Heimskringla - 18.06.1941, Blaðsíða 6

6. SIÐA
HEXMSKRINGLA
WINNIPEG, 18. JÚNl 1941
•&]iiiiii!iiiiiuiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiuiiiiii!iiiiiniiiiiiiiiiiiunmiiiiiioiiiiiiiiiii:]iiiiiiiiiiiic]iiiiiiiiii£
I Æfintýri ritarans |
§MiiuiNii]NHiiiHiHaiiiiimiiiic]iiiiiMiiiiiniiiniiHiiitiiiiiimiiiiHiiiiiiiiiMiuiMiiiMiMiaiiuiMiiiiK*
Það er því mjög líklegt, að eg verði að senda
yður í leyni erindum — eins og njósnara. Og
mér finst að eg ætti ekki að gera það.”
“Eg hefi því einu að svara, að eg er viljug
að fara, Mr. Guntersted,” svaraði Alf rólega.
Hann horfði á hana ánægður, en virtist
samt vera í efa. Hann braut svo alt í einu upp
á nýju umræðuefni.
“Hvernig líst yður á Mrs. Tripp?”
“Mér líst vel á hana. Bert hefir sagt mér
frá henni. Hann sagði mér að mamma sín
væri fyrirtaks kerling, en hræðilega þegj-
andaleg og hæglát. Segir aldrei neitt ef hún
getur hjá því komist.”
“Haldið þér að henni sé treystandi?”
“Hún lítur út fyrir það.”
“Eg neyddist til að segja henni og Bert,
að það væru tveir vegir að komast inn í þetta
hús. Opinberlega munuð þér ekki búa hér
um nokkurn tíma ennþá. Það er Humphrey,
sem hefir stungið upp á þeirri varúðarreglu.
— Hann hefir ástæðu til að ætla, að þetta hús
sé vaktað, og hann vill ekki að nokkur skuli
vita, að í því sé búið. Fyrst hægt er að
hita það án þess að reykur sjáist úr reyk-
háfnum, og mat má flytja niður leynistigann,
má leyna því um tíma.”
Hann settist við borðið og tók upp þétt-
skrifað bréf.
“Eg hefi fengið bréf frá honum. Hann
fór í burtu í morgun.”
“Afsakið — er það Mr. Eccott, sem þér
eruð að tala um?”
“Já, hvað annað?” svaraði Sali og horfði
á hana yfir gleraugun.
“Eg spurði bara vegna þess'að hann var í
Dorflade á laugardaginn.”
“Það hindrar ekki að hann er farinn
núna þegar þér hafið kynst honum betur,
skilst yður að við öllu má búast frá honum.
Og hvað honum viðkemur, þá fellur honum
alls ekki að eg læt yður vinna þetta verk,
sem þér nú hafið.”
“En eg vona að þér látið það engin áhrif
hafa á yður!” svaraði Alfrey reið.
Guntersted baðaði höndunum eins og í
vonleysi.
“Það er ykkar á milli,” sagði hann og lézt
vera örvæntingarfullur. En til þess að alt
sé trygt — ef við þurfum á hjálp yðar að
halda — munum við tryggja okkur á vissan
hátt. Þegar þér komið á morgun, Skuluð þér
segja kunningjum yðar að þér þurfið að ferð-
ast burtu fyrir félagið og fara erlendis. Á
meðan þér eruð í burtu getur Maudi Carter
gætt yðar starfs, og setið á skrifstofu yðar,
og þar sem þér verðið kannske að fara mjög
fljótlega er bezt að hún flytji alt sitt dót inn
þangað í dag. Eg þarf ekki að segja yður frá
því, að hún fær engin önnur bréf en mér
sýnist.”
“Já, en þá verðið þér að koma svo
snemma til að skilja þau í sundur.
“Já, seinna — í fáeina daga. En þangað
til eg veit nákvæmlega, hvernig farið hefir
fyrir Humphrey og get ákveðið hvenær þér
skuluð fara, verðið þér hérna, án þess að
aðrir viti en eg og Tripp. Þér getið unnið
yðar venjulega verk næstu dagana. En heyr-
ið mér. Hafið þér náð í fötin, sem eg sagði
yður að kaupa? Föt sem eru alveg ólík þeim,
sem þér gangið í?”
Hún hló.
“Eg fékk mér litlausustu og óbrotnustu
fötin, sem auðið var að fá. Eg skal sýna
yður ferðafötin, og vona eg að þér verðið mér
samþykkur að þau likjast mér ekki. Eg skal
hafa þau með mér þegar eg kem á morgun.
