Heimskringla - 24.04.1946, Blaðsíða 6

6.S1ÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 24. APHIL 1946
HVÍTAGULL
Aníta kom að löngum ási, sem var lítið eitt
hærri en hinir. Hún staðnæmdist uppi á honum
og litaðist um í suður til að sjá hvort Jim kæmi
ekki, en hún sá ekkert til hans. Suðurhlið áss-
ins var þakin stórgrýti, leifar frá síðustu ísöld-
inni fyrir þúsundum ára síðan. 1 þeim svifum
læddist stórt, grátt dýr framundan einum stein-
inum og glápti á hana.
Þetta var úlfur! Þetta var stærsti úlfurinn,
sem Aníta nokkru sinni hafði séð, og hann var
ekki lengra en fimtíu skref í burtu. Hún reif
vetlinginn af hægri hendi sinni og spanaði riffil-
inn til að vera tilbúin að skjóta, ef dýrið skyldi
ráðast á hana.
En úlfinn virtist ekki langa neitt í hana.
Hann stóð þar bara og veðraði í loftið, eins og
hann treysti fremur þeffærum sínum en aug-
unum, og fyr en Aníta vissi af stungu tveir aðrir
úlfar trýnunum framundan steininum.
“Nei, nú dámar mér ekki,” stundi Aníta
upp og stakk hendinni ofan í vasann eftir hand-
fylli af skothylkjum, ef þessir hvíttentu vargar
skyldu ráðast á hana, þá veitti henn ekki af að
hafa gnægð skota.
Hún stóð og starði á vargana albúin að
skjóta á þá, ef þeir gerðu sig líklega til áhlaups.
En úlfarnir voru ekki í vígahug, né heldur
hungraðir. Stærsti úlfurinn teygði sig og geisp-
aði. í raun og veru líktist hann stórum, sifjuð-
um hundi. Úlfarnir voru ennþá feitir og latir
eftir alt sauðnautaátið þá um haustið, og voru
þarna að viðra sig eins og bezt þeir gátu í skjóli
stórgrýtisins í urðinni.
Þegar Aníta sá að úlfarnir bjuggust ekki til
árásar gekk hún tvö spor í áttina til þeirra.
“Snáfið þið í burtu!” hrópaði hún til þeirra.
En þetta boð hafði óvænt áhrif. Áhrifin
voru svo mikil að hárið reis á höfði hennar! Á
svipstundu reis úlfur upp undan hverjum steini
í urðinni. Tíu úlfar, tuttugu, þrjátíu. Öll urðin
moraði af grábrúnum skrokkum!
Aníta stóð stirðnuð upp af skelfingu. Hún
hafði gjarnan viljað flýja þennan hræðilega
úlfasæg, en hún mátti sig hvergi hræra. Og
auk þess hafði hún einhvemtíma heyrt, að
versta sem hún gæti gert, þegar svona stæði á,
væri að sýna á sér ótta.
Stór úlfur, sem kom fram undan einu bjarg-
inu var ekki nema þrjátíu skref frá henni, og
rólaði hann sig niður hallann til að fjarlægjast
hana ennþá meira, og flestir hinna fóru að dæmi
hans. Enginn einasti þeirra fitjaði upp á trýnið.
Það var eins og allir þeirra væru að furða sig á
því hvaða fyrirbrigði þetta væri — og auk þess
voru þeir hálf hræddir við hana.
Þegar Aníta sá það óx henni kjarkur. Þetta
var næstum óskiljanlegt — alein í stórgrýtisurð
með fimtíu úlfa í kringum sig, og ekki í neinni
hættu! En hún varð að trúa sínum eigin augum.
Hefðu þessir úlfar verið fimtíu hálfviltir sleða-
hundar, sem þeir höfðu þarna norður frá, mundi
hættan hafa verið ólíkt meiri, þá hefði líf henn-
ar ekki verið mikils virði.
Henni datt alt í einu í hug, að þetta hlyti
að vera úlfahópurinn, sem Jim var að leita að.
