Heimskringla - 05.03.1941, Blaðsíða 6

6. SÍÐA
HEIMSKRINGLA
«S»aiiitiiiHiiianiiiiiniimiiiuiHiiiic]iiiMiiiiiiic]iiiiiiiiiHic3MiiiiiiiiiiC3iiiiiiiiiiiic3iiiiiniimc3iiiiMiii;g
I_________
j Æfintýri ritarans |
^IIIIIIIIIIC]llllllllilllC]IIIIIIUIIIIC]llllllllllimilllllllllllC]IIIIIIIIIIUC3IIIMMIIIIIC3IIIIIIIIIIIIUIIIIIIIIiniC4>
“Evans spurði mig að því, hvað Mr. Carr
gerði,” sagði Babs við Chawles. Eg varð að
játa að um það hefi eg ekld neina hugmynd.”
“Hvaða rugl. Hann er, hvað kallar mað-
ur það nú — umboðsmaður. Virðist vera á-
hrifamikill maður„vinnur inn mikla peninga,”
svaraði Chawles og settist í tágastólinn á ný.
“Er það svo,” sagði Stanning og var mik-
ill undrunarsvipur á honum. Þau lifa samt
mjög óbrotnu lífi og kyrlátu. Ykkur finst eg
kannske forvitinn,” bætti hann við eins og
til að afsaka sig. “En mann langar til að
vita um fólkið, þar sem maður ætlar að setj- *
ast að og þið ættuð að vita um þetta.”
“Já,” svaraði Stuart, sem var læknis-
sonur, “eg hefi heyrt föður minn segja, að
Carr gangi ágætlega. Eg veit að hann gaf
dóttur sinni fimm þúsund pund í heiman-
mund, er hún gifti sig í fyrra. Og hann er
eins og eg sagði áhrifamikill. Basil er mjög
efnilegur og gáfaður maður, en eg þekki unga
og gáfaða menn tugum saman, sem ekki gætu
fengið vinnu þótt þeir ættu líf sitt að leysa.
En strax og Basil var orðinn nógu gamall
hafði faðir hans stöðu handa honum, sem
hann gat tekið strax.”
“Það er bara verst að hann er erlendis,”
stundi Babs.
“Því þá það?” spurði Chawles. “Hvar í
heiminum er minna tækifæri að komast á-
fram en í Englandi og ef eg ætti ekki von á
að taka við læknisumdæmi míns kæra föður,
væri eg farinn út í heiminn fyrir löngu siðan.”
“Það er alveg með Alfrey eins og Basil,”
sagði Barbara og hvarf aftur að hinu fyrra
umræðuefni. Hún var látin fara auminginn,
frá Hanscombes er þeir færðu saman kví-
arnar, og maður hefði búist við að ómögulegt
yrði fyrir hana að fá vinnu aftur eins og
tímarnir eru, en innan viku hefir Mr. Carr
útvegað henni stöðu.”
“Eg heyrði hana segja að hún byrjaði á
morgun í nýja staðnum. Vitið þér hvar?”
spurði Stanning, og sló pípunni sinni við
skósólann til að ná öskunni úr henni.
“Hjá Guntersteds,” svaraði Barbara
strax. “Það er stóra verzlunarfélagið í Black-
friars eins og þú veist.”
Stanning þagði um hríð, en þau sem með
honum voru tóku ekkert eftir því, vegna
þess að einhver kunningja stúlka þeirra kom
að í þessu, og spurði hvort að þau vildu spila
við hana tennis þá um kvöldið. Þar sem
Stanning sá að Barbara ætlaði að segja já,
bjóst hann við að stúlkan væri vel fær í
þessari íþrótt og lézt albúinn að taka þessu
boði. En þegar hann hjálpaði Barböru til að
rísa á fætur úr lága stólnum spurði hann:
“Hvaða atvinnu getur ung stúlka eins og
Miss Carr fengið hjá Guntersteds? Veistu
það?”
