Heimskringla - 13.12.1939, Side 4

4. SÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 13. DES. 1939
^eimakringla
(StofnuB 1186)
Kemur út á hverjum miOvikudegl.
. Eigendur:
THE VIKING PRES8 LTD.
153 OO 85S Sargent Avenue, Winnipeg
Talsimia 86 537
VerS biaðslns er »3.00 árgangurlrm borglst g
[yrirfram. Allar borganlr sendist:
THE VIKING PRESS LTD.
311 viðskifta bréf blaðinu aðlútandl sendlst:
Ksnager THE VIKINO PRESS LTD
853 Sargent Ave., Winnipeg
Ritstj&ri STEPAN EINARSSON
Utanáskrift til ritstjórans:
EDITOR HEIMSKRINOLA
853 Sargent Ave., Winnipeg
“Helmskrlngla” ls published
and printed by
THE VIKINO PRESS LTD.
853-855 Sargent Avenue, Winnipeg Man
Telephone: 86 537
WINNIPEG, 13. DES. 1939
FINNLAND
í fullar sjö aldir barðist Finnland fyrir
sjálfstæði sínu. Samt hefir það ekki átt
því að fagna að njóta þess nema 22 síðustu
árin. Það laut yfirráðum Svía í 600 ár og
Rússa í önnur 108 ár. En á frelsishug-
sjóninni töpuðu Finnar aldrei sjón. Ein
af frelsish'etjum þeirra á síðast liðinni
öld sagði: “Svíar erum við ekki, Rússar
viljum við ekki vera, við erum og verðum
æ Finnar.” Saga þeirra ber ótvírætt vitni
um þetta.
Fyrsta ósigur sinn áttu Finnar sjálfum
sér að kenna. Þeir voru heiðnir og herj-
uðu á austur-strendur Svíþjóðar. Land
sitt kölluðu þeir Suomi (frb. svo’mi) sem
þýðir mýrlendi. Árið 1154, á krossferðar-
árunum, hélt Eiríkur IX. Svíakonungur
með skozka biskupinn Henry af Uppsölum
í leiðangur á móti Finnum með það fyrst
og fremst fyrir augum að kristna þá.
Finnar drápu biskupinn, en tóku hann
síðar í tölu helgra manna. Eftir tvær her-
ferðir til Finnlands, gekk það Svíum á
hönd 1323.
En Svíar voru jafnvel á miðöldunum
lýðræðissinnaðir. — Þeir veittu þegnum
sínum í Finnlandi þegar frelsi til að kjósa
Svía-konunga og senda fulltrúa á þingið í
Svíþjóð. Árið 1556 var Finnland gert að
stórfurstadæmi. Snemma á 17. öld stofn-
setti Gustaf Adolf þing í Finnlandi.
En ókosturinn á þessu öllu fyrir Finna,
var sá, að Finnland var oftast vígvöllur-
inn, sem Svíar og Rússar börðust á. Landa-
mærin breyttust tíðum og leiddi af því
bæði deilur og vopnaskærur. Pétur mikli
lagði Finnland undir Rússa, en Karl 12.
náði því aftur, nema borginni Viborg
(Viipuri). Loks árið 1809, meðan á Na-
poleons-ófriðinum stóð, náðu Rússar aftur
Finnlandi og drotnuðu þar í meira en öld
eða þar til eftir stríðið mikla. Er stjórn
Gustafs fjórða um það kent, að Svíar
nokkru sinni töpuðu Finnlandi. Sagði fað-
ir hans Gustaf III. svo um hann, að hann
myndi ólánsmaður verða og illa ljúka fyrir
honum, því hann væri bæði “einfaldur og
einþykkur.” Þykir það hafa ræst á
Gustaf IV.
í fyrstu döfnuðu Finnar vel undir stjórn
Rússa. Hinir nýju stjórnendur fetuðu í
fótspor fyrirrennara sinna. En árið 1899,
þegar sú bylgja gekk yfir Rússland, að
ekkert væri neins vert nema það sem
rússneskt væri, skipaði Nikulás II, að af-
nema stjórnarskrá Finnlands. Þá var það
að ungur Finni myrti hinn einráða fylkis-
stjóra Rússlands, Bobrikoff og sem hat-
urseld kveikti milli Finna og Rússa, er
aldrei hefir sloknað.