Hann hlaut að hafa mist af slóð þeirra — og nú
hafði hún fundið þá. En Aníta var ófús að
skjóta á þá, þótt hér hefði verið von um að fá
tvö þúsund dala virði af úlfaskinnum, enda
voru þeir nú komnir úr skotfæri. 1 stað þess
stóð hún um hríð og horfði á þá. Fimm úlfanna
voru alveg hvítgulir á lit, og höfðu bara gráa
rönd ofan eftir öðru lærinu. Þeir voru miklu
stærri en hinir, næstum eins stórir og ársgamall
sauðnautakálfur. Aníta vissi ekki að þama sá
hún sýnishom af hinum stóra Dease sundsúlfi,
hinum stórvaxna heimskautsúlfi, sem heldur
sig í kringum segulskautssvæðið. Nú skiftist
hópurinn í marga minni hópa. 1 hverjum flokk
var einn stór úlfur og fylgdu honum minni úif-
ar. Þetta var víst úlfamóðurin með ársgömul
böm sín, sem ennþá héldu hópinn.
Er hún stóð þarna heyrði hún riffilskot
langt í burtu. Það var langt í burtu í suðaustri.
Úlfarnir virtust hafa heyrt það, því að þeir
sneru sér við og hlustuðu. Stuttu síðar heyrðist
annað skot. Aníta hélt niðri í sér andanum og
hlustaði — það var auðheyrt að það kom frá
mýrardragi, sem lá marga kílómetra inn í land-
ið. Og þetta var riffillinn hans Jims, sem hún
hafði heyrt í, svo að hann hafði þá líka hitt
úlfana.
Einni mínútu síðar gullu við tvö skot, og
Aníta fölnaði upp er hún heyrði þetta. Þetta
var ekki riffill Jims.
“Jim!” hrópaði Aníta utan við sig af skelf-
ingu. Nú höfðu Boileau sveinarnir komið hon-
um í sjalfheldu! Jim hafði séð þá fyrst og skotið
á þá, en svo höfðu þeir skotið allir saman á hann
í einu — og síðan hafði hún ekki heyrt hvella
hljóðið í rifflinum hans, en það þekti hún vel.
Hið lamandi dáðleysi, sem hafði gagntekið
hana hvarf nú með öllu. Hún laut niður og at-
hugaði hvert snjóskórnir væru festir sem
skyldi, lagði byssuna yfir herðarnar og lagði
svo af stað í áttina, sem skotin höfðu komið
úr. Hún gleymdi alveg úlfunum, sem hörfuðu
frá henni þar, sem hún hljóp niður brekkuna.
Aníta hugsaði ekki framar um hættu fyrir
sjálfa sig, myrkrið gat dottið á hvenær sem
vera skyldi á meðan hún var úti á sléttunni og
auk þess gátu þeir skotið hana. Hún hugsaði
aðenis um að komast til Jim.
Hún fylgdi mýrardraginu ofan eftir, og tíu
eða tólf úlfar, sem voru forvitnari en hinir,
þefuðu af sporunum hennar, og lögðu svo af stað
á eftir henni í hæfilegri fjarlægð.
★ ★ ★
Jim hafði ráfað um mýrardragið alt fram
til miðdegis, án þess að hafa séð spor eftir hinn
stóra úlfaflokk, sem hann vissi að var vanur að
halda sig þar. Svo lagði hann leið sína til Dauða
skógar til að lítat eftir refagildrum, sem hann
hafði þar. Hann gekk ugglaus án þess að
gruna, að hann var sjálfur að ganga í gildruna.
Hann hafði ætíð álitið að Boileau, ásamt óvin-
um sínum, mundi gera fyrirsátina í þykkara
skógi, sem var eins of fimtán kílómetra lengra
í burtu suðaustur þaðan.
Honum féll illa í Dauðaskógi. Það var ó-
heimlegur staður, alsettur risavöxnum trjám,
öllum dauðum, og sennilega voru þúsundir ára
liðin síðan vindurinn hafði niðað þar í grænum
krónum trjánna. Skógurinn var næstum stein-
runninn. Héma hafði mammútdýrið nuggað
rananum upp við eikurnar, og úruxinn leitað
skuggans á heitum sumardögum. En snögg
breyting loftslagsins hafði svo drepið allan
gróður í dalnum — ekkert varð eftir af gróðrin-
um nema trén, sem með tíð og tíma urðu hörð
eins og bein. Aldir komu og fóru en eikurnar
steinrunnu lyftu nöktum örmunum móti himni
í þrássi við tímans tönn.
