Heimskringla - 28.04.1943, Blaðsíða 6

6. SIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 28. APRÍL 1943
En bann varð brátt rólegur á ný ér hann
sagði:
“Eg get aðeins sagt yður þetta: Eg hefi
aldrei heyrt þetta nefnt fyr á nafn.”
“Lesið þér ekki blöðin?”
“Ekki nema rétt af hendingu. Eg hefi
ekkert áhugamál til í þessum heimi.”
“Heyrið þér aldrei fólk tala?”
“Eg hefi aldrei heyrt neinn tala um þetta,
en eg hefi verið þar, sem litil líkindi voru til
að þetta væri rætt.”
“Hversvegna fóruð þér í burtu?”
“Vegna þess að það var nauðsynlegt fyrir
mig að ná í peninga. Eg hefi verið um hríð
að reyna að krækja mér í fé á óheiðarlegan
hátt — tilraun, sem mishepnaðist eins alger-
lega og hún átti skilið. Það var skoðun mín,
þangað til eg kom hingað í dag, að Annetta
hefði af frjálsum vilja yfirgefið heimili mitt,
eins og hún hafði hótað að gera. Ef þér viljið
spyrja húsráðandann í Flood stræti, nr. 40 um
það, getur hann sannað að eg skildi eftir
p>eninga handa henni. Eg hafði enga löngun
og gat ekki haft neina löngun að gera vesal-
ings stúlkunni nokkuð ilt. Ekki var æfi henn-
ar heldur sliík, að hún ætti né gæti átt nokkra
óvini. Það sem þér segið mér er því alger
gáta fyrir mér. Væri það til of mikils mælst
ef eg bæði yður að segja mér hvernig þetta
gerðist? Nei, það viljið þér sjálfsagt ekki
gera þar sem þér hafið mig grunaðan?”
“Mér sýnist margt benda til þess að þér
vitið meira um þessa morðtilraun en þér vilj-
ið láta uppi. En til þess að losna við að hafa
yður fyrir rangri sök, skal eg segja yður það,
sem þér biðjið um að fá að heyra.”
Svo sagði hann honum alla söguna. Mr.
Dye hlustaði á hana rólegur ,þangað til henni
var lokið og sagði ekkert í langa hríð eftir að
Moxley hafði lokið máli siínu.
“Hafið þér ekkert við þetta að athuga?”
spurði Moxley. “Hafið þér engan grunaðan?”
“Ekkert að segja.”
“Ekkert?”
“Ekki eiitt orð.”
“Jæja,” sagði Moxley fokreiður, “þá er
aðeins ein leið opin fyrir mig.”
Hann komst ekki lengra, því að nú var
barið að dyrum.
Annetta, sem enniþá var grátandi, bað
um að fá að tala við hann stundarkorn. Hann
gekk með henni inn í stofuna.
Miss Moxley, sem var klædd eins og hún
væri að fara út, sat í einu horni stofunnar og
virtist í djúpum þönkum, en samt voru vang-
ar hennar kafrjóðir, og bar það vott um að
henni var meira en litið niðri fyrir. Bróðir
hennar tók rétt eftir henni. Hann gat ein-
skis annars gáð en hinni innri baráttu, sem
hann háði, og sem minkaði ekki við það, sem
Annetta hafði nú að segja, sem sýndi honum
inn í hugskot hennar betur en hann hafði
áður séð, og einnig hversu góðhjörtuð og
sáttfús hún var. Hún bað hann um að sýna
sér þá góðsemi, sem hann sízt af öllu vildi
hafa sýnt, og það var að sleppa Mr. Dye. Og
hvað gat vesalings Moxley gert, er hann stóð
andspænis þessari fallegu stúlku, sem hann
dáðist svo mjög að, annað en uppfylla bæn
hennar, þótt það væri til þess að hann misti
af tækifærinu til að koma upp um illverkið á
veginum fyrir utan bæinn. Hin fagra stúlka
horfði á hann slíkum bænaraugum og svo á-
takanlega, að hann hafði engan þrótt til að
neita bæn hennar.
Hún gat ekki gleymt því að Mr. Dye
hafði fóstrað hana upp og að hann hefði verið
henni í föður stað. Hún gat ekki hugsað til
þess að hann yrði ákærður og honum yrði
hengt fyrir hennar sakir. Ef hann vildi ekk-
ert segja, þá var bezt að lofa honum það.