Reyndu Finnar bæði 1908 og oftar að fá
leiðréttingu mála sinna, en úr því varð
ekkert fyr en 1917, er byltingin hófst í
Rússlandi. Og 9. des. það ár, lýstu Finnar
yfir sjálfstæði sínu. Næsta ár hófst svart-
asta tímabilið í sögu Finna. Þar braust út
innanlands bylting, milli “rauðra” ráð-
stjórnar-sinna, er bolsévikar studdu og
“hvítra” Finna, er her Þjóverja veitti að
málum undir stjórn herforingjans Rudiger
von de Golz, greifa. Þeirri ógnaröld lauk
loks með sigri finska herforingjans Karls
Mannerheim í Viborg. Mannerheim, sem
nú er yfirhershöfðingi Finna hefir af
Finnum ávalt síðan verið viðurkendur
sem þjóðhetja þeirra, en hjá bolsévikum
hefir hann hlotið titilinn: “slátrarinn”
Mannerheim.
Árið 1919 varð Finnland lýðveldi. Var
fyrsti forseti þess prófessor Karl Stahl-
berg. f Dorpat var fullur friður samin
1920 við Rússa; afsöluðu þeir sér þar meðal
annars Petsamo, námuheraði því norður
við íshaf, sem þá fýsir nú að ná í aftur.
Árið eftir studdi Þjóðabandalagið Finna
í kröfum sínum á hendur Svíum með því
að veita þeim Álandseyjarnar.
Lífsbarátta Finna hefir verið óblíð frá
því fyrsta. Finnland er aðallega land mik-
illa vatna og viltra skóga. Vegna hinna
erfiðu lífskjara, má segja, að þar hafi
myndast nokkurs konar náttúru úrval
manna; hinir hraustustu einir hafa haldið
velli. Þessi kjör þeirra hafa gert þá harða,
ódeiga og þversinnaða eins og Skota. Þjóð-
ernisást þeirra er ótakmörkuð. Þeir litu
niður á rússnesku þjóðina á keisaratím-
unum og þeir gera það ennþá. Á nítjándu
öldinni hafa þeir gert hinar ótrúlegustu
umbætur í landinu. Úr skógunum hafa
þeir unnið við til útflutnings, gert skipa-
leiðir um ár og vötn, lagt járnbrautir,
komið upp nútíðar-iðnaði og eignast skipa-
flota nokkurn til flutninga. Banka-fyrir-
komulag þeirra er hið bezta. íbúatala
landsins var í byrjun síðustu aldar um
eina miljón, en var um 1900 orðin 250
miljónir. Nú er hún 3,832,662. Svona ör
hefir fjölgun og uppgangur þjóðarinnar
verið. Mentun er þar svo ágæt, að bóka-
kaup Finna eru sögð meiri borin saman
við fólksfjölda, en í nokkru öðru landi,
utan íslandi. Finnar voru fyrsta þjóð
Evrópu að gefa konum atkvæðisrétt. Þeir
voru einnig fyrstir til þess að löggilda
áfengisbann, þó það sé nú afnumið og
stjórnarvípsala lögleidd í þess stað.
Finnar eru sterktrúaðir á samvinnu-
skipulag. Samvinnufélög þeirra skifta
þúsundum, bæði áhrærandi akuryrkju og
iðnað. Er þessu skipulagi þeirra mest
þakkað, að Finnar voru ein fyrsta þjóðin
að vinna bug á kreppunni, sem hófst 1930.
Finnar eru mestmegnis bændur og bún-
aðar-afurðir þeirra, eru önnur mesta út-
flutningsvara landsins; viður er hin fyrsta.
Bretland var bezti viðskiftavinur Finn-
lands á s. 1. ári, Þýzkaland annar og Banda-
ríkin þriðji. Vinnulaun eru ekki há, en
framfærslukostnaður er einnig lágur. At-
vinnuleysi er sem næst óþekt.
Við þetta fáorða ágrip af sögu Finna,
skal nú bætt nokkrum orðum út af tíðind-
unum, sem frá Finnlandi hafa verið að ber-
ast síðustu tvær vikurnar.
Og til að byrja með, er nú ekkert sjá-
anlegra, en að sjálfstæði Finnlands sé þá
og þegar lokið. Að þeir geti varið sig og
frelsi sitt í hernaði fyrir Rússum til lengd-
ar, er að minsta kosti með öllu óhugsan-
legt.
