Heimskringla - 11.05.1938, Page 6

6. SÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 11. MAÍ 1938
Harin fékk mér miðann og las eg þessi orð,
sem á honum stóðu:
“Sá hlær bezt, sem síðast hlær.”
“Og hvað finst þér nú svo fyndið við
þetta?” spurði eg.
“Hver heldur þú að hafi skrifað þetta?”
spurði Stoddard.
“Hver skrifaði það? Auðvitað hann afi
þinn. Hinn skýrasti og gáfaðasti öldungur,
sem til var,” hrópaði Larry svo að bergmálaði
undir í göngunum. “Þetta er alt saman með
ráði- gert til þess að reyna þig og Pickering —
en einkum þig, sauðurinn þinn. Þetta er gam-
an, afskaplega spaugilegt og skrítið, og það
skemtilegasta er, að eg skyldi verða til að
finna það.”
“Hm! Mér þykir vænt um að þetta skemt-
ir þér, en mér finst þetta nú ekki svo afskaplega
fyndið. Setjum svo að skjölin hefðu lent í
höndunum á Pickering, hver hefði þá hlegið.
Það þætti mér gaman að vita?”
“Pickering á þinn kostnað, svo sem auð-
vitað. Gamli maðurinn vildi að þú lærðir
byggingarlist, og vildi að þú kyntir þér þetta
hús. Hann skildi eftir handa þér miða til að
benda þér á staðinn.”
En því heldur þú að hann hafi haft þetta
upp á þakinu?” spurði Stoddard.
“Ó, bara að gamni sínu. Honum þótti
gaman að byggja svona skúmaskot. Þetta er
ágtur felustaður fydr mann eða fjársjóð, og
opið út að gjánni gerir manni það auðið að
komast út héðan án þess að aðra gruni. Það
vakti sennilega fyrir honum. Látum oss gleðj-
ast í dag félagar. Á morgun eru alvarleg störf
fyrir höndum. f dag er vígið í vorum höndum
og við skulum vera varkárir að missa það ekki.”
Við lokuðum hlemmnum, röðuðum upp
múrgrjótinu eins vel og við gátum og fórum
svo upp í bókaherbergið. Við gerðum skrá
yfir víxla Pickerings og ræddum um hið nýja
horf, sem málið var nú komið í.
“Þetta er mikið 'fé lánað einum manni,”
sagði Stoddard.
“Satt er það, en það sýnir okkur það, að
Mr. Glenarm átti meira fé, því að tæplega hefði
hann lánað Pickering aleigu sína. — Það er
meira einhverstaðar annarstaðar. Ef eg þyrfti
ekki að fara” — og raunasvipur kom á Larry
er hann mintist á sín eigin vandræði.
Eg er sjálfselskufult svín, félagi. Eg
hefi ekki hugsað um neitt nema mín málefni.
En aldrei hefi eg þarfnast meir hjálpar þinnar
en nú!”
“Þessir náungar munu snúast gegn Dono-
van til þess að hefna sín- á þér,” sagði Stoddard
áhyggjufullur.
“En þú getur sloppið burtu Larry. Við
skulum hjálpa þér að komast í burtu í kvöld.
Þessi ákæra gegn þér er ekkert spaug, og ef
þeir ná þér til írlands þá verður engin hægðar-
leikur að frelsa þig. Það er því betra fyrir þig
að forða þér áður en. Pickering og yfirvaldið
loka þig hér inni.”
“Já, það væri auðvitað rétta leiðin. Glen-
arm og eg getum varið vígið hérna. Hann hefir
réttinn sín megin, og við getum staðist umsátur
í þúsund ár,” sagði presturinn alvarlega. “Það
getur líka verið að eg lendi inn fyrir þetta.”
“Eg vil að þið farið báðir. Það er rang-
látt að flækja ykkur inn í þetta mál. Þú átt
meira í hættunni en eg, Larry, og þú líka Stodd-
ard. Öll framtíð þín er í hættu. Staða þín,
framtíðarhorfur færu út um þúfur ef þú risir
öndverður gegn lögreglunni.’’