Vildi Mr. Moxley ekki gera svo vel og lofa því
að iáta þetta mál falla niður? Mr. Moxley
vildi þetta hreint ekki, en fyrir hennar sakir
ætlaði hann að gera það og gerði það líka.
“Já, eg skal lofa yður því,” sagði hann
að síðustu. “Eg skal ekki halda honum
hér lengur. Eg skal segja honum að hann
geti farið hvert á land, sem hann vill fyrir
mér, og að eg geri það sakir dóttur hans að
sleppa honum?”
“Æ, nei, gerið svo vel og segið honum
ekkert um það. Það er ekki nauðsynlegt að
hann viti að þetta sé fyrir minn bænastað.
Eg óska heldur að hann viti ekkert um það.”
“Jæja þá,” sagði Moxley, “látum það þ£
vera þannig.”
Hann fór út og sendi Belfrey burtu.
Er hann hélt opinni hurðinni svo að hinn
kæni náungi gæti komist út, gekk Miss Mox-
ley fram hjá honum út á götuna, uim leið og
hún fór fram hjá bróður sínum, leit hún á
hann með svip, sem lýsti bæði meðaumkvun
og fyrirlitningu, og varð þetta tillit hennar
til þess að hann var hreint ekkert ánægður
með sjálfan sig.
“Hún heldur að eg hafi látið alt of fljótt
undan bænum Annettu,” hugsaði hann, “og
hún hefir án efa rétt fyrir sér. Það er vafa-
laust.”
En nú gat hann ekki gengið á bak orða
sinna. Hann gekk inn í herbergið þar sem
hinn þunglyndislegi Mr. Dye sat.
“Mr. Dye, mig langar til að spyrja yður
aðeins einnar spurningar enn. Hafið þér sagt
mér alt, sem þér áJítið að eg sem verndari
Annettu þurfi að vita?”
“Eg hefi ekkert meira að segja.”
“Þá þarf eg ekkert framar við yður að
ta'la.”
Mr. Ðye stóð á fætur rólegur eins og
ekkert væri um að vera. Hann strauk hatt-
inn sinn með snjáðri úlpuerminni, setti hann
á höfuðið og mælti á þessa leið:
“Áður en eg fer langar mig að gefa yður
eitt ráð, að þér látið taka mig fastan nú, ef
þér óskið að sjá mig framar. Nauðsyn brýtur
öll lög. Eg verð að £á að éta. Ef eg fæ
ekkert að éta hér, þá verð eg ekki hér fram-
vegis. Þegar vér íhugum hverfulleika lífsins
og hinar margvíslegu aðstæður æfinnar, hefi
eg ekki mikla trú á því, að ef þér sleppið mér
nú, að líkindi séu til þess að þér sjáið mig
nokkurntíma aftur.”
“Þér ihafið fult frjálsræði til að fara hvert
sem þér viljið,” sagði Moxley. “Hafið þér
sagt mér sannleikann, er engin ástæða fyrir
því að við sjéumst framar. Hafið þér logið
að mér getið þér átt um það við samvizku
yðar.”
Hann opnaði hurðina. Mr. Dye sagði ekki
neitt. Hann hneigði sig djúpt, þrýsti hatt-
ræflinum fastara ofan á höfuðið og fór leiðar
sinnar.
“Og þetta er þá endir þessa máls,” hugs-
aði málarinn talsvert gramur, og endir reyn-
slu minnar sem leynilögreglumaður.”
11. Kap.—Miss Moxley gerir tilraun.
Miss Moxley fór út án þess að hafa nokk-
urt sérstakt erindi. Henni fanst að hún hefði
orðið fyrir vonbrigðum. Hún var jafnvel
móðguð yfir því, sem henni fanst kveifar-
skapur í Annettu og vöntun Moxleys á stað-
festu, en það var atveg ómögulegt fyrir hana
að bæta þann skaða, sem var skeður. Hún
hafði alt frá þeirri stund, sem hún frétti um
heimsókn bróðurs síns í Flood stræti þráð
komu Mr. Dye. Og þegar Annetta sagði henni
að hann væri kominn, gat hún varla á sér
setið að fara ekki inn til að heyra hvað hann
hefði að segja. Nú mundi eitthvað verða
ljóst um glæpinn, sem framinn hafði verið á
veginum við sjóinn.