Her Finna er talið að geti ekki farið
fram úr 600,000, þó svo að segja hver víg-
fær maður sé í stríð kvaddur. Rússar
ættu að geta með því að kalla hvern víg-
færan mann í stríð, haft saman 14 miljón
manna her. Auðvitað er hinn eiginlegi
her Finna ekki nema 300,000 til 400,000
manna. Rússa her er heldur ekki á þá
sömu vísu talið nema 2 miljónir. Þettu
er nú um landher þessara þjóða að segja.
Af herskipum hefir Finnland aðeins 2
strandvarnarbáta, 5 kafbáta og 6 aðra
fallbyssubáta. Skip til að hreinsa með
sjóinn af tundurduflum hafa þeir 21 og
sex til að leggja tundurdufl. Smá varð-
báta (patrol) hafa þeir 19. Og þá er nú
sjófloti þeirra talinn, sem takast skal á við
hinn mikla sjóflota Rússa, sem nokkuð af
er nú á Austursjónum, við Eistland og
Latvíu.
Tala flugherskipa Finna er sögð í bók
sem heitir: “All th’e World’s Aircraft”, og
sem nýlega er skrifuð, tæp handfylli; í
flugher landsins eru taldir vera 1300
menn í þessari sömu bók. (Finsk flug-
skip eru á myndum og tímaritum hér sýnd
með hakakrossmerkið (swastika) á vængj-
unum. Ástæðan fyrir því er sú, að það
hefir verið skoðað lukkumerki á meðal
þjóða við Eystrasalt í margar aldir og
Finnar notuðu það á flugskip sín löngu
áður en Hitler lét sauma það á treyju-
ermina sína).
Eins og kunnugt er, er flugher Rússa
nú sagður hinn stærsti í öllum heimi.
En við þennan voðalega herafla Finna
allan, hafa Rússar nú skolfið á beinunum.
Blöð þeirra hafa látlaust haldið fram, að
Finnland léti h'ernaðarlega og til þess að
það að minsta kosti réðist ekki að óvöru á
sig, sendi Rússland her á hendur því um
mánaðarmótin, bg bera meðal annars
merki um þá byrjun stríðsins, djúpir
gígir á flötunum hjá járnbrautarstöðinni
í Helsingfors, “hinni hvítu borg Norðurs-
ins”, eftir 550 punda sprengjurnar, úr
flugförum Rússa, þó ekki sé annað nefnt.
En með þeim var einnig lokið öllum samn-
ingstilraunum milli Rússa og Finna á frið-
samlegum grundvelli. Stjórnin í Moskva
leit ekki eftir það við samnings-umleitun
Ryti-stjórnarinnar í Finnlandi, er til þess
var kjörin í stað Cajander-stjórnarinnar,
að halda sáttatilraunum áfram.
í Moskva höfðu spilin verið stokkuð með
alt annað fyrir augum. Þar hafði verið
skipuð stjórn yfir Finnland, er “Fólks-
stjórn” var nefnd. Sú stjórn var til
heimilis talin í sjávarþorpinu Terijoki, er
þá var í höndum finska hersins. Forsæt-
isráðherra þeirrar stjórnar var Otto Kuus-
ien, finskur kommúnisti, er flúði frá
Helsingfors 1918 til Moskva, er útséð var
um að bolsévikar mundu ná þar yfirráð-
um. Hefir hann dvalið í Moskva síðan og
unnið hjá stjórninni.
Það fyrsta sem þessi “lýðstjórn” átti
að h'afa fyrir stafni, var að leggja grund-
völl að Sovétstjórn, gera iðnað og banka
landsins að þjóðeign. Stórjarðareigendur
átti að reka af eignum þeirra og skifta
landinu milli annara. En nú stendur svo
á, að um stórar jarðeignir er ekki að ræða í
Finnlandi, því landið hefir um langt skeið
haft betri búnaðarlöggjöf, en flest önnur
lönd.
Þegar Kuusien hafði hugsað mál sitt fór
hann á fund Stalins, Voroshiloff, Molo-
toff og Audrey Zhdanoff í Kremlin; skal
síðar minst á hver Zhdanoff er. Þar var
sá samningur gerður við hann, að hann
veitti Rússlandi fyrir hönd Finnlands: 1)
1,504 fermílur af landi á Karelia skagan-
um, og voru í því innifalin varnarvirki
Finna; 2) að leigja Rússum Hangö og
mikið land í grendinni, fyrir flotastöðvar;
3) að veita Rússum land í Petsamo til
þess að hafa þaðan aðgang að sjó, (þarna
er námaiðnaður nokkur og í rauninni var
það hann sem Rússar vildu ná í); 4) að
tryggja Rússlandi verzlun Finnlands; 5)
að veita Rússlandi 8 eyjar í finska flóan-
um (Rússar hafa nú tekið fjórar þeirra).
