Heimskringla - 25.06.1941, Blaðsíða 6

6. SlÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 25. JÚNI 1941
<&]HinMiiHaMiiiiiiioiuiiMiiiinimiiiiiiiit]miiiiiiiiiniiiiMNimMiiHMiiiioiiiiinimniimiiiii$
j Æfintýri ritarans j
^IIHMMMt]MMmilMlt3MMMMMMt]MMMIMMIt]MMItllimt]MMIIIMmt3MmMMMIt]MMMMMMt]HMMMMMt^*
Hún fleygði af sér morgunkjólnum og
skreið í rúmið. Fékk sér mjólkurglas og
brauðsneið, át og hlustaði. Nú þögðu radd-
irnar. Aftur heyrði hún hurðina opnast og
lokast. Einhver kom upp stigann. Það var
rétt að hún gat heyrt það, því það marraði
ekki i stiganum. Hún heyrði að loftshurð-
inni var lokað og lyklinum snúið. Og að síð-
ustu heyrði hún að stiginn var dreginn upp.
Þetta hafði þá verið Sali eftir alt saman,
og nú var hann farinn leiðar sinnar. En það
var einhver eftir. Hún var viss um það.
Auðnabliki síðar fékk hún sönnun þess. Eitt-
hvað datt á gólfið með dyn miklum. Sá sem
niðri var hafði fleygt einhverju úr gleri eða
postulíni. Og nú bölvaði hann hátt og hjart-
anlega. Svo varð alt hljótt.
“Þeir geta gert hvað sem þeir vilja mín
vegna,” hugsaði Alf og slökti ljósið.
Fimm mínútum síðar var hún steinsofn-
uð þrátt fyrir allar hættur.
20. Kap.—Pestoni og pashainn.
Næstu dagarnir voru mjög viðburðaríkir
fyrir Alf. Morguinn eftir nóttina er hún
hafði heyrt til Sala, er hann ræddi við ein-
hvern í íbúðinni niðri, hafði hún meira en nóg
að gera að setja Maudie inn í hennar nýja
embætti og ganga frá því, sem hún átti eftir
ógert.
Hún hafði beðið Guntersted að leyfa, að
hún flytti ritvélina sína inn í fundarsalinn,
svo að hún gæti af og til ritað þar bréfin
hans, sem hann langaði ekki til að neinn sæi.
Gamli maðurinn var svo áhyggjufullur
og eymdarlegur í útliti, að henni fanst það
miskunarleysi að tala við hann um nokkuð,
sem gæti gert hann ennþá áhyggjufyllri en
hann var. Auk þess var hún viss um að það
var hann, sem farið hafði niður leynistigann
um nóttina, og ákvað hún því að segja honum
ekkert um það, sem hún hafði heyrt. En
henni fanst það samt skylda sín að segja
honum frá samtali sínu við Stanning, og
hlustaði hann á hana með eftirtekt.
Þegar hún hafði lokið máli sínu, kinkaði
hann kolli til samþykkis.
“Eg hugsa að yður hafi tekist að sann-
færa hann um, að þér gerðuð hann að trún-
aðarmanni yðar?”
“Eg þori ekki að staðhæfa það. Eg hefi
kannske metið mig of mikils en gáfur hans of
lítið. En eftir því, sem mér skildist, trúði
hann því í raun og veru, að eg væri að trúa
honum fyrir leyndarmáli, sem hvorki faðir
minn, né nokkur annar í Dorflade vissi um.”
Hann horfði á hana með velþóknun.
Vel gert, barnið gott, vel gert,” sagði
hann. Við skulum reyna hvað mikið vald
þér hafði yfir honum, með því að setja njósn-
ara á Charing Cross járnbrautarstöðina í
kvöld og á morgun og sjá hvert hann kemur
þar.”
“Einhvern, sem þekkir hann á sjón?”
spurði hún hikandi.
“Já, mann, sem þekkir hann vel í sjón.”
“Ó, nú man eg það, þér sögðust hafa þekt
hann aftur, þegar þér komuð til Dorflade, en
þér sögðuð ekki hver hann er.”
“Jæja, gerði eg það ekki? Það kom
heiftarblossi í augu hans. “Og samt sem
áður þekki eg hann út í yztu æsar. Hann er
vor hættulegasti mótstöðumaður. Við höf-
um leitað hans alstaðar, en árangurslaust.
Hann hefir látið sér vaxa skegg og mjókka á
sér augabrýrnar og fengið sér meistaralega
gerða hárkollu. Þar sem hann í raun og veru
er mjög loðbrýndur og næstum sköllóttur,
og þessvegna hefir hann nú alt annað útlit.