Minstu greinamar vom farnar, en annars
var alt óbreytt. Stofnarnir voru svartir og svo
harðir, að engin öxi stóð á þeim, þarna var
enginn undirskógur og engir fuglar vom þar á
sumrin, aðeins hérar. Allur staðurinn var sem
dauður.
Skyndilega hafði úlfur stokkið upp úr
snjóskafli. Jim greip riffilinn af öxlinni og
skaut á hann. En birtan þama inni var slæm,
svo að hann hitti ekki, ög úlfurinn þaut eins og
kólfi væri skotið inn í skóginn beint í áttina að
fyrstu tóugildmnni.
Rétt hjá stórum steinum em vom hjá læk
einum, stansaði úlfurinn eins og hann væri
steinrunninn. Hann stansaði svo snögt, að hann
rann eftir snjónum. Svo hringsneri hann og
kom þjótandi beint á móti Jim. Hann skaut
aftur, og í þetta sinn hitti hann úlfinn, sem féll
steindauður niður.
Jim dró út hin tvö tómu skothylki og
horfði íhugunarfullur á úlfinn, sem hafði snúið
svona við. Eitthvað hafði.hrætt hann. Hann
hafði auðsæilega óttast eitthvað sem var á bak
við stórgrýtið.
En Jim hvorki heyrði neitt né sá. Samt
sem áður hélt hann, að bezt væri að fara var-
lega, og hafa sig undan í tíma, eitthvað hlaut
að vera þarna. Hann varð að ganga á svig og
sjá hvort hann sæi mannaför.
Jim sneri við en það var um seinan. Frá
steinunum komu tvö skot. Kúla þaut framhjá
hálsi hans en hin hitti hann í lærið þar sem það
er gildast, svo að hann féll á hnén. Honum fanst
eins og hann vera lagður með glóandi járni. Jim
lét riffilinn falla og greip í næsta tréð, en fjórir
eða fimm rifflar s^ýttu blýinu alt í kring um
hann. Ein kúlan rispaði vanga hans og reif
skinnjaðarinn af hettunni hans, og önnur fór
syngjandi framhjá eyra hans, hitti tréð og féll
til jarðar.
Þrátt fyrir kvalimar varpaði Jim sér flöt-
um í snjóinn og það bjargaði lífi hans. Öll skot-
in fóru yfir hann. Hefði hann staðið uppréttur
eða bara legið á hnjánum, hefðu hálf tylft kúlna
hitt hann.
Skothríðin hætti. Óvinir hans héldu víst,
að þeir hefðu drepið hann. Með miklum erfiðis-
munum drógst Jim á bak við tréð, rétti svo
gætilega út hendina og náði í riffilinn, en hreyf-
ingin vakti nýja skothríð frá óvinunum, en
ekkert skotið hitti. Tréð skýldi honum vel go
þegar hann hafði grafið sig ofan í snjóinn var
hann vel hulinn.
Nú varð dauðaþögn.
Jim lá þar og var albúinn að skjóta, og
starði að björgunum. Hann sveið dálítið í vang-
ann þar sem kúlan hefði flegið af skinnið, en
hann verkjaði hræðilega í lærið. Kvalimar
voru svo sárar, að kaldur svitinn draup af enni
hans, og honum lá við yfirliði, auk þess mæddi
hann blóðrás. Hann fann hvernig blóðið
streymdi úr sárinu.
En alt var hljótt hjá steinunum — í fimm
— sjö — tíu mínútur lá Jim og beið árangurs-
laust. Annars hugðist hann vita hvaða ráð þeir
hefðu með höndum. Þeir ætluðu að umkringja
hann í kyrþey, og komast að baki honum. Tréð
hlífði honum bara á einn veg, annars var hann
alveg berskjaldaður.