í staðinn fyrir þetta, sem er það sama og
Rússar fóru fram á við Cajander-stjórn-
ina, vildu Rússar láta þessa nýju stjórn
sína hafa 27,027 fermílur of rússnesku
landi við landamæri Finnlands og greiða
stjórninni $8,400,000.
Kommúnistar hér sem annar staðar
hafa haldið fram, að Stalin hafi boðið
Finnum fé fyrir hlunnindin, sem hann fór
fram á. Hann hefir aðeins boðið “fólks-
stjórninni” það, sem hann hefir sjálfur
skipað í Finnlandi, en engum öðrum. Og
sú stjórn á að afhenda Rússum landið fyrir
það fé, svo maður skyldi ætla, að jafnvel
forsvarsmenn Stalins hér mintust sem
minst á þessa blóðpeninga hans. Þeir
áttu aldrei öðrum að greiðast, en land-
ráðamanninum Kuusien.
En maðurinn, sem höfund mætti kalla
nútíðarstefnu Rússlands, að minsta kosti
eins og hún hefir sýnt sig í Eystrasalts-
löndunum, er Audrey Zhdanoff, flokks-
foringi kommúnista í Leningrad umdæm-
inu. Hann er Joseph Göbbel Rússlands.
Stefna hans er hin sama og Þjóðverja að
því leyti, að hann skoðar það mest um
vert fyrir Rússland, að færa út kvíarnar og
ná sér í lönd, sem gera Sovét Rússlandi
landvarnir sínar erfiðari. Hann taldi
Eystrasaltslöndin gera það og Finnland og
benti á það fyrir þrem árum í Moskva, að
lönd þessi ættu Rússar að taka. Og hann
lagði meira að segja ráðin á þá, hvernig
fara ætti að því. í stað þess að vaða inn
í þessi kotríki, skyldi biðja þau um leyfi
fyrir herstöðvar. Þegar það væri fengið,
væri björninn unninn. Hann mótmælti í
sífellu samkomulagi eða samningum við
Breta ve&na þess, að þeir væru þessu
mótfallnir. Og hann kom Litvinoff úr
stöðu sinni vegna dekurs hans við lýðræð-
islöndin, sem Rússland hefði ekkert gott
af. Samt voru það ekki þessi lönd, heldur
Þjóðverjar, sem hann óttaðist að áhrifa-
miklir yrðu í Eystrasaltlöndunum. Þegar
þeir voru svo komnir að því að fara í
stríð við Breta og Frakka, réð hann Stalin
til að gera samning við Þjóðverja og
tryggja sér þessi lönd með því. Hann
sagði þetta verða auðfengið þá, því Þjóð-
verjar yrðu meira en fegnir að kaupa frið
af Rússum með þessu. Þetta hefir nú
flest gengið fyrir sér eins og hann gerði
ráð fyrir og ber hann ábyrgðina, ef til vill
mest allra manna á því, að stríðið hófst.
Það er aðeins í einu, sem brugðið hefir
út af áætlun Zhdanoff, en það er, að Finn-
ar brugðust öðru vísi við en hin Eystra-
saltslöndin.
ÚTVARPSERINDI
Flutt í Reykjavík 15. okt. 1939,
af Thor Thors
Lítil telpa, sem send hafði verið á
sveitaheimili frá London, sá fyrsta kvöldið
er hún var í sveitinni vinnustúlkuna vera
að reita hænu. Og litlu telpunni, sem
aldrei hafði komið í sveit áður, varð að
orði:
— Heyrðu, þarftu að hátta fuglana
svona á hVerju kvöldi?
Góðir áheyrendur:
f sambandi við för mína til
Bandaríkjanna, h'afði það verið
ákveðið af utanríkismálanefnd
Alþingis, samkv. tillögu for-
manns hennar, Jónasar Jónsson-
ar, að eg skyldi ferðast um bygð-
ir íslendinga í Canada, og flytja
þeim kveðjur að heiman. Mér
var vitanlega mjög ljúft, að tak-
ast þá ferð á hendur, því að per-
sónuleg kynni mín af ýmsum
Vestur-ísl. og frægðarorð það,
er af þeim fer, vöktu hjá mér
glæsilegustu vonir um góðan fé-
lagsskap og fræðandi og ment-
andi för.