En sá sem hefir séð hann vel áður, þekkir
hann auðvitað aftur þrátt fyrir það.”
“Segið þér að hann hafi hárkollu?”
“Já, það hlýtur hann að hafa hvað vel,
sem hún er gerð. Hann er mjög hættulegt
þrælmenni. Hann heitir Pestoni. Faðir hans
var fæddur á Egyptalandi, en sennilega af
ítölskum ættum, en móðir hans var ensk.
Eins og þeir sem fæddir eru af blönduðu
þjóðerni, virðist hann hafa erft alla þá lesti,
sem þessi þjóðerni iðka.”
Alfrey saup hveljur.
. “Eruð þér vissir um að þetta sé sami
maðurinn?”
“Já, alveg handviss. Og sem sagt hið
mesta þrælmenni, sem eg hefi fyrir hitt. Það
er sárt fyrir mig til þess að vita, að þér hafið
komist í kunningsskap við hann. En þér
verðið að muna,” bætti hann við brosandi,
“að það var ekki eg, sem kynti hann fyrir
yður.”
Hún kinkaði kolli eins og utan við sig og
hugsaði um hvernig hún hafði kynst manni j
þessum.
“Eg hélt að hann væri ekki enskur,”
tautaði hún.
“Eiturslanga, sem eg ber ríkt persónU-
I legt hatur til.” Hann þagði um stund og
djúpar hrukkur sáust koma' á enni hans er
hann bætti við: “Það munaði ekki miklu að
hann dræpi Eccott.”
“Hvað þá?” hrópaði Alfrey, “á laugar-
daginn var í Míluhúsinu?”
“Ó, nei, góða mín. Hann hafði enga hug-
l mynd um að Eccott væri þar nálægur það
kvöld. Hefði hann vitað það þá væri víst
drengs aumingnn ekki lifandi núna.” Hann
lyfti brúnum. “Pestoni er ekki sá eini, sem
kann að dulbúa sig, eða hvað? En auk þess
heldur hann, að hann háfi drepið Humphrey.
En einmitt í þeim misskilningi liggur okkur
styrkur. Ef hann sæi einhvern, sem líktist
Eccott, mundi hann ætla að það væri svipur,
sem stafaði af tilviljun. Hinir dauðu rísa
ekki upp.”
Alfrey var mjög undrandi. Eccott! Þessi
tilbreytingarlausi Eccott, sem hafði litið út og
talað eins og farandsali, er hún hafði séð
hann í fyrsta sinnið, og sem hafði virst ekta
bryti á laugardagskvöldið var. Var hann þá
í raun og veru alt öðruvísi?
“Eg er að hugsa um hvað var þess vald-
andi að Stanning — eg meina Pestoni, kom
til Dorflade,” sagði hún loksins. “Er hann
kom þar fyrst dreymdi engan um að eg réðist
til yðar.”
“Við höldum að hann hafi leitað þangað,
til að ná inngöngu fyrir vin yðar, hann Stuart,
i nýtt mannfélag, þar sem hann gat verið af-
skektur. Hingað til hefir hann bara misstig-
ið sig einu sinni, en það getur líka orðið hon-
um til falls. Hann hefði ekki átt að senda
Evie Cutting. Hún er ekki heimsk, en ekki
nógu gáfuð til að reka það erindi, sem henni
var falið. Hún gat ekki farið í kring um mig.”
Hann hló eins og með sjálfum sér.
“Nei,” sagði hinn núverandi ritari hans,
“hún er ekki mjög gætin. Hún kom upp um
sig við mig í fyrsta skiftið og við hittustum.
Hún lét mig skilja það strax, að hún ætlaði að
láta mig segja sér eitthvað. En það gerði
Stanning líka. Og eg hugsa að hvorugt
þeirra sé nokkuð fróðara fyrir bragðið. Eg
held að eg hafi ekki gefið þeim neinar upp-
lýsingar.
Alfrey hugsaði mikið um þetta sam-
tal, en hún hafði mikið að gera og þessvegna
gat hún ekki brotið heilann alt of mikið um
þessi atriði. Hún þurfti að fara ýmisleg er-
indi viðvíkjandi hinni fyrirhuguðu ferð. Það
gerði hún þennan sama dag, því að seinna í
vikunni varð hún að vera á laun í íbúðinni í
Fulcher strætinu. Sali bað hana að kaupa
þar, sem fáir komu, svo að hún hitti þar
enga, sem hún þekti og aka í vagni, en ekki í
sporvagni.