Hann lyfti höfðinu og litaðist um. Tuttugu
skref til vinstri stóðu þrír stórir stofnar í þyrp-
ingu. Kæmist hann þangað gat hann setið eins
og í víggirtri borg. Þar vom bara þrjár mjóar
dyr. En hann vissi ekki hvort hann gæti komist
þangað — alt bygðist á því, hvort hann gæti
stigið í fótinn. Hann hafði samt ekkert annað
úrræði og herti upp hugann að leita þessa skjóls.
Hann stökk af stað. Það kom fjandmönn-
um hans algerlega á óvart og hann hafði komist
hálfa leið þegar þeir áttuðu sig á hvað hann
var að gera. Fáeinar kúlur flugu framhjá hon-
um, lentu í snjónum eða hittu glerharða stofn-
ana, en skygnið var ilt. Jim smaug inn á milli
stofnanna án þess að særast. Hann notaði aðra
þrúguna fyrir skóflu og gróf sig þarna niður í
fönnina, og hafði nú allgott vígi.
En hann var í gildru og vissi, þótt vígið
væri gott, að Cæsar Boileau og hinir ættu alls
kostar við hann að lokum. Hann var fangi
þarna, afllaus gegn sex vopnuðum mönnum.
Auk þess var hann særður og blæddi hræðilega,
og hafði aðeins svolítinn matarbita með sér, og
ekkert til að skýla sér við næturkuldanum. En
hann óttaðist mest að sér mundi blæða út, þar
sem hann lá tilbúinn að skjóta á óvinina, ef þeir
gæfu færi á sér. Vinstri skálmin var rennblaut
af blóði, sem seig niður í stígvélið hans. Kraftar
hans fjömðu út, hægt og hægt.
Tvisvar sinnum næstu tíu mínúturnar sá
hann skugga hreyfast í skóginum en hann misti.
Nú sá hann að hann yrði að stöðva blóðrásina.
Hann spretti upp buxnaskálminni og rannsak-
aði sárið. Sárið eftir kúluna þar sem hún hafði
farið inn, blæddi næstum ekkert, en hinu meg-
in, þar sem kúlan hafði farið út, hafði hún rifið
holdið á eins stómm blett og fimtíu senta pen-
ingur er, og þar blæddi mjög. Höfðu þorpar-
arnir notað kúlur, sem sprengja út sárið.
Hann tók vasaklútinn og reimina úr öðrum
snjóskónum sínum og batt um sárið og herti að
eins vel og hann gat. Nú minkaði blóðrásin all
mikið. Hann herti meira á bandinu og þrýsti
snjó að sárinu, og þá hætti að blæða að mestu
leyti. Hann hélt fætinum hreyfingarlausum og
viðhafði þessa köldu “bakstra”, og eftir hálfan
tíma hafði hann í raun og vem fryst sárið og
gert það tilfinningalaust, svo að hann gat nú
tekið af hið þrönga band, sem var mjög hættu-
legt. Þetta var ekki gott, en um það hirti hann
ekki, aðal hugsun hans var að stöðva blóðrás-
ina. Nú var sólin gengin undir og norðurljósin
tóku að blossa yfir öræfunum og Dauðiskógur
fyltist af óraunvemlegum skuggum. Jim heyrði
úlfana hefja nætursamsöng sinn, og á milli
dauðu trjánna, svifu uglur og hvítemir á þögul-
um vængjum á héraveiðum sínum.
Jim fór að hugsa um Anítu, sem sat heima
og beið hans. Cæsar Boileau og félagar hans
mundu sennilega ekki gera henni mein, og hún
hafði hús og fæði í margar vikur, þangað til
Niels Conrad kæmi eftir henni. En að búa vik-
um saman þar í eyðimörkinni og vita af honum
dauðum — það mundi verða skelfileg æfi fyrir
hana.
Nú sá Jim eitthvað hreyfast, en í stað þess
að skjóta beið hann með byssuna í sigti og
hafði vakandi auga á manninum. Hann hreyfði
sig á ný. Þettat var einn félaga Cæsars Boileau,
sem var að læðast að honum til að komast í færi
við hann. Jim skaut og maðurinn hneig til
jarðar hittur á milli augnanna.