Eftir komu mína til New York
var ferðaáætlunin samin, og það
ákveðið, að eg skyldi heimsækja
fslendinga í bygðunum um-
hverfis Winnipeg og í Norður-
Dakota í Bandaríkjunum. Ósk-
uðu Vestur-ísl., að eg kæmi hið
fyrsta, þar eð annatími færi í
hönd, og væri sumpart hafinn,
svo að fundarsókn yrði erfið-
ari, er frá liði. —- Eg ákvað því,
að leggja í þessa för, þegar að
loknum fyrstu erindum mínum í
New York.
Það var um nónbilið þriðju-
daginn 27. júní, að við lögðum
af stað í þetta ferðalag, konan
mín og eg. — Lestin, sem okkur
var vísað í, var geysilöng, og á
næsta spori stóð önnur álíkii
stórkostleg. — Dráttvagnarnir
stóðu þarna andspænis hvor
öðrum, blésu af óþolinmæði og
kappi og litu óþyrmilega á keppi-
nautinn . Þeir áttu báðir að
renna sama skeiðið um 18 stunda
leið á hlemmispretti, og báðir
vildu fyrstir verða. — Farþeg-
arnir keptust hinsvegar við að
finna sæti sín í hinum miklu
völundarhúsum. Hinir svörtu
burðarmenn og járnbrautarþjón-
ar greiddu liðlega úr vanda
manna, og loks var ekið af stað.
Leiðin liggur um fjölbreytt
og fjölskrúðug héruð, ýmist yfir
iðnaðarlönd eða landbúnaðar-
sveitir. Bandaríkjamenn þurfa
ekki að leita úr landi til að sjá
tilbreytingu í landslagi. Á hinu
mikla landflæmi þeirra, hafanna
á milli, finnast öll tilbrigði nátt-
úrufegurðar og fjölbreytni. —
Fagrar og blómlegar sveitir og
dalir, hæstu og hrikalegustu
fjöll, fossar og goshverir, ár og
stórvötn, og öll stig loftslags,
frá paradísarsælu Californíu og
að háfjallafrostum Klettafjail-
anna.
Amerísku járnbrautarlestirn-
ar eru sennilega þær beztu í
heimi. Svefnvagnar þeirra hafa
þó fram til síðustu tíma verið
með nokkuð sérstökum hætti.
i Það er sofið í einskonar bað-
1 stofum, en fyrir hvern svefn-
í klefa er lokað með tjöldum. —
! Mönnum finst þetta óviðfeldið i
fyrstu, en það fer vel um þá í
: klefunum, og svarti þjónninn
hugsar vel um hvern og einn.
Um morguninn er konum og
körlum vísað í sinn hvorn bún-
ingsklefann, og surtur bíður úti
. á gangi. Með sigurbrosi á vör-
| um, svo að skín í mjallhvítar
| tennurnar, ræðst hann nú að
fólkinu með heljarvendi og
I burstar svo að hvergi verður fis
| að finna. Surtur vill ekki að
menn gangi með fiðrið í fötun-
um, og skónum skilar hann svo
að spegla má sig í þeim.
Svona fínir og fágaðir stíga
menn út úr lestinni í hinni frægu
borg Chicago kl. 9 að morgni,
eftir 18 stunda akstur. — Við
eigum að halda áfram eftir 1
klukkustund. Það er aðeins
hæfilegur tími til þess að kom-
ast á milli járnbrautarstöðva
með farangurinn. — Og aftur er
haldið af stað með nýjum, sér-
lega fáguðum og þeysandi far-
kosti. Á 5 klukkustundum eru
farnir um 650 kílómetrar frá
Chicago til St. Paul. Leiðin
liggur mecf am Mississippi-
fljótinu, eftir hinum gróðursælu
og hlíðóttu bökkum þess, ynd-
islegt og fjölbreytt landslag. —
Tíminn líður fljótt og áður en
varir erum við komin til St.