Miss Moxley langaði aðeins til að það
kæmist upp um óbótamennina. Þetta staf-
aði ekki af forvitni. Hún vorkendi vesalings
stúlkunni vegna þess að hún var sjálf hjarta-
góð. Réttlætistilfinning hennar krafðist þess,
að sökudólgarnir fengju fulla refsingu fyrir
að níðast þannig á varnarlausri stúlku. Er
hún hugsaði til þess að sá, sem það hafði gert
gengi um frjáls og óhindraður, gerði það
hana stundum næstum því trylta af reiði. Og
svo þegar hún hélt að koma mætti upp um
þá, fóru þeir, sem mestu réðu um þetta til
verks og sleptu manninum, sem vafalausí
vissi alt urn þetta, og kanske var sjálfur
glæpamaðurinn, sem þau leituðu að, og alt
var þetta vegna kveifarskapar ungrar stúlku.
Þetta fanst Miss Moxley í fylsta máta gremju-
legt.
En hún hafði samt stjórnað sér og stein-
þagað, vegna þess að hún vildi ekki særa An-
nettu á neinn hátt. En hún var of reið til þess
að geta setið inni og þessvegna fór hún út.
Þetta var kaldur og fremur drungalegur
dagur í janúar. Himininn var hulinn skýjum
og var snjólegur, en Miks Moxley var vel
klædd og leið vel úti í kuldanum. Það var
gott meðal við hitanum, sem æddi í æðum
hennar.
Hún gekk fáeln spor út að háu girðing-
unní milli götunnar og áarinnar. Hún stóð um
stund og horfði út yfir hinn mikla ísflöt og
henni datt í hug eitt smáatriði, sem mikið
átti að leiða af, eins og síðar kom í ljós. Hefði
Miss Moxley gengið hina venjulegu leið sína
út á hina breiðu aðalgötu, hefði hún án efa
gengið sér til skemtunar í nágrenninu unz
hún var orðin róleg og snúið svo heim aftur.
Þá hefði hún ekki gert það, sem hún gerði til
að leysa þessa gátu, sem þau voru að reyna
að ráða. En þegar hún leit yfir fljótið datt
henni í hug að þaðan sem hún stóð, gæti hún
fengið betra tækifæri til að sjá hvernig þessi
Mr. Dye liti út, en þar sem hún sá hann gegn
um hurðargættina. En þetta var nú upphafið
að því, sem á eftir fór.
Bróðir hennar hafði sagt að hann ætlaði
að láta Mr. Dye fara strax. Þessi skrítni ná-
ungi átti þá að fara að koma út um fram-
dyrnar. Hún dró slæðuna niður fyrir and-
litið og sneri sér í áttina til dyranna. Næst-
um því samstundis kom slitni hatturinn,
gauðslitna úlpan og persónan sjálf út úr dyr-
unum.
Mr. Dye litaðist ekkert um. Hann virtist
ekki fær um að halda höfðinu uppi. Hann
stakk höndunum langt niður í vasana og gekk
hægt og ekki mjög stöðugt í áttina til aðal-
götunnar. Án þess að hugsa um það hvað
hún gerði veitti Miss Moxley honum eftirför
og gekk eins hægt og hann. Er hann kom
niður á götuhornið staðnæmdist hann og
rendi augunum eftir götunni í báðar áttir,
eins og hann væri eigi ákveðinn hvora leiðina
. hann ætti að velja. Miss Moxley gekk ennþá
hægara til þess að hann tæki ekki eftir henni.
Eftir stutta stund tók hann ákvörðun sína.
Hann hélt til hægri handar. Ætlaði hann að
fara til Flood strætisins. Stefnan, sem hann
tók virtist ekki ibenda til þess að það væri
tilgangur hans, en göturnar voru svo krók-
óttar, að um það var ekki gott að vita. Hann
gekk áfram eins hægt og áður, reikandi og
lúpulegur. Stuttu síðar gekk hann þvert yfir
götuna og síðan lagði hann inn í þvergötu,
sem lá ofan í miðbæinn. Miss Moxley fylgdi
honum á eftir, þótt hún gengi nú hinu megin
í götunni. Þá datt henni alt í einu í hug, að1
hún skyldi elta hann og njósna um ferðir
hans eins lengi og henni væri unt. Það var
alveg nýtt fyrir hana að leika njósnara og var
það alls ekki óviðkunnanleg tilfinning. Er
hún hafði gætur á Dye hugsaði hún um þær
hættur, sem slíku istarfi kynni að vera sam-
fara og komst hún brátt á þá skoðun, að hún
mætti ekki láta lokka sig of langt eftir þess-
ari braut. Þetta var óhætt um þennan táma
dags og í svona góðum hluta bæjarins, því að
enginn var þarna, sem mundi skifta sér af
henni né gera hana hrædda. En hvernig færi
er hinn skuggalegi Dye legði leið sína inn í
skuggahverfi bæjarins? Mundi það vera
vogandi fyrir hana að elta hann þangað? Hún
þekti reyndar ekki slika staði en hún hafði
heyrt um þá, og hugrekki hennar minkaði
að mun er hún hugsaði til þeirra. Auk þess
var ekki langt til myrkurs.