Leiftrið af skotinu vakti nýja skothríð frá
björgunum og á öðrum stöðum úr skóginum.
Ennþá lágu þrír þeirra á bak við steinana, en
tveir höfðu læðst til að varna honum að komast
út á sléttuna. Hinn sjötti var nú dauður. —
Glampinn af skotunum freistaði Jims að reyna
að svara þeim en færið var of langt.
En nú heyrði hann nýjan riffil blandast í
skothríðina. Einhverstaðar á bak við kynblend-
ingana, sem voru að læðast að honum, skaut
einhver tveimur skotum með stuttu millibili.
Jim sá rauðar eldtungurnar smjúga í gegn um
myrkur heimskautanæturinnar, og virtist hon-
um sem skotin væru send í hóp fjandmanna
hans, en ekki honum.
“Hver í-----?” Undrandi lyfti hann höfð-
inu og horfði í áttina, sem skotin komu úr. Nú
komu tvö skot til. Einn kynblendinganna rak
upp hræðilegt öskur. Hann hlaut að vera hel-
særður. Nú stóð Jim upp. Þetta vflr samherji,
sem var að skjóta þarna. Einhver hafði komið.
Hafið skilið hvernig ástóð og hafði gengið í lið
með honum. En honum fanst hann samt þekkja
hljóðið í rifflinum — það var líkt rifflinum
hennar Anítu----------
Hinir kynblendingarnir sneru sér strax og
tæmdu byssurnar í áttina til hins nýja bardaga-
manns. Augnabliki síðar heyrði Jim einhvern
veina. Það var kvenmaður — það var Aníta!
“Jim! Jim! Eg er særð! Jim!”
Það var eins og eitthvað springi innan í
Jim. Aníta var þarna úti og þeir voru að skjóta
á hana! Hann gleymdi særða fætinum, og því
að hann lagði sig í lífsættu, og þaut í tryltu æði
úr vígi sínu, knúður af þeim ásetningi að bjarga
Anítu og drepa þann, sem hafði sært hana.
Kynblendingurinn, sem eftir var snerist
gegn Jim og skaut á hann þremur skotum. Eitt
þeirra hitti handlegg hans að innanverðu fyrir
neðan olnbogann, en það stöðvaði ekki ferðina
á Jim. Áður en maðurinn gat hlaðið á ný hafði
Jim ráðist á hann eins og snjóflóð. Hann sveifl-
aði rifflinum yfir höfði sér og skaftið féll með
feikna afli niður á höfuð mannsins og braut
haus hans eins og hefði hann verið eggjaskum.
Jim fann Anítu þar, sem hún hallaðist upp
að tré einu. Hún reyndi að rísa upp þegar hún
sá hann og breiða faðminn á móti honum. Hann
faðmaði hana að sér og studdi hana.
“Jim — eg hélt að þeir mundu drepa þig”,
sagði hún grátandi og þrýsti sér að honum. —
Hann sá að hún var særð í hægri öxlina, en
þorði ekki að stansa þarna lengur.
“Við verðum að reyna að komast héðan,
út á opna sléttuna, þar er okkur frekar óhætt!”
hvíslaði hann og greip riffilinn hennar og lyfti
henni upp. Hann verkjaði hræðilega í fótinn,
sem ætlaði að svíkja við.hvert spor. Jim lokaði
augunum af kvölum og hélt áfram þangað til
hann var kominn langt úr skotmáli frá Dauða-
skógi.
Loks staðnæmdist hann og lét Anítu gæti-
lega liður. Hann laut yfir hana og spurði hana
hvar hún væri særð og hvort það væri alvarlegt.
“Þeir hittu mig hérna. Eg fór næstum um
koll!” sagði hún og benti á hægri öxlina.
“En hvernig í ósköpunum fórst þú að því
að komast á þessar slóðir?”
“Eg heyrði skotin og vissi að þeir höfðu
ráðist á þig, og — svo — mátti eg til að koma.
Eg læddist að þeim og reyndi að hjálpa þér —
en eg var svo hrædd og gat ekki mikið — nema
að skaða sjálfa mig.”
