Heimskringla - 23.02.1938, Blaðsíða 5

WINNIPEG, 23. FEBR. 1938
HEIMSKRINGLA
5. SÍÐA
námu staðar og kvöddu virðing-
arkveðju við gröfina áður en
þeir gengu burt. En ein kveðj-
an er ótalin — gömul sálmvers,
sungin á íslenzku máli og bless-
un í krists nafni. Þessi vers eru
einhver máttugasti Sigursöngur
yfir sorg og dauða, er heimurinn
á. Sá sigursöngur hefir hljóm-
að yfir hverri íslenzkri gröf síð-
an á 17. öld. En sú hin sama
kirkja, sem lagði) blessun sína
yfir litla drenginn, á Austur-
strönd íslands, hún leggur enn
blessun sína yfir hann og biður
fyrir lífi hans í öðrum heimi.
Jakob Jónsson
ARSFUNDUR
SAMBANDSSAFNAÐAR
f WINNIPEG
Frh. frá 1. bls.
heilsað upp á gamla kunningja,
um leið og þeir sæktu sýninguna
miklu í New York árið 1939. Þá
mintist doktorinn þess, að söfn-
uðurinn hefði altaf verið svo lán-
samur, að valist hefði til hans,
úrvals hæfileikamenn og konur,
mintist hann á listamálarann
Friðrik Sveinsson, söguskáldið
Mrs. Guðrúnu Finnsdóttur John-
son og skáldanna P. S. Pálsson-
ar og Gísla Jónssonar, ennfrem-
ur gat dr. R. Pétursson hins
hugum stóra unga kennimanns,
séra I. Borgfjörðs. Útvarpsræð-
ur hans hafa þótt svo skarpar,
og rökfimar, þar sem hann held-
ur fram frelsr í trúarskoðunum,
að rétttrúnaðurinn er orðin
hræddur um að fleiri steinar
muni detta úr kreddu-múrveggn-
um og þá er svo hætt við að alt
hrynji. Að endingu mintist
hann íslands sem væri “landið
helga”—og íslenzku þjóðarinnar
að fornu og nýju sem hinnar
útvöldu drottins þjóðar. Óskaði
svo doktorinn söfnuðinum allra
heilla og blessunar í komandi tíð.
Mr. Pétur Magnús þakkaði
með nokkrum orðum vinsemd þá
og velvild sem safnaðarfólk hefði
sýnt sér, og söngstarfinu.
Forseti Dr. Halldórsson sagði
að á fundinum væri hér staddur
mætur gestur frá íslandi, fröken
Halldóra Bjarnadóttir, óskaði að
hún ávarpaði söfnuðinn með
nokkrum orðum.
Fröken Halldóra Bjarnadóttir
flutti þá stutta ræðu, hefði hún
haft mikla ánægju af að heyra
það sem fram hefði farið á fund-
inum. Kvaðst hún sérstaklega
hafa tekið eftir því hvað vand-
lega hefði' verið gengið frá öllum
skýrslum sem lesnar hefðu ver-
ið. Flutti hún kveðju frá ís-
lendingum heima á ættjörðinni.
Kvað hún íslendinga heima
fylgjast vel með málum landa
sinna hér, feamt sagðist hún
vona að meiri samvinna tækist
og bróðurböndin treystust í
framtíðinni, að endingu þakkaði
hún forseta safnaðarins fyrir að
gefa sér orðið. Óskaði hún svo
söfnuðinum allrar blessunar.
Var svo fröken Halldóru
Bjarnason greitt þakklætisat-
kvæði fyrir ræðuna og alt hennar
góða starf í þarfir fslendinga
hér og heima.
Bað þá forseti alla a|, »tanda
á fætur og syngja: “ó, GjrfS vors
lands”, var svo fundi slitið.
Dr. M. B. Halldórsson,
forseti
Jón Ásgeirsson, ritari'
LJÓÐMÆLI
St. G. Stephanssonar
«
Á þessum vetri koma út síð-
ustu kvæði hans er fylla bindi á
stærð við þau sem út eru komin.