En eg vil gjarna ljúka ýmsum öðrum erind-
um. Eg hefi ennþá ekki getað orðið tilbúin.”
“Þér fáið nógan tíma til þess — marga
daga ennþá. En það er alveg eins gott að
þér fáið það alt sem fyrst, þá er því lokið.”
“Já, eg skil það.”
“Getið þér ekki komið því, sem þér
þurfið til ferðarinnár í tösku og því, sem
þér þurfið til að vera í um nótt í klúbbnum, í
aðra tösku?”
“Jú.”
“Látið hana þá inn í klúbbinn er þér
komið í fyrramálið. Skiljið hina eftir á járn-
brautarstöðinni. Eg skal sjá um að hún kom-
ist hingað.”
“Get eg farið með seinni lestinni, ef Mr.
Stannig kemur með þeirri, sem fer 8.15? —
Hann veit að eg fer með henni og slæst oft í
förina.”
“Komið þegar yður sýnist og forðist hann
eins mikið og yður er unt. En hann veit
sjálfsagt að þér flytjið til bæjarins?”
“Já, hann veit það. Þegar á alt var litið,
fanst mér bezt að segja honum það sjálf, að
eg hefði fengið aðra vinnu hjá yður. Annars
i
kynni hann að ætla að eg hefði leynt því af
ásettu ráði.”
“Það var skynsamlega gert. Veit hann,
eða getið þér látið hann vita að þér ætlið að
sofa í klúbbnum í nótt?”
“Já, hann veit það líka og eg býst við að
hann komi þangað annað kvöld til að finna
mig. Viljið þér að eg skuli borða miðdegis-
verð annarstaðar?”
“Þvert á móti. Það er gott ef þér gætuð
fundið hann. Farið ekki út til að borða með
honum — að minsta kosti ekki í Subasio —
en ef leyfilegt er að bjóða karlmönnum í
klúbbinn. . .”
“Já, eins mörgum og maður vill.”
“Þá getið þér boðið honum að borða og
trúað honum fyrir að þér farið utanlands.
Teljið honum trú um að þér farið til Vínar-
borgar. Látið honum skiljast, að þér trúið
honum fyrir því, sem allir megi ekki heyra.
Haldið þér að þér getið komið þessu í kring?”
“Það er eg viss um. Hann fær engan
dýrindis miðdegisverð, en eg hugsa að hann
þiggi það. Það er ekki vegna þess hve eg er
aðlaðandi, en hann étur sjálfsagt slæman
miðdagsverð ef hann á von að veiða upp úr
mér eitthvað, sem hann vill vita.”
Sali leit á hana með leiftrandi augum.
“Þér eruð ágæt eins og Humphrey segir,”
sagði hann með aðdáun. “Látum oss nú ráð-
gera hvað þér skuluð segja höfðingjanum,
svo að við getum nú leikið á hann bæði ær-
* lega og að gagni.”
19. Kap.—Hávaði í nýja húsinu.
Klukkan var milli 10 og 11 á þriðjudags-
kvöldið þegar Alfrey kom til baka til Fulcher
strætisins. Hún neyddist til að fara inn um
eldhúsdyrnar því að portið að framdyrunum
var lokað.
Það var ekki þægilegt að fálma sig á-
fram við vasaljós, og hún þorði ekki að
tendra það fyr en hún hafði lokað dyrunum
og læst þeim.
Hún fór með hrolli fram hjá skríðandi
skordýrum í hinum raka gangí og fór hægt
upp stigann til þess að Tripp ekki heyrði
til hennar.
Tíminn var vel valinn. Allar krár í ná-
grenninu voru lokaðar og enginn hafði séð
hana koma er hún flýtti sér gegn um mjóu
göturnar, enda bjuggu þar engir aðrir en
dyraverðir. Öll húsin voru full af skrifstofum
nema litla húsið hans Sala, sem varð eftir
þegar öll hin hættu að vera íbúðarhús.
Hana langaði til að hlægja þegar hún
læddist upp tröppurnar, og henni lá við að
ætla að allur þessi leyndardómur væri þarf-
laus, nema í ímyndun Sala. Hún var viss
um, að enginn hafði séð hana fara inn. Hún
hafði einu sinni ekki séð lögregluþjón. Skrif-
stofurnar, beggja megin við götuna voru elgi
þannig, að þær freistuðu innbrotsþjófa og
lögreglan fékst ekki mikið um Fulcher stræt-
ið.
Hún læddist hljóðlega upp stigann, sem
var lagður gólfteppi. Hún læddist ennþá
hraðara fram hjá dyrunum á annari hæð.