“Gast ekki mikið? Þú gerðir einn náung-
ann óvígann svo að þar varð op fyrir mig að
komast í gegn um. Þú bjargaðir lífi mínu,
Aníta! Eg var í heljargreipum þegar þú komst.”
Nú leit Aníta á hann. En hvað andlit hans
var fölt og tekið.
“En Jim, þú ert sjálfur særður?”
“Ó, eg kemst sjálfsagt heim. Heldurðu að
þú getir gengið? Fóturinn á mér er svo særður
að eg get líklega ekki borið þig. Það er bezt að
við förum strax. Tjaldið er bezt fyrir okkur.”
Þau risu á fætur og litu til baka á hinn
ömurlega Dauðaskóg. Svo lögðu þau upp í hina
löngu og ömurlegu ferð heim að tjaldinu.
11. Kapítuli.
Aníta var að reyna að baka á litlu gassuðu-
vélinni er hún heyrði einhvern undarlegan há-
vaða úti fyrir. Það líktist helzt hávaða í flug-
vél. Hún hætti starfi sínu til að hlusta, en
þegar hún heyrði ekkert frekara hélt hún áfram
verki sínu.
Fyrir einni stund síðan hafði Jim farið af
stað til að vitja um gildrurnar. Hann gat ekki
hafa farið langt ennþá og þoldi ekki lengri úti-
vist en þrjár til fjórar stundir á dag, því að fót-
urinn var ennþá veikur. Auk þess var dagurinn
nú sem styztur, og var það önnur ástæða til, að
hann gat ekki farið langt. Sólin var nú alveg
horfin. Þegar heiðskírt var veður, mátti sjá
niður við sjóndeildarhringinn dálítinn geisla-
boga, sem gaf til kynna hvar sólin var, en sjálf
sást hún aldrei.
Þetta sífelda myrkur úti í óbygðunum var
samt ekki eins svart og næturnar suðurfrá. —
Stjörnurnar og hin dansandi norðurljós lýstu
svo upp, að greina mátti mann í hundrað skrefa
fjarlægð. En þegar byljirnir hömuðust yfir
öræfin, svo alt varð að einu moldviðri, þá varð
þarna eins dimt og í Ragnarökkri, og slíkir
byljir gátu varað dögum saman.
Eftir bardagan í Dauðaskógi efaði Aníta
ekki að hún hefði unnið ást Jims til fullnustu.
Hann var ekki aðeins vinur hennar heldur elsk-
aði hann hana af heilum huga. Fyrstu vikurnar
eftir að þau giftust hafði hann hirt fremur lítið
um hana, en bráðlega. hafði þetta breyst af ein-
hverjum ástæðum. Hann hafði skift skapi
smám saman án þess, að þau veittu því verulega
eftirtekt. Aníta hafði tekið eftir þessu að sumu
leyti þegar þau voru við Bjarnaána, en ennþá
frekar þó um haustið við Moskusvötnin. Það
var líkast því er ísinn leysir í fyrstu vorhlýind-
unum, og er hún sá hvernig ást hans óx dag frá
degi, varð hún eins og ölvuð af hamingju. Aníta
hafði aldrei grunað, að ástin gæti komið svona
smám saman — hún hafði ætíð álitið að hún
birtist eins og bráðaleysing, sem alt verður að
lúta.
En oft varð henni hugsað til fortíðar
hans, og einnig til þess hvemig Beverly Gil-
mour hafði reynt að veiða hana, og einnig um
hinn undarlega svip, sem kom á David West-
lake þegar hún mintist á það við hann — svo
ekki væri nú minst á þögn Jims um þessi atriði.
Alt þetta fylti hana ótta. Það leit helzt út fyrir,
að Jim væri einn þeirra, sem flúið hefðu til
Norðurlandsins til að fela sig fyrir lögunum.
En nú kom þetta einkennilega hljóð á ný,
og aftur heyrðist Anítu, að þetta hlyti að vera
flugvél. Hún lagði sjóðheitar kökurnar sínartil
hliðar, og fór til og lauk upp tjaldsdyrunum, til
að sjá hvað þetta væri. Já, það var enginn vafi
á, að hún heyrði til flugvélar.