
um. Um það er ekkert tiltekið í samningun-
um. í samningunum segir svo, að eg gangi
undir þá þjónustu með þeim af ykkur, sem
viljið mér fylgja. Þið skuluð ekki halda, að eg
sé fús og feginn að verða konungs þræll. Eg
er alveg á sama máli og Wolverstone. En eg
tek það úrræði til þess að koma okkur úr
þeim bráða lífsháska, sem eg hefi stofnað okk-
ur í. Og jafnvel þeir, sem hafna því að fylgja
mér, skulu njóta griðanna nú og vera frjálsir
að gera hvort þeir vilja eftir á, fylgja mér eða
fara sína leið. Með þessum sáttmála sel eg
sjálfan mig kónginum. Segi lávarðurinn til,
fulltrúi stjómarinnar, hvort hann er þessu
samþykkur.”
Lávarðurinn sagði þegar í stað til síns
samþykkis, skírt og skilmerkilega. Þá gerð •
ust víkingar kátir og rómuðu mál hans með
klúrum og kerskilegum áköstum. Hann vatt
sér til lyftingar að sækja skipunar skjalið, mjög
vel ánægöur í laumi, að atvikin knúðu fram
þau erindislok, sem hann vildi helzt. Hásetar
dreifðust og skipuðu sér meðfram borðstokk-
um, að horfa á herskipin sigla að þeim, hásigld
með hvítum voðum.
Nú sem Ogle hvarf á brott, sneri Blood
sér við og stóð þá augliti til auglitis við Miss
Bishop. Hún hafði horft til hans fráneyg og
fegin, en er hún sá hve dapurleitur hann var
og brúnaþungur, þá skifti hún um svip, gekk
til hans, lagði hönd á handlegg hans, mjög svo
hikandi, þó alls ekki væri henni líkt að hika,
og segir:
“Þú kaust það sem betra var, sir, þó þér
væri það þvert um geð.”
Hann leit þungbúinn við henni, fyrir hana
hafði hann lagt þetta á sig, og segir hægur:
“Þú áttir það að mér — eða svo þótti
mér.”
Hún skildi það ekki, sagði liðlega: “Þú
bjargaðir mér úr hryllilegri hættu. En því skil
eg ekki í að þú skyldir hafna tigninni, þegar
þér var boðin hún í fyrsta sinn. Sú þjónusta
er með mikilli sæmd.”
“Kobba kóngs?”
“Það er sæmd að því að þjóna Englandi,”
svaraði hún, þóttist þurfa að leiðrétta hann.
“Landið er fyrir öllu, sir, kóngurinn ekki neitt.
Kóngurinn James hverfur, aðrir koma á eftir
honum og enn aðrir í þeirra stað, en England
helzt og Englandi þjóna synir þess með sóma,
hvað illa sem þeim er við valdhafa sem þá
stundina eru uppi.”
Hann átti ekki von á þessu, svaraði svo
brosandi: “Kænleg málafylgja. Þú hefðir átt
að tala til skipverja.” Og enn sagði hann, með
sömu gletninni, ekki alvörulaust: “Hvað held-
urðu um það, að þessi sæmdarfulla þjónusta
geti kannské endurbætt þann, sem er bæði
þjófur og ræingi?”
Hún leit undan og svaraði með hvíldum:
“Ef hann . . . þarf endurbótar við. —
Kannské . . . kannské hann hafi verið dæmdur
of hart.”
Þá blikuðu augun ljósbláu og svipurinn
mýktist: “Nú .. . ef þú heldur það,” sagði hann
og gætti að henni áhugasamlega, “þá er til
nokkurs að lifa og jafnvel þolandi að þjóna
konjunginum Kobba.”
í því bili sá hann hvar báti var lagt frá
einu herskipinu og við það skifti hann um
ham, líkt og sá sem orðið hefir miður sín, tek-
ur sig á og heldur stjórn á sér. “Ef þú vilt fara
til herbergis þíns og sækja dót þitt og þernu,
þá skaltu von bráðar verða flutt til herskip-
anna þarna.”