Hugsunin um Stafford Keene, sem hafði
búið þar og sem hafði dáið svo ungur, vakti
hroll í brjósti hennar.
Það var ekki laust við að hún varpaði
öndinni af ánægju, er hún kom inn í sína
íbúð, kveikti ljósið og litaðist um í hinu
fallega herbergi.
“Ef þeir fá mér fleiri lykla þá verð eg eins
og hringla,” sagði hún og ypti öxlum. Þetta
er svo flókið alt saman að það er sannarlega
ekki auðvelt fyrir þann, sem hefir verið kent
að elska sánnleikarin að lifa svona löguðu lífi.
Hún settist í lága sóffann, hallaði sér
aftur á bak og lét hugann reika yfir það,
sem gerst hafði um kveldið.
Kveldið áður hafði hún búist við að heyra
frá Evan Stanning, en hann hafði ekki látið
til sín heyra, og hún hafði eytt kveldinu í ró
og næði í klúbbnum. Þetta kvöld hafði hann
komið í sinni eigin háu persónu í klúbbinn kl.
sjö. Og er hún kom niður í baðstofuna til
að taka á móti honum, virtist hann óviss um
hvernig hann ætti að haga sér. Hún fann að
hann gerði alt, sem hann gat til að slétta út
allar misfellurnar frá veizlu kveldinu. Hann
var ennþá laglegri en ella, og hafði með sér
vönd úr dýrðlegum rósum til að gefa henni.
Hann vildi auðsæilega sýna henni að hin
ákafa ástarjátning hans á bak við Míluhúsið
var ekki órar eftir góðan miðdegisverð og
dýrt vín, heldur að tilfinningar hans voru
hinar sömu framvegis.
Hann bauð henni að koma með sér og
borða miðdegisverð í Sabasio, en hann sá
sjálfur að hún var eins þreytt og hún sagðist
vera og þessvegna lagði hann ekki að henni
að koma. En þegar hún bauð honum hálf
hikandi að borða með sér þarna í klúbbnum,
þótt það yrði að vera búið kl. 9, og hún
yrði þá að fara og hvíla sig, tók hann því
með gleði og táfarlaust.
Það var ekkert nema óbrotinn matur,
sem var veittur í klúbbnum, en hann var vel
tilbúinn, og Evan virtist að Alf væri opin-
skárri en nokkru sinni fyr. Ástaryfirlýsing
hans hafði borið ávexti, hugsaði hann með
sér, og rutt braut að meira trúnaði milli
þeirra. Hún harmaði að Chawles hefði orðið
svona drukkinn. Hún hafði aldrei séð hann
þvílíkan — en annars hafði hún skemt sér
vel í veizlunni. Er hann síðar bauð henni til
miðdegisverðar næsta kvöld, horfði hún á
hann íbyggin og sagði svo í lágum rómi.
“Eg er að hugsa um hvort eg ætti að trúa
yður fyrir dálitlu . . . dálitlu, sem eg hefi
ekki einu sinni sagt þeim heima . . .”
Hann horfði á hana með fallegu augun-
um sínum, og augnatillitið var mjög ástúð-
'legt.
“Hverju á eg að svara? Ætti eg að lýsa
því hversu hamingjusamur eg væri, ef þér
auðsýnduð mér trúnaðartraust?”
Smátt og smátt hafði hann komið henni
til að segja frá hinni fyrirhuguðu ferð til
Vínarborgar. Það var ennþá ekki búið að
ákveða daginn, en hún átti að fara þangað
innan skamms — eftir einn eða tvo daga,
hugsaði húri.
Hann gætti þess vandlega að sýna mátu-
lega mikinn áhuga fyrir því, sem hann heyrði.
Hún skildi að hann sagði við sjálfan sig, að
þetta væri of gott til að vera satt. Það er
að segja, hann óttaðist að hún væri með
vilja að leiða sig á villugötur. Hún var ekki
málug og hann varð mjög forviða.
Hún spurði hann hvort hann hefði nokk-
urntíma komð til Vínarborgar. Já, hann
hafði auðvitað vérið þar og þekti sig vel í
borginni. Hvaða gistihúsi gat hann mælt
með? Henni hafði verið bent á eitt, sem hún
nefndi. Hann sagði að það væri gott gisti-
hús, og það virtist gleðja hana. Hún játaði
að hún kviði hálfgert fyrir að ferðast ein til
ókunnugs lands, og hann hló næstum blíð-
lega að ótta hennar, og sagði henni, að hún
mundi brátt finna hve auðvelt það væri,
einkum þar sem hún talaði svona vel frönsku.