“Eg þakka þór fyrir að minna mig á fram-
tíðarhorfurnar! Eg hefi aldrei heyrt minst á
þær fyrri,” sagði Stoddard hlægjandi. “Nei,
afi þinn var vinur kirkjunnar og vil eg því eigi
bregðast minningu hans. Eg lít svo á að kirkj-
an eigi að vera stríðskirkja og því mun eg heyja
þessa baráttu til enda. En Donovan ætti að
forða sér héðan, vilji hann fylgja mínum ráð-
tf
um.
Larry fylti pípuna sína við arininn.
“Drengir,” sagði hann með hendurnar fyrir
aftan bakið og vaggaði sér svolítið til eins og
vandi hans var. “Sjaldan hefir það vilja til á
minni æfi, að mér hafi fallið leikritið og útbún-
aðurinn eins vel og nú. Fólgnir fjársjóðir,
leynigöng. Prúðbúin skálkur sækir á vígið,
heimilisprestur við hendina, ungi aðalseigandinn
ofsóttur, sýslumaður, skólastúlkur, nunnur yfir
alt, og eg með enskan lögregluspæjara á hæl-
unum. Glenarm, eg fer hvergi!”
Honum varð ekki frá þessu vikið og það
glaðnaði yfir okkur öllum er við höfðum endur-
nýjað þessi trygðabönd. Stoddard beið eftir
miðdegisverði, og að honum loknum byrjuðum
við þessa eilífu leit okkar eftir fólgnum fjár-
sjóðum, en nú með endurnýjaðri von vegna
heppnis Larry þennan dag, og hvattir áfram
af fullvissunni um það, sem ske mundi á morg-
un. Við leituðum um alt húsið og í öllum göng-
unum að því er mér fanst í hundraðasta sinnið.
Eg átti að halda vörð. Um miðnætti er
Larry og Stoddard höfðu rannsakað umhverfið
og við Bates höfðum gengið frá hurðum og
gluggum, þá lét eg þá fara í rúmið, en hag-
ræddi mér með pípu mína í lestrarstofunni.
Mér þótti gott að hvílast og vera einn og
geta íhugað samræður mínar hinar síðustu við
Marian Devereux, og heimkomu hennar í félagi
við Pickering. Hversvegna gat hún ekki alt af
verið Olivía, sem hljóp í gegn um skóginn, eða
gráklædda stúlkan, eða konan sem var svo
tignarblíð í samsætinu hjá Armstrong lækni?
Öll framkoma hennar gagnvart mér var svo
full af mótsögnum. Hún hafði birst mér í
mörgum myndum, bæði í sjón og reynd, og því
fóru tilfinningar mínar hamförum milli fjarlæg-
ustu takmarka sinna er eg hugsaði um hana.
Pickering hafði ætíð flækst fyrir mér og svo
mundi nú hafa farið, hefði það eigi verið Larry
að þakka, að eg hafði verið varnarlaus gegn
honum ftú.
Vindurinn vaknaði og nauðaði ámátlega í
kring um húsið. Pallar sem verkamennirnir
höfðu unnið á skrötlu einhverstaðar við vegg-
ina. Eg gerðist eirðarlaus og hugsaði nú um
hvernig fara mundi næsta dag, og um framtíð-
ina. Þótt eg sigraðist á Pickering í þessari
glímu, þá varð eg samt að finna mér atvinnu
og ryðja mér braut í heiminum. Víxlarnir hans
voru sjálfsagt ónýtir. — Eg efaðist ekki um
það, en þeir gátu dugað til að losna við hann,
sem skiftaráðanda, en eg hlakkaði ekkert til að
lenda í málaferlum út af eignum, sem höfðu
ekki fært mér neitt nema leiðindi.