Hún fór en hann tók kíki, stóð við borð-
&
stokk, ásamt Wolverstone, og gáði að bátnum,
þhr voru sex árar á borð, og maður við stýri í
hárauðri treyju.
“Varla er það Bishop sjálfur?” innti Wol-
verstone.
“Neij eg þekki manninn ekki,” sagði Blood
og lokaði kíkinum.
“A, það lá að,” sagði Wolverstone lílakk-
andi. “Honum þykir varlegra, að senda annan
fyrir sig. Var svo. Hann hefir komið á þessa
ferju einu sinni áður, og fékk þá að súpa á
sjó. Kannské hann sé ekki búinn að gleyma
því ennþá, karlskepnan. Þykiþ vissaía að
senda annan, piltinum.”
Nú lagði báturinn að og upp kom maður
í fyrirliða klæðum, auðsjáanlega skömmu kom-
inn af Englandi, stórlátur og þurlegur og því
líkur á svip eins og honum þætti skömm til
koma þess sem hann sá, lítt búinna víkinga og
illúðlegra. En er hann sá þá Blood og lávarð-
inn í þeim hóp, undraðist hann, þó ekki drægi
það úr stórlæti hans. Blood kvaddi hann lið-
lega:
“Góðan daginn herra. Mér veitist sú virð-
ing, að bjóða þig velkominn á skip. Blood
heiti eg — skipari Blood, þér til þénustu. Þú
hefir máske heyrt mín getið.”
Sá aðkomni stóð og glápti. Hann átti
ekki von á, að sá alræmdi víkingur hefði svo
mjúka mannasiöi, heldur bjóst hann við að sá
væri fúll og illilegur er hann gæfist upp í vald
óvina sinna. Hann glotti kuldalega og svaraði
fyrirlitlega:
“Þú stígur hæversklega til hangans. Það
er ykkur líkt, væntanlega. Alt um það, mitt
erindi er að taka þig höndum, karl minn, en
ekki að hlýða á ósvífin orð.”
Skipherrann Blood lét sem hann undraðist
þessar undirtektir og vék að lávarðurinum:
“Heyrðirðu hvað hann fer með? Og hefiröu
nokkurntíma heyrt annað eins? Þessi æsku-
maður ráfar tómar villigötur. Kannske það
forði við beinbroti eða öðru verra, að lávarð-
urinn segði til mín og minnar stöðu.”
Lávarðurinn Julian steig feti framar með
stuttaralegri hneigingu til þess snúðuga sendi-
manns. Lávarðurinn var alvarlegur eins og
klerkur við jarðarför, en mig grunar að þá
grímu hafi hann gert sér, og að honum hafi
þótt gaman að, undir niðri.
“Mér veitist sá sómi að tjá þér, herra,
sagði hann með stirðlæti “að skipherrann Blood
hefir fyrirliða stöðu í flota konungs, sam-
kvæmt innsigluðu skipunarskjali míns herra
og lávarðar Sunderland, forseta í ráðuneyti
hans hátignar.”
Sá aðkomni fyrirliði — hann hét Calverley
— varð blóðrauður og þrútinn í framan og
mjög stóreygður, en víkingar smiltruðu og
hneggjuðu og blótuðu, þeim var svo skemt af
þessari komidíu. Calverley hvesti augun lengi
á lávarðinn, sá að hann var glæsilega búinn,
fötin úr dýru klæði, afarvel stiltur, kuldalega
þóttafullur í fasi og í tali, og að öllu því líkur
sem með heimsins höfðingjum tíðkaðist. Loks-
ins þoldi hann ekki mátið og þusaði:
“Hver skrattinn þykist þú vera?”