Þannig byrjaði sá tími, sem hún beið og
beið án þess að vita hvað næsta stundin
mundi bera í skauti sínu.
Hún vissi að Sali var að bíða með eftir-
væntingu eftir einhverju, og að þetta atriði
tók upp alla hugsun hans, en ekki vissi hún
hvað það var.
Hinn leyndardómsfulli Mr. Eccott sést
ekki heldur, og hún hugsaði um það, hvort
hann mundi vera á einhverju hættulegu
ferðalagi og það væri eftirvæntingin um frétt-
ir af honum, sem gengi að húsbóndanum.
Ef hún hefði ekki haft nóg að gera,
mundu stundirnar hafa orðið henni langar og
einveran óþolandi, því að hún gat ekki
einu sinni séð út um gluggann.
Bert og móðir hans voru henni mikil
hjálp. Hún kendi Bert að spila rússneskan
banka, og við að spila eyddu þau oft einum
eða tveim tímum á hverju kveldi. Bert kom
með strokið hárið svo að það gljáði á það
eins og gull, var í snjóhvítri skyrtu og svo
hreinar neglur, að hennar neglur voru ekki
hreinni. Hann var alveg í skýjunum yfir því
að fá að heimsækja hana.
Þegar Alfreý var að vinna fyrir Gunter-
steð, vann hún í fundarsal stjórnarnefndar-
innar, og alt starfsfólkið að Maudie með-
taldri, hélt að hún væri að ferðast fyrir fé-
lagið.
Það var komið fram á föstudag, og
Guntersted var svo fölur og augingjalegur og
áhyggjufullur,, að Alfrey óttaðist um fréttirn-
ar ,sem hann hefði að flytja.
“Barnið gott,” sagði hann, “síðan Eccott
kom heim úr fyrri ferðinni hefir hvað rekið
annað. Eg vildi bíða og sjá hvernig alt
mundi verða, og eg vildi fá tíma til að senda
yður erlendis, venja yður við að ferðast ein
— venja tollþjónana við yður, en nú — nú
virðist skriðan vera farin af stað — og hver
veit hverju hún sópar með sár.”
“Æ, látið mig reyna að hjápa yður,” sagði
Alfrey áköf. “Sendið mig hvert sem yður
sýnist, Mr. Gunterested. Eg er hreint ekk-
ert hrædd og eg fullvissa yður um að þetta
fer alt vel. En vel á minst, var Stanning
niðri á járnbrautarstöðinni?”
“Já, já. Hann var þar tvo daga í röð. í
gærkveldi kom hann ekki.”
“Já, eg gætti þess að biðja hann, en eg
var viss um að hann mundi koma. Nú fyrst
eg verð að fara Ieynilega er sjálfsagt hið rétta
augnablik komið. Er það ekki?” spurði hún
áköf.
Hann starði á hana eins og hann væri
blindur. Það var eins og hann sæi hana
ekki þótt hann horfði á hana.
“Bara að Humphrey væri kominn aftur,”
tautaði hann. “En nú er annað komið upp á
teninginn, ný flækja, sem eg skil ekki greini-
lega. Þér munið kannske að eg las yður
fyrir bréf til Sara skipafélagsins í Alexandríu,
og bað sjálfan forsetann, Sara pasha, að
koma hingað á stjórnarnefndarfund. Við
buðum honum að vera gestur vor og búa á
Claridgé gistihúsinu. . .”
“Já, eg man það.”
“Þér munuð líka að hann svaraði að
hann gæti ekki tekið boðinu.”
“Já, eg man að þér sögðust aldrei hafa
búist við að hann kæmi, en þér hefðuð boðið
honum þetta fyrir siðasakir.”
“Einmitt. En í morgun fæ eg simskeyti,
þar sem hann segir mér að hann komi. Hann
hlýtur að hafa lagt af stað löngu áður en sím-
skeytið var sent, því að hann getur verið hér
á morgun eða jafnvel fyr. Hann ætlar sér
að vera á stjórnarnefndarfundinum á morg-
un. Miss Carter getur ritað og því um líkt?”
“Já, áreiðandlega.”
“En með því að fela yður hefi eg stofnað
mér í vandræði. Mig langar til að þér fáið að
sjá hann. Það er mjög þýðingarmikið að þér
þekkið hann í sjón.”
“Já, en ef eg á að fara erlendis leynilega,
þá er það líka mjög þýðingarmikið að hann
þekki mig ekki.”
Hann leit á hana með aðdáun.
“Það er rétt. Þessvegna verðum við að
koma því svo fyrir, að þér getið séð hann án
þess að hann sjái yður. Komið eg skal sýna
yður nokkuð.”