Tækifærið er því nú, að eignast
4 og 5 bindið fyrir þá sem eiga
hin fyrstu þrjú og vera við því
búin að fylla kvæðasafnið, er
þetta síðasta kemur á markað-
inn.
Andvökur IV. og V. eru nú
seld með affalls verði á $4.25
bæði bindin.
Sendið pantanir til
Viking Press og
íslenzkra bóksala hér í bæ
ÍSLANDS-FRÉTTIR
Póstur lendir í hrakningum
á Fróðárheiði
Pósturinn á leiðinni milli Ól-
afsvíkur og Grafar í Miklaholts-
hreppi, Ágúst ólafsson bóndi að
Máfahlíð, lenti í hrakningum á
Fróðárheiði í fyrradag.
Með honum var Bjarni Niku-
lásson bóndi að Böðvarsholti og
fóru þeir frá Ólafsvík í fyrra-
morgun kl. 8, en þegar þeir voru
komnir upp á heiðina skall á þá
norðaustan hríðarveður.
Voru þeir með 3 hesta, en þeg-
ar þeir komu á heiðina, var
Ágúst orðinn svo þreyttur af því
að brjóta fyrir hestunum, að
hann ætlaði að reka þá niður
eftir.
Þá varð hann þess var, að
hestarnir vildu slá sér undan
veðrinu, svo að hann fór fyrir
þá og beindi þeim í veðrið. '—
Litlu síðar hröpuðu báðir menn-
irnir og tveir hestanna, fram af
snjóhengju. Var þetta í svo-
nefndu Egilsskarði og höfðu
þeir hrapað um 100 metra hæð.
Sakaði þá ekki vegna þess að
snjór var mikill. Þeir urðu að
yfirgefa hestana og komust til
bæjar — Knör í Breiðuvík —
kl. 20 í fyrrakvöld og var veður
þá svo vont, að enginn heima
manna þar treysti sér til þess að
leita hestanna.
Kl. 3 í fyrrinótt birti' hríðina
og þá fundu þeir báða hestana og
einnig hinn þriðja, sem að líkind-
um hefir hrapað síðar. — í gær-
morgun hélt pósturinn áfram
ferð sinni' þá í björtu veðri.
—Alþbl. 30. jan.
HNERRAR
Sá var löngum siðurinn hér á
landi — en er nú líklega “geng-
inn úr móð” — að biðja guð að
hjálpa sér þegar maður hnerrar.
l“Guð hjálpi mér”, sagði sá sem
hnerraði. Sumir voru líka svo
hugsunarsamir, að þeir báðu fyr-
ir öðrum sem hnerruðu í áheyrn
þeirra. “Guð hjálpi' þér”, var þá
sagt. — Það var jafn sjálfsagt,
að biðja Guð að hjálpa sér við
hnerrum, eins og t. d. að signa
sig þegar út var komið að
morgni dags, eða höfð voru
skyrtuskifti.
Þess er getið í þjóðsögum, að
sá siður, að biðja guð um hjálp
við hnerrum hafi “komið upp”
hér á landi í Svartadauða, laust
eftir 1400 (1402—1405). Er svo
frá þessu sagt í Þjóðsögum J.
A.:
“Þessi siður er fyrst kominn
upp í Svartadauða; gekk hann
í héraði einu, sem annars staðar
hér á landi, og strádrap alt fólk.
Loksins kom hann á bæ einn,
þar sem tvö systkin voru; þau
tóku eftir því, að þeir, sem dóu
á bænum, fengu fyrst geysilega
hnerra; af þessu tóku þau upp á
því, að biðja guð fyrir sér, og
hvort fyrir öðru, þegar þau
fengu hnerrana; og lifðu þau
tvö ein eftir í öllu héraðinu. Af
.þessu skal jafnan biðja guð fyrir
ÁRNI ÁRNASON—SONARMINNING
(Ort fyrir Svein og Þórunni Árnason I Leslie, Sask.)