“Já, auðvitað. Hún á að verða einka-
ritari hjá eigandanum.”
“Ekki nema það þó,” tautaði Stanning
svo lágt að hin heyrðu það ekki. En þegar
hann og Stuart fóru til að hengja upp hatt-
ana sína spurði hann Stanning:
“Heyrðu mér. Hvaða verzlunarfélag er
þetta Guntersteds eiginlega? Þeir hafa mörg
flutningasskip auk margs annars,” svaraði
Stanning eins og annars hugar. “Og eg verð
að játa að Mr. Carr hlýtur að vera afar áhrifa-
mikill á vissum sviðum, fyrst hann getur út-
vegað dóttur sinni þvílíka stöðu, en . . .”
“En heldur þú ekki að ef Alf fengi bara
að tala við hlutaðeigandann sæi hún sjálf
fyrir hinu af vandanum?” spurði Chawles.
“Eg veit að kæmi hún til mín og bæði mig
um stöðu, þá fengi hún hana fyrir hálft orð.”
“Já, hún lítur út fyrir að vera mjög hæf.
Hún er ágæt að leika tennis, alveg framúr-
skarandi,” svaraði Stanning fúslega.
“Já, það er hún.”
“En,” sagði Stanning um leið og hann
bretti upp skyrtuermunum og gekk niður
flötinn — “hefði hún verið dóttir mín, er eg
ekki alveg viss um að eg hefði felt mig við, að
hún hefði haft þá vinnu, sem hún hefir nú.”
Nú fóru þær Barbara og Kathleen Green,
stúlkan sem ætlaði að leika með þeim, að tala
saman um hvaða flöt þau ættu að velja, og
Chawles fékk því tima til að spyrja:
“Af hverju segir þú það Evans?”
“Já af því . . .” Stanning þagnaði eins og
hann hikaði við að segja það, sem honum bjó
í brjósti. “Já, vegna þess að þar er svolítið
of mikið af djöflinum, heiminum og voru
holdi. Þvílík stórverzlun, sem er heill heimur
í smáum stíl. Og mér finst Miss Carr minna
mig á garðinn hennar. Úti undir berum himni
vaxa sterk og þróttmikil blóm. Með því á eg
við, að mér virðist hún sjálfstæð og frjálsleg
og svo framvegis.”
“öll Carr fjölskyldan er heilbrigt og eðli-
legt fólk í háttum sínum. Það er ekki tauga-
veiklað eins og svo margir á vorum tímum,”
svaraði Chawles mjög innilega og Stanning
svaraði því á viðeigandi hátt.
En Alfrey hafði flýtt sér heim, þótt
henni væri það alt annað en ljúft, kom henni
samt aldrei til hugar að þetta væri ranglátt
gagnvart sér, að hún væri þannig neydd til
að hverfa frá vinum sínum til að elda mið-
dagsmatinn fyrir hann föður sinn.”
Hún hafði sjálf lykil að framdyrunum og
opnaði þær og raulaði um leið f jörugt lag, en
það var venjan, að ef einhver af fjölskyld-
unni var heima, þá tóku þeir undir lagið. En
nú svaraði enginn, og hún litaðist um. Hattur
og stafur föður hennar voru ekki í forstof-
unni.
Hún hljóp inn í herbergið hans og sá að
það var tómt. Vínflaskan hafði ekki verið
tekin út, en þegar hún kom út í eldhúsið, sá
hún að þeir höfðu fengið sér te.
Er hún kom aftur fram í forstofuna, sá
hún samanbrotinn miða. Það var skrifað
utan á hann til móður hennar, og af því áleit
hún að faðir sinn mundi ekki koma heim til
miðdegisverðar.
Hún þurfti því hvorki að elda kálfskjötið
né asparagus. Móðir hennar kom ekki heim
fyr en eftir klukkan tíu, Alfrey óskaði með
sér, að hún hefði ekki farið svona fljótt heim.