Hann lagði vindilinn gætilega niður, stóð
upp og gekk yfir í hinn enda herbergisins,
sneri sá veggur að salnum, sem fundirnir
voru haldnir í. Við þann vegg stóð stór bóka-
skápur forneskjulegur með hurðir úr fléttuð-
um látúnsþræði og grænum silkitjöldum á
bak við. Hann opnaði skápinn með lykli og
í stað bóka var í skápnum lítið borð og stóll,
framundan borðinu var gat á veggnum inn í
hitt herbergið.
“Komið og setjist í stólinn,” sagði Gunter-
sted við Alfrey.
Hún gerði eins og hann bauð og gat
þaðan, sem hún sat séð herbergið gegn um
stækkunargler sem var þannig sett í vegg-
inn.
“Opið í veggnum sést ekki frá hinu her-
berginu,” sagði hann. “Það er falið í út-
skurðinum í þiljunni. Það verður þungt loft
hérna inni, en hér er annað op, sem veldur
því að enginn kafnar hér að minsta kosti.
Þér verðið að læsa yður hér inni og engan
hávaða megið þér gera. Færið ekki né
hreyfið yður hið minsta þegar hljótt er í saln-
um, en sé samtal og hávaði getið þér farið án
þess að til yðar heyrist. En iarið samt ekki
fyr, en þér hafið séð Sara pasha og fest yður
í minni andlit hans. Það getur orðið mér
til mikils gagns að þér þekkið hann áður en
þér farið í ferðina.
Þau fóru yfir öll smáatriði þessarar ráða-
gerðar og skildust ekki fyr en alt var ljóst.
Þegar Maudie var farin út til að borða var
leynistiganum rent niður og Sali kvaddi hana
þangað til næsta morgun. Hann var hálf
hræddur um að henni leiddist, en hún full-
vissaði hann um, að hún hefði nóg að gera og
bækur til að lesa, og að Tripp sæi um sig eins
vel og þyrfti.
“Missið ekki móðinn góða mín,” sagði
hann, því að þér eruð mín stoð og stytta, og
þess þarfnast eg með,” sagði hann.
“Þér getið reitt yður á mig,” sagði hún
örugg og brá þá fyrir gleðibjarma í augum
hans. Annars leit það helst út sem hann sæi
fyrir augum sér eitthvað sem nálgaðist, eitt-
hvað sem hann væri hræddur við.
Hann leit út miklu eldri en hún vissi að
hann var, og hún sárkendi í brjósti um hann.
Hann hafði breyst mikið á þeim stutta tíma,
sem hún hafði verið hjá honum.
“Eg er að verða gamall, Miss Carr,” sagði
hann. “Og eg get ekki hugsað til þess að
verða ærulaus.í ellinni. Félagið mitt — orð-
stír þess — hin víðáttumiklu ítök þess — ef
við yrðum aregin inn í opinbert hneyksli, sem
blöðin gætu náð í til að prenta — þá, þá
væri út um mig.”
Tárin komu í augun á Alfrey, en hann
bandaði hendinni.
“Svona, svona, takið yður ekki orð mín
svona nærri,” sagði hann hressilega. Svo
slæmt verður það varla. Humphrey getur
sjálfsagt stemt stigu fyrir þessu. Verið þér
nú sælar.”
Alfrey flýtti sér niður stigann án þess að
segja orð.
Alfrey fékk góðan hádegismat hjá Mrs.
Tripp og þær töluðu lengi saman, er hún kom
til að taka af borðinu.
“Það er einkennilegt að vera hér í tíu
daga, án þess að nokkur viti að fólk býr í
húsinu,” sagði hún alvarlega. “Mr. Gunter-
sted hefir sent hingað alt sem þarf af hús-
gögnum, en eg hefi ekki fengið flutninginn
minn ennþá, og Bert segir að það sé vegna
þess, að þá kynni einhver að sjá, að búið sé
í húsinu. Hann segir að óvíst sé nema að við
á okkar hátt gætum hjálpað til að uppgötva
eitthvað, sem kom hér fyrir á tímum Mr.
Keenes, og hvað haldið þér að hann segi?
Já, að hann hafi verið myrtur, vesalings
maðurinn.”
“Mr. Keene? Myrtur?”
“Þér vitið sjálfsagt að hann dó, ungfrú?”
“Já, en ekki að hann væri myrtur. Eg
hélt að hann hefði dáið úr langvarandi sjúk-
dómi.”