Eitthvað kom mér til að fara ofan. Tók eg
því ljósker, gekk í gegn um kjallarann, horfði
á hitavélarnar og mundi eftir að uppgangan frá
göngunum var ólæst. Gekk eg því að hlemmn-
um og opnaði- hann. Kalt loft blés á andlit
mér er eg horfði niður í göngin og hlustaði.
Eg heyrði strax fótatak. Stundum hélt
eg að það væri lofstraumur, en nú var best að
vera viss í sinni sök, eg setti ljóskerið niður og
þaut ofan í göngin. Eg sá ljósgeisla sem
snöggvasti en hann hvarf og svo varð alger
þögn.
Eg hljóp hratt eftir sléttu gólfinu. Hafði
eg farið svo oft eftir því, að hver þumlungur
þess var mér kunnur. Ekki hafði eg vopna
nema eina kylfuna hans séra Stoddards. Nálægt
villudyrunum stansaði eg til að hlusta. Alt var
hljótt. Eg gekk eitt skref áfram og hrasaði um
múrstein. Eg þreifaði eftir opinu mn í herberg-
ið, við höfðum fylt það um daginn og á þeirri
svipstundu leiftraði ljós í augu mér, svo að eg
gat ekkert séð. Eg hrökk til baka og kipti'
hendinni um kylfuna albúinn að slá frá mér
með henni.
“Gott kvöld, Mr. Glenarm!’
Það var Marian Devereux sem talaði og
hennar andlit, sem eg sá er ljósið skein á það.
Á því var enginn vafi, og man eg eftir þessari
stund til hins síðasta. Eg starði á granna hönd
hennar er hélt um vírnetið á ljóskerinu. Hún
var í peysunni góðu með rauðu húfuna í öðrum
vanganum eins og fyrst þegar eg sá hana við
vatnið. Að finna hana þannig búna um hánótt
vera að reyna að hjálpa Arthur Pickering var
hið sárasta sem eg hafði ennþá reynt. Mér
fanst eins og eg hefði fengið rothögg.
“Eg bið fyrirgefningar,” sagði hún og hló.
“Það virðist sem ekkert sé til að segja, eða er
það? En við hittumst jafnan við mjög einkenni-
leg tækifæri, að maður ekki segi óheppileg,
Glenarm óðalseigandi. Viijið þér ekki gera svo
vel og fara eða snúa yður undan. Eg ætla að
komast út héðan.”
Hún tók mjög rólega í hendi mína og steig
niður í göngin og þá byrjaði eg nú að lesa yfir
henni.
“Yður vir?(ist 'óljóst hversu jalvarleglar
afleiðingar athafnir yðar geta haft í för með
sér. Vitið þér ekki, að þér eruð að hætta lífi
yðar er þér læðist gegn um þetta hús um mið-
nætti? Og það er of dýrmætt til að varpa á
glæ, jafnvel til þess að bjarga Arthur Pickering
úr klípunni. Ástríða yðar fyrir þeim þorpara
virðist leiða yður nokkuð langt, Miss
Devereux.”
Hún hélt Ijóskerinu eins langt frá sér og
hún gat óg veifaði því fram og aftur, svo að
geislarnir skinu á andlit mér í hvert sinn og
það sveiflaðist áfram.
“Það er ekkert skemtilegt í þessum helli.
Og nema þér ætlið að afhenda mig lögreglunni,
mun eg bjóða þér góða nótt.”
“En þessi svívirðing að koma hér um há
nótt til að spæja um mig fyrir óvini mína. Fyrir
mann sem er að reyna að stela. Og yður virðist
ekkert finnast til um þetta.”
“Nei, hreint ekkert,” svaraði hún hæglát-
lega. “Ó, nei,” hijn leit á kveikinn í ljóskerinu.
“Það sem mér þykir verst er að eg varð of
sein, þér voruð dálítið á undan mér Glenarm
óðalseigandi. Eg hefði aldrei haldið að þér
væruð svona röskur. En ef þér hafið víxlana.”