Það var köld lambakjötssteik í búrinu og það
var nóg. Hún var dálítið gröm vlð föður
sinn, rétt sem snöggvast og fanst að hann
hefði þó getað sagt henni að minsta kosti að
hann kæmi ekki heim til að borða, en svo
skildist henni að hann hefði ekki vitað það
fyrirfram. Ókunnugi maðurinn hefði sjálf-
sagt lokkað hann með sér út.
Og það var ekki í fyrsta sinnið að menn
höfðu komið með böð eða kveðju til Mr.
Carr, og hann hafði þotið í burtu án þess að
segja hversvegna hann færi.
Alfrey hugsaði með sér, að ef hún færi
aftur til klúbbsins þá "var það sama sem að
bjóða sjálfri sér til Daltons, sem langaði
kannske ekkert til að taka á móti henni.
Barbara átti tvær systur, sem léku ekki
tennis og ef þeim Stanning og Chawles væri
boðið þangað yrði henni ofaukið, þótt hún
væri ekki beinlínis óvelkomin.
Hún ákvað því að vera heima og hlúa að
garðinum sínum áður en hún borðaði. Það
þurfti að losa í kring um blómin, svo að þau
gætu gróið.
Einkum fanst henni að garðurinn fram
að götunni þyrfti þess með. Hún setti því á
sig mjög hárósótta svuntu, stakk garðskær-
unum í vasann og tók með sér litla hrífu. Hún
lá á hnjánum á möttu einni lítilli og vann í
ákafa.
“Nei, hvað sé eg Miss Carr?” sagði ein-
hver fyrir utan hliðið. “Þetta eru Ijótu
brögðin úr yður. Þér segist þurfa að flýta
I yður til að elda matinn, og nú liggið þér hér
á hnjánum og hvorki eldið né étið, heldur
reitið upp illgresi. Ef þér haldið lengur áfram
verðið þér að vinna í tunglsljósi.”
Alfrey leit upp og hló. Evan Stanning
stóð við hliðið.
“Þér ættuð heldur að vorkenna mér, en
I ávíta,” sagði hún ákveðin. “Pabbi gabbaði
mig. Eg hljóp heim til að vera hjá honum, en
þegar eg kom heim var fuglinn floginn. Er
þetta ekki skammarlegt?”
“Því er eg alveg samþykkur. En því
komið þér ekki aftur til klúbbsins?”
Hún ypti öxlum.
“Það hefði litið út eins og eg ætlaði að
sníkja mér miðdegisverð hjá öðrum, fanst
mér. Og þegar eg þurfti ekki að reyna hús-
móðurstörfin í eldhúsinu, fór eg út til að vinna
svolítið til þarfa hérna í garðinum. Þess
þurfti með og hefði átt að gerast fyrir löngu
síðan, en eg hefi ekki haft tíma til þess fyr
en nú.”
Hún stóð á fætur og horfði á hann með
hreinskilnislegu og greindarlegu augunum,'
sem honum leist svo vel á.
“Það er í raun og veru farið að dimma,”
sagði hún. “Viljið þér ekki koma inn?” spurði
hún blátt áfram.
“Eruð þér aleinar?” spurði hann.
“Já, það er eg. Og ef þér hafið ekkert
sérstakt fyrir stafni, þá getið þér stytt mér
stundir þangað til eg sæki mömmu á járn-
brautarstöðina.”
“Er það í raun og veru viðeigandi að eg
komi inn? Eg vil ekki fyrir nokkurn mun
verða til þess að fólk fari að slúðra um yður.”
“Hvað eigið þér við? Eg þekki margar
ungar stúlkur, sem búa einar, og aldrei hefi
eg heyrt að þær geti ekki boðið karlmanni
inn í íbúðir sínar. Það væri auma tilveran
að mega ekki hitta kunningja sína.