“Það gerði hann lika, og það var það
sorglegasta af öllu, segir fólk. Menn héldu
um tíma, að honum mundi skána, en svo
versnaði honum aftur. Það var mjög þung-
bært fyrir Mr. Guntersted, að sagt er, og
Bert heldur að honum muni aldrei létt fyr, en
hann hefir klekt á þeim, sem eiga sök á þessu
öllu saman.”
Alfrey hugsaði nú um margt, sem hún
hafði heyrt, og hvort það væri mögulegt að
Keene og Eccott væri einn og sami maðurinn.
Það var fráleit hugmynd. Hún kannaðist
við það. En Stanning hélt að hann hefði
drepið Eccott. Nei, þetta voru hugarórar,
sagði hún við sjálfa sig. Hún hafði séð ljós-
mynd af Keene, sem Rose Dalrymple hafði
sýnt henni. Það var ekkert í svip hans, sem
minti á Eccott.
Mr. Guntersted hafði talað um hin ótrú-
legu hæfileika Eccotts að dulbúa sig. Og
þegar hún hugsaði um það var sá Eccott,
sem hún hafði opnað hurðina fyrir á annan í
hvítasunnu, ekki neitt líkur manninum, sem
hún hafði séð við miðdegisverðinn heima
hjá sér, og hafði sagt henni að yfirgefa stöð-
una hjá Guntersted, og ekki var hann heldur
líkur Wilson, hinum tignarlega bryta með
vangaskeggið.
Alfrey reyndi að muna eftir myndinni,
sem hún hafði séð, en hún hafði ekki lagt
hana á minnið. Keene hafði lítið höfðingja
nef, það mundi hún, en Eccott hafði breitt og
ekki mjög langt nef. Var það hægt að breyta
nefinu á andliti sínu? Hún vissi "fð hægt
var á ýmsan hátt að breyta andlitsdráttun-
um, en nefinu? Keene hafði haft Ijós augu
eins og Eccott, það var hún viss um, en hann
hafði áreiðanlega haft dökt hár, en Eccott
hafði sauðgrátt hár og ljósar augabrýr líka.
Var það mögulegt að breyta sér þannig? Hún
hugsaði lengi um þetta, án þess að komast
að nokkurri niðurstöðu.
Þessi fríviljuglega fangavist hennar var
henni ekki mjög örðug. Hún skemti sér
meðal annars við að sauma sér sumarkjól.
Og Mrs. Tripp þótti það svo merkilegt, að
hún bauð að koma upp og hjálpa henni.
Alfrey var þakklát bæði fyrir hjálpina og
skemtunina. Áður en langt um leið fór þessi
þögula kona að laðast að henni svo mjög, að
hún fór að segja henni um æfi sína úti í
sveitinni, um fæðingu Berts, um atvinnuleys-
ið, um leit manns hennar eftir atvinnu,
hvernig hann hefði fengið lungnabólgu er
hann hafði staðið við vinnu tímum saman í
helli rigningu, og svo sagði hún hvernig sér
hefði liðið eftir að hún varð ekkja.
Vegna hjálpar hennar varð kjólnum lok-
ið, svo að Alfrey gat tekið hann með sér á
ferðalagið og notað hann á kvöldin á gisti-
húsinu, og það þótti henni vænt um, því að
þá hafði hún einungis spánnýja hluti, sem
hún hafði aldrei notað áður og enginn þekti.
Kjóllinn var reyndur og var góður, og svo
var hann settur niður í ferðatöskuna. Gunt-
ersted hafði fengið henni skjölin, sem hún
átti að fara með til Frakklands og fá þar
önnur í staðinn.
Morguninn eftir klæddi hún sig í ferða-
fötin, sem hún hafði keypt. Næsta morgun
fór hún upp leynistigann búin nákvæmlega
eins og hún ætlaði sér að vera á ferðalaginu.
Þessi dökkblái búningur hennar var mjög
einfaldur, og hatturinn var með því lagi, sem
hún hafði aldrei áður notað. Hún hafði skift
hárinu fyrir miðju enni og greitt það niður
með eyrunum. Þegar hún kom inn hafði
Sali gengið út í ganginn til að tala við ein-
hvern, og þegar hann kom inn, hugðist hann
sjá ókunnuga stúlku sitja við skrifborðið.
Hann hrökk við og tortrygnissvipur færðist
yfir andlit hans. Hann kom næstum því
ógnandi að skrifborðinu.
“Mætti eg spyrja hvernig þér hafið kom-
ist hingað inn?” spurði hann.
Án þess að hlægja eða sýna hver hún
var, spurði stúlkan í lágum rómi:
“Er eg að tala við yfirmann félagsins?”
“Já, en þér verðið að snúa yður til . . .”