“Víxlana! Hann sagði yður þá að hér væru
víxlar? Og heigullinn sendir yður til að ná þeim
fyrij sig þegar hin leigutólin hans hafa brugðist
honum?”
Hún hló lágum hljómförgum hlátri, sem
var eins og lækjarniður á vordegi.
“Auðvitað mundi enginn voga sér að mót-
mæla því, sem hinn mikli Glenarm óðalseigandi
staðhæfir,” sagði hún háðslega.
“Þér vitið eigi hvað þessi sviksemi yðar
gerir mér mikið ilt. Eg var hrifinn af yður um
kvöldið heima hjá Armstrong. Er þér komuð
niður stigann hélt eg að þér væruð engill, og eg
heyrði yður til alla æfi — æfi sem yrði betri
yðar vegna.”
“Hættið fyrir alla muni!” Eg fann að orð
mín höfðu snert hana, að það var eftirsjá og
iðrun í rómnum og í hreyfingunum þegar hún
sneri sér frá mér.
Hún flýtti sér eftir göngunum og eg fór á
eftir henni, svo reiður og undrandi yfir þessari
ró hennar, að eg vissi varla hvað eg gerði. Hún
sneri sér jafnvel við með mjög mikilli kurteisi
til að lýsa mér upp tröppurnar og þáði eg þá
hugulsemi hennar með engri gleði. Eg vissi að
eg treysti henni ekki, og breytni hennar hvað
Pickering snerti var alveg óverjandi og því gat
eg ekki gleymt. En ljósið sem skein í augum
hennar, sjálfstjóm hennar, hinar fríðu varir,
sem gátu verið svo háðslegar og aðlaðandi í
senn töfruðu mig til að treysta og tortryggja
hana í senn. Með þessum tilfinningum fylgdi
eg henni inn í kirkjukjallarann.
“Þér virðist þekkja þennan stað allvel og
eg býst ekki við að það væri rétt af mér að
banna yður að kynnast yðar eigin eign, og þess-
ir víxlar, eg mun veita þér þá ánægju að fá yður
þá á morgun. Þér getið eyðilagt þá, eða fengið
Pickering þá eftir því sem yður þóknast, það er
góður trygðapantur!”
Eg stakk höndunum í vasana til að sýna
hvað sama mér var, þótt svo væri ekki.
“Já,” svaraði hún alvarlega, “þrjú hundruð
og tuttugu þúsund dalir eru engin smáræðis
upphæð. Mr. Pickering verður sjálfsagt himin
lifandi glaður að fá slíka skuld gefna upp---”
“f skiftum fyrir æfilanga trygð,” hreytti
eg út úr mér. Svo þér vissuð hvað upphæðin
var stór, nákvæmlega upp á eyri. Hann var
samt ekki hreinskilinn við yður; hann hefði
átt að segja yður að við fundum þá í dag.”
“Þér eruð býsna ófrýnilegur, G(enarm
óðalseigandi, þegar þér eruð reiður?”
Hún er eins og Olivía nú. Eg sá að það
var alveg þýðingarlaust að rökræða við mann-
eskju, sem gat gert sig að barni þégar henni-
sýndist. Hún gekk upp stigann og út í and-
dyrið.
“Ef þér hafið ekkert á móti því, þá skiljum
við hér,” sagði hún ákveðin. “Eg hefi ekki
minstu löngun til að skýra komu mína í göngin.
Þér hafið gert yðar eigin ályktanir því viðvíkj-
andi, og það dugar. Eg ráðlegg yður að hugsa
ekki mikið um þetta, svo að önnur mál sitji
ekki á hakanum Glenarm gósseigandi!”
“Fyrirgefið, en þér þurfið þetta ljós heim.”
“En þér getið eigi farið ein gegn um trjá-
garðinn-----”
“Góða nótt. Verið viss um að loka hlemmn-
um að göngunum, þegar þér farið niður. Þér
eruð fjarskalega hirðulaus, Glenarm gósseig-
andi.” Hún reif upp kirkjuhurðina og hljóp í
áttina til skólans. Eg horfði á eftir henni þang-
að til bugða á veginum huldi hana sjónum mín-
um.