Henni þótti þessar mótbárur hans skop-
legar, og hugsaði að hann gæti ekki verið
einskur að öllu leyti. Hin fallegu dökku
augu hans báru líka vott um suðrænt ætt-
erni. Hann gekk inn um hliðið og tók garð-
áhöldin.
“Eg skal bera þetta þangað, sem það á
að vera,” sagði hann. Þau gengu svo aftur
fyrir húsið.
“Hafið þér borðað?” spurði hún er þau
komu að verkfæra byrginu aftast í garðinum,
þar sem Syren runnarnir ilmuðu yndislega í
hálfrökkrinu.
“Nei,” svaraði hann hægt. “Mig langar
mjög til að bjóða yður út til að borða með
mér miðdegisverð. En eg óttaðist að hérna
úti sé ómögulegt að fá neitt alminlegt með
svo stuttum fyrirvara og . . .”
“Auðvitað, það kemur einu sinni ekki til
neinna mála. En ef þér getið gert yður á-
nægðan með kalt kjöt, smjör og brauð og ost
hérna úti í eldhúsinu, þá er yður velkomið
að borða með mér. Þér skuluð bara ekki í-
mynda yður að eg ætli að fara að elda kálfs-
kjötið handa yður.”
Hann hló lágt.
“Væri ekki orðið svona framorðið gæti
eg eldað mat handa yður. Þér vitið kannske
ekki að eg er daglegur matreiðslumaður. En
það er alveg satt. Einhvern góðan veðurdag
skal eg elda mat handa yður, en í kvöld finst
mér að ekkert sé eins ljúffengt og kalt kjöt
úti í eldhúsinu, þar sem eg borða það með
yður.”
Hann lagði svo mikla áherslu á síðustu
orðin, að Alfrey gat engu svarað, en hún
mundi samt eftir þessu. Hingað til hafði hún
ekki verið viss um hvort henni íéll Stanning
vel eða ekki, en nú fór henni að finnast að
sér mundi falla við hann. Það fór mikið eftir
því hvernig hann kom fram er þau voru svona
tvö ein.
Veðrið hafði verið yndislegt um daginn
en nú var farið að kólna. Það var mjög við-
kunnanlegt í eldhúsinu er Alfrey hafði snúið
á rafljósunum. Hún hafði strax og hún kom
heim tekið af teborðinu og þvegið upp bollana
og gert alt snyrtilegt. Eldurinn glóði í litlu
stónni.
Hún bauð gestinum sæti í einum tágar-
stólnum, en í stað þess að þiggja það fór
hann með henni að skáp sem diskarnir voru
í og bar þá að borðiitu fyrir hana, Síðan
fóru þau inn í búrið og sóttu kalda kjötið,
brauðið, smjörið, ostinn, kartöflurnar og
köku. Vatnið sauð nú á katlinum og hún bjó
til kaffið meðan gesturinn lagði á borðið, sem
blárósóttur dúkur var breiddur á.
“Eg hefi aldrei séð svona skemtilegt
borð,” sagði Stanning þegar þau settust að
borðinu.
“Bíðið þér bara við,” sagði Alfrey. “Eg
mun gera yður forviða þegar þér hafið drukk-
ið kaffið. Sjáið þessa niðursoðnu ávexti?
Smakki þér á þeim. Þeir eru soðnir niður
eftir fyrirsögn ömmu minnar. Hún hét
Evelyn Alfrey og eg heiti í höfuðið á henni,”
“Já, eg hugsaði að Alfrey væri gamalt
nafn í fjölskyldunni, mér fellur það vel,”
svaraði Evan.
“Það var hentugt þegar eg gekk á skól-
ann, vegna þess að tveir þriðju í skólanum
hétu því ekki. Þegar kenslukonan kallaði á
Elísabeth eða Önnu þá stóð meira en helm-
ingurinn á fætur og svöruðu í einum rómi.