Enn kuldalegri og firri varð rómur lá-
varðarins:
“Þú ert ekki sérlega hæverskur í tali,
herra, tók eg eftir. Eg heiti Wade — Julian
Wade, lávarður. Eg er sendimaður hans há-
tignar til þessarar siðlausu heimshálfu og ná-
skyldur mínum lávaröi Sunderland. Ofurstan-
um Bishop hefir verið tilkynt, að mín væri
von.”
Hinum brá við, svo að auðséð var, að hann
hefði heyrt þessa getið, en hann var á báðum
áttum. “Eg . . . eg trúi að svo sé. Það er að
segja, hann á von á lávarðinum Wade. En . . .
en . . . á þessu skipi? . . .” Fyrirliðinn leit í
kringum sig, þóttist ekki sjá hið sanna og
þagnaði.
“Eg lagði upp á herskipinu Royal Mary.”
“Svo var okkur tilkynt.”
“En Royal Mary varð spönskum ræningja
að bráð og eg hefði ef til vill 'alls ekki komist
alla leið, ef skiparinn Blood hefði ekki skorist í
með mikilli hreysti og bjargað mér.”
“Nú skil eg,” sagði fyrirlðinn Calverley.
“Eg tek leyfi hjá sjálfum mér, að efast
um það.” Enn talaði lávarðurinn í stirðlætis
og kulda tón. “En það má bíða. Ef skiparinn
Blood vildi sýna þér sitt skipunar skjal, þá er
væntanlega ekki neins vafa von framar, og við
gætum haldið áfram ferðinni. Eg vil feginn
komast til Port Royal.”
Blood rak pergament 'skrá framan í fyrir-
liðann, sá aðgætti hana vandlega og einkum
innsiglið, hörfaði svo aftur á bak, nú var af
honum valda svipur og stórlætis. Hann
hneygði sig.
1 því bili sundraðist hópur víkinga af
sjálfsdáðum, svo að þeir gerðu kví og eftir
henni kom Miss Bishop með þernu sína. Blood
tók til orða:
“Máske, úr því ofurstinn Bishop er stadd-
ur hjá ykkur, að þú viljir fylgja bróðurdóttur
hans til hans. Miss Bishop var líka á
Royal Mary, og eg bjargaði henni ásamt lá-
varðinum. Hún mun geta skýrt ofurstanum
frá þeim atvikum og hvernig ástatt er með
ýmislegt annað.”
Calverley þótti undrunum aldrei slíta og
gat ekki annað gert en hneigt sig.
“Hvað mig snertir,” sagði lávarðurinn, “þá
ætla eg að ferðast með Arabella til Port Royal.
Skilaðu kveðju til ofurstans og segðu honum,
að eg ætli mér aö ná fundi hans í þeim stað.”
Honum þótti vissara að verða eftir, svo vík-
j ingar gerðu enga tilraun til að aftra ferðum
| jómfrúarinnar.
XXII Kapítuli
Skærur.
Borgin Port Royal var orðin æði stór
á þeim tíma sem hér er komið sögunni. Borg-
arstæðinu hallaði niður að sjó, svo þaðan var
að líta eitt rauðmálað þak af öðru„ með gnæf-
andi turnum til og frá, upp að grænum hálsum
en yfir þeim hvolfdist himininn, blár sem stál.
Á staðarins höfn, sem var svo stór, að vel
mátti rúma allra landa herskip, lágu sex her-
skip fyrir akkerum, herflota deild Englands
konungs á vesturhöfum, og eitt herskip til,
með rauðum húfi og gyltum skotportum, það
var Arabella, en sjávarmegin bar við loft kast-
ala afar stóran, hjá sundiAu milli sjávar og
hafnar. 'Hjá því stóra skotvígi var engum
skipum óhætt, svo að Arabella komst ekki
burt nema með leyfi og samþykki viðkomandi
yfirvalda.