Eg flýtti mér heim eftir göngunum og lýsti
mér með ljóskerinu hennar. Eg lokaði opinu í
veggnum og gekk eins frá veggnum og við
höfðum gert áður, síðan fór eg upp í bókaher-
bergið, hresti við eldinn og hugsaði uns Bates
leysti mig af verðinum í dagrenning. "
XXV. Kapítuli.
Umsátrið.
Klukkan var orðin níu. Úti var dálítið
frost, og var loftið kalt og hressandi og leit
út fyrir að þetta yrði góður og fagur dagur,
heiðríkur og sólríkur. Við átum morgunverð-
inn, en enginn okkar virtist mér hafa mikla
matarlyst og ekkert töluðum við annað, en
markleysu. Stoddard, sem hafði farið til þess
að halda morgun guðsþjónustuna kl. sjö eins og
venjulega, var nú niðursokkinn í að lesa gríska
nýjatestamentið, sem hann bar í vasanum að
jafnaði.
Bates flutti þær fréttir að menn biðu úti
við garðiun. Við Larry fórum að finna þá, en
settum Bates til að gæta vatnsins.
Vinur okkar sýslumaðurinn ásamt fulltrúa
sínum var þar kominn í vagni. Hann stóð fyrir
utan garðinn og talaði við okkur yfir hann.
“Eins og þið getið séð, þá er eg aðeins að
gera skyldu mína. Það er leiðinleg skylda, en
dómstólinn býður mér að reka alla óviðkomandi
héðan af þessari eign og eg verð að gera það.”
“Lögunum er misbeitt til að hjálpa hinu
svívirðilegasta þrælmenni til að vernda sjálfan
sig frá hegningu. Eg ætla mér ekki að láta
undan. Við getum staðist þriggja mánaða um-
sátur, ef þörf gerist og eg ráðlegg ykkur, að
hverfa frá og gerast eigi leigutól til slíks manns
sem Pickering er.” Sýslumaðurinn hlustaði
mjög kurteislega á mig og studdi handleggnum
á garðveginn á meðan.
“Þér ættuð að skilja það, Mr. Glenarm, að
eg er ekki rétturinn. Eg er aðeins starfsmaður
hans. Eg hefi fengið mínar skipanir og þær
verð eg að framkvæma, vona eg að þér neyðið
mig eigi til að viðhafa vald eða ofbeldi. Dóm-
arinn sagði við mig: “Vér viljum forðast of-
beldi í svona kringumstæðum.” Þannig mælti
hans hágöfgi.”
“Þér getið skilað til hans hágöfgi, kveðju
minni og því, að oss þykir það leiðinlegt að
geta ekki séð þetta á sama hátt og hann lítur á
það. En það eru atriði í þessu máli, sem hon-
um eru ókunnug og sem við því miður höfum
engan tíma til að leggja fyrir hann.”
Rósemi sýslupiannsins þarna á garðinum og
hve viljugur hann var til að skeggræða um
þetta, tók að vekja grunsemi mína og Larry
lét óþolinmæði sína í ljósi með því, að minna
mig á hversu þýðingarlaust það væri að eyða
tíma í að þrátta við mann, sem væri ekkert
annað en réttur og sléttur lögregluþjónn, og
virtist yfirvaldinu falla það miður. Nú sneri
hann sér að Larry.
“Við erum að líta eftir yður líka, herra
minn, og það væri betra fyrir yður að koma
með friðsamlegu móti. Laurance Donovan —
lýsingin kemur alveg heim.”
Þú gætir keypt þér laglegt land fyrir féð,
sem lagt er til höfuðs mér”, sagði Larry, en í
þeim svifum kom Bates hlaupandi og kallaði:
“Þeir eru að koma yfir vatnið, herra minn,”
Höfuðið á yfirvaldinu hvarf á svipstundu á bak
við garðinn, og þegar við hlupum heim að
húsinu, heyrðum við að hann keyrði í sprett-
inum áleiðis til skólans.