Hann spurði einskis og hún vissi næstum
ekki hvernig hún stundi upp spurningunni um
hvaða leið væri best að fara og hvaða lest
hún skyldi velja. Hann sagði ekkert um að
koma með henni og kveðja hana á stöðinni
— hann vissi að hún mundi afþakka það. 1
raun og veru gætti hann sín að festa of mik-
inn trúnað á þessa frétt, þótt hún gæti séð
hvernig hann gleypti livert orð, sem hún
sagði. Hún gat lesið hugsanir hans í svipn-
um, sem kom í augu hans.
Þegar alt kemur til alls er hún eins og
hinar. Ef hún verður ástfangin í pilti þá
þvaðrar hún við hann um alla heima og
geima,” hugsaði hann.
Hann varð beinlínis fyrir vonbrigðum,
svo miklum að hann furðaði á þvi sjálfan.
Hann hafði hugsað að það væri ómögulegt
að veiða Alf. En hann varð líka að játa, að
það voru ekki margar stúlkur, sem gátu
staðist Evan Stanning þegar hann lagði sig
til. Að minsta kosti hafði hann enga fyrir
hitt hingað til. Þegar hún kvaddi hann kl.
11, var hann viss um, að þessi örðugi sigur
væri unninn og einnig það, að ef hann léki
spilum sínum gætilega, gæti hann verið viss
með, að geta fylgst með því, sem gerðist í
Guntersteds félaginu.
Honum hafði aldrei áður sýnst Alfrey
svona ung og falleg. Er hann horfði í stóru
augun hennar, dökk af þreytu, var það eins
og hún dragi hann að sér með ómótstæðilegu
afli. Hann fann það nú í fyrsta skiftið á æf-
inni, að það voru berskjaldaðir blettir í hjarta
hans.. Það var eins og snert væri við sári er
hann hugsaði um hana. Og það gerði hann
óttasleginn að hann fann svona til, því að
hann hafði hælt sér af að vera tilfinningar-
laus. Hann var grimmur og miskunnarlaus
og næstum því altof tilfinningarlaus.
En þessi þreytta og óspilta unga stúlka,
sem gegn vilja sínum varð að biðja hann að
f^ra, þessi stúlka, sem hann hlaut stöðu sinn-
ar vegna að gera ástfangna í sér, gat kannske
haft hausavíxl á þessu og gera hann ást-
fanginn í alvöru og það mátti ekki koma fyr-
ir. Hann varð að gæta sín. En þótt hann
yrði nú fyrir vonbrigðum og fyndi út að hún
var ekki eins þagmælsk og hann hafði hugs-
að að hún væri, breyttist ekki aðdáun hans,
eða kom honum til að setja út á hana.
Hann hafði ekki minstu hugmynd um
hve skammarlega hún hafði vilt honum sýn.
Er Alfrey sat nú í litlu íbúðinni sinni,
sem svo fáir vissu að var til, fór hún í hugan-
um yfir alt það, sem skeð hafði um kvöldið,
og þegar hún hugsaði um það, sem komið
hafði fyrir í Míluhúsinu, hafði hún ekkert
samvizkubit yfir því, sem hún hafði sagt og
gert þá um kvöldið. Henni fanst þetta alt
mjög skemtilegt, þótt það væri nú kannske
ekki skemtilegt að lifa við þetta alla æfi, þá
var það þó gaman um stutta stund. Það var
eitthvað ómótstæðilegt aðdráttarafl fólgið í
slíkum æfintýrum og hrífandi að berjast
vitsmunalega við jafn slunginn mann og
Stanning var.
Hún sat um stund og hlakkaði til að
segja Sala frá þessu næsta dag, en svo tók
hana að sifja, hún stóð á fætur, slökti Ijósið
og fór inn í svefn herbergið.
Mrs Tripp hafði hagrætt öllu í herberg-
inu. Hún hafði borið þangað smurt brauð og
mjólk.
Er hún hafði afklætt sig gekk hún inn í
baðherbergið, en það var undir stiganum að
loftherberginu þar sem leynistiginn kom nið-
ur.
Henni þótti þægilegt að fá sér heitt bað,
en rétt í því, sem hún steig úr baðinu og
ætlaði að fara að þurka sér, heyrði hún að
leynistiginn fór af stað og þekti hún vel há-
vaðann, sem hann gerði.
Hún stóð þarna í fötum Evu, ung, grönn
og fögur og hélt niðri í sér andanum, vafin í
stóra og mjúka handklæðið með naktar fæt-
urnar á rharglitu möttunni. Minti hún á
myndir Olmu Tademus, sem á sinum tíma
voru í svo miklu gildi.