En eg vissi aldrei hvort þér áttuð við nafnið
eða niðursuðuna, er þér sögðuð að yður félli
það vel.”
Hann hló.
“Það á við hvortveggja,” sagði hann með
meiri glaðværð í rómnum en hún hafði fyr
heyrt í rödd hans.
“Það er ágætt,” svaraði hún. “Mér þykir
vænt uin að þér eruð ekki alt of hátíðlegur.
Mér þykir gamari af að hlægja.”
“Já, þér takið lífið létt, er það ekki? Og
samt verðið þér að vinna fyrir yður,” svaraði
hann.
“Það væri hræðilegt að fá ekki vinnu.
Fái maður ekki vinnu er hætt við að maður
verði letingi. Haldið þér það ekki?”
“Það er eftir því hvernig maður er skapi
farinn,” svaraði hann. “Eg fyrir mitt leyti
yrði aldrei latur, það býr ekki í eðli mínu. Og
ekki í yðar eðli heldur býst eg við. Eftir eitt
eða tvö ár ætla eg að hætta að vinna — vinna
fyrir fé á eg við — en eg býst ekki við að eg
leggist í iðjuleysi fyrir það.”
“Eg fer nú að verða forvitin. Hætta að
vinna á yðar aldri! Mig langar til að spyrja
hvernig þér ætlið að fara að því?”
“Það er mjög einfalt. Eg hefi nóg til að
lifa af, ef eg læt mér nægja að lifa óbrotnu
lífi, og eftir nokkur ár hefi eg helmingi meira
en eg hefi nú. Mig langar ekkert til að verða
ríkur, en mig langar til að fá tíma til að lifa
lífinu. En nú hefi eg verkefni með höndum,
sem mér hefir verið falið af rikinu. Enginn
sem er í þjónustu ríkisins getur gert sér von
um að verða ríkur.”
“Orðið rikur fer eftir því hvað maður
skilur við það,” sagði unga stúlkan hugsandi.
“Eg er eins og þér, mig langar ekki til að
verða mjög rík. Því fylgja þungar hömlur.”
“Munduð þér gera yður ánægða með
skemtilegt heimili, útbúið öllum hugsanleg-
um þægindum nútímans, garði, tennisvelli
WINNIPEG, 5. MARZ 1941
og einum tveimur bifreiðum?”
Hún fór að hlægja.
“Eg er ánægð með það sem eg hef,” svar-
aði hún með áherslu. Eg held að eg sé sköp-
uð til að vinna. Nú kemur hið furðulega
atriði; sitjið þér nú kyr og þá sjáið þér til.
Hún fót úr í búrið og kom með ávaxtalög í
glasi. Þetta bjó eg til áður en eg fór út í
garðinn. Eg vona að yður falli ávaxtalögur?”
Hann fullyrti að sér félli hann.
I “Þetta er allra yndislegasta máltíð og
gesturinn er hæðst ánægður. Nú verðið þér
að leyfa mér að bjóða yður til miðdegisverðar
inni í borginni einhvern daginn. Við borðum
á einhverju matsöluhúsi í Soho. Langar
yður til að koma?”
“Já, það er áreiðanlegt. Borðum við á
Krecian?”
“Nei, Subassio. Ef þér hafið aldrei kom-
ið þangað áður skal eg lofa yður því, að þér
mætið þar ýmsum nýjungum. Við skulum fá
okkur miðdegisverð þar sem ekkert einasta
atriði er enskt.”
“Það er einkennilegt að Englendingar
skuli hafa svona leiðinlegan mat,” sagði hún
hugsandi. “Að við getum étið soðið kál og
soðnar kartöflur dag eftir dag, sannar skýrt
hófsemi okkar í matreiðslunni að minsta
kosti.”
“Segið heldur að það sanni smekkleysi
eða leti eða hvortveggja,” svaraði hann. —
“Brezk matreiðslustúlka getur ekki látið mat-
inn smakkast vel, það er of fyrirhafnarmik-
ið.”