Á skutþiljuín hins umrædda skips lá skip-
lierrann Blood, á tágagrind undir segldúks
þaki, sem hlífði honum við steikjandi sólar-
bruna, og las í kvæðum Hórasar við og við. —
Ilásetar heltu vatni á þiljur og struku með
skaftlöngum sóflum, og þó heitt væri heyrðisc
til þeirra kveðandi með stefjum sem margir
studdu, svo sem þetta, til dæmis um það
óklúrasta:
Viltu sigla hæ—o—hó
hart og títt um víðan sjó.
Margur broddur brynju smó
bévaður fanstu sviða?
Lögðum glaðir borð við borð
‘ brýndum oddi frömdum morð
mæltum sjaldan æðru orð
enginn beiddi griða.
Blood varpaði öndu og brosi brá á andlit
haps, hann var skarpleitur og hvatlegur á svip
og mjög útitekinn. Þarnæst sigu brýrnar
svörtu niður á augun ljósbláu, hann lokaði
sínum skilningar vitum fyrir öllu sem gerðist
í kring um hann og tók til að hugsa.
Hann var nú búinn að vera hálfan mánuð
í konungs þjónustu, en var engu betri eftir.
Bishop var torsóttur strax frá byrjun. Hann
kom á móti þeim Blood og lávarðinum, þegar
þeir stigu á land og reyndi alls ekki að dylja,
hve illa honum eirði það sem orðið var, né hitt,
að hann vildi því breyta. Hann stóð á bryggju
sporði með allmörgum fyrirliðum og segir mið-
1 ur þýðlega:
“Þú ert lávarður Julian Wade, skilst mér.”
Þar næst skaut hann óhýru auga á Blood.
Lávarðurinn hneygði sig. “Eg mun hafa
þann heiður að ávarpa ofurstann Bishop, vara-
stjóra yfir Jamaica?” Það var engu líkara en
lávarðurinn væri að segja honum til, hvernig
hann ætti að haga orðum og framferði. Hinn
tók sneiðina, hneygði sig, þó seint væri og tók
ofan. Svo þusaði hann:
“Þú hefir skipað þennan mann í konungs
þjónustu, og það sem fyrirliða, er mér sagt.”
Þetta í beizkum tón ávítunar og gremju. “Þér
hefir vafalaust gengið gott til . . . viljað launa
honum góðu, að hann bjargaði þér frá Spán-
verjum. En þetta er algerlega óhugsanlegt,
lávaröur. Skipunin verður að afturkallast.”
“Eg held mér skiljist ekki,” svaraði lá-
varðurinn seint og rólega.
“Vitanlega botnar þú ekkert í því, annars
hefðirðu aldrei gert það. iSnáðinn hefir skotið
þér ref fyrir rass, vitaskuld. Hann er að upp-
hafi drottinsviki og upphlaupsseggur, svo þræll
og strokuþræll og loksins varð hann bölvaður
ræningi. Eg er búinn að eltast við hann hálft
ár.”
“Eg má segja þér eins og er, herra, að
mér var alt þetta fullkunnugt. Eg skipa ekki
menn í konungs erindi fyrirhyggjulaust.”
“Á, ekki það? Hvað annað kallarðu
þetta? En sem hans hátignar varastjóri í
Jamaica, skal eg leyfa mér að bæta úr skyssu
þinni upp á minn máta.”
“Ah! Og hver myndi sá máti vera?”
“Hér í Port Royal bíður gálgi eftir svona
þrjótum.” Þá vildi Blood gefa sig fram í talið,
en lávarðurinn aftraði því og varð fyrri til:
“Mér virðist, herra, að þú sjáir ekki fylli-
lega í alla málavöxtu þessa efnis. Ef það er
skyssa, að veita skipara Blood fyrirliða tign,
þá er sú skyssa ekki mín. Eg fór eftir fyrir-
mælum míns lávarðar Sunderland, sá höfðingi
þekti alla málavexti út í æsar, veitti þó stöð-
una ef skipherrann Blood fengist til að taka
við henni.”