Henni sortnaði fyrir augum sem snöggv-
ast. Hver var þetta? Hver gat það verið?
Var nokkur hætta á ferðum? Nei, ef hurðin
var ekki brotin upp og löngu áður gat hún
kallað Mrs. Tripp til hjálpar sér. En hvað
sem því leið. Hver var það og hversvegna
kom hann? Hver gat átt þangað erindi um
hánótt? Hvað átti hún að gera? Ætti hún
að reyna til að vita hver þetta var?
Þetta var vissulega of mikið eftir alt, sem
hún hafði reynt um daginn.
Hún hneig niður á litla baðstólinn og
heyrði hvernig lyklinum var snúið i skránni
uppi á loftinu og hvernig einhver gekk niður
stigann — einhver, sem gekk hægt og þung-
lamalega.
Nú heyrðist fótatakið fyrir framan dyrn-
ar hennar. Það var auðheyrt að gesturinn
reyndi að stíga eins létt og hann gat. Ef hún
hefði verið komin í rúmið hefði hún ekki
heyrt til hans. Hún hélt niðri í sér andanum,
en hinn leyndardómsfulli gestur hélt niður
næsta stiga.
Hafði hann farið til að myrða Mrs. Tripp
og Bert?
Alfrey varð reið við sjálfa sig fyrir þessa
heimskulegu hugsun. Hvaða ástæðu hafði
nokkur til að gera þeim neitt ilt? Það var
hlægilegt! —
Aftur spurði hún sjálfa sig að, hvort hún
ætti að fara í fötin og rannsaka þetta nánar?
Hún hljóp inn í svefnherbergið og tók upp úr
skúffu í náttborðinu litla skambyssu.
Sali hafði gefið henni hana þegar hann
heyrði að hún kunni að nota byssu. Hann
hafði sagt að hún væri öruggari ef hún hefði
vopnið við hendina. Og hún kunni vel að
skjóta. Það hafði Basil og hýn lært af föður
sínum, sem var mjög góð skytta og látið þau
æfa sig vel.
En þegar hún hafði tekið vopnið mundi
hún eftir, að hún mátti alls ekki láta neinn
sjá sig. Enginn annar en Sali vissi að hún
var þarna, og það varð að vera leyndarmál.
Nú heyrði hún annan hávaða. Það var
skotið slagbröndum fyrir hurðina rétt fyrir
neðan hana. Einhver var inni í íbúð dauða
skrifarans.
Sali hafði sagt henni að hann brúkaði
herbergin stundum. Snöggvast varð hún lé-
magna af hræðslu, en hún hrinti henni frá
sér. Það var hugsun, sem var henni sjálfri
og gamla herramanninum ósamboðin. Hún
var viss um að ef það var Guntersted, sem
hafði komið, þá var það áreiðanlegt, að það
var ekki hennar vegna, nema að það væri þá
eitthvað, sem hún ætti að vinna fyrir hann.
Þurfti hann að segja henni eitthvað? Átti
hún að klæða sig og vera til taks ef hann
þyrfti að tala við hana? Þess meira sem hún
hugsaði um þetta þeim mun sannfærðari
varð hún um, að enginn annar, en húsbónd-
inn hefði komið inn um þetta leyti, því að
enginn annar en hann vissi um leynistig-
ann. Hún var mjög á báðum áttum. Ef Sala
langaði til að tala við hana, mundi hann hafa
barið að dyrum hjá henni um leið og hann
gekk niður. Hann hefði ekki gengið framhjá
niður á neðri hæðina, ef það var hún, sem
hann vildi tala við.
Er hún stóð nú þarna og hlustaði heyrði
hún nýtt hljóð. Hún heyrði mannamál i
herberginu niðri. Fyrst var talað í lágum
hljóðum. Það var eins og lágt suð. En eftir
litla stund hækkaði annar þeirra róminn eins
og hann væri æstur. Það var ekki eins og
þeir væru að rífast, því hinn hækkaði ekki
róminn en annar þeirra var ákafur og reiður.
Hún stóð í meira en í tíu mínútur þarna
í morgunkjólnum og hlustaði, en að síðustu
sagði hún við sjálfa sig:
“Nei, nú læt eg við þetta sitja. Þetta
kemur mér ekki við. Enginn má vita að eg
er hér, og ef enginn sér mig fá þeir ekki
heldur að vita það. Eg hef fengið skipun um
að fela mig. Nú fer eg að sofa og það er alt
og sumt.”