“Já, það er satt. Það verðum við vör við
síðan við fórum að elda hann sjálfar. En hér
situm við og tölum um tóman mat þegar svo
mörg önnur mikilsvarðandi málefni eru fyrir
höndum.”
“Komið þá með eitthvað annað. Eg sam-
þykki hvað sem þér segið, en bið ekki um
neitt annað en að fá að sitja hérna, drekka
kaffið, reykja og segja hvað sem mér dettur
í hug.”
Þau héldu áfram að tala og gera að
gamni sínu og tíminn leið óðfluga. Alfrey leit
ekki á klukkuna fyr en Stanning spurði hana
að hvort það væri satt, að hún ætti að verða
einkaskrifari hjá Guntersted.
“Afsakið að eg verð að hætta þessu masi
nú,” sagði hún. “En eg verð að taka af borð-
inu og snyrta til í eldhúsinu, því eftir svo-
litla stund fer eg á móti mömmu á járn-
brautastöðina.”
3. Kap.—Hjá Guntersted.
“Eg fer með yður,” sagði Stanning og
stóð á fætur. “Eg fer bara til stöðvarinnar
með yður sem lífvörður. Höfum við ekki tíma
til að þvo upp áður?”
“Það þarf ekki,” svaraði Alfrey. “De-
borah yrði móðguð ef eg gerði það. Eg set
alt þetta dót saman og svo þvær hún það upp
á morgun.”
Hún gekk að litla speglingum á milli dyr-
anna og lét á sig hattinn.
“Þér spurðuð mig að því hvort eg ætti að
verða einkaritari hjá Guntersted. Já, það er
svo til ætlað — ef eg get það. Eg fer þangað
til reynslu í fyrra málið.”
“Eruð þér ein þeirra fáu stúlkna, sem
geta skilið við heimilislíf sitt og starfslif?”
spurði hann þegar þau fóru. “Eg á við hvort
þér getið þagað um vinnu yðar. Því eg hugsa
að þér þurfið að geyma talsvert mörg leynd-
armál hjá Guntersted. Sumt af því, sem þar
ber við, er víst ekki sem viðkunnanlegast.”
“Ef það liggur í verkahring mínum verð
eg víst að gera það,” svaraði hún þurlega.
“Það eru til þúsundir kvenna, sem það gera,
og kunna að þegja eins vel og þið mennirnir.
Við förum á skóla og námsskeið og lærum
það sem við þurfum, sjáið þér til.”
“Eg ætti auðvitað að biðja yður fyrir-
gefningar,” sagði hann hlægjandi. “Eg spurði
svona vegna þess að þér virðist svo hreinskil-
in, að minsta kosti finst mér það, að þér
munuð segja henni mömmu yðar alt.”
Alf svaraði mjög ákveðin:
“Þér þekkið mig ekki. Annars eru karl-
mennirnir hreint ekkert betri en stúlkurnar,
þegar því er að skifta að geyma leyndarmál.
Þetta byggist alt á lyndiseinkuninni, en ekki
á kyninu. Við áttum einu sinni heima í bæ,
þar sem læknirinn hafði það fyrir venju að
segja konunni sinni alt um sjúklingana sína.
Þessvegna tapaði hann þeim, þótt hann væri
allra besti læknir. Það sem hann sagði
komst brátt um alla bygðina.”
“Það var konunni hans að kenna en ekki
honum.”
“Nei, hreint ekki. Hann hlaut að þekkja
hana og vita að hún var slaðurskjóða.”
“Jæja eg skal samþykkja það að .það sé
rétt í þessu tilfelli, en annars finst mér að
meginreglan ætti að vera sú að maðurinn
ætti að segja konunni sinni alt. Það ætti að
vera eins og hann segði sér það sjálfum.”
“Vilduð þér hafa ritara, sem segði mann-
inum sínum alt?”
Hann hló.