Nú þögull er bærinn og umhverfið alt
Andvarinn hvíslar um sárustu harma
Hásumar breytist í haustveður svalt
Og húsið er bæði dimt og kalt.
Fyltur er sorganna bikar á barma.
Mér brennheit tár falla um hvarma.
í gegn um þau lít eg nú liðin ár
Minn ljúfasta dreng er eg heitast unni.
Hans gulllokkasafn og glóbjart hár
Hin glitrandi fögru æskutár
Og saklaust brosið á barnsins munni
Hið bjartasta í tilverunni.
Og hljómbrot flögra um mín hugarlönd
Hendingar birtast úr fornu ljóði.
Nú einmana stend eg á auðri strönd
Og útrétti mína veiku hönd.
Því dánarfregn þín er í haust brimsins hljóði
Hjartans sonur minn góði!
Alt er nú dapurt og dauðahljótt.
f draumum eg reika frá liðnum árum.
f huga mér þrengir sér helköld nótt
Harmsagan barst mér svo undur fljótt.
Nú flugsins eg bíð eins og svanur í sárum
Er syndir gegn straumsins bárum.
Já, flugsins eg bíð, og sú tímatöf
Er trú minni líf, eins og dögg á gróður
í dag er ei svarið dauði og gröf.
Eg dásemdir lít við hin yztu höf
Þar fagnar þú sonur minn föður og móður
Því flugsins nú bíð eg hljóður.
Með einlægri samhygð,
S. E. Bjömsson
ÁRNI S. ÁRNASON DÁINN
(Föður og Móður kveðja)
Nú alt mér finst hér autt og hljótt
Eg ei skal mögla neitt,
Þó björtum degi í dimma nótt
Þú drottinn hafir breytt.
Eg veit að drottinn líkn mér ljær
Og læknar opið sár
Þá harmi' þrungið hjarta slær
Og hrynja af augum tár.
Að missa sonar ást og yl
Þá okkur varir sízt
Hvað föður hjartað finnur til
Ei fæ með orðum lýst.
Þó bátinn okkar beri á stein
Og brimið valdi töf
Föður og móður ástin ein
Nær út yfir dauða og gröf.
Eg kveð þig sonur kæri minn *
Og kyssi fölann ná
Eg innan skamms þig aftur finn
Og aldrei skiljum þá.
Vinur
sér, þegar maður hnerrar, og
deyr þá enginn af hnerrum.”
* * ¥
“Ef maður hnerrar í rúmi
sínu á sunnudagsmorgni, á
manni að gefast eitthvað þá
viku.”
* * * *
“Betra en ekki er að hnerra á
mánudagsmorgni; því svo sagði
tröllkonan: “Betri er mánudags-
hnerri en móðurkoss”, og má
ætla á það, því eins og tröll eru
trúlynd, eins eru þau sannorð”.
* * *
“Ef maður hnerrar á nýárs-
morgun í rúmi sínu, þá lifir mað-
ur það ár.”
* * *
“Ef maður hnerrar í net sín,
meðan hann ríður þau eða bætir,
verða þau fiskin”.
* * *
“Ef elsti maður á heimili
hnerrar, meðan farið er með
matfang, á einhver svangur að
koma og borða af þeim mat. Það
er kallað að hnerra öðrum gesti;
en hnerri yngsti maður, hnerrar
hann meiri mat í húsið.”
—Vísir.
Pappírskarfan
Hinn heimsfrægi' ameríkanski
rithöfundur Mark Twain var
einu sinni ritstjóri smáblaðs
lengst úti í “Wild West”. Bárust
þá til hans mörg handrit, og sat
hann kófsveittur við að lagfæra
þau og leiðrétta. Dag nokkurn
kom kunningi hans inn til hans
til þess að rabba við hann stund-
arkorn.
— Eru það fremur léleg hand-
rit, sem berast til þín? spurði
kunninginn.
— Já, það verð eg að segja,
svaraði Mark Twain. — Núna
upp á síðkastið hefi eg orðið að
marg umskrifa þau, áður en eg
hefi fleygt þeim í bréfakörfuna.