“Nei,” hugsaði hún, “eg get ekki gert alt
eins og eg væri karlmaður, en eg get samt
haldið áfram þangað til eitthvað neyðir mig
til að snúa við.”
Svo hún hélt áfram.
Mr. Dye gekk aftur inn í nýja götu, það
gat ekki verið mikill vafi á því nu. Hann var
a leiöinni til Flood strætis eöa i eitthvert na-
grenni þess. Hann ætlaöi að þvi er virtist aö
íara til hússins nr. 40, hringja dyrabjöllunni.
Hurðin mundi lokast á eftir honum. Og hvað
þá? Þá gat hún ekkert annað gert en að
snúa við og halda heim aftur, án þess að vita
neitt meira, en þegar hún hóf þessa eftirför,
sem varð algerlega árangurslaus. Svona var
nú útlitið.
En hún hélt áfram sinni hægu göngu
hinu megin í götunni og dálitið á eftir hon-
um, og reyndi að leyna því að hún væri að
horfa á eftir Mr. Dye. En það var óþarfa
varkárni. Mr. Dye leit aldrei til baka. Hann
slangraði áfram viðstöðulaust, lotinn með
hendurnar í úlpuvösunum.
“Það lítur ekki út fyrir að hann sé mjög
aldraður maður,” hugsaði Ellen með sér, “en
eftir göngulagi hans að dæma, þá er hann
fremur þróttlítill.”
Þau gengu nú eftir rólegri hliðargötu,
sem hallaðist dálítið niður á við. Fáir voru
þarna á ferli og úr skýjunum féllu fáein föl
korn hljóðlaust niður á strætin.
Mr. Dye hafði gengið langan spöl niður
götuna þegar Ellen sá vagn með tveimur
konum í koma inn í götuna og aka á móti
þeim. Önnpr konan keyrði vagninn. Konan
sem ók var næst þeirri hlið götunnar, sem
Dye gekk eftir.
Miss Moxley tók eftir þessu öllu eins og
ósjálfrátt, þangað til hún tók eftir snöggri
breytingu á konunni, sem keyrði hestana.
Konan auðsæilega hrökk við er hún sá Mr.
Dye. Hinn álúti maður starði eins og áður
ofan fyrir fætur sér. Hann tók því ekki eftir
konunni, þar sem hún tók vel eftir honum.
Er hún var komin fast að honum, stöðvaði
hún hestana með því að kippa snögt í taum-
ana. Svo laut hún áfram og virtist hrópa til
hans.
Mr. Dye vaknaði af þungum þönkum,
leit upp og stóð augliti til auglitis við konuna
í vagninum. Miss Moxley fanst að þótt hún
væri svona langt í burtu, sæi hún þó hvernig
hið bleika andlit hans varð ennþá bleikara.
En áreiðanlegt var það, að eitt augnablik
reikaði hann eins og drukkinn maður og stóð
svo grafkyr á gangstéttinni og starði á kon-
urnar í vagninum. Konan tók til máls og
benti honum að koma til sín að vagninum.
Nú herti Mr. Dye sig upp, leit í allar áttir eins
og hann væri að sjá hvert flýja skyldi, en
gekk svo út á götuna til að tala við konurnar.
Miss Moxley nálgaðist óðum. Ef hún
gæti bara heyrt eina setningu af því, sem þau
segðu, en því miður var hún hinumegin í göt-
unni og hún þorði ekki að ganga yfir hana.
Hún þorði ekki einu sinni að líta í áttina til
þeirra, hvað mikið sem hana langaði til þess,
því að konan sýndist vera tortryggin og var-
kár, því í miðri samræðuni, sem fram fór á
meilli þeirra, og sem konan sýndist leggja
mikla alvöru og áherslu á, leit hún flóttalega
alt í kring um sig og horfði tortryggnislega
á Ellen eins og hún væri ekki óhult.