Paul. Þar h'efjast nú heimsókn-
ir okkar til V.-íslendinga, því
að á stöðinni hittum við einn
Vestur-fslending. Þetta var
Kristján, móðurbróðir minn, er
í æsku hvarf að heiman fyrir
rúmum fimtíu árum, og nú býr í
St. Paul við ánægjuleg lífskjör.
Hér dvöldum við í nokkrar
klukkustundir. Kristján hafði
margs að spyrja heiman frá
gamla landinu um ættmenni og
átthagana vestur á Snæfellsnesi,
um þjóðhagi og þjóðlíf. f St.
Paul býr einnig Gunnar Björns-
son, ritstjóri og fjölskylda hans.
Gunnar var staddur utanbæjar
svo að fundum okkar bar ekki
saman, en við hittumst síðar í
Winnipeg. Gunnar er mikill fs-
lendingur og alt hans fólk. Hefir
flest þeirra heimsótt ísland og
dvalið hér nokkuð. Ríkisstjórn-
in hafði boðið Gunnari, að koma
heim til íslands nú í sumar, en
sakir þess að hann var að taka
við skattstjórnarembætti sínu að
nýju, vanst honum ekki tími til
þess, en hugði að koma að sumri.
Við hittum sem snöggvast 3 af
börnum þeirra Gunnars og
Helgu konu hans, þau Valdimar,
Björn og Helgu, eru þau öll hin
mannvænlegustu.
Enn var stigið í lestina og
ferðinni heitið frá St. Paul til
Winnipeg, og eftir rúmlega tólf
stunda ferð var komið á áfanga-
staðinn til Winnipeg, höfuðborg-
ar íslands í Vesturheimi. Og
það brást ekki — i íslendinga-
bygðir vorum við komin. —
Strax og við litum út úr lestinni,
sáum við kunnug og vingjarnleg
andlit. — Það var stjórn Þjóð-
ræknisfélagsins, sem beið okkar
á stöðinni. Þar voru þeir Ás-
mundur P. Jóhannsson, Árni
Egertsson, Gísli Johnson, Sig-
urður Melsted, Guðmann Levy,
séra Valdimar Eylands og próf.
Richard Beck og kona hans. —
Ennfremur ritstjórar íslenzku
blaðanna, þeir Einar Páll Jóns-
son, ritstjóri “Lögbergs”, og
kona hans og Stefán Einarsson
ritstjóri “Hiemskringlu”, og loks
Grettir Jóhannsson ræðismaður
íslendinga. Fanst okkur nú þeg-
ar, sem við værum heim komin,
svo vingjarnlegar voru móttökur.
íslendinganna og svo elskulegt
var að mega nú tala íslenzku
eina. “Heill og sæll og velkom-
inn til okkar,” var ávrap þeirra
allra, jafnt forna kunningja sem
þeirra sem eg sá fyrsta sinni.
íslendingar vestan hafs hafa
þann ágæta og alúðlega sið, að
þúa alla, enda eru þéringar
þeirra á milli bannfærðar úr
málinu og hafa verið frá önd-
verðu landnámi þeirra. — Það
var þegar um margt að spjalla,
en fundur var þó brátt rofinn.
Nú tók nefnilega Ásmundur Jó-
hannsson að sér stjórnina og
stjórnaði hann síðan að mestu
leyti ferðalagi okkar af mikilli
röggsemi og festu, og að því er
hann sjálfur taldi, á stundum af
talsverðri hörku. Ásmundur
hafði boðið okkur hjónum að
dvelja á heimili hans, svo sem
ýmsir aðrir gestir hafa gert, er
á undan okkur hafa að heiman
komið vestur. — Nutum við þar,
á þeimili Ásmundar og frú Guð-
rúnar, hinnar ágætu konu hans,
hinnar unaðslegustu gestrisni og
beztu vináttu. — Á leiðinni frá
járnbrautarstöðinni til heimilis
Ásmundar, námum við staðar
fyrir framan þinghöll Manitoba-
fylkis, og stigum út úr bifreið-
inni. Á þingvelli þeirra fylkis-
búa, blasti við okkur stór og
tíguleg standmynd af Jóni Sig-
urðssyni forseta. Höfðinglegur
og skörulegur horfir Jón Sig-
urðsson á mannfjöldann, er stöð-
ugt streymir fram hjá hinni
veglegu byggingu við AusturvöII
Winnipegborgar. Jón Sigurðs-
son ber að vanda höfuðið hátt.
Hann veit, að nafn íslendingsins