“Fjandinn hafi lögin. Þeir ætla sér ekki
að koma um framdymar eins og þjónar lag-
anna,” sagði Larry. “Pickering ætlar sér að
nota sýslumanninn eins og skálkaskjól, svo að
alt líti vel út er hann stelur víxlunum og öllu
hinu.”
Það var nú enginn tími til að ræða um
tilganginn. Við hlupum yfir engið fram hjá
vatnsturninum, og gegn um skóginn niður að
naustinu.
Langt út á vatninu sáum vér eitthvað sex
menn stefna að Glenarm húsinu. Þeir nálgað-
ust fljótt yfir snæfiþaktan ísinn. Einn var á
undan og auðsæilega leiðtoginn.
“Þetta er morgan!” hrópaði Bates. “Og
þarna er Ferguson.”
Larry hló og sló hendinni á lærið.
“Lítið á stutta fuglinn þarna rétt á eftir
foringjanum. Það er vinur mi-nn frá Scotland
Yard. Drengir, þetta er alþjóðamál skal eg
segja ykkur.
“Bates, farðu að baka til við húsið. Sýslu-
maðurinn er laus einhverstaðar. Þú kallar
okkur strax og einhver gerir áhlaup.”
“Og Pickering er á bak við alla hina og
stjórnar þeim. Eg get talið tíu menn með
Morgan og hinir eru tveir, það gerir tólf manns
auk Pickering, sem eru á móti okkur.”
“Varaðu þá við að koma of nálægt,” sagði
Stoddard. “Okkur langar ekki til að særa
neinn þeirra ef hægt er að komast hjá því.”
Eg fór fram á bryggju sporðinn. Morgan
og menn hans voru nú nálægt og enginn vafi' á
í hvaða erindagjörðum þeir voru. Flestir þeirra
báru byssur, hinir skambyssur og langa ís-
króka.
“Morgan,” kallaði eg og hélt upp hendinni
eins og friðarmerki, “við óskum ekki eftir að
gera ykkur neitt mein, en ef þið komið inn á
þessa landareign, þá ábyrgist þið sjálfir hvern-
ig fer!”
“Við erum allir eiðsvarnir lögregluþjónaa*,”
kallaði umsjónarmaðurinn smeðjulega” og við
höfum lögin á bak við okkur.”
“Þessvegna reynið þið að svíkjast að okk-
ur inn um bak-dyrnar,” svaraði eg.
Þrekvaxni maðurinn, sem Larry sagði að
væri enskur leynilögreglumaður, kom nú nær
og ávarpaði mig í háum og skrækum rómi:
“Þér eruð að hlífa hættulegum manni Mr.
Glenarm. Það væri réttara af yður að fram-
selja hann. Ameríska lögreglan fylgir mér að
málum, og þér stofnið yður í vandræði, ef þér
skjótið skjólshúsi yfir þennan mann. Þér vitið
það kannske ekki, herra minn, en hann er
hættulegur maður.”
“Þakka þér fyrir Davidson!” kallaði Larry.
“Það væri réttara fyrir þig*að forða þér héðan.
Þú veist að eg er góður að beita bareflinu.”
“Það ert þú þorparinn þinn,” öskraði lög-
reglumaðurinn svo heiftarlega að við hlógum
allir. Eg hörfaði aftur til naustanna.
“Þeir ætla sér ekki að drepa neinn verði
hjá því komist,” sagði Stoddard. “Eins er því
varið með okkur. Svona bráðabirgðar lögregla
er ekki sett til manndrápa og rétturinn héma
í sýslunni mundi aldrei hafa snert við þessu,
væri' það ekki fyrir fortölur Pickerings.
“Nú ráðast þeir á okkur!” hrópaði Larry
er hinir tólf menn komu hlaupandi yfir ísinn í
einni fylkingu upp að ströndinni.