Þegar hún leit þanng á Ellen fanst henni
að það væri ekki í fyrsta skiftið, sem hún
hefði séð þessa konu. En hvernig gat ihún
hafa séð svona forkunnar frítt andlit og hafa
gleymt því hvar og hvenær hún sá það? Ellen
sá líka á svipstundu að konan var auðug. Hún
var sallafin, og þrátt fyrir það að hún var
milli þrítugs og fertugs, þá sýndist hún ótrú-
lega ung og tálfögur.
“Karlmönnunum líst víst á þessa,” hugs-
aði Ellen, “þrátt fyrir kaldhæðnina og þver-
móðskusvipinn, sem gerir hana fráhrindanUi
í mínum augum.” Er hún hugsaði þannig
hélt hún fram og reyndi að rifja upp fyrir sér
hvar hún hefði séð konu þessa áður.
Ellen tók varla eftir hinni konunni í
vagninum. Hún sá bara að hún var ung, ekki
eldri en tuttugu ára, kanske miklu yngri og
að hún var lagleg og broshýr.
Þegar Ellen fór fram hjá þar sem vagn-
inn stóð lagði hún við hlustirnar og heyrði
fögru konuna segja: “Það þolir enga bið.”
Hún gat ekki heyrt svar Mr. Dyes.
Þetta var alt sem hún gat heyrt af sam-
ræðunum án þess að sýnast forvitin. Hún
þorði ekki að vekja grun þessa fólks með því
að líta við eftir að hún var komin fram hjá
vegninum. Já, það var ekki fyr en hún komst
á götuhornið og vagnskröltið gaf henni til-
kynna að þær væru lagðar af stað, að hún
þorði að líta í þá átt.
Er hún sneri sér við sú hún það, sem hún
hafði ekki búist við að sjá. Vagninn ók í sömu
átt, en Mr. Dye gekk á undan honum eftir
gangstéttinni. Nú var farið að snjóa alimikið
og Ellen óttaðist að hún mundi missa sjónar á
þessu fólki, sem hún hafði svo mikinn áhuga
að fylgjast með.
Þegar vagninn náði hæðarkollinum
mundi hann sjálfsagt aka miklu hraðara.
Hún hraðaði sér yfir götuna og komst á sömu
hlið og Dye gekk. Nú voru þau öll komin á
háhæðina, sem hallað nú af hinumegin. —
Ellen flýtti sér þá eins mikið og henni var
auðið. En þegar hún kom upp á hæðina
hvarf henni allur ótti um að missa sjonar af
vagninum. Hún tók nú að sklja í ráðum
þeirra. Hverjar svo sem þessar konur voru,
þá skömmuðust þær sín fyrir að láta sjá sig
með þessurn ræfilslega manni, en samt leit
út fyrir, að þær vildu ekki missa sjónar af
honum. Þær þorðu ekki að taka hann inn í
vagninn og létu hann því rölta á undan sér.
Engan mundi gruna að þessi mannræfitl væri
neitt á vegum þessara skrautbúnu kvenna.
Mr. Dye hlaut að þekkja vel leiðina.
Hann gerði það áreiðanlega; því að hann
sneri fyrir hornið án þess að iíta við, og strax
á eftir ók vagninn í sömu átt. Er Ellen sá
þetta fékk hún hjartslátt og allskonar hugs-
anir fyltu huga hennar.
Snjórinn féll nú þéttara og unga stúlkan,
sem svo djarflega hafði tekið að sér að elta
hinn ræfilslega Dye, hélt sig eins nálægt hon-
um og hún þorði, til að missa ekki af neinu,
sem fyrir augu hennar kynni að bera.
Vagninn og maðurinn héldu stöðugt á-
fram, án þess að nokkur segði orð eða gæfi
merki. Þannig fóru þau gegn um margar
götur.
“Eg get vel skilið það,” sagði Ellen, “að
þau eru öll á leiðinni að sama staðnum. En
ef þessi kona er svona hrædd við að láta sjá
sig ásamt honum, því sendi hún hann þá
ekki eftir annari leið á stefnumótið, og ekur
svo sjálf eins og almennileg manneskja þang-
að? Fólk hlýtur að finnast það sknítið, að
hún lætur hestana sína lötra svóna í öðru
eins veðri og þetta. Það er auðséð að hún
treystir honum ekki, og auðséð líká að hann
er hræddur við hana. Þetta er mér alt saman
óskiljanlegt.”