Augu dýranna
Brúni' liturinn er algengasti
augnalitur dýranna, en tígris-
dýr, hlebarðar og panterdýr
hafa eingöngu græn augu. —
Bíflugur sjá ultrafjólubláa geisla
sem menn sjá ekki, enda þótt
þeim virðist rauði liturinn svart-
ur. — Hérar geta aðgreint liti,
en það geta naut ekki, þótt þau
ærist, ef rauðri dulu er veifað
framan 1 þau.—Flestar tegundir
kóngulóa hafa átta augu.
VITNIÐ
í kvöldboði einu var það haft
til skemtunar, að gestirnir sögðu
sögur, sem voru ósennilegar
mjög, enda áttu að vera það.
Gamall togaraskipstjóri, gam-
ansamur náungi, sagði að lokum
sögu, sem fór fram úr hinum
öllum:
— Einu sinni á mínum dugg-
arabandsárum, sagði hann, —
fór eg með einu af skipum Cun-
ard-líunnar frá Liverpool til New
York. Og um leið og við komum
út í mynni Mersey-árinnar, stakk
frægur sundmaður sér fyrir borð
og fór að synda á eftir skipinu.
Eg býst við, að um veðmál hafi
verið að ræða, því að maðurinn
synti á eftir okkur nótt og dag
yfir þvert Atlantshafið. Hann
varð ekki meira en klukkutíma
á eftir okkur til New York.
Þegar hér var komið sögu,
hafði Ameríkumaður einn, sem
alt kvöldið hafði setið hljóður,
staðið á fætur. Hann gekk graf-
alvarlegur til togaraskipstjórans,
hneigði sig mjög kurteislega og
sagði:
— Excuse me. Getið þér stað-
ifest framburð yðar með eiði, ef
þess verður krafist?
— Auðvitað, svaraði skip-
stjórinn með breiðu brosi.
— Lofið mér að taka í hönd
Þór sem notiS—
TIMBUR
KAUPIÐ AF
THE
Empire Sash & Door
CO., LTD.
BlrgBlr: Henry Ave. Ea«t
Sfmi 95 551—95 552
Skrlfstofa:
Henry og Argyle
VERÐ - GÆÐI - ÁNÆGJA
yðar. Loksins hefi eg fundið
vitnið. Eg var nefnilega maður-
inn, sem synti yfir Atlantshafið
en hingað til hefir enginn viljað
trúa því.
Það voru ekki sagðar fleiri
sögur þetta kvöld.—Alþbl.
THE PR0VINCE 0F MANIT0BA
THE DEPARTMENT OF MINES AND
NATURAL RESOURCES of the PROVINCE
OF MANITOBA extends to the Icelandic
National League a hearty welcome to its
capital city and best wishes for its continued
success in fostering the language and tradi-
tions of its homeland in this land, selected for
them by their fathers.
The Icelandic people have, for over sixty
years, been intimately associated with the
development of our natural resources—min-
ing, Hydro development, forestry, and the fish
and fur industries. They have made a sterling
contribution toward making Manitoba a land
of homes, and by their efforts a land more
capable of supporting their children and their
children’s children in peace, happiness and
prosperity.
HON. J. S. McDIARMID,
Minister.
When Quality Counts
Canada Bread Wins
Húsfreyjur bæjarins biðja altaf um
CANADA Sneytt BRAUÐ
vegna þess að CANADA Sneytt BRAUÐ er brauð sem enginn þreytist að
borða daglega alt árið um kring.
Það sparar fyrirhöfn og erfiði—og það gerir það létt fyrir unglingana að
útbúa brauðsmurninga fyrir sig sjálfa.
“Heimtið að fá það sem þér biðjið um”
CANADA BREAD CO. LTD.
FRANK HANNIBAL, ráðsmaður
PORTAGE og BURNELL SIMI 39 017
<rTÍi£ OUALITY JJn NAME Jcb€A. On'